ယေန႕မွစ..

 

 

တစ္ေယာက္ရင္ထဲက စကားကို တစ္ေယာက္က မၾကားရသည့္အခါ ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ဦး ေက်ာခ်င္းကပ္လ်ွက္ ေ၀းကြာ ေနသလို ခံစားလာရသည္။ အေနနီးေနပါလွ်က္ ကမာၻၿခားေနသလို ခံစားေနရသည္။ သူ႕မ်က္၀န္းမွ စကားတို႕ ကိုဖတ္ရင္း ကိုယ္တိုင္ဘာသာၿပန္ေနရသည္။ သူ၏စိတ္တို႕သည္ ကြ်န္မအေပၚတြင္ ေအးခဲသြားခဲ႕ၿပီလား။ ကြ်န္မႏွင့္ ပတ္သတ္ၿပီး မည္သည့္ခံစားခ်က္မွ် ရွိမေနေတာ႕ဘူးလား။ ေတြးမိလွ်င္ေတာ႕ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာသည္ စိတ္အတြင္း တည္ဖြဲ႕ၿဖစ္ေနသည္။ အမွန္ဆိုရမူ နႈတ္ကဖြင့္ဟလို႕ ေမးခဲ႕ေသာ္ လြယ္ကူစြာအေၿဖရႏုိင္ေပသည္။  မိန္းမပီသစြာႏွင့္ ဒင္းၿပည့္က်ပ္ၿပည့္ေတြးေသာ္ သူ႕ႏႈတ္မွ ၿပန္ေၿဖလာသည့္ အေၿဖသည္ မွန္ကန္သည္ဟု စိတ္တြင္လက္ခံႏိုင္ရန္ ခက္ခဲလွသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ အေမးရွိလွ်င္ အေၿဖၿပန္ရႏိုင္ေသာ္လည္း အေၿဖအားလက္မခံလိုေသာ ကြ်န္မသည္ ႏႈတ္ဆိတ္စြာ ႏွင့္ အိမ္တြင္းတစ္ကိုယ္ေတာ္ ဆႏၵၿပေနခဲ႕သည္မွာ ယေန႕တြင္ ၃ လတင္းတင္းၿပည့္ခဲ႕ၿပီ ၿဖစ္သည္။

ထိုသံုးလအတြင္း တစ္ခါတစ္ရံ သူအိပ္ေနသည္ကို ခိုးၾကည့္မိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူ၏လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို မၿမင္ ကြယ္ရာမွ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သိသိသာသာ တံခါးကို ၀ုန္းကနဲေနေအာင္ပိတ္သည္။ပစၥည္းမ်ားကို အသံထြက္ေအာင္ ပစ္ခ်ၿခင္းမ်ား ၿပဳလုပ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူကမ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားလာသည့္အခါ ကြ်န္မကသိသာထင္ရွားစြာ ေရွာင္ေနၿခင္းမ်ဳိးမ်ားၿဖင့္ တုန္႕ၿပန္ခ႕ဲသည္။ သို႕ေသာ္ မယား၀တၱရားရွိသည္နွင့္အညီ သူအလုပ္မွၿပန္လာၿပီဆိုလွ်င္ ထမင္းပြဲေရွ႕ေရာက္ ၿပင္ဆင္ ထားေပးတတ္သလို သူအလုပ္သြားသည့္အခါ ၿပင္ဆင္ေပးတတ္သည့္ အ၀တ္တစ္စံုသည္ အစဥ္အၿမဲ အသင့္ရွိ ေနခဲ႕သည္။ သူသည္လည္း ခါတိုင္းလိုပင္ အၿပင္ထုတ္ေပးထားသည့္ အ၀တ္တစ္စံုအားယူ၀တ္သည္။ ထမင္းခ်ဳိင့္ဆြဲကာ အလုပ္သြားသည္။ ၿပန္လာလွ်င္ ေရမိုးခ်ဳိး ၿပင္ထားေပးသည့္ ထမင္းစားပြဲတြင္ ညေနစာ စားသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲ၀င္ကာ သူႏွစ္သက္ေသာ စာအုပ္ဖတ္ေနတတ္သလို တစ္ခါတစ္ေလ သူ၏ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ ေနတတ္သည္။ ကြ်န္မအိပ္ခန္းထဲ၀င္ခ်ိန္တြင္ သူသည္ တစ္ခူးခူး တစ္ေခါေခါႏွင့္ အိပ္စက္ေနၿပီၿဖစ္သည္။ ကြ်န္မကၿဖင့္ သူၿပန္လာခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဧည့္ခန္းထဲရွိ တီဗီေရွ႕တြင္ ကိုးရီးယားကား အပိုင္းဆက္ေၿမာက္မ်ားစြာၿဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္သည္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႕လည္း ေအးစက္ေနေသာ ပါးၿပင္တစ္စံုသည္ ေနြးေထြးၿမတ္ႏိုးစြာ နမ္းတတ္ေသာ အနမ္းတို႕ကို လြမ္းဆြတ္မိေနသလိုလိုရွိသည္။ ၾကည္ၿမစြာရယ္တတ္ေသာ သူ႕အၿပံဳးတို႕ကို ေအာက္ေမ႕မိသလိုလို ရွိသည္။ ေက်ာခိုင္းအိပ္စက္ရသည့္ အေနအထားတြင္ လွစ္ဟာေနေသာ ေက်ာၿပင္သည္ ေအးစက္ေနသလိုလို  လံုၿခံဳလွပါသည္ ဆိုသည့္ ရင္ခြင္တစ္စံုကိုပဲ ၿပန္ၿပီး လြမ္းတတ္ေနသလိုလို။ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိမ္ေမာက်ၿခင္းကို အလိုရွိေသာ္ လည္း ေက်ာေပးထားသည့္ တစ္ဖက္ၿခမ္းကို စိတ္သည္ခုန္ကူးေနသည့္အခါ မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနရန္ပင္ အေတာ္ၾကီး ၾကိဳးစားယူေနရသည္။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္က အိပ္မရလို႕ တစ္လႈပ္လႈပ္ၿဖစ္ေနသည္ကို သူ႕ကိုမသိေစခ်င္ေပ။ ကြ်န္မက ေန႕လည္ေန႕ခင္း အိမ္တြင္အနားယူလို႕ရေသာ္လည္း အလုပ္သြားေသာ သူ႕အတြက္ အိပ္ေရးပ်က္ၿခင္းၿဖစ္မွာကုိေတာ႕ စိုးရိမ္တတ္ေနေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ေရးမွ ေမွးမရလိုက္ပဲ မိုးလင္းသြားေသာ ညမ်ားစြာရွိသည္။ အိပ္ပ်က္ရက္ မ်ားစြာၾကံဳလာရလ်ွင္ တစ္အိမ္လံုးကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ မိသည္။ ထိုအခါ လူသည္ပင္ပန္းသည့္အရွိန္ၿဖင့္ ညကို ေစာေစာစီးစီး အိပ္ယာ၀င္ကာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားရေလသည္။

လကုန္လွ်င္ေတာ႕ၿဖင့္ စာအိတ္ၿဖဴၿဖဴတစ္ခုသည္ ကြ်န္မ၏ ေခါင္းအံုးေပၚတြင္ အခန္႕သားရွိေနတတ္သည္။  ကြ်န္မသည္လည္း စာအိတ္ၿဖဴၿဖဴထဲမွ ေငြသားတို႕ကို စစ္ၾကည့္တတ္သည္။ ေလွ်ာ႕ေနလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ပိုေနလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း စာေရးၿပီး သူ႕ေခါင္းအံုးေပၚ ၿပန္တင္ေပးထားတတ္သည္။ ထိုအခါ သူသည္လည္း စာတစ္ ေစာင္ေရးကာ အေၾကာင္းအရင္းတို႕အား ရွင္းၿပၿမဲ။ ႏႈတ္ကဖြင့္ဟလို႕ ရွင္းပါေတာ႕လားလို႕ သူေရးထားသည့္စာကို ဖတ္ရင္း မ်က္ေစာင္းထိုးမိသည္လည္း ရွိခဲ႕သည္။ သူႏွင့္ကြ်န္မ ပတ္သတ္လာမိသည့္ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သည္တစ္ၾကိမ္သည္ စိတ္ေကာက္ၿခင္းအမႈ အရွည္လ်ားဆံုး ကာလပင္ၿဖစ္သည္။ ၿပန္ၿပီးေတာ႕မ်ားေခ်ာ႕ ပါေတာ႕လားလို႕ စိတ္က ေမ်ွာ္တစ္လင့္လင့္ၿဖစ္မိသည္။ စကားသံတို႕ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္သည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ အတိၿပီး၏။ ၾကည္လင္ေအးၿမသည့္အိမ္ဟု စိတ္တြင္ခံစား၍မရပဲ တစ္ၿမည့္ၿမည့္ၾကိတ္ေလာင္ေနသက႕ဲသို႕ ရွိသည္။ သူႏွင့္ ကြ်န္မ တစ္ၿဖည္းၿဖည္းေ၀းကြာလာေနသလို ခံစားရသည္။ ဆန္႕က်င္ဖက္ အစြန္းတစ္ဖက္စီကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ေလွ်ာက္ေနသကဲ႕သို႕ထင္ၿမင္မိသည္။

 အိမ္ေထာင္တစ္ခုတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ယံုၾကည္မႈမရွိသည့္အခါ ဆိုသမွ် စကားတိုင္းသည္ ရာႏႈန္းၿပည့္မွန္ သည္ဟု လက္မခံနိုင္ေပ။ “ကိုယ္ရွင္းၿပလည္း မင္းမယံုၾကည္ဘူးဆိုရင္ ကိုယ္ေၿပာသမွ်က အလကား ၿဖစ္ေနမွာပဲ” တဲ႕။ သံသယကိုေမြးၿမဴထားမိေသာ ကြ်န္မသည္ လြယ္လြယ္ကူကူေတာ႕ၿဖင့္ ေခါင္းညိမ္႕မ်က္လံုးမွိတ္ ယံုၾကည္မိမည္မဟုတ္ ေပ။ သို႕ေပမယ္႕ ကာလၾကာရွည္လာမိသည္ႏွင့္အမွ် တစ္ခုခုကို စိုးထိတ္လာသလို ရွိသည္။ ကြ်န္မတို႕ တစ္ကယ္ပဲ ေအးခဲ ၿပတ္သားသြားခ႕ဲ ၾကၿပီလားဟူသည့္ ေမးခြန္းပင္ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ဦးအၾကားတြင္ သံေယာစဥ္တို႕သည္ တစ္ကယ္ပဲ ၿပတ္သုဥ္းသြားခဲ႕ေလၿပီထင္။ အႏွစ္မရွိေသာ အိမ္ေထာင္ေရးၾကီးထဲ ကြ်န္မေမ်ွာပါေနခဲ႕ၿပီဟု ထင္မိသည္။ တစ္ကယ္ဆိုလ်ွင္ က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္စြာ သူရွင္းၿပသင့္သည္။ ဒီေလာက္ထိ အခ်ိန္အၾကာၾကီးဆြဲေနဖို႕ မေကာင္းေပ။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ကြ်န္မ၏ စြပ္စြဲမႈသည္ မွန္ကန္ေၾကာင္း စိတ္တြင္ သတ္မွတ္မိလာသည္။ ဒါဆိုလ်ွင္ လက္ရွိအိမ္ေထာင္ေရးအား အဆံုးသတ္သင့္ၿပီ။

          ေထြလီေသာ စိတ္ေသာကတို႕ၿဖင့္ အေၿဖရွာမရစြာ ႏြမ္းလ်ေနမိသည္။ အလံၿဖဴေလးပဲ ေထာင္ၿပလိုက္ရမည္လား။ အရံႈးေပးပါၿပီေပါ့။ ဒီလိုေတာ႕ၿဖင့္လည္း မဟုတ္ ၃ လဟူသည့္အခ်ိန္ ပြဲၾကမ္းထားသမွ် ဒီတစ္ခ်ီတည္းႏွင့္ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ရံႈးလို႕ေတာ႕ၿဖင့္ မရေပ။  ညေနစာခ်က္ခ်ိန္နီးေနၿပီၿဖစ္ေသာ္လည္း လူက မလႈပ္ခ်င္မရွားခ်င္။ ခဏမွ် တစ္ေရးေတာ႕ ေမွးလိုက္မွ ေတာ္ကက်မည္။ အိပ္ပ်က္ရက္ေတြမ်ားလွၿပီေလ။ နဖူးေပၚတြင္ ေနြးကနဲ ခံစားမႈႏွင့္အတူ စိုးရိမ္စြာၿဖင့္ ငံု႕မိုးၾကည့္ေနေသာ သူ႕ကိုၿမင္လိုက္ရသည္။ “မိန္းမ ေနမေကာင္းဘူးနဲ႕တူတယ္ ကိုယ္ေတြပူေနတယ္။ အ၀တ္အစားေလး လဲလိုက္ ကိုယ္ေဆးခန္းလိုက္ပို႕ေပးမယ္” ။ စိတ္တြင္းမွ ခုမွလာၿပီးေတာ႕ဟု မူခ်င္ေသာ္ၿငား အဖ်ားေၾကာင့္ လူတစ္ကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲေနေလၿပီ။ စိတ္ကိုေလွ်ာ႕လိုက္ရင္း ႏႈတ္ဆိတ္စြာၿဖင့္  ေဆးခန္းသို႕ လွမ္းရေလေတာ႕သည္။ ညကတစ္ညလံုးအပူရွိန္၏ ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ သတိပဲလစ္ခ်င္သလိုလို ဂေယာင္ဂတမ္း ဘာဆိုဘာမွ် မသိ။ ဒီမနက္ႏိုးေတာ႕ အဖ်ားက်သြားေသာ္လည္း လူကႏံုးခ်ိေနစဲၿဖစ္သည္။ ထမွပါေလ မ်က္ႏွာေလးသစ္ မနက္စာေလးၿပင္မွ ဆိုသည့္အေတြးၿဖင့္ အိမ္ေနာက္ေဖးခန္းထဲ လွမ္းခဲ႕မိသည္။

          အိမ္ေနရင္း အကၤ် ီခပ္ပါးပါးၿဖင့္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာသည္ မ၀င္စဖူး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေခြ်းတစ္လံုးလံုးၿဖင့္ အလုပ္မ်ားေန၏။ သူ ဒီေန႕အလုပ္မသြားေတာ႕ဘူးထင္သည္။ “အလုပ္မသြားဘူးလား”  ဟုအသံေပးလိုက္ေတာ႕ သူလွည့္ၾကည့္ရင္း “အင္း. မင္းဖ်ားေနတယ္ေလ ညက ဂေယာင္ဂတမ္းေတြေၿပာတယ္။ ကိုယ္႕ကိုယ္လဲ ရိုက္ေသးတယ္” ၿပီးေတာ႕ သူ႕မ်က္ႏွာက ၿပံဳးစိစိ။ ကြ်န္မက မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၾကည့္လိုက္ရင္း “ဘာၿဖစ္ မ်က္ႏွာကိုက ၿပီတီတီနဲ႕” ဟု မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ဆိုမိသည္။ “မင္း မ်က္ႏွာသစ္ ေၿခ လက္ပဲေဆးေလ ၿပီးရင္အခန္းထဲ နားေနလိုက္. ကိုယ္မနက္စာ ၿပင္ၿပီး ယူလာေပးမည္။ စားၿပီးမွ ေဆးေသာက္ေပ့ါ။” ကြ်န္မက သူ၏ ဆိုစကားတို႕အား “အင္း” တစ္လံုးတည္း တုန္႔ၿပန္ရင္း အခန္းထဲ ၿပန္လွဲေနလိုက္သည္။ ညကကြ်န္မဘာေတြမ်ားေၿပာမိပါလိမ္႕။

 သူယူလာေပးေသာ မနက္စာကိုစားၿပီးေဆးေသာက္သည္။ထို႕ေနာက္ စကားစလိုက္မိသည္။ “သည္လို က်ေတာ႕လည္း ကြ်န္မအသက္ရွိေနေသးမွန္း ရွင္သိသားပဲ။” ။ သူသည္ သက္ၿပင္းခပ္ေလးေလးခ်ရင္း “မိန္းမ”  ။ ရန္မၿဖစ္ခ်င္ဘူးဆိုသည့္သေဘာ။ ကြ်န္မကလည္း ဆိုခ်င္သည့္စကားကုိ ႏႈတ္ကဟေနေသာ္လည္း အသံတို႕သည္ ထြက္မလာ မ်က္၀န္းတြင္သာ မ်က္ရည္၀ိုင္းေနေတာ႕သည္။ “မိန္းမ တိတ္တိတ္ မငိုနဲ႕ေတာ႕ေနာ္ ေနလဲေကာင္းတာ မဟုတ္ပဲနဲ႕။ ေနာက္ဆိုရင္ၿပသနာတစ္ခုကို ဆူဆူပူပူမလုပ္ပဲ ေအးေဆးစြာ စကားေၿပာရင္းေဆြးေႏြးၾကရ ေအာင္။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စိတ္နာၾကင္စရာေတြ မလုပ္ပဲေနၾကရေအာင္ကြာ။ ညကမိန္းမေၿပာတာေတြၾကားၿပီး စိတ္မေကာင္းဘူး။ ၿပီးေတာ႕ စိတ္ထဲမွာလည္းၾကည္နူးတယ္။ ငါ့မိန္းမ ခုခ်ိန္ထိ ငါ့ကို ဒီလိုဘာလားဆိုၿပီးေတာ႕။”  ကြ်န္မ၏ႏႈတ္ကခြန္းတုန္႕ၿပန္ဖို႕ ၿပင္လိုက္ေသာ္လည္း.

          “ဖြားဖြားေရ” ..ခ်စ္ရသည့္ေၿမးေလး၏ တီတီတာတာအသံေၾကာင့္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားရသည္။ “အေမ ေနမေကာင္းဘူးဆုိလို႕ အေဖကဖုန္းဆက္တယ္ေလ။” ခ်စ္ရသည့္သမီး၏အသံ။ ၿပီးေတာ႕ “အေဖ ရံုးေတာင္မသြားဘူးလား ဘယ္လိုလဲ အေဖတို႕ေၿခေန”     ဆိုသည့္ သားၾကီး၏ အသံတို႕ေၾကာင့္ ေၿခာက္ေသြ႕ေနေသာ အိမ္သည္ စိုေၿပလာသလို ႏံုးခ်ိေနေသာစိတ္အစဥ္သည္ လန္းဆန္းတက္ၾကြလာသလို ခံစားလာ ရသည္။ သူကေတာ႕ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးသာ ကြ်န္မကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ႕ သားႏွင့္သမီး အလစ္တြင္ ကြ်န္မနားသို႕ ကပ္ခါ ခပ္တိုးတိုး ဆိုသည္ “တို႕လင္မယား အသက္သာ ၅၀ ေက်ာ္တာ အခ်စ္က ၂၀ ေက်ာ္ပဲကြေနာ႕” ဟု ဆို၏။ ကြ်န္မကၿဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္သာလႊတ္လိုက္မိသည္။ ေနႏွင့္အူးေပါ့ သားႏွင့္သမီးၿပန္သြားမွ ဒင္းေတြ႕ မယ္ဟု စိတ္တြင္းမွၾကိမ္းလိုက္မိေလေတာ႕သည္။