Tuesday 25 November 2014

အိမ္လြမ္း..သူမ်ားသို႕ ..”





ကြ်န္မ အိမ္ၿပန္ခ်င္တယ္အေမ။ မိုးရာသီေရာက္လို႕ ေခါင္မိုးက မိုးမလံုတဲ႔အခါႏွင့္ ညဘက္မိုးရြာခ်ိန္နဲ႕မ်ား တိုက္ ဆိုင္ခဲ႕ရင္ အိပ္ေနရာကေန အိပ္ယာလိပ္ေတြသိမ္း မိုးယိုေပါက္ေတြ လြတ္ရာကို ထြက္ေၿပးခဲ႕ရတာကိုလဲ သတိရတယ္။ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ႕တယ္ ဆိုေပမယ္႕ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါး  အေဖက ေခါင္မိုးတက္ဖာ သမီးတို႕က အလြယ္တစ္ ကူသံုး လို႕ရ မယ္႕ ကတ္ထူစကၠဴ ခပ္မာမာေတြကို ေၿပးေၿပးလႊားလႊားရွာေပးၾကရတယ္ေလ။ မိုးလဲတိတ္ အိမ္လဲစိုစိုရႊဲေနတဲ႕ အေၿခ အေနမွာ မိသားစုေတြ မိုးေရလြတ္ရာ ေနရာတစ္ခုထဲမွာ တိုးတိုးေ၀ွ႕ေ၀ွ႕ ပူးပူးကပ္ကပ္ အိပ္ခဲ႕ရတာကိုလဲ ခုထိ မေမ႕ ေသးဘူး။ အိပ္ေရးပ်က္ၾကတယ္ ဒါေပမယ္႕ ေခါင္းအံုးနဲ႕ဦးေခါင္း ထိလိုက္တယ္ဆိုတာႏွင့္ အိပ္ေမာက်သြားခဲ႕ရတာ ကိုေတာ႕ တမ္းတမိတယ္။

ခုဆိုရင္ ညအိပ္ရာ၀င္စ ေခါင္းအံုးနဲ႕ ဦးေခါင္း ထိထားတယ္ ဆိုေပမယ္႕ အိပ္ေမာက်ဖို႕ မဆိုပါဘူး အိပ္ေပ်ာ္ဖို႕ ကို အေတာ္ၾကီးၾကိဳးစားယူေနရတယ္။ ဒါေပမယ္႕ သမီးခုေနတဲ႕အိမ္မွာ မိုးမယိုဘူး ေလသံမၾကားရဘူး air con သံတစ္ ၀ီ၀ီနဲ႕ ေအးေအးၿမၿမ သက္ေတာင့္သက္တာ အိပ္စက္အနားယူလို႕ရတဲ႕ အိမ္မ်ဳိးပါ။ အေမ႕အိမ္မွာလို ပူလြန္းလို႕ ၿခင္ ကုိက္ လြန္းလို႕ ယပ္ေတာင္လဲ တစ္၀ီ၀ီ ထမခတ္ရပါဘူး။ ဒါေပမယ္႕ သမီးစိတ္ထဲ မလံုၿခံဳသလိုခံစားရၿပီ ညဘက္ဆို အၾကိမ္ၾကိမ္ ခဏခဏ လန္႕နိးတတ္တယ္။ အေမ႕အိမ္မွာတုန္းကလို ညအိပ္ယာ၀င္ မနက္အိပ္ယာႏိုးတဲ႕ အခ်ိန္ဟာ မနက္ခင္းတစ္ေရးလိုမ်ဳိး အိပ္ခ်င္လိုက္စမ္းပါဘိ။

နံနက္ခင္း အဆာေၿပ မုန္႕စားတဲ႕အခ်ိန္မွာ မုန္႕ဟင္းခါး ႏွစ္ထုပ္၀ယ္။ ၿပီး မုန္႕ဖတ္အပို၀ယ္။ ဇလံုခပ္ၾကီးၾကီး တစ္ခုထဲမွာ နံနံပင္ထပ္ထည့္ ငရုတ္သီးမႈန္႕ေလး ထပ္ၿဖည့္ ငံၿပာရည္အနည္းငယ္နဲ႕ နယ္ထားတဲ႕ မနက္စာကို သမီး ပိုၾကိဳက္တယ္ အေမ။ ဇလံုၾကီးထဲ ဇြန္းေတြတပ္ တစ္ေယာက္တစ္ဇြန္း မွ်ေ၀ၿပီးစားရတဲ႕ မနက္စာက ပိုၿမိန္ေနသလိုပါပဲ။  ၿပီးရင္ လက္ဘက္ရည္အခ်ဳိတည္းဖို႕ လက္ဖက္ရည္ပါဆယ္ထုပ္ေလး၀ယ္ အိမ္က ေရေႏြးအၾကမ္း ပန္းကန္လံုးနဲ႕ မစို႕ မပို႕ ေသာက္ရတဲ႕ လက္ဘက္ရည္က ဘာလို႕မ်ား ပိုၿပီးစြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေနသလဲ မသိပါဘူး။ ခုဆိုရင္ သမီးမနက္စာ ကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေပါင္မုန္႕တစ္လံုးနဲ႕ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေ၀မွ် စရာမလိုပဲ သမီးတစ္ေယာက္တည္း စားရပါတယ္ ဒါေပမယ္႕ အရသာက ခပ္ဖြယ္ဖြယ္နဲ႕ ေကာ္ဖီဟာ ခပ္ေမႊးေမႊးၿဖစ္မေနၿပန္ဘူး။ ဗိုက္ၿပည့္ေပမယ္႕ အရသာမဲ႕ေနတယ္။

          ထမင္းစားတဲ႕ အခ်ိန္ဆိုရင္လည္း မိသားစုစံုမွ စားတတ္တဲ႕ သမီးတို႕ရဲ႕ ထမင္း၀ိုင္းေလးဟာ စည္စည္ကားကား ေနာ္။ ဒါေပမယ္႕ ဟင္းေကာင္း အသားဟင္းဆိုတာ တစ္လေနမွ တစ္ခါ အနိုင္ႏိုင္ရယ္ပါ။ ဟင္းရြက္ခ်ဥ္ဟင္း အရည္လို တစ္ခြက္။  ေစ်းသက္သက္သာသာ ဆီပ်ံဟင္းတစ္ခြက္။ အဲ ဆီပ်ံဟင္းကလည္း အေဖ႕အတြက္ခ်က္တာမို႕  ပန္းကန္က ခပ္ေသးေသးရယ္ပါ။ သမီးအႏွစ္သက္ဆံုးကေတာ႕ေလ ၾကက္သြန္ၿဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီမီးဖုတ္၊ ငရုတ္သီးစိမ္းကိုေလွာ္ၿပီး ေရာေထာင္း ရလာတဲ႕ အနွစ္ကို ငါးပိရည္က်ဳိပူပူေလးထဲ ေလာင္းထည့္လိုက္။ ၿပီးရင္ ငရုတ္သီးမႈန္႕ေမႊးတယ္ဆိုရံုေလးထည့္ ေဘးနားမွာ တို႕စရာ အသီးအရြက္ အၿပဳတ္မ်ဳိးစံုနဲ႕ စားရတဲ႕ အရသာမ်ဳိး ၿပန္ရခ်င္တယ္။  ဒီမွာေတာ႕ တစ္ေန႕တစ္မ်ဳိး အသားဟင္းလဲ စားရပါရဲ႕။ ေစ်းၾကီးေပးၿပီး ၀ယ္စားရတဲ႕ Sea food လိုမ်ဳိး ဆိုလဲ တစ္ပတ္တစ္ခါ စားရပါရဲ႕  အေမ႕အိမ္က ငါးပိရည္နဲ႕ႏွယ္ၿပီး စားရတဲ႕ ထမင္းကို သမီးဘာလို႕ တမ္းတေနသလဲ မသိပါဘူး အေမရယ္။  အေနာက္တိုင္းအစားအစာလား တရုတ္ဟင္းလ်ာလား စိတ္ၾကိဳက္  ပိုက္ဆံေပးၿပီးစားလို႕ရပါ ရဲ႕ႏွင့္  အေမ႕အိမ္က ငါးပိရည္ကိုလြမ္းေနတဲ႕ သမီးရယ္ပါ။
         
          သမီးမွတ္မိေသးတယ္ တစ္ခါတစ္ေလ မ်ားမ်ားစားရတဲ႕ ငါးပိရည္က်ဳိပန္းကန္ဟာ လက္စံုတတ္တယ္ေလ။ အဲဒီ အခါ ဟာဧည့္သည္လာေတာ႕မယ္ ဧည့္သည္မူးသြားေအာင္ မ်ားမ်ားေမႊပလိုက္ဆိုၿပီ ေနာက္ေနာက္ေၿပာင္ေၿပာင္ ငါးပိရည္ပန္းကန္ ၀ဲဂယက္ထေအာင္ ေမႊၾကတယ္။ ထမင္းစားၿပီး မၾကာပါဘူး အိမ္ကိုဧည့္သည္ေရာက္လာၿပီ ဘယ္လို ၿဖစ္မွန္းမသိဘူး လာတုန္းကအေကာင္း လမ္းေရာက္မွ မူးလာတာလို႕ ဧည့္သည္ရဲ႕ ဆိုစကားကိုအၾကားမွာ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၾကိတ္ရယ္ခဲ႕ရဖူးတယ္ေလ။

          ခုထမင္းစားေနရတာၿဖင့္ ဟင္းေတြက အမယ္စံုပါရဲ႕။ မစံုေနမလား။ ဒီေန႕ဟင္းေလးတစ္ မ်ဳိူးခ်က္လိုက္ မကုန္ၿပန္ ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္သိမ္းလိုက္ ေနာက္ေန႕ တစ္မ်ဳိးခ်က္လိုက္ မကုန္သိမ္းလိုက္နဲ႕။ တစ္ေန႕ ဟင္းငါးမ်ဳိးေလာက္ ရွိေနပါရဲ႕ ေအးစက္စက္နဲ႕ စားရတာ ေနြးေႏြးေထြးေထြးမရွိ အထီးက်န္ထမင္းဟင္းေတြ ပါပဲ။ စံုစရာ လက္လဲ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္စားရတဲ႕ ထမင္း၀ိုင္းေပကိုး။ မ်က္နွာၾကည့္ၿပီး ၾကိတ္ရယ္စရာလဲ မရွိခဲ႕တာၾကာၿပီေပါ့။ 


                    ၿပီးေတာ႕ေလ အရင္ကဆုိ အေမက သမီးရဲ႕အင္က်ီ designer ပဲေနာ္။ အေမဆင္ေပးတဲ႕ ေစ်းအေနေတာ္ ခပ္ရိုး ရိုးအင္က်ီေလးေတြနဲ႕ ထမီကို ၀တ္ခဲ႕ရတယ္။  အမ်ားအားၿဖင့္ေတာ႕ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ေလးေတြ အသားေခ်ာက်ိက်ိ ခပ္အိအိ ၀မ္းဆက္ေလးေတြကို ၀တ္ခဲ႕ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ္႕ အဲဒီအခ်ိန္သူမ်ားေတြက ready made  ဆိုတာကို ေစ်းၾကီး ၾကီး ေပး၀ယ္ၿပီ ၀တ္ေနၾကၿပီ။ သမီးေလ သူတို႕နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ယွဥ္ရင္ ကိုယ္က အေရာင္မိန္ေနသလိုပဲ ခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေခာတ္ေပၚဆံပင္ေတြကို ေၿဖာင့္ဆင္းၿပီး လွလွပပ ၿခယ္သထားၾကတဲ႕ သူတို႕ မ်က္ႏွာေလး ေတြကၿဖင့္ သမီးအတြက္ေတာ႕ အားက်စရာပါ။ သမီးကိုယ္တိုင္က သနပ္ခါးကိုသာ အားၿပဳေနရတဲ႕ ဘ၀မဟုတ္လား။

         
          ခုဆိုရင္ သမီးဒီမွာ သူမ်ားေတြလို Ready made အင္က်ီလဲ၀တ္ႏိုင္ပါရဲ႕။ ေစ်းလဲေပးရတာမ်ားပါရဲ႕။ ဒါေပမယ္႕ သမီးစိတ္ထဲ ကိုယ္နဲ႕အဆင္မေၿပသလိုပါပဲ။ အေမခ်ဳပ္ေပးတုန္းကလို စမတ္မက်ဘူးလို႕လဲ ထင္မိတယ္။ ဆံပင္ဆိုရင္ လည္း လိုသလို ေကာက္လိုက္ေၿဖာင့္လိုက္ လုပ္ႏိုင္ပါရဲ႕။ ဆိုးတာတစ္ခုကေတာ႕ အရင္လို ဆံပင္ရွည္ရွည္ အံုထူထူ ဘ၀ဆိုတာကို ၿပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ႕ဘူးဆိုတာပါပဲ။ မ်က္ႏွာဆိုလဲ သူမ်ားေတြလို ၿခယ္သၿပီး လိမ္းႏိုင္ပါရဲ႕  ဒါေပမယ္႕ သမီးအရင္ကလိမ္းခဲ႕ဖူးတဲ႕ သနပ္ခါးေလာက္ေတာ႕ မေမႊးဘူးေပါ့။ ေရာက္တဲ႕ဘ၀ ေရာက္တဲ႕ေနရာ ဆိုၿပန္ေတာ႕ ေပ်ာ္သလိုမေနရေပမယ္႕ ေတာ္သလိုေတာ႕ ေနရတာေပါ့ အေမရယ္။ ဒါေပမယ္႕ သမီးရဲ႕ စိတ္ေတြ အေမ႕အိမ္မွာ ေနတုန္းကလို မလန္းဆန္းခဲ႕တာေတာ႕ အေတာ္ၾကာေနခဲ႕ပါၿပီ။


          တစ္ခါတစ္ခါ ဘ၀ကထန္လာတဲ႕အခါ သမီးမွာကိုယ္ပိုင္အခန္းတစ္ခုရွိလို႕ အခန္းတံခါးပိတ္ငိုခဲ႕ရေပမယ္႔ အေမနဲ႕အတူတူ ေနတုန္းကလို ရင္ဖြင့္ၿပီး မေၿပာလိုက္ရေတာ႕ သမီးမွာ မ်က္ရည္သာခနး္ခဲ႕တယ္ ရင္ထဲက အရိႈက္က ေတာ႕ၿဖင့္ ရင္၀မွာတစ္ဆို႕ဆို႕ က်န္ခဲ႕တာပါပဲ။ အရွင္းေပ်ာက္တယ္ရယ္လို႕ေတာ႕ မရွိခဲ႕ပါဘူး။ အခ်ိန္တန္အရြယ္ ေရာက္ရင္ သိုက္ၿမံဳကို စြန္႕ခြာၿပီး ဘ၀ေပးတာ၀န္ကို ေက်ၿပြန္စြာထမ္းေဆာင္ေနရတယ္ ဆိုေပမယ္႕ တစ္ကယ္ဆို သမီးက မိုးမလံု ေဆာင္းတြင္းခ်မ္းတဲ႕အခါ ေစာင္မေလာက္တဲ႕ အေမ႔ရဲ႕ အိမ္ေလးကိုပဲ လြမ္းေနခဲ႕ရတယ္။  


          ငယ္စဥ္တုန္းကၿဖင့္ ငါၾကီးလာရင္ ပိုက္ဆံေတြရွာမယ္။ မိဘေတြကို ေထာက္ပံ႔မယ္။ ၿမန္ၿမန္အရြယ္ေရာက္ ၿမန္ၿမန္ အသက္ၾကီးခ်င္တယ္လို႕ ေတာင့္တခဲ႕မိတဲ႕ သမီးဟာ ခုဆိုရင္ၿဖင့္ ငယ္ဘ၀ကိုပဲ ၿပန္လိုခ်င္ေတာ႕တယ္ အေမ။ အပူအပင္ကင္းၿပီး ေတြးစရာနည္းတယ္ရယ္လို႕ ခုမွပဲ သိေတာ႕တယ္ေလ။ ဒါေပမယ္႕ သဘာ၀တရားကို လြန္ဆန္လို႕ မွမရပဲ။  အခ်ိန္အတိုင္းအတာ သဘာ၀တရားအရ သမီးေနတဲ႕ေနရာ ေရာက္ေနတဲ႕ေနရာဟာ အေမ႕အိမ္နဲ႕ မိုင္ေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာ ကြာေ၀းခ်င္ကြာေ၀းေနမယ္။ သမီးရဲ႕ လြမ္းတဲ႕စိတ္ အသိစိတ္ကေလးကၿဖင့္ အေမ႕ရဲ႕ အိမ္နား တစ္၀ဲလည္လည္ရယ္ပါလို႕…


--
 ခ်စ္စြာေသာ ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမ မ်ား အားလံုး က်န္းမာလို႕ ခ်မ္းသာၾကပါေစရွင္။   သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးက ၿဖင့္ google ကေနရွာေဖြၿပီး အသံုးၿပဳထားတာပါရွင္။

Monday 24 November 2014

ကြ်န္မ၏ ခ်ာတူးလန္ မိတ္ကပ္ပညာ





          အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရပါမူ ကြ်န္မသည္ မိတ္ကပ္လိမ္းရာတြင္ အလြန္တရာမွ ညံ့ဖ်င္းသူဟု ၀န္ခံရပါလိမ္႕မည္။ ယ ခု အသက္ ၃၀ ေက်ာ္သည္အထိ  မ်က္ခံုးေမႊးရိတ္တာတို႕ ပံုေဖာ္တာတို႕ တစ္ခါမ်ွ မလုပ္သလို လုပ္လဲ မလုပ္တတ္ပါ။ အဆိုးဆံုးအခ်က္မွာ ကိုယ္႕မ်က္ခံုးေမႊး ကိုယ္တိုင္ မဆြဲတတ္ေပ။ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း skin care လိမ္း ေပါင္ဒါလူးၿပီး အလုပ္သြားတတ္ေသာ ကြ်န္မၿဖစ္သည္။ ကြ်န္မႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးေသာ အခ်ိန္သည္ ညဘက္ အိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္ၿဖစ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေၿခာက္ေသြ႕တတ္ေသာ ကြ်န္မအတြက္ ညဘက္ဆိုလွ်င္ ႏႈတ္ခမ္းနီအဆီ လူးအိပ္သည္။ ဒါမွပင္ ေန႕ဘက္တြင္ နႈတ္ခမ္းသား ေၿခာက္ေသြ႕သည္ကို သက္သာေစသည္။

          မိတ္ကပ္လူးထားသည့္ မ်က္ႏွာထက္ ပင္ကိုယ္သဘာ၀ ႏွင့္ ေနရသည္ကို ပိုၿပီးႏွစ္သက္သေဘာက်ေသာ ကြ်န္မ၏ ဗီဇ အရလဲ ပါမည္ထင္သည္။ ထုိကဲ႕သို႕ အေတာ္ေလွ်ာ္လွေသာ ကြ်န္မသည္ တစ္ခါတြင္ လက္စြမ္းၿပခြင့္ ၾကံဳလာခဲ႕သည္။ အိမ္က ညီမေလးနယ္ဘက္သို႕သြားၿပီး မဂၤလာေဆာင္ေသာအခါ ကြ်န္မအပါအ၀င္ ညီမ၀မ္းကြဲ ေလး သည္ ကိုယ္႕ဘာသာကို ကိုယ္႕မ်က္ႏွာကိုယ္ၿခယ္သၾကသည္။  မဂၤလာဆြမ္းေကြ်းပြဲမို႕ အာရံုဆြမ္းကပ္ၾကသည္။ မနက္ေစာေစာ ေ၀လီေ၀လင္း အိပ္ယာႏိုးၾကၿပီ။  နယ္ဘက္မို႕ ဘက္ထရီအလင္းေရာင္က ခပ္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕။  
         
          ႏွာေခါင္းလဲ အရိပ္ ပါးလဲအရိပ္မ်ွ ၿမင္ရေသာ အေနအထား အလင္းေရာင္ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္မဘယ္ကေန ဘယ္လို စၿပီ လိမ္းရမည္မသိ။ သို႕နွင့္္သံုးေနက် skin care လူးလိုက္သည္။ တစ္စခန္းထလာသည္က ညီမ၀မ္းကြဲေလးၿဖစ္သည္။ သူ႕ကို မိတ္ကပ္လူးေပးပါဟု ဆိုလာသည္။ အထင္ၾကီးရွာေပေတာ႕သည္။ နိုင္ငံၿခားတြင္ သံုးေလးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ၿဖတ္သန္းလာေသာ ကြ်န္မ၏ အေတြ႕အၾကံဳကို သူၿမည္စမ္းၾကည့္ခ်င္ဟန္တူသည္။ ကြ်န္မကလည္း မိတ္ကပ္ေလးပြတ္ ေပါင္ဒါရိုက္လာခဲ႕သည္ပဲ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို အထင္ၾကီးစြာ ေအးလာညီမေလးဟု ၀မ္းပန္းတစ္သာ ၾကိဳဆိုလိုက္သည္။ လက္စြမ္းၿပခြင့္ေတာ႕ ရေပၿပီ။

          ပထမ မိတ္ကပ္ယူၿပီ လိမ္းလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာအနွံ႕ေသခ်ာေအာင္ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ၿပီး ေပါင္ဒါဖုိ႕သည္။ အဲ မ်က္ခံုးေမႊးစဆြဲတယ္ ဆိုရင္ပဲ ကြ်န္မေခြ်းၿပန္လာပါၿပီ။ မ်က္ခံုးေမႊးက အလင္းေရာင္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕ထဲၾကည့္ရသည္မွာ ေမွ်ာ႕ ၾကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကပ္ေနသည့္အလား။ ၿပီး တစ္ဖက္က အနည္းငယ္ၿမင့္တက္ေနသည္ဟု ထင္ရေလာက္သည္။ မတက္ႏိုင္ ၿပန္ဖ်က္လွ်င္ မ်က္ႏွာသြားသစ္ခိုင္းရေပမည္။ အခ်ိန္ကမရွိ။ အိမ္ေရွ႕မွ အေဖက ၿမန္ၿမန္လုပ္ ၄ နာရီခြဲၿပီဟု ဆိုေနေလၿပီ။ သို႕ႏွင့္ မ်က္ခြံေပၚသို႕  eye လိုင္နာတင္ေပးလိုက္သည္။ ပထမ အညိဳရင့္ ေနာက္မ်က္ခြံအသားေပၚသို႕ အညိဳေဖ်ာ႕ . ၿပီး မ်က္ခံုးေလးပိုၿပီးထင္းေအာင္ မ်က္ခံုးေအာက္ေၿခ အနားသတ္ကို အၿဖဴေရာင္ ရွိတ္ေလးၿဖင့္ ဆြဲေပးလိုက္သည္။ တယ္ဟုတ္တဲ႕ ငါပါလားေပါ့။
         
ၿပီး မ်က္လံုးေအာက္ဖက္ကို အၿပာႏု ခပ္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕ ဆြဲေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ႕ ပါးႏွစ္ဘက္ကို  ပါးနီအနည္း ငယ္တို႕ေပးလိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေဖရဲ႕ ကဲ နင္တို႕မၿပီးၾကေသးဘူးလားဟူသည့္ စိတ္မရွည္သံႏွင့္ ေအာ္သံစ ၾကားရေလၿပီ။ ကိုယ္တိုင္က မ်က္ႏွာကို skin care လူးထားသည္မွ အပ ဘာမွ် မလုပ္ရေသး။ ကဲ ညီမေလး ကိုယ္႕ဘာသာကို ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးလိုက္ေတာ႕ ေပါင္ဒါေလးနည္းနည္း ၿပန္ဖို႕လိုက္ေပါ့။
         
          ကိုယ္က မိတ္ကပ္ေလးနည္းနည္းဆြဲကာ ပြတ္လူးလိုက္သည္။ အေဖ အိမ္ေနာက္ေဖးေရာက္လာၿပီ။ ဟင္ အင္က်ီေတာင္မလဲရေသးဘူးလား။ ၅ နာရီထိုးေနၿပီ ဆြမ္းကပ္ ေနာက္က်မယ္ ၿမန္ၿမန္လုပ္ဟု ဆိုကာတစ္ဒုန္းဒုန္းနွင့္ အိမ္ေရွ႕ ၿပန္ထြက္သြားသည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ႕ေပ ေပါင္ဒါဘူးေလး ေဘးခ် အင္က်ီ ကမန္းကတန္းလဲရၿပီ။ ဆံပင္ကို လည္း ၿဖစ္သလို စုၿပီးစီးေနွာင္ပလိုက္သည္။ ေပါင္ဒါကိုယူၿပီး ခပ္ၿမန္ၿမန္ လူးခ်လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ႕ ကားသည္ စက္နိုးေနေလၿပီ။ ဖိနပ္ကို ေစြ႕ကနဲ႕ လက္နဲ႕ေကာက္ယူရင္း ကားေပၚလႊားကနဲ ခုန္တက္လိုက္ရသည္။
         
          ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္ေတာ႕ သတို႕သမီးပင္ မေရာက္ေသး အလွၿပင္ဆိုင္မွာ ၿပင္ေနတုန္းရွိေသး။ မတတ္ႏိုင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေပါက္၀ထိုင္ၿပီး  ငိုက္ၿမည္းခ်င္းအမႈၿပဳလိုက္ေသးသည္။ ခဏေန သတို႕သမီးေရာက္လာေတာ႕ ဆြမ္း ကပ္ တရားနာႏွင့္ မနက္မိုးလင္းၿပီး အလင္းေရာင္စၿပီ ရလာေလၿပီ။ စၿပီး သတိထားမိသည္မွာ ၀မ္းကြဲညီမေလး၏ မ်က္လံုးပင္။ မ်က္ခြံေပၚတြင္ ၿဖဴၿပီး ေတာ္ေတာ္လင္းေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ ေၾသာ္ ထားပါေလ ဒါ အလင္းေရာင္လာ ကာစ ေမွာင္ေနေသးလို႕ေနမွာပါ။

          ခဏေနေတာ႕ အေမကကြ်န္မကိုေခၚေမးသည္။ သမီးနင္ဘာမွ မ်က္ႏွာမွာ လိမ္းမလာဘူးလားတဲ႕။ ကြ်န္မက မိတ္ကပ္နည္းနည္း လူးထားတယ္အေမဟု ၿပန္ေၿဖသည္။ မွန္သြားၾကည့္ဆိုသည္။ မွန္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ကြ်န္မ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေၿပာင္သလင္းခါလွ်က္ ငါ မိတ္ကပ္လိမ္းလာပါတယ္ဟု စိတ္ထဲေတြးမိေသးသည္။ ၿပီး ေၾသာ္ ငါ ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးဖို႕လဲ ေမ႕လာသဟဲ႕။ ေအးေလ မတတ္နိုင္ဘူး လာၿပီးမွ အိမ္ၿပန္လို႕မွမရပဲ။ ေနပါေစ ..ေနပါေစေတာ႕ ေပါ့။
         
          အလင္းေရာင္ရလာသည္ႏွင့္ အေၿခအေနဆိုးလာသည္မွာ ကြ်န္မ၏ ညီမ၀မ္းကြဲေလးမ်က္ႏွာပင္။ မိတ္ကပ္သည္ ႏွေခါင္းေဘးနားတြင္ ပံုေနေသးသည္။ ေဘးနားေခၚၿပီး tissue နွင့္ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ မ်က္ခြံေပၚတြင္ ၿဖဴၿဖဴေဖြးေဖြးၾကီး ၿဖစ္ေနသည္။ ငါလိမ္းတာ အညိဳေဖ်ာ႕ပါ ဘယ္ႏွယ္႕ ၿဖဴေနသတုန္းဟု ေတြးမိေသးသည္.။ နည္းနည္း ထပ္ပါးေပးလိုက္ သည္။ အထင္ဆံုးကၿဖင့္ မ်က္ခံုးေမႊးၾကီး ႏွစ္ေၾကာင္းၿဖစ္သည္။ ၾကည့္မေကာင္းေသး သို႕ႏွင့္ မ်က္ခံုးေမႊးလဲ ထပ္ၿပီးသုတ္ ပစ္လိုက္သည္။ ထုိကဲ႕သို႕ ၿပဳၿပင္ေပးၿပီသည္ေတာင္မွ ညီမ၀မး္ကြဲေလးသည္ သူ႕မ်က္ႏွာကို လူအမ်ားၾကီးၾကားထဲ မၿပရဲ ေသး။
         
သို႕ႏွင့္ နင္အဲဒါဆိုလည္း မ်က္ႏွာသြားသစ္ပါလားဟု အၾကံေပးမိသည္။ လက္စြမ္းၿပမိသည္မွာ ကိုယ္တိုင္ မ ဟုတ္ပါလား။ မဂၤလာေဆာင္မွ ဓာတ္ပံုမ်ားထြက္လာသည့္အခါတြင္ေတာ႕ ညီမေလး၀မ္းကြဲေလးမ်က္လံုးသည္ အၿဖဴေရာင္ထိန္ထိန္၀င္းလွ်က္ အလြန္ေတာက္ပလွ်က္ရွိသည္။ ေဘးႏွစ္ဘက္က ပါးနီသည္ မရဲပဲ အဘယ္ေၾကာင့္ မည္းသြားသနည္း ကြ်န္မလဲ မဆိုတတ္။ မ်က္ႏွာသည္မည္းလွ်က္ရွိသည္။ အၿဖဴဆံုး အထင္းဆံုးႏွင့္ အလင္းဆံုးသည္ မ်က္ခြံ ႏွင့္ မ်က္ခံုးၿဖစ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီလည္း ဒင္းက မည္သို႕ဆိုးလာသည္မသိ။ ၿဖဴၿဖဴနဲ႕ေဖြးေဖြး။
         
          သို႕ႏွင့္ဓာတ္ပံုေတြ ၾကည့္ၿပီးသည့္အခါ အိမ္မွ အိမ္သားမ်ားအားလံုး တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ကြ်န္မကို ေထာက္ခံမဲေပးၾကသည္။ မိတ္ကပ္လိမ္းသည္မွာ အလြန္ေတာ္သည္ဟုဆိုသည္။ ရုပ္ေၿပာင္းသြားသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ကြ်န္မလည္း ေဆြမ်ဳိးမ်ား၏ ေၿမွာက္ပင့္မႈအား မခို႕တရို႕ ႏွင့္ ငါဟဲ႕လို႕  အလိုက္သင့္ၿပံဳး၍ သာေနၿပလိုက္သည္။ ကိုယ္ေတာ္လို႕ ေတာ္တယ္ ေၿပာတာ... မာန္တတ္စရာ မလိုပါဘူးေလဟု ေတြးကာ မ်က္ႏွာကို သာ အနည္းငယ္ေမာ႕မိေလသည္။  ထို႕ေနာက္ ညီမ ၀မ္းကြဲေလးအား ဟဲ႕ နင္ဘြဲ႕ယူရင္ ငါ ထပ္ၿပင္ေပးမယ္ဟု ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္သည္။ ညီမ၀မ္းကြဲေလးသည္ မ်က္ရည္မ်ား ၀ဲကာ သမီးပိုက္ဆံစုေနတယ္မၾကီး အလွၿပင္ဆိုင္မွာပဲ သြားၿပင္လိုက္မယ္ ဟု မ်က္နွာမသာမယာႏွင့္ ၿပန္ေခ်ပသည္။ မၾကီးလက္ရာ သမီး တစ္သက္မွာ တစ္ခါပဲ ၿပင္ပါရေစ ဟု ဆိုပါတယ္။

          ကိုယ္လဲ ဟန္ကိုယ္႕ဖို႕ဆိုသလို အမယ္နင္ပိုက္ဆံကုန္ေနမွာစိုးလို႕ ငါက ေစတနာနဲ႕ေၿပာတာေနာ္ ဟု စကားပင္ မဆံုးေသး ညီမေလး၀မ္းကြဲေလးသည္ ကိုယ္ေ၇ွ႕မွလစ္သြားသည္မွာ ၿမန္ခ်က္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္႕မိတ္ကပ္ပညာေတာ႕ ထိပါးမခံနိုင္ဟု ႏွလံုးမူကာ သမီးကမိတ္ကပ္လိမ္းတတ္ပါတယ္ေနာ္ အေဖက ေလာေလာ..ေလာေလာနဲ႕ မို႕လို႕ ဒီၾကားထဲ ဘက္ထရီမီးက ေမွာင္ေနေသးတယ္။ ဒီေလာက္ၿပင္လို႕ရတာေတာင္ ကံေကာင္းဟု ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေရာ ၾကိတ္လိုက္ရေလေတာ႕သည္။
         
          ထို႕ေၾကာင့္ ကြ်န္မ၏ မိတ္ကပ္ကြ်မး္က်င္မႈပညာအား အသံုးၿပဳလိုၾကတယ္ဆိုရင္ၿဖင့္ ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမ မ်ား အေၾကာင္းၾကားပါေလ။ ကိုယ္တိုင္ပစၥည္းစံုလင္စြာ ယူလာၿပီ အခမဲ႕ မိတ္ကပ္ၿပင္ေပးပါမယ္လို႕ ေၾကာ္ၿငာ ေမာင္းခတ္ပါရေစလားရွင္။


----
ခ်စ္ေသာ ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး က်န္းမာလို႕ခ်မ္းသာၾကပါေစရွင္။ သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးကေတာ႕ ၿဖင့္ google ကေန ရွာေဖြအသံုးၿပဳ ထားပါတယ္လို႕ 
အလြမ္းေတြၾကီးဖတ္ေန၇မွာစိုုးလို႕ ဒီတစ္ခါ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပို႕(စ္)ေလးနွင့္ ဧည့္ခံပါရေစရွင္။

Tuesday 18 November 2014

ညတစ္ည..






အပ်ဳိမ အိပ္ယာေပၚ၀ယ္ တစ္လူးလူးတစ္လိမ္႕လိမ္႕။ ေဘးနားရွိနာရီကုိ လွမ္းၾကည့္ေတာ႕ ည ၁၀ နာရီ။ ေဟာ ေၿခသံၾကားတယ္။ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ ၿပီးတစ္ဖက္လွည့္ကာ အသက္မွန္မွန္ရႈ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သည္။ အခန္းထဲ ၀င္လာသည့္ေၿခသံကို ၾကားေနရသည္။ သူမကိုယ္ေပၚမွ ေလွ်ာ႕ရဲရဲၿဖစ္ေနသည့္ ေစာင္ကိုလံုၿခံဳေအာင္ ၿခံဳေပးကာ ေၿခသံက အခန္းအၿပင္သို႕ ၿပန္ထြက္သြားသည္။ ေအးသည့္လဆုိေသာ္လည္း အပ်ဳိမ၏ နားထင္မွ ေခြ်းတစ္ေပါက္သည္ ေပါက္ ကနဲ စီးက်လာ၏။  

ခဏမွ် အေၿခအေနေစာင့္ၾကည့္ကာ ၿငိမ္ေနမိေသးသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႕မွ အသံမၾကားေအာင္ ၿဖည္း ၿဖည္းခ်င္းကုန္းထလိုက္သည္။ စစခ်င္းမ်က္လံုးထဲဘာမွ မၿမင္ရေပ။ ေမွာင္ေနသည္သာရွိသည္။ က်င့္သားရေနၿပီၿဖစ္ သည့္ အခန္းထဲ အ၀တ္ထည့္သည့္ ဘီဒိုဘက္ရွိရာကို ေၿခေထာက္ကိုေရႊ႕လိုက္သည္။ ေၿခလွမ္း ၅ လွမ္းမ်ွ လွမ္းၿပီး ေနာက္ မ်က္လံုးသည္ အေမွာင္ထဲ နည္းနည္းၿမင္လာရ၏။ ဘီဒိုေနာက္ဘက္အသင့္ကပ္ထားသည့္ အိတ္ကို လက္ႏွင့္ စမ္းၿပိီး နိႈက္ယူလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ညေနက မီးပူတိုက္ရင္း စီထည့္ထားၿပီးသားၿဖစ္သည့္ ဘီဒိုဒုတိယထပ္မွ အင္က်ီ ထမိန္တို႕ကို အိတ္ထဲသို႕ အစီအရီထည့္လိုက္သည္။

ေဟာ ေၿခသံၾကားၿပန္ၿပီ။ အင္က်ီမ်ားစီထည့္ေနရာမွ သူမရပ္လိုက္ၿပီးနားစြင့္လိုက္သည္။ အခန္းတံခါးသည္  ခပ္ဟဟ ၿဖစ္လာသည္။ အခန္းအၿပင္ဘက္မွသူသည္ သူမ၏အိပ္ယာကုတင္ကို လွမ္းၾကည့္ေနပံုရသည္။ သူမအသက္ပင္ ၿပင္းၿပင္းမရႈရဲ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ ခြေခါင္းအံုးၾကီး ေစာင္အုပ္ခဲ႕ေပလို႕။ ထို႕ေနာက္ အခန္းတံခါး ၿပန္ ပိတ္သြားသည္။ သည္ေတာ႕မွ အပ်ဳိမ သက္မခ်ႏိုင္၏။ အၿပီးမသက္ႏိုင္ေသးသည့္ အင္က်ီတို႕ကို ထည့္၏။ ၿပီးဇစ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာဆြဲၿပီး ပိတ္လိုက္သည္။

အိတ္ကိုအသာမကာ ကုတင္ေအာက္ အေမွာင္ရိပ္ထဲ ခဏထိုးထည့္ထားလိုက္သည္။ နာရီမွ မီးလင္းခလုတ္ ေလးကို ႏွိပ္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ႕ ၁၀ နာရီ ၄၅ မိနစ္။ စာၾကည့္စားပြဲထံသို႕ လွမ္းလိုက္ၿပန္သည္။ စားပြဲရွိ အံဆြဲကို အသံမၿမည္ေအာင္ ခပ္ၿဖည္းၿဖည္း ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ အထဲမွ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးကိုယူၿပီး စားပြဲခံုေပၚလွမ္းတင္ လိုက္သည္။ ပထမဆံုး စာမ်က္ႏွာရွိ စာရြက္ၿဖဴၿဖဴေခါက္ေလးကို ၿမင္သာေအာင္ အၿပင္သို႕တစ္ၿခမ္းဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းသလိုလို ေပ်ာ္သလိုလို။ ဘာလိုၾကီးမွန္းမသိ။ ရင္ခုန္ခ်င္သလိုလို။

ၿပီးေၿခသံခပ္ဖြဖြနင္းကာ အိပ္ယာေပၚၿပန္လွဲလိုက္ၿပန္သည္။ ေၾသာ္ ဒီညမွ ညတာပိုရွည္လြန္းေနသလား မသိ။ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တို႕သည္ ေခါင္းအံုးေပၚသို႕စီးက်လာၿပန္သည္။ ငိုေနပါေရာလား။ မငိုပါဘူး ဒါငိုစရာမွ မဟုတ္တာ။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ ဆိုသည့္အရြယ္သည္ အရြယ္ေရာက္ၿပီပဲ။ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးၿဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀တစ္ခုကို ထူေထာင္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ အခ်စ္ကိုၿမည္စမ္းပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ အပ်ဳိမ ၏ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ မွန္သည္။  

မနက္ၿဖန္ဆိုလွ်င္ အပ်ဳိမဘ၀၏ အလွည့္အေၿပာင္း။ ခ်စ္ေသာခ်စ္သူအနားမွာေနၿပီး ဘ၀တစ္ခုကို စတင္တည္ ေထာင္မည့္ေန႕။ အေတြးႏွင့္ပင္ ၾကည္ႏူးရသည္။ ရင္ခုန္ လိႈက္ေမာရသည္။ နႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတြင္ အၿပံဳးတစ္စသည္ လွစ္ကနဲ။ ေတြးရင္းရွက္သလိုလို ရင္ဖိုလိႈက္ေမာသလိုလို ..အိုး ဘယ္လိုၾကီးမွန္းကို မသိပါဘူး။  နာရီကို ယူၾကည့္မိ ၿပန္ သည္။ ၁၁ နာရီ ခြဲ။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႕လားမသိ  အိပ္ခ်င္စိတ္တို႕ေပ်ာက္ေနသည္။ မ်က္လံုးကို မွိတ္လို႕မရ။ ေဟာ အိပ္ခန္းအၿပင္မွ မီးပိတ္သြားၿပီ။ တစ္အိမ္သားလံုး အိပ္ၾကၿပီထင္။ ညည့္နက္လာသည္ႏွင့္အမွ် အသံတို႕သည္ တိတ္ ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားသည္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွ တစ္၀ုန္း၀ုန္း ထိုးေဟာင္ေနေသာ ရန္လံုၾကီးအသံၾကားရသည္။ ေတာ္ပါေသး ရဲ႕ အိမ္ေဘးဘက္ ၿခံေပါက္၀ကိုခ်ိန္းထားေပလို႕။ အိမ္ေရွ႕ၿခံေပါက္၀ဆိုလွ်င္ ရန္လံုၾကီးေဟာင္တာႏွင့္ အပ်ဳိမတို႕ လူမိၿပီး ဒုကၡေရာက္ႏိုင္သည္။

ခုခ်ိန္မွာ အပ်ဳိမ၏ရင္ထဲ ေၾကာက္စိတ္လံုး၀မရွိ။ သတၱိေတြရွိေနသည္။ အရင္ကဆို အိမ္ေနာက္ေဖး အေမွာင္ထဲ သို႕ပင္ တစ္ေယာက္တည္းမသြား၀ံ႕ေသာ အပ်ဳိမသည္ ၿခံေဘးအေပါက္မွထြက္ကာ တစ္ဖက္ၿခမ္းရွိ ၾကီးမားေသာ သစ္ ပင္ၾကီးေအာက္သို႔သြားၿပီး တစ္ေယာက္တည္းေစာင့္မည္ဟူသည့္ စိတ္မ်ိဳးပင္ ရွိေနေသးသည္။ ဒါ အခ်စ္၏ တန္ခိုးမ်ား ပင္ၿဖစ္မည္။ အခ်စ္ဆံုးႏွင့္ ဆံုဆည္းသူသည္ တစ္ေယာက္တည္းသာ ၿဖစ္လိုသည့္ အပ်ဳိမအတြက္ ခ်စ္သူႏွင့္ဆံုဆည္း ၾကေရးသာ အေရးၾကီးသည္။ က်န္တာ ဂရုမစိုက္ႏိုင္။

          အဓိပၸာယ္မဲ႕စြာ ခြေခါင္းအံုးၾကီးကို တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားမိၿပန္သည္။ အခ်ိန္ကလည္း ၾကာလိုက္တာ ေစာင့္ ေနလို႕လားမသိ။ အင္းခုေလာက္ဆို အေဖႏွင့္အေမ အိပ္ေမာက်ေလာက္ၿပီ။ ကုတင္ေပၚမွ ၿဖည္းၿဖည္းထကာ ကုတင္ ေအာက္မွ အထုပ္ၾကီးကို ဆြဲထုတ္မိၿပန္သည္။ လက္ႏွင့္ခ်ိန္ဆၿပီ ဆြဲၾကည့္သည္။ အင္း သိပ္မေလးပါဘူး။ စာၾကည့္စားပြဲ ေပၚအသင့္တင့္ထားသည့္ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲ ၿပန္စစ္သည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ မွတ္ပံုတင္။ စုထားသည့္ပိုက္ဆံသည္ နည္းလြန္းေနသည္။ မိဘဆင္ေပးထားသည့္ ေရႊထည္လက္၀တ္လက္စားတို႕ကို ယူမသြားခ်င္ေပ။ သို႕ေပမယ္႕ ပစၥည္း ေလးရွိေတာ႕ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ စိတ္ထဲအားရွိလွေပသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အစတုန္းက ယူမသြားပဲ ခြ်တ္ထားခဲ႕မည္ဟု ၾကံစည္ ထားေပမယ္႕ ယခုမူ ၀တ္သြားရန္သာ စိတ္ကူးလိုက္သည္။

  အ၀တ္အစားအိတ္ႏွင့္  ေဘးလြယ္အိတ္ကို အခန္းအေပါက္၀သို႕ ဆြဲလာၿပီ အဆင္သင့္ခ်ထားလိုက္သည္။ လက္မွနာရီကို ၾကည့္မိေတာ႕ ည ၁၂ နာရီ ထိုးၿပီး ၁၅ မိနစ္။ အခန္းတံခါးကို အေၿခအေနၾကည့္ၿပီး ခပ္ဟဟ ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္သည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွ်က္။ မ်က္စိအနည္းငယ္က်င့္သားရေအာင္ ၾကည့္ ေနလိုက္ေသးသည္။ အထုပ္ေတြကိုဆြဲၿပီး အိပ္ခန္းအၿပင္ဘက္ ေထာင့္ေလးတြင္ ခဏခ်ထားလိုက္သည္။ အေပၚထပ္ ေလွကားေပၚသို႕ ေၿခသံလံုလံုၿဖင့္ တက္ခဲ႕သည္။

မိဘမ်ား၏ အိပ္ခန္းအၿပင္ဘက္ေရာက္ေတာ႕ မ်က္ရည္၀ဲစြာ ရွိခိုးဦးခ်ဖို႕ၿပင္သည္။ ဟင္ စကားေၿပာသံၾကား ေနရသလိုပဲ။ ဒုကၡပဲ မအိပ္ၾကေသးဘူးနဲ႕တူတယ္။ မိသြားရင္ေတာ႕ခက္ၿပီ။ အခန္းအၿပင္ဘက္တြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနမိ ရင္း အခန္းထဲမွ ခပ္တိုးတိုးအသံကိုနားစြင့္မိသည္။

“သမီး အေၿခအေနဘယ္လိုလဲ”

“က်ဳပ္လဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာပဲ”

“မင္းကိုက သမီးကို ဂရုမစိုက္တာ။ ကိုယ္႕သမီး ရည္းစားရေနတာမသိဘူးလား”

“ေၾသာ္ က်ဳပ္ကလည္း အေခြငွားဆိုင္ပဲ သူတစ္ေယာက္တည္းသြားတာ ဆိုေတာ႕ ဘယ္အခ်ိန္ ရည္းစားရသြားသလဲ မသိဘူးေလ ၿပီး ေတာ္႕သမီးက အေနအထိုင္ သိပ္ပိရိတာ”

“ဟင္း.. ေသခ်ာဂရုစိုက္ပါကြာ။ မေတာ္ တစ္ခုခုဆို ငါတုိ႕ပဲ ရင္က်ဳိးမွာ။ သမီးငယ္ငယ္တုန္းက မက်န္းမာလြန္းလို႕ ပိုးေမြးသလို ေမြးထားရတာ။ အခ်ိန္မတန္ေသးပဲ တစ္ခုခုဆို ငါအရင္ေသမွာ. ”

စကားေၿပာေနေသာ အေဖ႕ အသံသည္ ငိုသံခပ္အက္အက္ၿဖစ္သြားသည္။ အပ်ဳိမရင္ထဲ လိႈက္ကနဲ ၀မ္းနည္း စိတ္တို႕ အလိပ္လိုက္တက္လာသည္။ စိတ္ထဲမွ သမီးကိုခြင့္လႊတ္ပါအေဖဟု ေၿပာေနမိသည္။ 

“ေအးပါ ေတာ္…. က်ဳပ္ ဂရုစိုက္ပါ့မယ္  တစ္ခုခုေတာ႕ မၿဖစ္ပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္း၇မွာပဲ။ အ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္”

ဟင္ ..ေမေမ ေၿပာရင္းငိုေနပါလား။ မ်က္ရည္တို႕ပါးၿပင္တြင္ တစ္လိမ္႕လိမ္႕ဆင္းလာသည္။ သမီးကိုခြင့္လႊတ္ပါ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမတို႕ရယ္။ အပ်ဳိမ ကိုခုခ်ိန္ထိ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ဂရုစိုက္စဲ ပါလား။

“ေၾသာ္ .. ငါဒီတစ္ပတ္ အလုပ္ထဲပိုက္ဆံထပ္စိုက္ဖို႕လိုတယ္ကြ။ အဲဒါ သမီးလည္ပင္းက ဆြဲၾကိဳးေလး ေရာင္း လိုက္မလားလို႕”

“အိုး. ၿဖစ္မလား သမီးက အပ်ဳိေလး လည္ပင္းမွာေၿဗာင္ၾကီးနဲ႕ ရွက္ရွာမွာေပါ့။ က်ဳပ္လည္ပင္းက ဆြဲၾကိဳးသာ ေရာင္းပါေတာ္”

အပ်ဳိမ လည္ပင္းမွ ဆြဲၾကိဳးေလးကို ေယာင္ၿပီးစမ္းမိသည္။ လက္ဖမုိးေပၚသို႕ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ ေပါက္ကနဲ ေနေအာင္ က်သြားသည္။ ေၿခသံလံုေအာင္ထိန္းရင္း ေအာက္ထပ္သို႕ ၿပန္ဆင္းလာခဲ႕သည္။ အ၀တ္အစားထုပ္ႏွင့္ ေဘးလြယ္အိတ္ကို ေကာက္လြယ္လိုက္သည္။ အံကိုခပ္တင္းတင္းၾကိတ္လိုက္သည္။ ေၿခလွမ္းတို႕ကို အိမ္ေနာက္ေဖး တံခါးေပါက္သို႕ ဦးတည္လိုက္သည္။ အ၀တ္အစားအိ္တ္ကို ေအာက္သို႕ခဏၿပန္ခ်လိုက္မိၿပန္သည္။ ေအးေလ လက္၀တ္လက္စားေတြ ယူမသြားေတာ႕ပါဘူး။ ကိုယ္႕မိုက္ၿပစ္ကိုယ္ခံရံုေပါ့။ အိပ္ခန္းတံခါးကို အသာၿပန္ဖြင့္ လက္၀တ္ လက္စားေတြ ခြ်တ္ၿပီး ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးေဘးနားပံုလိုက္သည္။

အိပ္ခန္းေလးကို ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ေသာအၾကည့္ၿဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ အိပ္ခန္းအၿပင္ ၿပန္ထြက္လာၿပန္ သည္။ ဟင္ ခုနက မိဘေတြကို သြားကန္ေတာ႕တာ။ မကန္ေတာ႕ခဲ႕ရဘူး။ ေအးေလ ေအာက္ထပ္ကေနပဲ ဦးခ်ခဲ႕ေတာ႕ မယ္။ ဟင္ မဟုတ္ပါဘူး အနီးကပ္ကန္ေတာ႕ သြားခ်င္တယ္။ အေပၚထပ္ေလွကားေပၚ ၿပန္တက္ခဲ႕သည္။ အခန္းေပါက္ ၀ မွ ဦးခ်လိုက္သည္။ သမီးကို ခႊင့္လႊတ္ပါ ေဖေဖႏွင့္ေမေမဟု စိတ္ထဲမွ ေတာင္းပန္မိသည္။

“မင္းကလည္း ငါမၾကိဳက္တဲ႕ ဟင္းပဲ ခဏခဏ ခ်က္ေနတာပဲ”

“ေၾသာ္ ေတာ္မၾကိဳက္ေပမယ္႕ သမီးၾကိဳက္တယ္ေတာ္႕ သမီးကို စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ခုခ်ိန္ထားရမွာ။ ေတာ္ နားမလည္ပဲနဲ႕”

“ကဲ ကဲ အိပ္ေတာ႕ ညည့္နက္ၿပီ မနက္ ငါက အလုပ္အေစာၾကီး သြားရမွာ ”

“အင္း.. အိပ္ေနတာပဲေတာ္ သမီးအတြက္စိတ္ပူလို႕ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး”


အပ်ဳိမ နားႏွစ္ဖက္ကို ပိတ္ရင္း အိ္မ္ေအာက္ထပ္ ၿပန္ဆင္းလာခ႕ဲသည္။ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ေၿပာသမွ် စကားလံုးတိုင္းသည္ အပ်ဳိမ အေၾကာင္း။ အပ်ဳိမက ေဖေဖႏွင့္ေမေမ သည္ အပ်ဳိမကို ခ်ဳပ္ၿခယ္လြန္းသည္။ ၿပီးေတာ႕ အပ်ဳိမကို မခ်စ္ၾက။ အငယ္ဆံုးၿဖစ္ေသာ ညီမေလး ကိုသာ ခ်စ္သည္ဟု ထင္ခဲ႕မိသည္။ ခုေတာ႕ အပ်ဳိမၾကိဳက္သည့္ ဟင္းတစ္ခြက္ကအစ ဂရုစိုက္လြန္းလွသည္။  လွမ္းေသာေၿခလွမ္းတို႕သည္ မၿပတ္ သားေတာ႕ေပ။ လက္မွ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႕  မနက္ ၁ နာရီခြဲၿပီ။ အ၀တ္အစားထုတ္ကို ဆြဲမလိုက္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖး သို႕ အားတင္ၿပီး လွမ္းလိုက္သည္။ ညေနကထဲက တည္းထားေသာ ေသာ႕ခေလာက္ကိုၿဖဳတ္လိုက္သည္။ အိမ္ၿပင္သို႕ ထြက္ ေတာ႕မည္။ အင့္ ကနဲ တစ္ခ်က္ ရိႈက္လိုက္မိသည္။ မနက္က်ရင္ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ င့ါကိုစိတ္ပူေနမွာပဲ။ 


အိမ္အၿပင္သို႕လွမ္းထြက္လိုက္သည္။ ၿခံေဘးအေပါက္နားမွ တစ္ဖက္ၿခမ္းရွိ သစ္ပင္ၾကိီးေအာက္သို႕ လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။ ေဟာ လူရိပ္ေတြ႕ရတယ္။ ခ်စ္သူေရာက္ေနၿပီထင္။  ၿခံတံခါးကိုသူမတြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ သူမသြားေတာ႕ မည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ အိပ္သည့္ အိပ္ခန္းဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္လို႕ၾကည့္လိုက္သည္ ညသည္ ေမွာင္မိုက္ေနစဲ။ ၿခံၿပင္သို႕ ေၿခလွမ္းမယ္ ဟန္ၿပင္လိုက္လွ်င္ နားထဲ ခုနက ေဖေဖႏွင့္ေမေမ ေၿပာေနသည့္ စကားသံတို႕ကို အထပ္ထပ္ ၿပန္ၾကားေနရသည္။ 
 

ႏႈတ္ခမ္းကိုဖိၿပီးကိုက္လိုက္သည္။ ၿခံတံခါးကို အတြင္းဘက္မွ ၿပန္ဆြဲၿပီး ပိတ္လိုက္သည္။ အိမ္ေနာက္ေဖး အေပါက္မွပင္ ၿပန္၀င္လာခဲ႕သည္။ အ၀တ္အစားထည့္ထားေသာ အိိတ္ကုိၿပန္ဆြဲရင္း အိပ္ခန္းထဲၿပန္၀င္လာခဲ႕သည္။ အ၀တ္အစားေတြ ကို ဒုတိယထပ္သို႕ အထပ္လိုက္ၿပန္သြင္းလိုက္သည္။ အိတ္ကို ဘီဒိုအေနာက္ဘက္သို႕ ေခါက္ၿပီး ၿပန္သြင္းလိုက္သည္။ ေဘးလြယ္အိတ္ကိုစားပြဲေပၚ ၿပန္တင္ လိုက္သည္။ စားပြဲခုံေပၚမွ စာအုပ္ေလးကို အံဆြဲထဲ ၿပန္ထည့္လိုက္သည္။

ကုတင္ေပၚသို႕ ၿပန္လွဲခ်လိုက္သည္။ ေခါင္းအံုးႏွင့္ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ၾကိတ္ၿပီး ရိႈက္ငိုပစ္လိုက္သည္။ အပ်ဳိမကို ခႊင့္လႊင့္ပါေတာ႕ ခ်စ္သူရယ္.. ကံမကုန္လို႕ ၿပန္ဆံုၾကမယ္ဆိုရင္ အပ်ဳိမ ခ်စ္သူ႕ရဲ႕ရင္ခြင္ တိုး၀င္ကာ ခိုလို႕သာ နားလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ .. အခ်ိန္မတန္ေသးတဲ႕ ခုခ်ိန္မွာေတာ႕ အပ်ဳိမကို နားလည္ေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုယံုက လြဲၿပီး အၿခားစကားဆိုစရာ မရွိေတာ႕ပါဘူးေလ…ဒီတစ္ညသည္ အပ်ဳိမ အတြက္ေတာ႕ ညတာရွည္လြန္း ေပေတာ႕မည္။

---
ခ်စ္ေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး က်န္းမာလို႕ ခ်မ္းသာၾကပါေစရွင္။ သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးကိုၿဖင့္ ရွာေဖြၿပီး အသံုးၿပဳထားပါတယ္ရွင္

Wednesday 12 November 2014

အလြမ္းေတြ ေၿခြကာသာသြန္းပါေတာ႕ ..အမုန္းမိုးဘယ္ၿငိဳးနဲ႕ရြာ




ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ညိဳတို႕ မည္းကာေမွာင္ေနၾကသည္။ မၾကာမွီ မိုးရြာလိမ္႕မည္ထင္။ ေန႔ခင္းပိုင္းၿဖစ္၍ အိမ္ေရွ႕လမ္းမတြင္ လူသြားလူလာက်ဲပါးလွ်က္ရွိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ေအးခ်မ္း လွ်က္။ မိုးသားတိမ္လိပ္ တို႕ တစ္ရိပ္ရိပ္ေၿပးေနၾကသည္။ လင္းရာမွာ ေမွာင္ ေမွာင္ရာမွ မည္းလာၾကသည္။ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ မိုးစက္ေလးမ်ား တစ္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္က်လာသည္။   မိုးသည္ ပိုၿပီး ရြာသြန္း သည္းထန္လာသည္။ မိုးေရတို႕  တစ္ေ၀ါေ၀ါထိုးၾကလာသည္ကို သေဘာက်ႏွစ္သက္စြာ ေငးေနမိသည္။

          “ေအးေနမွာပဲ”

ႏႈတ္က ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္မိသည္။  ေလပါလာသၿဖင့္ မိုးစက္မိုးေငြ႕ အမႈန္ေလးမ်ား မ်က္ႏွာကိုယ္လံုးတို႕ကို လာေရာက္ ရိုက္ခတ္ၾကသည္။ သြားမွပါ။ အိမ္ထဲ၀င္မွ။ ေတြးရံုသာေတြးၿပီး အိမ္ထဲသို႕ မ၀င္ၿဖစ္။ ၿမင္ေနရသည့္ ၿမင္ ကြင္းေလးကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ရမွာ ႏွေမ်ာသည္။ ႏွေမ်ာေသာအေတြးၿဖင့္ ၀ရံတာေလးတြင္ ဆက္ၿပီးေနၿဖစ္သည္။ သေဘာက်လိုက္တာ။ အၿပံဳးနည္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတြင္ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ ပြင့္အာလာခဲ႕သည္။ မ်က္၀န္းတို႕ ရီေနၾကသည္။

“ေအာင္မယ္ေလး..”

ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္ ထိန္႕လန္႕စြာ ေအာ္ဟစ္သံႏွင့္အတူ သူမ၏ လက္ထဲမွ ထီးသည္ ေလႏွင့္ အတူ လြင့္ပါသြားခဲ႕သည္။ သည္းထန္ေသာ မိုးမ်ားၾကားတြင္ တစ္ကိုယ္လံုးစိုလို႕ ရႊဲရႊဲ။ ရုတ္တရက္ၿဖစ္သြားေသာ ေၿခေနေၾကာင့္ ေကာင္မေလးေၾကာင္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ ထီးသည္ေလႏွင့္အတူ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႕ လြင့္ပါသြား ခဲ႕သည္။

“သီတာ ေရာ႕ေရာ႕ နင္ထီး တစ္ကိုယ္လံုးစိုကုန္ၿပီ အေအးပတ္ေတာ႕မွာပဲ”
         
 သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ပံုရေသာ ေကာင္ေလးသည္ ခပ္ၿမန္ၿမန္ေၿပးလာရင္း လြင့္သြားေသာ ထီးကို ေကာက္လာၿပီး ေကာင္မေလးလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္သည္။ သတိၿပန္၀င္လာေသာ ေကာင္မေလးသည္ ထီးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ထီးက ပ်က္ေလၿပီ။ ၿပန္ဖြင့္လို႕မရ။

          “ကဲ ကဲ ေနေတာ႕ မိသီတာ လာလာငါနဲ႕ တူတူသာလိုက္ခဲ႕ေတာ႕”

ေကာင္ေလးက ထီးကို ႏွစ္ေယာက္မွ်ေဆာင္းရင္း ေကာင္မေလးနားတိုးကပ္လိုက္သည္။ ဤမွ်ေလာက္ နီးနီးကပ္ကပ္သူ တို႕ႏွစ္ေယာက္ တစ္ခါမွွ် မေနဘူး။ မိုးေရတို႕စိုရႊဲေနေသာ ေကာင္မေလး၏ မ်က္ႏွာသည္ ၀င္းလက္စိုေၿပလွ်က္ရွိသည္။ အရင္က မသပ္မရပ္ႏွင့္ ၿဖစ္သလို စည္းေႏွာင္းထားေသာ ဆံပင္တို႕ကို ေကာင္မေလးက ေဘးတစ္ဖက္သို႕ သိမ္းကာ အေရွ႕သို႕ခ်ထားၿပန္သည္။ ဒီေတာ႕မွ ေကာင္မေလး၏ ေမးေစ႕လံုးလံုး၀န္း၀န္းေလးသည္ ပို၍ေပၚလြင္သြားသေယာင္။ ေရစိုထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းတို႕သည္ ရႊန္းစို နီေထြးလွ်က္။ မၿပင္ပဲ လွေသာအလွသည္ ေကာင္ေလးအတြက္ တဒဂၤမိန္းေမာ သြားစရာ ၿဖစ္ေနသည္။

          “ဟဲ႕ သုတ ဘာလို႕ ငါ့ ဒီေလာက္ၾကည့္ေနတာတုန္း. ဒီမွာ အင္က်ီကပါးလို႕ ေရစိုၿပီး အေနရ ခက္ေနရတဲ႕ ထဲ နင္က တစ္မ်ဳိး။ ဘာၿဖစ္လို႕လဲ ခုနက ထီးနဲ႕ညိွၿပီး ငါ့အင္က်ီၿပဲ သြားလို႕လား”       

 မလံုမလဲ ေကာင္မေလး သူ႕ကိုယ္သူ လွည့္ပတ္ၿပီး ၿပန္ၾကည့္သည္။ ဒီေတာ႕မွ ေကာင္ေလးက သတိ၀င္လာဟန္ၿဖင့္

    “မ..မၿပဲပါဘူး။ ေရာ႕ေရာ႕ ငါ့အေပၚရွပ္အင္က်ီ ထပ္၀တ္လိုက္။ ေနာက္ေန႕မွ ၿပန္ေလွ်ာ္ၿပီး ၿပန္ေပးေတာ႕.”

လွ်ပ္ကနဲ လက္သြားေသာ လွ်ပ္စီးအလင္းေရာင္ႏွင့္ အတူ ေလၾကမ္းတစ္ခ်က္အေ၀႔တြင္ မိုးေရတို႕သည္ သူမ၏ မ်က္ႏွာ သို႕ ၿဖန္းကနဲ လာရိုက္ကုန္၏။ အတိတ္တြင္ စီးေမ်ာေနေသာ စိတ္အလ်င္သည္ ပစၥဳပၸန္သို႕ ၿပန္လည္ေရာက္ရွိ လာသည္ ပါးတြင္ ပူေႏြးေသာေရစီးေၾကာင္းေလးတစ္ခု စီးဆင္းလာသည္။ငါ ငါ ငိုေနတာေပါ့။ ဒါ မ်က္ရည္လား။  အိုး မဟုတ္ပါ ဘူး မိုးေငြ႕ေလးေတြ မ်က္ႏွာကို လာရိုက္လို႕ မိုးေရေတြပဲ ေနမွာပါ။
 “ဟာ ၿမတ္ကလည္း သုတက ဒီေလာက္အလွၾကိဳက္တဲ႕ဟာ… ၿပီးသူတြဲေနတဲ႕ ေကာင္မေလး ေတြၾကည့္ အလန္းေတြ ငါ့လိုရုပ္ကို ငါ့လိုအဆင့္အတန္းကို ဘယ္ၾကိဳက္ပါ့မလဲဟဲ႕. ၿပီးေတာ႕ ငါက ေယာက္်ားဆို မေခ်ာရင္ေန မခ်မ္းသာရင္ေန ငါ့ကိုသစၥာရွိရွိနဲ႕ တစ္ကယ္႕ေမတၱာစစ္နဲ႕ ခ်စ္တဲ႕သူပဲ လိုခ်င္တာ။ ၿပီးေတာ႕ သုတရဲ႕ နံပါတ္စဥ္ တစ္ခုထဲမွာ ငါမပါခ်င္ဘူး ။ ပိုက္ဆံမရွိလို႕ ဆင္းရဲေပမယ္႕ ငါ့မွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာနေတာ႕ခ်မ္းသာတယ္”

 “မင္းတို႕ကလည္းကြာ မင္းၾကည့္ သူမ်ားမိန္းကေလးေတြမ်ား ငါ့နားကပ္ခ်င္လြန္းလို႕။ သီတာထက္ အပံုၾကီး အလန္းၾကီးသာတယ္။ သီတာက ခင္ဖို႕ေကာင္းေပမယ္႕ ခပ္ေၾကာေၾကာ မာနၾကီးတစ္ခြဲသားလုပ္ေနတာ ငါ သေဘာမက်ပါဘူး။ ငါက မိန္းမဆိုရင္  က်က္သေရရွိရွိ လွလွပပ ထက္ၿမက္ေပမယ္႕ ေယာက်္ားေနာက္က လိုက္တဲ႕ သူမ်ဳိးပဲ သေဘာက်တာ။ သီတာကိုၾကည့္ရတာ မာဆတ္ဆတ္  ဘယ္လိုမွ ခံစားလို႕မရပါဘူးကြာ ..သူငယ္ခ်င္းပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ပံုကလည္းၾကည့္အုန္း ေက်ာင္းလာမ်က္ႏွာေၿပာင္နဲ႕ ၿပင္ၿပင္ဆင္ဆင္ကို မေတြ႕ရဘူး”

ကိုထက္ႏွင့္ၿမတ္ ၊ ဖုိးေက်ာ္ႏွင့္မိခမ္း တို႕သည္ ခ်စ္သူရည္းစားအတြဲမ်ားၿဖစ္သလို႕ သုတႏွင့္သီတာကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းအဆင့္ထက္ေက်ာ္ကာ ခ်စ္သူေတြၿဖစ္ေစခ်င္ၾကသည္။ ခက္ေနသည္က သုတႏွင့္ သီတာႏွစ္ေယာက္ စလံုးပင္။ အေၾကာင္းၿပခ်က္ကိုယ္စီ ရွိခဲ႕ၾကသည္။ သို႔ေပမယ္႕ မိုးသည္းသည္းထဲ သူတို႕ႏွစ္ဦး၏ ရင္ခုန္သံသည္ အစပ်ဳိးခဲ႕ ၾကသည္။  

“တီ…တီ…တီ..တီ…တီ”

မီးေသြးအိတ္မ်ား တင္ထားေသာ စက္ဘီးကို သတိႏွင့္ အားစိုက္နင္းရင္း မညီညာေသာလမ္းတြင္ ေဘးဆင္း ေပးဖုိ႕ စိတ္ကူးလိုက္သည္။ ေနာက္မွ ကိုယ္ပိုင္ကားတစ္စီးသည္ အသည္းအသန္ ဟြန္းတီးကာ လမ္းေတာင္းေနၿပီေလ။ ပိုက္ဆံရွိေသာ သူမ်ား သိပ္ေမာက္မာတာပဲ။ မီးေသြးသံုးအိတ္ဆိုတဲ႕ အေလးခ်ိန္က နည္းတာ မွတ္လို႕။ ေဘးဆင္းေပး ဖို႕ကုိ သတိအေတာ္ထားရတယ္ဆိုတာ မသိေလေရာ႕သလား။ ေအးေလ ကိုယ္ပိုင္ကားစီးေနမွေတာ႕ ခုလိုအေလးခ်ိန္ အမ်ားၾကီးႏွင့္ စက္ဘီးစီးဖူူးမွာလဲ မဟုတ္။ ၿပီး နင္းေနတာ မိန္းကေလးလို႕လည္း သိမည္မဟုတ္။ မီးေသြးအိတ္တို႕က ေနာက္ေက်ာမွာကြယ္ထားသည္ မဟုတ္လား။

ကြ်တ္ ငါကြာ ..စိတ္မရွည္ေတာ႕ဘူး။ ဒီေလာက္ဟြန္းတီးေနတာေတာင္ ေဘးမဆင္းေပးေသးဘူး။ မိုးေရမိၿပီး ေနာက္ေန႕ သီတာဖ်ားသည္ဟု ခြင့္တိုင္ကာ ေက်ာင္းသို႕မလာ။ ဒီေန႕ဆို တစ္ပတ္ၿပည့္ၿပီ။ ဟိုေကာင္ေတြကို သီတာ အိမ္သြားမည္ဟု ေခၚသည္ကို ညစ္ၿပီးမလိုက္ၾက။ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္၀ယ္ၿပီးသားဟု ဆိုကာ ၿမိဳ႕ထဲထြက္သြားၾကသည္။ သို႕ႏွင့္ သုတတစ္ေယာက္တည္းသာ လိုက္လာခဲ႕သည္။ အိမ္ကလည္းရွာရေသး။ လမ္းေတြကလည္းက်ဥ္းသည္။ ဒီၾကားထဲ ခ်ဳိင့္ေတြကလည္းေပါေသး။ ကားကို မနည္းသတိထားၿပီးေမာင္းေနရသည္။ ဒါကို အဲဒီေရွ႕က စက္ဘီးက ေႏွးတိေႏွးေကြး။

ေဟာ စက္ဘီးတစ္ဖက္ကိုခ်ဳိးေကြ႕သြားသည္။ ေကာင္းတယ္။ သီတာတို႕အိမ္ကိုေရာက္ေတာ႕ သီတာအေမႏွင့္ ေမာင္ေလးသာေတြ႕ရသည္။ သီတာက မီးေသြးသြားပို႕သည္ဟုဆိုသည္။ သီတာတို႕က မီးေသြးအေရာင္းဆိုင္ ဖြင့္ထား သည္။ သည္ေန႕ဆိုင္အလုပ္သမားက မလာ။ ထို႕ေၾကာင့္ သီတာကိုယ္တိုင္ သြားပို႕ရသည္ဟု ဆိုသည္။  သီတာ အေမေၿပာပံုအရ သီတာ၏ ၀င္ေငြကိုသာ အိမ္က မွီခိုေနရသည္ဆိုသည္။ အလုပ္ကတစ္ဖက္ ေက်ာင္းကတစ္ဖက္ ႏွင့္ မိသားစုအေရးက တစ္ဖက္တို႕ကို ဟန္ခ်က္ညီစြာ လည္ပတ္ေနရၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေၾသာ္ ..ငါ့လို မိဘထံက လက္ၿဖန္႕  မုန္႕ဖိုးေတာင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတဲ႕ဘ၀ မဟုတ္ရွာပါလားလို႕ သနားမိသည္။ အရင္ကသူထင္သည္က  သီတာသည္ ပိုက္ဆံသုံး အရမ္းသိတတ္သည္။ အရမ္းကပ္သည္ဟု။ ခုေတာ႕ သူထင္သလိုမဟုတ္ပါလားဟု သုတ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ၿပန္ရွက္ေနမိသည္။

ဟင္ အိမ္ေရွ႕မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားတစ္စီးရပ္ထားပါလား။ သုတ ကားပဲ ဘာလာလုပ္ပါလိမ္႕။ စက္ဘီးကိုၿခံထဲ ေကြ႕၀င္ရင္း ၿခံေထာင့္မွာ ေထာက္ထားလိုက္သည္။

“ဟဲ႕ သုတ အိမ္အထိ လိုက္လာတယ္။ ကိုထက္တို႕ ဖိုးေက်ာ္တို႕ေရာ”

အသံနွင့္အတူ ေရာက္လာသည့္  သီတာကို သူလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဟင္ ခုနက စက္ဘီးသမားပါလား။ ဒါဆို ပစၥည္းေတြအမ်ားၾကီးနွင့္ စက္ဘီးနင္းေနသည္မွာ သီတာ။ ေနပူက်ဲက်ဲထဲရုန္းေနသည္မွာ သူမေပါ့.။ သုတ ရင္ထဲ တစ္ဆစ္ဆစ္ နာက်င္လာသလို ခံစားရသည္။ သူမသည္ ေဘာင္းဘီတို ရွပ္အင္က်ီအကြက္ လက္တိုႏွင့္ ဦးထုပ္ေဆာင္း ထားေသးသည္။ သို႔ေပမယ္႕ သူမတစ္ကုိယ္လံုးတြင္ မီးေသြးတို႕ၿဖင့္ မည္းသဲလွ်က္ရွိသည္။

“ေအး နင္ေနမေကာင္းဘူးဆို.လို႕ သူတို႕က ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္တယ္ေလ အလကား သူငယ္ခ်င္းေကာင္း မဟုတ္တဲ႕ ေကာင္ေတြ”

“ဟုတ္တယ္ဟ မေန႕ကမွ နလံထတာ။ အဲဒါဒီေန႕ ဆိုင္က အလုပ္သမားေကာင္ေလးက ရုတ္တရက္ ခြင့္ယူသြားတယ္ေလ အဲဒါနဲ႕ ငါလဲ ၀င္လုပ္ေနရတာ။ အရင္ေန႕ေတြက ဆို သြားပို႔လဲ ခရီးဒီေလာက္မေ၀းဘူး”

သူမေခြ်းေတြသုတ္ေနရင္းေၿပာသည္။ မေန႕ကမွ နလံထတယ္ ဆိုပဲ။ ဒီေန႕ ပစၥည္းအေလးၾကီးေတြႏွင္ ့ခ်ဳိင့္ခြက္ ေနေသာ လမ္းတြင္ ေနပူထဲ စက္ဘီးနင္းသည္။ မသက္သာလိုက္တာ။

“အေမ သမီးသူငယ္ခ်င္းကို လက္ဖက္ေလး ဘာေလး သုပ္ေပးေလ ဟဲ႕ စားမယ္ မို႕လား နင္ ညေနစာ ထမင္း ေရာ စားၿပီးလား”

“မမၾကီး သားကို ဒီေန႕ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ၀ယ္ေကြ်းမယ္ဆို။ ”

“သားငယ္ ကလည္းကြာ ဒီေန႕ေတာ႕ ရွိတဲ႕ ထမင္းေလးပဲ စားလိုက္ ေနာက္ေန႕ ၀ယ္ေကြ်းမယ္ေနာ္..”

“ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း မရဘူး ေၿပာေနတာၾကာၿပီ ဒီေန႕ ပဲ စားမယ္”

သီတာေမာင္ေလးက ေၿပာရင္း တစ္ရံႈ႕ ရံႈ႕ ငိုသည္။ သုတကို အားနာသြားသလို သီတာ ၿပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ သုတကၿဖင့္ သီတာကို သနားလြန္းလို႕ ၿဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလို႕ ႏွစ္သိမ္႕ေပးခ်င္လွၿပီ။ ၿပီးေတာ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ ကိုလဲ ရွက္သည္။ ခုခိ်န္ထိ ပိုက္ဆံတစ္ၿပားတစ္ခ်ပ္မွ ရေအာင္ရွာေဖြႏိုင္ခဲ႕သည္မဟုတ္။ မိဘလုပ္စာ မိဘအရွိန္အ၀ါၿဖင့္ ငါ မာန္တက္ခဲ႕ပါလားဟု ေနာင္တရခ်င္သည္။ သူသည္သီတာႏွင့္စာလွ်င္ အလြန္ အသံုးမက်ေသာ သားသမီး ၿဖစ္ေန သည္။

“သီတာ ခဏေနာ္ ငါၿပန္လာခဲ႕မယ္။ ငါတို႕ထမင္းညေနစာ တူတူ စားၾကတာေပါ့ ”   

 ေၿပာၿပီးရုတ္ခ်ည္း အိမ္က ထထြက္သြားသည္။ သီတာ တားခ်ိန္မရလိုက္။ ခဏၾကာေတာ႕ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ဘဲကင္ ၁၂ မ်ဳိးဟင္းခ်ဳိ. ဟင္းေနာက္ထပ္ သံုးေလးပြဲေလာက္ ပါဆယ္ဆြဲၿပီး သုတ ၿပန္ေရာက္လာသည္။ ထိုညေနက သီတာ တို႕ မိသားစုနွင့္အတူတူ ထမင္းလက္စံုစားရခဲ႕ရသည္။ သုတ၏ ဘ၀တြင္ အရသာအရွိဆံုး ထမင္း၀ိုင္း ေလး ၿဖစ္ခဲ႕သည္။ သုတ ၏ဘ၀ အေနအထိုင္ေၿပာင္းလဲမႈတို႕၏ တစ္ဆစ္ခ်ဳိး အေကြ႕ေလးပင္။

          သုတ၏ မိဘမ်ား အံ႔ၾသယူရသည္အထိ အေဖ၏ အလုပ္တြင္၀င္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္သည္။ အရင္လို အားမေနေတာ႕သၿဖင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ဆံုခ်ိန္နညး္သြားသည္။ သို႔ေပမယ္႕ သီတာ၏ အိမ္သို႕ မၾကာခဏဆို သလို သုတေရာက္လာတတ္သည္။  ေရာက္လာတိုင္းလဲ သီတာေမာင္ေလးႏွင့္အတူ အၿပင္ထြက္ကာ တစ္ခုခုထြက္စားၾက သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သီတာပင္မပါပဲ သီတာေမာင္ေလးကို ကစားကြင္းလိုက္ပို႕ေပးတတ္သည္။ အားကိုးမဲ႕ေနေသာ ဘ၀ ေလးတြင္ မွီရာတည္ရာ ရွိလာေသာအခါ သီတာတို႕မိသားစုေလး ေပ်ာ္ၾကသည္။

          တစ္ခါတစ္ရံ တစ္လလံုးေနလို႕မွ သုတေရာက္မလာလွ်င္ အိမ္မွ သားငယ္သည္ ကိုကိုသု လာလဲမလာဘူးဟု ဆိုကာ သုတထံသို႕ ဖုန္းလွမ္းဆက္တတ္ေနၿပီ။ သီတာကေတာ႕ သုတကို သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သာ သေဘာထားသည္။ သီတာထင္သည္မွာ သုတသည္ စာနာနားလည္မႈတို႕ၿဖင့္ သီတာတို႕မိသားစုေလးကို ေဖးမ ေနသည္ဟုသာ။ သုတ၏ ရင္ထဲ အခ်စ္ဟူသည္ ကိန္းေအာင္ေနမည္ဟု သီတာ မထင္ရဲခဲ႕ေပ။ ကြာၿခားလြန္းသည့္ ဘ၀ အေၿခအေနတြင္ ဒါသည္ မၿဖစ္ႏိုင္ဆိုသည္ကို သီတာ တစ္ထစ္ခ်တြက္ကိန္းခ်ထားခဲ႕ၿပီးသား။

          “ဟလို ကိုကိုသုလား ။ မနက္ၿဖန္အားလား။ သားတို႕ေက်ာင္းမွာေလ ဆုေပးပြဲရွိတယ္။ သားက ဒုတိယ ရတယ္ ။ အဲဒါ မမနဲ႕ အတူ ကိုကိုသု လိုက္ခဲ႕ပါလား”

          ထိုကဲ႕သို႕ သားငယ္ ေတာင္းဆိုသမွ် သုတက လိုက္ေလ်ာသည္။ ေက်ာင္းေတြၿပီးေတာ႕မည္။ သူငယ္ခ်င္းဘ၀ ႏွင့္သာ ရပ္တည္စဲ။ သုတ၏ ရည္မွန္းခ်က္သည္။ ယခုလို သီတာတို႕ဘ၀အေၿခအေနတြင္ သူ၏မိဘမ်ားသည္ သီတာႏွင့္ သူ႕ကို သေဘာတူမည္မဟုတ္။ အဓိကက်သည့္ စီးပြားေရးကို သူကိုယ္တိုင္ၾကိဳးစားၿပီး ကိုယ္႕ေၿခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ တည္ႏိုင္သည့္ေန႕တြင္ သီတာတို႕ မိသားစုေလးကို သူပိုင္ပိုင္ႏိုင္နိင္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မည္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ သီတာကို ဖြင့္ေၿပာမည္။ သီတာသည္လည္း ၿငင္းမည္မဟုတ္။ ဒါကို သုတတို႕ ႏွလံုးသားခ်င္းနားလည္သည္။ သံေယာဇဥ္ႏြယ္သည္ ႏွစ္ဦးစလံုးတြင္ ခ်စ္သည္ဟု မဆိုခဲ႕ေသာ္ၿငား ခိုင္ၿမဲစြာ ရစ္ေနွာင္ဖြဲ႕ ခဲ႕ၿပီး ၿဖစ္ေနသည္မွာေတာ႕ ေသခ်ာသည္ ဟုသာ သုတေတြးသည္။

          “ဟုတ္ကဲ႕ ကိုသက္..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္ ခုလို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ အလုပ္ရွာေပးၿပီး အေၾကာင္းၾကားေပးတာ”     

သီတာတို႕အိမ္ေရွ႕တြင္ ကားတစ္စီးရပ္ထားသည္။ ဘယ္သူ႕ကားပါလိမ္႕။ သားငယ္က အိမ္ေရွ႕ ခံုေလးတြင္ ထြက္ထိုင္ ၿပီး မိႈင္ေနသည္။

          “သားငယ္ ဘာၿဖစ္ေနတာတုန္း ေနမေကာင္းဘူးလား”

          “ဟာ ကိုကိုသု ..ဟိုမွာေလ အိမ္ေပၚမွာေလ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတာ။ သားက အဲလူၾကီး မၾကိဳက္ဘူး သိပ္ ၾသဇာေပးတာ။ မမေရာ ေမေမၾကီးေရာ အဲလူၾကီးဆို ဟုတ္ကဲ႕ ဟုတ္ကဲ႕နဲ႕”

          သားငယ္ေလးကို အနားဆြဲယူၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ေထြးပိုက္ထားလိုက္သည္။ သားငယ္ကလည္း ၾကည္ႏူးစြာၿဖင့္ ၿပန္ဖက္သည္။ ကိုသက္သည္ သီတာတို႕အေမဘက္မွ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးၿဖစ္သည္။ ယခုသီတာတို႕ ေနသည့္အိမ္ပင္လွ်င္ ကိုသက္႕ ေက်းဇူးမကင္းဟု သီတာေၿပာဖူးသည္။ သီတာ ထက္ အသက္ ၅ ႏွစ္မွ် ၾကီးၿပီး လူၾကီးဆန္သည္။ လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သလို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။ အိမ္သို႕ အသြားအလာေတာ႕မစိပ္။ ဖုန္းၿဖင့္သာ အဆက္အသြယ္ ရွိၾက သည္။ ဒီေန႕က်မွ အိမ္ကိုလာလို႕ဟု သုတ စိတ္ထဲေတြးမိသည္။

          ကိုသက္ေက်းဇူးၿဖင့္ပင္ ေက်ာင္းၿပီးသည္ႏွင့္ သီတာ သည္ေနရာေကာင္းေသာ ရံုး၀န္ထမ္းဘ၀ကို ရခဲ႕သည္။ အစတြင္ မီးေသြးဆိုင္ေလးကို အလုပ္သမားႏွင့္ ထိန္းထားေသးေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း သီတာ၏ အလုပ္မွ ၀င္ေငြ ေကာင္းလာေသာအခါ ဆိုင္ေလးကို ပိတ္ပစ္ခဲ႕သည္။ သုတကၿဖင့္ ထိုဆိုင္ေလးကိုႏွေမ်ာသည္။ သည္ဆိုင္ သည္အလုပ္ ေတြေၾကာင့္ သူသည္ သီတာကို အသည္းေၾကြလုမတတ္ သနားစိတ္ၿဖင့္ ခ်စ္ခင္စံုမက္ခဲ႕ရသည္မဟုတ္ပါလား။ ဒါေပသိ တစ္ဖက္ကေတြးၿပန္ေတာ႕ ခုဆိုလွ်င္သီတာသည္ သက္ေတာင့္သက္တာ လွလွပပၿဖင့္ ဘ၀အဆင့္ကုိ တစ္ဆင့္ၿခင္း လွမ္းတက္ေနႏိုင္ၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ခ်စ္ေသာ သီတာအတြက္ သုတ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးသည္။

          အခ်ိန္ေတြ ဒီေလာက္ၾကာေနၿပီ တစ္ကယ္ဆိုလွ်င္ သုတဘက္က တစ္စံုတစ္ခု စတင္လႈပ္ရွားသင့္သည္။ နင္ ငါ့ကို မခ်စ္ဘူးလား သုတဟု ေမးလို႕ရလွ်င္ေကာင္းမည္။ ခုေတာ႕ တစ္စံုတစ္ရာမွ် ဖြင့္ဟ ေၿပာဆိုၿခင္းမရွိပဲ မ်က္၀န္းထဲမွ အခ်စ္ကိုရွာေဖြေနရသည္မွာ သီတာ အတြက္ပင္ပန္းလြန္းလွသည္။  ေမေမကလည္း စိတ္ခ်ခ်င္ၿပီ ကိုသက္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ သင့္ေတာ္သည္ ကိုသက္ကလည္း ေမေမ႕ကုိ ကမ္းလွမ္းထားသည္ဟု ဆိုသည္။ သုတရယ္ နင့္ရင္ထဲမွာ ငါ့အတြက္ ေနရာ ေလးတစ္ခုကိုမွ် သတ္မွတ္လို႕မေပးႏိုင္ဘူးလား ဟင္။

          ဒီတစ္ေခါက္ ႏိုင္ငံၿခားသြားၿပီး ၿပန္လာလွ်င္ သုတ ဖြင့္ေၿပာလိုက္ေတာ႕မည္။ ယခုတစ္ေခါက္ စီးပြားေရး အဆင္ ေၿပလွ်င္ သုတေမွ်ာ္မွန္းထားသလို ကိုယ္႕ေၿခေထာက္ေပၚကိုယ္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္နိုင္ ရပ္တည္ႏိုင္ၿပီ။ ပင္ပန္းေနသည့္ သီတာ ဘ၀ေလးကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ေလးကိုေပးမည္။ ေယာက္်ားခ်င္းမို႕ သိသည္။ ကိုသက္ဆိုသူ၏ ရန္ကလည္းရွိေသးသည္။ ဒီတစ္ေခါက္ခရီးထြက္တာ ၁ လေလာက္ေတာ႕ ၾကာလိမ္႔မည္ထင္။

          “ဟလို .. ေအး ေၿပာ သုတ ငါ သီတာ”

          “ငါလား ေနေကာင္းပါတယ္ဟ။ ဘာၿဖစ္လို႕လဲ။ အမယ္ ငါ့ကို သတိရလို႕။ လြမ္းလို႕။ ငါက နင့္ရည္စား မွ မဟုတ္တာဟဲ႕. သုတရဲ႕ လြမ္းတဲ႕အေၾကာင္းေတြ လာေၿပာေနတယ္။ တယ္ခက္တာပဲ။ နင့္မွာ ရည္စားမရွိဘူး .. အမယ္ေလး မယံုေပါင္။ ဘာခ်စ္တဲ႕ ေကာင္မေလးရွိတယ္။ ဖြင့္မေၿပာရေသးတာ။ ေၾသာ္…ေအးပါ..ကဲ ကဲ ဖုနး္ဆက္ ရၿခင္းအေၾကာင္းေၿပာ.. ေနာက္မေနနဲ႕… ”
         
          “ေအး. ငါအစကေတာ႕ နင့္ကိုၿပန္လာမွ ေၿပာမလို႕ပဲဟ. ခုေတာ႕မရေတာ႕ဘူး ဖုန္းနဲ႕ပဲ ေၿပာလိုက္ေတာ႕ မယ္။ နင့္ကို အေလးမထားတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။  

          “အမယ္. ေအးပါ ေၿပာမွာသာ ေၿပာစမ္းပါ”
          “တီ တီ တီ”

  စားပြဲေပၚမွ သီတာလက္ကိုင္ဖုန္းက ၿမည္လာၿပန္သည္။  

          “ဟဲ႕ ခဏေလး  လက္ကိုင္ဖုန္းကလာေနတယ္။ ဟယ္လို.. ဟင္..ဟုတ္ကဲ႕ ဟုတ္ကဲ႕ ခုပဲ လာၿပီ “

 သုတကို ေမ႕သြားသည္ သီတာ လက္ကိုင္ဖုန္းေၿပာရင္း အိတ္ကို ဒေရာေသာပါးဆြဲကာ အခန္းထဲမွ ေၿပးထြက္ သြားသည္။

          “ဟလို ဟလို ..ဟလို သီတာ …သီတာ ဟဲ႕ ဘာၿဖစ္တာလဲ ”

သုတ ရင္ေတြပူလိုက္တာ။ ဘာၿဖစ္တာပါလိမ္႕ ..

“ဟလို”

တစ္ဖက္မွ ဟလိုဟု ထူးသံၾကားရသည္။

“သီ ..သီ တာလား ”

“မဟုတ္ပါဘူးရွင္ မမသီတာ အေမ ရုတ္တရက္ ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္ဆိုလို႕ ခုပဲ ထြက္သြားပါတယ္”

“ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ႕ ေက်းဇူးပါပဲ ဗ်ာ”

ဒုကၡပဲ ၿပန္ခ်င္လိုက္တာ။ အလုပ္ကၿပီးေနၿပီ သဘက္ခါ ၿပန္ရေတာ႕မွာ။ ဟာ မတတ္နို္င္ဘူး ေလယဥ္လက ္ မွတ္ေရႊ႕  ၾကည့္မယ္။ air line ကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ အခ်ိန္ေရႊ႕လို႕မရ။ မနက္ၿဖန္က လူၿပည့္ေနၿပီေၿပာသည္။ Stand by လာေစာင့္ပါဟုဆိုသည္။ ဘယ္လိုမွခ်ိန္းလို႕မရ။ သီတာ လက္ကိုင္ဖုန္းကိုေခၚလည္းမရ။ ၿဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေၿပးသြားခ်င္ လွၿပီ။ စိတ္ထဲပူလွၿပီ။ သီတာေရ ငါၿပန္လာမယ္ အားတင္းၿပီးေစာင့္ေနပါဟာ။ တစ္ရက္ထဲပါ။ တစ္ရက္ထဲပါ။ ၿပီးမည္ဟု ထင္သည္႕ အလုပ္သည္ မၿပီး အလုပ္ကမၿပီးသည့္အခါ ေနာက္ထပ္ပင္ ၁ လမွ် ထက္ၾကာသြားသည္။ သီတာႏွင့္ ဘယ္လိုမွ ဆက္သြယ္လို႕မရ။

ၿပန္လာၿပီဆိုကထဲက သီတာတို႕အိမ္ဘက္ရွိရာ သူထြက္လာခဲ႕သည္။ ေတြ႕ရသည့္ၿမင္ကြင္းသည္ အေမာဆို႕စ ရာပင္။ အိမ္ေရာင္းမည္ဟူသည့္စာတမ္းႏွင့္ အိမ္သည္ ေသာ႕ခတ္ထားလွ်က္။  သီတာ၏ အလုပ္ကိုလိုက္သြားသည္။ ၾကားရသည့္သတင္းသည္ ပိုၿပီးေသြးပ်က္ဖြယ္ရာေကာင္းသည္။ သီတာအေမႏွင့္ ေမာင္ေလးသည္ ကားအက္ဆီးဒင့္ ၿဖင့္ဆံုးသြားၿပီဟုသိရသည္။ ကိုသက္ႏွင့္ အက်ဥ္းရုန္းလက္ထပ္ကာ ႏိုင္ငံၿခားထြက္သြားသည္ဟု ၾကားသည္။ သုတ၏ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေရစံုေမ်ာ ခဲ႕သည့္ေန႕။ သီတာ ရာ နင္ ငါ့ရင္ထဲၿမင္ေအာင္ လွမ္းမၾကည့္တတ္ဘူးလား။ ငါ့ဘက္ကို နင္တစ္ခ်က္ေလးမွ် ငဲ႕ေစာင္းလို႕ မၾကည့္ခဲ႕ဘူးလား။ နင္ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ မာေက်ာတဲ႕ မိန္းမ။ ငါ့ႏွလံုးသားကို ေခ်မြသြားတဲ႕ မိန္းမ။

          ၀ုန္းကနဲ အသံႏွင့္အတူ ၿခံထဲရွိ သစ္ကိုင္းသည္ ေလၿပင္း ၍ က်ဳိးက်လာသည္။ အတိတ္ကိုေစေနေသာ စိတ္ သည္ သစ္ကိုင္းက်ဳိးသံေၾကာင့္ လက္ရွိအေၿခအေနကို ၿပန္ေရာက္လာသည္။ ၀ရံတာတြင္ရပ္ေနမိေသာ ထိုမိန္းမသည္ တစ္ကုယ္လံုးရႊဲစိုေနၿပီၿဖစ္သည္။ အ ဓိ ပၸာယ္မဲ႕စြာ က်ဳိးေနေသာ သစ္ကိုင္းကိုလွမ္းၾကည့္ေနသည္။ မ်က္ေတာင္မွ်ပင္ မခတ္။ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းတို႕သည္ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ေနလွ်က္ရွိသည္။ မ်က္၀န္းတို႕သည္ နီက်င္လွ်က္ရွိသည္။  သူမတစ္ကုိုယ္လံုး မိုးေရရႊဲေနသည္ကိုပင္ သတိၿပဳမိပံုမရ။

          “ငါ ၿပန္ေရာက္လာၿပီ သုတ..”

ဟု ႏႈတ္က တိုးတိုးေလးေရရြတ္သည္။ ၿပီးေတာ႕ သူမသည္ ၀ရံတာတံခါးကိုပိတ္ခါ အခန္းထဲ လွည့္၀င္လာခဲ႕သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူမ မၿမင္သာေသာေနရာမွ လူတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။ ထိုသူသည္ သူမ၀ရံတာထြက္လာၿပီး မိုးေရထဲ ၾကာၿမင့္စြာ မတ္တပ္ရပ္သည့္ အခ်ိန္မွစ ၍ သူမကိုၾကည့္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုသူသည္လည္း မိုးေရတို႕ၿဖင့္ ရႊဲရႊဲ စိုလွ်က္ရွိသည္။

 “နင္ ..ၿပန္ေရာက္လာၿပီလား သီတာ. ငါ နင့္ကိုလြမ္းေနရင္း အရမ္းမုန္းတယ္ဟာ..”

မဂၤလာ အခါေတာ္ေပး သီခ်င္းသံ သည္ ခန္းမထဲတြင္ ညိမ္႕ညိမ္႕ေညာင္းေညာင္း ထြက္ေပၚလာ သည္။ ၾကီးက်ယ္ ခန္းနားလွေသာ မဂၤလာခန္းမၾကီးတြင္ သတို႕သား သတို႕သမီးတို႕သည္ လက္ခ်င္းယွက္လွ်က္ ႏွစ္ဖက္မိဘစံုညီစြာၿဖင့္ ညီညာေသာ ေၿခလွမ္းတို႕ၿဖင့္ မဂၤလာစင္ၿမင့္ေပၚသို႕ လွမ္းတက္သြားၾကသည္။ သုတသည္ မဂၤလာပြဲကို လာသည့္ပရိတ္ သတ္ကို လိုက္ၾကည့္မိသည္။ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ တစ္ေနရာတြင္ ရပ္တန္႕သြားသည္။ ထိုမိန္းမသည္ သူ႕ကို ေအးၿမ ေသာ အၿပံဳးႏွင့္ ၿပံဳးၿပသည္။ သုတ၏ ႏွလံုးသားကို တစ္စံုတစ္ခုက  ၿဖစ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္ႏွယ္ လိႈက္ေမာ မြန္းၾကပ္သြားမိသည္။ သုတသည္ သူ၏ အၾကည့္ကို အၿခားတစ္ေနရာသို႕ အလ်င္အၿမန္ေရႊ႕ပစ္လိုက္မိသည္။

          မေနနိုင္လြန္းစြာ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ၾကည့္မိသည့္အခါ ထိုမိန္းမသည္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႕ေလၿပီ။ သူအလ်င္ အၿမန္မ်က္စိကစားၿပီး ရွာေဖြမိသည္။ မဂၤလာခန္းမကို ေက်ာေပး ၍ လွမ္းထြက္သြားေသာ ထိုမိန္းမ၏ ေနာက္ေက်ာဘက္ ကိုသာၿမင္လိုက္ရသည္။ သက္ၿပင္းကိုခ်ရင္း သတို႕သမီးလက္ကို ယုယၿကင္နာစြာ တြဲလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ စင္ၿမင့္ေပၚမွာဆင္းကာ လိႈင္ေသာအၿပံဳးတို႕ၿဖင့္ ဧည့္သည္မ်ားကို လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ေနေလသည္။

           မဂၤလာခန္းမထဲက သီတာထြက္လာခဲ႕သည္။ နင္ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ သုတရယ္။ ငါ့ကိုမုန္းလက္စနဲ႕ နင္ဆက္ၿပီး မုန္း ပါ။ အၿဖစ္မွန္ဆိုတာကို ငါ မရွင္းပါရေစနဲ႕ေတာ႕။ ငါ့အတြက္ အခ်စ္ၾကိမ္စာလို႕ပဲ မွတ္ပါတယ္။ ငါ့ေမာင္ေလးကို ကစားကြင္း လိုက္ပို႕ရင္း အေမရယ္ ကိုသက္နဲ႕ ငါ့ေမာင္ေလးတို႕ ကားအက္ဆီးဒင့္ၿဖစ္ၾကတယ္။ အေမနဲ႕ ေမာင္ေလးက ေတာ႕ ေနရာမွာတင္ ပြဲခ်င္းၿပီးဆံုးသြားတယ္။ ကိုသက္ကေတာ႕ အသက္ကို အႏိုင္နိုင္လုေနရတဲ႕ အခ်ိန္ေပါ့။ မိဘေဆြ မ်ဳိးသားခ်င္းလဲ မရွိေတာ႕ အေမနဲ႕ ေမာင္ေလးအသုဘက တစ္ဖက္ ကိုသက္ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးရတာတစ္ဖက္။

          ကိုသက္အေၿခေနတည္ၿငိမ္သြားေတာ႕ ဆရာ၀န္ၾကီးက ေခၚေၿပာတယ္ ႏုိင္ငံၿခားသြားကုရင္ ရႏိုင္တယ္တဲ႕။ ကိုသက္ကလည္း ကုခ်င္တယ္။ ခက္တာက ၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္မယ္႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုး ငါတို႕အေပၚမွာေက်းဇူးလဲ ရွိသလုိ ခုလည္းငါတို႕မိသားစုေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနရတဲ႕ ကိုသက္အတြက္ ႏိုင္ငံၿခားကို လုိက္ပါၿပဳစုမယ္လို႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ကိုသက္နဲ႕ အက်ဥ္းရံုးလက္ထပ္ၿပီးနိုင္ငံၿခားလိုက္သြားခဲ႕ တယ္။ ကုိသက္က ခါးရိုးထိသြားတာမို႕ သူဟာ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ႕ ဒုကၡတိတစ္ေယာက္။ ၀ွီးခ်ဲနဲ႕ လူမမာတစ္ေယာက္ ။ အဲဒီလို လူတစ္ေယာက္ကို ငါဘယ္လို ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္ရမလဲ ဟင္။

          ငါၾကိဳးစားၿပီး ကုိသက္ကို ညီမအရင္းေလးတစ္ေယာက္လို ၿပဳစုခဲ႕ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ကိုသက္ ကံဆိုးတယ္။ ခါးမွာၿဖစ္ထားတဲ႕ ဒဏ္ရာက လိုက္စားၿပီး ကင္ဆာအဆင့္ကိုေၿပာင္းသြားတယ္။ မႏွစ္ကမွ ကိုသက္ဆံုးသြားတယ္။ ငါၿမန္မာၿပည္ကို ၿပန္ေၿပးလာခဲ႕တယ္။ နင့္ကို အေၾကာင္းစံုရွင္းၿပဖို႕။ ငါ့ကိုမမုန္းရင္ေတာ္ပါၿပီဆိုတဲ႕ ဆႏၵတစ္ခုထဲရယ္ပါ။ ကိုသက္ရွိေနစဥ္ကေတာ႕ လူ႕ေလာကကေန ထြက္ခြာသြားခါနီး လူနာတစ္ေယာက္ကို ငါထပ္ၿပီးေသာကေတြ မေပး ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးနဲ႕ အဆက္အသြယ္ၿဖတ္ၿပီးေနခဲ႕သည္။ တစ္ကယ္ဆို ကိုသက္ကိုယ္တိုင္က ငါ့ရင္ထဲက အခ်စ္ဟာ သုတဆိုတဲ႕နင္မွန္း သူသိထားၿပီးသား။ ရိပ္မိေနၿပီးသား။ သူငါ့ကို တစ္ဖြဖြ ေၿပာရွာတယ္။ ကိုသက္ ငါ့ ညီမေလးကို အရမ္းအားနာမိတယ္တဲ႕။ သုတကိုလည္း ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္တဲ႕။ ကိုသက္ကို အသြားေၿဖာင့္ေစခ်င္တဲ႕ စိတ္နဲ႕ ငါဘာမွမၿဖစ္သလိုေနခဲ႕တယ္။ ငါတို႕ သိပ္ကံဆုိးတယ္ဟာ နင္ရဲ႕ ေစ႕စပ္ပြဲသတင္းကို ငါသတင္းစာ မွာဖတ္လိုက္ ရတယ္။ ငါထပ္ၿပီးဆံုးၿဖတ္လိုက္ရတယ္။ နင့္လမ္းကို နင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေလ်ွာက္နိုင္ပါေစဆိုတဲ႕ ဆႏၵေလးတစ္ခုပဲ။

          ေဟာ ..မိုးေတြရြာလာၿပန္ၿပီ။သည္းလိုက္တာ။ အခ်ိန္အခါလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႕။ ေလအေ၀ွ႕တြင္ ထီးကေလး ပါသြား ၿပန္သည္။  မိုးေရလား မ်က္ရည္လား မကြဲၿပားဘူး။ ေသခ်ာတယ္ ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္ေနတယ္။ ဘယ္အၿငိဳးနဲ႕မ်ား ရြာသလဲမိုးရယ္လို႕ ေမးခ်င္မိတယ္။ ေကာင္းကင္တြင္လွ်ပ္စီးတို႕လွ်ပ္လို႕ေနသည္။ သီတာ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ႕ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ႕ နာက်င္စြာ ..အားးးး ဟု အသံကုန္ေအာ္ဟစ္သည္။

          လွလွပပႏွင့္ ေက်ာ႕ေမာ႕စြာ ၀တ္စားၿပင္ဆင္ထားသည့္ လူလတ္ပိုင္းအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္သည္ လမ္းမေပၚ တြက္ အားရပါးရ မိုးေကာင္းကင္ကိုေမာ႕ၾကည့္ၿပီး ေအာ္ဟစ္လ်ွက္ရွိသည္။ သူမ၏ မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္တို႕ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ က်လွ်က္ရွိသည္။ ေန႕လည္ခင္းေနေရာင္သည္ ပူၿပင္းေတာက္ေလာင္လွ်က္ရွိသည္။ တစ္ကယ္က မိုးသည္ သူမ၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္သာ ရြာသြန္းလ်ွက္ ရွိေနၿခင္းဆိုသည္ကိုေတာ႕ သူမေဘးနားတြင္ ရပ္ၾကည့္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား သာ သိသည္။ သူမေအာ္ပါေစ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေအာ္ဟစ္ေနပါေစ. ခံစားခ်က္ေတြတစ္နင့္တစ္ပိုးၿပည့္ေနသည့္ ဘ၀ ကို လြတ္ေၿမာက္သြားပါေစဟူ ၍ စာနာေသာ မ်က္၀န္းတို႕ၿဖင့္သာ ၾကည့္ေနရေလေတာ႕သည္။ 




-----
သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးကိုၿဖင့္ google ကေနရွာေဖြ အသံုးၿပဳထားပါသည္။ ခ်စ္ေသာ ေမာင္ႏွမမ်ား က်န္းမာလို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစရွင္။

ေဆြေလးမြန္ေတာ႕ၿဖင့္ ဇာတ္လမ္းေတြက မဆံုဆည္းဘူးရယ္လို႕ေတာ႕ ေၿပာၾကေတာ႕မွာပဲ။ တစ္ကယ္က ေဆြေလးမြန္ကိုယ္တိုင္ ေနာက္ဆံုးပိတ္ဇာတ္သိမ္းၾကရင္ မင္းသားနဲ႕မင္းသမီး ဆံုဆည္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဇာတ္သိမ္းတဲ႕ စာမ်ဳိ းပဲ ဖတ္ခ်င္ခဲ႕တာပါ။ ကိုယ္တိုင္..ဘေလာ႕မွာ စာေလးေတြ ေရးမွပဲ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ပို႕စ္ေလးေတြက အလြမ္းနဲ႕ၾကီး အနားသတ္ေနေတာ႕တာပဲ။ သည္းခံၿပီးသာ ဖတ္ေပးၾကပါလို႕ :) :) :) :) :)