အခ်စ္သည္ ...တစ္ခါတစ္ရံ၌.....(အပိုင္း -၅)

ဤသို႕ ႏွင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ား တက္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာေလၿပီ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဘယ္မွလဲ မသြားရ ဘာမွလဲ မလုပ္ရ။ အိမ္တြင္းပုန္းလိုက္ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေရာက္လိုက္ႏွင့္သာ ႏုငယ္ အခ်ိန္မ်ားကို ကုန္လြန္ေစခဲ႔သည္။စိတ္ထဲမွာ ေတာ႕ အခ်ိန္တိုင္း ထြန္းသစ္ အေၾကာင္းမ်ားသာ။မည္သူ႕ ကိုရင္ဖြင့္ရမည္နည္း။ ဒါလဲမသိပါ။သူမခ်စ္ေသာ ထြန္းသစ္ သည္လည္း သူမအားတစ္ကယ္ ခ်စ္မခ်စ္သူမ မသိေတာ႕ ပါ။ သူမအထင္ေတာ႕ ငယ္ရြယ္ခ်ိန္မို႕ စိတ္လႈပ္ရွားခဲ႕ သလား။ သူမကေရာ ငယ္ရြယ္သူ မို႕ ထြန္းသစ္ကို စိတ္လႈပ္ရွားၿပီးမ်ား...ခုလိုအခ်ိန္တိုင္းသတိရေနသည္လား။ မသိခဲ႕ ပါ... ခုခ်ိန္မွာ သူမသိသည္က တစ္ခုထဲ . တစ္ခုခုကို လြမ္းေနသည္။

ထြန္းသစ္ ကလဲသူမရွိရာ ေရာက္မလာခဲ႕ ပါ။မစခင္က ဆံုးေနေသာ ဇာတ္လမ္းကဲ႔သို႔ အစလဲမသိ အဆံုးလဲမသိ။ ဘာလဲမသိ။ သူမရည္မွန္းခ်က္က ငယ္ငယ္ေလးထဲက တကၠသိုလ္မွာဆရာမ ၿပန္လုပ္ခ်င္သည္။ ထို႕ ေၾကာင့္ မိမိလုပ္ခ်င္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္ထဲတြင္ သာ စိတ္ကိုႏွစ္ထားလိုက္ဖို႕ သူမဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ခ်စ္ေသာ ထြန္းသစ္အေၾကာင္းသတိရမိလွ်င္ေတာ႕ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးကိုသာ သူမရင္ဖြင့္ပစ္လိုက္သည္။ ဒါပဲ ဒါပါပဲ...
တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္ ဒီလိုပင္..စိတ္ထဲမွာ ေၿပာင္းလဲပစ္လို႕ ရမည္ စိတ္လႈပ္ရွားခ်င္းသာၿဖစ္သည္ဟု ခံယူထားေသာ အခ်စ္၏ ခ်ည္ေႏွာင္မႈသည္လည္း တစ္စတစ္စ ခိုင္ၿမဲလာခဲ႔သည္။ တစ္ေန႔မွ ေမ႔လို႔မရခဲ႔။ ေဘးနားမွာရွိေနေသာ ကိုသု ကိုေတာ႕ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လို အားကိုးခ်စ္ခင္မိတာေတာ႕ ေသခ်ာသည္။ ခ်စ္သူလိုေတာ႕ လက္ခံလို႔ မရ။ မၾကာခဏေတြ႔ ၿဖစ္ၾကသည္။ သို႔ ေသာ္အေၿခအေနတုိင္းသည္လဲ မေၿပာင္းလဲ ခိုင္မာအၿမစ္တြယ္လာသည္က ထြန္းသစ္ ကိုခ်စ္ေသာအခ်စ္မ်ားသာ။ ခုဆိုရင္ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလး ၅ အုပ္ၿဖစ္ေနၿပီေမာင္။ ဟုတ္သည္ သူမ၏ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးထဲမွာ ေမာင္ လို႔သာ သံုးႏႈံးခဲ႕ သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သူမကိုယ္တိုင္ သူမလဲ ကြ်န္မလို႕ သံုးႏံႈးတတ္ေနခဲ႕ ၿပီ။ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ကို ဒီလိုႏွင့္ပင္ ၿပီးဆံုးခဲ႕ သည္။ ဘာမွန္းမသိ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္မရဲ႕ အခ်စ္စစ္မွန္ခဲ႔ တယ္ဆိုရင္ေတာ႕ ကြ်န္မတို႕ တစ္ေန႕ေန႕ ခ်စ္သူ ေတြၿဖစ္ႏိုင္ၾကမွာပါ။ ဒါက အခ်စ္နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ႕ ကြ်န္မရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္။ ေရွာင္ေနသာသူအား ကြ်န္မလိုက္ရွာမေနေတာ႔ပါ။ ခ်စ္သူ ၿပန္လာေသာ အခ်ိန္ကိုသာ ကြ်န္မၾကိဳဆိုလိုက္ေတာ႕ မည္..
(ေဒၚခ်ဳိ) သမီး ေက်ာင္းသြားေတာ႕ မလို႔လား ေစာလိုက္တာ..

(ႏုငယ္) ဟုတ္တယ္ ေမ..ဒုတိယႏွစ္ေရာက္လာမွ က်ဴတိုရီရယ္ေတြပိုမ်ားတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေမရယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာေတြလဲ ရလာၿပီဆိုေတာ႕ ကင္တန္းထိုင္တဲ႕ ခ်ိန္ေလးေတာ႕ ေပးရမွာေပါ့လို႔ ဟုတ္ဖူးလား..

(ေဒၚခ်ဳိ)ဟုတ္ပေတာ္.. ေမ႕ သမီးကေလ တစ္ေန႔ တစ္ၿခားပိုပိုလွလွလာတယ္။

(ႏုငယ္) အဟင္း..အေမ ကိုယ္႔ငါးခ်ဥ္ ကိုယ္ခ်ဥ္ေနၿပန္ၿပီေနာ္။ ဒါဆို သမီးသြားၿပီေနာ္..ေမ..

ေက်ာင္းကားေစာင့္ေနရင္း တစ္ဖက္ၿခမ္းလမ္းဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႕ ထြန္းသစ္ တက္ေနသည္ဆိုေသာ GTI ေက်ာင္းကား. အလိုလိုေနရင္းစိတ္က ေတြ႕ မလားလို႕ ေတာ႕ သူမ ရွာၾကည့္မိေသးသည္။ တစ္ခါမွေတာ႕ မေတြ႕ ခဲ႔ ပါ။ ဒါေပမယ္႔ ခုခ်ိန္ထိ သူမရွာေနစဲ။

(ႏုငယ္)ဟူး ေနကလဲ ပူလိုက္တာ။ ၈ နာရီခြဲေလာက္ရွိေသးတာကို။

သူမေၿပာေၿပာဆိုဆို ထီးေလးထုတ္ၿပီးေနပူရာဘက္ကာထားမိသည္။ ေက်ာင္းကားကလဲ ဒီေန႔မွ မလာေသးၾကာေနသည္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ ေစာင့္ေနၾကေရာ႔မည္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ႕ ေနာက္က်ေနၿပီ။ေဟာ..ေၿပာရင္းဆိုရင္း ေက်ာင္းကားလာၿပီ...
သူမ ထီးေလးပိတ္ၿပီး ကားေပၚအေၿပးေလးတက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ႕ ေနာက္ဆံုးထိုင္ခံုေနရာမွာ လူလြတ္ေနသၿဖင့္ သူမအေၿပးကေလး သြားၿပီးထိုင္လိုက္သည္။ အၾကာၾကီးစီးရမွာ ေနရာမရရင္ မတ္တပ္ရပ္ရတာ ေညာင္းသည္။ကိုယ္႕ အေတြးႏွင့္ ကိုယ္ၿဖစ္ေနသၿဖင့္ ေဘးနားက ထိုင္သည့္သူကို ခုမွၾကည့္မိသည္။ေက်ာင္းသားပံုလဲ မေပါက္။ဆံပင္ကစုတ္ဖြားႏွင့္ ဒီၾကားထဲ အုပ္ထုပ္ကလဲ မ်က္ႏွာကို အုပ္ၿပီးေစာင္းထားသည္။ ဒီၾကားထဲ အ၀တ္အစားေတြကလဲ တြန္႔ေက်လို႕ ။ ၿပီးေတာ႕ သူမႏွာေခါင္းထဲ ခ်ဥ္စုပ္စုပ္ အနံ႔တစ္ခုလဲရေနသည္။ ခဏေလာက္ၾကာေတာ႕ မွ သူမထိုအနံ႔ကိုေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္သြားသည္။ အရက္နံ႔။
ဒုကၡပါပဲ မူးေနတာလားမသိဘူး။ ေစာေစာစီးစီး။ ဒီၾကားထဲ ထိုသူ၏ ဆိုဖာေပၚမွီထားေသာ ေခါင္းက တစ္ဖက္ဖက္ သူမဖက္က်က်လာေသးသည္။ ေတာ္ေသးသူမအသားႏွင့္ ထိေတာ႕ မထိေသး။ စိတ္ကေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ၾကီး အေႏွာင့္အယွက္ ၿဖစ္ေနၿပီ။သူမသတိထားၿပီး ၾကည့္ေနသည့္ၾကားမွ ..ထိုလူ႕ ေခါင္းၾကီးက ယိမ္းလာၿပန္၏။ ဒီေတာ႕ ဒီတစ္ခါေတာ႕ လက္ႏွင့္ ဟိုဘက္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတြန္းထုတ္လုိက္သည္။ ထိုသူ ႏိုးသြား၏။ ၿပီးေတာ႕ သူမအား ေဒါသတၾကီးႏွင့္ အုပ္ထုပ္ကိုခြ်တ္လိုက္ၿပီး

ဒီမွာ ...ခင္ဗ်ား ....ဘယ္.... အဲ

ေတြ႔ခ်င္ေသာအခ်ိန္မွာ မေတြ႔ရေသာ ကြ်န္မခ်စ္ရတဲ႕ ေမာင္ေလ။ ဘုရားေရ ဘယ္လိုမ်ားၿဖစ္ေနရတာတုန္း။ကြာသြားလိုက္တာ အရမ္းကို ကြာသြားသည္။

(ထြန္းသစ္) အဲ..နင္..နင္


(ႏုငယ္) ဟုတ္တယ္ ငါ ႏုငယ္။ နင္ကေရာ မနက္ေစာေစာစီးစီး ေက်ာင္းကားေပၚ ဘယ္လိုၿဖစ္ေနတာလဲ။ၾကည့္မေကာင္း ရႈမေကာင္းနဲ႕ ။ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ႏိုင္လိုက္တာ။ ငါ ထင္ေတာင္မထင္ဘူး။နင္ဆိုးေနတယ္ ဆိုတာေတာ႕ ၾကားတယ္။ ဒီေလာက္ထိ ၿဖစ္ေနမယ္လို႕ ေတာ႕ မထင္ဘူး။ ခုေတာ႕ လက္ေတြ႕

(ထြန္းသစ္) အဟင္း.. ငါညက အိမ္မၿပန္ဘူးဟ။ ၿမိဳ႕ ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုက္ခန္းလိုက္အိပ္တာ။ ၀ိုင္းလိုက္တာမ်ားသြားတယ္။ အိမ္ၿပန္ၿပီ အက်ီ္လဲမလို႔ ပဲ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီးပါလာတာ။ နင္အခုႏိုးလိုက္မွ ႏိုးတယ္ဆိုပါေတာ႕ ။ နင္ကေတာ႕ ပိုလွလာတယ္ဟ.

(ႏုငယ္) အင္း..

(ထြန္းသစ္) ဘာလဲ ငါပံုစံက စုတ္ၿပတ္ေနလို႕ နင္က စကားမေၿပာခ်င္တဲ႕ သေဘာလား..

(ႏုငယ္) နင္က မေတြ႕ ခ်င္လို႕ ေရွာင္ေနတဲ႕ သူပါ။ နင္ေၿပာခ်င္လား မေၿပာခ်င္လား ငါမွမသိတာ.

(ထြန္းသစ္)ႏႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္သြားတဲ႕ သူက ဘယ္သူလဲ.. ၿပန္လာေတာ႕ ေရာ ေဘးနားမွာ ငယ္..ငယ္ နဲ႕ ပါလာတာေရာ ဘယ္သူလဲ.. ဘာသတင္း ဘာအဆက္အသြယ္မွ မလုပ္ပဲ ေနႏိုင္ခဲ႕ သူက ဘယ္သူလဲ.. ငါမဟုတ္တာေတာ႕ ေသခ်ာတယ္..

(ႏုငယ္) နင္...နင္... အင္း..ထားလိုက္ေတာ႕ ထားလိုက္ေတာ႕ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ၿပန္ေၿပာေနလဲ ဘာမွ ထူးၿခားမလာတာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ငါတစ္ခုေတာ႕ ေၿပာခ်င္ေသးတယ္။ တစ္ခြန္းပဲ ႏွစ္နဲ႕ ခ်ီၿပီး ပုန္းႏိုင္တဲ႕ နင္က ပိုေတာ္ပါတယ္ဟာ..


ထို႕ ေနာက္ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တိတ္ဆိတ္သြားၾကၿပန္သည္။ခဏေနေတာ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း..

(ထြန္းသစ္) ဟိုလူနဲ႕ ေရာ..

(ႏုငယ္)နင္ေရာ..

(ထြန္းသစ္)အဲ အိုေက အိုေက နင္ေမးခ်င္တာ အရင္ေမး

(ႏုငယ္) နင္..နင္.. ေကာင္မေလးေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕ တြဲ..တြဲေန

(ထြန္းသစ္) အင္း.ဟုတ္တယ္ ဒီလိုပါပဲ..နင္ကေရာ ဟိုလူနဲ႕

(ႏုငယ္)အင္း ငါစဥ္းစားေနတုန္းပဲ။ငါလဲ ဒီလိုပါပဲ.

(ထြန္းသစ္)ေၾသာ္.. ငါ့အတြက္ အခြင့္အေရးရွိေသးတာေပါ့

ေမာင္..ရယ္ ရွင္ဟာေလ။ လမ္းၾကံဳလို႕ ေတြ႕ ေတာ႕ မွ အခြင့္အေရးရွိေသးလားတဲ႕ ။

(ႏုငယ္) အဟင္း.. နင္ဟာေလ ေလာဘေတာ႕ ၾကီးသား။ လမ္းၾကံဳတုန္းေလး နင္တြဲေနတဲ႕ မိန္းကေလးေတြလိုပဲ လြယ္လြယ္ရမယ္ ထင္လို႕ ေမးလိုက္တာလား..

ထြန္းသစ္ မ်က္ႏွာတင္းကနဲ တစ္ခ်က္ၿဖစ္သြားသည္။ ထုိ႕ ေနာက္..

(ထြန္းသစ္) ေရွ႕ မွတ္တိုင္ပါတယ္ ဆရာေရ...ဆင္းမယ္

ေမာင္ ကြ်န္မကို ႏႈတ္ဆက္မသြားပါ။ တစ္ခ်က္ေလးမွ်ေတာင္ ၿပန္လွည့္မၾကည့္သြားပါ။ ဘာလဲ ဘာလဲ ေမာင္..
ကြ်န္မနားက ၿပန္လည္ထြက္ခြာသြားၿပန္ၿပီ။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္္ ကြ်န္မနားကို ၿပန္ေရာက္လာဖို႕ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေစာင့္ေနရ အုန္းမွာလဲ ..တစ္ကယ္ဆို ကြ်န္မသူ႕ ကို စကားေလးေလွ်ာ႕ ေၿပာသင့္တာ။ ခုေတာ႕ ေမာင္နဲ႕ ၿပန္ေတြ႔ဖို႕ ..မေသခ်ာေသာ အိမ္မက္တို႕ အား ကြ်န္မဆက္လို႕ မက္ေနရ ေပအုန္းမည္။ၿပီးေတာ႕ ကြ်န္မ ေမာင့္ကိုေၿပာစရာ စကားေတြ ရွိေနေသးသည္။ ေၿပာခ်င္မိေနေသးသည္။ ဒါေပမယ္႕ လက္ေတြ႕ တြင္ ကြ်န္မေၿပာလိုက္ေသာစကားမ်ားက ႏွလံုးသားႏွင့္ ဆန္႕ က်င္ဘက္မ်ားသာ..
ဟူး ...ေမွ်ာ္လင့္ရတာ ေမာတယ္ ေမာင္ရယ္...