Thursday 19 June 2014

ခ်စ္ခ႕ဲဖူးတဲ႕ ေမာင့္ အေၾကာင္း





 
ကြ်န္မက အခ်စ္စာေရးဆရာမၾကီးတဲ႕လား။ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ႕တဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ ႏွလံုးသားထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ႕ စကားစု တို႕ကို  အႏုပညာတစ္ခုအၿဖင့္ ဖန္တီးခဲ႕မိတယ္။ အဲဒီဖန္တီးမႈက  အခ်စ္မွာ အၿပစ္တစ္ခုမ်ားၿဖစ္သြားခဲ႕သလား။  ကုိယ္တိုင္ခံယူထားတဲ႕ အခ်စ္ကို ကိုယ္နားလည္သလို ခံစားၿပီး စာရြက္ေပၚခ်ၿပခဲ႕မိတာ ေမာင္နဲ႕ကြ်န္မရဲ႕ ေ၀းကြာၿခင္းအစေတြပဲလား။

          “ေဆြ.. မင္းေရးထားတဲ႕စာေတြမွာ ေမာင္မရွိရင္ မၿဖစ္ဘူးဆိုတဲ႕ စာေလးတစ္ေၾကာင္းမ်ား ထည့္မေရးႏိုင္ ဘူးလား”

          “ေမာင္ ရယ္ “ လို႕သာ ခပ္တိုးတိုးညည္းလိုက္မိေတာ႕တယ္။ ကြ်န္မဖန္တီးခဲ႕တဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ စရိုက္ဟာ  မူရင္း ကြ်န္မဗီဇေပၚမွာ အေၿခခံတယ္ဆိုတာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ဇာတ္ရဲ႕ သေဘာအရ တစ္ခါတစ္ေလမွာ မာနေတြမိုးထိေအာင္ ၿမင့္သင့္ရင္ ၿမင့္ၿပရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး ေအာက္က်ဳိ႕ရင္ က်ဳိ႕ၿပရတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး ။ ကြ်န္မေရးခဲ႕မိတဲ႕ စာသားေတြထဲမွာ..

          ကြ်န္မရဲ႕ ဘ၀ၾကီးမွာ ေမာင္သာမရွိခဲ႕ရင္ ဆိုတဲ႕ စာေလးတစ္ေၾကာင္းတစ္ေလမွ ထည့္ေရးခ်င္စိတ္ မရွိခ႕ဲ ဘူး။ ဘာလို႕လဲ ဆုိေတာ႕ ေမာင္က ကြ်န္မရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ စူးစူးႏွစ္ႏွစ္ ၀င္ေရာက္ ေနရာယူခဲ႕ၿပီးၿပီ။ ေမာင္က ကြ်န္မရဲ႕ ေဘးနားရွိေနသည္ၿဖစ္ေစ မရွိခဲ႕သည္ၿဖစ္ေစ အဲဒီေနရာေလးတစ္ခုကၿဖင့္ ေမာင့္ အတြက္အၿမဲတမ္း ခ်န္လွပ္ထားမယ္႕ အခန္းငယ္တစ္ခုဆိုတာ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ေသခ်ာေနလို႕ပဲ။ 

          “မင္းသာငါ့ကို တစ္ကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ငါ့ကို မင္းေဘးနားမွာ အၿမဲရွိေနေစခ်င္ရမွာေပါ့တဲ႕”

          ရွိေစခ်င္တာေပါ့ ေမာင္ ရယ္။ ကိုယ္႕ခ်စ္သူေဘးနားမွာ မေနခ်င္တဲ႕ မိန္းမ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲ ။ လိုက္ေမးၾကည့္ပါ။ အားလံုးက ၀မ္းသာအားရ “အို ဘယ္လိုေမးလိုက္ပါလိမ္႕ ေနခ်င္တာေပါ့” လို႕ ေၿဖၾကမယ္႕ သူၾကီးပဲ။ ဒါေပမယ္႕ ကိုယ္႕ခ်စ္သူကိုယ္တိုင္က ကိုယ္ေပးထားတဲ႕ ေနရာေလးမွာ မေနခ်င္ေတာ႕တဲ႕အခါ  ဘယ္လိုအေၾကာင္းၿပ ခ်က္နဲ႕မ်ား ခ်စ္သူ႔ေဘးနားတြယ္ကပ္ေနရမလဲ ေမာင္။

          အဲဒီလိုသာ တြယ္ကပ္ေနရရင္ ေမာင္ ကိုယ္တိုင္လဲ အခ်ဳပ္ခံရသလို ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လဲ အခ်ဳပ္ခံေနရမယ္႕ ေမာင့္အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲရမယ္။ အဲဒီအတြက္ ေမာင္ သြားခ်င္ရင္ သြားပါေလ။ ကြ်န္မဘယ္ေတာ႕မွ တြယ္ကပ္မေန ပါဘူးလို႕ ေၿပာမိတာကို  ေမာင္ ေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ႕တာက “မာန” တဲ႕။ မဟုတ္ခဲ႕ပါဘူးလို႕ ေၿဖရွင္းခ်င္ေပမယ္႕ လဲ  ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားခ႕ဲ တာမို႕ လြယ္လြယ္နဲ႕ ၿပန္ဖ်က္လို႕မရခဲ႕ၿပန္ဘူး။

          “မင္း ငါ့ကို တစ္ကယ္မခ်စ္ပါဘူး ေဆြ.. မင္းရဲ႕ အခ်စ္၀ထၳဳတစ္ပုဒ္အတြက္ ငါရဲ႕ ႏွလံုးသားက ကုန္ၾကမ္းၿဖစ္သြားခဲ႕တာပဲ”

          အလြန္ကိုလြဲမွားတဲ႕ စြပ္စြဲခ်က္တစ္ခုလို႕သာ ေၿပာလိုက္ခ်င္မိတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ အႏုပညာရသေၿမာက္ဖို႕အတြက္ ကြ်န္မရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ကုန္ၾကမ္းအၿဖင့္ အသံုးၿပဳရမယ္တဲ႕လား။ တစ္ခါတစ္ေလ ေမာင့္ကိုတစ္ကယ္ပဲ နားမလည္မိဘူး။ ကြ်န္မရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ေမာင္ ၀င္စြက္ဖက္လို႕ရတယ္။ ကန္႔သတ္လို႕ရတယ္။ ခ်ဳပ္ၿခယ္လို႕ရတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မဖန္တီးတဲ႕ အႏုပညာကိုေတာ႕ ေမာင့္မွာေ၀ဖန္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေပါ့။ ကန္႕သတ္ခြင့္ မရွိသလို။ ခ်ဳပ္ၿခယ္ပိုင္ခြင့္လဲမရွိဘူး။

          ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ကြ်န္မရဲ႕ စာဖတ္ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနခဲ႕လို႕မ်ားလား။ ကြ်န္မဖန္တီးခဲ႕ တဲ႕ အႏုပညာကိုခံစားၿပီး ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္ကိုဖတ္ေနမိခဲ႕တာလား။ ၿဖစ္ေစခ်င္တာကေတာ႕ ကြ်န္မရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲက ေမာင့္ကိုခ်စ္တဲ႕ အခ်စ္ေတြကိုပဲ ဖတ္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါလားလို႕ တိုက္တြန္းလိုက္ခ်င္တယ္။ ကြ်န္မခံစားမိတဲ႕ ၿခယ္မႈန္းခဲ႕မိတဲ႕ စာသားေလးေတြမွာ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္တိုင္ စီးေမ်ာခံစားၿပီးမွ ေရးတတ္တာကေတာ႕ ကြ်န္မရဲ႕ အမူအက်င့္လို႕သာ ၀န္ခံမိမယ္ထင္တယ္။

          ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေကာ္ဖီဆိုင္တူတူထိုင္ၾကတဲ႕အခါ ေမာင္က ကြ်န္မအတြက္ ခါးစိမ္႕စိမ္႕ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ကိုအရင္ေဖ်ာ္ေပးတာမ်ဳိး ။ အိမ္ၿပန္ခ်ိန္လမ္းခြဲတဲ႕အခါ “ေမာင့္ ကိုကြ်န္မအရမ္းခ်စ္တာပဲလို႕ ” ေၿပာေနက်စကားေလးနဲ႕ နႈတ္ဆက္တတ္တဲ႕ အမူအက်င့္မ်ဳိး။ တစ္ခါတစ္ေလ ႏွစ္ေယာက္သားေတြ႕ေနၾကေပမယ္႕ စကားမဆိုၿဖစ္ပဲ ကြ်န္မက ေမာင့္ ပုခံုးကိုမွီၿပီ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနတတ္သလို ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အမွီခံရတာကို ေက်နပ္ေနတဲ႕ ပံုစံမ်ဳိး။ စကားေတြအမ်ားၾကီး မဆိုၿဖစ္ၾကပဲ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦးနားလည္ေနတဲ႕ ပံုစံမ်ဳိး။ ဟုတ္တယ္ အဲဒီအမူအက်င့္ေလးေတြကို ကြ်န္မေရး တဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြထဲမွာ ထည့္ၿပီးၿခယ္မႈန္းတတ္တယ္။


ဒါေပမယ္႕ ေမာင့္ကို သိေစခ်င္တာတစ္ခုက အဲဒီအရာေတြအားလံုးက ကြ်န္မရဲ႕ ၀ထၳဳတစ္ပုဒ္အတြက္ ကြင္းဆင္းခဲ႕တဲ႕ လက္ေတြ႕ေတြမဟုတ္ဘူး။ ေမာင့္ ကိုခ်စ္လို႕ ၿဖစ္လာတဲ႕ စိတ္ခံစားမႈေတြ။ ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈေတြကို ကြ်န္မေရးတဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြေပၚမွာ အေရာင္ေလးေတြ ထည့္ၿခယ္ခဲ႕မိတာ။ အဲဒီလိုေရးၿခယ္ခ်င္ခဲ႕လို႕ ေမာင္ နဲ႕ ပတ္သတ္ခဲ႕တာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္မဖန္တီးတဲ႕ အႏုပညာနဲ႕ ကြ်န္မရဲ႕ အခ်စ္နဲ႕ကို ကြဲလြဲေအာင္ ၾကည့္ပါလား ေမာင္ ရယ္လို႕ သာေၿပာလိုက္ခ်င္မိတယ္။

“ငါသာ ေဇာ္သီဟေနရာမွာဆိုရင္ ႏုႏုေ၀ ဆိုတဲ႕ မိန္းမကို ဘယ္ေတာ႕မွ လက္မထပ္ဘူးတဲ႕”

          ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္စမ္းပါေမာင္ရယ္။  တစ္ကယ္႕လက္ေတြ႕မွာ ကြ်န္မကလည္း ႏုႏုေ၀ မဟုတ္သလို ေမာင္ကလည္း ဘယ္ေတာ႕မွ ေဇာ္သီဟ ၿဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာၿဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ႕ ႏုႏုေ၀ဆုိတဲ႕ မိန္းကေလးက မာနၾကီးတယ္။ ေယာကၤ်ားေတြကို အထင္မၾကီးဘူး။ သူဆက္ဆံလာတဲ႕ သူၾကီးၿပင္းလာတဲ႕ အသိုင္းအ၀န္းၾကားမွာလဲ ေကာင္းတဲ႕ေယာကၤ်ားရယ္လို႕ မေတြ႕ခဲ႕ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူမက ေယာကၤ်ားေတြကို နိမ္႕ခ်တဲ႕ အၾကည့္နဲ႕ အၿမဲတမ္းၾကည့္တယ္။

          ဒါေပမယ္႕ ေဇာ္သီဟ ကေတာ႕ အၿမင္ေတြေစာင္းေနတဲ႕ အဲဒီ ႏုႏုေ၀ ဆိုတဲ႕ေကာင္မေလးကို ေလးေလးနက္ နက္ ခ်စ္ခဲ႔မိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ႏုႏုေ၀ ေၿပာတဲ႕ စကားေတြထဲမွာ ေယာက္ကၤ်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာနကိုးခ်ဳိးဖဲ႕တဲ႕ စကားလံုးမ်ဳိး ပါလာတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေဇာ္သီဟ ကအဲဒီလိုစကားလံုးမ်ဳိးေတြ ကိုယ္႕နားထဲမၾကားဘူးလို႕ ၿပန္ေၿပာ တတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ႏုနုေ၀ က ေဇာ္သီဟကို ခ်စ္မိသြားတယ္။ ဒါေပမယ္႕ သူမက အမွန္တရားကို လက္မခံဘူး။ မာနကိုလဲ အရံႈးမေပးခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဇာ္သီဟ နားကေန အေ၀းကို ႏွစ္ေတြ ခ်ီၿပီးထြက္ေၿပးသြားတယ္။

          ေဇာ္သီဟ က ႏုနုေ၀ကို လိုက္ရွာတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ၿပန္ေတြ႕သြားတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႕ ႏုႏုေ၀ ဘယ္ကိုမွ ထြက္မေၿပးေတာ႕ဘူး။ ေဇာ္သီဟကလည္း ႏုႏုေ၀ ကို ထပ္ၿပီး အေၿပးမခံေတာ႕ဘူး။ ကြ်န္မေရးခဲ႕တဲ႕ ၀ထၳဳတစ္ပုဒ္ပါ။ ဟုတ္တယ္ ကြ်န္မလဲ သိေနခဲ႕ပါတယ္။ ေမာင္ က ဘယ္ေတာ႕မွ ေဇာ္သီဟ ၿဖစ္မလာနိုင္ ဘူးဆိုတာကိုေပါ့။
         
ဒီေန႕လဲ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကို အဆံုးသတ္လိုက္ၿပန္ၿပီ။ ဒီတစ္အုပ္မွာလဲ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး မဆံုဆည္းၾကၿပန္ ဘူး။ ကြ်န္မ၀န္ခံပါတယ္။ ေမာင္နဲ႕ေ၀းကြာၿပီေနာက္ပိုင္းမွာ စာအုပ္ေလးေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ ဆံုဆည္းမႈေတြ နည္းတယ္။ ဇာတ္ရဲ႕သေဘာအရ တစ္ကယ္လိုအပ္မွပဲ ခ်စ္သူနွစ္ဦးကို ဆံုဆည္းေစခဲ႕မိတယ္။ ဒါေပမယ္႕  စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတာ တစ္ကယ္ပဲထိရွ ၿပင္းထန္ေနလို႕လားမသိဘူး။ ေမာင္နဲ႕ ကြဲကြာၿပီးေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မဖန္ တီးခဲ႕တဲ႕ အႏုပညာက ပိုၿပီးရသေၿမာက္လာတယ္။ ပိုၿပီး ေအာင္ၿမင္လာတယ္။ စာဖတ္သူေတြ ပိုၿပီးလက္ခံလာတယ္။

          ေမာင္နဲ႕ေ၀းေနခဲ႕ရလို႕ ကြ်န္မလြမ္းရတယ္။ တမ္းတရတယ္။ စိတ္အားငယ္မိတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မေပ်ာ္ပါ တယ္ ေမာင္။ ဘာၿဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ ကြ်န္မရဲ႕ အႏုပညာက ပိုၿပီး လက္ေစာင္းထက္လာတယ္။ ပိုၿပီးထိရွ ခံစားလာရတယ္။ ပိုၿပီးႏူးည့့ံလာရတယ္။ ပိုၿပီး ခ်စ္တတ္လာရတယ္။ အေဖာ္မဲ႕လို႕ အထီးက်န္ေပမယ္႕ ေမာင့္ကိုခ်စ္ရတဲ႕ အခ်စ္ေတြကို ကြ်န္မရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲ ေထြးပိုက္ရင္း ကြ်န္မၿမတ္ႏိုးတဲ႕ အႏုပညာကို ရသေၿမာက္ေအာင္ ထုဆစ္္လာႏိုင္တာကို ပီတိၿဖစ္ရတယ္။

ေၾသာ္… ေမ႕လို႕ ကြ်န္မရဲ႕ ဒီတစ္ေခါက္အသစ္ထြက္မယ္႕ စာအုပ္ေလးရဲ႕ နာမည္က

“ခ်စ္ခ႕ဲဖူးတဲ႕ ေမာင့္ အေၾကာင္း”  တဲ႕

ကြ်န္မေသခ်ာသိေနတယ္။ ေမာင္ လဲ၀ယ္ဖတ္ၿပီး ကြ်န္မဆီကို ေ၀ဖန္တဲ႕စာတစ္ေစာင္ ထပ္ၿပီး ပို႔အုန္းမွာ မဟုတ္လား “ေမာင္”


-----
သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးကိုေတာ႕ google ကေနၿပီးေတာ႕ ရွာေဖြသံုးစြဲထားပါတယ္လို႕ အေၾကာင္းၾကားရင္း ခ်စ္ေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး က်န္းမာလို႕ ခ်မ္းသာၾကပါေစရွင္။

ဒီ ပို႕(စ္)ေလးကို ေရးေနမိတုန္း "အႏုပညာ" ဆိုတဲ႕စကားလံုးကို သံုးရတာ တာ၀န္ၾကီးတယ္လို႕ ခံစားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀န္ခံပါရေစ။ ေဆြေလးက ၀ါသနာအရသာ ေရးသားသူၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမွားတစ္စံုတစ္ရာမ်ားေတြ႕ခဲ႕ရင္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို႔။

Monday 16 June 2014

တစ္ဒဂၤ အေမွာင္




     

    အာရုဏ္တက္ခ်ိန္ ….. ေမွာင္ရီပ်ဳိးစဲ။ ေရာင္နီမလာေသး။ လင္းၾကက္တို႕ တြန္လုၿပီ။  မနက္ေစာေစာ ထေနၾကမို႕ ဆက္ၿပီးလွဲေနလဲ မထူးပါဘူးေလ။ ထတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးဘုရားေသာက္ေတာ္ေရလဲ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရ ကပ္။ ဘုရားရွိခိုး။ အမွ်ေ၀ဦးခ်လို႕ ၿပီးသည့္တိုင္ေအာင္ အရင့္ အရင္ေန႕ေတြကလို ေအးခ်မ္းတဲ႕ စိတ္ကေလးက ေရာက္မလာ။ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ရင္း ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေနာက္က ေၾကးစည္ထုပ္ေလးကို လက္ၿဖင့္စမ္းမိသည္။ စိတ္အစဥ္ကေတာ႕ မေန႕က အၿဖစ္အပ်က္အခ်ဳိ႕ ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္း.

 “ေနာင္ ေ၀ ေ၀ ….” သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည့္ မနက္ခင္းေၾကးစည္သံ။ မေရွးမေနွာင္းမွာပင္ သာယာၾကည္ လင္ေသာ အသံ။ “အားလံုးက်က်သမွ် အမွ် အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ႕ “.

အမွ်ေ၀သံအဆံုး ဘုန္းကနဲ နံရံကို ကန္လိုက္တဲ႕ အသံ။  ၿပီးခပ္အုပ္အုပ္ထြက္လာတဲ႕ ရန္ပြဲ။

“ဘာလဲကြာ မနက္ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရတာ ဇိမ္ကိုမရွိဘူး။ ဆူညံေနတာပဲ။”

“အဲဒါ ေတာ္ေၿပာစရာမလိုဘူး။ ဒါ က်ဳပ္အစ္မၾကီးအိမ္. .”

“ေတာ္စမ္း .. နင့္ကို အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအိမ္ကလူေတြ လူရာမသြင္းတာ။ နင္လဲသားသမီးပဲ ဒါမိဘဘုိးဘြားပိုင္အိမ္ ဘာနင့္အစ္မၾကီးအိမ္လဲ အေမြဆိုင္အိမ္ မွတ္ထား..မွတ္ထား”

“ေတာ္ ..ပါးစပ္နဲ႕ေၿပာ ..လက္ပါစရာမလိုဘူး။ က်ဳပ္ကိုမသနားရင္ေန က်ဳပ္ဗိုက္ထဲက ရွင့္ရင္ေသြးေလး အတြက္ေတာ႕ သိတတ္စမ္းပါ။”

“ေတာက္! မနက္ေစာေစာစီးစီး က်က္သေရ ကိုယုတ္တယ္။ ၿဖန္း..”


ၿမႏွစ္ စဥ္းစားေတြးေတာခ်ိန္ မရႏိုင္ေတာ႕ေပ။ ၿမသစ္တို႕ ရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲကို ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ႕ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ လဲၿပိဳေနတဲ႕ ညီမေလးၿမသစ္ကိုပဲ စိတ္မေကာင္းလြန္း စြာ ေထြးေပြ႕မိေတာ႕တယ္။ ၿမသစ္ ေယာက္က်ား တင္ေအးက ေတာ႕ ထြက္သြားၿပီထင္ ။

“အစ္မ ..က်ဳပ္မွားၿပီေတာ႕။ အစ္မတို႕စကား နားမေထာင္ပဲ မိုက္မဲခဲ႕မိတာ က်ဳပ္မွားၿပီ။ အီး ..ဟီး…ဟီး”

“ၿမသစ္ညည္းေအ မိုက္တုန္းကေတာ႕ မိုက္ခဲ႕ၿပီးမွပဲ ။ ခုမွေတာ႕  ငိုမေနနဲ႕ေတာ႕။ တိုးတိုးညီမေလး ေဘးႏွစ္အိမ္က ညည္းအစ္ကိုေတြ ၾကားသြားမွၿဖင့္ ဒုကၡေတြေရာက္ကုန္မယ္။ အစ္မေနာက္ေန႕က်ရင္ ေၾကးစည္မတီးေတာ႕ဘူး။ အသံတိုးတိုးနဲ႕ပဲ ဘုရား ရွိခိုးေတာ႕မယ္ ဟုတ္ၿပီလား”

          ႏွေမွ်ာတသစြာ ေၾကးစည္ထုပ္ေလးကို ဘုရားစင္ေနာက္နား သို႕ရိုရိုေသေသၿပန္တင္ထားရင္း ဒုတိယမိ သက္ၿပင္းရွည္ၾကီး ခ်မိၿပန္သည္။

“ဟင္း……………..”  ၿပီးေတာ႕ မ်က္၀န္းမွာ အရင္တုန္းက ေအးခ်မ္းတဲ႕ အိမ္ေလးကို ၿမင္ေယာင္မိၿပန္သည္။

ၿမႏွစ္တို႕တြင္ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ရွိသည္။ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ၿဖစ္သည့္ ၿမသာႏွင့္ၿမေမာင္ ကအိမ္ေထာင္ေစာက်သည္ မို႕ ၿခံၾကီးအတြင္းမွာပင္ ေနာက္ထပ္ အိမ္ႏွစ္လံုးထပ္ေဆာက္ၿပီး သီးသန္႕ေနၾကသည္။ ၿမႏွစ္ႏွင့္ ၿမသစ္တို႕ ညီမအစ္မက ၿခံလယ္က အိမ္မ ၾကီးတြင္ေနသည္။ မိဘေတြေစာေစာစီးစီး ဆံုးသြားၾကေပမယ္႕ ဥစၥာပစၥည္း ၿပည့္စံုစြာထား ေပးခဲ႕မႈေၾကာင့္ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကေနႏိုင္ စားႏိုင္ၾကသည္။အစ္မၾကီးၿမႏွစ္က ေငြစာရင္းဇယားကိုင္ အၾကီးေကာင္ ၿမသာကဆန္စက္ကိုဦးစီး အငယ္ေကာင္ၿမေမာင္က လယ္ေတြကိုဦးစီး အေထြးဆံုးၿမသစ္ ကၿဖင့္ အငယ္ဆံုးမို႕ အခ်စ္ပိုခဲ႕ၾကသည္။

          အိမ္ေထာင္ေတြကြဲသြားၾကေပမယ္႕ စီးပြားေတာ႕မခြဲ။ ရလာသမွ် တစ္ႏွစ္စာအရင္းအႏွီးကို ေမာင္ႏွမေလး ေယာက္ အညီအမ်ွခြဲေ၀ၾကသည္သာ။ ၿမသာႏွင့္ၿမေမာင္ ကလည္း အစ္မၾကီးၿမႏွစ္ကို ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကသည္။ သူတို႕၏ မိန္းမေတြကလည္း ၿမႏွစ္ကို ေလးေလးစားစားပင္ ။ ၿမသာရဲ႕ သား ၿမဦး ေလးႏွင့္ ၿမေမာင္ရဲ႕ သမီးေလး ခ်စ္တုန္ တို႕ပင္ ေက်ာင္းေနစအရြယ္ေရာက္ေနၿပီ။  မိသားစု သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းႏွင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနလာခဲ႕ ၾကသည္။

အဲ ခုေတာ႕ ညီမေလးၿမသစ္ အိမ္္ေထာင္က်ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ႕ အိမ္တြင္းေရးက ရင္ေလးစရာၿဖစ္လာသည္။ ၿမသစ္ ကလည္းမိုက္သည္။ တားေနသည့္ၾကားထဲက ခိုးရာလိုက္ေၿပးသည္။ အစ္ကိုေတြက သတ္မယ္တစ္ကဲကဲ။ အဲ ၿပန္ေရာက္လာေတာ႕ ၿမသစ္တစ္ေယာက္ ဗိုက္တစ္လံုးနဲ႕။

          ကေလးမ်က္ႏွာရွိလာၿပီဆိုေတာ႕ ကေလးအေဖကိုလည္း အိမ္ေပၚတင္ထားရေတာ႕သည္။ ၿမသာႏွင့္ ၿမေမာင္ က တင္ေအးကိုၾကည့္မရေပမယ္႕ ၿမသစ္ဗိုက္ထဲက ကေလးမ်က္ႏွာေၾကာင့္သာ ၾကည့္ေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ၿမသာမွာလဲ သားတစ္ေယာက္ ၿမေမာင္မွာလည္း သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိၿပီမို႕ သူတို႕ၿငိမ္ေနၾကရသည္။ ခက္တာက တင္ေအးပင္။  အိမ္ေပၚေရာက္စကေတာ႕ ၿမေမာင္ႏွင့္တူတူ လယ္ေတြကို ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေပးသည္။ နည္းနည္းၾကာေတာ႕ ေနပူထဲပင္ပန္း တယ္ ဆိုသၿဖင့္ ဆန္စက္ကို ပို႕လိုက္ရၿပန္သည္။

          အဲသိပ္မၾကာပါဘူး ဆန္စက္အလုပ္သမားေတြနဲ႕ ေပါင္းၿပီးဆန္ေတြ ခိုးထုတ္တာမို႕ ခုေတာ႕ အိမ္မွာပင္ အၿငိမ္႕ သားထိုင္လို႕ စားေနၿပန္သည္။ ဒါတင္အားမရေသး အခ်ိန္ရွိသမွ် ၿမသစ္ကို အေမြခြဲခိုင္းသည္။ ၿမသစ္က မေၿပာေတာ႕ တင္ေအးက ခုလိုမ်ိဳး ၿပသနာမရွိ ၿပသနာရွာသည္။ မနက္မိုးလင္း အရက္ဆိုင္ ညမိုးခ်ဳပ္ အရက္ဆိုင္။ ၿမသာႏွင့္ ၿမေမာင္က ဓါးတစ္၀င့္၀င့္။

“ေအး နင္တို႕ႏွမ ေစာေစာစီးစီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ မုဆိုးမၿဖစ္ နင့္တို႕ရဲ႕ တူလား တူမလားမသိတဲ႕ ကေလးလဲ အေဖမဲ႕ ဘ၀ကိုေရာက္ေစခ်င္ လုပ္ခ်င္သလိုသာ လုပ္ၾကေဟ႕”

ဆိုလို႕ အံကိုတင္းၿပီး  မ်က္ႏွာလြဲထားၾကၿခင္းသာၿဖစ္သည္။ ဟိုးအရင္ကဆို  ၿမသာနွင့္ ၿမေမာင္ေလာက္ လက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္တာ  ရြာထဲတြင္ မရွိ။ လူပ်ဳိ တုန္းကဆို ထစ္ကနဲ စီကနဲရွိ ရန္ပြဲဆို သူတို႕ညီအစ္ကိုသာ။ ခုအိမ္ေထာင္က် သားသမီးေတြရ လာလို႕သာ ေၿခၿငိမ္သြားၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္။ ၿမနွစ္ကေတာ႕  ခပ္ေအးေအးသမားမို႕ ဝဋ္ေၾကြးလို႕သာ မွတ္ယူထားသည္။ သို႕ေပမယ္႕ အရင္လို ေအးေအးေဆးေဆးမရွိလွ။

“အစ္မေရ  မႏိုးေသးဘူးလား ဗ်ဳိ႕  ေနမေကာင္းလို႕လား အစ္မ မနက္ေစာေစာထ ဘုရားရွိခိုးတဲ႕ ေၾကးစည္သံ မၾကားပါလားဗ်”

အေတြးတို႕ ေကာင္းတုန္း အိမ္ေရွ႕မွ ေအာ္ေနတဲ႕ ၿမသာရဲ႕ အသံေၾကာင့္ ၿမႏွစ္ အိမ္ေရွ႕ၿပတင္းေပါက္နား ထြက္လာရင္း..

“ႏိုးၿပီး ငါ့ေမာင္ေရ.. ညီမေလးၿမသစ္က ညညဆို အိပ္မေပ်ာ္ရွာဘူး။ အဲဒါ အစ္မေၾကးစည္တီးရင္ ႏိုးသြားမွာ စိုးလို႕.. သူ႕ခင္ဗ်ာ ေန႕စလေစ႕ ၾကီးန႕ဲ မဟုတ္လား.. အလုပ္သြားၾကေတာ႕မလို႕ မဟုတ္လား။  သြားၾက သြားၾက ေနမၿမင့္ခင္.. ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေမတၱာေစတနာပါပါလုပ္ၾက .. အစ္မလဲ ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္ေလး အမွီ ဆြမ္းခ်က္မလို႕ .”

စကားကို တုိတိုႏွင့္ ၿပတ္ၿပတ္ေၿပာၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖး လွစ္ကနဲ ၿပန္၀င္သြားတဲ႕  ၿမႏွစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ၿမသာနဲ႕ ၿမေမာင္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုၿပီး တစ္ခုခုကို သေဘာေပါက္သြားသည္။ ေတာက္ ဒီေကာင္တင္ေအးေတာ႕ကြာ။ ငါ့ ညီမမွာ ကေလးသာ မရွိလို႕ ကေတာ႕ ေလ မင္းကိုသတ္ၿပီး ေထာင္ထဲ၀င္တယ္လို႕ စိတ္ထဲမွာ ၾကိမ္း၀ါးေနၾကရံုသာ တတ္ႏိုင္ၾကသည္။ ဆိုင္သာဆိုင္ မပိုင္ေတာ႕ၿပီကိုး ။ အဲ အခ်ိန္တန္ေတာ႕  ၿမသစ္က ေယာက္က်ားေလးေမြးတယ္။ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းလိုက္တာ လြန္ေရာ။ ေမာင္ၿမခ်စ္ လို႕ေခၚၾကၿပန္တယ္။ အိမ္တြင္းက တင္ေအး မီးကေတာ႕ တစ္ေၿမ႕ေၿမ႕ ေပါ့။

ေမာင္ၿမခ်စ္ ေလးကခ်စ္ဖို႕ ေကာင္းလြန္းေတာ႕  ကေလးမ်က္ႏွာနဲ႕ တင္ေအးကို ၿမသာတို႕ ညီအစ္ကိုက အရင္ကေလာက္ မ်က္ႏွာေၾကာမတင္းေတာ႕ဘူး။ သို႕ေပမယ္႕ အေရာတစ္၀င္လဲ မရွိၾကဘူး။ ဒါကိုပဲ တင္ေအးက သူ႕ ကိုႏွိမ္တယ္။ သူကို လူရာမသြင္းဘူူး ဆိုတဲ႕ စြဲခ်က္ကပိုၾကီးလာတယ္။ အဆိုးဆံုးတစ္ခုက ၿမဦးေလးနဲ႕ သဲတုန္း ရွင္ၿပဳ နားသ အလွဴမွာ လူတိုင္းလိုလိုက က်ဳပ္တင္ေအး ကိုရွိတယ္လို႕ေတာင္ မထင္ဘူး။   တစ္ကယ္ဆို က်ဳပ္လဲ သူေဌးပဲ. သူတို႕ေမာင္ႏွမေတြပိုင္တာ က်ဳပ္သူ႕ညီမ ယူထားတာ က်ဳပ္လဲပိုင္တာေပါ့။


အခုေတာ႕ သူတို႕မိသားစုအသိုင္းအ၀န္းထဲမွာ က်ဳပ္ကို လူရာမသြင္းတာ အနာဆံုးပဲ။ ဟင္းဟင္း ေနၾကေပါ့ သူတို႕ရဲ႕ အညွာကို က်ဳပ္က ကိုင္ထားၿပီးသားပါဆိုတဲ႕ တင္ေအးက တစ္ေန႕တစ္ၿခား ပိုပိုဆိုးလာေတာ႕တာပဲ။ ညညဆို မူးၿပီးၿပန္လာ။ ၿမသစ္ကို ၿပသနာရွာ။ ၿပီးရင္ ေမာင္ၿမခ်စ္ကေလးကို မရရေအာင္နိုး။ ၿပီးရင္ ၿမႏွစ္ကို ေစာင္းေၿမာင္းေၿပာဆို။ ၿမသစ္ကေတာ႕ မ်က္ရည္နဲ႕ မ်က္ခြက္။ ၿမႏွစ္ကေတာ႕ အိမ္ထဲကမီး ၾကိတ္ရွင္းေနရေတာ႕ တာပဲ။ မေတာ္လို႕ ၿမသာတို႕ ၿမေမာင္တို႕ၾကားမ်ားသြားရင္ ၿပသနာက အက်ယ္အက်ယ္ၿဖစ္ကုန္ေတာ႕မွာ။ တင္ေအးက ဒါၾကေတာ႕ လည္းနပ္ တယ္။ ၾကိတ္ၿဖစ္တာ။ လက္ရည္ခ်င္းယွဥ္ ဟိုညီအစ္ကို သူမႏို္င္ဘူး ဆိုတာ သိၿပီးသား။ အမူးပါး။

ၿမသစ္ ကေတာ႕ အရိုးကြဲေအာင္ ရိုက္မွ အသည္းစြဲေအာင္ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႕ မိန္းမမ်ဳိး။ ဒီလိုနဲ႕ ေမာင္ၿမခ်စ္ေလး ငါးႏွစ္သားေလာက္ထိ ၿမႏွစ္တစ္ေယာက္ အိမ္တြင္းမီးကို ၾကိတ္ၿငိမ္းႏိုင္ခဲ႕ပါရဲ႕။ ခုေတာ႕ ၾကိတ္ၿပီး မၿငိမ္းနိင္တာက ၿမသစ္။ ရင္ေတြ အသဲေတြ ဗေလာင္ဆူေနတာ။  သူမကိုယ္တိုင္ ေတြ႕လိုက္ရတဲ႕ ၿမင္ကြင္း။

ညကသူမအရက္ဆိုင္ေရွ႕က ၿဖတ္ၿပန္လာေတာ႕ ကိုတင္ေအးရယ္ေပါ့။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခါးကိုဖက္ၿပီး အရက္ဆိုင္ အတြင္းခန္းထဲ၀င္သြားတာ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေတြ႕လိုက္တာ။ ေဟာဒီမ်က္စိၾကီးနဲ႕ကို တည့္တည့္ေတြ႕ခဲ႕တာ။ က်ဳပ္အသည္းေတြ ဆတ္ဆတ္ခါနာေပါ့။ အစ္မေတြ အစ္ကိုေတြကို ေၿခစံုကန္ၿပီး ဒင္းႏွိပ္စက္သမွ် ခံၿပီး ခ်စ္လာတာကို မွ မေထာက္။ အိမ္ေပၚအခန္႕သားထိုင္ၿပီး စားေနတဲ႕ ဒီေယာကၤ်ား  ခုေတာ႕ ေနာက္မီးပါလင္းေနတယ္။

ယူက်ဳိးမရတဲ႕စိတ္က ရင္ထဲမွာ တစ္ႏုံ႕ႏုံ႕။ ဒါေပသိ သားေလးမ်က္ ႏွာကရွိေသးတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ကိုေလွ်ာ႕ၿပီး တင္ေအးကုိ ေခ်ာ႕ ေၿပာၾကည့္သည္။

“ကုိတင္ေအးရယ္ က်ဳပ္အိမ္မွာ အၿမည္းေလးလုပ္ေပးပါ့မယ္ အိမ္မွာပဲ ဇိမ္က်က်ေသာက္စမ္းပါ”

တင္ေအးကေတာ႕ မရပါဘူး။ ညဘက္ အိမ္ၿပန္မအိပ္တဲ႕ ရက္ေတြမ်ားလာတယ္။ ရြာထဲဆိုေတာ႕လည္း မၾကာပါဘူး သတင္းသ႕ဲ သဲ႕ ထြက္လာၿပီ။

“ဟဲ႕ ၿမသစ္ သတင္းသဲ႕သဲ႕ ၾကားေနတယ္ေနာ္။  ေတာ္ၾကာ နင့္အစ္ကိုေတြနဲ႕ တုတ္ဆြဲ ဓားဆြဲေတြ ၿဖစ္ကုန္မယ္။”

ညီမလုပ္သူကို ၾကိတ္ၿပီးသင္တယ္။ အဲ ..တစ္ေန႕ေတာ႕ ...ေပါ့။

ဒီေန႕နဲဆို တင္ေအးအိမ္ၿပန္မအိပ္တာ တစ္ပတ္တိတိရွိၿပီ။ ၿမသစ္ အံကိုၾကိတ္ၿပီး  တင္ေအးရဲ႕ စတည္းခ်ရာ အရက္ဆိုင္ကို လိုက္လာခဲ႕တယ္။ ေဟာ ေတြ႕ပါၿပီ။ ဆိုင္ေထာင့္မွာ တင္ေအးနဲ႕ အရက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ မမနဲ႕။ ၿမသစ္ ဆိုင္ထဲ ၀င္လာတာၿမင္ေတာ႕ ဟိုမိန္းမက ထထြက္သြားတယ္။

“ေ-က္ ကၿမင္းမ နင္ဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ”

“ေတာ္ အိမ္ၿပန္မလာတာ တစ္ပတ္ရွိၿပီေလ ။ အဲဒါ ၿပန္လာေခၚတာ။ ”

“မလိုက္ဘူး ငါၿပန္လာခ်င္တဲ႕ အခ်ိန္ၿပန္လာမယ္။ နင့္ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြ အားကိုးနဲ႕ ငါ့လာၿပီး ပမာပခန္႕ ”

ၿမသစ္က တင္ေအးေသာက္ေနတဲ႕ အရက္ဖန္ခြက္ကို ဆြဲလုၿပီး လႊတ္ပစ္လိုက္သည္။

“ငါ.. ေတာက္… ကဲကြာ”

တင္ေအး အရက္ပုလင္းကိုဆြဲၿပီး ၿမသစ္ေခါင္းကို ရိုက္ခ်လိုက္သည္။ သတင္းကလည္း ၿမန္ပ။ ၿမသာနဲ႕ ၿမေမာင္ ဓါးကိုယ္ စီဆြဲၿပီး အရက္ဆိုင္ကို ခ်ီတက္သြားၿပီဆိုတဲ႕ သတင္း ၿမႏွစ္ဆီေရာက္လာၿပီ။ ၿမႏွစ္ ထမိန္တုိတို ၿပင္၀တ္ရင္း ဘုရား ဘုရား ညီမေလးလဲ ဘာမွမၿဖစ္ပါေစနဲ႕ ၿမသာတို႕ညီအစ္ကိုေတြလဲ လက္လြန္ေၿခလြန္ မၿဖစ္ၾကပါေစနဲ႕ ဆုလဲေတာင္း ။ အပူသည္မၾကီး ၿမႏွစ္ မေမာနို္င္ဘူး အရက္ဆိုင္ကို ေရာက္ေအာင္ေၿပး။ ေဇာက ကပ္ေနၿပီးကိုး။

          အရင္လိုေအးခ်မ္းတဲ႕ ၿမႏွစ္မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။ ေသာကေတြနဲ႕ေ လာင္ၿမိဳက္ေနတဲ႕ ၿမႏွစ္။ တင္ေအး ကလည္း ဟိုညီအစ္ကိုလာေနၿပီဆိုတဲ႕ သတင္းၾကားမွ ဆိုင္ကေနလွစ္ထြက္ဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္။ ရင္ဆိုင္ရင္ သူခံရမွာကို။ ဒါေပမယ္႕ တင္ေအး ေနာက္က်သြားၿပီ။ ဟိုညီအစ္ကိုလာေနတာကို ဆိုင္ေရွ႕ကေန သူၿမင္လိုက္တယ္။ ေၿပးဖို႕မမွီေလာက္ ေတာ႕ဘူး။ ဆိုင္အတြင္းခန္းထဲ ၀င္ပုန္းတယ္။ ဟိုညီအစ္ကိုကလည္း ဓါးဆြဲ ၿပီး ဆိုင္ထဲ တင္ေအးကို လိုက္ရွာေနၿပီ။ တင္ေအး ဆက္ပုန္းေနရင္ မိေတာ႕မယ္ မထူးဘူး အေၿခအေနၾကည့္ၿပီး ဆိုင္ေနာက္ေပါက္က ေၿပးဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္။ ၿမသာက ေရွ႕မွာ အေယာင္ၿပ အေနာက္က တဲေပါက္၀မွာ ၿမေမာင္ကလဲ ေစာင့္ေနၿပီးသား။

          ဒါကို အနီးကိုေရာက္လာတဲ႕ ၿမႏွစ္ကၿမင္တယ္။ ေၿပးစမ္း ၿမႏွစ္.။ ေၿပးစမ္း. မၿဖစ္ဘူး။ ငါ့တူေလး တူမေလးေတြ ဒုကၡေရာက္ေတာ႕မယ္။ တင္ေအးကေတာ႕ ေနာက္ေပါက္ကေနဆို လြတ္ၿပီလို႕ ထင္ပံုပဲ။ ေခါင္းေလးငံု႕ ကိုယ္ေလးယို႕ ၿပီး ထြက္လာတယ္။ တစ္ကယ္က အေပၚမွာ စီးမိုးထားတဲ႕ ၿမေမာင္ရဲ႕ ဓါးကို သူမၿမင္ဘူး။ ကြက္တိပဲ ။ ၿမေမာင္ လက္ကို အရြယ္ ၿမႏွစ္ရွိသမ်ွ အားကုန္သံုးၿပီး ၿမေမာင္နဲ ကိုယ္လံုးခ်င္းေၿပးတိုက္လို႕ ၿမေမာင္လက္ထဲက ဓါးကို ၀င္လုတယ္။

          တဲေနာက္က ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ အသံေၾကာင့္ ၿမသာ တဲေနာက္ဘက္ကို ဓါး၀င့္ၿပီး ေၿပး၀င္လာသည္။ ၿမႏွစ္ မစဥ္းစားေတာ႕ ဘူး။ လက္ထဲေရာက္ေနတဲ႕ ၿမေမာင္ရဲ႕ဓါးနဲ႕ တင္ေအးရဲ႕  ရင္ဘတ္တည့္တည့္ကို မ်က္စိမိတ္ၿပီး  ထိုးခ်ပစ္လိုက္တယ္။

“အင့္ ” ဆိုတဲ႕ အသံထြက္လာတယ္။ တင္ေအး ကေတာ႕ အံ႔ၾသမွင္သက္မႈေတြနဲ႕ ၿမႏွစ္ကို ၾကည့္ရင္း တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေၿမေပၚကိုလဲၿပိဳက်သြားသည္။ သူထင္တာက ၿမႏွစ္က သူ႕ကို အကာအကြယ္ေပးမယ္႕သူ။

        အစ္မ..”

ၿမသာနဲ႕ ၿမေမာင္ရဲ႕ ရင္ေခါင္းထဲက လိႈက္ၿပီး ေအာ္လိုက္တဲ႕ အသံ။

တင္ေအး ကိုယ္ထဲကစင္ထြက္လာတဲ႕ ေသြးေတြ ၿမႏွစ္ ရဲ႕ အင္က်ၤ ီအၿဖဴေရာင္ေပၚမွာ စြန္းထင္ခဲ႕ၿပီ။

“အစ္မ နင္….. နင္ ဟာ..”

“ခုမွေတာ႕.. နင္တို႕ ငိုမေနၾကနဲ႕ ။ ေကာင္းေကာင္းေနခဲ႕ၾက။ ညီမေလးၿမသစ္ကို ေသခ်ာ ဂရုစိုက္။ နင္ တို႕မွာ သားသမီးေတြ ရွိတယ္။ ငါ ကတစ္ေယာက္တည္း ငဲ႕ရမယ္႕သူမရွိဘူး။ ေအး..သူမ်ားကံ ေၿပာင္းလို႕မရေတာ႕ ကိုယ္႕ကံပဲ ေၿပာင္းရေတာ႕မွာေပါ့ဟယ္… ”

ေၿပာေနရင္း ၿမႏွစ္ အသံတိမ္၀င္သြားတယ္။ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္တို႕ၿပည့္လွ်ံလို႕။  ေရြးခ်ယ္စရာမေပးေတာ႕ တဲ႕ ကံၾကမၼာကိုပဲ အၿပစ္တင္ရမလား။ ၿဖစ္ခ်ိန္တန္လို႕ ၿဖစ္သြားတယ္ပဲ ဆိုၾကမလား။ မနက္တိုင္း အမွ်ေ၀လို႕ ေမတၱာပို႕ ေနေပမယ္႕ ကိုယ္႕မိသားစု ကိုယ္႕ေဆြမ်ဳိး ကိုယ္႕အေရးနဲ႕ ပတ္သတ္ေတာ႕ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ကိုေတာင္  စဥ္းစားခ်င္း အလ်င္းမရွိ သတ္ပစ္လိုက္ရဲတဲ႕ ေဇာကိုပဲ အၿပစ္တင္ရမလား။

အဲ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႕ ဘုရားစင္ေနာက္နားက ေၾကးစည္ေလးကေတာ႕ၿဖင့္ ပိုင္ရွင္မဲ႕စြာ ဖုန္အထပ္ထပ္ ၿဖစ္ေနေတာ႕မည္မွာ မလြဲႏိုင္ေသာ အမွန္တရားတစ္ခုပင္ၿဖစ္ေလေတာ႕သည္။ 



-----
ခ်စ္စြာေသာ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုး က်န္းမာလို႕ ခ်မ္းသာၾကပါေစရွင္။ 
သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးကို google ကေနၿပီးေတာ႕ပဲ ရွာေဖြၿပီးအသံုးၿပဳထားပါတယ္။