ကြ်န္မ..ခ်စ္ခဲ႕ပါတယ္...သို႕ေသာ္

ဒီေလာကၾကီးမွာ ရွိေနတဲ႕ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႕ အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုတာ ဘယ္လိုေတြးၾကသည္မသိ။ ကြ်န္မကေတာ႕အိမ္ေထာင္ ေရးဆိုသည့္ စကားသံ ၾကားလွ်င္ပင္ ဒူးေတာ္ေတာ္ တုန္ေနတတ္ေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္ၿဖစ္လို႕ေနသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ ေယာက္က်ားယူ ဘူးသလားလို႕ေမးရင္ ။ ကြ်န္မ ဟင့္အင္းလို႕သာ ေၿဖႏိုင္သည္။မယူဘူးပါ။ ဒါဆို ဘာလို႕ေၾကာက္သလဲ ဆိုတာ ေၿဖစရာရွိသည္။ ကြ်န္မ မိဘေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး ကြ်န္မက်င္လည္ခဲ႕ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ ကြ်န္မခါးစီးခံခဲ႕ရေသာ မိသားစု ဘ၀ ခါးခါးၾကီး ကိုသာလက္ညိႈး ညြန္ၿပစရာရွိသည္။ဒါကေတာ႕ ကြ်န္မရဲ႕ ဘ၀ ကြ်န္မရဲ႕ ကံပါေလ။ ကြ်န္မ မွာေရြးခ်ယ္ ၾကီးၿပင္းပိုင္ခြင့္မွ မရွိပဲ။ က်ရာေနရာက်ရာဘ၀ ကြ်န္မ ေနတတ္သလို ေနရတာပဲေလ။ ၿပသနာက ကြ်န္မ၏ ထိုကဲ႕သို႕ စိတၱဇဆန္ဆန္ေၾကာက္ရြံမႈတစ္ခုအား ဖက္တြယ္ထားရင္း စိတ္ထဲမွာ အၿမစ္တြယ္ခဲ႕သည့္ အေတြးက အခ်စ္ဟူသည္ ပူေဆြးေသာကႏွင့္ ကုိယ္႕ကိုယ္ရႈံးသြားေစေသာအရာ။ ကုိယ္႔ကိုယ္နာက်င္မႈေတြေပးေသာ အရာ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေစေသာအရာ။ ဒီေတာ႔ တစ္သက္လံုး အပ်ဳိၾကီး လုပ္သြားဖို႕ကိုသာ စိတၱဇဆန္ဆန္ ဆံုးၿဖတ္ေလေတာ႕သည္။
ဒါေပမယ္႕ ကံၾကမၼာဆိုတာကလဲ ခက္သားလား။ ေၾကာက္ပါသည္ဆိုမွ မွတ္ပလားလို႕ ေမးေနသလို အခ်စ္ႏွင့္ ကြ်န္မ ကြ်န္မႏွင့္အခ်စ္ ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္း တည့္တည့္တိုးမိခဲ႕ၿပီ။ ခ်စ္တတ္ပါၿပီဆိုမွေတာ႕ ရံႈးေနၿပီလား စိတ္ဆင္းရဲေနသလား မေပ်ာ္ေတာ႕ဘူးလားလို႕ ကြ်န္မကို လာေမးလွ်င္ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးကို ခ်စ္ပါတယ္လို႕သာ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေၿဖယံုရွိသည္။ ဒါေပမယ္႕ ၿပသနာက ကြ်န္မရင္ထဲက ေၾကာက္ရြံမႈႏွင့္ အခ်စ္တို႕ လြန္ဆြဲၿပိဳင္ေနၾကသည္။ တစ္ဖက္က ရူးရူးမူးမူးခ်စ္ေနသလို တစ္ဖက္က အိမ္ေထာင္ၿပဳခ်င္းဆိုသည္ ကို အသည္း အသန္ၿငင္းသည္။ တစ္ဖက္က အခ်စ္ရွိမွ အသက္ရွိသည္ဟု အဓိပၸါယ္ကို ေၿပာင္ေၿပာင္တင္းတင္း ဖြင့္ဆိုေနသလို တစ္ဖက္ကလဲ အခ်စ္ သည္ ဗိုက္မ၀ ႏုိင္ဆိုေသာ စာတမ္းအား က်မ္းကိုးက်မ္းကား က်င္လည္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ သက္ေသၿပၿပန္၏။ ဒီေတာ႕ ခ်စ္ခဲ႕မိေသာ ခ်စ္သူအား နားလည္မေပးႏိုင္ခဲ႕။ သူဘာေတြမ်ား လိုအပ္ေနသလဲ မေတြးေပးခဲ႕။ ငါဒီလုိေလး မ်ား ေၿပာလုိက္လွ်င္ၿဖင့္ သူဘယ္လိုခံစားသြားရမလဲ မစဥ္းစားမိ။
ကြ်န္မ ကိုယ္႕စိတ္ႏွင့္ ကိုယ္႕အခ်စ္ကိုသာ ခံစားေနမိသည္ေလ။ ခ်စ္သူ အားလံုေလာက္ေသာ အခ်စ္တို႕အား ေယာင္လို႕ေတာင္ ထုတ္မေၿပာၿဖစ္ခဲ႕။ တစ္ခါေမးမွ ခ်စ္တယ္ လို႕တစ္ခါေၿပာတတ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အား အဘယ္ေယာက္က်ားတို႕သည္ စိတ္ရွည္ႏိုင္ မည္နည္း။ ဒါေတာင္ ကြ်န္မကမေလွ်ာ႕ အခ်စ္ဟူသည္ မဆံုဆည္းႏိုင္ေပမယ္႕ လြမ္းေနရတာလဲ အခ်စ္လို႕ ခပ္ေပါေပါ သီအိုရီကို ရြတ္ေနခဲ႕ေသးတာ။ ခ်စ္သူက တူတူေနခ်င္ၿပီကြာလို႕ ေၿပာရင္ေတာင္ ကြ်န္မသည္ ရွင္တို႕ေယာက္က်ားေတြကေလ အခ်စ္နဲ႕ လိုခ်င္တက္မက္ မႈကိုသိပ္ၿပီး ေရာေႏွာပစ္တာပဲလို႕ အလိုက္မသိစြာ ၿပန္လည္ေခ်ပတတ္ေသးသည္။ တစ္ခါက ဒီလိုေၿဖလိုက္လို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေၿပာရင္ ခ်စ္သူ႕သေဘာအတိုင္း လက္ထပ္ၾကတာေပါ့လို႕ ေၿဖလိုက္မယ္လို႕ သင္ထင္လွ်င္ မွားပါလိမ္႕မည္။ အခ်စ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္က ဒီလို တစ္စိမ္းလူႏွစ္ဦးရဲ႕ တူတူေနထိုင္ခ်င္မွာ ဆံုးသလားလို႕ ကြ်န္မက ခပ္ေထ႔ ေထ႕ၿပန္ေမးခဲ႕ရင္ၿဖင့္ ေလာကၾကီးရွိ ေယာက္က်ားသားအားလံုးက တစ္မ်ိဳးထဲပဲ ၿပန္ေၿဖမယ္ထင္ပါတယ္။ ေတာထြက္လိုက္ပါလို႔ေလ။ ခ်စ္သူကေတာ႕ သက္ၿပင္းခပ္ေလးေလးတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ရင္း ေၿပာခဲ႕တာက ကိုယ္အခ်စ္ေရးမွာ ကံမေကာင္းဘူးတဲ႕။
အမွန္ေတာ႕ ကြ်န္မကုိယ္႕ဘာသာကိုယ္ အထင္ၾကီးခဲ႕ခ်င္းသာၿဖစ္သည္။ အခ်စ္က အခ်စ္ ဘ၀က ဘ၀။ ဘ၀နဲ႕အခ်စ္ဆို ဘ၀ပဲေရြး ခ်ယ္မယ္ေဟ႕လို႕ မာန္ပါပါေၾကြးေၾကာ္ခဲ႕ေသာ္ကြ်န္မ။ အခ်စ္သည္ ကြ်န္မ၏ ဘ၀ထဲမွ အၿပီးထြက္သြားေသာ အခ်ိန္မွပဲ အခ်စ္ရွိမွ အသက္ရွင္ႏိုင္သည္။အခ်စ္ရွိမွ ေမ်ွာ္လင့္ခ်င္း အိမ္မက္ေတြ ရွင္သန္လာႏိုင္သည္။ အခ်စ္ရွိမွ ေလာကၾကီးလွ သည္ဆိုေသာ အဆိုၿပဳလႊာတို႕အား ကြ်န္မ ၿခြင္းခ်က္မရွိ လက္ခံခဲ႕သည္။ သုိ႕ေပမယ္႕ ေနာင္မွတေသာ ေနာင္တဟူသည္ ခပ္ၾကီးၾကီးထိမွ ခပ္ၾကီးၾကီးတတတ္ေသာ အရာမ်ဳိးမဟုတ္လား။ ခပ္ၾကီးၾကီးတခဲ႕သည္။ က်င္လည္ေနရေသာ ပတ္၀န္းက်င္သည္ အသက္မဲ႕သြားသလို ခံစားခဲ႕ရတယ္။ ေဘးနားက ၿဖစ္ပ်က္ေနေသာ အရာမ်ားအား ဘာေတြလဲ မသိေတာ႕။ စိတ္ႏွင့္လူ မကပ္။ အလုပ္ၿပန္ခ်ိန္ ဘတ္(စ္)ကားေပၚမွ အတြဲမ်ားကိုေတြ႕လွ်င္ ရင္ထဲမွ အလံုးၾကီးလႈိက္ကနဲ တက္လာ.ၿပီးရင္ ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ ရိႈက္။ ဟင္းကနဲ သက္ၿပင္းခ်။ မ်က္ႏွာကိုလႊဲ လက္စြဲေတာ္ mp4 ေလးနားမွတပ္။ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ ရင္တြင္းၾကိတ္ငို ယံုသာ တတ္ႏိုင္သည္။ အထူးသၿဖင့္ သီတင္းကြ်တ္. တူႏွစ္ကိုယ္ ေရႊလက္တြဲသည့္ အခ်ိန္မ်ားဆို ကြ်န္မ အိမ္ၿပင္မထြက္ခ်င္။ စကားတစ္ခြန္းအား အလြန္မုန္းသည္။ အပ်ဳိၾကီး ဘယ္ေတာ႕စားရမွာလဲ ဆိုေသာ အေမးမ်ဳိးၿဖစ္သည္။ မဂၤလာေဆာင္ သီခ်င္းမ်ားၾကားၿပီဆို ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ငိုတဲ႕မိုး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္နဲ႕ မစဲ။ ေၿပာရလွ်င္ သူမ်ားက အပ်ဳိၾကီးလို႕ ေခၚဆုိေနရေသာ ကြ်န္မအရြယ္သည္ ရင့္က်က္ၿပီးဆိုေသာ ၿပယုဂ္ကို ၿမင္သာသည္။ ၿပီးေတာ႕ ကြ်န္မ ၿဖစ္ခ်င္ခဲ႕ေသာ္ အပ်ဳိၾကီးၿဖစ္သည္။ အထီးက်န္တယ္ဆိုလဲ အၿခားေယာက္က်ားမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ကြ်န္မမွာ ရွိေနေသးသည္။ ေရြးႏိုင္ေသးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မ ေနာင္တႏြံထဲ နစ္ေနရသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မငိုပြဲေတြ ဆင္ေနရသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ အသက္သာလွ်င္ ၾကီးၿပီး အခ်စ္ႏွင့္အလြမ္းတို႕သည္ ႏုပ်ဳိေနရသနည္း။ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ႕သမ်ွတို႕သည္ အခ်ိန္ေတြ ကူးကာေၿပာင္းေန ေပမယ္႕ အၿမဲတမ္း ကြ်န္မအား ထိခိုက္ေစရသနည္း။ ဘ၀ သည္ ဘ၀ကဲ႕သို႕မေနပဲ အခ်စ္ အားတမ္းတမ္းတတ လြမ္းဆြတ္ေနရသနည္း..


အေၾကာင္းၿပခ်က္က တစ္ခုတည္းပင္..
ကြ်န္မ တစ္ကယ္ခ်စ္ခဲ႕ဘူးပါသည္..သို႕ေသာ္....


----------------------------------------------------------။----------------------------------------------------

သီတင္းကြ်တ္လၿပည့္ေန႕မွာ ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး ကုသိုလ္စိတ္ကို ႏွလံုးသြင္းလို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစရွင္။
ေဆြေလး ခုတစ္ေလာ အလုပ္အၿပန္ေနာက္က်လို႕ မအားတာနဲ႕ ဘေလာ႕ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ အိမ္ေတြကို လိုက္မလည္ၿဖစ္တာပါ။