Friday 14 January 2011

ခဏေတာ႕




သာယာကုန္းရြာေလးသည္ ရြာေလးဆိုေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕အလား စည္ကားလွ၏။ လူမ်ားစုမွာ
လယ္ယာ လုပ္ငန္းေလးႏွင့္ အသက္ေမြးၾကသလို တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ႕လည္း ကုန္သည္အလုပ္ တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ႕
လည္း ၿမစ္ေခ်ာင္း အင္းအိုင္တို႕တြင္ ဖားရွာ ငါးရွာႏွင့္ အသက္ေမြးၾက၏။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစ မနက္ခင္းေနၿခည္
ႏွင့္အတူ လတ္ဆတ္ေသာ ေလညင္းႏွင့္ ရိုးသားေသာ ရြာသူရြာသားမ်ား၏ သက္၀င္လႈပ္ရွားခ်ိန္တို႕ကား ၿမိဳ႕ၿပ
၏ ဆူညံေသာ အသံတို႕ႏွင့္ ႏိုးထေသာမနက္ခင္းႏွင့္ကား အေတာ္ပင္ ကြာၿခားလွ၏။ သူသည္မေန႕ညကမွ
သူ႕ဦးေလးၿဖစ္သူ ဦးေလးသာလွ တို႕ရြာသို႕ အလည္ေရာက္လာခ်င္းၿဖစ္သည္။ သူအိပ္ယာထ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး
အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ၿပစ္ေလးေပၚမွာ သူ႕ဦးေလး၏မိန္းမၿဖစ္သူ အရီးေရႊစီစဥ္းေပးေသာ မနက္စာအား ေမွ်ာ္ေနခ်င္း
ၿဖစ္သည္။ မေန႕ညက ခရီးပန္းလာသည္ကတစ္ေၾကာင္း ကားကလဲအၾကာၾကီးစီးလာရေသာေၾကာင့္ မေန႔ည
က သူမယ္မယ္ရရ ဘာမွ မစားၿဖစ္လိုက္ ခုကား ဗိုက္ထဲတြင္ သံစံုၿမည္ေနေလၿပီ။

(ဦးေလး) ေဟ႕ မေရႊေရ မနက္စာေလး ၿမန္ၿမန္လုပ္ပါဟ ဒီမွာ နင့္တူၾကီး ဆာေနၿပီနဲ႕တူတယ္ မေန႕ညကလဲ
ဘာမွ ေကာင္းေကာင္း သိပ္မစားေတာ႕ ေလ

(အရီးေရႊ) လာၿပီ လာၿပီ ကိုသာလွေရ အိမ္ကႏြားမကို ႏို႕ညစ္ရင္း အစာေလးေၾကြးေနတာနဲ႕ နဲနဲေလးၾကာ
သြားတယ္..ဆာေနၿပီလား တူၾကီး ကိုေကာင္း..

သူ႕နာမည္ ေကာင္းၿမတ္ ဦးၾကီးႏွင့္ အရီးေရႊကေတာ႕ ကိုေကာင္းဟုသာ ေခၚေလသည္။ ေၿပာေၿပာဆိုဆို
ႏြားႏို႕ပူပူႏွင့္ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနေသာ အရီးေရႊ လက္ရာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းႏွင့္ ပဲၿပဳတ္ဆီ
ဆမ္းတို႕အား သယ္ေဆာင္ၿပီး မီးဖိုေဆာင္ထဲမွ ထြက္လာေလၿပီ။

(ေကာင္းၿမတ္) အရီးေလး လာလာ ကြ်န္ေတာ္ကူသယ္ေပးမယ္။

ေၿပာေၿပာဆိုဆို သူထသြားၿပီး ကူလိုက္မိသည္။

(ဦးေလး) ေအးလာေဟ႕ ဒီမွာ မင္းတူေတာ္ေတာ္ဆာေနၿပီ မင္းေတြ႕တာနဲ႕ ထဆြဲတာသာ ၾကည့္ကြ။ ၿပီးေတာ႕
ငါ့အတြက္ေတာ႕ ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းၾကမ္းနဲ႕ ငါးေၿခာက္ဖုတ္ ဆီဆမ္းေလးေနာ္။

(အရီးေရႊ) ေအးပါေတာ္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ က်န္ခဲ႕လို႕ပါ။ မႏိုင္လို႕ပါေတာ္..တစ္ကယ္ထဲ ၀ိုင္းသယ္ေပးမယ္
ေတာ႕ စိတ္မကူးဘူး အိမ္ေရွ႔ကေန ထိုင္ေအာ္ေနတယ္။

(ဦးေလး) ဟားဟား ကိုေကာင္းေရ မင္းရဲ႕ အရီးကေတာ႕ ပါ၀ါၿပေနၿပီကြ သြားသယ္လိုက္အုန္းမယ္ေဟ႕
ေၾသာ္ အေရႊေရ တို႕ဘုန္းၾကီးအတြက္ေရာ ဆြမ္း အဆင္သင့္ပဲလားကြ

(အရီးေရႊ) အဆင္သင့္ပါေတာ္ ..အားလံုးၿပင္ၿပီးသား ေလာင္းရံုပဲ

အင္း သူေနထိုင္ခဲ႕ေသာ အဆင့္အတန္းၿမင့္လွသည္ဆိုေသာ တိုးတက္လွသည္ဆိုေသာ ၿမိဳ႕ၾကီးၿပၾကီး၏
မနက္ခင္းႏွင့္ကား ဆီႏွင့္ေရလို ကြာၿခားလွ၏။ နာရီႏိုးစက္သံ ကလင္ကလင္ဆိုသည္ႏွင့္ ဦးေအာင္ထရ၏
ေရခ်ဳိးခန္းအား သူ႕ထက္ငါ အရင္ဦးၾက၏။ မနက္စာဟူသည္ လမ္းမွာေတြ႕ေသာ ဆိုင္မွအဆင္ေၿပသလို ပါဆယ္ဆြဲ၏ ေကာင္းသည္မေကာင္းသည္ အေရးမၾကီး ဗုိက္ၿပည္႕ဖို႕ကသာ အဓိက။ ရံုးကိုေရာက္ အလုပ္စားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္ေသာ အခါ မနက္ခင္းတစ္ခုသည္ ၀ါးမ်ဳိခံသြားရေလၿပီ။ အသက္၀၀ ရႈခဲ႕လား မရႈခဲ႕ရလားေတာင္သူမမွတ္မိ။ ခုေတာ႕ ၾကည့္ေလ ..ကြာ၏ ေတာ္ေတာ္ကြာ၏။ေအာ္ သို႕ေသာ္လဲ လူ..လူ ၿဖစ္ေနေလေတာ႕ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာ ရွာရေဖြရသည္။ၿဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ႕ အမိေၿမၾကီးအားလဲ တိုးတက္ေစခ်င္သည္ဒါဆို သူတို႕လို လူငယ္ေတြအဖို႕ မိသားစု၏ရင္ခြင္ႏွင့္ ေ၀းၿပီး ေရၾကည္ရာ ၿမက္ႏုရာသို႕ သြားစရာမလို။ခုေတာ႕ အထီးက်န္ခ်င္းတို႕အား ၿမိန္႕ၿမိန္႕ၾကီးစားသံုးၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး လူစင္စစ္ကေန စက္ရုပ္လိုဘ၀ေၿပာင္း ၊ ရသမွ်ထဲက ေနာက္ေတာ္ပါမိသားစုအား ၿပန္ေထာက္ပံ့လိုက္ ၊လူငယ္တို႕သဘာ၀ ခ်စ္ခ်င္းေမွ်ာ္လင့္ခ်င္း အိမ္မက္ေတြေရစံုေမွ်ာသြားလိုက္ႏွင၊့္ ေၿပာင္ေၿပာင္လက္လက္ ထိန္ထိန္ေတာက္လွ်က္ လွခ်င္တိုင္းလွေနေသာ သည္တြင္းၾကီးထဲမွာ ထမင္းမစား ေရမေသာက္ပဲေနရသလို ခံစားရ၏။တစ္ခ်ဳိ႕
ၾကေတာ႕လဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးေန၏ တြင္းထဲကေနၿပန္မတက္ခ်င္ၾက။ သူကေတာ႕မရ ။က်ခဲ႕တာလဲၾကာၿပီ
စက္ရုပ္ဘ၀လဲ ေၿပာင္းလုနီးနီးမွာ သူထိုတြင္းၾကီးထဲက ရုန္းထြက္ခဲ႕ခ်င္းၿဖစ္သည္။ၿပီးေတာ႕ ဦးေလးရွိရာ
ေတာကို သူစိတ္ေၿပလက္ေပ်ာက္ အပန္းေၿဖထြက္လာခဲ႕၏။ က်န္တဲ႕ အနာဂတ္ကေတာ႕ ၿပီးမွပဲ ဆက္စဥ္းစား
ေတာ႕မည္။ တစ္ကယ္ဆို ဒီေၿမဒီေရ ဒီပတ္၀န္းက်င္ကို ၿပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ သူ႕လို ဒုတိယအရြယ္ လူငယ္တစ္
ေယာက္အတြက္ အနာဂတ္ေတြ ေ၀၀ါးမသြားသင့္။ၿပတ္သားေနသင့္သည္။ ခုေတာ႕လဲ။ အာ..ကြ်တ္ေသေတာ႕
မွာပဲ အပန္းေၿဖလာပါတယ္ဆိုမွ ဘာေတြေတြးေနမွန္းမသိ။ ခုနက သာယာမႈေလးေတာင္ ၿပန္ေခၚယူရမည္။

ဒီလိုေလးလဲ ေတြးအရီးသယ္လာေပးေသာ အေမြ႕တစ္ေထာင္းေထာင္း အုန္းႏို႔နံ႕သင္းသင္း ေကာင္ညွင္းၿပန္ ေပါင္းႏွင့္ ပဲၿပဳတ္ဆီစမ္းေလး တစ္လုတ္ေလြးလိုက္ ႏြားႏို႕လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေလး တစ္ငံုေလာက္ ေကာက္ ၿပီးငံုလိုက္ မစားရတာ ၾကာေန၍လားမသိ လွ်ာဖ်ားအရသာ စိမ္႕သြားတာမ်ား လက္ကအလွ်င္မမွီခ်င္ဘူး။ ပါးစပ္က၀ါးေနတာ။

(ဦးေလး) ကိုေကာင္းရ မင္းႏွယ္ၿဖည္းၿဖည္းစားပါဟ။ ဘယ္ႏွယ္႕ကြာ ႏိုင္ငံၿခားကၿပန္လာၿပီး ေကာက္ ညွင္းေပါင္း ပဲၿပဳတ္ဆီစမ္းမ်ား အလုအယက္ တစ္ေယာက္တည္းစားေနရတယ္လို႕ကြာ။

ရိုးသားေသာ ေတာသူေတာင္သား ဦးရီးအား နားလည္ေအာင္ သူဘယ္လို ဘာသာၿပန္ရမွန္းမသိ။တစ္ကယ္ ေတာ႕ ႏိုင္ငံၿခားၿပန္ဆိုသည္မွာ ရွာ၍ရေသာပိုက္ဆံအား ၿမင္သာၿမင္ရၿပီး မသံုးရေသာ သူသာၿဖစ္ေၾကာင္း ရိုးသားေသာ ဦးရီးမသိ။ပိုက္ဆံေတာင္ ၾကာၾကာမကိုင္ဖူး။ ရတဲ႕လခ ဘဏ္ထဲ၀င္ ၀င္ၿပီးေနာက္ေန႕ ၿမန္မာကို ၿပန္ပို႕။ လကုန္ရက္ Shopping ခ်င္ရင္ေတာင္ ဟယ္ကနဲ ဟင္ကနဲ ဟင္း ကနဲ သက္ၿပင္းေတြခ်ၿပီး ေပါင္မုန္႕ေၿခာက္ေၿခာက္ၾကီးႏွင့္ အဆီမ်ားေသာ ေတာင္ပံေၾကာ္အား စား၍ ေအးေသာ ခ်ိဳေသာဗူးအၿပည့္ အခ်ဳိရည္ ဗိုက္ထဲၿဖည့္ၿပီး ေနာက္ေကာက္က်ခဲ႕သည္က မ်ားလွသည္။ ခ်စ္သူခင္သူေပါေသာ္လည္း တစ္ကယ္ တမ္းကိုယ္႔အနားၾကေတာ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ထား တဲ႕ ေမတၱာက ခပ္ရွားရွား။ လက္ခ်ဳိးၿပီးေတာင္ရီလိ႕ုရ၏။ အခ်စ္ဆိုလွ်င္လဲ လြမး္ၿပီးခ်စ္။ တမ္းတၿပီးခ်စ္။ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးခ်စ္။ လက္ေတြ႔က ဗလာနိတၱ။ စားေတာ႕လဲ ဗိုက္ၿပည့္ၿပီးေရာ။

(ဦးေလး) ေဟ႕ေကာင္ၾကီး ကိုေကာင္းစားေလကြ ဘာေတြ ေတြးေနတာတုန္း။ ဘာလဲ ဦးရီးေၿပာလိုက္လို႕လား။

(အရီးေရႊ) ေတာ္ကေလ..ေလေၾကာကိုရွည္တယ္ ကေလးအားရပါးရစားေနတာကို..

(ေကာင္းၿမတ္) မ…မဟုတ္ပါဘူး အရီးရယ္ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ဟိုမွာေနခဲ႕စားခဲ႕တာေတြကို ေတြးမိလို႕ပါ။

(ဦးေလး) ဘာလဲဟိုမွာစားတဲ႕ အရသာေလာက္ မေကာင္းလို႕လားကြ။

ေကာင္းၿမတ္ ရီခ်င္မိသြားသည္။ အရသာ..ဟင္းဟင္း.. ႏိုင္ငံၿခားမွာ အရသာမရွိ ဗိုက္သာရွိ၏ လို႕သာေၿဖလိုက္ ခ်င္သည္။ အရသာ ေကာင္းေကာင္းစားခ်င္လို႕ ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ခ်က္ၿပန္ေတာ႕လဲ လက္ရာေၿမွာက္လွ ေသာ သူ၏စားဖိုမွႈးလက္ရာအား သူကိုယ္တိုင္ပင္ တစ္ခါတစ္ခါ အားေပးလို႕ မကုန္ခ်င္။

(ေကာင္းၿမတ္) မဟုတ္ပါဘူး ဦးရီးရ ဟိုမွာက ဗိုက္ၿပည့္ေအာင္ပဲစားတာေလ။ အရသာခံၿပီးစားခ်င္ရင္ေတာ႕ စေန၊တနဂၤေႏြ ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ခ်က္။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ခ်က္တာၿပဳတ္တာကေတာ႕ေလ..
ဟီး..

သူ၏မခ်ိသြားၿဖဲရီသံအား ဦးရီးကသေဘာက်စြာ ေအာ္ၿပီးရယ္၏။

(ဦးေလး) ဟားဟား ေအး ဒါဆိုလဲ မင္းမိန္းမသာၿမန္ၿမန္ယူလိုက္ေတာ႕ကြာ။ လွ်ာရင္းေလးၿမတ္ေအာင္.

အင္း..လွ်ာရင္းပဲၿမတ္မလား လွ်ာရင္းပဲၿပတ္မလား ယူၾကည့္မွပဲ သူသိမည္။ခုေတာ႕ သူလက္က်န္ ေကာက္ ညွင္းေပါင္းတစ္ဆုပ္အား ေနာက္ဆံုးရွင္းလိုက္၏။ ၿပီးေနာက္..

(ေကာင္းၿမတ္) ဦးရီး ကြ်န္ေတာ္ ယာထဲလိုက္ခဲ႕မယ္ေနာ္။

(ဦးေလး) မင္းႏွယ္ ေနပူကပူနဲ႕ မင္းတို႕လို air con ခန္းထဲအလုပ္လုပ္ရတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ေနပူက်ဲက်ဲထဲ ေခြ်းဒီးဒီး က်ေအာင္ လုပ္ရတာဟ

ငါ့ႏွယ္ ခက္ေတာ႕ေနၿပီ air con ထဲ လုပ္ေနေပမယ္႕ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႕ တစ္ခ်ိန္လံုး ေနပူက်ဲက်ဲထဲ သူ႕စိတ္ေတြ ေရာက္ေနတာ ဘယ္လိုေၿပာၿပရပါ့။

(ေကာင္းၿမတ္) အင္း ဦးရီးကို ရွင္းၿပဖို႕က နဲနဲေတာ႕ ခက္တယ္ဗ်။ ဟိုမွာက ဦးရီးေၿပာသလိုပဲ ေနပူထဲ ေခြ်း ေတာ႕ မထြက္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ္႕ အလုပ္နဲ႕ပတ္သတ္တဲ႕ စိတ္ဖိစီးမႈေတာ႕ ရွိတယ္ဦးရီးရဲ႕။ ပိုက္ဆံရတာနဲ႕ တန္ေအာင္ လူမပင္ပန္းေပမယ္႕ စိတ္ေတာ႕ပင္ပန္းတာေပါ့။ ကဲပါ ဦးေလးကိုရွင္းေနရရင္ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး ကြ်န္ေတာ္တို႕ သြားၾကစို႕ ။

ဦးရီး လဲဒီေကာင္ ဘာေတြေၿပာေနပါလိမ္႕ဆိုေသာ အၾကည့္ၿဖင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္၍

(ဦးေလး) ေအးေလ သြားဆိုလဲ သြားၾကတာေပါ့။

ဦးရီးတို႕ ယာထဲေရာက္ေတာ႕ လတ္ဆတ္ေသာ ေလေၿပေလညင္းတို႕အား သူတစ္၀ၾကီး ရႈသြင္းလိုက္၏။ လတ္ဆတ္ၿပီး အားအင္ေတြ ၿပည့္သြားသလို ခံစားရ၏။မ်က္စိတစ္ဆံုး ရႈမၿငီးေသာ စိမ္းလန္းစိုေၿပေသာ လြင္ၿပင္ၾကီးကို ၿမင္ေနရ၏။ ရိုးသားေသာ ေတာသူေတာင္သားမ်ား၏ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ေတးညည္းသံကိုလဲ ၾကားရ၏။ တီတီတာတာ က်လိ က်လိ ဆို ေက်းွငွက္တို႕၏ ေတးဆိုသံေတြလဲ ၾကားေနရ၏။
တစ္ကယ္တမ္းဆိုရလွ်င္ ဤေၿမၾကီးသည္ သာယာ၏။ရိုးသား၏။ လွပ၏။ သည္လို အရာရာၿပီးၿပည့္စံုေနေသာ ေလာကၾကီးတြင္ ဒုတိယအရြယ္ သူလိုလူလတ္ပိုင္းတစ္ေယာက္ အတြက္ အဘယ္႕ေၾကာင့္ အနာဂတ္တို႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနသနည္း။ သူ႔တြင္ ပညာၿပည့္စံု၏။ လုပ္ငန္းကြ်မ္းက်င္မႈရွိ၏။ သူ႕အတြက္ အလုပ္သာလို၏။ ရေသာ အလုပ္သည္လည္း လူတစ္ေယာက္အတြက္ လူတန္းေစ႕ ေနႏိုင္ေသာ လခကို သူလိုအပ္၏။ထမင္း ေတာင္ နပ္မွန္မွန္စား၍ မရေသာ လခအားသူမလိုလား။ သုိ႕ေသာ္ သူလိုခ်င္ေသာ လခအတြက္ အလုပ္ရွင္ သည္ ၀င္ေငြေကာင္းေသာ လုပ္ငန္း လည္ပတ္ႏိုင္ေသာ လုပ္ငန္းလိုအပ္ေနၿပန္၏။ ထုိလုိအပ္ေသာ လုပ္ငန္း..
အင္း…ဟင္း………………………..
ခဏေတာ႕ခြဲခြာရအုန္းမည္….ခဏေတာ႕ ခြဲခြာေနရေပအုန္းေတာ႕ မည္။

Wednesday 12 January 2011

ကြ်န္မခ်စ္မိ အၿပစ္ရွိ၏ (ဇာတ္သိမ္း)





ဒီေန႕ ဘယ္လိုပင္ ေမာင္တို႕ၿခံ၀င္းထဲ ၀င္ႏိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားေပမယ္႕ အခ်ည္းအႏွီးသာ။အိမ္ေနာက္ဖက္က ပတ္ၿပီး ၀င္ၿပန္ေတာ႕လဲ မရ။ ၿခံထဲ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ပူေလာင္လာ၏။ သူမ တစ္ညလံုးၾကိဳးစား၏။သုိ႕ေပမယ္႕ အခ်ည္းအႏွီးသာ။ မည္သုိ႕ပင္ သူမၾကိဳးစားေသာ္လည္း မနက္မိုးလင္းကာနီး ေရာင္နီလာေပေတာ႕မည္။ဤ တစ္ေန႕ေတာ႕ သူမ ခဲေလသမွ် သဲေရက်ကာၿဖင့္ လာလမ္းအတိုင္းၿပန္ရေပေတာ႕ မည္။

ညက ေခြးအူသံေတြ ၾကားရ၏။ေခြးအူသံေတြ ၾကားရသည္မွာ အရင္ေန႕ေတြကထက္ ေက်ာခ်မ္းစရာ ေကာင္းလွသလို အိမ္ပတ္ပတ္လည္တြင္လဲ ေခြးေဟာင္သံေတြ ပိုမိုဆူညံေန၏။ သို႕ေသာ္လည္း သက္ပိုင္သည္ၿငိ္မ္ေန၏။ အရင္ေန႕ေတြကလို မၾကမ္း။ အိမ္နံရံ ပုတ္သံလည္းမၾကား။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးတင္၀င္းေၿပာေသာ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးအား အားလံုးယံုၾကည္ ကိုးစား သြားၾကသည္။သံုးရက္မွ် ဦးတင္၀င္းေၿပာသလို သူတို႕ ေနမ၀င္ခင္ လူစုၾက၏။ ေန၀င္တာနဲ႕ အိမ္ပတ္လည္ ပရိတ္ရည္ၿဖန္း၏ ထို႕ေနာက္ မည္သူမွ်အိမ္အ၀န္းထဲမွ မထြက္ေတာ႕။ ည ၁၂ နာရီဆိုလွ်င္ေတာ႕ ေခြးအူသံေတြ ၾကားရၿမဲ။ေလးရက္ေၿမာက္ေသာေန႕ မနက္ဦးတင္၀င္း ၿပန္ေရာက္လာ၏။ ဦးတင္၀င္း ေနာက္ တြင္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးႏွင့္တစ္ကြ ကပၸိရၾကီးတစ္ေယာက္ ပါလာ၏။ ဆရာေတာ္သည္ ခရီး ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္းပင္ သက္ပုိင္တို႕ အိ္မ္သို႕ၾကြၿပီး သက္ပိုင္အား ၾကည့္၏။ ထို႕ေနာက္..

(ဆရာေတာ္)ဒါယကာမၾကီး ေဒၚ၀င္း က်ဳပ္ခင္ဗ်ားသားကို ဘုန္းၾကီး၀တ္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္ဗ်။ ဘယ္လို သေဘာရလဲ။

(ေဒၚ၀င္း) တင္ပါ့ ဘုရား။ သားက စိတ္ေတြကမၿငိမ္ေတာ႕ၿဖစ္ပါ့မလား ဘုရား။

(ဆရာေတာ္) အဲဒီအတြက္မပူပါနဲ႕။ဒါယကာမၾကီးသာ သေဘာတူတယ္ဆိုရင္ မနက္ၿဖန္ ဒီကေလးကို ဘုန္းၾကီး၀တ္ေပးဖို႕ ခုထဲက စၿပီး စီစဥ္ေပေတာ႕။ဟုတ္ၿပီလား။

(ေဒၚ၀င္း) တင္ပါ့ဘုရား.တပည့္ေတာ္ စီစဥ္လိုက္ပါ့မယ္ ဘုရား.

(ဆရာေတာ္) အိမ္း ဒါဆိုလွ်င္ မနက္ၿဖန္အတြက္ စီစဥ္တဲ႕သူကလဲ စီစဥ္။ ခုေလာေလာဆယ္ သက္ပိုင္ကိုေရမိုး ခ်ဳိး သန္႕ၿပန္ေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ၾက။ၿပီးရင္ အ၀တ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕ ငါ့ေရွ႕ေခၚခဲ႕ၾက။

ထို႕ေနာက္ ဆရာေတာ္သည္ ေရတစ္ဖန္ခြက္ သန္႕သန္႕ေတာင္း၏။ထို႕ေနာက္ ဘုရားစင္တြင္ ကပ္လွ်က္ႏႈတ္မွ ေန၍တိုးတိုး ရြတ္ဆိုေတာ္မူေနသည္မွာ ၁ နာရီနီးပါးမ်ွၾကာ၏။ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ရြတ္ ဖတ္ၿပီးစီးေသာ အခါ သက္ပိုင္ကိုလည္း ၿပင္ဆင္ၿပီးသားၿဖစ္ေန၍ ဆရာေတာ္ေရွ႕ သို႕ ေခၚေဆာင္လာခဲ႕ၾက သည္။

(ဆရာေတာ္) ဒါယကာေလး လာကြဲ႕ ဒီမွာထိုင္။

သက္ပိုင္သည္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ႏွင့္ ဆရာေတာ္ဘုရားေရွ႕ ၀င္ထိုင္၏။

(ဆရာေတာ္) ဒါယကာေလး တင္းထားတဲ႕ စိတ္ေတြကို ေလွ်ာ႕ခ်လိုက္။ခုလိုေနရတာ မပူေလာင္ဘူးလားကြယ္႕ ဒါယကာေလး ဒီလိုေနရတာ ၾကိဳက္သလားကြဲ႕ ဟင္…

(သက္ပိုင္) အီး..ဟီး…ဟီး မၾကိဳက္ပါဘူး ဘုရား။ ဒါေပမယ္႕ ႏွင္းႏြယ္က တပည့္ေတာ္ေၾကာင့္ ေသရတာဘုရား။ တပည့္ေတာ္ အသံုးမက်လို႕ ႏွင္းႏြယ္ ေသရတာ။ တပည့္ေတာ္ မၿပတ္သားလို႕ ေတြေ၀လို႕ ႏွင္းႏြယ္ မေသသင့္ပဲ ေသတာဘုရား..တပည့္ေတာ္ ဘယ္လိုေၿဖသိမ္႕ရပါ့မလဲ ဘုရား..ၿပီးေတာ႕ ..ၿပီးေတာ႕

သက္ပိုင္ ဆရာေတာ္အား မရဲတရဲ လွမ္းၾကည့္၏။

(ဆရာေတာ္) ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၿပာပါ ဒါယကာေလး။

(သက္ပိုင္) ညတိုင္း ညတိုင္း ႏွင္းႏြယ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ႕ တပည့္ေတာ္ကိုေခၚတယ္ဘုရာ႕။ငိုလဲ ငိုတယ္ဘုရား။

(ဆရာေတာ္) ဒါယကာေလး ဘ၀ခ်င္းမွ မတူေတာ႕ပဲ။ ငိုေနတာကိုေတြ႕တယ္ ဆိုေပမယ္႕ ဒါယကာေလးက သနားေနေတာ႕လဲ ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္မွာမို႕လို႕တုန္း။ သူလာေခၚေတာ႕ လိုက္သြားတယ္ဆို အုန္း သူေခၚတဲ႕ေနရာ သူရွိတဲ႕ေနရာ ဆီေရာက္မယ္လို႕ ထင္သလား ဒါယကာေလး။ ၿဖစ္လာတဲ႕ ဘ၀မွာ ကုသိုလ္ ကံလို႕ပဲ မွတ္ယူပါကြယ္။ ပုထုစဥ္ ဆိုတဲ႕အတိုင္း လူ႕ဘ၀ၾကီးက အခ်ဳိးအေကြ႕မ်ားတယ္ကြဲ႕။ ဘုန္းၾကီးေၿပာတာ နားလည္ရဲ႕လား။

သက္ပိုင္ ဆရာေတာ္ၾကီးအား တစ္ခ်က္ေမာ႕ၾကည့္လိုက္၏။ထို႕ေနာက္..

(သက္ပိုင္) တ…တ ..ပည့္ေတာ္ နားလည္ပါၿပီ ဘုရား။

(ဆရာေတာ္) အိမ္း အိမ္း…ကဲ ဒါဆို ေဟာဒီ ေရမန္းေလး ေသာက္လွည့္ကြဲ႕။ ေဘးအႏၱရာယ္ ေတြ ကင္းေအာင္။

ေရမနး္အားေသာက္ၿပီးေသာ အခါတြင္ သက္ပိုင္သည္ အသားမ်ားတစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္လာလွ်က္ တစ္ခဏမွ် သတိလစ္သြား၏။ ခဏၾကာေသာ္ ၿပန္လဲသတိရလာ၏။ ဤတစ္ၾကိမ္တြင္ သက္ပိုင္၏ မ်က္လံုးမ်ား ဂဏာမၿငိမ္ မၿဖစ္ေတာ႕။ စိတ္ၿပန္လည္ၿပီး တည္ၿငိမ္လာပံုႏွင့္ တစ္ခုခုကို သတိရသလို ၿဖစ္သြားၿပီ..

(သက္ပိုင္) အေမ..အေမ ေရာ ..အေမ..

(ေဒၚ၀င္း) အေမ ရွိတယ္သား။ ေၿပာေလ ဘာေၿပာမလို႕လဲ ။

(သက္ပိုင္) ကြ်န္ေတာ္ ႏွင္းႏြယ္တို႕ အိမ္ကိုသြားၿပီး ႏွင္းႏြယ္နဲ႕ ေတြ႔ပါရေစေနာ္..တစ္ေခါက္ေလာက္ ေတာ႕ သြား ၾကည့္ပါရေစ အေမရယ္ ေနာ္။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ပါ။

ေဒၚ၀င္းလဲ သားကိုၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာရသလို ႏွင္းႏြယ္ေလးအတြက္ကေတာ႕ စိတ္မေကာင္းခ်င္း ၾကီးစြာ ၿဖစ္ရ ၏။ထို႕ေနာက္ ခပ္အက္အက္ ငိုသံၿဖင့္ ..သက္ၿပင္းရွည္ၾကီး ခ်လွ်က္

(ေဒၚ၀င္း) ဟင္း………. သားရယ္.. အေမလဲ ေနာင္တရပါၿပီ။ အေမ မွားမွန္းသိပါၿပီကြယ္။ ႏွင္းႏြယ္ကို သၿဂိဳလ္လိုက္တာ ၃ ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီသားရဲ႕။ သားက ေနမေကာင္းလို႕ ဘာမွ မသိေတာ႕တာ။

(သက္ပိုင္) ဟင္..တစ္ကယ္လား အေမ။ အဲဒါတစ္ကယ္ပဲလားဟင္။ မ်က္ႏွာေလးေတာင္ ေနာက္ဆံုး ၾကည့္ခြင့္မရလိုက္ပါလား ႏြယ္ရာ။အေမနဲ႕ စကားမ်ားတဲ႕ေန႕က ညေနပိုင္း သားအိပ္ခန္းထဲကို ႏွင္းႏြယ္ ေရာက္လာတယ္။ၿပီးေတာ႕ သားကို ရက္စက္တဲ႕လူ ။လိမ္ညာတဲ႕လူဆိုၿပီး သားရဲ႕ အနားကို ကပ္လာတာ ေတာ႕သိလိုက္တယ္။ အဲဒါေနာက္ဆံုး မွတ္မိတာပဲ။ၿပီးေတာ႕ ဘာေတြဆက္ၿဖစ္လဲ သားမမွတ္မိေတာ႕ဘူး အေမ။

(ေဒၚ၀င္း) ေအးပါ သားရယ္ ..သား..ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးကို ရွိခိုးလိုက္အုန္း။

(သက္ပိုင္) ဟုတ္ကဲ႕ အေမ..။

ေၿပာေၿပာဆိုဆို သက္ပိုင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးအား ထိခ်င္းငါးပါးၿဖင့္ ရိုရိုေသေသ ရွိခိုးဦးခ်လွ်က္ ကန္ေတာ႕ လိုက္၏။

(ဆရာေတာ္) ဒါယကာေလး သက္ပိုင္ မနက္ၿဖန္က်ရင္ ဘုန္းၾကီး၀တ္ရမယ္ကြဲ႕။ တစ္လ ႏွစ္လေလာက္ေပါ့။ဘုန္းၾကီးတို႕ ေက်ာင္းမွာပဲလိုက္ၿပီး သတင္းသံုးလဲ႕ကြဲ႕။ ဆႏၵရွိရဲ႕လား ဒါယကာေလး။

(သက္ပိုင္) တင္ပါ့ ရွိပါတယ္ဘုရား…

(ေဒၚ၀င္း) ဆရာေတာ္ဘုရား ညဘက္…. ညဘက္ ၿပသနာရွိေသးတယ္ ဘုရား။ သားကခုေနေကာင္းၿပီးေတာ႕ ညဘက္က်မွ ၿပန္ေဖာက္မွာ စိုးရိမ္လို႕ ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႕ လုပ္ေနက်အတိုင္း ပရိတ္ေရၿဖန္းရအုန္းမလား ဘုရား။

(ဆရာေတာ္) အိမ္း လုပ္ထားေတာ႕လဲလံုၿခံဳတာေပါ့ကြယ္။ဘုန္းၾကီး ဒီည ဒီအိမ္မွာ ၾကိမ္းမွာကြဲ႕။ မစိုးရိမ္ပါနဲ႕ ဒါယကာမၾကီး ။ ကဲ ကဲ စီစဥ္စရာရွိတာ လုပ္စရာရွိတာေတြ သြားၿပင္ဆင္ေတာ႕ ကြဲ႕။

ထိုေန႕ည ၁၂ နာရီ ေခြးအူသံေတြ လမ္းထိပ္မွ စၿပီးဆူညံလာၿပီ ၿဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ဆရာေတာ္သည္ ေဒၚ၀င္း တို႕ၿခံေပါက္၀သို႕ ဆင္းသြား၏။ အိမ္ေပၚမွ လူမ်ားကိုေတာ႕ လံုး၀ဆင္းလိုက္မလာရဟု မွာထား၏။ၿခံ ေပါက္၀၌ တစ္စံုတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေၿပာေနသကဲ႕သို႕ မတ္တပ္ရပ္ေနၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚသုိ႕ ၿပန္ၾကြလာ၏။ ဆရာေတာ္ အိမ္ေပၚၿပန္ေရာက္ၿပီး ခဏမွာပင္ ေခြးအူသံမ်ားလဲ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေ၀းေ၀း သြားေလေတာ႕သည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ သက္ပိုင္သကၤန္းစီးေပေတာ႕မည္။ အရင္ေန႕ေတြမွ အိုစာေသာမ်က္ႏွာ မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္ႏွင့္ ေသာကလႈိုင္းမ်ားၾကြေနေသာ သက္ပိုင္ႏွင့္ ယေန႕ ေခါင္းရိတ္အၿပီး တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ မ်က္ႏွာအားေတြ႔ၿမင္ရသည္မွာ လြန္စြာမွပင္ ကြာၿခားေနလြန္းသည္။

ႏွင္းႏြယ္ သည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ မေန႕ညက ဖိတ္ၾကားမႈအရသူမလာေရာက္ရေသာ္လည္း တစ္ကယ္ တမ္းေတာ႕ ေက်နပ္မႈကား စိုးစဥ္းမ်ွမရွိ။ သူမကို ေမာင္လိမ္ညာလွည့္စားခဲ႕သည္။ သူမခ်စ္ခဲ႕သေလာက္ မခ်စ္ခဲ႕။ သူမကေတာ႕ ၿဖင့္မိန္းကေလးတန္မဲ႕ ကုိယ္႕သိကာၡကိုပင္မငဲ႕ ေမာင္သာခ်စ္ေနလွ်င္ သူမ၏ဘ၀ ၿပီး ၿပည့္စံုၿပီ ဆိုေသာ စိတ္မ်ဳိးၿဖင့္ ေမာင့္ေနာက္ကိုလိုက္ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္ခဲ႕သည္။ မိဘေဆြမ်ဳိး အသိုင္းအ၀န္းမ်ားမွ သက္ပိုင္ကို ယူခဲ႕လွ်င္ သက္ပိုင္သည္ သူ႕အေမကို မလြန္ဆန္ႏိုင္သၿဖင့္ အိမ္ေထာင္ေရး မသာယာႏိုင္ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲရမည္ဟု ေၿပာေနသည့္ ၾကားမွ သူမ ေမာင့္ကိုခ်စ္ခဲ႕ရသည္။ ယုတ္စြအဆံုး ေမာင့္ အေမကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာစိတ္ၿဖင့္ ေမာင္မလာမွာ စိုးသည့္အတြက္ ကုိယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသလိုက္မည္ ဟု ၿခိမ္းေၿခာက္ေၿပာဆိုခဲ႕တာေတာင္မွ ေမာင္ ေရာက္မလာခဲ႕။ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ တစ္ကုိယ္တည္းေၾကာက္ ေၾကာက္လန္႕လန္႕ ေစာင့္ခဲ႕ရေသာစိတ္။ လုပ္ရက္လိုက္ေလခ်င္းဟူေသာစိတ္။ ကိုယ္ခ်စ္ရေသာသူက ကိုယ္႕ ကိုယ္လိမ္လဲ လွည့္စားခဲ႕ၿပီ ဟူေသာစိတ္တို႕ႏွင့္ တစ္ညလံုးငိုခဲ႕ရသည္။ ခုေတာ႕ၿဖင့္ ..ခုေတာ႕ၿဖင့္

(ဆရာေတာ္) ကဲ ဒါယကာေလး သကၤန္းေတာင္းမယ္။ဘုန္းၾကီးတိုင္ေပးမယ္ ကြဲ႕ ေနာက္ကလိုက္ဆို။

(သက္ပိုင္) တင္ပါ့ ဘုရား..

ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ႕ သက္ပုိင္အား သကၤန္းစီးေပးလိုက္၏။

(ဆရာေတာ္) ကဲ တရားနာ ေရစက္ခ်မယ္ကြဲ႕။

ဆရာေတာ္လဲ တရားေဟာဖို႕ ၿပင္ဆင္ေနသလို ေရာက္လာၾကေသာ ဧည့္သည္မ်ားလဲ တရားနာယူဖို႕ ၿပင္ဆင္ လိုက္ၾက၏။ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ တရားလာနာေသာ လမ္းထဲမွ မစန္း ဆိုေသာအမ်ဳိးသမီးသည္ ရုတ္တရက္ ဟီးလံုးခ်ၿပီး ငိုေလၿပီ။ေရာက္လာၾကေသာ လူအေပါင္း၏ စိတ္အာရံုတို႕ သည္ ထိုအမ်ဳိးသမီးထံသုိ႕ ေရာက္ရွိသြား၏။

(ဆရာေတာ္) ဟဲ႕ ဒါယကာမ ဘာလို႕ ငိုေနတုန္းကြဲ႕။

မစန္း၏ မ်က္လံုးတို႕သည္ နီေစြးလွ်က္။ စကားေၿပာလိုက္ေသာ အသံသည္ မစန္း၏ အသံမဟုတ္။

(မစန္း) တပည့္ေတာ္မ ႏွင္းႏြယ္ ပါဘုရား။

(ဆရာေတာ္) ဘာအေၾကာင္းမ်ားရွိလို႕တုန္းကြဲ႕။

(မစန္း) တပည့္ေတာ္မ သက္ပိုင္တို႕သားအမိကို မေက်နပ္ဘူုး။

(ဆရာေတာ္) ဒါယကာမေလး ဘုန္းၾကီးေမတၱာရပ္ခံပါရေစ။ သံသရာမွာ ကိုယ္႕အတြက္လဲ မေကာင္း သူမ်ားအတြက္လဲ အက်ဳိးမရွိ။ ေလာေလာဆယ္ပဲ ဒါယကာမေလး ကိုယ္႕ အၿဖစ္ကိုယ္ကိုယ္ ၿမင္ႏိုင္ရဲ႕ လားကြဲ႕ ။ ကိုယ္႕ အတြက္ပါေအာင္ ကို္ယ္႕အတြက္ေကာင္းေအာင္ပဲ ၾကိဳးစားပါကြယ္။ ခုၿဖစ္ပ်က္သ မွ်အားလံုးကိုလဲ သံသရာ တစ္ ေကြ႕မွာ ေတြ႕ၾကဆံုၾကတယ္လို႕ပဲမွတ္ယူလိုက္ပါ။ဘ၀ခ်င္းက ၿခားေနၿပီပဲ။ ဒါယကာမေလးကေရာ မေသ ခင္ေရာ ေသဆံုးလို႕ ဘ၀ၿခားေတာ႕ေရာ ခံစားရတဲ႕ ဒုကၡကနည္းသလားကြဲ႕။ ဆင္ၿခင္ပါကြယ္။

(မစန္း) အၿပစ္ရွိတာက သူတို႕သားအမိပါဘုရား။

(ဆရာေတာ္) ဒါယကာမေလး ၿဖစ္ခဲ႕ၿပီးသမွ်ကို ေသခ်ာၿပန္စမ္းစစ္ပါကြယ္။ လူ႕ဘ၀မွာ က်င္လည္တုန္း ကုိယ္႕စိတ္နဲ႕ ကုိယ္႕ကိုယ္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို ငါ ဆိုတဲ႕အတၱနဲ႕ လုပ္ခဲ႕ၿပီ မဟုတ္လား။ေမတၱာနဲ႕ယွဥ္ၿပီး ေမ တၱာစိတ္ထားပါလို႕ ဘုန္းၾကီး ေမတာၱရပ္ခံပါတယ္ကြယ္။ခု ဘုန္းၾကီးတို႕ေရစက္ခ် အမွ်ေ၀မယ္ကြဲ႕။ ဒါယကာမေလးကိုလည္း ရည္စူးၿပီး ကုသိုလ္အမွ်ေ၀မယ္။ဒါယကာမေလး သာဓု..ေခၚဆိုလွည့္ေနာ္။

ထိုသို႕မိန္႕ၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္သည္ တရားနာ ေရစက္ခ်ပြဲကို စေလၿပီ။ထိုအခ်ိန္တြင္ မစန္းသည္ ဦးပဥၹင္း ေလးကိုတလွည့္ ေဒၚ၀င္းကိုတစ္လွည့္ တရားနာလာၾကကုန္ေသာ ႏွင္းႏြယ္၏ မိဘမ်ားကို တစ္လွည့္ၿဖင့္ မ်က္ရည္တို႕၀ဲလ်က္ စိုက္ၾကည့္ေန၏။ထိုသို႕ၿဖင့္ တရားနာပြဲၿပီးဆံုးၿပီးေနာက္..

(ဆရာေတာ္) ဘ၀တစ္ပါးသို႕ ေၿပာင္းသြားေလၿပီၿဖစ္ေသာ ဒါယကာမေလး ႏွင္းႏြယ္ေရ အမွ် အမွ် အမွ်…

သာဓု…သာဓု….သာဓု

ႏွင္းႏြယ္ မ်က္ရည္တို႕ေ၀၀ါးေနသည့္ ၾကားမွ သာဓု သာဓု သာဓု ..
သူမၾကိဳးစားလို႕ အားတင္းၿပီး သာဓုေခၚ လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ သူမလြင့္ကနဲ …ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေသာင္ ဘယ္ကမ္း ဘာရယ္မသိေသာ သံသရာခရီးကိုဆက္သြားရေပအုန္းမည္.

ႏႈတ္ဆက္ခဲ႕တယ္ ေမာင္ရယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ႕ေလ ဒီအမိုက္မ သံသရာကိုမေၾကာက္ ေမွာင္ေမွာင္မွာ မုိက္ခဲ႕ တာေၾကာင့္ ေမာင့္ကို ခ်စ္မိခဲ႕တဲ႕ ေဟာဒီက မိႏွင္းႏြယ္ မွာပဲ အၿပစ္ရွိပါတယ္။ ခ်စ္လြန္းခဲ႕တာကိုက မိႏွင္းႏြယ္ရဲ႕ ဒုကၡေတြအစလို႕ ေၿပာရမလိုပါပဲ။ သံသရာမွာ ေရစက္မကုန္လို႕ ၿပန္ဆံုခဲ႕ရင္ၿဖင့္ ႏွင္းႏြယ္ လိုခ်င္တဲ႕ အခ်စ္နဲ႕ ခ်စ္ေပးပါလို႕ပဲ ႏွင္းႏြယ္ မွာခဲ႕ပါရေစ ေမာင္။

ဦးပဥၹင္းတစ္ၿဖင့္လည္း သက္ပိုင္ စိတ္ထဲက ၾကိတ္ၿပီးဆုေတာင္းမိသည္။သြားေပအုန္းေတာ႕ ဒါယကာမေလး ႏွင္းႏြယ္ေရ.. ေနာင္ဘ၀ ဆက္တိုင္းဆက္တိုင္းခုလို ရင္နင့္စရာ အၿဖစ္မ်ဳိးနဲ႕ မၾကံဳေတြ႕ပါရေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းေပး လိုက္ပါတယ္ကြယ္။ဦးပဥၹင္းလဲ တစ္ကယ္႕ေအးခ်မ္းရာ အစစ္အမွန္ၿဖစ္တဲ႕ တရားဓမၼနဲ႕ပဲ ေမြ႕ေလ်ာ္ပါေတာ႕မယ္။၀ဋ္ေၾကြးရွိရင္ၿဖင့္ ဒီဘ၀ ဒီမွ်နဲ႕ပဲ ေက်ပါေစေတာ႕လို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ ပါတယ္ကြယ္။

-----------------------------------------------------------------------------
ဒီဇာတ္လမ္းေလးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးကိုေရးတဲ႕ အခါမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုသတိထားၿပီးေရးရပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ဘုန္းၾကီးတရား ေဟာတဲ႕ စာလံုးေတြပါေနတာေၾကာင့္ ၀ါသနာအရစာေရးေသာ ေဆြေလးမွာအရမ္းၾကီးကို သတိထားရပါတယ္။ အမွားမပါေစခ်င္လို႕ပါ။ စာသားေတြ စကားလံုးေတြကုိလဲ အရမ္းၾကီးမေလွ်ာ႕ရဲ.. ဇာတ္သိမ္းၾကမွ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ၾကီး ၿဖစ္သြားမွာကိုလဲ စိုးရိမ္ပါတယ္။
ဇာတ္အိမ္ အခြံ ၾကီးထဲ ကိုယ္႕၀ါသနာ ဇာတ္လမ္းေလးဆြဲထည့္ရတာမို႕ အမွားေလးမ်ားပါရင္ ခႊင့္လြတ္ေပးပါလို႕ ေၿပာပါရေစ။

Sunday 9 January 2011

ကြ်န္မခ်စ္မိ အၿပစ္ရွိ၏ (အပိုင္း-၂)



ဟာ .. သက္ပိုင္ သတိလစ္သြားၿပီး။ ေဒၚၾကီး၀င္းေရ လုပ္ပါအုန္း ဒီမွာ သက္ပိုင္ ကိုေခၚလို႕မရေတာ႕ဘူး။

အိမ္ေပၚမွ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ အိမ္ေအာက္မွ ေဒၚ၀င္းႏွင့္ လူၾကီးမ်ား အိမ္ေပၚတက္လာၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ သတိလစ္ေနေသာ သက္ပိုင္အား အိမ္ေရွ႕ ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ ဖ်ာခင္းၿပီး ဘုရားစင္မွ ပရိတ္ေရ မန္းမ်ား ႏွင့္ ပက္သူကပက္ ၿဖန္းသူကၿဖန္း သတိၿပန္လည္လာေအာင္ ၿပဳစုသူက ၿပဳစုႏွင့္ လူၾကီးမ်ား အလုပ္ မ်ားေနၾကသည္။ခဏမ်ွၾကာေသာ္ သက္ပိုင္ သတိၿပန္လည္လာသည္။

(သက္ပိုင္) ႏြယ္ ….ႏြယ္ မသြားနဲ႕ေလ ေမာင့္ကိုပါေခၚသြားပါ။ ေမာင္လဲ လိုက္မယ္။ ေမာင္လဲ လိုက္မယ္။

ပါးစပ္ကေအာ္လဲ ေအာ္ ေငါက္ကနဲထထိုင္ကာ ၿပန္ထြက္ေၿပးၿပန္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ သက္ပိုင္အား ခဏမ်ွၿငိမ္ ေအာင္ရည္ရြယ္လွ်က္ ၿပန္လည္ဖမ္းခ်ဳပ္ကာ ၾကိဳးၿဖစ္သာ တုတ္ေႏွာင္ထားရေလေတာ႕သည္။ သို႕တည္းမ ဟုတ္ သက္ပိုင္သည္ၿပန္လည္ထြက္ေၿပးအုန္းမည္။ လူငယ္မ်ားသည္လဲ တစ္ဖန္ၿပန္ဖမ္းရေလ အုန္းမည္။

(ေဒၚ၀င္း) ဒီညေတာ႕ က်ဳပ္အိမ္မွာ လာေစာင့္အိပ္ေပးၾကပါေတာ္။ သားတစ္ခုခုၿဖစ္မွာ စိုးလို႕ပါ။ ခုလဲ သားကို ၾကိဳးခ်ည္ရက္ၾကီး ၿမင္ရတာ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး။

ဟူ၍ ငိုသံအက္အက္ႏွင့္ ေၿပာ၏။ထို႕ေၾကာင့္ အသုဘလာေစာင့္ၾကေသာ လူငယ္ေတြလဲ အသု ဘ အိမ္တစ္၀က္ သက္ပိုင္တို႕ အိမ္ တစ္၀က္ႏွင့္ လူခြဲေစာင့္ၿပီ အိပ္ၾကရေလသည္။ သက္ပိုင္ အပါအ၀င္ လူငယ္မ်ား အိမ္ေရွ႕ ဘုရားစင္ေရွ႕ အိပ္ၾက၏။လူၾကီးမ်ားကေတာ႕ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္အိပ္ၾကေလေတာ႕သည္။ အခ်ိန္ကား မနက္ ၂ နာရီေလာက္ရွိၿပီ ထို႕အၿပင္ သက္ပိုင္ကိုလည္း ၾကိဳးမ်ားၿဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္မို႕ လူငယ္မ်ားလဲ ခုနက ဆြဲထားလြဲထားသည့္ ပင္ပန္းမႈဒဏ္ၿဖင့္ ခဏမ်ွ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေလ ေတာ႕သည္။
မနက္ ေ၀လင္းေ၀လင္း ၅ နာရီေလာက္ ေဒၚ၀င္း ႏိုးလာသၿဖင့္ သားအေၿခအေနကို အိမ္ေရွ႕ခန္းထြက္၍ ၾကည့္မိေသာ အခါ။

(ေဒၚ၀င္း) ဟင္.. သားတုိ႕ ထၾကပါအုန္း။ သက္ပိုင္ေရာ သက္ပိုင္မရွိေတာ႕ဘူး။ ဒုကၡပါပဲ …

ဒီလို ငိုသံပါႏွင့္ ေဒၚ၀င္းႏိုးလိုက္ေတာ႕မွ လူငယ္မ်ားႏိုးလာၾကကုန္၏။သက္ပိုင္အား ၿပန္လိုက္ရွာလိုက္ေသာအ ခါ သူတို႕ အိ္မ္ေနာက္ေဖးရွိ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္တြင္ သတိလစ္ေနေသာ သက္ပိုင္အား ၿပန္လည္ေတြ႕ရွိရေလ ေတာ႕သည္။ထိုေန႕တစ္ေန႕လံုး သက္ပိုင္သည္ သတိၿပန္မလည္လာခဲ႕။
ဒီလိုႏွင့္ ႏွင္းႏြယ္ကို အသုဘခ်မည့္ ရက္သို႕ေရာက္လာခဲ႕ေလၿပီ။ ဒီေတာ႕ ႏွင္းႏြယ္တို႕အိမ္မွ အပူလံုးၾကြ၍ ငိုေနၾကသလို ေဒၚ၀င္းသည္လဲ သူမ၏သား သက္ပိုင္အတြက္ တစ္ငုိငိုတစ္ရီရီၿဖစ္ေလၿပီ။ လမ္းထဲမွ လူမ်ားလဲ သူတို႕ႏွစ္အိမ္ကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်ဳိ႕ကလဲ ႏွင္းႏြယ္သည္ မိုက္လြန္းသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလဲ ေဒၚ၀င္းသည္ အတၱၾကီး လြန္းသည္ႏွင့္ တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုးၾကေလသည္။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ကာယကံရွင္မ်ား၏ ရင္ထဲတြင္ေတာ႕ ေသာက အပူလံုးလႈိင္းတို႕သည္ ၿပင္းထန္လွသည္ တစ္ကား…

ထို႕ေန႕ ညဘက္တြင္ သက္ပိုင္ သတိၿပန္လည္လာခဲ႕သည္။ သုိ႕ေသာ္ ..

(သက္ပိုင္) အေမ..ႏြယ္ကေလ ကြ်န္ေတာ႕ကိုေၿပာတယ္ သူနဲ႕တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ႕ပါတဲ႕။ဟုိေန႕က သားကို သူပဲ ၾကိဳးလာေၿဖေပးတာေလ။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္ ႏြယ္နဲ႕ လိုက္သြားခ်င္လို႕ ခႊင့္ၿပဳပါအေမရယ္ေနာ္။ ဒီမို႕ဆို ႏြယ္သနားပါတယ္။ သူသားေဘးနားမွာ အၿမဲရွိတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ငိုေနတယ္ အေမရဲ႕။ သားလိုက္သြားမယ္ေနာ္ ..ေနာ္ ..အေမ..

(ေဒၚ၀င္း) ေအးပါ သားေနေကာင္းေအာင္အရင္လုပ္ေပါ့ ၿပီးေတာ႕ အေမ ၾကည့္စီစဥ္ေပးပါ့မယ္။ ေနာ္သား..
ဟုတ္ၿပီလား..

ဘုရား ဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါ။ တပည့္ေတာ္မသားေလးကို ကယ္ေတာ္မူပါ။ သမီး ႏွင္းႏြယ္ရယ္အန္တီေတာင္း ပန္ပါတယ္။ဘ၀ၿခားသြားၿပီပဲကြယ္ သားကိုေတာ႕ ဒုကၡမေပးပါနဲ႕ကြယ္။ အန္တီ႕ အၿပစ္ေတြပါကြယ္။ ေဒၚ၀င္း သူမ၏ စိတ္ထဲမွ ေန၍ ၾကိတ္ၿပီးဆုေတာင္းေနမိသည္။ သားသည္ ပထမေန႕ကေလာက္ေတာ႕ မၾကမ္းေတာ႕ ။ သုိ႕ေသာ္..ဒီ ၁ ရက္ ၂ ရက္အတြင္ သက္ပိုင္၏စိတ္မ်ားသည္ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ ေၾကာင္ေတာင္ ေတာင္ ႏိုင္လြန္းေနသည္။

ဟင္း..ဟင္း…ဘာအခုမွလာၿပီေတာင္းပန္ေနတာလဲၾကီးေဒၚ၀င္းရဲ႕။အရင္ကထဲကရွင္ဒီလိုဆိုရင္ ကြ်န္မေတာင္ေသေပးစရာမလိုဘူး။ ရွင့္သားက်ေတာ႕ ရွင္သိတတ္သလား။ဟင္းဟင္း. ခုေတာ႕ လူ႕ဘ၀တုန္း ကမရခဲ႕တဲ႕ ရွင့္သားကို ကြ်န္မရေအာင္ယူၿပမယ္။ဟားဟား….ရွင္တားႏိုင္ရင္ တားေလ တားေပါ့။ ခုေတာ႕ ရွင္ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးတုန္း။ ၿပီးေတာ႕ ကြ်န္မေမာင့္ ကိုခ်စ္တယ္။ရေအာင္ေခၚမွာ..ရေအာင္ေခၚမွာ..

ဒီလိုႏွင့္ အသုဘရက္လည္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႕ ညဘက္တြင္ေတာ႕

(သက္ပိုင္) အေမ ဟိုမွာ အိမ္ေပါက္၀က ႏွင္းႏြယ္လာေခၚေနတယ္။လက္ယက္ၿပီးေခၚေနတာ။လိုက္သြားမယ္ လိုက္သြားမယ္။ ႏြယ္ေရ ေမာင္လာၿပီ ေမာင္လာၿပီ..

ေၿပာလဲေၿပာ ထၿပီးေတာ႕လဲ ေၿပးထြက္သြားၿပန္၏။ အနည္းငယ္သာေစာင့္အိပ္ၾကေသာ လူငယ္တို႕လဲ သက္ပိုင္ကို ၿပန္ထိန္းေနရ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ေက်ာခ်မ္းဖြယ္ရာ ေခြးအူသံၾကီးမ်ား စၾကားရေလေတာ႕သည္။ သက္ပိုင္ကို ၿပန္ဖမ္းခ်ဳပ္ေနရင္း လူငယ္တစ္ေယာက္သည္ အမွတ္တမဲ႕ အိမ္ေရွ႕ လမ္းမေပၚ မ်က္စိေရာက္ သြားေသာ အခါ

ဟာ…ဟာ… ေဟ႕ေကာင္ေတြ ၿမင္လား ဟိုမွာ လမ္းမီးေရာင္ေအာက္မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္မတ္တပ္ ရပ္ေနတယ္ကြ။ ဟိုမွာ ၿမင္လား..

ထိုလူငယ္ေၿပာသၿဖင့္ လူငယ္အားလံုးထိုေနရာ သို႕ၾကည့္လိုက္ေသာ္ အခါ..

ဘယ္မွာလဲကြ မရွိပါဘူး။ ငါတို႕မေတြ႕ပါဘူးကြ။

အင္း ဟုတ္တယ္ကြ ငါလဲမေတြ႕ေတာ႕ဘူး.ဒါေပမယ္႕ ခုနက ငါၿမင္တာေသခ်ာတယ္ကြ။
ဒီလိုႏွင့္ သက္ပိုင္အား ၾကိဳးမ်ားၿဖင့္ တုတ္ေႏွာင္ၿပီး ညဘက္ထိုင္ေစာင့္ရၿပန္၏။ ဤတစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ႕ လူငယ္ မ်ားသည္ မအိပ္ရဲေတာ႕။ သက္ပိုင္ေနာက္တစ္ေခါက္ၿပန္ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ သက္ပိုင္ကိုၾကိဳးခ်ည္ၿပီး ခဏမွ် ၿပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားၿပီ ခဏ။ အသံတစ္ခုစၾကားလာရ၏။
မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ညည္းသံ..ၿဖစ္သည္။

အင္း…ဟင္း….ဟင္း…….ဟင္း……

ထို႕ေနာက္ အိမ္ေခါင္းရင္းဘက္ ကာထားေသာ အကာအား ၃ ေလးခ်က္မွ် တစ္ဖုန္းဖုန္းထုၿပန္၏။ လူငယ္မ်ားလဲ ေၾကာက္လန္႕တစ္ၾကားၿဖင့္ ဘုရားစာ ရြတ္သူရြတ္

ၾကီး..ၾကီးေဒၚ၀င္းေရ လုပ္ပါအုမ္းဗ်။

(ေဒၚ၀င္း) သားတို႕ ဘာမွ မေၾကာက္ၾကနဲ႕ေနာ္. အိမ္မွာ ဘုရားရွိေနတာပဲကြယ္ .

ေဒၚ၀င္း ေၿပာသာေၿပာရသည္ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမႊးညင္းမ်ားထေန၏။သူမလဲ ေၾကာက္သည္။ သားကေတာ႕ ပါးစပ္မွ အသံနက္ၾကီးၿဖင့္ ေအာ္တုန္း။ ၾကိဳးခ်ည္ထား၍ လက္ကမလႈပ္ႏိုင္ေသာ္လည္ ေမာင္လဲ လိုက္မယ္ဆိုေသာ စကားကေတာ႕ ေၿပာတုန္း။ လူငယ္ေတြကိုလဲ အားနာလွၿပီၿဖစ္သည္။ သူတို႕လဲ ညဘက္ သက္ပိုင္အား တစ္လွည့္စီ လာၿပီ ေစာင့္အိပ္ေပးၾကရသၿဖင့္ ပင္ပန္းၾကေလၿပီ။သည္လိုႏွင့္ ၉ ရက္ ၁၀ ရက္ ၂ ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာေနခဲ႕ေသာ္လည္း သက္ပိုင္သည္ေန႕ဘက္တြင္ မ်က္လံုးေတြက ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ ေၾကာင္စီစီႏိုင္လွစြာၿဖင့္ ၿငိမ္ေနေသာ္လည္း ညဘက္ ေခြးအူသံမ်ားစၿပီး ၾကားရၿပီဆိုလွ်င္ သက္ပိုင္ ထၾကမ္း ေလသည္။ တစ္ေန႕တစ္ၿခား အားပိုေကာင္းလာသလို ၿဖစ္လာ၏။ လူငယ္ ၁၀ ေယာက္ပင္ ဆြဲထိန္းေသာ္လဲ မရခ်င္။ ၾကိဳးတုတ္ေႏွာင္ထားေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ၾကိဳးပင္ ၿပတ္ထြက္တတ္သည္။ၿပီးလူငယ္ မ်ားသည္လည္း ဓာတ္တိုင္ေအာက္မွ မိန္းမတစ္ေယာက္ မတ္တတ္ရပ္ေနသည္မွာ အမွန္ဆိုသည္ကို ညတိုင္း ၿမင္ၾကရ၏။ အိမ္ေခါင္းရင္း အကာအားလဲ တစ္ဖုန္းဖုန္းလာလာထုတတ္၏။ ၾကာေသာ္ ေစာင့္အိပ္ေပးေသာ လူငယ္မ်ားလည္း ေၾကာက္ရြံ႕လာၾက၏။ သက္ပိုင္သည္လည္း အရိုးေပၚအေရတင္သာ ရွိေတာ႕သည္။ အစားလဲ ေကာင္းေကာင္းမစား ညဘက္ဆုိလဲ မအိပ္ သည္ပံုတိုင္းဆိုလွ်င္ သက္ပိုင္သည္လည္း မၾကာခင္ ႏွင္းႏြယ္ေနာက္ လိုက္ရေပေတာ႕မည္။

(ေဒၚ၀င္း) ေဒၚၿမိဳင္တို႕ လမ္းထဲကလူၾကီးေတြ အၾကံေပးၾကပါအုန္းးေတာ္။ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ပရိတ္ခ်ည္ဆြဲေပးလဲမရ။ ဆရာေတြေခၚတာလဲ စံုၿပီ။ ပေရာဂေတြေရာ ေရာဂါၿပတဲ႕ ဆရာ၀န္ေတြ ေရာစံုေနၿပီ သားက တစ္ေန႔တစ္ၿခားပိုပိုဆိုးလာတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဟင္။ က်ဳပ္မွားပါတယ္ေတာ္.. က်ဳပ္ကို ကူညီၾကပါအုန္း။

(ဦးတင္၀င္း) ဒီလိုုလုပ္ပါလား က်ဳပ္တို႕ရြာမွာ ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးရွိတယ္။ အဲဒီဆရာေတာ္ သြားပင့္ၿပီးေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။ အဲဒီဆရာေတာ္ကေတာ႕ သီလလဲရွိတယ္။ၿပီးေတာ႕ ခုလိုမ်ဳိး ေတြ ၿဖစ္လာရင္လဲ သူလိုက္လိုက္ၿပီး ေမတၱာနဲ႕ ကုေပးတတ္တယ္။ ေပ်ာက္လဲ ေပ်ာက္ၾကတယ္။

(ေဒၚ၀င္း) စမ္းၾကည့္ရတာေပါ့ေတာ္။ ကိုတင္၀င္း ေတာ္သြားပင့္ေပးမွာလား။ ဆရာေတာ္က ဘယ္မွာ သြားပင့္ ရမွာလဲ။ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာမလဲဟင္။ သားအေၿခအေနက တစ္ေန႕တစ္ၿခား ပိုပိုဆိုးလာတာ ၿမင္ၾကတဲ႕ တိုင္းပဲေလ။ ညဘက္ သားထထေအာ္တာနဲ႕ ေခြးအူသံေတြေၾကာင့္ လမ္းထဲက လူေတြ အိပ္ေရးပ်က္ၾကတာ လဲ က်ဳပ္အားနာလွၿပီ။ ၿပီးေတာ႕ သားကိုလာေစာင့္ေပးတဲ႕ ကေလးေတြလဲ ပင္ပန္းလွၿပီေလ။ကူညီၾကတဲ႕ လူအားလံုးကုိလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။

(ဦးတင္၀င္း) ခက္တာက ဆရာေတာ္က ခရီးထြက္ေနတာမ်ားတယ္ဗ်။ က်ဳပ္သြားေတာ႕ ေလွ်ာက္ၾကည့္မယ္။ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းမွာရွိေနရင္ေတာ႕ ကံေကာင္းတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သားကံေပါ့ဗ်ာ။ ၃ ရက္ေလာက္ေတာ႕ ၾကာမယ္ထင္တယ္ဗ် အသြားအၿပန္။ ဒီလိုလုပ္ ဒီရက္ပိုင္း ခင္ဗ်ားလဲ နဲနဲ စိတ္ေအးေအာင္ အဲဒီဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးရဲ႕ ပရိတ္ေရမန္း က်ဳပ္အိမ္မွာ ရွိတယ္။ လိုက္ယူလိုက္။ ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားအိမ္ကို လာေစာင့္အိပ္မယ္႕ ကေလး ေတြအားလံုးစံုၿပီးဆိုတာနဲ႕ ခင္ဗ်ား အိမ္ေပါက္၀ေတြ ၿခံေပါက္၀ေတြကို လိုက္ဖ်န္း။ ၿပီးရင္ အိမ္ထဲက အိမ္ၿပင္ တစ္ေယာက္မွ မထြက္နဲ႕ေတာ႕ ။ အိမ္ထဲမွာပဲေနေတာ႕ ။ ခင္ဗ်ားသားကိုလဲ ဖ်န္းေပးထားလိုက္။

(ေဒၚ၀င္း) ရပါ့မလားရွင္။ေတာ္ၾကာ မႏိုင္ရင္ ပိုဆိုးကုန္မွာလဲဆိုးရတယ္။

(ဦးတင္၀င္း) ခင္ဗ်ား ယံုယံုၾကည္ၾကည္သာ လုပ္ပါ က်ဳပ္အာမခံတယ္။ခင္ဗ်ားအိမ္လာေစာင့္အိပ္မယ္႕ ခေလး ေတြကို ေနမ၀င္ခင္ အိမ္ထဲစုစည္းထားၿပီး ေန၀င္တာနဲ႕ ပရိတ္ရည္ ဖ်န္းရင္ေတာ႕ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဗ်။ လမ္းထဲက တတ္သိနားလည္တဲ႕ လူၾကီးေတြလဲ ေဒၚ၀င္းတို႕ အိမ္ သြားအိပ္ေပးလိုက္ပါဗ်ာ။ ဒါဆို ကေလး ေတြလဲ ပိုအားရွိလာမယ္ထင္တယ္။ဆရာေတာ္ၾကြ ္လာၿပီးရင္ေတာ႕ ေစာင့္အိပ္ေပးဖို႕ မလိုေတာ႕ပါဘူး။
ဒီရက္ပိုင္းေတာ႕ ကူညီလိုက္ၾကပါဗ်ာ။ ေနာ္..ဟုတ္ၿပီလား

ည ၁၂ နာရီ ေခြးအူသံေတြစၿပီး ၾကားေနရၿပီ။ ဒီည ဦးတင္၀င္းေၿပာသလို လုပ္ထား၏။ သို႕ေသာ္ အားလံုးကေတာ႕ အရင္ေန႕ေတြမွ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားအရ ေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကၿပီ ၿဖစ္သည္။

--------------------------------------------------------------------------
အပိုင္း(၃) ကိုေနာက္ရက္ေတြမွ ပဲ ဆက္တင္ေပးပါေတာ႕မယ္။

Friday 7 January 2011

ကြ်န္မခ်စ္မိ အၿပစ္ရွိ၏ (အပိုင္း-၁)




(ႏွင္းႏြယ္) ေမာင္ ဒီညႏြယ္တို႕ေတြ႕ေနက်ေနရာမွာ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္။ ႏြယ္ကေတာ႕ စကားကို အကုန္ေၿပာ ၿပီးၿပီ က်န္တာေတာ႕ ေမာင္ဆံုးၿဖတ္ေတာ႕ေနာ္။ ေမာင္နဲ႕ေတာ႕ ရွင္ခြဲေတာ႕ မခြဲႏိုင္ဘူးေနာ္ ေမာင္။

(သက္ပိုင္) ဟင္း……………အင္းပါ ႏြယ္ ေမာင္ လာၿဖစ္ေအာင္လာပါ့မယ္။

ခက္သည္။ ႏြယ္ႏွင့္ သူ႕အေမႏွင့္ၾကားမွာ ဘယ္လိုမွညိွလို႕မရ။ ခုေတာ႕ ႏြယ္ကဒီညမွာ ႏွစ္ေယာက္သားထြက္ ေၿပးၾကဖို႕ေၿပာေနၿပီၿဖစ္သည္။ သက္ပိုင္သာ ဒီညမလာလွ်င္ သူမသည္ ကုိယ္႕ဘာသာကိုယ္ သတ္ေသပစ္ လိုက္မည္ဟုလဲ ေၿပာထားေသးသည္။ၿပီးေတာ႕ ႏြယ္ကို သက္ပိုင္ခ်စ္သည္။ သူလဲႏြယ္ႏွင့္မခြဲႏိုင္။ အေမ႕ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္၍သာ သက္ပိုင္ေတြေ၀ေနရခ်င္းၿဖစ္သည္။

(ေဒၚၿမိဳင္) ေဒၚ၀င္း ေတာ္႕သားသက္ပိုင္နဲ႕ ေတာ္တို႕ေခါင္းရင္းအိမ္က ႏွင္းႏြယ္ဆိုတဲ႕ ေကာင္မေလးနဲ႕ ၾကိဳက္ ေနတယ္ဆို။အဲဒီေကာင္မေလးက နဲနဲေခာတ္ဆန္တယ္ေနာ္။ ၿပီးေတာ႕ အေနအထိုင္ကလဲ ရဲတင္းပ။ ေတာ္ၾကည့္ၿပီး ထိန္းအုန္းေနာ္ ေတာ္႕သားကို။

(ေဒၚ၀င္း) အမယ္ေလး ေဒၚၿမိဳင္ရယ္ ဒီမိန္းကေလးေလာက္ေတာ႕ ေဟာဒီက ေဒၚ၀င္းတို႕က သနားပ။ အဲဒီလို မိန္းကေလးမ်ဴိးေတာ႕ ေခြ်းမမေတာ္ႏီုင္ဘူးေတာ္ေရ။ ငါးပိရည္က်ဲေတာင္ ေကာင္းေကာင္းက်ဴိႏိုင္ပမလားမသိ။ ဒီၾကားထဲ သြားလိုက္လာလိုက္တာလဲ အိမ္ခ်င္းကလဲ ကပ္ရက္ဆိုေတာ႕ ေၿပာမေနနဲ႕။ ရႊတ္ကနဲ ရႊတ္ကနဲ ေတြ႕ေနရေတာ႕ မ်က္စိထဲ ေထာင့္မက်ိဳးပါဘူးေတာ္။ အိ္မ္ကေကာင္ကိုေတာ႕ ႏိုင္ေအာင္ေတာ႕ ထိန္းမွရမယ္
ေဒၚၿမိဳင္ေရ။ ကဲကဲ က်ဳပ္လဲ အိမ္ၿပန္ၿပီ ညေနစာ ထမင္းခ်က္လို္က္အုန္းမယ္။ သြားၿပီေတာ္ေရ။

ညည့္သည္နက္သထက္နက္လာ၏။ အေမွာင္ထုလဲ ၾကီးစိုးလာေလၿပီ။သက္ပိုင္ သူ႕အေမကိုေခ်ာင္းေနသည္ ဒီေန႕မွ သက္ပိုင္အေမက အိပ္ယာမ၀င္ေသး။ သူရင္ေတြေတာ႕ခုန္လြန္းေနသည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုး နတ္ပူး သလိုတုန္ရင္ေန၏။ ေဟာ အေမအိပ္ၿပီထင္တယ္ ။မီးလဲမွိတ္သြားၿပီ။ အသံေတြအားလံုးလဲ တိတ္ဆိတ္သြား ေလၿပီ။သူေၿခသံမၾကားေအာင္ကိုယ္ကိုေဖာ႕နင္း၍ အိမ္ေနာက္ေဖးတံခါးသို႕ အသာေလး ထြက္လာခဲ႕သည္။ ႏြယ္ ေစာင့္ေနေပေတာ႕မည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ႕ ၾကည္ႏူးမိသလိုလို ဒါေပမယ္႕ အေမ႕ ကိုေတာ႕သနားလွသည္ သားကိုခြင့္လႊတ္ပါအေမရယ္။

(ေဒၚ၀င္း) ဒါကဘယ္ကိုလဲ သက္ပိုင္။ ဒီေလာက္ ညမိုးခ်ဳပ္ေနတာေတာင္မွ။ ဘယ္ကုိသေ၀ထိုးအုန္းမလို႕လဲ။

သက္ပိုင္ တစ္ကိုယ္လံုး ဆတ္ကနဲ တုန္သြား၏။သူ႕အေမသည္ သူ႕ေနာက္မွ ကပ္၍ေၿပာလိုက္ေသာ္လည္း အသံသည္ သူ႕နားထဲ ဟိန္းကနဲ ၿဖစ္သြား၏။

(သက္ပိုင္) အ..အေမ မအိပ္ေသးဘူးလား။

(ေဒၚ၀င္း) နင့္ကိုငါေမြးထားတာပါ သက္ပိုင္ရဲ႕။ နင့္ပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႕ အူဘယ္ႏွစ္ေခြရွိသလဲဆိုတာ ငါသိၿပီးသား။ သြားအိမ္ထဲၿပန္၀င္ ၿပီးအိပ္ေတာ႕။

(သက္ပိုင္)သား ဒီညမသြားလို႕မၿဖစ္ဘူး အေမ။ သားကို သြားခြင့္ၿပဳပါ။

(ေဒၚ၀င္း) ေအးေလ ဒီေလာကၾကီးမွာ ေဆြရယ္မ်ဳိးရယ္ဆိုလို႕ ဒီသားနဲ႕ ဒီအေမရွိတာ။ မိုက္တဲ႕သားေမြးထားမိ ေတာ႕လဲ ငါလို အေမအိုၾကီး ဘာတတ္ႏိုင္မွာတုန္း။ ငါ့ကံကုိက ဆိုးေပတာကိုး။ ေအးနင္ဒီညထြက္သြားၿပီးလို႕ ကေတာ႕ ငါေသရင္ေတာင္ ငါ့အေလာင္းနင္ သၿဂိဳလ္စရာမလိုဘူး သက္ပိုင္။ ငါစကားအၿပတ္ေၿပာၿပီးၿပီ က်န္တာေတာ႕ နင္သေဘာ..ဒါပဲ

သူဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ႏြယ္ဒီေလာက္ေတာ႕ မမိုက္ေလာက္ဘူးလို႕ သူထင္သည္။ မနက္က်ႏြယ္ႏွင့္ေတြ႕႔မွ သူ အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းၿပမည္။ ခ်ိန္းထားတာကလဲ သူတုိ႕ အိမ္ေနာက္ေဖးက သစ္ပင္ၾကီးေအာက္တင္ဆို ေတာ႕ ႏြယ္ အတြက္လဲ သိပ္ၿပီးစိုးရိမ္စရာမလို။ သူမလာလွ်င္ ႏြယ္သည္ သူမအိမ္သို႕ ၿပန္၀င္သြားလိမ္႕ မည္ ဟု ထင္သည္။ဒီညေတာ႕ သူ႕အေမႏွင့္ ထိပ္တိုက္မေတြ႕လိုေတာ႕။ေနာက္ေန႕ေတြ ဆက္ၿပီး ၾကိဳးစားလို႕ရေန ေသးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သက္ပိုင္၏ ေၿခလွမ္းမ်ားကို အိမ္ထဲသို႕ ၿပန္လွည့္လိုက္မိေတာ႕သည္။

…………………………………************************………………………………………

ေမာင္ အရမ္းရက္စက္တာပဲ။ႏြယ္ကို ေမာင္တစ္ကယ္မခ်စ္ဘူး။ လိမ္တယ္။ႏြယ္ကို လိမ္တယ္။ ႏြယ္ကေတာ႕ ေမာင့္ကိုယ္ခ်စ္လိုက္ရတာ။ၿပီးေတာ႕ ခုေလာက္ဆို ေမာင့္ရဲ႕အေမၾကီးကလဲ ႏြယ္ကိုေလွာင္ရီ ရယ္ေနေလာက္ ၿပီ။ ႏြယ္႕ မာနေတြရိုက္ခ်ဳိးခံလိုက္ရတာ။ ႏြယ္ေၿပာၿပီးသား ေမာင္နဲ႕ ရွင္ခြဲေတာ႕ မခြဲႏိုင္ဘူး.။ေသကြဲပဲ အကြဲခံ လိုက္မယ္။

ႏြယ္ သူ႕ကိုစကားေတြေၿပာၿပီး နက္ရႈိင္းေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီး ဘက္ကို သြားေနသည္။ ႏြယ္မသြားနဲ႕ေလ။ ေခ်ာက္ထဲက်သြားမယ္ေလ။ႏြယ္မသြားနဲ႕ေလ ေမာင္ရွင္းၿပပါရေစ။ ေမာင္ေၿပာတာကို နားေထာင္ပါအုန္းႏြယ္။ ႏြယ္ ..ႏြယ္ ..ႏြယ္ ေရ..ႏြယ္ သက္ပိုင္ ေအာ္ေခၚေနေသာ္လဲ ႏြယ္သည္ ေနာက္သုိ႕ ၿပန္လွည့္မၾကည့္။ ေရွ႕မွာ ရွိေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးထဲသုိ႕ ႏြယ္ခုန္ခ်သြားသည္။

အား ..ႏြယ္ ေသပါၿပီ။ ႏြယ္ …ႏြယ္ေရ…

အား.အား….အာ…………….အာ….

သက္ပိုင္ အိမ္မက္မွေန၍ လန္႕ႏိုးလာခဲ႕သည္။ ေခြ်းတို႕လဲ တစ္ကုိယ္လံုး ရႊဲစိုလို႕။မၿဖစ္ဘူး မၿဖစ္ဘူး ႏြယ္႕ကို သြားေတြ႕မွ ၿဖစ္မည္။ သို႕ေသာ္..သက္ပိုင္တို႕ အိ္မ္ေခါင္းရင္းမွ စီကနဲထြက္လာေသာ ငိုသံ..

“အမယ္ေလး သမီးအမိုက္မရဲ႕ မိုက္လွခ်ည္လား အဲဒါ အဖန္ငါးရာ ငါးကမာၻဟဲ႕ဟင္။ နင္သံသရာကိုမ်ား နဲနဲ ေလးမွ ေတြးၿပီး မေၾကာက္မိဘူးလား အမိုက္မရဲ႕။ အီး…ဟီး..ဟီး.”

ဒါဆို ဒါဆို ႏြယ္ သူမေၿပာသည့္အတိုင္း..ဘုရားေရ..ႏြယ္ေရ ကိုယ္လာၿပီ ကိုယ္လာၿပီ သက္ပိုင္အိပ္ခန္းထဲမွ အိမ္ေရွ႕တံခါးမၾကီးသို႕ ေၿပးထြက္လာခဲ႕မိသည္။ မိုက္လိုက္တာႏြယ္ရယ္။ စိတ္ထဲမွာ ယူက်ဳိးမရတဲ႕စိတ္ ၿပင္း ထန္ေသာ ေနာင္တမုန္တုိင္း ၿပီးေတာ႕ ႏြယ္ေသရတာ သူ႕ေၾကာင့္..

(ေဒၚ၀င္း) သက္ပိုင္ မင္းအဲဒီအိမ္ကိုခုေနသြားေတာ႕ မင္းကို၀ိုင္းၿပီး သတ္ၾကမွာေပါ့ဟဲ႕။ ေသတဲ႕သူကလဲ ေသသြားၿပီ ။ မင္းသြားစရာမလိုဘူး။

(သက္ပိုင္) ကြ်န္ေတာ္သြားပါရေစ အေမ။ ႏြယ္႕ မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ႕ သြားၾကည့္ပါရေစ။

ဒီေကာင္မေလးဒီေလာက္ထိ လုပ္လိမ္႕မယ္လို႕ မထင္။ခုလို ၿဖစ္သြားေတာ႕လဲ စိတ္မေကာင္း။ ဒါေပမယ္႕ သား အတြက္ေတာ႕ ကာကြယ္မွၿဖစ္မည္။

(ေဒၚ၀င္း) မလိုဘူး သက္ပိုင္။ ေအး..နင္သြားၾကည့္ၿပီးဆိုတာနဲ႕ တစ္ခါထဲ တြက္ထား အိမ္ၿပန္လာတာနဲ႕ နင့္အ ေမ ငါ့အေလာင္းလဲ ၿမင္ရၿပီလို႕။ ဟြန္း သားတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္ အားမကိုးရေသးတဲ႕ အၿပင္ သူ႕ ၿပသနာ လိုက္ရွင္းေနရတယ္။ ငါ့ကိုလဲ စိတ္ခ်မ္းသာ ေအာင္ ထားစမ္းပါအုန္း သက္ပိုင္ရဲ႕။ ငါ အေမအိုၾကီးပါဟဲ႕။

သက္ပိုင္ အိမ္ထဲကို ေၿခလွမ္းၿပန္လွည့္လိုက္သည္။ သူ႕အေမအား ဘာမွေတာ႕ ၿပန္မေၿပာေတာ႕။ ၿပီးေတာ႕ သူ႕အိပ္္ခန္းထဲ၀င္သြားသည္။ ခဏမွ်ၾကာေတာ႕ သက္ပိုင္အခန္းထဲမွ ပစၥည္းေတြ ၀ုန္းဒိုင္းႏွင့္ေပါက္ခြဲသံေတြ ၾကားရသည္။ ခဏၾကာေသာ္ ၿပန္လည္တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။

ေဒၚ၀င္းစိတ္ပူလွသည္။ မနက္ အိ္ပ္ခန္းထဲ၀င္သြားၿပီကထဲက သားၿပန္ထြက္မလာေသး။ ေနပါေစဆိုၿပီ လြတ္ထားေပမယ္႕ ခုည ၁၀ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေနၿပီ။ ၿငိမ္သက္ေန၏။ ေတာ္ၾကာ သားပါ..တစ္ခုခု လုပ္သြားမွ ၿဖင့္ ဘုရား..ဘုရား ခုမွ စဥ္းစားမိသည္ အေတြးထဲတြင္ပင္ ေဒၚ၀င္း စိုးရိမ္စိတ္တုိ႕သည္ အထြဍ္အထိပ္သို႕ ေရာက္ေလၿပီ။ သားအခန္းေပါက္၀သုိ႕ အေၿပးတစ္ပိုုင္းသြား၍ အခန္းတံခါးကိုေခါက္မည္ အၿပဳ။သက္ပိုင္၏ အခန္းတံခါး ရုတ္တရက္ပြင့္လာသည္။ ထို႕ေနာက္..

(သက္ပုိင္) ႏြယ္…ႏြယ္ ေမာင့္ဆီလာတယ္။ ၀မ္းသာလိုက္တာ ႏြယ္ရယ္။ အင္း ႏြယ္ခဏေစာင့္ ေမာင္လိုက္ခဲ႕ မယ္။ ေမာင္တို႕ေတြ႕ေနၾက သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေစာင့္ေနေနာ္။ေမာင္ခု လိုက္ခဲ႕မယ္..

ေၿပာေၿပာဆိုဆို သက္ပိုင္တစ္ေယာက္ ေခါင္းေတြဖီး အကၤ်ီေတြၿပင္၀တ္ႏွင့္ ၿပင္ေနသည္။ ေဒၚ၀င္းသည္လဲ ထုိ ခဏ၌ပင္ စိမ္႕ကနဲ႕ၿဖစ္သြားကာ ၾကက္သီးေမႊးညင္းမ်ားထလာ၏။စိတ္ထဲကေန ဘုရားတလိုက္မိသည္.။

(ေဒၚ၀င္း) သား သား…သတိထားေလ။ သားရဲ႕။ ႏွင္းႏြယ္က ေသၿပီေလ သား။ ဒီေလာကၾကီးမွာ ႏွင္းႏြယ္မရွိ ေတာ႕ဘူးေလ သားရဲ႕။

ထိုအခ်ိန္၌ပင္ သက္ပိုင္၏ အမူအရာတို႕ ခ်က္ခ်င္းေၿပာင္းလဲ သြားၿပီး ေဒၚ၀င္းအား မ်က္ေထာက္နီၾကီးၿဖင့္ ၾကည့္ကာၿဖင့္ စကားေၿပာသံထြက္လာသည္။ အသံကား သက္ပိုင္၏အသံမဟုတ္..မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အသံ

(သက္ပိုင္) ဟားဟား…ဘာေၿပာတယ္ ႏွင္းႏြယ္က ေသၿပီဟုတ္လား။ ငါမေက်နပ္ဘူး။နင္တို႕သားအမိ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ငါလံုး၀မေက်နပ္ဘူး။ မုန္းတယ္ မုန္းတယ္။ နင့္..သားကိုလဲ ငါ့ဆီလာေအာင္ ေခၚမယ္။ဟားဟား တားလိုက္စမ္း နင္တားလိုက္စမ္း…နင္တို႕ ငါ့အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေစရမယ္ေဟ႕..

သက္ပိုင္ မ်က္ေထာက္နီၾကီးၿဖင့္ ၾကည့္ကာ ေဒၚ၀င္းအနားတိုးကပ္လာေသာေၾကာင့္ ေဒၚ၀င္းေၾကာက္လန္႕ တစ္ၾကား အိမ္ေရွ႕ခန္းေၿပးထြက္ၿပီး

(ေဒၚ၀င္း) ေဒၚၿမိဳင္တို႕ လာၾကာပါအုန္းေတာ္။ လာၾကပါအုန္း။

ေဒၚ၀င္း၏ ေၾကာက္လန္႕တစ္ၾကား ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ေနသံေၾကာင့္ ေဘး အသုဘအိမ္မွ လူမ်ားႏွင့္ ေဒၚၿမိဳင္တုိ႕ပါ အေၿပးတစ္ပိုင္းေရာက္ရွိ္လာၾကသည္။ ေဒၚ၀င္းသည္ အိမ္ေအာက္ေရာက္ေနၿပီ ၿဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္ အသုဘအိမ္မွ လာေသာ လူငယ္အုပ္စုအား အကူအညီ လွမ္းေတာင္းလုိက္သည္။

(ေဒၚ၀င္း) ေမာင္ၿမင့္ေအာင္ေရ လုပ္ပါအုန္းကြယ္။ မင္းသူငယ္ခ်င္းကိုတက္ဆြဲပါအုန္း။ တစ္ေယာက္တည္း ေတာ႕ မသြားနဲ႕ သား အုပ္စုလိုက္တက္ၿပီး ဆြဲေခၚခဲ႕။ သူ အိ္မ္ေနာက္ေဖးက သစ္ပင္ၾကီးနား သြားဖို႕လုပ္ေန တယ္ ကူညီၾကပါကြယ္။

ထို႕သို႕လဲေၿပာၿပီး ေဘးမွာ ေရာက္လာေသာ လူမ်ားအားလဲ ခုနက သူမေတြ႕ၿမင္ခဲ႕ေသာ အေၾကာင္းမ်ားအား ေဖာက္သည္ၿပန္ခ်ေန၏။ လူငယ္တစ္စုလဲ အိမ္ေပၚသို႕ တက္သြားၿပီး သက္ပိုင္အား ၀င္ေရာက္ဖမ္းခ်ဳပ္ေနၾက ေပမယ္႕။ မဆြဲႏိုင္ၿဖစ္ေနၾက၏။ လူငယ္ ၅ ေယာက္အားႏွင့္ ဆြဲေခၚေနတာေတာင္ သက္ပိုင္၏ ရုန္းကန္မႈအား မနဲ ဖမး္ခ်ဳပ္ကာ အိမ္ေရွ႕ခန္း ၿပန္ဆြဲလာေနရသည္။ ဘယ္လိုမွ မႏိုင္ၾက။

(သက္ပုိင္)ေဟ႕ ငါ့ကိုမဆြဲၾကန႕ဲကြ။ ဟိုမွာ ႏြယ္ငါ့ကို လက္ယက္ၿပီးေခၚေနတယ္။ ေစာင့္ေနတယ္ကြ ငါ့ကို လႊတ္ပါသူငယ္ခ်င္းတို႕ရာ။ ငါႏြယ္နဲ႕ သြားေတြ႕ၿပေစေနာ္။ ေနာ္…

အတင္းကိုရုန္းကန္ တြန္းထိုးေန၏။ ၿပီးေတာ႕ မ်က္လံုးေတြကလဲ ဂဏာမၿငိမ္။ ၿပီးေတာ႕ မ်က္လံုးတို႕သည္လဲ အလြန္ပင္ နီရဲေန၏။ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ႏွင္းႏြယ္၏ မိဘမ်ားလဲ ေရာက္လာၾက၏။

“ဒီမွာ ေဒၚ၀င္း က်ဳပ္တို႕ သမီးလဲ ေသပါၿပီေတာ္ ခုထိ ေသသြားတာေတာင္ ရွင္မေက်နပ္ ႏိုင္ေသးဘူးလား ခုလဲ ရွင္ ကြ်န္မတို႕ သမီးကို မေကာင္းေၿပာေနၿပန္ၿပီ ေတာ္ပါေတာ႕ .. သမီးေရ အမိုက္မရဲ႕ ညည္းမိုက္လံုးၾကီးပံု ၾကည့္စမ္း ေသတာေတာင္ အၿပစ္က မလႊတ္ပါလား သမီးရယ္ ဟင္”

ဒီလို ႏွင္းႏြယ္၏ အေမသည္ ေအာ္ငိုလိုက္သည့္အခါမွပင္ အိမ္ေပၚတြင္ တြန္းထိုးရုန္းကန္ေနေသာ သက္ပိုင္ သည္ ေနာက္သို႕ၿပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ ထို႕ေနာက္ သက္ပိုင္သည္ လူငယ္မ်ား ၀ိုင္းခ်ဳပ္ထားေသာ ေနရာတြင္ပင္ ေခါက္ကနဲလဲက် ၍ သတိလစ္သြားေလေတာ႕သည္။

--------------------------------------------------------------

ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ႕ ဒီပို႕(စ္)ေလးကို ႏွစ္ပိုင္းေတာ႕ ခြဲမေရးခ်င္ပါဘူး။ဒါေပမယ္႕ ေရးရမွာရွည္ေနတာေၾကာင့္ အပုိင္းခြဲတင္လိုက္ရတာပါလို႕ေၿပာရင္းဘေလာ႕ေမာင္ႏွမမ်ားက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစလို႕ေတာင္းဆုၿပဳ လိုက္ပါတယ္ ရွင္။