အေၾကြမွားေသာ ပန္းတစ္ပြင့္

“ဓမၼတရားက တစ္ကိုေမြးဖြား၊ တစ္က ႏွစ္ကိုသန္႔စင္၊ ႏွစ္က သံုးကိုေမြးဖြား၊ သံုးက အနႏၱရုပ္၀တၳဳကိုဖန္ဆင္း၊ အနႏၱရုပ္ပစၥည္းက ရွိျခင္းကို ျဖစ္တည္၊ ရွိျခင္းက မရွိျခင္းကိုသြား၊ ေနာက္ဆံုးတရားက ဗလာတဲ့” တရုပ္အဘိဓမၼာ ဆရာ ေလာက္က်စ္ ရဲ႕ ေတြးေခၚမႈေလးပါ။ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာ၀တၳဳေတြဟာ ဓမၼတရားရဲ႕ေအာက္မွာေမြးဖြား လာၾကတာ။ ရွိျခင္းမရွိျခင္းဟာလဲ သူ႔သေဘာအတိုင္း သူေဆာင္ရြက္ေနတာ အဲဒီအေပၚမွာခံစားမႈနာမ္တရားက အလိုလိုလိုက္ခံစား မခံစားႏိုင္ေတာ့ ထြက္ေပါက္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးရွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ ဗလာသက္သက္ဘဲ ျပန္သြားရတာမဟုတ္လား။

လူေတြဟာ ကယ္တင္ရင္းနဲ႔ နစ္ျမဳပ္သြားၾကတာေတြ အမ်ားသား၊ လူနာျဖစ္သြားတဲ့ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဟာ ေ၀ဒနာရဲ႕နာက်င္မႈကို အေသခ်ာသိသြားေတာ့ ကယ္ၾကပါဦးဗ်ာလို႔ အသံနက္ႀကီးနဲ႔ထေအာ္တယ္ေလ။ အရင္က ကယ္တင္ရွင္ဆရာ၀န္ဟာ ခုေတာ့သူကိုယ္တိုင္ကယ္တင္ခံရမယ့္ ဘ၀ေရာက္ေတာ့ နာက်င္မႈကို သူမခံစားႏိုင္ ဘူးမဟုတ္လား။ ႀကံဳရတဲ့ဒုကၡေတြ ခဏခဏျဖစ္ေနေတာ့ ရခ်င္တာကိုဆုေတာင္းရတာလဲ အေမာ၊ အိမ္ေပၚက ဘုရားရွင္ကို ေသခ်ာမၾကည့္၀ံ့ေတာ့ဘူး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ်က္ႏွာပူလြန္းလို႔။

ထူျခားတဲ့ကံၾကမၼာနဲ႔ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားမႈမ်ား ဘယ္အခ်ိန္မ်ား မ်က္စိလည္လမ္းမွားေရာက္လာမလဲလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ရင္း ဘ၀ေတြပ်က္သြားတဲ့လူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး အဲဒီအထဲက အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
လူစိတ္မရွိေသာ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားရတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင္ပါ။ ဘ၀ႏွစ္ခုကိုေပါင္းစပ္ၿပီး ဘ၀သစ္တစ္ခု ထူေထာင္မယ္ဟဲ့လို႔ ႀကံဳး၀ါးၿပီး လက္ထပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အၾကင္လင္မယား ေယာက်ာ္းနာမည္က ကိုတင္ႏိုင္၊ မိန္းမနာမည္က မသန္းႀကိဳင္။ လက္ထပ္ၿပီးခါစ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတဲ့ျဖစ္အင္ ငယ္ခ်စ္ေတြဆိုေတာ့လဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကင္နာၾက ယုယၾကနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ႀကီး ဘ၀ကိုစတင္ခဲ့တယ္။

ေလေျပေလးတိုက္ေနတဲ့ဘ၀ဟာ အစကေတာ့ဟုတ္သလိုနဲ႔ ခေလးလဲတစ္ေယာက္ရေရာ ကိုတင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ေလနီၾကမ္းစတိုက္ေတာ့တယ္။ အရက္ေလးတျမျမ၊ ဖဲေလးကလဲစလာတယ္။
အလုပ္လဲ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ မိန္းမလုပ္တဲ့သူကေတာ့ တည္ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္ေထာင္ေလးကို မၿပိဳကြဲေအာင္ ရုန္းကန္ေနရရွာတယ္။ ခ်စ္လို႔ယူထားတဲ့ေယာက်္ားကို ေခ်ာ့ကာေမာ့ကာနဲ႔ ဘယ္လိုပဲ သိမ္းသြင္းေသာ္လည္း ထူးျခားမလာဘူး မူးၿမဲရူးဆဲပဲ။ ထူးျခားလာတာကေတာ့ မူးလာတိုင္း မိန္းမကို ရိုတ္ႏွက္ ညွင္းဆဲလာတာပဲ။ မသန္းႀကိဳင္ခမ်ာ ငယ္ခ်စ္ဆိုေတာ့ မျပစ္ရက္ရွာဘူး ကိုငမူးကို ျပဳစုယုယဆဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ကိုယ္၀န္တစ္ခု ကိုငမူးရဲ႕လက္ေဆာင္ ရင္၀ယ္ပိုက္ထားရျပန္ေရာ။ ကုိယ္၀န္တစ္ဖက္ မိသားစု၀မ္းေရးတစ္ဖက္ ရုန္းကန္ေနရတာ လူရုပ္ေတာင္မေပါက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မိန္းမအနားရွိရမယ့္ ေယာက်္ားဟာ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္မွန္းမသိ။ သတင္းလဲမၾကား အဆက္အသြယ္လဲမလုပ္ေတာ့ က်န္ေနခဲ့တဲ့ မိသားစုဟာ ေသလားရွင္လားမသိ ေသာကေတြရင္၀ယ္ပိုက္ၿပီး ဗိုက္ႀကီးတကားကားနဲ႔ ခါးသီးတဲ့ဘ၀ကို မသန္းႀကိဳင္ခမ်ာ ရုန္းကန္ရင္း သမီးေလးတစ္ေယာက္ အရပ္အကူ အညီနဲ႔ေမြးဖြားရတယ္။ လင္ပစ္မယားျဖစ္ေပမယ့္ ဘ၀ကိုအရႈံးမေပး သားသမီးေတြကိုလုပ္ေကၽြးလို႔ လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုေပးတယ္။ ပတ္၀တ္းက်င္ကေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး အသနားေတြပို အကူအညီေတြေပးၿပီး ေဖးမေပးရွာတယ္။ တစ္ခုလပ္လို႔ေခၚရမလား မုဆိုးမလို႔ပဲေခၚရမလား မသိေတာ့ဘူး။

အားကိုးစရာေယာက်္ားမရွိေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပဲအားကိုးၿပီး လုပ္ကိုင္လာလိုက္တာ အိမ္ပိုင္ယာပိုင္ ေရႊေလး နဲ႔ ျဖစ္လာတယ္။ မသန္းႀကိဳင္ခမ်ာလဲ သားသမီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္လို႔ရႊင္လို႔ စိုစိုေျပေျပေလးျဖစ္လို႔။

ဒီလိုနဲ႔ေနလာလိုက္တာ ၁၀-ႏွစ္ေလာက္လဲၾကာေရာ ဘသားေခ်ာကိုတင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ရြာကိုျပန္ေရာက္လာ တယ္။ အသျပာေတာ့ပါမလာဘူး ေရာဂါေတြသယ္လာတယ္။ စိတ္နာေနတဲ့ မသန္းႀကိဳင္ရဲ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းက ျပန္မေပါင္းဖို႔နားခ်ေပမယ့္ ငယ္ခ်စ္လင္ေတာ္ေမာင္ကို အသနားပိုတဲ့ မသန္းႀကိဳင္ဟာ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးႀကီး အိမ္ေပၚ ေခၚတင္လို႔ ျပဳစုေပးရွာတယ္။ ေငြပါမလာေပမယ့္ ပါလာတဲ့ေရာဂါကို ရွာထားတဲ့ေငြေတြနဲ႔ ေပ်ာက္ေအာင္ကုေပး ရွာတယ္။

မိသားစုေတြျပန္ဆံုလို႔ ေပ်ာ္လို႔မဆံုးခင္မွာပဲ ကိုတင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ေဗြျပန္ေဖာက္လာတယ္။ အရက္ေလး တျမျမနဲ႔ ေန႔တိုင္းမူးလာ ႏွိပ္စက္လို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကမခံႏိုင္လို႔ မသန္းႀကိဳင္ကိုကြာဖို႔ေျပာေတာ့ သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာငယ္မွာဆိုးလို႔ဆိုၿပီး သူ႔ဘ၀ကိုအနစ္နာခံၿပီး ေနခဲ့တယ္။ ေယာက်္ားမရွိတုန္း ရွာထားတဲ့စီးပြားေရးကလဲ ေယာက်္ားျပန္လာမွ ကုန္ပါေလေရာ။ အေၾကြးေတြ ပတ္ခ်ာလည္ ဆိုးလိုက္တဲ့ဒုကၡ ေန႔စဥ္မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ ျပတ္တယ္လို႔ကိုမရွိဘူး။

ေယာက်္ားႏွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္ခံရင္း သားသမီးေတြလဲ အရြယ္ေရာက္ေရာ မသန္းႀကိဳင္ခမ်ာ အဆိပ္ေသာက္လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ အဆံုးစီရင္သြာားတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ အျဖစ္ဆိုးတဲ့ မသန္းႀကိဳင္ကိုၾကည့္ၿပီး ငိုလိုက္ၾက တာတစ္ရြာလံုးနီးပါပဲ။ ရွင္သန္ျခင္းဒႆနမွာ အေရးအႀကီးဆံုးက အစာအိမ္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ တစ္ခုခုေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာအခ်စ္ဆိုတာ ရြစိစိသန္းတစ္ေကာင္ဆိုတာ သူသိသြားခဲ့တယ္။
သူ႔ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး လင္ေတာ္ေမာင္ကို ကယ္တင္ေပမယ့္ ကယ္တင္လို႔မရတဲ့အခါ လြတ္ေျမာက္ရာထြက္ေပါက္ သူကိုယ္တိုင္ရွာသြားခဲ့တယ္။

မိသားစုၿပိဳကြဲခဲ့ၿပီ။ ဟင္းလင္းျပင္ထဲမွာ နာက်င္ေနတဲ့လူသားတစ္ေယာက္ အေတာင္ေပါက္ၿပီး ၿဂိဳဟ္တစ္လံုး ျဖစ္သြားမယ္လို႔မ်ား သူထင္ေလလားမသိ။ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အသက္မထြက္မီ ႀကံဳး၀ါးတဲ့သူ႔စကားသံ အင္း...ခုမွ၀ဋ္ကၽြတ္ၿပီတဲ့....

လူသားမဆန္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လူသားဆန္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ ဆံုးရႈံးသြားရတာေတာ့ ရင္နင့္စရာပါ။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိး ဘယ္ေလာက္ရွိဦးမလဲ မေတြးရဲစရာ။ မေၾကြသင့္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ ေၾကြသြား ေပမယ့္ ေၾကြသင့္တဲ့ပန္းကေတာ့ ခုထိမူးဆဲ ရူးဆဲ...................