လမ္းေပၚေရာက္ၿပီလား

လမ္းေပၚေရာက္ၿပီလား ဆိုတဲ့စကားေလးဟာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားလံုးေလးပါ။မွတ္မွတ္ရရေပါ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုမိတံုး ၀ိုင္းထိုင္လို႔ စပ္မိစပ္ရာ စကားေလးေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြဟာ လမ္းေဘးကလူဆိုရင္ သိပ္ၿပီးအထင္မႀကီးတတ္ၾကဘူးေလ။စင္ေပၚေရာက္မွ၊ အျမင့္ေရာက္မွ အထင္ႀကီးၾက တဲ့ ေလာကႀကီးဆိုေတာ့လမ္းေဘးကလူဆိုရင္ မ်က္လံုးစိမ္းႀကီးေတြနဲ႔ အၾကည့္ေတြ က စိမ္းတတ္ၾကတယ္ေလ။
ဒါကလဲျဖစ္တတ္တဲ့နိယာမသေဘာဆိုေတာ့ သူ႔တို႔ကိုလဲအျပစ္ကမဆိုသာဘူးေပါ့။ ေခတ္ႀကီးကိုက ဂုဏ္ကိုခင္ ပကာသနကိုမင္ၾကတဲ့ေခတ္ႀကီးဆိုေတာ့ လမ္းေဘးကလူဆိုရင္ ေတေလၾကမ္းပိုး၊ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္၊ အလုပ္မရွိအကိုင္မရွိတဲ့သူလို႔ ထင္ၾကတာကလား။
လမ္းေပၚကလူနဲ႔ လမ္းေဘးကလူ သိပ္မခြဲျခားတတ္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ပါတယ္။ လူဟာ သူ႕ဟာနဲ႔သူ
တန္ဖိုးေတာ့ရွိၾကတာေပါ့၊ အကုန္လံုးသံုးစားလို႔ မရတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းေဘးေရာက္တဲ့သူဟာ အေတာ္ ရွားပါတယ္။ ပညာဘယ္ေလာက္တတ္တတ္၊ ပစၥည္းဥစၥာဘယ္ေလာက္ေပါေပါ လူအမ်ားနဲ႔သဟဇာတမျဖစ္ ၊ ကုိယ့္အက်ဳိး တစ္ခုတည္းကိုသာ ၾကည့္တတ္တဲ့လူတန္းစားေတြဟာလမ္းေပၚေရာက္တဲ့ လူတန္းစားထဲမပါႏိုင္ ပါဘူး၊ေဘးထိုင္ဘုေျပာ အေကာင္းမျမင္၀ါဒ လက္ကိုင္စြဲထားတဲ့သူေတြေပါ့။
တစ္ခါတုန္းက ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ဖတ္လိုက္ရတယ္ စာေရးဆရာ ညီငယ္ေလးေရးတဲ့ စာေလးပါ။ကိုသက္ျပင္း ဆိုတဲ့ ၾကပ္မျပည့္သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရးထားတာပါ။ ကိုသက္ျပင္းဟာ ၾကပ္မျပည့္ေပမဲ့ေရထမ္းၿပီး သူဘ၀ ကို ရုန္းကန္ရွာတယ္၊ ေရပံုးရွိရင္ ကိုသက္ျပင္းအတြက္ဘာမွပူစရာမလိုဘူး၊ ေရလိုတဲ့အိမ္ ေရထမ္းေပး၊ ေကၽြးတဲ့ထမင္းစားေပးတဲ့ပိုက္ဆံယူၿပီး သူ႔ဘ၀ သူ႔လမ္းေပၚသူေလွ်ာက္ေနတဲ့သူ။
တစ္ေန႔အလွဴအိမ္မွာ ကိုသက္ျပင္းတစ္ေယာက္ ထမင္းသြားစားတယ္ ေတာဓေလ့အတိုင္း လူကဖိနပ္မစီးဘူး ၊
ဖိနပ္ကလူကိုစီးထားတယ္၊ ဖိနပ္ေပ်ာက္မွာဆိုးလို႔ ခါးၾကားထဲမွာေနရာယူထားတယ္ေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖိနပ္မပါတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေတာင္ေ၀ွးႀကီးနဲ႔ အလွဴအိမ္ကို သူလဲထမင္းလာစားတယ္၊ အရပ္ထဲမွာေပါ့အသက္ႀကီးေတာ့ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသေပါ့ ။ အလွဴအိမ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားၿပီး ျပန္မယ္အလုပ္ သူ႔ဖိနပ္ကိုလိုက္ရွာတယ္။ မ်က္စိမႈန္၀ါး၀ါး ဟိုရွာဒီၾကည့္ေပါ့ အဲဒီမွာသူ႔အၾကည့္ ကိုသက္ျပင္းစီေရာက္သြာတယ္။ ေဟာ...ကိုသက္ျပင္းခါးၾကားက ဖိနပ္ကိုျမင္ပါေလေရာ၊ အဲဒီမွာပဲ သူ႔ဖိနပ္သက္ျပင္းခိုးပါတယ္ဆိုၿပီး လုိက္လု လူေတြက၀ိုင္းဖမ္း ေသာက္ရူးက ထမင္းစားရံုမဟုတ္ဘူး ဖိနပ္ေတာင္ခိုးတယ္ဆိုၿပီး ေတာင္ေ၀ွးနဲ႔ကိုသက္ျပင္ကို ရိုက္ပါေလေရာ၊ ကိုသက္ျပင္းခမ်ာ လူးလိမ့္ခံရေတာ့သည္။ ေဘးကလူေတြေကာ ကိုသက္ျပင္းကို ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္း လို႔ေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဘးနားအိမ္ကလူတစ္ေယာက္က ဖိနပ္မပါဘဲလာတဲ့ အဖိုးႀကီးကိုသတိျပဳမိထားေတာ့ သူက သြားေျပာတယ္ ဘႀကီးခုနလာတံုးက ဖိနပ္မွမပါတာ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေပၚကလွမ္းၾကည့္တာ ျမင္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သက္ျပင္းမွမခိုးတာ နဂိုထဲက ဘႀကီးဖိနပ္မွမပါတာဆိုေတာ့ အဲဒီအခါက်မွ အဖိုးႀကီးက ေအး.. ဟုတ္သားဘဲ...ဘႀကီးေမ့သြားတယ္ ဖိနပ္ပါမလားဘူးတဲ့ ၊ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္ “မရွိခိုးႏိုးႏိုး” ဆိုတဲ့စကားေပၚလာ တာ။ အဲဒီေတာ့မွ ကိုသက္ျပင္းခမ်ာသက္သာသြားတယ္။
ကိုသက္ျပင္းလဲ သက္သာရာရသြားေရာ လဲေနတဲ့ေနရာကထၿပီးေျပာလိုက္တဲ့စကားက သိပ္မွတ္သားဖို႔ေကာင္း တယ္ “သက္ျပင္းေလ မခိုးဘူး ငရဲႀကီးတတ္တယ္ တဲ့”ကဲဘယ့္နဲ႕ရွိစ၊ အသိရွိတဲ့ ၾကပ္ျပည့္တဲ့သူက ၾကပ္မျပည့္တဲ့သူစီကဖိနပ္ကို လိုျခင္တယ္။ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း ေျမနိမ့္ရာ လွန္စိုက္ဆိုတာ ေပၚလြင္တယ္ေလ။ အဲဒီသူေတြ ဘယ္သူက လမ္းေပၚကလဲ ဘယ္သူကလမ္းေဘးလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။
လူ႔ေလာကမွာ ကိုယ့္အတြက္ဘဲ ၾကည့္တတ္တဲ့ တစ္ဖို႔ထဲသမားေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲဒီလူေတြကေကာ လမ္းေပၚကလား၊ လမ္းေဘးကလား ၊ မရွိဆင္းရဲလို႔လမ္းေဘးမွာေနရတာဟာ လမ္းေဘးေရာက္တာမွမဟုတ္တာ၊ စိတ္ဓာတ္ဆင္းရဲၿပီး လမ္းလယ္ေခါင္ ရင္ေကာ့ေလွ်ာက္သူေတြသာ လမ္းေဘးေရာက္တာပါ။ ပစၥည္းဥစၥာ ဆင္းရဲၿပီး စိတ္ဓာတ္ေကာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ လမ္းေဘးမွာေနရေပမယ့္ လမ္းေပၚေရာက္တဲ့သူေတြပါ။
သူငယ္ခ်င္းကို သူ႕ဆရားသမားက ေမးတယ္ မင္းဘာလုပ္ေနလဲ ဘယ္မွာေနလဲ စသည္ေပါ့။အဲဒီလိုေမးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကေျဖတယ္ အခုေတာ့ လမ္းေပၚမွာဘဲလို႔ ။အဲဒီေတာ့ သူ႔ဆရာသမားကေျပာတယ္ ေအးမင္းစာတတ္ သြားၿပီတဲ့။ ေလာကနိယာမသေဘာအရ အျဖဴနဲ႔အမဲ အေကာင္းနဲ႔အဆိုးဒြန္တြဲေနေပမယ့္ အဲဒါကို ခြဲျခားသိဖို႔လို တယ္ဆိုတာေတာ့ ေျပာစရာမလိုဘူးထင္ပါတယ္။ လမ္းေပၚကလူဆိုရင္ေပါ့။
ကဲမိတ္ေဆြတို႔ ဒို႔လဲ လမ္းေပၚကလား လမ္းေဘးကလား .........................