Wednesday 25 November 2009

တစ္သက္တာေ၀းေစ

ၿဖစ္လာတဲ႕ လူဆိုတဲ႕ဘ၀မွာ
ၿဖစ္သင့္တာေတြလဲ ရွိခဲ႕တယ္
ၿဖစ္ၿခင္တာေတြလဲ ေတာင္ပံုယာပံု
စိတ္ကူးနဲ႕ ေမ်ွာ္လင့္ရင္း
ရူးေနရတဲ႕ တမ္းတမႈေတြလဲ
တစ္ကယ္ပဲ ၿဖစ္လာေတာ႕မလိုလို....။
တစ္ကယ္အဟုတ္မွတ္ၿပီး
ငါေမွ်ာသြားလိုက္တယ္
ရုတ္တရက္...ၿမန္လိုက္တဲ႕
ေၿပာင္းလဲၿခင္း ကံၾကမၼာ
ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး
ေလွ်ာက္ေနတဲ႕လမ္းေတြ
စမ္းတစ္၀ါး၀ါးနဲ႕ မႈိင္းလိုက္တဲ႕
အေရာင္ခပ္မြဲမြဲ ဘ၀ဆိုတာၾကီး...။ ။
တစ္ကယ္ဆို လက္တို႕ၿပီးေတာ႕ပဲၿဖစ္ၿဖစ္
နင္ၾကိဳေၿပာသင့္တာေပါ့ ကံတရားရယ္
နင္သာၾကိဳေၿပာခဲ႕မယ္ဆိုရင္
ခ်စ္သူကို မာနနဲ႕
လက္တစ္ကမ္းမွာ ငါမထားဘူးေပ့ါ
လြမ္းေနရတာကိုလဲ ခ်စ္ၿခင္းလို႕
ငါမသတ္မွတ္ဘူး ေပးဆပ္ၿခင္းေတြဟာလဲ
ခ်စ္သူအတြက္လို႕ ငါမေၾကြးေၾကာ္ဘူးေပါ့..။ ။
ခုေတာ႕ ငါဘာမွ ဘာတခုမွ
မလုပ္လိုက္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး
ခပ္ၿမန္ၿမန္ေၿပာင္းလဲၿခင္းနဲ႕
ကံတရားရဲ႕ ႏွိပ္ကြပ္မႈေအာက္မွာ
ခ်စ္ၿခင္းကို စီရင္ခ်လိုက္တယ္
ခ်စ္သူနဲ႕ တစ္သက္တာေ၀းေစတဲ႕။ ။

Friday 20 November 2009

စိတ္ရဲ႕ ဒဏ္ရာ

အဲဒီေန႔က က်ဴရွင္ကေနၿပန္လာတဲ႕သူမလြယ္အိတ္ေလးခ်ၿပီး ထမင္းစားဖို႕ ေနာက္ေဖးခန္းကို အသြားဟိန္းကနဲ႕ ထြက္လာတဲ႕ အသံ
"သြား နင္လဲအိမ္ေပၚကေနဆင္းသြား နင့္အေမအမ်ဳိးေတြနဲ႕ နင္လဲအတူတူပဲ ေရာ႕ ဒီမွာနင့္အထုပ္.."
က်ယ္ေလာင္ၿပီး နီၿမန္းေသာမ်က္ႏွာနွင့္ ေဒါသ၏လႊမ္းမိုးၿခင္းကိုခံေနရေသာ သူမ၏အေဖ ..ေၿပာလဲေၿပာ အထုပ္တစ္ထုပ္လဲ သူမေ႔ရွ ကိုၿပဳတ္က်လာတယ္.. ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေမ႕ရဲ႕ အသံကိုသူမစၾကားလိုက္ရတယ္။
"ရွင္ ကေလးကိုဘာမွေၿပာေနစရာမလိုဘူး ေၿပာၿခင္းေၿပာက်ဳပ္ကိုေၿပာ။"
ၿပီးေတာ႕ သူမဘက္လွည့္ၿပီး
"သမီးအိမ္ေ႕ရွ မွာသြားေဆာ႕ေနာ္။" တဲ႕..
ဒါနဲ႕ပဲ သူမလည္း အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ေ႕ရွမွာရွိတဲ႕ အထုပ္ေလးေကာက္ ဟုတ္ကဲ႕ဆိုၿပီး အိမ္ေ႕ရွ ၿပန္ထြက္လာတယ္။
ေနာက္ မွာေတာ႕ အေဖနဲ႕ အေမရဲ႕ ပြဲၾကမ္းတဲ႕ အသံေတြ..
ဗိုက္ကလည္းေတာ္ေတာ္ဆာေနၿပီး..ဟင္း..မဆာပဲ ခံႏိုင္မလား
သီတင္းကြ်တ္ေမေမနဲ႕ေဖေဖ႕ ကိုကန္ေတာ႕ဖို႕ သူမမုန္႕ဖိုးေတြစုေနတာ..ဒီေတာ႕ မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ မုန္႔မစားရဘူးေလ။ ၿပီးေတာ႕ ေက်ာင္းကအၿပန္ က်ဴရွင္ကိုတန္းေၿပး ဆိုလိုက္ရတဲ႕ စာ ဆရာတိုင္ေပးတိုင္း လိုက္ဆိုေနရတာ ..ေမာလဲေမာ ဆာလဲဆာနဲ႕ အိမ္ၿပန္ေရာက္..ၾကိဳေနတဲ႔ ဒီအသံေတြ..ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ မၾကားၿခင္ဘူး.
ေဖေဖ ကဆို ညီမေလးမွညီမေလး။ငါ့ကိုေတာ႕ သိပ္ခ်စ္ပံုမရဘူး။ ေအးေပါ့ေလ..ဘယ္ခ်စ္မလဲ ငါကလည္းငယ္ငယ္ထဲက
ဖြားဖြားနဲ႔ဖိုးဖိုး တို႔ဆီမွာအေနမ်ားတာကိုး.ခုေက်ာင္းစတက္ေတာ႕မွ ဖြားဖြားတို႕က ဒီကိုၿပန္ပို႔တာ..ခုဆို သူမ ပထမတန္းေတာင္ တက္ေနရၿပီ။ဟိုတစ္ေလာကမ်ား ညီမေလးသူဘာသာသူ ကစားလို႔ေခ်ာလဲတာကို ေဖေဖက ရိုက္လိုက္တာ မ်က္လံုးထဲမွာၾကယ္ေတြ.လေတြေတာင္ၿမင္သြားတယ္။မၿမင္ပဲေနမလား..မ်က္ႏွာကို လက္ၿပန္ ရိုက္လိုက္တာကိုး..ဟြန္း အဲဒီထဲက ညီမေလးဆို စိတ္မွာအၿမင္ကိုမၾကည္ေတာ႕ဘူး ဟြန္း သူ႕ေၾကာင့္ေလ ဖိုးဖိုးဆို ဒီလိုမေၿပာနဲ႔ ဆူေတာင္ဆူဖူးဘူး..
ေတြးလဲေတြး သူမအထုပ္ေလးပိုက္ေယာင္လည္လည္နဲ႕အိမ္ေ႕ရွလမ္းမေရာက္လာၿပီ..
စိတ္ကလဲေတြးေနေတာ႕ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြလည္း ၀ိုင္းေနၿပီ။
သူမသူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆာ႕ေနၾကတယ္..သူမကေတာ႕ ေဆာ႕ၿခင္စိတ္လဲရွိပါဘူး။
သူမဒီလိုမေဆာ႕ေတာ႕တာ ေဖေဖတို႕ဆီကိုၿပန္ေရာက္ၿပီးမွ အရင္ကဖိုးဖိုးတို႕အိမ္မွာဆို သူမအရမ္းေပ်ာ္ခဲ႔ပါသည္။
အေဒၚေတြဦးေလးေတြ ဖြားဖြားတုိ႕ကခ်စ္မွခ်စ္။ ခု..ဒီကိုလည္းေရာက္ေရာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေဖေဖနဲ႕ေမေမရဲ႕ ရန္ပြဲ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ႕ မသိေပမယ္႕ ေဖေဖက အၿမဲေၿပာတာေတာ႕ မင္းအမ်ဳိးေတြ မင္းအမ်ဳိးေတြ နဲ႕ ေမေမကေတာ႕ ေငြ..ေငြလို႔ေတာ႕ ေၿပာေနသံၾကားတာပဲ..သူမ်ားေတြဆို အေဖေတြအေမေတြက ေက်ာင္းလာၿပီး မုန္႕စားဆင္းခိ်န္ဆိုရင္ မိဘေတြက မုန္႔လာပို႕ရတာနဲ႕ ထမင္းလာေကြ်းရတာနဲ႕ သူမကေတာ႕ လာေကြ်းဖို႕ေၿပာနဲ႔ မုန္႔ေတာင္မစားႏိုင္ဘူး။ သူမစုရတဲ႕ မုန္႔ဖိုးေလးနဲ႕ ေမေမတုိ႕ကို ကန္ေတာ႕ရင္ ေမေမနဲ႕ေဖေဖ ေပ်ာ္သြားတာကို သူမၾကည့္ၿခင္လို႔ပါ။ ခုေတာ႕ ရန္ပြဲကလည္းမၿပီးေသးဘူးထင္တယ္။ သူမ်ားမိသားစုေတြဆိုရင္ ၿပံဳးလို႕ေပ်ာ္လို႕ တစ္ၿခားသူမနဲ႕ရြယ္တူေကာင္မေလးေတြဆို သီတင္းကြ်တ္ လွတပတ အက်ီေလးေတြေတာင္ ၀ယ္ၿပီးၿပီတဲ႕ ဟြန္း..
ၾကြားေနၾကတာ..သူမမွာေတာ႕ ေမေမကလည္း သတိမထားမိဘူးနဲ႕တူတယ္..ေလး ငါး ထည္ထက္ပိုတဲ႕ အက်ီမရွိ..
အင္းေလ ေမေမလဲ ၀ယ္ေပးၿခင္မွာပါ..ၿပီးေတာ႕ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ လာၿခင္မွာပါ..
အလုပ္ကအားတယ္မွမရွိတာကို ခ်က္တာၿပဳတ္တာၿပီးေတာ႕ စက္လဲခ်ဳပ္ေသးတာကို ေဖေဖကေတာ႕ ၿမိဳ႕ထဲသြား ၿပီးရင္ အလုပ္ရွင္တဲ႕ စကားလံုးေတြသံုး ေမေမနဲ႔ေၿပာ ေဖေဖလဲစက္ခ်ဳပ္ ႏွစ္ေယာက္လံုးေတာ႕ ပင္ပန္းတာပါပဲ။
ဒီေတာ႕ သူမလဲေမေမနဲ႕ေဖေဖကို ဘယ္ေတာ႕မွ ဟိုဟာလိုၿခင္တယ္ ဒီဟာလိုၿခင္တယ္ ပူဆာေလ႔မရွိ။ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ သနားပါတယ္ေလ..ဒီေတာ႕ သူမမွာ ရွိတာေလးနဲ႕ပဲေနတတ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဖိုးဖိုးကေၿပာတာ ငါ့ေၿမးကသိတတ္ၿပီး လိမၼာတဲ႕ကေလးပါတဲ႕။ ၿပီးေတာ႕ ေအးလဲေအးတယ္တဲ႔။
တစ္ကယ္ေတာ႕ သူမေနရတာ မေပ်ာ္ပါဘူး သူမတစ္ေယာက္ထဲ အၿမဲတမ္း သူမတစ္ေယာက္ထဲ။ ညီမေလးကေတာ႕ သူမလိုမဟုတ္ လုိၿခင္တာရရင္ရ မရရင္ေတာ႕ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ခါင္းပူၿပီးသာမွတ္။ သူမထက္စာရင္ ညီမေလးက ပိုၿပည့္စံုသည္ပဲ.အက်ီေတြလဲေပါသည္။ မုန္႕လည္းစားၿခင္တာစားလို႕ရသည္။
တစ္ခါေလာက္ အသံၿပဲၾကီးနဲ႕ ငိုလိုက္ရင္ၿပီးၿပီ ညီမေလးလိုၿခင္တာ အားလံုးေ႕ရွကိုေရာက္။ ဖိုးဖိုးေၿပာတဲ႕ ငိုတတ္တဲ႕ ကေလးမုန္႕စားရ ဆိုတာမ်ဳိးေနမွာ။
စဥ္စားရင္းနဲ႕ေတာင္ သူမသတိထားမိတယ္..သူမငိုေနတာ..မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္က်ေနၿပီ။ သူမက ဒီလိုအခ်ိန္ပဲ ငိုတာ..မ်က္ရည္ေတြမ်ား မ်က္ႏွာမွာရႊဲလို႕..တစ္ၿခားခိ်န္ဆို သူမမၾကိဳက္တဲ႕ ဟင္းနဲ႕ေတာင္ ထမင္းတစ္နပ္ပဲဆိုၿပီး ၾကိတ္မွိတ္ၿပီးစားတာ ေနာက္ေတာ႕ မၾကိဳက္တဲ႕ ဟာေတာင္ ဘာမွန္းမသိေတာ႕ဘူး။ အင္း..ငိုရတာနဲ႕ စဥ္းစားေနမိတာေတြနဲ႕ သူမေတာ္ေတာ္ေလးႏုံးခ်ိေနသလိုခံစားရတယ္..အိပ္ၿခင္လာသလိုပဲ..အင္း..ဗိုက္လဲအရမ္းဆာေနၿပီ..ဖိုးဖိုးတို႕ဆီကို ငါသြားမယ္..ဟုတ္တယ္ခုခ်ိန္ဖိုးဖိုးတို႕ဆီကိုသြားမယ္..ဖိုးဖိုးတုိ႕ ကဟိုဘက္ရပ္ကြက္မွာေနတာ..ေမွာင္ေတာ႕ေနၿပီ ကြင္းၿပင္ၾကီးေတာ႕ ၿဖတ္ေလွ်ာက္ရမယ္ဟိုဖက္ရပ္ကြက္နဲ႕ ဒီဖက္ရပ္ကြက္ကို ၿခားထားတာ..ဟင္.. ၿဖစ္ပါ့မလား ေန႕လည္ဆို လူေတြၿဖတ္ေနၾကေပမယ္႕ ခုလို ညခုႏွစ္နာရီ ေလာက္ဆို လူၿပတ္ၿပီ ေၾကာက္စရာၾကီး ငါတစ္ေယာက္တည္းကို..
သူမေတြးလည္းေတြး ခုနက လမ္းထိပ္ အုတ္ခံုေပၚထိုင္ေနရာကေန ေၿခေထာက္ေတြေ႕ရြလိုက္တယ္ လမ္းထိပ္ကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္ လမ္းထဲ ၿပန္၀င္လာလိုက္ မ်က္လံုးမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မၿပတ္ကို က်ေနၿပီ...လက္ထဲမွာ အထုပ္ကလဲ ပိုက္ထားေသးတယ္.ေမွာင္ကလဲေတာ္ေတာ္ ေမွာင္ေနၿပီ..
ဟာ..ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္သြားမယ္ကြာ သူမဆံုးၿဖတ္ၿပီး လမ္းထဲၿပန္၀င္လာတဲ႕ ေၿခေထာက္ေတြကို ၿပန္လွည့္လိုက္တယ္..ဒီခ်ိန္မွာပဲ
သူမအားကိုးအရဆံုုး အသံႏွင့္တူ သူမကိုယ္လံုးေလး ေစြ႕ကေနေပြ႕ခ်ီသြားတယ္.

"ေၿမး ေလးဘယ္သြားမလို႕တုန္း လက္ထဲမွာလဲ အထုပ္ၾကီးနဲ႕ပါလား..ဟာ ငါ့ေၿမးငိုထားတာ မ်က္ရည္ေတြလဲ
ရႊဲလို႕ ပါလား..ၾကည့္စမ္း ငါ့ေၿမး ဓာတ္ရွင္မင္းသမီးလုပ္မလို႔ က်င့္ေနတာၿဖစ္ရမယ္..လာလာဖိုးဖိုးခ်ီၿပီး အိမ္ၿပန္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္"

ဒီလိုဒီလို ၾကားမွသူမပိုေတာင္ ငိုၿခင္လာသလိုပဲ။သူမ ခက္အက္အက္ ငိုသံနဲ႔ ဖိုးဖိုး လို႕ေခၚၿပီး ဖိုးဖိုးပခံုးေပၚကို အားကိုးတစ္ၾကီးနဲ႕ သူမေခါင္းကိုမွီခ်လိုက္ၿပီး..ဖိုးဖိုးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားမိတယ္..ၿပီးေတာ႕ ငိုသံစြပ္စြာနဲ႕ ဖိုးဖိုးေၿမးဗိုက္ဆာတယ္.လို႕ သူမဘ၀မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ပူဆာလိုက္မိတယ္.

သူမ ငယ္စဥ္က အဲဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးကိုသူမစဥ္းစားေနၿဖစ္တာပါ။
ခုေတာင္ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြေတာင္၀ိုင္းေနၿပီ။သူမေနာက္မွ ေမေမတုိ႕ၿပန္ေၿပာသေလာက္ သိရတာကေတာ႕ သူမလမ္းထိပ္မွာ ထိုင္ၿပီး ငိုေနတာၾကာေနလို႕ လမ္းထဲကသိတဲ႕ သူတစ္ေယာက္က ဖိုးဖိုးကို သြားေခၚလာတယ္လို႔ ေၿပာပါတယ္။ အင္း ဖိုးဖိုးသာေရာက္မလာခဲ႕ ရင္ ဘာေတြ ဆက္ၿဖစ္မယ္ သူမမသိပါ။
အင္း အဲဒါေၾကာင့္မို႕ေၿပာၾကတာ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္နဲ႕ ကေလးေတြရဲ႕စိတ္ကို အနာတရၿဖစ္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႕လို႔
ခုေတာ႕ သူမလူၾကီးၿဖစ္လို႕ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ၀င္ ရင့္က်က္ေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာင္ အဲဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးက စိတ္ကို၀မ္းနည္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္တုန္းပဲ။ ခုေတာ႕ သူမရဲ႕ အားကိုးရာ ဖိုးဖိုးလဲ မရွိေတာ႕ပါဘူး အဲဒီရန္ပြဲေလးၿပီး ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ႕ ဆံုးသြားတယ္ ထင္တာပဲ သူမမမွတ္မိေတာ႕..အရမ္းကို အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္လို႕ပဲေၿပာေၿပာပါ..ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႕ ..အဲဒီေန႕ သူမခံစားရတဲ႕ အရာေတြအားလံုးမွတ္မိေပမယ္႕ က်န္တဲ႕ ပထမတန္းကေန ပဥၥမတန္းထိ အၿဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုး သူမ..မမွတ္မိေတာ႕ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကၿပန္ေတြ႕လို႔ ေခၚရင္ေတာင္ သူမမသိေတာ႕ပါ။ အဲဒီအတန္းေတြၾကားထဲမွာဘာေတြ ၿဖစ္ခဲ႕လဲဘယ္သူေတြ နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္လဲ သူမ မသိပါ။ ေဖေဖတို႕ ေမေမတို႕ ကေၿပာၿပရင္ေတာင္ေၾသာ္ ဟုတ္လားနဲ႕ ၿပီးခဲ႕သည့္ သူမၿဖစ္သြားပါသည္။
ပဥၥမတန္း ေနာက္ပိုင္းေတာ႕ အသိညဏ္ရင့္က်က္လာလို႔ပဲလား မေၿပာတတ္ သူမၿပန္မွတ္မိလာခဲ႕သည္.ဒါေပမယ္႕ ညီမေလးအေပၚမွာ အၿမင္မၾကည္မႈ ေဖေဖ၊ေမေမ တို႕ကို ဘက္လိုက္တယ္လို႕ ထင္တဲ႕စိတ္ကေတာ႕ ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္လို
မွ ေဖ်ာက္လို႕မရ အသိညဏ္ႏွင့္ သူမထိန္းသည္ပဲ မရပါ။ လက္ေတြ႕ကိုယွဥ္ၾကည့္သည္ မရပါ။စိတ္ထဲမွာ စြဲေနၿပီ သည္စိတ္က။ ဒါေၾကာင့္ ညီမေလးနဲ႕ သူမ ညီအစ္မသာၿဖစ္သည္ သူမေပါင္းေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလာက္ေတာင္ မရင္းႏွီးၾကပါ။သူမကို ညီမေလးနဲ႕ပတ္သတ္ရင္ ေအးဆက္ဆက္ႏိုင္လြန္းတယ္လို႕ ေၿပာၾကသည္။ သူမလဲ ၿပင္ၾကည့္သည္ ဘယ္လိုမွ မရပါ။ဒီေတာ႕ သူမဘ၀နဲ႕ ယွဥ္ၿပီးအသိညဏ္ရလိုက္သည္။ တစ္ကယ္လို႕မ်ား တစ္ေန႕မွာ..သူမသည္ မိဘ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္လာခဲ႕မယ္ဆိုရင္ သူမ၏ သားသမီးမ်ားအား ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ဳိး ဒီလိုနာက်င္မႈမ်ဳိး ဘယ္ေတာ႕ မွ မေပးၿဖစ္ေအာင္ သူမသတိထားရမည္။သူမ၏မိသားစုေလးကို ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ဘ၀ေလးပဲ ေပးမည္။ ေအးခ်မ္းမႈ.စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ ပဲ သူမေပးၿဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမည္။ သူမ မရခဲ႕ေသာဘ၀ကို သူမ၏မိသားစုေလးအား သူမေပးမည္။ သူမၾကိဳးစားရမည္။သူမ ၾကိဳးစားေနရအုန္းမည္။


တတ္သေလာက္ သိသေလာက္ စာေပအေရးအသားနဲ႔ ေဆြေလးေရးသားလိုက္တာပါ။ အကယ္၍မ်ား စာဖတ္ရင္း အထာမက်တဲ႕
အေရးအသားေလးမ်ားပါရင္ ခြင့္လြတ္ေပးၾကပါလို႔ ေတာင္းပန္ရင္း...
အလည္လာသူ ဘေလာ႕ ေမာင္ႏွမမ်ားက်န္းမာ ခ်မ္းသာ ၾကပါေစရွင္။

အဲဒါတစ္ကယ္

ရင္မွာတမ္းတတယ္ဆိုမွၿဖင့္
လြမ္းရဲ႕လားလို႕ မေမးနဲ႕ခ်စ္သူ
နင့္ေနေအာင္ ခံစားရတာ
ငါပဲအသိဆံုး။ ။
လိုက္မလားလို႔ ေမးေနတာ
ခက္ခဲလား ၾကမ္းတမ္းလားလို႔
မေမးနဲ႕ ခ်စ္သူ
မင္းအတြက္ဆို ငါ့စိတ္ေတြကို
ပံုေပးထားတာ ငါ့မွာဘာဆို
ဘာမွမရွိေတာ႕တာ
မင္းအသိ။ ။
တြဲတဲ႕လက္ေတြလည္း
မၿဖဳတ္နဲ႕ခ်စ္သူရယ္
မ်က္ႏွာလည္း မလြဲလိုက္နဲ႕
စိတ္ပ်က္တယ္လို႔လဲ မင္းမေတြးနဲ႔
ဘ၀မွာ အလိုအပ္ဆံုးအရာက
မင္းၿဖစ္ေနလို႕ပါ။ ။
ကိုယ္႕လက္ကိုဆြဲ
ရဲရဲသာ ဘ၀လမ္းကို
ေလွ်ာက္ခဲ႕စမ္းပါ
ကိုယ္ေၿပာရဲတယ္
မင္းဘ၀ ကိုယ္႕အခ်စ္ေတြနဲ႕
လံုၿခံဳေစရမယ္...
မင္းထာ၀ရ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနေစရမယ္...။ ။

လြန္ခဲ႔တဲ႕ ႏွစ္ရက္ေလာက္က CBOX မွာလာေအာ္သြားတဲ႕ အသိအစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ဒီကဗ်ာေလးကိုေရးေပးလိုက္တာပါ။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ တိုက္ဆိုင္တဲ႕ အေၾကာင္းေလးဆိုလို႔ပါ။ တင္ေပးလိုက္တာ ေနာက္က်ပါ တယ္။ ကဗ်ာဆိုတာလဲ စိတ္မွာအခြံၾကီးပဲရွိတဲ႕ အခ်ိန္ဆိုေရးလို႕မရတာ ဆိုေတာ႕ ခုလိုေအးေအးေဆးေဆး ရံုးပိတ္ရက္မွပဲ
တင္ႏုိင္ပါေတာ႕တယ္။ ကဲ.. လာလည္တဲ႕ ဘေလာ႕ အစ္ကိုၾကီး အစ္မၾကီးမ်ားနဲ႔ ေမာင္ေလးတို႕ေရ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ၾကပါ
အဲဒီအစ္ကုိၾကီးရဲ႕ အခ်စ္ေရးအၿမန္ဆံုး အဆင္ေၿပပါေစလို႕...
ေဆြေလးကေတာ႕ ခ်စ္တဲ႕သူတုိင္းကို ေပါင္းရေစၿခင္တယ္။ ခ်စ္ေနၾကၿပီး အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ဆိုတဲ႕ စကားလံုးေထာက္
ေထာက္ၾကီးေၾကာင့္ ေ၀းသြားရတယ္ဆိုရင္...သီခ်င္းစာသားေလးလိုေပ့ါ.."ဒဏ္ရာဆိုတာ အခ်စ္တဲ႕လား" ၿဖစ္ေနမွာစိုးလို႔...

Tuesday 17 November 2009

ေႏွာင္းေနာင္တ

ကဲ..ဒီေန႔ေတာ႕ ဘေလာ႕ setting ေလးၿပင္လို႔ အဆံုးသတ္သြားတာနဲ႔ အတူ ေရးဖို႔ၿပင္ေနတာၾကာၿပီ ၿဖစ္တဲ႕ ဒီပို႕ေလးကို အဆံုးသတ္လိုက္ ပါေတာ႕တယ္။ကြ်န္မတို႕ ၿမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ ကံ ကံ၏အက်ဳိးကို ယံုၾကည္ၿပီးသား လူမ်ဳိးေတြပါ။ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မေက်ာ္ၿဖတ္လာရတဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳ အၿမင္အရေၿပာရရင္ေတာ႔ ၀ဋ္ဆိုတာေနာက္ဘ၀ မကူးေတာ႔ပါဘူး။ခ်က္ၿခင္းကို အက်ဳိးေပးေတာ႕ တာပါပဲ။ကိုယ္ကသူမ်ားကို လက္ညိႈးတစ္ေခ်ာင္းထိုးရင္ သူမ်ားက ကိုယ္႕ကိုလက္ညိႈးဆယ္ေခ်ာင္းမက ၿပန္ၿပီးအထိုးခံ ရမယ္ဆိုတာပါပဲ။ဘာလို႔ဒီအေၾကာင္းေလးကိုေရးၿဖစ္တာလဲဆိုေတာ႕ ကိုယ္႕ပါးစပ္နဲ႕ ကိုယ္ေၿပာတာ ဘယ္သူမွ ဂရုစိုက္စရာမလို ဘူးဆိုတဲ႕လူမ်ဳိးေတြ အတြက္ပါ။ ကိုယ္ကေတာ႕ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး အက်င့္ေလးပါေနလို႔ ေၿပာလိုက္ၿဖစ္တာ ခံရတဲ႔သူမ်ားအတြက္က်ေတာ႔ ေမ႕လို႔ကိုမရဘူးဆိုတာမ်ဳိး ၿဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ၿပဳသူအသစ္ၿဖစ္သူအေဟာင္းတဲ႕ ..သူမ်ားကအေနအထိုင္ မတတ္တာကိုလဲ အမယ္ေလးၾကည့္လို႕ကိုမရဘူး ပ်ားကိုတုပ္ေနတာပဲဆိုတာမ်ဳိး(ကြ်န္မတို႕ ရပ္ကြက္ထဲကၾကားေနၾက စကားေလးသံုးလိုက္တာပါ.) ကိုယ္ကၾကည့္ၿပီး လိုက္ေၿပာေနမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္ကၿပဳသူအသစ္ၿဖစ္ေတာ႔ မွာပါပဲ။ ဒီလိုစာမ်ဳိးေရးၿပီးေၿပာေနေတာ႕ ကြ်န္မကိုယ္တုိင္ကေရာ အတင္းမေၿပာဘူးလားလို႕ေမးရင္ ..မေၿပာၿဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ကြ်န္မက ကိုယ္ဘာသာ ကိုယ္လုပ္ေနတာကိုပဲ စိတ္၀င္စားပါတယ္. သူမ်ားၿဖစ္ေနတာ သူမ်ားလုပ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီးလိုက္ေၿပာဖို႕ ကြ်န္မဘ၀မွာအဲေလာက္ အခ်ိန္မရခဲ႕တာ အမွန္ပါ။ ဘ၀ကအဲေလာက္ မခ်ဳိၿမိန္ခဲ႔ပါဘူး။ အဲေလာက္ေတာင္ပဲလားလို႔ ေၿပာရင္ ဟုတ္ပါတယ္ အဲေလာက္ေတာင္မွ ပါပဲ။
ဒီေတာ႕ ကြ်န္မအၿဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုေၿပာၿပပါ့မယ္။ တစ္ကယ္႕ အၿဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ ကြ်န္မတုိ႕ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သူမ်ားအေၾကာင္းဆိုရင္ စိတ္၀င္တစားၿဖင့္ အေတာ္ေၿပာတဲ႕ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ႔ သူ႕အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႕ သူသြားၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ ပိုလီယိုေရာဂါရွိတဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ညဏ္ရည္ကလဲ သိပ္မၿပည့္ပါဘူး...သေရေတြဘာေတြလဲ မထိန္းႏိုင္တဲ႕ပိုလီယိုေရာဂါသည္ေလးပါ။ အဲဒီကေလးက သူ႔ရဲ႕လက္ ကိုသြားကိုင္လိုက္တာကို သူ႕မွာေတာ္ေတာ္ရြံရွာၿပီး ေအာ႕ႏွလံုးနာစရာလို ခ်က္ၿခင္းေရေတြ ထေဆး ၿပီးေတာ႕ မိဘေတြကိုလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးေၿပာဆိုခဲ႔ပါတယ္။ ကေလးမိဘေတြမွာ အလုပ္ရွင္ကလဲၿဖစ္ ဆင္းလဲဆင္းရဲဆိုေတာ႔ ငိုၿပီးေနယံုကလြဲ ရင္သူတို႕ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ႔ၾကပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ဆီမွာ ၈ လသားအရြယ္သမီးကေလးတစ္ေယာက္လဲ ရွိေနပါတယ္။ ေၿမးဦးေလးလဲၿဖစ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ပထမဆံုးကေလးလဲၿဖစ္ေတာ႔ သူ႕သမီးေလးက ေတာ္ေတာ္ေလး ကံေကာင္းပါတယ္။အားလံုးလိုလို ၀ိုင္းခ်စ္ေနၾကတာကိုး။ အဲဒီအၿဖစ္အပ်က္ၿဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ႕ သူ႕ေယာက္က်ားရဲ႕ အမ်ဳိးေတြရွိတဲ႕ အညာကရြာဘက္ကို ကေလးကိုေခၚၿပီး သူတို႕ခရီးသြားၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကေလးကခရီးပန္းၿပီး ဖ်ားေတာ႔တာပါပဲ။ ရြာဆိုေတာ႔လဲ ထံုးစံအတိုင္း လူၾကီးေတြကေရွးက်က်ဆိုေတာ႔ ကေလးကို အပူေတြကန္ေနတာဆိုၿပီးေတာ႔ ေခါင္းတံုးပါတံုးလိုက္ေတာ႕ ကေလးက အပူေတြ ၾကီးၿပီး တက္ေတာ႕ တာပါပဲ။
ဒီေတာ႕မွ ေဆးရံုေတြဘာေတြေၿပးၾက ဘာၾကနဲ႕ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ၾကားထဲက ကေလးကေၿမဇာပင္လို႕ေၿပာရမွာပါပဲ။
သူရြံတယ္ဆိုတဲ႕ ပိုလီယိုလိုၿဖစ္သြားေတာ႕တာပါပဲ။ အပူၾကီးၿပီးတက္လြန္းအားၾကီးလို႕ ကေလးကညဏ္ရည္မမွီေတာ႕ပါ ၿပီးေတာ႕ သေရလဲမထိန္းႏိုင္ပါ..ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ လမ္းလဲမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ႕ပါ။
ကဲ.. ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းလဲ သူက သူရဲ႕ေၿပာေနၾကအတိုင္း ၀သီၿဖစ္ေနလို႔ အဲဒီေန႕ ကေၿပာလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ္႕တစ္ဖက္ကၾကည့္ေတာ႕ သားသမီးေလ စိတ္ထိခိုက္တာေပါ့။ ဒီေတာ႕ သူ႔ကိုၿပန္ထိတယ္ေလ..ဒါေပမယ္႕ ၿဖစ္တာက သူကိုယ္တိုင္မဟုတ္ဘူး ဘာမွအၿပစ္မရွိတဲ႔ လူ႕ေလာကထဲကို ေရာက္ကစ ကေလးတစ္ေယာက္..ၿပီးေတာ႕ ေမြးထဲက ဒီလိုၿဖစ္ ေနတာဆိုလဲကေလးရဲ႕ကံေပါ့လို႕ေၿပာလို႕ရတယ္။ ခုေတာ႕ အဲဒီကေလးရဲ႕ အနာဂတ္ကို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ႕ သူ႕မွာေနာက္ထပ္ သားသမီးထပ္မရေတာ႕တာပါ။ သူေနာင္တရပါတယ္ ..သူေၿပာခဲ႕တာေတြအတြက္ပါ။ ဒါသူကိုယ္တိုင္ေၿပာၿပခဲ႕တာပါ..ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ သူ႕ရဲ႕သမီးနဲ႕ ကြ်န္မနဲ႕က အသက္တူတူေလာက္ရွိပါတယ္။ သူ ကြ်န္မကိုၾကည့္ၿပီး သူ႕သမီးေလးအတြက္ ယူက်ဳိးမရၿဖစ္ေနတာပါ။ သူ႕သမီးေလးလဲ ဒီအရြယ္လူေကာင္းဆိုရင္ ကြ်န္မလိုပဲ ပညာေတြသင္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနရမွာေပါ့။ခုေတာ႕..ခုေတာ႕ ..သူအဲလိုပဲ ေနာင္တရေနဖို႔ တတ္ႏိုင္ပါေတာ႔တယ္။

ဒါဟာေတြ႔ၾကံဳဖူးတာေတြထဲကမွ တစ္ခုပါ။ ဒီေတာ႕ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ကိုၿဖဴစင္ေအာင္ ထားၿပီး ရခဲလွတဲ႕ လူ႕ဘ၀မွာ
ေကာင္းတာကို မ်ားမ်ားလုပ္ ကုသိုလ္မ်ားမ်ားယူၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ႕ စိတ္ကိုရေအာင္ယူၾကပါလို႔ ကြ်န္မကေတာ႔ တိုက္တြန္းလိုက္ခ်င္ပါေတာ႔တယ္။

Saturday 14 November 2009

ဒီေန႕အတြက္ ေတာင္းပန္စာ

ဒၤီေန႔ ေဆြေလး ဘေလာ႕ရဲ႕ setting ေတြကို ကလိၿဖစ္ပါတယ္။ ဟဲဟဲ..
ထံုးစံအတိုင္းရေတာ႕ရဧ။္ အခ်ိန္ေတာ႕ ကုန္ဧ။္ေပါ့ေလ..ဒီေတာ႕ sunday ဆိုတဲ႔ ၀ိေသသအရ အၿပင္သြားရအုန္းပါအုန္းမယ္..
shopping(စ္) ပါ..ၾကြားတယ္လို႔မထင္ေစလိုပါရွင္..သြားမဲ႕ေနရာကိုေၿပာခဲ႕တာပါ..... :P :P :P

ဒီေန႕အတြက္လို႔ေၿပာေပမယ္႕ ဒီ ပံုမက်ပန္းမက် ဘေလာ႕setting ကေတာ႕ ေနာက္ ၃၊၄ ရက္ေလာက္ၾကာအုန္းမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ညဘက္ကလည္းၿပန္လာရင္ ေနာက္က်အုန္းမယ္...ေမေမတို႕နဲ႕လဲ ေတြ႕ဖို႕ ခ်ိန္းထားေသးတယ္ဆိုေတာ႕
ဒီလို ေအးေအးေဆးေဆး ၿပင္ရမဲ႕ ဘေလာ႕ setting ကိုမၿပင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ေနာက္ေန႔ က်ေတာ႕ monday ဆိုေတာ႕ ေလ..
အလုပ္ကိုမွီေအာင္ အခ်ိန္နဲ႕ နပန္းလံုးၿပီး ေၿပးရပါအုန္းမယ္..အိပ္ပုတ္ကလဲ နဲနဲေလးမဆိုစေလာက္ေလး ၾကီးလို႕ပါ..
မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီးေရာက္လာတဲ႕ ဘေလာ႕လည္ ေမာင္ႏွမမ်ားေရာ..ၿပီးေတာ႕ ခုမွစၿပီးေရးကာစ ေဆြကဗ်ာေလးမ်ားကိုအားေပးေသာ ဘေလာ႕အစ္ကိုၾကီး အစ္မၾကီးမ်ားေရာ..ေမာင္ေလးမ်ားေရာ..အားလံုးပါပဲ..
ဒီဘေလာ႕ setting ေလးနဲ႕ပဲ သည္းခံၿပီး လာလည္ေပးပါလို႔။ ၿပီးေတာ႕ စာလံုးေပါင္းေလးမ်ား ဒီေတာင္းပန္စာမွာ မွားေနရင္လဲ
ၿပင္ၿပီးသာ ဖတ္ေပးၾကပါကြယ္...ေဆြေလး ေနာက္က်ေနလို႕ ၿပန္မစစ္ေတာ႕ပါ။ တန္းၿပီး publish လိုက္ပါတယ္..

ကဲ...သြားပါၿပီး...
အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္လို႕ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစကြယ္..

Thursday 12 November 2009

ခ်စ္ၿခင္းၿဖင့္

Sunday 8 November 2009

မခ်စ္တတ္ေသာ

ၿဖစ္ၿခင္တာေတြကို အလဲထိုးၿပီး
ၿဖစ္သင္႔တာေတြပဲ လုပ္ခဲ႕တဲ႔
ငါ့ ဘ၀မွာ ၿဖစ္ၿခင္တာက
အခ်စ္ကို ပိုင္ဆိုင္လိုၿပီး
ၿဖစ္သင့္တာက အခ်စ္ကို
စြန္႕လြတ္ဖို႕တဲ႕.........
ေသခ်ာတယ္ အခ်စ္ကိုသာ
စြန္႕လြတ္လိုက္ရတယ္ဆို
လူေသတာထက္ဆိုးတဲ႕
စိတ္ ေသသြားမွာကို
ငါခံစားမိတယ္....
ဒါေပမယ္႕ ေလာကၾကီးရယ္
ငါဟာ ကံအေၾကာင္းမလွတဲ႕
လူတစ္ေယာက္ပဲဆိုပါစို႕
နဲနဲေလးေတာင္မွ ငါ့ခ်စ္ၿခင္းကို
တန္ဖိုးထားခြင့္ ၾကိဳးစားခြင့္ေလးမ်ား
ငါမရခဲ႕ဘူး...
ဒါနဲ႕မ်ား ကံအေၾကာင္းတရားကို
ငါေမးလိုက္ၿခင္တယ္
ခ်စ္ခြင့္မရွိတဲ႔ ဘ၀တစ္ခုကို
ဘာလို႕မ်ား
ခ်စ္ၿခင္းေတြ ေမြးဖြားခြင့္
ေပးေနရေသးလဲ....
ဘာလို႕မ်ား အလြမ္းေတြ ကို
ပိုက္ေထြးခြင့္ေပးေနရေသးလဲ...
တစ္ကယ္ဆို ငါၿဖစ္လုိက္ၿခင္တယ္..
မခ်စ္တတ္တဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္
ငါၿဖစ္လိုက္ၿခင္တယ္................... ။ ။

ဒဏ္ရာ

စိတ္မွာအံု႕မိႈင္း မံႈရီေဝဝိုးတဝါး
႐ုတ္တ႐က္ အထီးက်န္လြန္းၿပီး
ကိုယ္ေဘးမွာဘယ္သူမွ မ႐ွိသလုိနဲ႕
ရင္ထဲမွာ အလြမ္းေတြ ေရာက္လာတယ္
ခံစားမႈေတြၿပန္ၿပီး အသက္႐ွင္လာသလိုနဲ႕
ေသလုနီးနီး နာက်င္မႈေတြ ၿပန္ခံစားလာရတယ္
ငါဘာၿဖစ္သြားပါလိမ္႕ ...
အခ်ိန္ေတြ ၾကာေနခဲ့ၿပီပဲ
ေမ႕သင့္ၿပီ..မေတြးသင့္ေတာ႕ဘူး။
မင္း ငါႏွလံုးသားထဲမွာမ႐ွိေတာ႕ဘူး။
ဒီလိုနဲ႕ ပဲ ဒီေန႕ ဆိုတာကိုၿဖတ္ၿပီး
မနက္ၿဖန္အတြက္ ငါေက်ာ္ၿဖတ္ရအုန္းမယ္...
မနက္ၿဖန္မွာ မင္းလဲ ေပ်ာက္ၿခင္ေပ်ာက္သြားႏုိင္တယ္..
ဒါေပမယ္႕ တစ္ခါတစ္ခါ
ငါ့ႏွလံုးသားထဲေရာက္လာတဲ႕ မင္းေၾကာင့္
ငါ့စိတ္ေတြ က်ဳိးေၾကပ်က္ၿပီး
ၿပန္ထရတဲ႕ အခါခါကို
ငါေၾကာက္႕႐ံြ လာတယ္..ငါ့ခ်စ္သူရယ္။ ။

ၾကားဖူးတဲ႕ စကားေလး

ၾကားဘူးတဲ႕စကားေလးတစ္ခြန္းရွိတယ္
ခ်စ္တာကႏွလံုးသားရဲ႕ အလုပ္တဲ႕
စဥ္းစားတာနဲ႕ ဆံုးၿဖတ္တာက
ဦးေဏွာက္ရဲ႕ အလုပ္တဲ႔
တစ္ကယ္ခ်စ္လားမခ်စ္လားကို
စမ္းစစ္ၿပီး ဆံုးၿဖတ္စရာမလိုဘူးတဲ႕
ႏွလံုးသားရဲ႕ အလိုဆႏၵကို
အလိုက္သင့္ေလး ေမွ်ာ္လိုက္ယံုပဲတဲ႕
ဒါေပမယ္႕ ဘ၀အတြက္ကေတာ႕
အဲဒီဆံုမွတ္ေလးႏွစ္ခုလိုတယ္
ဒီဆံုမွတ္ေလးေတြေ၀းေနလို႕
ငါတို႕လဲေ၀းေနၾကတယ္........

လြမ္း

လြမ္းရက္ရွည္ရွည္
လြမ္းေမာဘြယ္တယ္
လြမ္းတသသ
လြမ္းလွလြန္းတယ္
လြမ္းစၾကင္ဦး
လြမ္းသံသရာ
လြမ္းအိမ္မက္မွာ
တ၀ဲလည္လည္
ငါ...လြမ္းေနအုန္းမယ္
လြမ္းခ်စ္သူရယ္..။ ။

ဆံုးၿဖတ္ၿခင္းရဲ႕ရလဒ္

မလြမ္းေတာ႕ဘူးလို႕ ဆံုးၿဖတ္ၿပီး
ေၿခလွမ္းေတြေနာက္ဆုတ္လို႕
အခ်စ္နဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀းကို ငါေၿပးထြက္ခဲ႕ေပမယ္႕....
လွမ္းရတဲ႕ေၿခလွမ္းေတြတိုင္းမွာ
နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ရင္ေမာေနလိုက္တာ..
ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း
တိတ္ဆိတ္မႈေတြနဲ႔ အထီးက်န္လိုက္တာ
ရွင္သန္ၿခင္းဆိုတာ...
ဘာလဲဆိုတာကို
ငါမသိေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ။

Tuesday 3 November 2009

ဒီေန႕

မေန႔က ငါဘယ္လိုလူလဲ
မေန႕က ငါဘာလုပ္ေနလဲ
မေန႕က ငါလြမ္းေနလား
မေန႕က ငါတမ္းတေနမိတာလား
မေန႕က ငါသတိရေနမိတာလား
မေန႕က ငါခက္ငယ္ငယ္ရယ္လား
မေန႕က ငါဘာမွမသိေသးတာလား
မေန႕က ငါမရင့္က်က္ေသးတာလား
မေန႕က ငါဘာေတြ၀မ္းနည္းေနပါလိမ္႕
မေန႕က...
မေန႕က...
မေန႕က..
ဒီလိုနဲ႕
ဒီေန႔ေရာက္လာတဲ႕ ငါ..
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႕
ငါ...ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးရယ္.....။ ။