Thursday 28 October 2010

လြမ္းတဲ႕ စိတ္



လြမ္းတယ္ ခ်စ္ရယ္
တူႏွစ္ကိုယ္ ယွဥ္ကာရယ္
သေၿပခက္ကိုင္ ႏွင္းဆီတစ္ပိုင္နဲ႕
ၿမတ္ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ရင္းမွာ
တူႏွစ္ၿပိဳင္ ကုသိုလ္ထူးကာႏွင့္
ေရစက္ရယ္ ရွည္ခ်င္လွတယ္။ ။

လြမ္းတယ္ ခ်စ္ရယ္
သီတင္းရယ္ ကြ်တ္ခါၿပီးေတာ႕
ခါတန္ေဆာင္ လွၿမတ္မွာၿဖင့္
ကထိန္ပြဲၾကီး နီးကာလာေပါ့
တစ္ၿခားသူေတြ ကုသိုလ္ယူ
ၿပံဳးေပ်ာ္ကာ ေနၾကသလို
တို႕ႏွစ္ဦးလဲ ေရႊလက္ရယ္တြဲ
ကုသိုလ္ရယ္ တူခ်င္လွတယ္။

လြမ္းတယ္ ခ်စ္ရယ္
တို႕ေၿမကပြဲ ဆြမ္းဆန္ေတာ္
ေလာင္းလွဴပြဲ၀ယ္
ေမာင္ကေလ ဆြမ္းဆန္အိတ္ကိုထမ္း
မယ္ကေလ ဆြမ္းဆန္ေတာ္
ေလာင္းလွဴကာၿဖင့္
ေမာင္တစ္ထမ္း မယ္တစ္ရြက္
ကုသိုလ္ရယ္ ထပ္ဆင့္ကာလိုခ်င္လွေသး။

လြမ္းတယ္ ခ်စ္ရယ္
ဆြမ္းဆန္ေတာ္ပြဲ ဒီေန႕ၿပီးေတာ႕
က်င္းပတဲ႕ ညခ်မ္းခ်ိန္ခါ
ဆီမီးရယ္ ထိန္ထိန္လင္း
တုိ႕ၿပည္သူ အလွဴေပးတဲ႕
နိဗၺာန္ ေစ်းပြဲေတာ္ကိုလ..

မိဘေတြ ခြင့္ပန္ကာၿဖင့္
၀ိုင္း၀န္းကာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕
ေမာင့္လက္ကိုတြဲ
ပြဲတစ္ေလွ်ာက္ လွဴတာစားကာၿဖင့္
မ်က္ႏွာေတာ္ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတာမ်ား

ဟင္..!!!!!!!!!!!
ခုမ်ားေတာ႕ၿဖင့္ ...
အၿပစ္ရယ္တင္...
အဘယ္သူ လက္ညိႈးထိုးရပ
မယ္႕အၿပံဳးေပ်ာက္ကြယ္တာ
ၾကာလွေပါ့ စိတ္ကူးနဲ႕ရူး
လြမ္းရတဲ႕ ဒီစိတ္ရယ္...
လြမ္းတယ္ အခ်စ္ရယ္။ ။


သီတင္းကြ်တ္ပံုေလးကိုေတာ႕ ဒီေနရာကေန ယူသံုးပါတယ္ရွင့္။
http://yinminkhine.multiply.com/journal/item/425/425?&item_id=425&view:replies=threaded

-----------------------------------------------------------------------------------
ေမြးရပ္ေၿမကို လြမ္းတဲ႕စိတ္ရယ္..ၿပီးေတာ႕...............
စိတ္ရယ္ ၿဖစ္လာလို႕ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးလိုက္မိတယ္.။

အားလံုးပဲ က်န္းမာရႊင္လန္းလို႕ ၿပံဳးေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစလို႕ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

Saturday 23 October 2010

အေၾကြမွားေသာ ပန္းတစ္ပြင့္

“ဓမၼတရားက တစ္ကိုေမြးဖြား၊ တစ္က ႏွစ္ကိုသန္႔စင္၊ ႏွစ္က သံုးကိုေမြးဖြား၊ သံုးက အနႏၱရုပ္၀တၳဳကိုဖန္ဆင္း၊ အနႏၱရုပ္ပစၥည္းက ရွိျခင္းကို ျဖစ္တည္၊ ရွိျခင္းက မရွိျခင္းကိုသြား၊ ေနာက္ဆံုးတရားက ဗလာတဲ့” တရုပ္အဘိဓမၼာ ဆရာ ေလာက္က်စ္ ရဲ႕ ေတြးေခၚမႈေလးပါ။ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာ၀တၳဳေတြဟာ ဓမၼတရားရဲ႕ေအာက္မွာေမြးဖြား လာၾကတာ။ ရွိျခင္းမရွိျခင္းဟာလဲ သူ႔သေဘာအတိုင္း သူေဆာင္ရြက္ေနတာ အဲဒီအေပၚမွာခံစားမႈနာမ္တရားက အလိုလိုလိုက္ခံစား မခံစားႏိုင္ေတာ့ ထြက္ေပါက္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးရွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ ဗလာသက္သက္ဘဲ ျပန္သြားရတာမဟုတ္လား။

လူေတြဟာ ကယ္တင္ရင္းနဲ႔ နစ္ျမဳပ္သြားၾကတာေတြ အမ်ားသား၊ လူနာျဖစ္သြားတဲ့ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဟာ ေ၀ဒနာရဲ႕နာက်င္မႈကို အေသခ်ာသိသြားေတာ့ ကယ္ၾကပါဦးဗ်ာလို႔ အသံနက္ႀကီးနဲ႔ထေအာ္တယ္ေလ။ အရင္က ကယ္တင္ရွင္ဆရာ၀န္ဟာ ခုေတာ့သူကိုယ္တိုင္ကယ္တင္ခံရမယ့္ ဘ၀ေရာက္ေတာ့ နာက်င္မႈကို သူမခံစားႏိုင္ ဘူးမဟုတ္လား။ ႀကံဳရတဲ့ဒုကၡေတြ ခဏခဏျဖစ္ေနေတာ့ ရခ်င္တာကိုဆုေတာင္းရတာလဲ အေမာ၊ အိမ္ေပၚက ဘုရားရွင္ကို ေသခ်ာမၾကည့္၀ံ့ေတာ့ဘူး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ်က္ႏွာပူလြန္းလို႔။

ထူျခားတဲ့ကံၾကမၼာနဲ႔ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားမႈမ်ား ဘယ္အခ်ိန္မ်ား မ်က္စိလည္လမ္းမွားေရာက္လာမလဲလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ရင္း ဘ၀ေတြပ်က္သြားတဲ့လူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး အဲဒီအထဲက အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
လူစိတ္မရွိေသာ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားရတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင္ပါ။ ဘ၀ႏွစ္ခုကိုေပါင္းစပ္ၿပီး ဘ၀သစ္တစ္ခု ထူေထာင္မယ္ဟဲ့လို႔ ႀကံဳး၀ါးၿပီး လက္ထပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အၾကင္လင္မယား ေယာက်ာ္းနာမည္က ကိုတင္ႏိုင္၊ မိန္းမနာမည္က မသန္းႀကိဳင္။ လက္ထပ္ၿပီးခါစ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတဲ့ျဖစ္အင္ ငယ္ခ်စ္ေတြဆိုေတာ့လဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကင္နာၾက ယုယၾကနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ႀကီး ဘ၀ကိုစတင္ခဲ့တယ္။

ေလေျပေလးတိုက္ေနတဲ့ဘ၀ဟာ အစကေတာ့ဟုတ္သလိုနဲ႔ ခေလးလဲတစ္ေယာက္ရေရာ ကိုတင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ေလနီၾကမ္းစတိုက္ေတာ့တယ္။ အရက္ေလးတျမျမ၊ ဖဲေလးကလဲစလာတယ္။
အလုပ္လဲ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ မိန္းမလုပ္တဲ့သူကေတာ့ တည္ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္ေထာင္ေလးကို မၿပိဳကြဲေအာင္ ရုန္းကန္ေနရရွာတယ္။ ခ်စ္လို႔ယူထားတဲ့ေယာက်္ားကို ေခ်ာ့ကာေမာ့ကာနဲ႔ ဘယ္လိုပဲ သိမ္းသြင္းေသာ္လည္း ထူးျခားမလာဘူး မူးၿမဲရူးဆဲပဲ။ ထူးျခားလာတာကေတာ့ မူးလာတိုင္း မိန္းမကို ရိုတ္ႏွက္ ညွင္းဆဲလာတာပဲ။ မသန္းႀကိဳင္ခမ်ာ ငယ္ခ်စ္ဆိုေတာ့ မျပစ္ရက္ရွာဘူး ကိုငမူးကို ျပဳစုယုယဆဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ကိုယ္၀န္တစ္ခု ကိုငမူးရဲ႕လက္ေဆာင္ ရင္၀ယ္ပိုက္ထားရျပန္ေရာ။ ကုိယ္၀န္တစ္ဖက္ မိသားစု၀မ္းေရးတစ္ဖက္ ရုန္းကန္ေနရတာ လူရုပ္ေတာင္မေပါက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မိန္းမအနားရွိရမယ့္ ေယာက်္ားဟာ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္မွန္းမသိ။ သတင္းလဲမၾကား အဆက္အသြယ္လဲမလုပ္ေတာ့ က်န္ေနခဲ့တဲ့ မိသားစုဟာ ေသလားရွင္လားမသိ ေသာကေတြရင္၀ယ္ပိုက္ၿပီး ဗိုက္ႀကီးတကားကားနဲ႔ ခါးသီးတဲ့ဘ၀ကို မသန္းႀကိဳင္ခမ်ာ ရုန္းကန္ရင္း သမီးေလးတစ္ေယာက္ အရပ္အကူ အညီနဲ႔ေမြးဖြားရတယ္။ လင္ပစ္မယားျဖစ္ေပမယ့္ ဘ၀ကိုအရႈံးမေပး သားသမီးေတြကိုလုပ္ေကၽြးလို႔ လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုေပးတယ္။ ပတ္၀တ္းက်င္ကေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး အသနားေတြပို အကူအညီေတြေပးၿပီး ေဖးမေပးရွာတယ္။ တစ္ခုလပ္လို႔ေခၚရမလား မုဆိုးမလို႔ပဲေခၚရမလား မသိေတာ့ဘူး။

အားကိုးစရာေယာက်္ားမရွိေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပဲအားကိုးၿပီး လုပ္ကိုင္လာလိုက္တာ အိမ္ပိုင္ယာပိုင္ ေရႊေလး နဲ႔ ျဖစ္လာတယ္။ မသန္းႀကိဳင္ခမ်ာလဲ သားသမီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္လို႔ရႊင္လို႔ စိုစိုေျပေျပေလးျဖစ္လို႔။

ဒီလိုနဲ႔ေနလာလိုက္တာ ၁၀-ႏွစ္ေလာက္လဲၾကာေရာ ဘသားေခ်ာကိုတင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ရြာကိုျပန္ေရာက္လာ တယ္။ အသျပာေတာ့ပါမလာဘူး ေရာဂါေတြသယ္လာတယ္။ စိတ္နာေနတဲ့ မသန္းႀကိဳင္ရဲ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းက ျပန္မေပါင္းဖို႔နားခ်ေပမယ့္ ငယ္ခ်စ္လင္ေတာ္ေမာင္ကို အသနားပိုတဲ့ မသန္းႀကိဳင္ဟာ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးႀကီး အိမ္ေပၚ ေခၚတင္လို႔ ျပဳစုေပးရွာတယ္။ ေငြပါမလာေပမယ့္ ပါလာတဲ့ေရာဂါကို ရွာထားတဲ့ေငြေတြနဲ႔ ေပ်ာက္ေအာင္ကုေပး ရွာတယ္။

မိသားစုေတြျပန္ဆံုလို႔ ေပ်ာ္လို႔မဆံုးခင္မွာပဲ ကိုတင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ေဗြျပန္ေဖာက္လာတယ္။ အရက္ေလး တျမျမနဲ႔ ေန႔တိုင္းမူးလာ ႏွိပ္စက္လို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကမခံႏိုင္လို႔ မသန္းႀကိဳင္ကိုကြာဖို႔ေျပာေတာ့ သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာငယ္မွာဆိုးလို႔ဆိုၿပီး သူ႔ဘ၀ကိုအနစ္နာခံၿပီး ေနခဲ့တယ္။ ေယာက်္ားမရွိတုန္း ရွာထားတဲ့စီးပြားေရးကလဲ ေယာက်္ားျပန္လာမွ ကုန္ပါေလေရာ။ အေၾကြးေတြ ပတ္ခ်ာလည္ ဆိုးလိုက္တဲ့ဒုကၡ ေန႔စဥ္မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ ျပတ္တယ္လို႔ကိုမရွိဘူး။

ေယာက်္ားႏွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္ခံရင္း သားသမီးေတြလဲ အရြယ္ေရာက္ေရာ မသန္းႀကိဳင္ခမ်ာ အဆိပ္ေသာက္လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ အဆံုးစီရင္သြာားတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ အျဖစ္ဆိုးတဲ့ မသန္းႀကိဳင္ကိုၾကည့္ၿပီး ငိုလိုက္ၾက တာတစ္ရြာလံုးနီးပါပဲ။ ရွင္သန္ျခင္းဒႆနမွာ အေရးအႀကီးဆံုးက အစာအိမ္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ တစ္ခုခုေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာအခ်စ္ဆိုတာ ရြစိစိသန္းတစ္ေကာင္ဆိုတာ သူသိသြားခဲ့တယ္။
သူ႔ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး လင္ေတာ္ေမာင္ကို ကယ္တင္ေပမယ့္ ကယ္တင္လို႔မရတဲ့အခါ လြတ္ေျမာက္ရာထြက္ေပါက္ သူကိုယ္တိုင္ရွာသြားခဲ့တယ္။

မိသားစုၿပိဳကြဲခဲ့ၿပီ။ ဟင္းလင္းျပင္ထဲမွာ နာက်င္ေနတဲ့လူသားတစ္ေယာက္ အေတာင္ေပါက္ၿပီး ၿဂိဳဟ္တစ္လံုး ျဖစ္သြားမယ္လို႔မ်ား သူထင္ေလလားမသိ။ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အသက္မထြက္မီ ႀကံဳး၀ါးတဲ့သူ႔စကားသံ အင္း...ခုမွ၀ဋ္ကၽြတ္ၿပီတဲ့....

လူသားမဆန္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လူသားဆန္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ ဆံုးရႈံးသြားရတာေတာ့ ရင္နင့္စရာပါ။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိး ဘယ္ေလာက္ရွိဦးမလဲ မေတြးရဲစရာ။ မေၾကြသင့္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ ေၾကြသြား ေပမယ့္ ေၾကြသင့္တဲ့ပန္းကေတာ့ ခုထိမူးဆဲ ရူးဆဲ...................

ကြ်န္မ..ခ်စ္ခဲ႕ပါတယ္...သို႕ေသာ္



ဒီေလာကၾကီးမွာ ရွိေနတဲ႕ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႕ အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုတာ ဘယ္လိုေတြးၾကသည္မသိ။ ကြ်န္မကေတာ႕အိမ္ေထာင္ ေရးဆိုသည့္ စကားသံ ၾကားလွ်င္ပင္ ဒူးေတာ္ေတာ္ တုန္ေနတတ္ေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္ၿဖစ္လို႕ေနသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ ေယာက္က်ားယူ ဘူးသလားလို႕ေမးရင္ ။ ကြ်န္မ ဟင့္အင္းလို႕သာ ေၿဖႏိုင္သည္။မယူဘူးပါ။ ဒါဆို ဘာလို႕ေၾကာက္သလဲ ဆိုတာ ေၿဖစရာရွိသည္။ ကြ်န္မ မိဘေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး ကြ်န္မက်င္လည္ခဲ႕ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ ကြ်န္မခါးစီးခံခဲ႕ရေသာ မိသားစု ဘ၀ ခါးခါးၾကီး ကိုသာလက္ညိႈး ညြန္ၿပစရာရွိသည္။ဒါကေတာ႕ ကြ်န္မရဲ႕ ဘ၀ ကြ်န္မရဲ႕ ကံပါေလ။ ကြ်န္မ မွာေရြးခ်ယ္ ၾကီးၿပင္းပိုင္ခြင့္မွ မရွိပဲ။ က်ရာေနရာက်ရာဘ၀ ကြ်န္မ ေနတတ္သလို ေနရတာပဲေလ။ ၿပသနာက ကြ်န္မ၏ ထိုကဲ႕သို႕ စိတၱဇဆန္ဆန္ေၾကာက္ရြံမႈတစ္ခုအား ဖက္တြယ္ထားရင္း စိတ္ထဲမွာ အၿမစ္တြယ္ခဲ႕သည့္ အေတြးက အခ်စ္ဟူသည္ ပူေဆြးေသာကႏွင့္ ကုိယ္႕ကိုယ္ရႈံးသြားေစေသာအရာ။ ကုိယ္႔ကိုယ္နာက်င္မႈေတြေပးေသာ အရာ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေစေသာအရာ။ ဒီေတာ႔ တစ္သက္လံုး အပ်ဳိၾကီး လုပ္သြားဖို႕ကိုသာ စိတၱဇဆန္ဆန္ ဆံုးၿဖတ္ေလေတာ႕သည္။
ဒါေပမယ္႕ ကံၾကမၼာဆိုတာကလဲ ခက္သားလား။ ေၾကာက္ပါသည္ဆိုမွ မွတ္ပလားလို႕ ေမးေနသလို အခ်စ္ႏွင့္ ကြ်န္မ ကြ်န္မႏွင့္အခ်စ္ ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္း တည့္တည့္တိုးမိခဲ႕ၿပီ။ ခ်စ္တတ္ပါၿပီဆိုမွေတာ႕ ရံႈးေနၿပီလား စိတ္ဆင္းရဲေနသလား မေပ်ာ္ေတာ႕ဘူးလားလို႕ ကြ်န္မကို လာေမးလွ်င္ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးကို ခ်စ္ပါတယ္လို႕သာ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေၿဖယံုရွိသည္။ ဒါေပမယ္႕ ၿပသနာက ကြ်န္မရင္ထဲက ေၾကာက္ရြံမႈႏွင့္ အခ်စ္တို႕ လြန္ဆြဲၿပိဳင္ေနၾကသည္။ တစ္ဖက္က ရူးရူးမူးမူးခ်စ္ေနသလို တစ္ဖက္က အိမ္ေထာင္ၿပဳခ်င္းဆိုသည္ ကို အသည္း အသန္ၿငင္းသည္။ တစ္ဖက္က အခ်စ္ရွိမွ အသက္ရွိသည္ဟု အဓိပၸါယ္ကို ေၿပာင္ေၿပာင္တင္းတင္း ဖြင့္ဆိုေနသလို တစ္ဖက္ကလဲ အခ်စ္ သည္ ဗိုက္မ၀ ႏုိင္ဆိုေသာ စာတမ္းအား က်မ္းကိုးက်မ္းကား က်င္လည္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ သက္ေသၿပၿပန္၏။ ဒီေတာ႕ ခ်စ္ခဲ႕မိေသာ ခ်စ္သူအား နားလည္မေပးႏိုင္ခဲ႕။ သူဘာေတြမ်ား လိုအပ္ေနသလဲ မေတြးေပးခဲ႕။ ငါဒီလုိေလး မ်ား ေၿပာလုိက္လွ်င္ၿဖင့္ သူဘယ္လိုခံစားသြားရမလဲ မစဥ္းစားမိ။
ကြ်န္မ ကိုယ္႕စိတ္ႏွင့္ ကိုယ္႕အခ်စ္ကိုသာ ခံစားေနမိသည္ေလ။ ခ်စ္သူ အားလံုေလာက္ေသာ အခ်စ္တို႕အား ေယာင္လို႕ေတာင္ ထုတ္မေၿပာၿဖစ္ခဲ႕။ တစ္ခါေမးမွ ခ်စ္တယ္ လို႕တစ္ခါေၿပာတတ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အား အဘယ္ေယာက္က်ားတို႕သည္ စိတ္ရွည္ႏိုင္ မည္နည္း။ ဒါေတာင္ ကြ်န္မကမေလွ်ာ႕ အခ်စ္ဟူသည္ မဆံုဆည္းႏိုင္ေပမယ္႕ လြမ္းေနရတာလဲ အခ်စ္လို႕ ခပ္ေပါေပါ သီအိုရီကို ရြတ္ေနခဲ႕ေသးတာ။ ခ်စ္သူက တူတူေနခ်င္ၿပီကြာလို႕ ေၿပာရင္ေတာင္ ကြ်န္မသည္ ရွင္တို႕ေယာက္က်ားေတြကေလ အခ်စ္နဲ႕ လိုခ်င္တက္မက္ မႈကိုသိပ္ၿပီး ေရာေႏွာပစ္တာပဲလို႕ အလိုက္မသိစြာ ၿပန္လည္ေခ်ပတတ္ေသးသည္။ တစ္ခါက ဒီလိုေၿဖလိုက္လို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေၿပာရင္ ခ်စ္သူ႕သေဘာအတိုင္း လက္ထပ္ၾကတာေပါ့လို႕ ေၿဖလိုက္မယ္လို႕ သင္ထင္လွ်င္ မွားပါလိမ္႕မည္။ အခ်စ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္က ဒီလို တစ္စိမ္းလူႏွစ္ဦးရဲ႕ တူတူေနထိုင္ခ်င္မွာ ဆံုးသလားလို႕ ကြ်န္မက ခပ္ေထ႔ ေထ႕ၿပန္ေမးခဲ႕ရင္ၿဖင့္ ေလာကၾကီးရွိ ေယာက္က်ားသားအားလံုးက တစ္မ်ိဳးထဲပဲ ၿပန္ေၿဖမယ္ထင္ပါတယ္။ ေတာထြက္လိုက္ပါလို႔ေလ။ ခ်စ္သူကေတာ႕ သက္ၿပင္းခပ္ေလးေလးတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ရင္း ေၿပာခဲ႕တာက ကိုယ္အခ်စ္ေရးမွာ ကံမေကာင္းဘူးတဲ႕။
အမွန္ေတာ႕ ကြ်န္မကုိယ္႕ဘာသာကိုယ္ အထင္ၾကီးခဲ႕ခ်င္းသာၿဖစ္သည္။ အခ်စ္က အခ်စ္ ဘ၀က ဘ၀။ ဘ၀နဲ႕အခ်စ္ဆို ဘ၀ပဲေရြး ခ်ယ္မယ္ေဟ႕လို႕ မာန္ပါပါေၾကြးေၾကာ္ခဲ႕ေသာ္ကြ်န္မ။ အခ်စ္သည္ ကြ်န္မ၏ ဘ၀ထဲမွ အၿပီးထြက္သြားေသာ အခ်ိန္မွပဲ အခ်စ္ရွိမွ အသက္ရွင္ႏိုင္သည္။အခ်စ္ရွိမွ ေမ်ွာ္လင့္ခ်င္း အိမ္မက္ေတြ ရွင္သန္လာႏိုင္သည္။ အခ်စ္ရွိမွ ေလာကၾကီးလွ သည္ဆိုေသာ အဆိုၿပဳလႊာတို႕အား ကြ်န္မ ၿခြင္းခ်က္မရွိ လက္ခံခဲ႕သည္။ သုိ႕ေပမယ္႕ ေနာင္မွတေသာ ေနာင္တဟူသည္ ခပ္ၾကီးၾကီးထိမွ ခပ္ၾကီးၾကီးတတတ္ေသာ အရာမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ခပ္ၾကီးၾကီးတခဲ႕သည္။ က်င္လည္ေနရေသာ ပတ္၀န္းက်င္သည္ အသက္မဲ႕သြားသလို ခံစားခဲ႕ရတယ္။ ေဘးနားက ၿဖစ္ပ်က္ေနေသာ အရာမ်ားအား ဘာေတြလဲ မသိေတာ႕။ စိတ္ႏွင့္လူ မကပ္။ အလုပ္ၿပန္ခ်ိန္ ဘတ္(စ္)ကားေပၚမွ အတြဲမ်ားကိုေတြ႕လွ်င္ ရင္ထဲမွ အလံုးၾကီးလႈိက္ကနဲ တက္လာ.ၿပီးရင္ ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ ရိႈက္။ ဟင္းကနဲ သက္ၿပင္းခ်။ မ်က္ႏွာကိုလႊဲ လက္စြဲေတာ္ mp4 ေလးနားမွတပ္။ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ ရင္တြင္းၾကိတ္ငို ယံုသာ တတ္ႏိုင္သည္။ အထူးသၿဖင့္ သီတင္းကြ်တ္. တူႏွစ္ကိုယ္ ေရႊလက္တြဲသည့္ အခ်ိန္မ်ားဆို ကြ်န္မ အိမ္ၿပင္မထြက္ခ်င္။ စကားတစ္ခြန္းအား အလြန္မုန္းသည္။ အပ်ဳိၾကီး ဘယ္ေတာ႕စားရမွာလဲ ဆိုေသာ အေမးမ်ဳိးၿဖစ္သည္။ မဂၤလာေဆာင္ သီခ်င္းမ်ားၾကားၿပီဆို ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ငိုတဲ႕မိုး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္နဲ႕ မစဲ။ ေၿပာရလွ်င္ သူမ်ားက အပ်ဳိၾကီးလို႕ ေခၚဆုိေနရေသာ ကြ်န္မအရြယ္သည္ ရင့္က်က္ၿပီးဆိုေသာ ၿပယုဂ္ကို ၿမင္သာသည္။ ၿပီးေတာ႕ ကြ်န္မ ၿဖစ္ခ်င္ခဲ႕ေသာ္ အပ်ဳိၾကီးၿဖစ္သည္။ အထီးက်န္တယ္ဆိုလဲ အၿခားေယာက္က်ားမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ကြ်န္မမွာ ရွိေနေသးသည္။ ေရြးႏိုင္ေသးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မ ေနာင္တႏြံထဲ နစ္ေနရသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မငိုပြဲေတြ ဆင္ေနရသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ အသက္သာလွ်င္ ၾကီးၿပီး အခ်စ္ႏွင့္အလြမ္းတို႕သည္ ႏုပ်ဳိေနရသနည္း။ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ႕သမ်ွတို႕သည္ အခ်ိန္ေတြ ကူးကာေၿပာင္းေန ေပမယ္႕ အၿမဲတမ္း ကြ်န္မအား ထိခိုက္ေစရသနည္း။ ဘ၀ သည္ ဘ၀ကဲ႕သို႕မေနပဲ အခ်စ္ အားတမ္းတမ္းတတ လြမ္းဆြတ္ေနရသနည္း..


အေၾကာင္းၿပခ်က္က တစ္ခုတည္းပင္..
ကြ်န္မ တစ္ကယ္ခ်စ္ခဲ႕ဘူးပါသည္..သို႕ေသာ္....


----------------------------------------------------------။----------------------------------------------------

သီတင္းကြ်တ္လၿပည့္ေန႕မွာ ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး ကုသိုလ္စိတ္ကို ႏွလံုးသြင္းလို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစရွင္။
ေဆြေလး ခုတစ္ေလာ အလုပ္အၿပန္ေနာက္က်လို႕ မအားတာနဲ႕ ဘေလာ႕ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အိမ္ေတြကို လိုက္မလည္ၿဖစ္တာပါ။

Thursday 21 October 2010

ခ်ည္တိုင္မလြတ္ေသာႀကိဳး

အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညတိုင္း ငုတ္တုတ္ထထိုင္ၿပီး အေတြးကြန္ယက္ထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ခဲ့တဲ့ညေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲေတြးေတြး ႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ေမ်ာက္တစ္ေကာင္လို ဒီေနရာပဲ ပတ္ခ်ာလည္ေနတယ္။ ေျပးထြက္လို႔မရ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ႀကိဳးေတြ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္လို႔ အသဲႏွလံုးထဲထိ နစ္၀င္ေနၿပီ။

ေဆာင္းတစ္ညရဲ႕ နံနက္ခင္းလို တံဆက္ၿမိတ္မွာ တြဲေလာင္းခိုေနတဲ့ ႏွင္းေရစက္ေတြဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္ခြာသြားတယ္။ ႏွင္းေရစက္ေတြကို အရမ္းအားက်မိတယ္။ ဒီပတ္၀န္းက်င္ ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္း ကလြတ္ေအာင္ ခုန္ခ်ထြက္ေျပးခ်င္လိုက္တာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ႀကိဳးေတြ ေဆြးေျမ႕သြားရင္ သိပ္ေကာင္း မွာဘဲလို႔ေတြးရင္း ဒီနားပဲ ပတ္ေေျပးေနမိတာ ဘယ္ႏွစ္ပတ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။

ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ ငါ့ဘ၀ပတ္၀န္းက်င္မွာ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ ကာရံမရွိဘူး၊ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ႏွင္းဆီရနံ႕မရွိဘူး၊ နိဳးထခဲ့တဲ့ နံနက္ခင္းတိုင္းဟာ မိုးတိတ္ၿပီးေနထြက္လာတဲ့အခါ သဲလမ္းေပၚ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးေနတဲ့ တီေကာင္တစ္ေကာင္လို လူးလြန္႔ေနရစၿမဲ၊ ဒီဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဆုေတာင္းခဲ့တဲ့ေန႔ေတြ ေတာင္ေတြ လိုေတာင္ ပံုလို႔ေနေပါ့။

ကံ ဥာဏ္ ၀ီရိယ အခ်ဳိးအစားညီမွ အခြင့္အလမ္းသင့္မွ တိက်ျခင္း ေသခ်ာျခင္းေတြဟာ အိုင္တီေခတ္ ကြန္ပ်ဴတာေခတ္မေရာက္ခင္ကတည္းက ရွိၿပီးသားဆိုတာသိေပမယ့္ အခ်ဳိးအစားညီေအာင္မညွိတတ္တဲ့ဘ၀ တိက်ျခင္း ေသခ်ာျခင္းဆိုတာေတြ တစ္ခါတစ္ေလေတာင္မွ ေယာင္လို႔ေတာင္ မတိုက္ဆိုင္ခဲ့ဘူး။ အတိတ္ဆိုတာ လြမ္းဆြတ္တမ္းတစရာ ဘာမွမရွိခဲ့သလို ပစၥဳပၸန္ရဲ႕ ဗဟုိခ်က္မဟာ ဘယ္ေနရာလဲဆိုတာ ရွာမေတြ႔ခဲ့ျပန္ဘူး အနာဂတ္ဆိုတာ ေ၀လာေ၀းပဲ၊ ကာလသံုးပါး လံုးပါးပါးေနတဲ့ငါ့ဘ၀ ယံုၾကည့္မႈေတြ ေရတိမ္နစ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိခဲ့ၿပီလဲ ေမြးသကၠရာဇ္ေတာင္ ေမ့ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။

ငယ္ငယ္တုန္းက စကားေလးတစ္ခု မွတ္သားခဲ့ဘူးတယ္ “လူေအာက္က်ဳိ႕လို႔မေသဘူး သစ္ပင္ ေအာက္က်ဳိ႕မွ ေသတာတဲ့” ဒါေပမယ့္ လူ႕ေအာက္က်ဳိ႕လို႔ ငါ့ဘ၀ေသခဲ့တာၾကာေပါ့၊ သံပတ္ေပးရတဲ့စက္ရုပ္လို သံပတ္ကုန္လို႔ ခဏခဏအသက္ျပန္သြင္းရတာ မ်က္လွည့္စရာေတြရဲ႕ မႏၱာန္ေတြေတာင္ ကုန္လုနီးပါးျဖစ္ေနၿပီ။

ေရထဲကငါးေလးေတြလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္တယ္။ လွဳိင္းေလးတလိပ္လိပ္ အေ၀းကရိုးရိုး ရိပ္ရိပ္ျမစ္ဆိပ္ကို ေရလည္ေခါင္ကေနၿပီး လြမ္းၾကည့္ခ်င္တယ္။ ေလတိုက္ရာလြင့္ေမ်ာမယ့္ ေလွေလးလို ငါ့ဘ၀ကို ေမ်ာခ်လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ဘ၀ရဲ႕ရြက္ေလွဟာ ႀကိဳးနဲ႔ၿငိေနျပန္ေရာ ခ်ည္တိုင္မွာပဲ တ၀ဲလည္ လည္ လွဳိင္းဒဏ္ ေလဒဏ္တို႔ရဲ႕ ၾကည္စယ္မႈအေပၚ နိမ့္တစ္လွည့္ ျမင့္တစ္ခ်ီ မလြတ္ႏိုင္တဲ့ခ်ည္တိုင္ႀကိဳးကို ျပန္ေစာင္းၾကည့္ရတာ မ်က္လံုးနဲ႔ ေနာက္ေစ့ ေနရာေျပာင္းထားရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ငါေသတဲ့အခါ လူစည္စရာေတာ့မလိုဘူး။ ေၾကးစည္တစ္လက္ေတာ့ရွိဖို႔လိုတယ္ေလ။ အဲဒီေၾကးစည္ ေလးထဲမွာ ငါ့ဘ၀ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ ေၾကကြဲစရာ လြမ္းေဆြးစရာ သံေ၀ဂေတြထည့္လို႔ေပါ့။ တမ္းတစရာ ဘာမွမရွိတာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း အေခါင္းအျပင္ဘက္ထုတ္ထားေပးပါ ေသရာပါဒီေျခႏွစ္ေခ်ာင္းယူမသြားခ်င္ဘူး။

ေကာင္းကင္နဲ႔ အ၀ီစိဟာ ေျခေထာက္ပါတိုင္း သြားလို႔ရတာမွ မဟုတ္ တာ အႏွစ္မရွိတဲ့ ကမၻာႀကီးမွာ မေနခ်င္ေပမယ့္ အခ်စ္ရွိတဲ့ကမၻာႀကီးကို ငါ့ျပန္လာခ်င္ေသးတာေတာ့အမွန္ ..................။

Saturday 16 October 2010

အေတြးစိတ္

ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုမွာ
ငွက္ခေလးေတြရဲ႕တြန္ျမဴးသံ
သူနားေထာင္ခဲ့ဘူးတယ္။
အင္ဒိုနီးရွားရဲ႕ ကၽြန္းစုေတြေပၚ
ငွက္ေပါင္းစံုတို႔ရဲ႕ ေၾကြးေၾကာ္သံ
ဦးပုညရဲ႕ျပဇာတ္မွာ ဖတ္ဘူးတယ္။
ခက္တာက ဦးပုညအဲဒီကၽြန္းေပၚမေရာက္ဖူးျပန္ဘူး
အဲဒီတံုးက တီဟိတိကၽြန္းေပၚေရာက္ေနတဲ့ ေဂၚဂင္က
ဦးပုညစီစာတစ္ေစာင္လွမ္းပို႔လိုက္တယ္တဲ့။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီငွက္ေလးေတြရဲ႕အသံ
သူလြမ္းေနျပန္ေရာ။
ကမၻာႀကီးရဲ႕ဒဏ္ရာေတြ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔
တိုးတုိးလာတာကို ေၾကကြဲေနမိျပန္ေရာ။
ျဖစ္ပံုက ပုပၸားေတာင္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္
ေရတိုက္စာလို႔ ေျမဆီလႊာပ်က္သုဥ္းတာကို
သူမျမင္ရက္ႏိုင္ျပန္ဘူး။
အာတိတ္သမုဒၵရာႀကီးကို ငါးႏိုင္ငံလက္၀ါးႀကီးအုပ္
သယံဇာတေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါႀကီးစားလို႔
ေရခဲျပင္ႀကီး ဆံုးရႈံးသြားမွာကို သူတို႔၀မ္းမနည္းၾကေပမယ့္
သူကေတာ့ ၀မ္းနည္းလို႔မဆံုးဘူးတဲ့။
ဒါေတြနဲ႔ေ၀းရာ ျဗဟၼာျပည္ကိုေတာင္
စေတးေရွာင္ရမလို သူ႔ရင္ေတြမြန္းၾကပ္ေနျပန္ေရာ။
သဘာ၀တရားေတြက ကမၻာႀကီးကိုအလွဆင္
သူတို႔ကမင္းမူ ခိုတစ္ေကာင္လိုက်င့္သံုး
ဒီေလာကႀကီးမွာ သူတစ္ေကာင္တည္းရွိသလို
ၿငီးညူေနတတ္ျပန္ေရာ။
အသံုးခ်ခြင့္မရွိရင္ေတာင္ တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ ၀န္းက်င္ရွိရင္
ေလာကကို သူ တာ၀န္ေက်ပြန္ခ်င္ျပန္ေရာ။
ဘ၀ကိုတည္ေထာင္ရင္း ေပ်ာ္တတ္ရင္
တည္ေထာင္ခ်င္တဲ့စိတ္ကစၿပီး ေပ်ာ္ရမွာေပါ့
ခုေတာ့............ သူကပဲ အလွမဆင္တတ္တာလား
ကမၻာႀကီးကဘဲ အိုဇုန္းလႊာေပါက္လို႔လားမသိ
သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတြးေတြကေ၀း၀ါးဆဲ......

Sunday 10 October 2010

ဖတ္ခဲ႕ဘူးေသာ အခ်စ္စာမ်က္ႏွာမ်ား (၁)




(ထြန္းလင္း) ဟိုမွာ ကိုမင္းၾကည္ေတာ႕ ဘီလူးသိုင္းနင္းလာၿပီေဟ႔... ဒီေန႔သူ႕ေကာင္မေလး
ယမင္းၾကည္နဲ႕ သြားေတြ႕မယ္လို႔ေၿပာတာကြဘာလြဲလာၿပန္ၿပီလဲ မသိဘူးကြ။ အသာေန မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန...

ကိုေဇာ္ စကားေၿပာလွ်င္သူ႕ေကာင္မေလးအေၾကာင္း ခဏခဏၾကားေနရေသာေၾကာင့္ နာမည္ရင္းေပ်ာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကိုမင္းၾကည္ဟုသာေခၚေနၾကေလသည္။ထြန္းလင္း၊ေစာၾကီးနဲ႕ ေ၀ၿဖိဳးတို႕ ထုိင္ေနရာလက္ဘက္ရည္ ၀ိုင္းသို႕ နီၿမန္းေသာမ်က္ႏွာ.ခုႏွစ္ေခါက္ခ်ဳိး ရွစ္ေခါက္ခ်ဳိးလမ္းေလွ်ာက္လာပံု ကလဲ နင္းလာေသာ ေၿမၾကီးအား မညွာမတာ ေစာင့္ကာ ေစာင့္ကာနင္းရင္းၿဖင့္လာ ေနေသာ ကိုေဇာ္ တစ္ေယာက္။
၀ိုင္းအနီးသို႕ေရာက္ လာၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းအိုးထဲမွ ေရေႏြးမ်ားအားငဲွ႕ၿပီးေသာက္ေနပံုမွာလဲ အငမ္းမရ။ သူ႕ခင္ဗ်ာေရ ေတာ္ေတာ္ၿပတ္ ္လပ္လာပံုရသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ေသာက္ၿပီးမွ နဲနဲေနသာထုိင္သာရွိသြားသလိုပံုႏွင့္ေသာက္ၿပီးေသာေရေႏြးၾကမ္း ခြက္အား ခုန္ေပၚသို႕ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေစာင့္ခ်လိုက္၏။ ၿပီးေသာ မေက်နပ္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္..

(ကိုေဇာ္) မင္းၾကည္ကြာ ဒီတစ္ခါလြဲတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္..ေတာက္..

ေၿပာလို႕မွ မဆံုးေသး စကားစတာ မင္းၾကည္ကစသည္။နာမည္ေပ်ာက္တာေတာင္ နဲေသး။

(ထြန္းလင္း) ဘာလဲ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ အိမ္ေၿမွာင္ထပ္ေကြ်းၿပန္ၿပီလား။

စာၾကြင္း။ ။
(၄င္း အိမ္ေၿမွာင္ေကြ်းဇာတ္လမ္းအား ဘေလာ႕လာလည္ေသာ
ေမာင္ႏွမမ်ားမွ စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုရင္ၿဖင့္ကြ်န္မ ေၿပာၿပပါ့မယ္႕။ခုေတာ႔စာရွည္မွာဆိုလို႕ ေက်ာ္လိုက္တယ္...ဟီး..)

(ကိုေဇာ္) ဒီတစ္ခါ အဲလိုထပ္လုပ္ၾကည့္ပါလား ငါဆိုတဲ႕ေကာင္က လွည့္ေတာင္ၾကည့္မွာ မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။

(ေ၀ၿဖိဳး) ေၾသာ္ ..ဒီတစ္ခါကေတာ႕ သည္းခံႏိုင္တယ္ေပါ့ ဂလိုလား။ေကာင္းပါတယ္ကြာ။
ဟားဟား မင္းေနာက္ႏွစ္ မင္းတို႔ ရဲ႕ ခ်စ္သက္တမ္း ၃ ႏွစ္ၿပည့္ၾကရင္ မုန္႕တီထပ္ေသာက္ေပါ့ကြာ။ဟားဟား...

စာၾကြင္း။ ။
(ဒါလဲ ၾကံဳရင္ေၿပာၿပမယ္ေနာ္ ခုေတာ႕ဆက္လိုက္အုန္းမယ္...က်လိ ..က်လိ လုပ္တာ။)

(ကိုေဇာ္) ေဟ႕ေကာင္ ေဒါသထြက္လာတယ္ေနာ္ မင္းေပၚပံုပစ္လိုက္ရမလား ေၿပာ။

(ေစာၾကီး) လႊတ္ထားလိုက္စမ္းပါကြာ..ဒီေကာင္ ယုဇန ပလာဇာရဲ႕ အၿမဲတမ္းထိုးထိးု ရပ္ေနတဲ႕ စက္ေလွကားေပၚက ကားကနဲက်ေအာင္။ဟိုတစ္ခါလြတ္သြားေပမယ္႕ ဒီတစ္ခါ ဒီေကာင္ လူၿဖစ္ပါရံႈးမွာ..ဟားဟား

(ကိုေဇာ္) ေဟ႕ေကာင္ေတြ ေဟ႕ေကာင္ေတြ ငါေနာ္..ငါ..

ဟားဟား ...

ကိုေဇာ္ တစ္ေယာက္ လက္သီးရြယ္ၿပီး ၿပံဳးစိစိၿဖစ္လာေသာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး
၀ိုင္းရီၾကသည္။ဟုတ္ေတာ႕လဲ ဟုတ္သည္ သူ႕ေကာင္မေလး ယမင္းၾကည္၏ လြဲခ်က္ေတြမွာ ကိုမင္းၾကည္ တစ္ေယာက္ အလူးလူး အလဲလဲ နဲ႕ ခါးစည္းခံေနရသည္ မဟုတ္လား။

(ထြန္းလင္း) ကဲ ..ကိုမင္းၾကည္ ဆိုစမ္းပါအုန္း ဘာလြဲလာတုန္း။

(ကိုေဇာ္)ဟူး....ေၿပာကိုမေၿပာခ်င္ေတာ႕ပါဘူးကြာ။ ဒီေန႕တစ္ေန႕လံုးအိုေကတယ္ကြ။အၿပန္ ကားဂိတ္ေရာက္မွ ၿဖစ္တာ။

(ေ၀ၿဖိဳး) ဆိုစမ္းပါအုန္း

(ကိုေဇာ္) ဒီလိုကြာ..မင္းၾကည္ အစားအေသာက္ငမ္းတာ မင္းတို႕သိတယ္ဟုတ္။

(ေ၀ၿဖိဳး)ေအး သိတယ္ေလ။ သူစားခ်င္တဲ႕ အစားအေသာက္မ်ားဆို ကားတစ္တန္ ေရတစ္တန္ သြားရရင္ေတာင္ မရမက သြားစားတဲ႕ အမ်ဳိးဟာ။ သိၿပီးသား လာေၾကာ္ၿငာမေနနဲ႕။တစ္ခါတစ္ခါ မင္းေတာင္ ငတ္ငတ္လာတာ ေတြ႕သားပဲ။ လက္ၿမန္ခ်က္ကေတာ႕ငါတို႕ေတာင္ လိုက္လို႕မမွီဘူး။

(ကိုေဇာ္)ေဟ႕ေကာင္...
ေတာ္ၿပီး အဲေလာက္ေၿပာေတာ္ေရာေပါ့။ ဇာတ္လမ္းက အဲကစတာ။ညေနပိုင္း အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ဆိုေတာ႕ ကားမွတ္တိုင္ ကလူကမ်ားတာကြာ။ဒါနဲ႕ ငါတို႕လဲ ကားစီးဖို႔ေစာင့္ေနတုန္း မင္းၾကည္က ကားမွတ္တိုင္ေနာက္က ၾကာဇံနဲ႕၀က္အူစံုနဲ႕ သုပ္တဲ႕ဆိုင္မွာစားမလို႕တဲ႔ကြာ။ငါကလဲဆိုင္နဲ႕ဘာနဲ႕ဆိုစားပါတယ္ကြာ။ ခုဟာက လမ္းေဘးဆိုင္ကလဲၿဖစ္လူေတြကလဲမ်ားဆိုေတာ႕ကြာငါကမစားဘူး ၿပန္မယ္ပဲေၿပာၿပီး ကားလာရင္တက္ရေအာင္ မွတ္တိုင္ေရွ႕ နဲနဲထြက္ရပ္ေနလိုက္တာ။ပထမေတာ႕ သူငါ့ေဘးမွာပဲကြ။ဒါနဲ႕ငါနဲ႕သူဟိုေၿပာဒီေၿပာနဲ႕ ေနာက္ေတာ႕ ငါလဲ ကားလာရင္ ဒီလူအမ်ားၾကီးကိုေက်ာ္ၿပီး မင္းၾကည္နဲ႕တက္ရမွာ အိမ္ေတာင္ေရာက္ပမလားလို႕ စိုးရိမ္တဲ႕စိတ္ရယ္..သူက ကားၾကပ္ရင္လဲ ဂ်ီးကမ်ားေသးတယ္ေလ။ဒီေတာ႕ ငါလဲ ကားေပၚတက္ဖို႕ပဲ စိတ္ကေရာက္ေနတာကြာ။ဒါနဲ႕ ငါလဲကားလာေတာ႕ မင္းၾကည္လက္ကိုဆြဲၿပီး ငါလဲ ကားေပၚေၿပးတက္ရတာေပါ့ကြ။ ရန္ကုန္လိုင္းကားဆိုတာကလဲ တက္လဲတိုးတိုး ဆင္းလဲခက္ခက္ဆိုတာ မင္းတို႕လဲသိတဲ႕တိုင္း။

(ေစာၾကီး) ေအးပါ မင္းဟာက လိုရင္းကိုမေရာက္ဘူး။လိုင္းကားစီးတာ လာၿပီး စာဖြဲ႕ေနတယ္။

(ကိုေဇာ္) ေအးပါကြ။ၿဖစ္တာကအဲဒီလိုင္းကားေပၚေရာက္မွ စတာေလ။အင္း ငါလဲကားေပၚေရာက္ ေနရာ အပီအၿပင္ယူၿပီးေရာ ကားၿပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႕ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကြ ငါလဲ ၿမင္ဘူးပါတယ္ေပါ့ ဒီအင္က်ီနဲ႕ ထမီနဲ႕ .ေသခ်ာၾကည့္မွေဟ႕ အဲဒါငါ့ရည္းစား မင္းၾကည္ကြ။ဟား အဲမွာ ငါေခါင္းၾကီးသြားတာ ငါလက္ဆြဲၿပီးတြဲတင္လာတာ ဘယ္သူလဲေပါ့။ၿပီးေတာ႕ အဲဒီသူက ရုန္းလဲမရုန္းဘူးေလ ..
လားလား.. အင္က်ီကေတာ႕ အေ၇ာင္ဆင္တယ္ကြ..ဘာၿဖစ္ေနလဲသိလား မင္းတို႕သိလား..

ဒါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္လံုးလဲ သိခ်င္ေဇာနဲ႕ ၿပိဳင္တူေမး၏။

(ေအး ...ဘာၿဖစ္ေနလဲ)

(ကိုေဇာ္) ေအးေဟ႕ မာမီ ၿဖစ္ေနတာ မာမီၿဖစ္ေနတာ.ဟာ ငါကြာ ရွက္လိုက္တာ မ်က္ႏွာဘယ္နားထားရမလဲ မသိဘူး..ကားေပၚက ေၿပးဆင္းမယ္လုပ္ေတာ႔ ကားကလဲ ထြက္ေနၿပီ..အဲ မာမီ ၾကီးက လဲ သား...မာမီကိုဆြဲတုန္းကေတာ႕ ဆြဲလာၿပီးေတာ႕ ခုၾကမွ ဘာလို႕ေၿပးတာလဲဆိုၿပီးေတာ႕႔ေဟ႕ အပီလက္ကိုဆြဲထားတာ။

ဟား....ဟားဟား ဟားဟား................... သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး တစ္၀ါး၀ါး တစ္ဟားဟား။..

(ထြန္းလင္း) ဟားဟား ေနပါအုန္း မင္းရဲ႕ ေကာင္မေလး က မွတ္တိုင္မွာ ရပ္ၿပီးဘာလုပ္ေနလဲ ကိုယ္႕ရည္းစားတစ္ေယာက္လံုး ကားေပၚတက္သြားတာ ကို မၿမင္လိုက္ရေအာင္။

(ကိုေဇာ္) ဘာလုပ္ရမွာလဲကြ ေနာက္ကိုလွည့္ၿပီး အဲဒီ အသုပ္ဆိုင္ကို ငမ္းေနတာေလကြာ။ငါ့မွာကြာ အဲဒီမာမီကို ဘယ္လိုရွင္းၿပရမလဲကို မသိဘူး။ ဟိုမာမီၾကီးကလဲ အၿပီကပ္တာကြ။မင္းကလဲ လြတ္ကိုမလြတ္တာ။ရွက္ကလဲ ရွက္။ထူပူေနတာပဲ။ ဒါနဲ႕ ငါလဲေရွ႔မွတ္တိုင္ပါတယ္ဆိုၿပီး အတင္း မာမီၾကီးကို လြတ္ေအာင္ရုန္း ၿပီးေတာ႕ ကားေပၚကေန ဆင္းေၿပးခဲ႕ရတာေဟ႕။

(ေစာၾကီး) ဒါဆို မင္းေကာင္မေလးကေရာ...

(ကိုေဇာ္) အဲဒီထိက ရွက္ပဲရွက္ေသးတာ ေဒါသမထြက္ေသးဘူး။ ဒါနဲ႕ ငါလဲ ေနာက္ကို တစ္မွတ္တိုင္ၿပန္ေလွ်ာက္ၿပီး မင္းၾကည္ က်န္ခဲ႕တဲ႕မွတ္တိုင္ကို ၿပန္သြားေရာ..အဲေက်းဇူးရွင္ ဘာလုပ္ေနလဲ သိလား..

ဒီတစ္ခါလဲ သံၿပိဳင္ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ေခါင္းေလးေတြ ေရွ႕ကုိကိုင္းၿပီး

(ေအး ဘာလုပ္ေနလဲ)

(ကိုေဇာ္) အဲဒီ အသုပ္ဆိုင္မွာ ၀င္တြယ္ေနတယ္ေလကြာ။

ဟားဟား..ဟားဟား..

(ထြန္းလင္း)ဟားဟား ဒါဆိုမင္းပါ၀င္တြယ္ခဲ႕တယ္ေပါ့။

(ကိုေဇာ္) ဘယ္ကလာကြာ။ မင္းၾကည္ ဘာလုပ္ေနတာလဲဆိုေတာ႕ သူ႕ကိုထားခဲ႕ၿပီး စိတ္ဆိုးၿပီး ကားေပၚတက္သြား တယ္ထင္လို႔တဲ႕။ အဲဒါနဲ႔ အသုပ္၀င္ဆြဲၿပီးမွ အိမ္ၿပန္မလို႕တဲ႕ေလကြာ။စိတ္ဆိုးမယ္႕တူတူ မထူးဘူးဆိုၿပီးေတာ႕တဲ႕။
မေတြ႕ဘူးဖူး ရည္းစားက စိတ္ဆိုးၿပီးထားသြားတယ္ လို႕ထင္တာေတာင္ စားခ်င္တဲ႕ ဟာေလးေတာ႕ ရေအာင္၀င္စားလိုက္ေသးတယ္။ အဲမွာ ေဒါသပါထြက္လာတာ။

(ေ၀ၿဖိဳး) ဒါနဲ႕ မင္းဘယ္လိုေပါက္ကြဲလိုက္လဲ မင္းၾကည္ကို စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႕ အၿပတ္ေၿပာခဲ႕တာေပါ့။ မင္းနဲ႕ငါ ဇာတ္လမ္းဒီမွာတင္ ၿပတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါဆိုတာ မရွိေတာ႕ဘူး။ခဏခဏ အရွက္ကြဲၿပီး အက်ဳိးနဲလြန္းလို႕ဆိုၿပီးေတာ႕ေလ။

(ကိုေဇာ္) မင္းတို႕ကလဲ အဲေလာက္ေတာ႕ ငါက လုပ္မလားဟ။

(ေစာၾကီး) မင္းခုနတုန္းကပံုက လူသတ္ေတာ႕မယ္႕တိုင္းပဲေလ။

(ထြန္းလင္း) ေအးေလ..ခ်က္ခ်င္းပဲ သတ္ေသေတာ႕မယ္႔မ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႕။ ေအးပါ ဆက္ေၿပာ အဲေလာက္ေတာ႕ လုပ္မလားဆုိေတာ႕ မင္းဘယ္ေလာက္လုပ္ခဲ႕လဲ။

အဲ ကိုမင္းၾကည္ ၿပန္လာမယ္႕ စကားကို ေစာင့္ရင္း ေစာၾကီး၊ထြန္းလင္းနဲ႕ ေ၀ၿဖိဳးတို႕က မသိမသာ ရရာလက္နက္ေတြဆြဲကိုင္ထားၾကၿပီ။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ႕ ကိုမင္းၾကည္ ဘာေၿဖလာမလဲ သူတို႕သိၿပီးသား..ဆြမး္ၾကီး၀ိုင္းေလာင္းဖို႕ အသင့္ၿပင္ထားလိုက္သည္။ကိုမင္းၾကည္ ကေတာ႕ သူ႕ဖီလင္နဲ႕ သူ။

(ကိုေဇာ္) မင္းတို႕လဲ သိသားနဲ႕ သူ႕ကိုသြားဆူလို႕မွ မရတာ။ဆူလိုက္လို႕ စိတ္ေကာက္ရင္ ငါေခ်ာ႕ရတာ ပင္ပန္းတာမင္းတို႕လဲ သိသားနဲ႕။ ဒီေတာ႕ သူ႕ကိုေနာက္တစ္ခါဒါမ်ဳိးမၿဖစ္ေစနဲ႕လို႕ ေခ်ာ႕ေမာ႕ေၿပာၿပီး အိမ္လိုက္ပို႔လိုက္တာေပါ့ကြ။

ကိုမင္းၾကည္ စကားဆံုးသည္ႏွင့္
ထြန္းလင္းကလဲ ကုန္ေနေသာ ေရေႏြးၾကမ္းခရားႏွင့္ ကိုမင္းၾကည္၏ေခါင္းအား
ေဒါင္ကနဲ ဟဲ လိုက္သလို
ေ၀ၿဖိဳးကလဲ သူေသာက္ေနေသာ ေရေႏြးၾကမး္ခြက္နဲ႕ အဆက္မၿပတ္ ေဒါက္.ေဒါက္.ေဒါက္ ဟူ၍၄င္း.
ေစာၾကီးကလဲ ကုန္ေနေသာ ပလာတာပန္းကန္ႏွင့္ ဂြက္ဂြက္ဟူၿပီး ၄င္း ခ်ီးက်ဴးေထာပနာ ၿပဳလိုက္ၾကေလေတာ႕....သည္။


အလြမ္းေတြၾကီးပဲေရးမိေနလို႕ ဒီတစ္ခါ ၾကည္ႏူးစရာေလးတစ္ခု ေရးၿဖစ္သြားတယ္။
ဘေလာ႕ လာလည္ၾကေသာ ေမာင္ႏွမမ်ား စိတ္ရႊင္လန္း က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစလို႕ ဆႏၵၿပဳရင္း....

Friday 8 October 2010

အသံမဲ့က်ေသာမ်က္ရည္

အိမ္တံစက္ၿမိတ္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ေရွ႔မွာ
၀ါဆိုမိုးတို႔ ရြာသြန္းခ်ိန္
မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔ရဲ႕ ႀကံဳး၀ါသံ
ဆူညံလို႔ေနေပါ့....
လ်က္တစ္ပ်က္ လင္းလက္လိုက္တဲ့
လွ်ပ္ပန္းရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ
၀ိုးတ၀ါး ခ်စ္သူရဲ႕ မ်က္၀န္းတစ္စံု
သူၿပံဳးေနလား..ငိုေနလား....
မိုးေရလား..မ်က္ေရလား
ငါမခြဲတတ္ဘူး...
ငါ့ ကိုယ္မွာ၀တ္ထားတဲ့
အေရာင္မဲ့ ည၀တ္အင္က်ီ
ဒဏ္ရာေပါင္းမ်ားစြာ
ခ်ဳပ္ရိုးေတြၿခံရံလို႔
နဂိုဟန္ မူမပ်က္ေအာင္
တဲတဲေလး ေပြ႔ဖက္ထားတယ္
နလံုးသားရပ္၀န္း ငိုရႈိက္သံ
ေမ်ာ္လင့္ျခင္းကင္းမဲ့တဲ့
လင္းေရာင္ျခည္
ကမ္းလွမ္းလိုက္တဲ့
လက္အစံုေပၚ ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ကံၾကမၼာ
အဆိပ္ဆူးေတြ ပလူပ်ံေပါ့
ပူေလာင္ေနတဲ့ ရင္တြင္းေ၀ဒနာ
ဘယ္သူမ်ားသိႏိုင္ပါ့မလဲ
ခုေတာ့.........
ခ်ဳပ္ရိုးေတြနဲ႔ အင္က်ီမွာ
အနီေရာင္ေသြးေတြ
မ်က္ရည္မိုးေတြနဲ႕အတူ
စီဆင္းလို႔ေနၿပီေလ.........

Wednesday 6 October 2010

HEART HOLE



ဘ၀ရယ္....သနားကာ
ငါ့ ကို ငဲ႕ညာတယ္ဆိုရင္ၿဖင့္
ခပ္ေၿဖးေၿဖး မွ်င္းၿပီးေတာ႕
ရင္ဒဏ္ရာ ဗလပြနဲ႕
မေသမရွင္ ေမွ်ာ္လင့္ကာ
ေဇာသြယ္သြယ္ေတြနဲ႕
ရွင္ကာေလ ထားမေနစမ္းပါႏွင့္.....
တစ္ကယ္ဆို
တစ္ခါဆို ၿဖိဳသေလာက္
ဇီ၀ပါ ႏႈတ္လိုက္စမ္းပါ
ငါ့..ရင္ကိုဖြင့္ ေခါင္းကိုေမာ႕ၿပီး
မမွိတ္စတမ္း ဒီအၿမင္ေတြနဲ႕
ငါ..ရဲကာ ၀ံ႔လိုက္စမ္းၿခင္ပါဘိ....
၀ံ႕ကာေလ ဘယ္လိုပင္
ငါရဲေသာ္လည္း အၾကံပိုင္တဲ႕
ဒီဘ၀ ေက်ာဘက္က
လွည့္ကာ ခ်ဲတယ္
အငိုက္ဆို တစ္ခဏ
အင့္..ကနဲ
ငါ အသံထြက္သြားတယ္
ဒီရင္မွာ..
ႏွလံုးသား ဗလာၾကီးနဲ႕ပါလား............................................။

Friday 1 October 2010

အသံမဲ့ႀကိဳး



ေႏြကုိခ်စ္တဲ႔ ဥၾသငယ္

ေဆာင္းႏွင္းကြယ္မုိးကာေနတာေၾကာင္႔

သစ္ေတာေတာင္ ဘယ္လုိမွဳိင္းေပမယ္႔

သူ႔ဌာေန ေႏြမွာျမဴးတာေၾကာင္႔

ေဆာင္းမပါ ေႏြမရွိခဲ႔ရင္ကြယ္

ေမရွိတဲ႔ ရင္ခြင္စမ္းအုိင္မွာ

သစ္ေျခာက္ပင္ တဖက္ကုိင္းကုိ

ဖက္သုိင္းလုိ႔ တူေပ်ာ္ခ်င္တယ္ ။


ေရမွာဖြားတဲ႔ ေရႊငါးငယ္

ေရြပင္လယ္ အနက္ရွိုဳင္းေပမယ္႔

ေငြစင္ၾကယ္ ငယ္ေဖာ္မဲ႔ရင္ေတာ႔

လွဳိင္းခြပ္တာ ကဗ်ာလြတ္ရယ္လုိ႔

အိပ္မက္ေတြ အေရာင္ေပ်ာက္ခဲ႔တယ္

အုိ..ပင္လယ္ ေဖၚမျပဳႏုိင္ဘူး

သူ ထူးတာဘဲ ၾကားခ်င္တယ္။


အုိဘယ္႔...ငါ႔ႏွယ္..

မ်က္ၾကည္လႊာ အဆာပါးေလးမွာ

တုိက္နံရံ အကာမ်ားေပမယ္႔

သူ႔မ်က္ခ်ယ္ ေရႊအုိေရာင္ကုိေတာ႔

ဘယ္ဖုန္း မကြယ္

တြယ္မွိတဲ႔ ဒီၾကိဳးငယ္တန္း

အေတြးတိတ္ျပီး တေမွးအိပ္တာေတာင္

သူ႔ကုိယ္ေရာင္ ၀ိညာဥ္အနမ္းေတြနဲ႔

ဆံႏြယ္ေတြ လာရာလမ္းသြယ္ကုိ

အခန္းငယ္ ေလျပဴတင္းမွာ

မွန္းေမ်ွာ္မိေယာင္

ျမိဳ႔ေရႊျပည္ စည္သံၿခိမ့္ရင္ေတာ႔

စုိ႔ေနမည့္ ေခၽြးႏွင္းစက္ေတြကုိ

ေျပးဖက္ႀကိဳ ကဗ်ာေပါင္းၾကမယ္

ေစာင္႔နွင့္ေပေတာ႔ ။