အခ်စ္သည္ ...တစ္ခါတစ္ရံ၌.....(အပိုင္း - ၉)

အင္းေလ မေနခ်င္သူကို အတင္းဆြဲထားေနေတာ႕ ေရာ ဘာထူးလာမွာ မို႕ လို႕ လဲ။ သူေက်ာခိုင္းၿပီဆိုမွေတာ႕ ကိုယ္လွည့္ထြက္လာလိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ အခ်စ္ဆိုတာကို မေၾကညက္ေသးတာလား မပိုင္ႏိုင္ ေသးတာလားမသိ။ ထင္ထားတဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ၿဖစ္လာတဲ႕ အရာေတြ တစ္လြဲၿဖစ္ေနမွေတာ႕ လမ္းခြဲမွာ က်စရာမ်က္ရည္ တစ္ေပါက္ေတာင္ ရွာလို႕ မေတြ႕ ခဲ႕ ဘူး။ ဟုန္းကနဲေတာက္တဲ႕ မီးလိုပဲ ၿပီးေတာ႕ ဟုပ္ကနဲေရဖ်န္းလိုက္သလို ၿငိမ္းက်သြားၿပန္တယ္။ ေလာကၾကီးကပဲ အေၿပာင္းအလဲ ၿမန္လြန္းတာလား သူကိုယ္တုိင္ကပဲ ေၿပာင္းလဲေနသလား သူကိုယ္တိုင္မသိပါ။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ႕ သူႏုငယ္ကိုစိတ္ကုန္သလိုၾကီး။ ႏုငယ္နဲ႕ ေတြ႕ ရမွာ သူေၾကာက္သည္။ လြမ္းလို႕ ေတြ႕ ခ်င္ေပမယ္႕ တစ္ကယ္တမ္း ေတြ႕ ၾကၿပီဆိုေတာ႕ စိတ္ခ်မ္းသာသည္ဆိုသည္ထက္ ပုိၿပီး စိတ္ပိုညစ္ရသည္။ ခ်ိန္းထားသည္ထက္ ငါးမိနစ္ေလာက္မွ် ေနာက္က်လ်ွင္ ႏွစ္ပတ္မွ် စိတ္ဆိုးေၿပေအာင္ေခ်ာ႕ ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္သည့္ အၾကိမ္မ်ားလာသည့္အခါ သူသည္ေပါ့ေပ့ါေန ေပါ့ေပါ့စား လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ရသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘာလို႕ မ်ားငယ္၏ ဇီဇာ ေၾကာင္မႈမ်ားကို သည္းညည္းမခံႏိုင္သနည္း။ ကိုယ္တိုင္ပင္ သူ႕ ကိုယ္သူနားမလည္။ ငယ္႕ ကိုခ်စ္တယ္လို႕ သူထင္တာ မွားမ်ားမွားေနၿပီလား။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုသည့္ သံေယာစဥ္ကိုပင္ အခ်စ္လို႕ သူထင္မွတ္မွားခဲ႕ ေလသလား။

လြန္ခဲ႕ တာ ကကြ်န္မပါ။ သိလည္းသိပါတယ္ နားလည္နားလည္ခဲ႕ ပါတယ္။အေလွ်ာ႕ ေပးၿပီး ေမာင့္ကို ၿပန္ေတာင္းပန္ဖို႕ လဲ ကြ်န္မ ဘက္က အသင့္။ ဒါေပမယ္႕ စာမလာသတင္းမၾကားႏွင့္ ကြ်န္မကို ထားခဲ႕ ၿပန္သည္။ အဲဒါက ကြ်န္မ အေၾကာက္ဆံုး အရာ။ လြန္ခဲ႕ သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေမာင္ ကြ်န္မေရွ႕ က ေၿခရာေဖ်ာက္သြားခဲ႕ လို႕ ဘယ္ေလာက္ ထိခံစားခဲ႕ ရလည္းဆိုတာ ကိုယ္တိုင္သာသိသည္။ ကြ်န္မ ဒီထက္ပိုၿပီး မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေတာ႕ ဘူး ေမာင္ထားခဲ႕ ရက္တာကို လည္းမခံစားႏိုင္ေတာ႕ ဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္မႏွင့္ ခ်စ္သူၿဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ဘာမွေၿပာင္းလဲမလာခဲ႕ ။ အရင္လိုပင္ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္တြဲတုန္း သူငယ္ခ်င္မ်ားႏွင့္ တစ္ပတ္ကို ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီး ဘီယာ၀ိုင္းတုန္း။ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ႕ ေတာင့္တခဲ႕ တဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ထဲက ခ်စ္သူက ဒီလိုမဟုတ္။ အေနအထိုင္တည္တည္တံ့တံ႕ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ႕ ပံုစံ။ ဘ၀ကိုေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေတြးေခၚ။ အရာရာက္ို ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ ကြ်န္မခ်စ္သလို နားလည္သလို ကြ်န္မကို ၿပန္ခ်စ္မယ္႕ ခ်စ္သူမ်ဳိး။ ေမာင့္ မွာအဲလိုအရည္အခ်င္းေတြ တစ္ခုမွ မရွိ။ မရွိလို႕ ၿပဳၿပင္ယူမယ္ ဆိုေတာ႕ လဲ အခ်ိန္ေတြသာ ၾကာသြားသည္။ ေမာင္ ကေတာ႕ အရင္အတိုင္း။ ကဲ ကြ်န္မဘာမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ေနရအုန္းမလဲ။ စိတ္ဆိုးတိုင္းသာ ဒီလို စာမလာသတင္းမၾကားထားသြား ၿပီးရင္ သူၿပန္ေပၚလာခ်င္တဲ႕ အခ်ိန္မွ ၿပန္လာ။ ကဲ ဒါဟာ အသည္း အသက္မက ခ်စ္ရပါတယ္ဆိုတဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အခ်စ္စစ္နဲ႕ ခ်စ္တဲ႕ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ပံုစံလား။ ဒီတစ္ခါေတာ႕ ကြ်န္မက အရင္ထားခဲ႕ တဲ႕ သူပဲ ၿဖစ္ခ်င္တယ္ ေမာင္။ ၿပီးေတာ႕ ကြ်န္မ ေမာင့္ ကိုသံသယရွိေနသည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုသည့္ သံေယာစဥ္ကိုမ်ား အခ်စ္လို႕ ေမာင္ထင္ခဲ႕ ေလသလား။

ေအးေလ ၿဖစ္ႏိုင္မလားလို႕ ၾကိဳးစားၾကည့္ခဲ႕ ၿပီးၿပီပဲ။ ေနာင္တမရခဲ႕ ခ်င္လို႕ ေပးဆပ္ၾကည့္ၿပီးၿပီပဲ။ ကိုယ္ကေပးသေလာက္ သူမယူႏိုင္မွေတာ႕ ထားခဲ႕ လိုက္တာက သူ႕ အတြက္ပိုေကာင္းသည္။ သူမလိုက္ခ်င္သည့္လမ္းကို ကိုယ္က တြန္းအားေပးလို႕ ဒရြတ္တိုက္လိုက္ခဲ႕ သည္ဆိုေပမယ္႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လွည့္ၿပန္မသြားဘူးလို႕ မည္သူက အာမခံခ်က္ေပးမည္နည္း။ ဒီလိုလမ္းခြဲဖို႕ ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္က သူလဲစိတ္ခ်မ္းသာသည္ ကိုယ္လည္းမပင္ပန္း။ အခ်စ္ အခ်စ္ အခ်စ္လား ေသသြားတာေပါ့။ ေသသြားတာေပါ့။ ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ ၿပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပမယ္႕ လည္း ေႏြလိုပူၿပီး မိုးေခါင္တဲ႕ ရပ္၀န္းမွာ ပ်ဳိးခဲ႕ မိမွေတာ႕ ေသသြားတာေပါ့လို႕ ပဲ ေၿပာလိုက္ရံုသာရွိသည္။

ရက္ေတြလေတြ ေၿပာင္းလဲရင္း အခ်ိန္ ၃ လတာမွ်ၾကာသြားသည္။ သူလဲ ႏုငယ္ကို ေတြ႕ ဖို႕ မၾကိဳးစားသလို သူမကလဲ ဆက္သြယ္ဖို႕ မၾကိဳးစားခဲ႔ပါ။ အစကေတာ႕ သူစိမ္းကိုယ္စိမ္းေပါ့။ ဘာလွည့္ၾကည့္စရာလိုလဲေပါ့။ ေခ်ာေပ႕ လွေပ႔ မိန္းကေလးေတြ ကိုယ္႕ ေဘးမွာ၀ိုင္းေနတာပဲဟာေပါ့။ ထင္ရာစိုင္းေနလိုက္သည္။ ဒါကလဲ တစ္ပတ္သာသာပါ။ ေနာက္ရက္ေတြကစၿပီး သူ႕ ေရာဂါစလာသည္။ အရင္လို လြတ္လပ္ၿပီးဆိုၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဘီယာဆိုင္ထိုင္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ shopping ေလးလိုက္ ေပ်ာ္မည္ဟုသာ ထင္ခဲ႕ သည္။ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ႕ အဲဒီလို ၿဖစ္မလာခဲ႕ ။ တစ္စံုတစ္ခု သူ႕ ဘ၀အတြက္လိုအပ္ေနသလိုခံစားရသည္။ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကိုလက္လြတ္ဆံုးရံႈးလိုက္ရသလိုမ်ဳိးေနာင္တရေနသည္။ ဘယ္ကိုမွ မသြားခ်င္ ဘာကိုမွ မလုပ္ခ်င္ သူႏွင့္ငယ္ ခ်ိန္းေတြ႕ ေနၾက ေနရာေလးတြင္သာ တစ္ေယာက္တည္း ဆိတ္ဆိတ္ေနကာ သြားသြားထိုင္ေနမိသည္။ အထူးသၿဖင့္ စေနေန႕ လိုမ်ဳးိ ငယ္က်ဴရွင္ၿပန္ခ်ိန္ကို သြားၾကိဳ ႏွစ္ေယာက္သား ဘုရားသြားရင္သြား မသြားၿဖစ္ခဲ႕ ရင္ ခ်ိန္းေတြ႕ ေနၾကေနရာေလးမွာ ထိုင္ စကားေတြေၿပာၾက။ အဲဒီလိုေန႕ ေလးကို ပိုလြမ္းသည္။ ခုေတာ႕ စေနေန႕ ဆိုရင္ သူဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။ လစ္ဟာေနသည္။ ဒါကိုပင္ အလြမ္းလို႕ ေခၚသလား အသည္းကြဲ သည္လို႕ ေၿပာမလား။
စိတ္ထဲမွာလဲ ငယ္ရယ္ ေမာင့္ဆီကို ၿပန္လာခဲ႕ ပါကြာလို႕ လဲ တေနမိသည္။ နီးေနတုန္းမသိသာခဲ႕ ေပမယ္႕ တစ္ကယ္တမ္းေ၀းရၿပီ ခြဲခြားရၿပီဆိုမွ သူ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ငယ္႕ ကိုဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္ေနမိခဲ႕ သလဲ ဘယ္ေလာက္ထိ စြဲလန္းေနလဲဆိုတာသတိထားမိ ခဲ႕ သည္။ ငယ္မရွိပဲ သူမေနတတ္ေတာ႕ ၿပီပဲ။ အရင္လိုမ်ဳိး သူ႕ အားဆူပူၾကိမ္းေမာင္းသံေလးၾကားခ်င္မိသည္။
ခုမွပဲ အခ်စ္ဆိုသည္ကို သူေကာင္းေကာင္းနားလည္တတ္ခဲ႕ ၿပီထင္သည္။ ဒါေပမယ္႕ အခ်စ္က ဆံုးရံႈးသြားၿပီ။ ေသဆံုးသြားခဲ႕ ၿပီးၿပီ။ သူဘာလုပ္ရမလဲ..ဒီလိုပဲ ေနာင္တေတြႏွင့္ သူေၾကကြဲေနမလား။ ငယ္ ရယ္.. ေမာင္ ေလ ..ငယ္႕ ကို တစ္ကယ္႕ ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ေနမိခဲ႕ တာပါ။ ေမာင့္ႏွလံုးသားကို မာနေတြ အတၱေတြနဲ႕ ေလွာင္ပိတ္ထားခဲ႕ မိလို႕ ကိုယ္႕ ႏွလံုးသားကို ကိုယ္ၿပန္ညာခဲ႕ မိသလို ၿဖစ္သြားၿပီ ငယ္ရယ္။ ေမာင္ မွားၿပီ။ ေမာင္ မွားသြားၿပီ.. ငယ္.
ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ ေမာင္တို႕ ဇာတ္လမ္းကို အစကေန ၿပန္စလို႕ ရရင္ ေကာင္းမယ္ ငယ္ရယ္..ခုေတာ႕ ခုေတာ႕ ..


----------------------------------------------------
ဘေလာ႕ မလည္ၿဖစ္တာေတြ ၿပီးေတာ႕ ကိုယ္ပိုင္တဲ႕ ဘေလာ႕ ေလးကုိေတာင္ ပစ္ထားသလို ၿဖစ္ေနမိတယ္။ လူမအားရံုတင္မဟုတ္ပဲ လူအားၿပန္ေတာ႕ ကြန္ပ်ဴတာက မအားဘူး လူေရာကြန္ပ်ဴတာေရာ အားၿပန္ေတာ႕ စိတ္ေတြက အလုပ္ရႈပ္ေနၿပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သံုးခုလံုး အဆင္ေၿပတဲ႕ အခ်ိန္မွ စာေရးႏုိင္ေတာ႕ တယ္။ အဲဒီရဲ႕ အက်ဳိးဆက္က အခန္းဆက္အရွည္ၾကီးေရးၿပီး တစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းကို တင္တာၾကာေနတယ္။ေနာက္ဆံုး စာအုပ္ထဲမွာလိုခ်င္တာခ်ေရး ၿပီးမွ စာၿပန္စီၿပီး ဘေလာ႕ ေပၚၿပန္တင္မွပဲ အပိုင္းေလး တစ္ပိုင္း ၿပန္ထြက္လာေတာ႕ တယ္။ ..

ၾသဂုတ္လ(၃၁)ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ Blog Day အတြက္ Happy blog day ပါလို႕ ။ႏႈတ္ခြန္းဆက္သရင္း ဘေလာ႕ ေမာင္ႏွမမ်ား က်န္းမာလို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစေနာ္။