Saturday 25 December 2010

ၿဖစ္မလာခဲ႕ေသာ ... ၿဖစ္ခ်င္ေနတာ(ေဆြေလးမြန္)



လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ကိုယ္ဘာၿဖစ္ခ်င္သလဲဆိုတဲ႕ အေတြး အိမ္မက္ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြ တစ္ခုခုစီေတာ႕ ရွိေနစၿမဲပါပဲ။ ဒါေပမယ္႕ အဲဒီထဲကမွ ေလာကၾကီးနဲ႕ ရင္ဆိုင္ၿပီးေတြ႕ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္အၿပိဳင္ၾကဲလိုက္တဲ႕အခါ တစ္ခါတစ္ခါ ကုိယ္ၿဖစ္ခ်င္တာေလးေတြကို ခ်နင္းပစ္ လိုက္ရတာမ်ဳိး.. ကုိယ္တိုင္စြန္႕လြတ္လိုက္ရတာမ်ဳိး.. ရင္နာနာနဲ႕ေက်ာခိုင္းလိုက္ရတာမ်ဳိး ၾကံဳလာတဲ႕အခါတြင္ေတာ႕ ကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္တဲ႕အရာရဲ႕ ကိုယ္႕ရင္ထဲကလိုခ်င္တဲ႕စိတ္ တန္ဖိုးနဲ႕အမွ် စိတ္ေတြနာက်င္ရေတာ႕တာပါပဲ။
ဒါဆိုရင္ ကြ်န္မငယ္စဥ္က ၿဖစ္ခ်င္ခဲ႕တာ ဘာလဲဆိုတာကိုေၿပာၿပဖို႕လိုတာေပါ့။ ကြ်န္မလိုခ်င္ခဲ႕တာက နဲနဲေတာ႕ ဆန္းတယ္..ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ကိုယ္ၾကံဳလာရတဲ႕ ဘ၀ ကံႏွင့္ တိုက္ရိုက္ၾကီး သက္ဆိုင္ေနတာကိုး။ ဒါဆိုရင္ၿဖင့္ ကြ်န္မရဲ႕ ဘ၀ကိုနဲနဲေတာ႕ ေၿပာၿပ ဖို႕လိုတာေပါ့။
ကိုယ္႕ဘ၀ကိုယ္႕ကံအေၾကာင္းေၿပာရရင္ေတာ႕ ကံမေကာင္းဘူးလို႕ပဲေၿပာရမွာပဲ။ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ကြ်န္မခ်စ္လြန္းတဲ႕ ကြ်န္မသံေယာ ဇဥ္ၾကီးခဲ႕တဲ႕ လူေတြအားလံုးက ကြ်န္မေဘးနားကေန တစ္နည္းနည္းနဲ႕ ခြဲသြားၾကတာၾကီးပဲ။ပထမက ဖိုးဖိုး ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မ ၃ တန္းေလာက္အေရာက္မွာ ဆံုးသြားတယ္။ ရုတ္တရက္ၾကီးပါ။ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူး လူၾကီးေတြေၿပာတာကေတာ႕ အစာအိမ္ေသြးေၾကာ ေပါက္ၿပီးဆံုးတယ္လို႕ ေၿပာၾကတယ္။ၿပီးေတာ႕ ငယ္ငယ္ေလးထဲက အေဖ အေမ နဲ႕ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအဖိုး ဒီအဖြား ဒီဦးေလး အေဒၚေတြၾကားထဲမွာလဲ ဖူးဖူးမႈတ္ၿပီး ခ်စ္ခံလာရတာ။ ဒါေပ...မယ္႕ ဖိုးဖိုးမရွိတဲ႕ေနာက္ပိုင္း အေဒၚေတြ ဦးေလးေတြကလဲ ေယာက္က်ားယူ မိန္းမယူဆိုေတာ႕ ကြ်န္မကို ဖြားဖြားက အေဖ အေမေတြစီၿပန္ပို႕ေတာ႕တာပဲ။အဲဒီမွာ အဖိုးေတြအဖြားေတြနဲ႕ ဘာလို႕ေနခိုင္းတာလဲ ဆိုတဲ႕ အေၾကာင္းပါလာၿပီ။ အေဖနဲ႕အေမက ခဏခဏ ရန္ၿဖစ္တာမို႕ ေတာ္ၾကာရန္ၿဖစ္ၿပီး အေဖအိမ္ေပၚကဆင္းသြားရင္ ေၿမးဦးၿဖစ္တဲ႕ ကြ်န္မကိုပါ ေခၚသြားမွာစိုးတာေၾကာင့္ အဖိုးက ကြ်န္မ ၉ လသမီးေလာက္ထဲက ေခၚထားတာ။ အေဖနဲ႕အေမက ေတြ႕ခ်င္ရင္ အဖိုးအိမ္လာၾကည့္။ အဲလို။ ခုေတာ႕ ကြ်န္မ အေဖ၊အေမဆီ ၿပန္သြားရၿပီဆိုေတာ႕ စဥ္းစားသာၾကည့္. ၿပီးေတာ႕ ညီမေလးကလဲ ရွိလာၿပီးဆိုေတာ႕ အဲဒီမွာ ကြ်န္မစၿပီး မေပ်ာ္ေတာ႕ဘူး။ ခက္တာက ညီမေလးနဲ႕ အေဖ အေမနဲ႕ကတူတူ ေနေနၾကဆိုေတာ႕ေလ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အေဖအေမက စဥ္းစားလိုက္ရင္ ညီမေလး အတြက္အရင္ စဥ္းစားၾကတာေပါ့။ ဒီလိုအေတြးမ်ဳိးက ခုအသက္ၾကီးမွ စဥ္းစားတာေလ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႕ အေဖနဲ႕အေမက ညီမေလးကို ငါ့ထက္ပိုခ်စ္တာ။ အဲလိုေတြးေတာ႕ ဒုတိယ ကြ်န္မခ်စ္တဲ႕ အေဖနဲ႕အေမက ကြ်န္မကို မခ်စ္ဘူးေပါ့။ဒီၾကားထဲ အေဖအေမ ရန္ပြဲကလဲ ၾကမ္းလိုက္တာေၿပာမေနနဲ႕။ မေပ်ာ္ေတာ႔ဘူး။ ၅ တန္းဆိုကေလးသာသာရွိေသးတဲ႕ ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ စိတ္ေတြပူေလာင္ခဲ႕ရသလဲဆိုရင္ ၅ တန္းေက်ာင္းပိတ္ေတာ႕ မိဘေတြက ေမသီလရွင္၀တ္ေပးတယ္။ ေရႊမင္း၀ံ ေက်ာင္းတိုက္မွာ။ မနက္ဆိုဘုရားအေစာၾကီးထရွိခိုး။ ၿပီးရင္ တရားထိုင္ ။ၿပီးရင္စာသင္။ အဲဒီမွာ သူမ်ားေတြ ၁ ပတ္ေလာက္၀တ္ၿပီးလူထြက္ၾကတာ။ ကြ်န္မက ၁ လေနလဲမထြက္ဘူး ၁ လခြဲေက်ာ္လဲမထြက္ဘူး။ ဘာလို႕လဲဆို ေတာ႕ ကြ်န္မစိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေအးခ်မ္းတာ။ အဲဒီလိုေနရတာကို ကြ်န္မႏွစ္ၿခိဳက္မိတာကိုး။ ကြ်န္မက လူၿပန္မထြက္ေတာ႕ဘူးလို႕ကို ေၿပာတာ။ အေဖနဲ႕အေမက အဲဒီေတာ႕မွ ကြ်န္မရင္ထဲက ထိခိုက္မႈကိုၿမင္တာ။ ကြ်န္မကို ငိုၿပီး သမီးရယ္ငယ္ပါေသးတယ္ သမီးၾကီးလို႕ စာေတြသင္ေပးၿပီးေတာ႕ မွ ေမသီလရွင္ၿပန္၀တ္လဲ အေမတို႕ခြင့္ၿပဳပါ့မယ္ဆိုၿပီး ေခ်ာ႕ေမာ႕ၿပီးၿပန္ေခၚမွ ကြ်န္မလဲ လူထြက္ၿပီး မိဘေတြနဲ႕ ၿပန္လိုက္တာ။ဒါကြ်န္မ ၅ တန္းေနာ္။တကယ္ဆို အဲဒါကေလးသာသာရွိေသးတာ။ အေဖနဲ႕အေမက ဒီေတာ႕မွ ကေလးေတြေရွ႕ ရန္ၿဖစ္တာ တို႕ ဘာညာကို ဆင္ၿခင္ၾကတာ။ ဒါေပမယ္႕ ညီမေလးနဲ႕ ယွဥ္ရင္ေတာ႕ ကြ်န္မက အၿမဲဒုတိယ။ နမူနာေလးတစ္ခုေၿပာၿပမယ္ ညီမေလးငါတန္းေရာက္ေတာ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းေၿပာင္းတက္ရတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ညီမေလးနဲ႕ကြ်န္မ တစ္ေက်ာင္းထဲ ၿဖစ္သြားတဲ႕ အခ်ိန္ကစၿပီး ကြ်န္မ ၁၀ တန္းႏွစ္ေက်ာင္းၿပီးတဲ႕ အထိ ခံစားရတဲ႕ေသာက။ ညီမေလးက ထမင္းခ်ဳိင့္မကိုင္ခ်င္ဘူးတဲ႕။ ဒီေတာ႕ မိဘေတြက ေလးဆင့္ခ်ဳိင့္၀ယ္ေပးတယ္။ ကြ်န္မက အဲဒီခ်ဳိင့္ကိုဆြဲၿပီး ေက်ာင္းသြားရတယ္။ မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္က် ညီမေလးဆီအရင္ ထမင္းခ်ဳိင့္သြားပို႕ရတယ္။ သူက ေက်ာင္းကိုေစာသြားတာကိုး။ဒီေတာ႕ထမင္းခ်ဳိင့္က အၿမဲ ကြ်န္မစီမွာ။ သူစားၿပီးေတာ႕မွ ကြ်န္မက ထမင္းခ်ဳိင့္ကို အတန္းထဲၿပန္ယူလာ ၿပီးမွကြ်န္မစားရတယ္။ ဒါက အမ်ားၾကီးထဲက မွ အေပါ့ပါးဆံုးတစ္ခုကို ကြ်န္မ ေၿပာၿပတာ။ မိဘေတြကို မကိုင္ခ်င္ဘူး ေၿပာေပမယ္႕ ညီမေလးက မသိေသးလို႕ပါ ဆိုတာနဲ႕ပဲ ကြ်န္မအဲဒါ ၁၀ တန္းအထိ အလိုပဲလုပ္ခဲ႕ရတာ။ မိဘေတြကလဲ ဘယ္ေလာက္ထိ ကြ်န္ကိုဂရုစိုက္ခဲ႕လဲဆိုရင္ ၁၀ တန္းကြ်န္မတက္ေနတဲ႕ က်ဴရွင္ေနရာ ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ေနရာလဲ သူတို႕မသိဘူး။ ဒါဆို ညဘက္ သူမ်ားမိဘေတြလို လက္ဖက္ေလးသုတ္ေပး ေကာ္ဖီေလးေဖ်ာ္ေပးလားဆိုေတာ႕ စာေမးပြဲသာေၿဖေရာ တစ္ခါမွ အဲလိုဂရုစိုက္တာမခံရဘူး။ ပိုဆိုးတာက ညဘက္ဘယ္ေလာက္ပဲစာက်က္လို႕ ညည့္နက္ေနေန မနက္ဆို ၆ နာရီအမွီထၿပီး ေစ်းသြား အေမတို႕အလုပ္ထမင္းခ်ဳိင့္ေရာ ကိုယ္႕အတြက္ ေက်ာင္းထမင္းခ်ဳိင့္ေရာ ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ အမွီထခ်က္ရတယ္။ အဲလို..
စိတ္ထဲမွာေတာ႕ မေကာင္းဘူးေပါ့။ ငယ္ကလဲ ငယ္ေသးတာကိုး။ ၀မ္းနည္းတာေပါ့။ ဒါနဲ႕ ၁၀ တန္းစာေမးပြဲလဲၿပီးေရာ အေမ႕ရဲ႕ညီမတစ္၀မး္ကြဲ မအူပင္က အေဒၚေတြ အိမ္သြားေနေတာ႕တာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲဆိုရင္ ၁ ႏွစ္ေလာက္ၾကာမယ္ထင္တယ္။ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ခါနီးမွ ၿပန္လာတာ။ အဲဒီမအူပင္အိမ္က အစ္မတစ္ေယာက္ကလဲ ကြ်န္မဘ၀ရဲ႕ အေရးပါတဲ႕တစ္ေယာက္ပဲ။ ညီအစ္မ အရင္းထက္ ကြ်န္မသူ႕ကိုပိုခ်စ္တယ္။ ညီမေလးက အႏိုင္က်င့္သေလာက္ သူက ကြ်န္မကိုအနစ္နာခံတာကိုး။ ၿပီးေတာ႕ အဲဒီအိမ္က အေဒၚေတြက ကြ်န္မရဲ႕မေမြးစားမိဘလို႕ကိုေၿပာလို႕ရတယ္ သူတို႕ေတြက အရမ္းၿဖဴစင္ၿပီး ကြ်န္မမိဘထံမွ လိုခ်င္ေမတၱာေတြ သူတို႕စီက ရတာကိုး။ စိတ္ခ်မ္းသာတဲ႕ ေနရာ ေပ်ာ္တယ္ဆိုေတာ႕ ေနတာပဲ။ ၁ ႏွစ္ေလာက္ၾကာ ၿပန္မလာလြန္းေတာ႕မွ အေမတို႕ က ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္ ၿပန္လာခဲ႕ပါ ဒီအေဖ အေမ ရွိတာမွတ္မိေသးရဲ႕လားဆိုၿပီး ငိုၿပီးေၿပာေတာ႕မွ ကြ်န္မ အိမ္ၿပန္ေရာက္တာ။
ဒါနဲ႕ ကြ်န္မခ်စ္တဲ႕ အဲဒီအစ္မကလဲ ဘာမေၿပာညာမေၿပာ ေယာက္က်ားယူေရာ။ ၀မ္းနည္းတာေပါ့။ ကိုယ္႕ဘ၀ထဲက တစ္ခုခုေလွ်ာ႕သြားသလို ခံစားရတာ။ အဲဒီအခ်ိန္က တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္ေပါ့။ အေဖနဲ႕အေမတုိ႕ကလဲ အဲဒီအခ်ိန္ ညီမေလးကအလိုလိုက္လြန္းလို႕ ဆိုးလာေတာ႕ ကြ်န္မကို လိမၼာတယ္ဆိုၿပီး နဲနဲသိတတ္လာတဲ႕ သေဘာေလးပါလာတယ္။ ကဲဒါနဲ႕ ပညာစံုေတာ႕ ခ်စ္သူေလးလဲ ရလာၿပီ ဆိုပါေတာ႕။ ဒါေပမယ္႕ ခ်စ္ရတာေတာ႕ ေၾကာက္သား။ သံေယာဇဥ္ၾကီးတဲ႕ သူေတြက တစ္နည္းနည္းနဲ႕ေတာ႕ ခြဲသြားတာကိုး။ ဒါေပမယ္႕ ခ်စ္တာကို တားလို႕မွမရပဲ။ဒါေပမယ္႕ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ သူလဲခ်န္ထားခဲ႕တာပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ၾကေတာ႕ ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ ဆင္ၿခင္မိသြားၿပီး။ ခုလိုခံစားေနရတာေတြ ေသာကဗ်ာပါဒ ပူေလာင္မႈေတြကို ေအးခ်မ္းခ်င္တဲ႕ စိတ္မ်ဳိးၿဖစ္လာတာ။ ဘာလဲဆိုေတာ႕ ေမသီလရွင္ ၿပန္ထြက္လာၿပီထဲက ကြ်န္မစိတ္ထဲက ေပ်ာက္ပ်က္မသြားတာက အဲဒီလိုတရားနဲ႕ ေနရတာ ေအးခ်မ္းလိုက္တာဆိုတဲ႕ စိတ္မ်ဳိး အၿမစ္တြယ္လာတာ ငယ္ငယ္ေလးထဲက။ ေန႕တိုင္းဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းပင္ပန္း ညဘက္ဆို ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရလဲ ဘုရားရွိခိုး အဲဒါကေတာ႕ ကြ်န္မအၿမဲလုပ္ၿဖစ္တယ္။ တစ္ေန႕ကို အဲဒီတစ္နာရီေလာက္ ရယူလို္က္တဲ႕ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈကို ေနာက္ၿဖတ္သန္းရမယ္႕ ေန႕ေတြအတြက္ ကြ်န္မမွာအားေတြၿဖစ္လာတယ္။ စိတ္ေတြလဲ ရင့္က်က္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မအလုပ္ကလဲ အဆင္ေၿပလာ မိသားစုက ကြ်န္မအေပၚအားကိုးလာတဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာ႕ မိဘေတြကြ်န္မကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာလည္း ၿမင္တတ္လာၿပီ။ အရာရာကို ကြ်န္မသိတတ္ ၿမင္တတ္ နားလည္လာတတ္ၿပီ။ ဒါေပမယ္႕ ၿဖတ္သန္းလာတဲ႕ ဘ၀အရ ..ရလာတဲ႕ ေအာင္ၿမင္မႈေတြ ရေနတဲ႕ အရာေတြအားလံုးအေပၚမွာေတာ႕ ငါပိုင္လိုက္တာလို႕ မခ်စ္တတ္ေတာ႕ ဘူး။ တစ္ေန႕က် သူတို႕က အေ၀းကိုခြဲသြားၾကအုန္းမွာပဲလို႕ စိတ္ထဲမွာထင္ေနတာ။ခုေလာေလာဆယ္ေတာ႕ မိဘဆိုတာ ကြ်န္မအေပၚမွာ တာ၀န္ရွိေသးတာမို႕ ဘ၀ကိုၾကံ႕ၾကံ႕ခံလို႕ ရင္ဆိုင္အုန္းမွာပါ။
ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မပိုင္သြားတဲ႕ေန႕ အဲဒီေန႕က်ရင္ေတာ႕ ကြ်န္မၿဖစ္ခ်င္ေနတာက
ေအးခ်မ္းတဲ႕ တရားဓမၼကို ကြ်န္မ အားထုတ္ခ်င္ပါတယ္။

ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ေနာက္ဘ၀ ေတြမ်ား ဒီလိုမ်ဳိးစိတ္ေသာကေတြကို ကြ်န္မမခံစားခ်င္ေတာ႕ပါ။ ေၾကာက္တတ္သြားပါၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႕ ကြ်န္မတတ္ႏိုင္သေလာက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ေနစဲပါလို႕ နိဂံုးခ်ဳပ္ရင္း..

ကိုအုပ္ၾကီးတက္(ဂ္) ထားတဲ႕ "ၿဖစ္မလာခဲ႕ေသာ ... ၿဖစ္ခ်င္ေနတာ" ဆိုတဲ႕ ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႕ ပို႕(စ္)ေလးတစ္ပုဒ္ ေရးလိုက္ရပါတယ္။
ၾကာေတာ႕ၾကာသြားပါတယ္။ဒါေပမယ္႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ႕ ကြ်န္မၾကိဳးစားၿပီး ေရးခဲ႕ပါတယ္။ စာဖတ္ေနရင္းနဲ႕ အမွားေလးမ်ားပါရင္ေတာ႕ သည္းခံေပးပါလို႕။

Sunday 19 December 2010

အဘယ္႕ေၾကာင့္




(ေမ၀င္း) ေမာင္ .. မိဘေတြကေတာ႕ ေမ တို႕ကို သေဘာမတူၾကဘူး ခါးခါးသီးသီးကို ၿငင္းေနၾကတယ္။ ေမကေတာ႕ သမီးအၾကီးဆံုးမို႕ ေမာင္ ကေတာ႕ သားအငယ္ဆံုးမို႕ ေမာင့္ဘက္ကေတာ႕ ေမာင့္အေမက အဓိကပါ။ ေမတို႕မိသားစုက ဆင္းရဲတယ္ဆိုေပမယ္႕ ပံုမွန္ေလးေတာ႕ ေနႏိုင္စားႏိုင္ၾကပါေသးတယ္။

(ခင္ေမာင္) ေမရာ ခုေမာင္တို႕က စာသင္ေနတဲ႕ ဆရာ၊ဆရာမေတြၿဖစ္ေနၿပီပဲ။ ကိုယ္႕ရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးကို ကိုယ္တိုင္ဆံုးၿဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိ ၾကပါတယ္။ မိဘေတြသေဘာမတူလဲ ေမာင္တို႕ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ၾကိဳးစားၾကတာေပါ့။ အဓိကကေတာ႕ ေမက ေမာင့္ကိုခ်စ္ေနဖို႕ပဲ။
ေမာင္ ကေတာ႕ ေမ႕ ကိုခ်စ္တယ္။ ခုေတာင္ ေမာင္ မူလတန္းၿပ ေက်ာင္းဆရာကေနၿပီး အထက္တန္းၿပေလွ်ာက္ထားၿပီးၿပီ။

ဒီလိုႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဆရာ၊ဆရာမ ေတြၿဖစ္ၾကေသာ သူတို႕ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္သည္ ႏွစ္ဘက္မိဘ ေတြမပါခဲ႕ေသာ္ မဂၤလာပြဲအား ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးမ်ားအား မိဘေနရာထားလို႕ ဘ၀ကို သံုညကေနစခဲ႕ၾကသည္။ စစခ်င္းတြင္ေတာ႕ အိမ္ငွားဘ၀ႏွင့္သူတို႕ေနခဲ႕ၾကသည္။ ငွားထားေသာအိမ္ေလး၌ပင္ ကေလးမ်ားအား က်ဴရွင္ၿပေပးၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ စာအသင္အၿပေကာင္းေသာ ဆရာ၊ဆရာမ မ်ားမို႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ လစဥ္၀င္ေငြသည္ မစိုးလွ။ လံုေလာက္သည့္အၿပင္ ပိုေတာင္ပိုလွ်ံခဲ႕သၿဖင့္ လက္၀တ္လက္စားေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားပင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စုမိခဲ႕ၾကသည္။သူတို႕လက္ထပ္ၿပီးမၾကာခင္တြင္ ဆရာဦးခင္ေမာင္ သည္အထက္တန္းၿပ အၿဖင့္ ရာထူးတိုးၿပန္၏။ ထိုေၾကာင့္သူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံအား ဆရာ ဆရာမ အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားၾကားတြင္ အိမ္ေထာင္ေရးကံေကာင္း ၾကသည္ ဟုအားက်ခဲ႕ၾက၏။ထိုအခ်ိန္ထိ သူတို႕၏ အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ေလးသည္ သာယာစိုေၿပခဲ႕ၾကသည္။ လက္ထပ္ၿပီးႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာထိ ႏွစ္ဘက္မိဘမ်ားက အဆက္အဆံမလုပ္ခဲ႕ၾက။ ဒါေပမယ္႕ သူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ စီးပြားေရးသည္ အရွိန္ႏွင့္ထိုးတက္ေနေသာ္လည္း မိဘမ်ားသည္ကား က်ခ်ိန္မို႕ အရင္လိုစီးပြားေရးမေကာင္းၾက။လက္ထပ္ၿပီးႏွစ္ႏွစ္ၾကာခဲ႕ေသာ္လည္း သူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံတြင္သားသမီး မထြန္းကားခဲ႕။ သူတို႕လိုခ်င္ခဲ႕ၾကသည္။ လိုခ်င္ပါေသာ္လည္း သူတို႕မရခဲ႕။ ဒါႏွင့္ပဲ ပတ္၀န္းက်င္မွ လူၾကီးသူမမ်ားက သူတို႕ကိုေဖ်ာင္းဖ်ခဲ႕ၾကသည္ မိဘေတြကိုၿပန္ေတာင္းပန္ၾကဖို႕။ အမွားမ်ားရွိရင္ ခြင့္လြတ္ေပးရန္ ေတာင္းပန္ၾကဖို႕ တိုက္တြန္းၾက၏။ ဒီလိုႏွင့္ ႏွစ္ဘက္မိဘေတြႏွင့္ ၿပန္ဆက္ဆံမိခဲ႕ၾကသည္။ ၿပသနာဟူသည္ ၄င္းကပင္ စခဲ႕သည္ဟု ဆိုရေပေတာ႕မည္။

(ခင္ေမာင္) ေမ၀င္း မင္းမိဘေတြကို ေထာက္ပံံ့တာ လြန္ေနၿပီေနာ္။ အရင္ကိုယ္တုိ႕လက္ထပ္ခဲ႕တုန္းက မင္းမိဘေတြ လွည့္ၾကည့္ခဲ႕ၾကလို႔ လား ဘ၀ဆုိတာကို သုံညကစခဲ႕ၾကတာပါကြ။ ေရႊရွိမွ လာၿပီး ေရႊသမက္ေတာ္ခ်င္လုိ႕ ရမလားကြ။

(ေမ၀င္း) ဒီမွာ ကိုခင္ေမာင္ ကြ်န္မကိုၾကီးပဲ အၿပစ္တင္မေနနဲ႕ေလ။ အရင္ကြ်န္မတို႕ရွာသမွ်ပိုက္ဆံအားလံုးပံု ၿပီးရင္ စုဖုိ႕က တစ္ပံု စားဖို႕က တစ္ပံု နဲ႕ လွဴဖို႕တန္းဖို႕ ကတစ္ပံုဆိုၿပီး ေက်နပ္စြာနဲ႕ က်င့္သံုးလာၾကတာပဲမဟုတ္လား။ ခုအိမ္ေထာင္သက္တမ္းႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေလာက္မွ ရွင္ဘက္က အခ်ဳိးေတြေၿပာင္းလာတာၾကေတာ႕ ရွင္မေၿပာေတာ႕ဘူးလား။ ရွင့္အေမ ရွင့္ကိုေၿမွာက္ေပးသလို မိန္းမကို တစ္လ အသံုးစားရိတ္ဘယ္ေလာက္ပဲေပးဆိုတာနဲ႕ ခုရွင္က်င့္သံုးေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ။ ရွင့္အေမ ရွင့္မိဘေတြကေရာ ကြ်န္မတို႕ဘ ၀စခဲ႕တုန္းက ဘယ္ေလာက္မ်ား လုပ္ေပးခဲ႕လို႕လည္း။ ခုေရႊရွိမွ လာၿပီး ရွင့္ကို သားေလးသားေလး လာေခၚတာၾကေတာ႕ ေကာင္းတယ္ေပါ့။

(ခင္ေမာင္) မင္းဘာမွ ငါ့အေမကို ေၿပာေနစရာမလိုဘူးကြ။ မိဘ စီးပြားေရးက်ေနခ်ိန္မွာ သားသမီးကေထာက္ပံ့ေပးရတာ တာ၀န္ပဲ။

(ေမ၀င္း) ဒါဆို ရွင္လဲ ကြ်န္မကိုဘာမွလာၿပီး လြန္တာတို႕ကဲတာတို႕ လာေၿပာေနစရာမလိုဘူးေလ။ ရွင့္ဘက္ကသာ မိန္းမေရ မိဘေတြကို ဒီလေတာ႕တစ္ဖက္စီကို ဘယ္ေလာက္စီ ကန္ေတာ႕လိုက္ရေအာင္လို႕ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၿပာပါလား။ ခုေတာ႕ ဟင္း...
ကြ်န္မကုိ အိမ္စားရိတ္ေလးပဲေပးၿပီး က်န္တဲ႕ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္လံုး ရွင့္မိဘေတြကိုေပးလိုက္တာၾကေတာ႕ တရားတယ္ေပါ့ ဟင္..

(ခင္ေမာင္) ဟ အဲဒါငါေၿပာတယ္ေလ ခဏေခ်းလိုက္တာလို႕။ အစ္ကိုၾကီးတို႕ စီးပြားေရးမေကာင္းလို႕။ အေဖကလာၿပီး အကူအညီေတာင္းလို႕ ပါဆို

(ေမ၀င္း) ရီေတာင္ ရီခ်င္ေသးတယ္ ကိုခင္ေမာင္ ဘယ္ႏွစ္လေလာက္ေခ်းေနလဲ ဘယ္ေတာ႕ ၿပန္ရမွာလဲ။

ဒီလိုႏွင့္ သူတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ အိမ္တြင္းမီးၾကိတ္ေလာင္ေနခဲ႕သည္မွာ ၾကာေလၿပီ။တစ္ခုရွိသည္က သူတို႕သည္ဆရာ ဆရာမမ်ားၿဖစ္ သည္။ သူမ်ားေတြလို ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ရန္ၿဖစ္လို႕မရ။ဒီေတာ႕ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စိတ္မၾကည္ေသာ အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိေအာင္ စကားမေၿပာၿဖစ္ၾကေအာင္ေနခဲ႕ၾကသည္။ ဒါသည္ပင္ အိမ္ေထာင္ေရး၏ ေအးခဲလာခ်င္း အစၿဖစ္ေပေတာ႕သည္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႕ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ကြာရွင္းၾကဖို႕အထိ အိမ္ေထာင္ေရး တိုက္ပြဲေတြ ၿပင္းထန္လာခဲ႕ၾကသည္။

ဒါေပမယ္႕ မထင္မွတ္လွစြာပင္ ဆရာမေဒၚေမ၀င္းတြင္ ကိုယ္၀န္ရွိလာခဲ႕ေသာအခါ။

သူတို႕ကြာရွင္းၿပတ္စဲဖို႕ကိစၥကိုႏွစ္ဦးသေဘာတူ ပယ္ဖ်က္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႕၏ ရင္ေသြးေလးကို မိစံုဖစံု ေသာဘ၀ကိုသာသူတို႕ေပး လိုသည္။ ထက္ၿမက္ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ရင္ေသြးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကိုသာ သူတို႕ေမြးဖြားလိုၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ သည္ ၿဖစ္ခဲ႕ၿပီးေသာ အရာမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေမ႕ေဖ်ာက္ထားၾကၿပီး အရင္လို ေႏြးေထြးေသာ အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ေလးကို ၾကိဳးစားၿပီး ၿပန္လည္ထူေထာင္ခဲ႕ၾကသည္။ဒါေပမယ္႕ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္အရင္လို ၿပန္လည္ေႏြးေထြးမလာခဲ႕ၾက။ႏွစ္ေယာက္ လံုး၏ စိတ္ထဲတြင္ ေမြးဖြားလာခဲ႕ေသာ ရင္ေသြးေလးသည္သာ သူတို႕၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သူတို႕၏အနာဂတ္။

(ေဒၚေမ၀င္း) ဟုတ္တယ္ သမီး။ သမီးက ဆရာမတို႕ရဲ႕ သားသမီးလိုၿဖစ္ေနလို႕ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေၿပာၿပတာ။ခုဆရာမတို႕အိမ္ေထာင္ ေရးက အရမ္းကိုေသြးေအးလြန္းတယ္။ ဘာမွ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈမရွိဘူး။ သမီးဆရာၾကီးကလဲ သမီးတို႕ၿမင္တဲ႕တိုင္း သားေလး ကိုပဲ သူ႕ဘ၀ၿဖစ္ေနတာေလ။ ဆရာမကေတာ႕ သားေလးရဲ႕ အေမ တစ္ေယာက္ဆိုတဲ႕ နာမည္ကလြဲလို႕ က်န္တာ သူ႕ဘ၀ထဲမွာ မရွိ္ေတာ႕ဘူး။
ဒီေတာ႕ သမီးလဲ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီပဲ။ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာကို စဥ္းစားေတာ႕မယ္ဆိုရင္။ အဲဒီေယာက္က်ားက ကိုယ္ေပၚဘယ္ ေလာက္ထိခ်စ္သလဲ ဆိုတာထက္။ နားလည္ေပးႏိုင္သလဲဆိုတာကို ဦးစားေပးစဥ္းစားသင့္တယ္။ ခ်စ္လဲခ်စ္ နားလဲနားလည္ေပးႏုိင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ႕ အေကာင္းဆံုးေပါ့သမီးရယ္။

(နဒီ) ဟုတ္ကဲ႕ပါဆရာမ။ နဒီ ..ေဇာ္ နဲ႕ပတ္သတ္တဲ႕ ကိစၥကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားပါ့မယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာကို နဒီ ..အခ်စ္ နဲ႕ မေရာေထြးေတာ႕ပါဘူး။

(ေဒၚေမ၀င္း)ေကာင္းတယ္သမီး။ ေဇာ္ ကလဲ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ဆရာမတို႕တပည့္ၿဖစ္သလို။ နဒီ ကလဲ ဆရာမတို႕ရဲ႕ တပည့္အရင္း ၾကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ္႕ ဆရာမၿမင္ၾကည့္ရသေလာက္ဆို သမီးက ေဇာ္ ထက္အမ်ားၾကီးလိမၼာတယ္ သိလဲသိတတ္တယ္။ ဒါေပမယ္႕ သမီးရဲ႕အားနည္းခ်က္က သမီးရဲ႕မိသားစုက မၿပည့္စံုဘူး။ ဒါကိုေဇာ္ အေဖက ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာမက်ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္လာလို႕ သမီးတို႕ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုေၿပာရင္ သူက သမီးကိုေတာ႕ သေဘာက်ေပမယ္႕ ငါ့သမီးရဲ႕ေနာက္က မိသားစုကိုေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်ပံုမရဘူး။ ၿပီးေတာ႕ ေဇာ္ ကလဲ မိဘရဲ႕ စီးပြားေရးေလာင္းရိပ္ ေအာက္ကေန ေက်ာ္ႏိုင္မယ္႕ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္လို႕ ဆရာမ မၿမင္ဘူး နဒီ။ ဒီေတာ႕ နဒီ ကိုဆရာမရဲ႕ သမီးေလး တစ္ေယာက္လို သေဘာထားၿပီး ဆရာမလို အိမ္ေထာင္ေရး ေသာကေတြမခံစားေစခ်င္ဘူး။
ဟင္း...ဆရာမေၿပာခ်င္တာကေတာ႕ သမီးရယ္.. အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ယူတ႕ဲသူႏွစ္ေယာက္က ပိုအေရးၾကီးတယ္ ဆိုေပမယ္႕လဲ ေနာက္က မိသားစု အသိုင္းအ၀ုိင္းခ်င္းက စရိုက္ေတြ မတူတဲ႕အခါ သမီးတို႕ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က မိသားစုကို ပိုၿပီးခင္တြယ္ မိတဲ႕အခါမ်ဳိးေတြမွာ အရင္က ဘယ္ေလာက္ပဲခ်စ္ခဲ႕ ခ်စ္ခဲ႕ၾက အဲဒီအခ်ိန္မွာ နားလည္မႈမေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ႕ ဆရာမတို႕လို အိမ္ေထာင္ေရးမ်ဳိးေနာက္တစ္ခု ထပ္ၿဖစ္လာေနအုန္းမွာပဲေလ။

ေနာက္ဆံုးဆရာမေၿပာခ်င္တာကေတာ႕ သမီးရယ္ ခ်စ္တာတစ္ခုတည္းနဲ႕ေတာ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ မၿပည့္စံုဘူး။ နားလည္မႈရယ္ သေဘာထားၾကီးမႈရယ္။ ၿပီးေတာ႕ ပတ္သတ္ေနတဲ႕ မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းရယ္။ ၿပီးေတာ႕ စီးပြားေရးရယ္ အဲဒါေတြအားလံုးၿပည့္စံုမွ ေအးခ်မ္းသာယာတဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုၿဖစ္လာတာပဲ သမီး။

ဆရာမေၿပာသမွ်ကို နဒီ နားေထာင္ၿပီး အိမ္အၿပန္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ေတာ႕ အေတြးမ်ားစြာပါလာခဲ႕သည္။
ခ်စ္ခဲ႕ၾကေသာ လူႏွစ္ေယာက္သည္ ယခုအခ်ိန္၌ အဘယ္ေၾကာင့္ ခံစားမႈတို႕ ေအးခဲသြားၾကသနည္း။
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အဘယ္႕ေၾကာင့္ နာက်င္ေစသနည္း။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အဘယ္႕ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကသနည္း။
အဘယ္႕ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မာန မ်ားထားေနၾကသနည္း။

စဥ္းစားေလ ေတြးမိေလး ပိုၿပီးရႈပ္ေထြးလာသည္သာ ၿဖစ္ေနေလေတာ႕သည္။



--------------------------------------------------
ခုေဆြေလး ေရးထားတဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ႕အေတြးေလးမွာ အထာမက်တာလဲ ရွိခ်င္ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။  ေဆြေလးနားလည္ထားတာက အိမ္ေထာင္ေရး သာယာမႈ ဆိုတာကို ရဖို႕ခက္သလို ရခဲ႕ရင္လည္း ဒါဟာ ဘ၀ရဲ႕ ကံေကာင္းခ်င္းတစ္ရပ္ပဲလို႕ ထင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႕ ဒါကေဆြေလးရဲ႕ အေတြးေသးေသးေလးပါ။ ေနာက္ထပ္ အယူအဆေတြအမ်ားၾကီး ရွိေနႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ႕ ေဆြေလးနားလည္သေလာက္ ေဆြေလး၀ါသနာပါတဲ႕ အေရးအဖြဲ႕ေလးနဲ႕ တစ္မ်ဳိးေၿပာင္းၿပီး ၾကိဳးစားၾကည့္မိတာပါ။

Friday 17 December 2010

ေလးဘက္ေထာက္ ငေပြး

Funny Faces Ghost Halloween Images

Funny Faces Ghost Halloween Images




ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတဲ႕ အကာလညအခ်ိန္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေလအေ၀ွ႕ ရွဲကနဲရွဲကနဲ သစ္ကိုင္းၾကီးေတြလႈပ္ေနပံုမွာ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြမ်ား လက္ၾကီးေတြကားၿပီး ေပ်ာ္ၿမဴးေနသလားထင္ရတယ္။လူအမ်ားေခါင္းခ်လို႕ အိပ္တဲ႕အခ်ိန္ကိုး။ဒီၾကားထဲ ခ်မ္းပိုေနတာက ေဆာင္းအ၀င္ဆိုေတာ႕ လူအမ်ားေကြးေကာင္းတဲ႕အခ်ိန္။ ဒီအခ်ိန္ ညေရးညတာ ထစရာရွိတာေတာင္ မရမကမိုးအလင္း အိပ္ၾကေသးတာ။ ဒါေပမယ္႕ ညေမွာင္ေမွာင္ ခပ္ေအးေအးမွာ အရိပ္တစ္ခု လႈပ္ရွားေနတာ။ ေဟာ. . ခုပဲၾကည့္ အရိပ္ရဲ႕ လက္ကေၿမွာက္ကနဲ ၾကိဳးတန္းမွာလွမ္းထားတဲ႕ ညသိ္ပ္ပုဆိုးတစ္ထည္လဲ အရိပ္လက္ထဲ ေလွ်ာကနဲ။ ကိုေရႊသူခိုးက ခိုးမဲ႕သာ ခိုးလိုက္တာ ထည့္စရာပါပံုမရဘူး။ သူ႕ကိုယ္ခႏၶာပိန္ေသးေသးမွာ အနံၾကီးကြင္းက်ယ္ ပုဆိုးကို မရမကလံုး၀တ္ၿပီး ခါးေတာင္းေတာင္ တိုေအာင္က်ဳိက္လိုက္ေသးတာ။ဒါေတာင္ ပုဆိုးကဒူေခါင္းနီးနီး ခါးပံုစက အထုပ္နဲ႕အထည္နဲ႕။ အထုပ္နဲ႕အထည္နဲ႕ဆိုလို႕ တစ္လြဲေတာ႕မေတြးနဲ႕ ၾကီးေနတဲ႕ပုဆိုးကို မရမကလံုးေထြးေခါက္ၿပီး ၀တ္ထားတာကို ေၿပာခ်င္တာ။ဒီၾကားထဲ ႏွင္းေငြ႕နဲ႕ ပုဆိုးက ေရစိုသလိုေအးစက္စက္။ ဒါကိုပင္ ကိုသူခိုးက ေက်နပ္သြားသလိုနဲ႕ ႏႈတ္ကေနတုိးတိုးေၿပာေနေသးတာ..

(သူခိုး) ေဆာရီးဗ်ာ က်ဳပ္လဲ ေအးေအးနဲ႕အိပ္တာ ၿပန္ႏိုးေတာ႕ ေနာက္က်ေနတာနဲ႕ က်ဳပ္ပုဆိုးေမ႕ခဲ႕တယ္ဗ်ာ။မရည္ရြယ္ေပမယ္႕
ခိုးမိသြားတာ..ဟီးဟီး..၀တ္ထားတဲ႕ေဘာင္းဘီတိုက အၿပင္ထြက္မွ ေတာ္ေတာ္ေအးသကိုးဗ်။

ေၿပာလဲေၿပာ သူ႔႔ပံုစံလဲသေဘာက်ေနပံုနဲ႕ တစ္ခြီးခြီးၾကိတ္ရယ္ေနေသး။ၿပီးေတာ႕ သူေန႕လည္က ရြာထဲမေယာင္မလည္နဲ႕အေၿခအေန ၾကည့္ထားတဲ႕ အိမ္ဘက္ကိုခပ္သြက္သြက္လွမ္းလာခဲ႕လိုက္တယ္။ သူကခိုးမယ္ဆို အဲဒီအိမ္ အေၿခအေနကို အရင္ၾကည့္တာ။ သူ႕ဗလနဲ႕ က ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ခိုးလို႕ရတဲ႕ အိမ္ရွာရတာ။ သတၱိနဲတယ္ပဲေၿပာေၿပာ ရဲတယ္ဆိုက်ဳပ္ ဓါးၿပလုပ္စားမွာေပါ့ဗ်။ အဲဒီအိမ္မွာေနတာက အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ က်ပ္မၿပည့္တဲ႕ ေကာင္ေလးပဲရွိတာလို႕ က်ဳပ္သိခဲ႕ရတယ္ဗ်။ က်ဳပ္မ်က္စိအက်ဆံုးကေတာ႕ဗ်ာ အဲဒီအိမ္က အဖြားၾကီး၀တ္၀တ္ေနတဲ႕ ေရႊဆြဲၾကိဳး ခပ္ၾကီးၾကီးတစ္ကံုးရယ္ ေရႊလက္ေကာက္ သံုးေလးကြင္းေလာက္ရယ္ မ်က္စိထဲကကိုးမထြက္ဘူး။ တစ္ခါ က်ဳပ္တို႕ရြာ အလွဴလာတုန္းက ဒီအဖြားၾကီး ၀တ္လာတာဗ်။ ဒီထဲက က်ဳပ္စနည္းနာေနတာ။ ခုေတာ႕ က်ဳပ္အဲဒီအိမ္ ၀င္ေပါက္ထြက္ေပါက္ က်ဳပ္ေလ႕လာထားၿပီးသား။ ေဟာ ေၿပာရင္းဆိုရင္း အိမ္နဲ႕နီးလာပါေရာလား။ ကဲေၿပာေနၾကာတယ္ လုပ္ငန္းေလးၿမန္ၿမန္စမယ္ဗ်ာ။

ကဲ ..သူခို္းလဲ အိမ္ထဲေရာက္.. ရွာေဖြေရး စေတာ႕တာေပါ့။

သူလဲအိမ္ေနာက္ေဖးေပါက္ကေန၀င္ၿပီး အဖြားၾကီးအိပ္တဲ႕ အိပ္ခန္းနားကို္သူခိုးေၿခသံနဲ႕ ကပ္လာခဲ႕တယ္။ေဟာ..အဖြားၾကီး အိပ္ခန္းေပါက္နားေရာက္ေတာ႕မယ္။ က်ဳပ္လဲ ဆြဲၾကိဳးၾကီးနဲ႕ လက္ေကာက္ေတြ မ်က္စိထဲၿမင္ၿပီး ေနာက္ေဖးခန္းအလယ္ဆင့္ကေန အဖြားၾကီး အိပ္ခန္းဘက္ကူးမယ္ေပါ့ ေၿခကိုအလွမ္း။ ဟဲ႕..ပလုတ္တုတ္..ဘာၾကီးတုန္း...အိ္မ္ၿပတင္းေပါက္ကက်လာတဲ႕ ရိပ္တိတ္တိတ္ လေရာင္ေၾကာင့္ ေမွာင္ေမွာင္နဲ႕မည္းမည္းထဲ.. ခပ္ထြားထြား ကုန္းကုန္းကြကြ အရိပ္ၾကီးတစ္ခု အေမႊးၾကမ္းၾကမ္းၾကီးေတြနဲ႕ က်ဳပ္ရဲ႕ ေၿခသလံုးပိန္ပိန္ကို တိုးေနပါလား။ ဟား... လူမိၿပီထင္တယ္. စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ေၾကာက္စိတ္ေတြနဲ႕ ၿပာကနဲ ဘာမွမစဥ္းစားႏိုင္ ဘူး က်ဳပ္လွည့္ေၿပးဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္တယ္။
ဒါေပမယ္႕ က်ဳပ္ေနာက္က်သြားၿပီ။ အရိပ္ၾကီးရဲ႕ လက္တစ္ဖက္က ေလေပၚကို ရုတ္တရက္ေၿမွာက္တက္လာၿပီ က်ဳပ္ေၿခေထာက္ကို ဖမ္း ဆြဲထားလိုက္တယ္။က်ဳပ္လဲ အားကုန္ရွိသမွ် ရုန္းၾကည့္တယ္။ ဒီအခ်ိန္က်ဳပ္စိတ္ထဲကို၀င္လာတာက အဲဒီအရိပ္ၾကီးက လူလား ဘာလဲ..
လူဆိုရင္ေတာ႕ ခုေလာက္ဆိုေအာ္ေတာ႕မွာေပါ့။ ဒီလို အသံမထြက္ပဲ ေနမွာမဟုတ္။ ဒါဆို... ဒါဆို...ဒါဆို...
ခုမွက်ဳပ္ပိုသတိထားမိလာသလိုပဲ က်ဳပ္ကိုဖမ္းဆြဲထားတဲ႕ လက္ၾကီးက ေအးစက္စက္ၾကီးပဲ။


အ..အ...ရွင္ ဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါ။ခိုးတဲ႕တစ္ပါးသီလပဲ က်ဳိးတာပါဘုရား။

က်ဳပ္လဲရုန္းရင္း ကန္ရင္း ရသမွ်ဘုရားစာ အကုန္ရြတ္တာ။ဘယ္လိုမွ အဲဒီလက္ၾကီးလက္က မလြတ္ဘူး။ က်ဳပ္အသံထြက္ၿပီး ကယ္ေတာ္မူပါလို႕ေအာ္လိုက္ရင္လဲ လူမိမွာကတစ္ေၾကာင္း။ က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လံုးေတာ႕ ေအးစက္ၿပီး ၾကက္သီးေတြထ ဒီေလာက္ခ်မ္းခ်မ္းထဲ ေခြ်းေတြမ်ားထြက္လာလိုက္တာ ေရခ်ဳိးသလိုပဲ။ စိုစိုကိုရႊဲ။ ရုန္းရင္းကန္ရင္း အဲဒီအရိပ္မည္းမည္းၾကီးက
က်ဳပ္ရဲ႕ ဖမ္းထားတဲ႕ ေၿခသလံုးေပၚကို သေရလိုဘာလိုလို အရည္ခပ္ခြဲ်ခြ်ဲေတြက်လာတယ္။ ဘုရားဘုရား ဒါဆို ေသခ်ာၿပီး..သရဲလား သဘက္လား က်ဳပ္မရေတာ႕ဘူးဗ်ာ ေၾကာက္လြန္းလို႕ မ်က္လံုးေတြလဲၿပာလာၿပီး အသားေတြလဲ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္လာၿပီး က်ုဳပ္ေနာက္ဆံုးရုန္းေတာ႕ မယ္ ရေအာင္အားနဲ႕ရုန္းမယ္.

ဒါနဲ႕ က်ဳပ္လဲရွိသမွ်အားေတြ အကုန္စုၿပီးရုန္းမယ္လို႕ အၿပင္ ဖမ္းထားတဲ႕ ေၿခေထာက္ကလဲစူးကနဲ႕ နာက်င္မႈနဲ႕အတူု အကိုက္ခံရၿပီ။ အိုး....ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ...

"ကယ္ေတာ္မူၾကပါဗ်ဳိ႕..က်ုုဳပ္ကိုသရဲ ကိုက္ေနလို႕ ကယ္ေတာ္မူပါ။ အား..........အား...အား"

လူေၿခတိတ္ဆိတ္တဲ႕ သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ သူခိုးရဲ႕ ေၾကာက္လန္႕တစ္ၾကားနဲ႕ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္သံၾကီး ေၾကာင့္ေဘးပတ္၀န္းက်င္က လူေတြလဲ ႏိုးလာၾကၿပီး သူခိုး၀င္ခိုးတဲ႕ အိမ္ပတ္၀န္းက်င္နားကို ၀ိုင္းလာၾကတယ္။

(ရြာသားမ်ား) ေဟ႕ ေဒၚမွင္...ေဒၚမွင္.. ေဒၚမွင္ဘာၿဖစ္တာတုန္း မွန္အိမ္မီးေလး ဘာေလးထြန္းပါအုန္းဗ်။

ဒီလိုရြာသားေတြအသံၾကားေတာ႕မွ အိမ္ထဲကေန အသံတစ္သံနဲ႕အတူ အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္ မီးမထြန္းရေသးတဲ႕ မွန္အိမ္ကိုင္ၿပီး ထြက္လာတယ္။

(ေဒၚမွင္) က်ဳပ္လဲသိဘူးေတာ္..အိမ္ေနာက္ေဖးနားကေန အသံၾကားတာပဲ။ တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ႕ သြားမၾကည့္ရဲဘူးေတာ႕။
က်ဳပ္သား ငေပြး ကလဲ အေရးဟယ္ အေၾကာင္းဟယ္ ဆို ဘယ္မွာလဲကိုမသိဘူး။ ရွာၾကပါအုန္းေတာ္.

အဖြားၾကီးလဲ ဆံပင္စုတ္ဖြား ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕ နဲ႕ အသံတုန္တုန္နဲ႕ေၿပာရွာတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ရြာသားတစ္ေယာက္က

(ရြာသား) အာ..ၾကီးေတာ္တို႕ကလဲ အိမ္ေနာက္ေဖး ကိစၥအရင္ရွင္းပါအုန္းဗ်။ ၿပီးေတာ႕မွ ၾကီးေတာ္ ရဲ႕သားကိုရွာ ဟုတ္ၿပီလား။
ကဲ ရြာသားေတြ မီးတုတ္ေတြထြန္းၿပီး ၿခံံထဲကေန အိမ္ေနာက္ေဖးေပါက္ကုိ ပတ္၀င္မယ္။ အားလံုးသြားၾကမယ္ေဟ႕..

ေအး သြားၾကမယ္ေဟ႕ တစ္ခုခုဆို အားလံုးအသင့္ၿပင္ထားေနာ္..


ဒီလိုနဲ႕ ရြာသားေတြ ၿခံထဲကေနပတ္၀င္ၿပီး သူခိုးဖြင့္ထားခဲ႕တဲ႕ အိမ္ေနာက္ေဖးတံခါးကို အသာေလး ဆြဲဖြင့္လိုက္ခ်ိန္မွာ...
ရြာသားေတြ ဟင္..အို ..ဟာ ...ဘယ္လိုၿဖစ္တာတုန္း.. ရြာသားေတြရဲ႕ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အာေမဋိတ္သံေတြၾကားလိုက္ ရတယ္.

ဟုတ္ပါတယ္. အိ္မ္၇ွင္ေဒၚမွင္ရဲ႕သား ငေပြးက ပလက္လန္ေနတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေၿခသလံုးကို ကိုက္လွ်က္ ေမွာက္လ်က္ အေနအထားနဲ႕ သတိေမ႕ေနခဲ႕သလို အကိုက္ခံရေသာ မ်က္ႏွာစိမ္းလူကလဲ သတိလစ္လို႕ေနပါတယ္.
ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို လူေတြက ေတာ္ေတာ္ေၿခမကိုခ်ဳိး ႏွာနပ္ ေခါင္းေခါက္ေတာ႕မွပဲ တစ္အင္းအင္းညည္းၿပီး သတိၿပန္လည္လာၾကပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူခိုးက အရွိန္မေသေသးသလိုနဲ႕ သရဲ ..သရဲ ဆိုၿပီးထၿပီးထြက္ေၿပးမလို လုပ္တာေၾကာင့္ ရြာသားေတြ အားလံုးကၿငိမ္ေအာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ပါတယ္။

အမွန္တစ္ကယ္ေတာ႕ သူခိုးက ကံၾကမၼာၿဂိဳလ္ဆိုးနဲ႕ မညွာမတာေတြ႕တယ္လို႕ဆိုရမွာပါ။ သူခိုးရဲ႕ ၿဖစ္ရပ္ကိုေတာ႕ ေရးၿပီးၿဖစ္လို႕ ခုေတာ႕ ငေပြးရဲ႕ အေတြးေလးကိုလဲ ရႈစားၾကပါလို႕။ ငေပြးက ဒီလို...


ေတာက္ဒီေန႕ညမွ ဘာၿဖစ္တယ္မသိဘူး ညေရးညတာ ေရအိမ္သြားခ်င္တာ ဘယ္လိုမွ ေအာင့္ထားလို႕မရ။ သူ႕အေမေဒၚမွင္ကို ေတာ႕သူအားကိုးမေနခ်င္။ သူ႕အေမက အိပ္ၿပီးဆို ၿမိဳ႕ကဒီေဂ်ဆိုတာၾကီး ေလာ္တပ္္ၿပီးပြတ္ေတာင္ မႏိုးဘူး။သူဟုိဘက္လိမ္႕ ဒီဘက္ လိမ္႕မရဘူးေရအိမ္သြားမွကိုၿဖစ္မယ္။ ခက္တာက သူတစ္ေယာက္တည္းမသြားရဲ။ ေတာ္ၾကာသရဲနဲ႕ တိုးေနရင္ သူေအာင့္ထားတာေတြ ထြက္ရံုမက အသက္ပါပါသြားႏိုင္သည္။ ဆက္အိပ္လို႕လဲမရ။ထရေတာ႕မည္ ဒီေတာ႕ သူစဥ္းစားသည္ သရဲနဲ႕ေတြ႔ရင္ သူဘာလုပ္မလဲ..
သူၾကားဖူးတဲ႕ သရဲေတြကေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကသည္ ကိုခ်က္ၾကီး ေၿပာတာမ်ား အရပ္ကထန္းပင္ေလာက္ဆိုပဲ။မ်က္လံုးက ဇေကာေလာက္ရွိတယ္တဲ႕။ လွ်ာဆို နီရဲၿပီးတိုင္းလို႕မရေလာက္ေအာင္ကိုရွည္တာတဲ႕။ အစြယ္ၾကီးေတြဆိုလဲၿပဴးေနတာပဲတဲ႕။ေတြးရင္နဲ႕ ေတာင္သူေတာ္ေတာ္ေၾကာက္လာသည္။ ပိုၿပီးေတာ႕လဲေရအိမ္သြားခ်င္လာသလိုလို သရဲကိုသူေၾကာက္တာအဲဒါေတြေၾကာက္တာၿဖစ္သည္။ ဒါဆိုမၾကည့္ရင္ အဲဒါေတြၿမင္ရမည္မဟုတ္။ ဒီေတာ႕ သူမ်က္စိမွိတ္ၿပီးသြားမည္ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ မ်က္စိလံုး၀မဖြင့္။ ၿပီးေတာ႕ သရဲနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕မွာကို သူေၾကာက္သည္ ၀င္တိုက္မိေနရင္ ဒုကၡ။ ဒီေတာ႕ ၀င္မတိုက္မိေအာင္ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီးသြားမည္။ ဒါဆို မ်က္ႏွာခ်င္ဆိုင္မေတြ႕ ကံေကာင္းလ်ွင္ သရဲ၏ ေၿခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွ သူလြတ္မည္။ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း ဟုတ္သလိုလိုၿဖစ္လာသည္။ ဟုတ္တယ္ အဲလိုလုပ္ၿပီး သြားမယ္။
ဒါနဲ႕ပဲငေပြးတစ္ေယာက္ ၿခင္ေထာင္ကိုမ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ ေလးဘက္ကိုေထာက္ၿပီး ခ်ီတက္လာေသာ အခ်ိန္ သူခိုးကလဲ အိမ္ေနာက္ေဖးေပါက္ကေနတစ္ဆင့္ အိ္မ္မၾကီးကို အလွမ္း အေပါက္၀မွာ သူခိုးႏွင့္ငေပြး ငေပြးႏွင့္သူခိုး ဆံုမိၾကခ်င္းၿဖစ္သည္။

သူ႕ကိုယ္သူအားတင္းၿပီး သူေဖာ္တဲ႕ေဆးသူေသာက္ၿပီး ထလာေသာငေပြးတစ္ေယာက္ သူ႕ေခါင္းႏွင့္ သူခိုးေၿခေထာက္တိုက္မိလိုက္ တာႏွင့္ငေပြးတပ္အပ္ထင္္လိုက္သည္။ သရဲေၿခေထာက္ႏွင့္ သူ႕ရဲ႕ေခါင္းနဲ႕ တိုက္မိၿပီ။မ်က္လံုးလဲ သူဖြင့္မၾကည့္ရဲ။ သူလဲေၾကာက္အားလန္႕အား ဆြဲမိဆြဲရာ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ဘာလဲေတာ႕မသိ အေမႊးဘလက္ပြႏွင့္ ေၿခလားလက္လား မကြဲၿပားေသာေဟာၾကီးအား သူဆြဲမိသည္။ ဆြဲမိၿပီဆိုမွေတာ႕ သူမလြတ္ သူ႕ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႕ တြန္းကန္ၿပီး အဲဒါၾကီးလွမ္းဖက္ထားမိသည္။ေနာက္ဟိုစမ္း ဒီစမ္းလိုက္စမ္းေတာ႕ ဘာမွမေတြ႕။ သူလဲဘာလုပ္ရမွန္းမသိ.ေၿပာရင္းဆိုရင္း သူၾကိတ္ၿပီးငိုေနမိေသာေၾကာင့္သူ႕ပါးစပ္မွ သေရမ်ားက်ကာသာလာ၏။ အသံလဲမထြက္ရဲ။ သူ႕ကိုကိုက္စားလိုက္ရင္ ဒုကၡ။ ဒါနဲ႕ သူလဲဘာလုပ္ရမွန္းမသိၿဖစ္ေနတုန္း သူဖမ္းဆြဲထားေသာ အရာၾကီးက အတင္းရုန္း၏။ ဒီပံုအတိုင္းဆို လြတ္သြားေတာ႕မယ္။ မထူး သူမကိုက္ခင္ ကိုယ္ကဦးေအာင္ ကိုက္မည္။ ဒီလိုအေတြးနဲ႕ ငေပြးက အသားကုန္ ကိုက္လိုက္ေသာ္..

သူခိုးလဲ သတိလစ္ကာ ဘိုင္းကနဲအလဲွ ငေပြးလဲ ေမွာက္လ်က္လွဲ သရဲေတာ႕ သူ႕ကို ဒရြတ္တိုက္ဆြဲၿပီးဆိုေသာ အေတြးႏွင့္ ၿပိဳင္တူ သတိလစ္သြားေလေတာ႕သည္။


ထို႕ေနာက္ ရြာသားအားလံုးန႕ဲ ရြာလူၾကီးေတြ ေရွ႕မွာ သူခိုးကိုေမးလိုက္ ငေပြးကိုေမးလိုက္ႏွင့္ ဇာတ္ရည္လည္ေသာ္..
နားေထာင္ေနေသာ ရြာလူၾကီးမ်ား အေသာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ရီၾက၏။ ရဲစခန္းသူခိုးအပ္တဲ႕ ရြာလူၾကီးအားလံုးမ်က္ႏွာက
ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး..ဒီလိုနဲ႕..
သူခိုးမွန္းသိသြားေသာေၾကာင့္ သူခိုးကိုရဲစခန္းပို႕လိုက္သည္.ငေပြးသည္ ဘြဲ႕တစ္ခုရ၏ ရြာမွာေၿပာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွစၿပီး ေဒၚမွင္ရဲ႕သား ငေပြးအား တစ္ရြာလံုးက နာမည္ေၿပာင္းေခၚၾကသည္။

ေလးဘက္ေထာက္ ငေပြး ဟူသတဲ႕...



----------------------------------------------------------------------------
ခုခ်ိန္ထိ ပို႕(စ္)ေလးေတြဖတ္ၿပီး ေၿခရာေတြ ခ်န္ခဲ႕ၾကတဲ႕သူေတြေရာ မခ်န္ခဲ႕ၾကတဲ႕ ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး က်န္းမာ ေပ်ွာ္ရႊင္ၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒီဇင္ဘာ ဆိုေတာ႕ ၿပန္တဲ႕သူေတြက မိသားစုနဲ႕ေတြ႕ဖို႕ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနၾကသလို။
မၿပန္ၿဖစ္တဲ႕သူေတြကေတာ႕ အိမ္ လြမ္းစိတ္နဲ႕ အိမ္ကိုလြမ္းေနၾကမွာပဲလို႕ ေတြးမိတယ္။ ေဆြေလး လိုေပါ့။
ဒီေတာ႕ ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ လြမ္းေနတဲ႕ စိတ္ေလးေတြကို အေၿပာင္းအလဲေလးၿဖစ္ေအာင္ ပို႕(စ္)ေလးတစ္ခုေလာက္ ေၿပာင္းၿပီး ေရးၾကည့္မိတယ္။
ဖတ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္ရယ္ ဖတ္ၿပီးသြားလို႕ တဒဂၤၿဖစ္လာတဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလး ၿဖစ္လာတယ္ဆိုရင္ၿဖင့္.. ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမမ်ားကို
ဘေလာ႕ အိမ္မလည္ၿဖစ္တာၾကာလို႕ လာဘ္ထိုးတာ အိုေကတယ္လို႕ မွတ္ယူလိုက္ပါ့မယ္.

ၿပီးေတာ႕ ေရးသားခ်က္မ်ားမွာ တစ္ခုခုလိုေနတယ္ဆိုရင္လဲ သည္းခံေပးပါလို႕ ၾကိဳၿပီးေတာင္းပန္ပါရေစ။

ပံုေလးကေတာ႕ ထံုးစံအတိုင္း internet ကရွာၿပီး သံုးထားတာ။

Thursday 16 December 2010

အခ်စ္နဲ႕ သီအိုရီ




(သူရ) ငါနင့္ကို ေၿပာမၿပတတ္ေလာက္ေအာင္ ခ်စ္တယ္ ၿဖဴ။ ဘာလို႕ခ်စ္လဲလို႕ၿပန္မေၿပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နင္ငါ့ရဲ႕ စိတ္ေတြကိုပိုင္ ဆိုင္သြားတာ။ ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ဒီလိုငါေၿပာင္းလဲသြားလဲဆိုတာ ငါကုိယ္တိုင္ကို မသိခဲ႕ဘူး။ အရမ္းအံံ့ၾသဖို႕ ေကာင္းတယ္။ ၿဖဴ .. နင္ေရာ အဲလိုပဲလားဟင္..

ေကာင္ေလးက အားတက္သေရာေမးေန ေၿပာေနခဲ႕ေသာ္လည္း ေကာင္မေလး၏ မ်က္ႏွာတြင္ေတာ႕ ဘာခံစားခ်က္ေတြၿဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာ ဖတ္လို႕မရေလာက္ေအာင္ ေကာင္မေလး၏ အမူအရာေတြက ေအးစက္လြန္းေနသည္။ ေကာင္ေလးက ဒီလိုေမးေတာ႕မွ ေကာင္မေလး သက္ၿပင္းမွ်င္းမ်ွင္းေလး တစ္ခ်က္ကို ၾကိတ္ရိႈက္လိုက္ၿပီး

(ၿဖဴ) အင္း ဒီလိုပဲေပါ့။

အသက္မပါလြန္းလွစြာ အေၿဖစကားက ေအးတိေအးစက္ႏိုင္လြန္းေနသည္။ တစ္ကယ္ေတာ႕ ေလာကၾကီးသည္ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ႕ေသာ ေတာင့္တခဲ႕ေသာ အခ်ိန္တြင္ မည္သို႕ပင္ဆႏၵေတြၿပင္းၿပ ခဲ႕ေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ဟူသည္ ေရာင္နီသန္းလာတာကိုပင္ အိမ္မက္ခြင့္ရခဲ႕ၾကသည္မဟုတ္။ သို႕ေသာ္ .. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလက္ပန္းက် ခံစားမႈေတြကို ရိုက္ခ်ဳိး ၿဖစ္လာတာေတြ ရလာတာေတြကို စိတ္အားႏွစ္သိမ္႕ခဲ႕ခ်င္းၿဖင့္ တည္ၿငိမ္လာခ်င္းေလာ ေအးစက္သြားခ်င္ေလာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုရခက္ခဲေသာ အေၿခအေနတြင္မွ မိမိလိုခ်င္ခဲ႕ေသာ မိမိေတာင့္တခဲ႕ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္းတုိ႕အား ရုတ္တရက္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရလိုက္ၾကေသာ္ အခါ..

ခုလဲဒီလိုပါပဲ။ သူရ ဆိုေသာေကာင္ေလးႏွင့္ ၿဖဴဆိုေသာ ေကာင္မေလးတို႕တြင္ ၿဖဴ သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္းအိမ္မက္ေတြကို ေတာင့္တခဲ႕သူၿဖစ္ၿပီး သူရသည္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်င္းအိမ္မက္တို႕၏ အရွင္သခင္ၿဖစ္ေနခဲ႕သည္။ၿဖဴဆိုေသာ ေကာင္မေလးသည္ အေနေအးလြန္းသည္။ သူမကိုၾကည့္လွွ်င္ အစဥ္အၿမဲ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားေလးႏွင့္ မလွလြန္းေသာ္လည္း ၿဖဴစင္ရိုးသားမႈၿဖင့္ ေအးခ်မ္းစြာေနလြန္းသူၿဖစ္သည္။သူမသည္ တစ္သက္မွာတစ္ေယာက္ေသာသူၿဖစ္ေသာ သူမ၏ခ်စ္သူေကာင္ေလးကိုသာ ခ်စ္ခဲ႕သည္ နားလည္ခဲ႕သည္ အရာရာကို သည္းခံခ်င္းတို႕ၿဖင့္ ခ်စ္သူေကာင္ေလး၏ စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ခ်င္းတို႕အား ၿဖဴဆိုေသာ ေကာင္မေလး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ႕မိသည္။ သို႕ေသာ္ ႏွလံုးသားလမ္းေၾကာင္းတြင္ ကြ်န္းခံေနသူတို႕၏ မူအရ ၿဖဴ သည္ သူခ်စ္ခဲ႕ေသာ ေကာင္ေလးႏွင့္ ခ်စ္သူၿဖစ္ၿပီး
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲခ်င္းဟူသည္ ၿဖဴ႕ အတြက္ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္းၿဖစ္ရိုးၿဖစ္စဥ္တစ္ခုနီးနီးသာ ၿဖစ္လာေလေတာ႕သည္။

(အိခင္)"ၿဖဴ ရွင့္လူကို ၾကည့္ေၿပာအုန္းေနာ္။ က်ဳပ္ ဟိုတစ္ေန႕က ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ လက္ခ်င္းတြဲလို႕ ေပ်ာ္လို႕ ပါးလို႕ေနာ္"

(ၿဖဴ) အင္း... အိခင္ရယ္ ငါကမွသူ႕က မစြန္႕လြတ္ႏိုင္ေသးတာ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲဟာ။

(အိခင္) ဟဲ႕ နင့္ကိုခြဲခိုင္းတာမွ မဟုတ္တာ။ၾကည့္ေၿပာဖို႕ အေနအထိုင္ဆင္ၿခင္ခိုင္းဖုိ႕အဲဒါကိုေၿပာတာေလ။ ၿဖဴရယ္ နင့္အစားေတာ႕ ငါေတာ္ေတာ္ရင္ေလးတယ္သိလား။

(ၿဖဴ)ေအးပါ အိခင္ ရယ္နင္ေၿပာတာ ငါနားလည္ပါတယ္။ၿပင္လိုက္လို႕ ခ်စ္ရမွန္းသိလာတဲ႕ သူရကိုမလိုခ်င္ဘူး။ ခ်စ္လို႕ၿပင္လာတဲ႕ သူရကို လိုခ်င္တာ။ ငါေၿပာလိုက္ေပမယ္႕ သူက ေနာက္ကြယ္မွာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနတာမ်ဳိးကိုလဲ ငါမလိုလားဘူး။

(အိခင္) ေအး..ေဒၚၿဖဴႏွင္း နင့္အစားငါတို႕က ေဒါသထြက္လို႕ေၿပာေနတာ။ နင့္လူက လြန္ကိုလြန္းလြန္တယ္။ ဒီလိုသာနင္လုပ္ေနလို႕ကေတာ႕ေလ သူမ်ားေနာက္ကိုပါသြားမွာအမွန္ပဲ။ ဒါဆိုနင္သူ႕ကိုမယူေတာ႕ဘူးေပါ့။ မရလဲေနပေစေပါ့။ အလိုလား ..ဒါဆိုလဲဟယ္ ခုထဲက လမ္းခြဲလိုက္ပါေတာ႕လား .ဘာလို႕စိတ္ဆင္းရဲခံေနေသးလဲ..

(ၿဖဴ) အင္း အဲဒါကေတာ႕ ၿပန္ေၿဖရခက္တယ္ဟ။ တစ္ကယ္ေတာ႕ အခ်စ္ဆိုတာ လက္ထက္ထိမ္းၿမွားခ်င္းမွာ အမ်ားဆံုး အဆံုးသတ္ရတယ္ဆိုေပမယ္႕ လဲဟာ တစ္ကယ္တမ္းလက္ထပ္ ၾကၿပီဆို စိတ္ဆင္းရဲရမွာကို ၾကိဳသိေနတာပဲေလ။ ဒီေတာ႕ ငါနားလည္တဲ႕ အခ်စ္ဆိုတာက ပိုင္ဆိုင္လိုခ်င္းက အဓိကမက်ေတာ႕ဘူး။ၿပီးေတာ႕ ခုခ်ိန္မွာ ငါသူ႕ေဘးနားမွာရွိခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္..

(အိခင္) ဟင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးး.. ေအးေလ နင္ေက်နပ္ရင္ၿပီးတာပါပဲ ၿဖဴ ရာ။ ၿဖဴ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္ ၿဖဴလြမ္းလြန္း ဆိုၿပီး
စာေရးဆရာမလုပ္စားပါလား။ ဟြန္း.. အၿမင္ကိုကတ္တယ္။

အိခင္ သည္လဲ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမေလး၏ အၿဖင့္ကိုၾကည့္ရင္း အားမလိုအားမရၿဖင့္ ရႊဲ႕ေၿပာေနေသးသည္။ တစ္ကယ္ေတာ႕ အိခင္မွန္သည္ဟုဆိုရမည္။ ေကာင္မေလး ဒီလိုခ်စ္ေပးေနသည့္ၾကားမွပင္..တစ္ေန႕

(မိန္းကေလး) ဒီက မၿဖဴႏွင္းဆိုတာလားမသိဘူး။ ကြ်န္မခဏေလာက္ ၀င္ထိုင္မယ္ေနာ္။

(ၿဖဴ) ေအာ္..အင္းထိုင္ေလ ညီမ ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႕လဲမသိဘူး။

(မိန္းကေလး) ကြ်န္မနာမည္က သင္းသင္း ပါ။ (ေမာင္)ကိုသူရ ရဲ႕ခ်စ္သူဆိုပါေတာ႕။ ဒီေတာ႕ ေမာင့္ရဲ႕ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေမာင္နဲ႕ေ၀းေ၀းေနေပးဖို႕လာေၿပာတာ။ ေယာက္က်ားမရွားပါဘူး မၿဖဴႏွင္းရယ္..

(အိခင္)ဒီမွာ မသင္းသင္း..စကားကိုၾကည့္ေၿပာၿပီး ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေၿပာရင္ ေကာင္းမယ္နဲ႕တူတယ္ေနာ္။

(ၿဖဴ) ေနေန အိခင္ ၿဖဴေၿပာလိုက္မယ္။

ၿဖဴ အိခင္ကုိ၀င္ဟန္႕လိုက္ရင္း သင္းသင္း ဆိုေသာေကာင္မေလးကို သနားသလိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္..
ၿပီးေတာ႕

(ၿဖဴ) ညီမသင္းသင္းေနာ္။ ညီမကို အစ္မတစ္ခုေလာက္ေၿပာပါရေစ။ အစ္မေၿပာတာကိုေတာ႕ ဆံုးေအာင္နားေထာင္ေပးပါလို႕ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစေနာ္။ ညီမရယ္ တစ္ကယ္ေတာ႕ ညီမေလးေၿပာသလို ေယာက္က်ားမရွားဘူးဆိုတာ ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ခုပဲ ညီမေလးနားလည္ထားဖို႕က ဘယ္ေတာ႕မွ တို႕မိန္းကေလးေတြအခ်င္းခ်င္း ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႕ ရန္သူေတြမၿဖစ္ၾကေစနဲ႕။ တစ္ကယ္ဆို အၿပစ္ရွိသူက တို႕ေတြမွ မဟုတ္တာ။ အစ္မ သူရ နဲ႕ခပ္ေ၀းေ၀းေနေပးပါ့မယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႕..
ဟုတ္ၿပီလား ၿပန္ေတာ႕ေနာ္...

(အိခင္) ၿဖဴ..

(ၿဖဴ) ငါ သူရနဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ေနၿပီး ခ်စ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေတာ႕မယ္ အိခင္။ ငါက ခ်စ္တတ္တဲ႕မိန္းမတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေပမယ္႕။
စဥ္းစားဆင္ၿခင္တတ္တဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္လည္း ၿဖစ္ေနေသးတာကိုး။

အဲဒီအၿဖစ္အပ်က္ေနာက္ပိုင္း ၿဖဴသည္.. သူရ ဆိုေသာ ေကာင္ေလးႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းသာ ေနခဲ႕ေလသည္။ခုေတာ႕ သူရဆိုေသာ ေကာင္ေလးသည္ ၿဖဴရွိရာ ေရာက္လာၿပီး သူဘယ္လိုခ်စ္မိခဲ႕ေသာ္ သူဘယ္လိုမွ မခန္႕မွန္းမိခဲ႕ေသာ္..သူဘယ္လိုမွ မသိခဲ႕ေသာ္ အေၾကာင္းမ်ားအား ၿဖဴ သိေအာင္ အားတက္သေရာ ေၿပာဆိုေနခဲ႕ေလသည္။

သို႕ေသာ္..

(သူရ) ၿဖဴ ..ကိုၾကည့္ရတာ အသက္မပါသလိုပဲ။ ဘာၿဖစ္ေနတာလဲဟင္။ ၿဖဴ ၿဖစ္ေစခ်င္သလို ကိုယ္ခ်စ္တတ္လာၿပီေလ..

(ၿဖဴ) သူရ .. လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ယံုၾကည္မႈေတြကို ရိုက္ခ်ဳိးၿပစ္ခဲ႕ၿပီး ၿပန္ဆက္လုိ႕ရႏိုင္ပါေတာ႕မလား။ ခုဆိုနင္သတ္ခဲ႕လို႕ ငါ့စိတ္ေတြ ေသသြားခဲ႕တာၾကာေပါ့။ ဒါေပမယ္႕ ငါ....နင့္ကိုခ်စ္ေနေသးတယ္ သူရ။
ဒါ....ေပ....မယ္႕ ငါနင္နဲ႕ ေ၀းေ၀းမွာေနၿပီခ်စ္ရတာ ခ်စ္ေနရတာကို ငါပိုႏွစ္ၿခိဳက္မိတယ္။..


(သူရ) ၿဖဴ ..အယူခံမဟုတ္ေပမယ္႕ မုန္းတယ္ လို႕ တစ္ခြန္းေလာက္ေတာ႕ ေၿပာသြားပါလား ၿဖဴ

ေကာင္မေလး ေၿပာဖို႕ အားယူလိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ား ပြင့္ဟလာသည္။

(ၿဖဴ) ဟင့္အင္း မမုန္းဘူး ခ်စ္ေနစဲပဲ

ၿပီးေတာ႕ ေကာင္မေလး သည္ ေကာင္ေလးႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ႕
သူရ နဲ႕ေ၀းရာသို႕တစ္ၿဖည္းၿဖည္း...... ၿဖည္းၿဖည္း...ေက်ာခို္င္းထြက္ခြာသြားသည္မွာ..ေနာက္ဆံုး သူရ ရဲ႕ ၿမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္အထိ..............

သို႕ဆိုလွ်င္ သူရ ကေရာ....

ပတ္၀န္းက်င္မွ လူအမ်ားေၿပာေနၾကသည္။ သူရ သည္ အရက္၏ေက်းကြ်န္ၿဖစ္လို႕ေနသည္။ အေၾကာင္းမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဟုဆိုၾကေသးသည္။ ၿပီးေတာ႕ ထိုမိန္းကေလးသည္ ဘာမွမဟုတ္ပဲ ေသြးၾကီးကာ မာနကေထာင္လႊား လြန္းသည္ဟုဆိုၾကသည္။ ၄င္းအၿပင္ သူရ သည္ ထိုမိ္န္းကေလး အေပၚတြင္ အလြန္ပင္ ခ်စ္ၿမတ္ႏိုး ေၾကာင္းလဲ ေၿပာေနၾကေသးသည္။

သို႕ဆိုကလွ်င္ ..သင္းသင္း ဆိုေသာ မိန္းကေလးကေရာ..

လူတိုင္း လူတိုင္း တြင္ အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ အခ်စ္ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ခံစားမႈေလးေတြ ကိုယ္စီေတာ႕ရွိေနၾကစၿမဲပင္။တစ္ခ်ဳိ႕က ပိုင္ဆိုင္လိုသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ေပးဆပ္လိုသည္။ တစ္ ခ်ဳ္ိ႕က ေပ်ာ္ရႊင္လိုသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေပါက္ကြဲလြယ္ၾကသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕က အဓိပၸါယ္လြဲမွားယူၾကသည္။

မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ..အခ်စ္ ဟူသည္.. သီအိုရီ သာလွ်င္ရွိၿပီး အေၿဖထြက္ရန္သည္ကား အလြန္ခက္ခဲေသာ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ဟု ပင္ ဆိုမိခ်င္ေတာ႕သည္။



..............................................................................................................................................................
ခုတစ္ေလာ ဘေလာ႕ေရးတာ က်ဲသြားတာကေတာ႕ မအားလပ္လို႕ပါ။ ဘေလာ႕အိမ္လည္မထြက္ၿဖစ္တာမို႕ ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမမ်ားအား လံုးကိုလဲ သတိရေနပါတယ္လို႕။ ေနာက္တစ္ပတ္ အလုပ္ပိတ္ရက္ၾကရင္ေတာ႕ ဘေလာ႕ အိမ္လည္ထြက္ၿဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၿဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္လို႕။။။

Thursday 9 December 2010

ဒို႔က ေမ့တတ္တယ္ေနာ္....

အင္း ဘေလာ့မွာစာမေရးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာသြားတယ္၊ အလုပ္ကလဲမအား ခရီးကလဲ ဟိုသြားဒီသြားဆိုေတာ့ ဘေလာ့ဂါေတြစီလဲ အလည္မေရာက္ျဖစ္ဘူး၊ အခ်စ္ဆံုးညီမေလးနဲ႔ေတာင္ မဆံုျဖစ္တာၾကာေပါ့။ စာေလးေတြ ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာေတြကလဲ ေမ့ကုန္တယ္။ တေျဖးေျဖးအသက္ေလးေတြကလဲ ရလာေတာ့ ေမ့တတ္ တဲ့ေရာဂါကလဲ ၀င္လာတယ္ထင္တာပဲ။ အခုလုပ္မယ္ဆိုတဲ့အရာေတြလဲ ခဏခဏေမ့၊ မွတ္မ်ားမထားရင္ ဘာမွကိုသတိမရေတာ့တာ။ ေမ့တတ္တာလဲ မ်ဳိးရိုးနဲ႔ဆိုင္မလားမသိဘူး၊ အဖိုးလည္းေမ့တတ္တယ္၊ အဖြားလဲ ေမ့တတ္တယ္၊ အဖြားဆို အဖိုးကိုေရွ႕ထားၿပီး ဟဲ့ နင့္တို႔အဖိုးဘယ္သြားလဲ အသက္ႀကီးမွ အေလေတာ္ေတာ္ လိုက္တယ္၊ အဲလိုေျပာေတာ့ အဖိုးက ဟ ငါကဘယ္သြားလို႔လဲ ဒီမွာထိုင္ေနတာမေတြ႔ဘူးလား။ ဒီေတာ့ အဖြားက သိပါဘူးေတာ္ က်ဳပ္ကေမ့သြားလို႔ပါ အဲလို အဲလိုမ်ဳိး...
အေမလဲ အဲလိုပဲေမ့တတ္တယ္.. တစ္ခါအေမေစ်းသြား၀ယ္တာ ဘာမွမပါပဲျပန္လာေတာ့ အစ္မကေမးတယ္ အေမ ေစ်းသြားတာလဲ ဘာမွလဲမပါလာဘူးလို႔ေျပာေတာ့ ဟုတ္လား ငါဆိုင္ေရွ႕ေတာ့ေရာက္တယ္ စကားေျပာၿပီးျပန္လာတာ ေမ့သြားတာ ျပန္သြားလိုက္အံုးမယ္ဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္သြားရတယ္။
ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့လဲ အဲလိုပဲခဏခဏေမ့တတ္တယ္၊ မွတ္မွတ္ရရ ပစၥည္းတစ္ခုသြား၀ယ္ဖို႔ ေညာင္ေလး ပင္ဘက္သြားတာ အဲဒီေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းလည္းႀကိဳက္တယ္ ေစ်းလည္းညွိၿပီးၿပီ ေငြေခ်မယ္ဆိုၿပီး အိပ္ထဲေငြရွာေတာ့ ေငြကမေတြ႔ဘူး ေခၽြးေတြကိုျပန္လို႔ လမ္းမွာပဲေပ်ာက္သလား စဥ္းစားလို႔မရဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ေတာ့မွ အေမကေျပာတယ္ ေကာင္ေလး နင္ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ခရီးသြားမယ္ဆိုၿပီး နင့္ပိုက္ဆံေတြက အခန္းထဲမွာ ဘာလုပ္ထားတာလဲတဲ့ အဲလိုေျပာမွ ေအာ္ငါပိုက္ဆံေတြ အိမ္မွာေမ့က်န္ခဲ့ တာကိုးလို႔ စိတ္သက္သာရာရသြားတယ္။
တစ္ခါကလဲ မွတ္မွတ္ရရ ဒီဇင္ဘာလ ၂၅ ရက္၊ ခရစ္စမတ္ည သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး မီးပံုပြဲေလး လုပ္ျဖစ္တယ္။ ေယာက်္ားေလးေရာ မိန္းခေလးေရာ ၁၀ ေယာက္ ေလာက္ရွိတယ္၊ ၿခံထဲမွာဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့၊ ဘီယာေလးကလဲ နဲနဲပါးပါးပါပါေတာ့ အာေလးေတြကလဲ ရႊင္တယ္၊ မိန္းခေလးေတြက စားစရာေတြစီစဥ္ၾက၊ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္နဲ႔ အေတာ္ေလးေပ်ာ္ေနတံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကဲအစီအစဥ္တစ္ခုလုပ္မယ္ ဂစ္တာတီးၿပီးသီခ်င္းဆိုၾကမယ္ မဲက်တဲ့သူ ကျပရမယ္ဆိုေတာ့ ေအးအဲဒါေကာင္းတယ္၊ လုပ္မယ္ေပါ့ သူမ်ားေတြမဲေပါက္ေတာ့ ထကတာအဆင္ေျပလို႔ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္မွ ျပႆနာကစတာ၊ စတာကဒီလို... ကုိယ္ကအိမ္ရွင္ဆိုေတာ့ ပုဆိုးက အိမ္ေနရင္း ၀တ္တဲ့ပုဆိုး ဟုိဟာလိုလိုက္ ေျပးယူလိုက္ ဒီဟာလိုလိုက္ ေျပးယူလိုက္နဲ႔ မီးပံုးေဘးထိုင္တဲ့အခ်ိန္ ပုဆိုးခ်ဳပ္ရိုးက ၿဗိကနဲကြဲပါေလေရာ ဆူေနၾကတာဆိုေတာ့ ပုဆိုးၿပဲတဲ့အသံ သူမ်ားေတြ မၾကားလိုက္ဘူး ကိုယ္လဲမထူးပါဘူး ဆိုၿပီး အသာေလး အဲလိုပဲထိုင္ေနတာ ၿပီးမွမသိမသာ ပုဆိုးလွည့္၀တ္မယ္ေပါ့ေလ သတိေတာ့ထားသား။ အဲဒီအခ်ိန္မဲကထေပါက္ပါေလေရာ ပုဆိုးၿပဲေနတာကို ေမ့သြားတယ္ ၀ိုင္းထဲ၀င္ၿပီးေကြးေနေအာင္ကတာေပါ့ အဲဒီမွာေကာင္မေလးေတြက ၀ိုင္းေအာ္တယ္ ဟဲ့ ကိုေလး နင့္ေနာက္မွာ ေနာက္မွာ ပုဆိုးပုဆိုး ......ဆိုၿပီး လက္ညိဳး၀ိုင္းထိုးေတာ့ ကိုယ္လဲ ေယာင္ၿပီးလက္နဲ႔ ေနာက္စမ္းလိုက္ေတာ့ လက္က ေလဟာနယ္ထဲ ေရာက္သြားတယ္ ဟိုက္..သြားၿပီ ပုဆိုးၿပဲေနတာ ငါေမ့သြားတယ္၊ ရွက္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔....
ဘယ္သူမွမေျပာပဲေနတာ ခုမွ အြန္လိုင္းတက္ေျပာတာဟီး.......အဲလိုေမ့တတ္တာ အင္းဒီႏွစ္လဲ ခရစ္စမတ္မွာ ဘယ္လိုေမ့အံုးမလဲဆိုတာေတာ့ အဲဒီညက်မွပဲ ရင္ခံုစြာနဲ႔ ေစာင့္ရတာေပါ့ ... ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီညမွာ ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္ရမယ္လို႔ ေသခ်ာမွတ္ထားရမယ္.....ဟီး ဒါေပမယ့္ ....ဒို႔ကေမ့တတ္တယ္ေနာ္.....
သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ခရစ္စမတ္မွာေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ......

Monday 6 December 2010

စိတ္ရဲ႕ ဒဏ္ရာ




အဲဒီေန႔က က်ဴရွင္ကေနၿပန္လာတဲ႕သူမလြယ္အိတ္ေလးခ်ၿပီး ထမင္းစားဖို႕ ေနာက္ေဖးခန္းကို အသြားဟိန္းကနဲ႕ ထြက္လာတဲ႕ အသံ
"သြား နင္လဲအိမ္ေပၚကေနဆင္းသြား နင့္အေမအမ်ဳိးေတြနဲ႕ နင္လဲအတူတူပဲ ေရာ႕ ဒီမွာနင့္အထုပ္.."
က်ယ္ေလာင္ၿပီး နီၿမန္းေသာမ်က္ႏွာနွင့္ ေဒါသ၏လႊမ္းမိုးၿခင္းကိုခံေနရေသာ သူမ၏အေဖ ..ေၿပာလဲေၿပာ အထုပ္တစ္ထုပ္လဲ သူမေ႔ရွ ကိုၿပဳတ္က်လာတယ္.. ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေမ႕ရဲ႕ အသံကိုသူမစၾကားလိုက္ရတယ္။
"ရွင္ ကေလးကိုဘာမွေၿပာေနစရာမလိုဘူး ေၿပာၿခင္းေၿပာက်ဳပ္ကိုေၿပာ။"
ၿပီးေတာ႕ သူမဘက္လွည့္ၿပီး
"သမီးအိမ္ေ႕ရွ မွာသြားေဆာ႕ေနာ္။" တဲ႕..
ဒါနဲ႕ပဲ သူမလည္း အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ေ႕ရွမွာရွိတဲ႕ အထုပ္ေလးေကာက္ ဟုတ္ကဲ႕ဆိုၿပီး အိမ္ေ႕ရွ ၿပန္ထြက္လာတယ္။
ေနာက္ မွာေတာ႕ အေဖနဲ႕ အေမရဲ႕ ပြဲၾကမ္းတဲ႕ အသံေတြ..
ဗိုက္ကလည္းေတာ္ေတာ္ဆာေနၿပီး..ဟင္း..မဆာပဲ ခံႏိုင္မလား
သီတင္းကြ်တ္ေမေမနဲ႕ေဖေဖ႕ ကိုကန္ေတာ႕ဖို႕ သူမမုန္႕ဖိုးေတြစုေနတာ..ဒီေတာ႕ မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ မုန္႔မစားရဘူးေလ။ ၿပီးေတာ႕ ေက်ာင္းကအၿပန္ က်ဴရွင္ကိုတန္းေၿပး ဆိုလိုက္ရတဲ႕ စာ ဆရာတိုင္ေပးတိုင္း လိုက္ဆိုေနရတာ ..ေမာလဲေမာ ဆာလဲဆာနဲ႕ အိမ္ၿပန္ေရာက္..ၾကိဳေနတဲ႔ ဒီအသံေတြ..ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ မၾကားၿခင္ဘူး.
ေဖေဖ ကဆို ညီမေလးမွညီမေလး။ငါ့ကိုေတာ႕ သိပ္ခ်စ္ပံုမရဘူး။ ေအးေပါ့ေလ..ဘယ္ခ်စ္မလဲ ငါကလည္းငယ္ငယ္ထဲက
ဖြားဖြားနဲ႔ဖိုးဖိုး တို႔ဆီမွာအေနမ်ားတာကိုး.ခုေက်ာင္းစတက္ေတာ႕မွ ဖြားဖြားတို႕က ဒီကိုၿပန္ပို႔တာ..ခုဆို သူမ ပထမတန္းေတာင္ တက္ေနရၿပီ။ဟိုတစ္ေလာကမ်ား ညီမေလးသူဘာသာသူ ကစားလို႔ေခ်ာလဲတာကို ေဖေဖက ရိုက္လိုက္တာ မ်က္လံုးထဲမွာၾကယ္ေတြ.လေတြေတာင္ၿမင္သြားတယ္။မၿမင္ပဲေနမလား..မ်က္ႏွာကို လက္ၿပန္ ရိုက္လိုက္တာကိုး..ဟြန္း အဲဒီထဲက ညီမေလးဆို စိတ္မွာအၿမင္ကိုမၾကည္ေတာ႕ဘူး ဟြန္း သူ႕ေၾကာင့္ေလ ဖိုးဖိုးဆို ဒီလိုမေၿပာနဲ႔ ဆူေတာင္ဆူဖူးဘူး..
ေတြးလဲေတြး သူမအထုပ္ေလးပိုက္ေယာင္လည္လည္နဲ႕အိမ္ေ႕ရွလမ္းမေရာက္လာၿပီ..
စိတ္ကလဲေတြးေနေတာ႕ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြလည္း ၀ိုင္းေနၿပီ။
သူမသူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆာ႕ေနၾကတယ္..သူမကေတာ႕ ေဆာ႕ၿခင္စိတ္လဲရွိပါဘူး။
သူမဒီလိုမေဆာ႕ေတာ႕တာ ေဖေဖတို႕ဆီကိုၿပန္ေရာက္ၿပီးမွ အရင္ကဖိုးဖိုးတို႕အိမ္မွာဆို သူမအရမ္းေပ်ာ္ခဲ႔ပါသည္။
အေဒၚေတြဦးေလးေတြ ဖြားဖြားတုိ႕ကခ်စ္မွခ်စ္။ ခု..ဒီကိုလည္းေရာက္ေရာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေဖေဖနဲ႕ေမေမရဲ႕ ရန္ပြဲ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ႕ မသိေပမယ္႕ ေဖေဖက အၿမဲေၿပာတာေတာ႕ မင္းအမ်ဳိးေတြ မင္းအမ်ဳိးေတြ နဲ႕ ေမေမကေတာ႕ ေငြ..ေငြလို႔ေတာ႕ ေၿပာေနသံၾကားတာပဲ..သူမ်ားေတြဆို အေဖေတြအေမေတြက ေက်ာင္းလာၿပီး မုန္႕စားဆင္းခိ်န္ဆိုရင္ မိဘေတြက မုန္႔လာပို႕ရတာနဲ႕ ထမင္းလာေကြ်းရတာနဲ႕ သူမကေတာ႕ လာေကြ်းဖို႕ေၿပာနဲ႔ မုန္႔ေတာင္မစားႏိုင္ဘူး။ သူမစုရတဲ႕ မုန္႔ဖိုးေလးနဲ႕ ေမေမတုိ႕ကို ကန္ေတာ႕ရင္ ေမေမနဲ႕ေဖေဖ ေပ်ာ္သြားတာကို သူမၾကည့္ၿခင္လို႔ပါ။ ခုေတာ႕ ရန္ပြဲကလည္းမၿပီးေသးဘူးထင္တယ္။ သူမ်ားမိသားစုေတြဆိုရင္ ၿပံဳးလို႕ေပ်ာ္လို႕ တစ္ၿခားသူမနဲ႕ရြယ္တူေကာင္မေလးေတြဆို သီတင္းကြ်တ္ လွတပတ အက်ီေလးေတြေတာင္ ၀ယ္ၿပီးၿပီတဲ႕ ဟြန္း..
ၾကြားေနၾကတာ..သူမမွာေတာ႕ ေမေမကလည္း သတိမထားမိဘူးနဲ႕တူတယ္..ေလး ငါး ထည္ထက္ပိုတဲ႕ အက်ီမရွိ..
အင္းေလ ေမေမလဲ ၀ယ္ေပးၿခင္မွာပါ..ၿပီးေတာ႕ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ လာၿခင္မွာပါ..
အလုပ္ကအားတယ္မွမရွိတာကို ခ်က္တာၿပဳတ္တာၿပီးေတာ႕ စက္လဲခ်ဳပ္ေသးတာကို ေဖေဖကေတာ႕ ၿမိဳ႕ထဲသြား ၿပီးရင္ အလုပ္ရွင္တဲ႕ စကားလံုးေတြသံုး ေမေမနဲ႔ေၿပာ ေဖေဖလဲစက္ခ်ဳပ္ ႏွစ္ေယာက္လံုးေတာ႕ ပင္ပန္းတာပါပဲ။
ဒီေတာ႕ သူမလဲေမေမနဲ႕ေဖေဖကို ဘယ္ေတာ႕မွ ဟိုဟာလိုၿခင္တယ္ ဒီဟာလိုၿခင္တယ္ ပူဆာေလ႔မရွိ။ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ သနားပါတယ္ေလ..ဒီေတာ႕ သူမမွာ ရွိတာေလးနဲ႕ပဲေနတတ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဖိုးဖိုးကေၿပာတာ ငါ့ေၿမးကသိတတ္ၿပီး လိမၼာတဲ႕ကေလးပါတဲ႕။ ၿပီးေတာ႕ ေအးလဲေအးတယ္တဲ႔။
တစ္ကယ္ေတာ႕ သူမေနရတာ မေပ်ာ္ပါဘူး သူမတစ္ေယာက္ထဲ အၿမဲတမ္း သူမတစ္ေယာက္ထဲ။ ညီမေလးကေတာ႕ သူမလိုမဟုတ္ လုိၿခင္တာရရင္ရ မရရင္ေတာ႕ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ခါင္းပူၿပီးသာမွတ္။ သူမထက္စာရင္ ညီမေလးက ပိုၿပည့္စံုသည္ပဲ.အက်ီေတြလဲေပါသည္။ မုန္႕လည္းစားၿခင္တာစားလို႕ရသည္။
တစ္ခါေလာက္ အသံၿပဲၾကီးနဲ႕ ငိုလိုက္ရင္ၿပီးၿပီ ညီမေလးလိုၿခင္တာ အားလံုးေ႕ရွကိုေရာက္။ ဖိုးဖိုးေၿပာတဲ႕ ငိုတတ္တဲ႕ ကေလးမုန္႕စားရ ဆိုတာမ်ဳိးေနမွာ။
စဥ္စားရင္းနဲ႕ေတာင္ သူမသတိထားမိတယ္..သူမငိုေနတာ..မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္က်ေနၿပီ။ သူမက ဒီလိုအခ်ိန္ပဲ ငိုတာ..မ်က္ရည္ေတြမ်ား မ်က္ႏွာမွာရႊဲလို႕..တစ္ၿခားခိ်န္ဆို သူမမၾကိဳက္တဲ႕ ဟင္းနဲ႕ေတာင္ ထမင္းတစ္နပ္ပဲဆိုၿပီး ၾကိတ္မွိတ္ၿပီးစားတာ ေနာက္ေတာ႕ မၾကိဳက္တဲ႕ ဟာေတာင္ ဘာမွန္းမသိေတာ႕ဘူး။ အင္း..ငိုရတာနဲ႕ စဥ္းစားေနမိတာေတြနဲ႕ သူမေတာ္ေတာ္ေလးႏုံးခ်ိေနသလိုခံစားရတယ္..အိပ္ၿခင္လာသလိုပဲ..အင္း..ဗိုက္လဲအရမ္းဆာေနၿပီ..ဖိုးဖိုးတို႕ဆီကို ငါသြားမယ္..ဟုတ္တယ္ခုခ်ိန္ဖိုးဖိုးတို႕ဆီကိုသြားမယ္..ဖိုးဖိုးတုိ႕ ကဟိုဘက္ရပ္ကြက္မွာေနတာ..ေမွာင္ေတာ႕ေနၿပီ ကြင္းၿပင္ၾကီးေတာ႕ ၿဖတ္ေလွ်ာက္ရမယ္ဟိုဖက္ရပ္ကြက္နဲ႕ ဒီဖက္ရပ္ကြက္ကို ၿခားထားတာ..ဟင္.. ၿဖစ္ပါ့မလား ေန႕လည္ဆို လူေတြၿဖတ္ေနၾကေပမယ္႕ ခုလို ညခုႏွစ္နာရီ ေလာက္ဆို လူၿပတ္ၿပီ ေၾကာက္စရာၾကီး ငါတစ္ေယာက္တည္းကို..
သူမေတြးလည္းေတြး ခုနက လမ္းထိပ္ အုတ္ခံုေပၚထိုင္ေနရာကေန ေၿခေထာက္ေတြေ႕ရြလိုက္တယ္ လမ္းထိပ္ကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္ လမ္းထဲ ၿပန္၀င္လာလိုက္ မ်က္လံုးမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မၿပတ္ကို က်ေနၿပီ...လက္ထဲမွာ အထုပ္ကလဲ ပိုက္ထားေသးတယ္.ေမွာင္ကလဲေတာ္ေတာ္ ေမွာင္ေနၿပီ..
ဟာ..ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္သြားမယ္ကြာ သူမဆံုးၿဖတ္ၿပီး လမ္းထဲၿပန္၀င္လာတဲ႕ ေၿခေထာက္ေတြကို ၿပန္လွည့္လိုက္တယ္..ဒီခ်ိန္မွာပဲ
သူမအားကိုးအရဆံုုး အသံႏွင့္တူ သူမကိုယ္လံုးေလး ေစြ႕ကေနေပြ႕ခ်ီသြားတယ္.

"ေၿမး ေလးဘယ္သြားမလို႕တုန္း လက္ထဲမွာလဲ အထုပ္ၾကီးနဲ႕ပါလား..ဟာ ငါ့ေၿမးငိုထားတာ မ်က္ရည္ေတြလဲ
ရႊဲလို႕ ပါလား..ၾကည့္စမ္း ငါ့ေၿမး ဓာတ္ရွင္မင္းသမီးလုပ္မလို႔ က်င့္ေနတာၿဖစ္ရမယ္..လာလာဖိုးဖိုးခ်ီၿပီး အိမ္ၿပန္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္"

ဒီလိုဒီလို ၾကားမွသူမပိုေတာင္ ငိုၿခင္လာသလိုပဲ။သူမ ခက္အက္အက္ ငိုသံနဲ႔ ဖိုးဖိုး လို႕ေခၚၿပီး ဖိုးဖိုးပခံုးေပၚကို အားကိုးတစ္ၾကီးနဲ႕ သူမေခါင္းကိုမွီခ်လိုက္ၿပီး..ဖိုးဖိုးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားမိတယ္..ၿပီးေတာ႕ ငိုသံစြပ္စြာနဲ႕ ဖိုးဖိုးေၿမးဗိုက္ဆာတယ္.လို႕ သူမဘ၀မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ပူဆာလိုက္မိတယ္.

သူမ ငယ္စဥ္က အဲဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးကိုသူမစဥ္းစားေနၿဖစ္တာပါ။
ခုေတာင္ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြေတာင္၀ိုင္းေနၿပီ။သူမေနာက္မွ ေမေမတုိ႕ၿပန္ေၿပာသေလာက္ သိရတာကေတာ႕ သူမလမ္းထိပ္မွာ ထိုင္ၿပီး ငိုေနတာၾကာေနလို႕ လမ္းထဲကသိတဲ႕ သူတစ္ေယာက္က ဖိုးဖိုးကို သြားေခၚလာတယ္လို႔ ေၿပာပါတယ္။ အင္း ဖိုးဖိုးသာေရာက္မလာခဲ႕ ရင္ ဘာေတြ ဆက္ၿဖစ္မယ္ သူမမသိပါ။
အင္း အဲဒါေၾကာင့္မို႕ေၿပာၾကတာ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္နဲ႕ ကေလးေတြရဲ႕စိတ္ကို အနာတရၿဖစ္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႕လို႔
ခုေတာ႕ သူမလူၾကီးၿဖစ္လို႕ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ၀င္ ရင့္က်က္ေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာင္ အဲဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးက စိတ္ကို၀မ္းနည္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္တုန္းပဲ။ ခုေတာ႕ သူမရဲ႕ အားကိုးရာ ဖိုးဖိုးလဲ မရွိေတာ႕ပါဘူး အဲဒီရန္ပြဲေလးၿပီး ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ႕ ဆံုးသြားတယ္ ထင္တာပဲ သူမမမွတ္မိေတာ႕..အရမ္းကို အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္လို႕ပဲေၿပာေၿပာပါ..ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႕ ..အဲဒီေန႕ သူမခံစားရတဲ႕ အရာေတြအားလံုးမွတ္မိေပမယ္႕ က်န္တဲ႕ ပထမတန္းကေန ပဥၥမတန္းထိ အၿဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုး သူမ..မမွတ္မိေတာ႕ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကၿပန္ေတြ႕လို႔ ေခၚရင္ေတာင္ သူမမသိေတာ႕ပါ။ အဲဒီအတန္းေတြၾကားထဲမွာဘာေတြ ၿဖစ္ခဲ႕လဲဘယ္သူေတြ နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္လဲ သူမ မသိပါ။ ေဖေဖတို႕ ေမေမတို႕ ကေၿပာၿပရင္ေတာင္ေၾသာ္ ဟုတ္လားနဲ႕ ၿပီးခဲ႕သည့္ သူမၿဖစ္သြားပါသည္။
ပဥၥမတန္း ေနာက္ပိုင္းေတာ႕ အသိညဏ္ရင့္က်က္လာလို႔ပဲလား မေၿပာတတ္ သူမၿပန္မွတ္မိလာခဲ႕သည္.ဒါေပမယ္႕ ညီမေလးအေပၚမွာ အၿမင္မၾကည္မႈ ေဖေဖ၊ေမေမ တို႕ကို ဘက္လိုက္တယ္လို႕ ထင္တဲ႕စိတ္ကေတာ႕ ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္လို
မွ ေဖ်ာက္လို႕မရ အသိညဏ္ႏွင့္ သူမထိန္းသည္ပဲ မရပါ။ လက္ေတြ႕ကိုယွဥ္ၾကည့္သည္ မရပါ။စိတ္ထဲမွာ စြဲေနၿပီ သည္စိတ္က။ ဒါေၾကာင့္ ညီမေလးနဲ႕ သူမ ညီအစ္မသာၿဖစ္သည္ သူမေပါင္းေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလာက္ေတာင္ မရင္းႏွီးၾကပါ။သူမကို ညီမေလးနဲ႕ပတ္သတ္ရင္ ေအးဆက္ဆက္ႏိုင္လြန္းတယ္လို႕ ေၿပာၾကသည္။ သူမလဲ ၿပင္ၾကည့္သည္ ဘယ္လိုမွ မရပါ။ဒီေတာ႕ သူမဘ၀နဲ႕ ယွဥ္ၿပီးအသိညဏ္ရလိုက္သည္။ တစ္ကယ္လို႕မ်ား တစ္ေန႕မွာ..သူမသည္ မိဘ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္လာခဲ႕မယ္ဆိုရင္ သူမ၏ သားသမီးမ်ားအား ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ဳိး ဒီလိုနာက်င္မႈမ်ဳိး ဘယ္ေတာ႕ မွ မေပးၿဖစ္ေအာင္ သူမသတိထားရမည္။သူမ၏မိသားစုေလးကို ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ဘ၀ေလးပဲ ေပးမည္။ ေအးခ်မ္းမႈ.စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ ပဲ သူမေပးၿဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမည္။ သူမ မရခဲ႕ေသာဘ၀ကို သူမ၏မိသားစုေလးအား သူမေပးမည္။ သူမၾကိဳးစားရမည္။သူမ ၾကိဳးစားေနရအုန္းမည္။


ဒီပို႕(စ္)ေလးကေတာ႕ ေဆြေလး ဟိုးအရင္ကေရးခဲ႕ဘူးတဲ႕ တစ္ခုပါ။ ခုတစ္ေလာ အလုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနလို႕ ဘေလာ႕ကိုလည္း လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ အလည္အပတ္ေတြလဲ မလာႏိုင္တာကို နားလည္ေပးၾကပါလို႔ ေၿပာရင္း မၿပတ္ေသာ သံေယာဇဥ္နဲ႕ ၇ံုးကေနၿပီး တင္ၿပီးသား အေဟာင္းပို႔(စ္)ေလးတစ္ခုကို ေဆြေလး ၿပန္တင္ေပးလိုက္တာပါ။
ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ဒီပို႕(စ္)ေလးကို ေဆြေလးကိုယ္တိုင္ၿပန္ဖတ္ၿဖစ္တိုင္း စိတ္ထဲမွာတစ္ခုခု က်န္ခဲ႕သလို ၿပန္ခံစားမိလို႕ပါ။