ၿပဳသူကအသစ္ ၿဖစ္သူကအေဟာင္း

(ဦးေက်ာ႕) မယ္ခင္ ေရ ငါဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားလိုက္အုန္းမယ္ကြ ဒီေန႔ဥပုပ္ေန႕ဆိုေတာ႕ သီလေလးယူမလားလို႕ေလ။

(ေဒၚခင္)ေကာင္းပါၿပီေတာ္.. သြားေလ ဆရာေတာ္ကိုကပ္ဖို႕ ဆြမ္းခ်ဳိင့္ပါတစ္ခါတည္း ယူသြားေနာ္။

(ဦးေက်ာ႕)ေအးေအး

ေၿပာေၿပာဆိုဆို ဆြမ္းခ်ဳိင့္အား ဆြဲလာခဲ႕သည္။ရြာလယ္ လမ္းမတြင္ေတာ႕ ကေလးမ်ား ေအာ္ဟစ္ဆူညံစြာကစားေနၾကသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကေလးတစ္အုပ္၏ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ရန္ၿဖစ္ေနေသာ အသံအား သူၾကားလိုက္ရသည္။ ဒါနဲ႕ မ်က္စိကေရာက္သြားေတာ႕ ဟင္ သမီးအငယ္ေလးပါလား.. တစ္အိမ္လံုးက အငယ္ေလးလို႕ေခၚေသာ္ သူ၏ အေထြးဆံုးသမီးေလးၿဖစ္သည္။ သူၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ တစ္ဖက္ကေလးက သမီးေလးအား တြန္းလွဲလိုက္သၿဖင့္ ဦးေက်ာ႕ မ်က္လံုးမ်ားၿပာကနဲ ေဒါသတိဳ႕လဲ ေထာင္းခနဲ ဘာမွမၿမင္ေတာ႕ဆြမ္းခ်ဳိင့္ၾကီးအား ပစ္ခ်ထားခဲ႕ၿပီး ကေလးရန္ပြဲအတြင္းသို႕ လ်င္ၿမန္စြာ သူေၿပး၀င္သြားခဲ႕သည္။ တစ္ဖက္ကေလးမွလဲ သမီးေလးအား ဆံပင္ဆြဲထားသၿဖင့္ သူ၀င္ေၿဖလိုက္၏ ဒါေပမယ္႕ ေဒါသအဟုန္ႏွင့္ သူ၀င္ေၿဖလိုက္သၿဖင့္ တစ္ဖက္မွ ကေလးအား ေဆာင့္တြန္းလိုက္သလိုၿဖစ္သြား၏။ တစ္ဖက္ကေလး၏ ငိုသံကား နားထဲ၀င္ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ေတာ႕ သူလြန္သြားေလၿပီ။ တစ္ဖက္မွကေလးလဲ သူတြန္းလိုက္သည့္အရွိန္ႏွင့္
ပက္လက္လန္လဲက်ကာ ကံဆိုးခ်င္ေတာ႕ အုတ္ခဲခြ်န္ႏွင့္ ေခါင္းႏွင့္တိုက္မိၿပီး ေခါင္းေပါက္သြားေလၿပီ။
ဒီၿပသနာႏွင့္ပဲ သူလဲ ေက်းရြာေကာင္စီရံုးသို႕ ေရာက္ေလေတာ႕သည္။ေၾသာ္ ဒုကၡ ဒုကၡ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႕မေရာက္ပဲ သူေကာင္စီရံုးသို႕ ေရာက္ေလၿပီ။

ရြာလူၾကီး ဦးသိန္းက..

(ဦးသိန္း) ဦးေက်ာ႕ ဦးေက်ာ႕ ခင္ဗ်ားကေလ အားလံုးေကာင္းတယ္။လွဴေရးတန္းေရးဆိုလဲ ေ႔ရွဆံုးကရပ္ေရးရြာေရးဆိုလဲ မတြန္႕တိုဘူး ေန႕တိုင္းလဲ ဘုရားမွန္မွန္ ရွိခိုးေနတာပဲဗ်ာ ခင္ဗ်ားသမီး အငယ္ေလးနဲ႕ ပတ္သတ္ရင္ နဲနဲေတာ႕ စိတ္ကိုထိန္းအုန္းမွေပါ့ဗ်။

(ဦးေက်ာ႕) ဟုတ္ပါတယ္ ကိုသိန္းရာ ကြ်န္ေတာ္လဲ သမီးအငယ္ေလးနဲ႕ ပတ္သတ္ရင္ စိတ္ကလြတ္လြတ္သြားတယ္ဗ်။ အသက္ၾကီးမွလဲ သမီးေလးကိုရထားၿပန္ သမီးေလးေမြးမွ စီးပြားေရးကလဲ ဒီေရအလားတက္တာ ကိုသိန္းလဲ အသိပဲေလဗ်ာ ဒီေတာ႕ ငယ္ငယ္ေလးထဲက သမီးကို က်ဳပ္ကလက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္ မတို႕တာ ခုကြ်န္ေတာ္႕ ေ႔ရွမွာ သမီးေလးက ဒီလိုၿဖစ္သြားေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္လဲ ထူပူသြားမိတာပါဗ်ာ။ေနာက္ဆို ဆင္ၿခင္ပါ့မယ္။

(ဦးသိန္း) ေအးဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္႕မွာ ေတာ္ေတာ္ညွိယူလိုက္ရသဗ်။ ေတာ္ေတာ္လဲ ေတာင္းပန္လိုက္ရတယ္။
ၿပီးေတာ႕အဲဒီ ကေလးရဲ႕ မိဘေတြနဲ႕ ခင္ဗ်ားကလဲ စီးပြားခ်င္းတူေနတာရယ္ ၿပီးေတာ႕ သူတို႕စီးပြားေရးကခင္ဗ်ားကို လုိက္မမီွ ေတာ႕တာရယ္ေၾကာင့္ နဂိုထဲက မေက်နပ္ကတဲ႕ ၾကားထဲခုလို ၿဖစ္ေတာ႕ သူတို႕ဘက္ကေတာ္ေတာ္ကို မေက်နပ္ၾကတာဗ်။ ခင္ဗ်ားလဲ သတိေလးဘာေလးထားအုန္း။ ေလာေလာဆယ္က်ဳပ္ကၾကားထဲက ေတာ္ေတာ္ေၿပာယူလိုက္လို႕ မေကာင္းတတ္လို႕ ေဆးဖိုးေလးပဲ ယူၿပီး ၿပီးသြားတာမဟုတ္လားဗ်။

(ဦးေက်ာ႕) ေအးပါ ကိုသိန္းရာ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားလိုက္ပါ့မယ္။

ဒါကလြန္ခဲ႕သည့္ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က အၿဖစ္အပ်က္။အဲဒီေနာက္ပိုင္း သမီးေလးသည္ တေရွာင္ေရွာင္ ေနမေကာင္းၿဖစ္လာသည္။ ညေန ေန၀င္ရီသေရာဆို သမီးေလးသည္ တစ္ခုခုကို ေၾကာက္ေနသည့္ပံုႏွင့္ လူၾကီးေတြနားကပ္ၿပီးေနေလသည္။ ညဘက္ဆိုလွ်င္လဲ အသံနက္ၾကီးႏွင့္ အမယ္ေလးေၾကာက္ပါၿပီ
ဆိုၿပီး ေအာ္လွ်က္ ထထေၿပးတက္၏။လူၾကီးႏွစ္ေယာက္အားႏွင့္ေတာင္ သမီးေလးကို မႏိုင္။အိမ္ၿပင္ကိုေရာက္မသြားေအာင္ မနဲၾကီးဆြဲထားရ၏။ သမီးအၾကီးမ ႏွစ္ေယာက္လဲ ဒီအတြက္ႏွင့္ပဲ အအိပ္ပ်က္အစားပ်က္ႏွင့္ ပင္ပန္းၾက၏။ သူ႕မိန္းမ မခင္ကေတာ႕ မ်က္ရည္ႏွင့္ မ်က္ခြက္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားၿပီး ဆရာေတာ္လက္ဖြဲ႕လုပ္ေပးလဲမရ။ အိမ္တြင္လဲ ပရိတ္ရြတ္တာ လုပ္ေပးသည္မရ။ပေရာဂလားဆို ကုၿပန္ေတာ႕လဲ ဆရာကသာ ေကာင္းသြားမွာပါေၿပာသည္ သမီးေလးသည္ သက္သာမလာခဲ႕။ ပိုပိုသာဆိုးလာခဲ႕သည္ စကားလဲမေၿပာေတာ႕ အစားအေသာက္လဲ ေကာင္းေကာင္းမစားေတာ႕။ ဘယ္လိုပဲကုကု သမီးေလးသည္ ေနာက္
ဆံုးအသက္ပါ ဆံုးရႈံးသြားေလၿပီ။ သမီးေလးသည္ အိမ္ရဲ႕ ဆည္းလည္း ခုအိမ္ဆည္းလည္းေလးကား ပ်က္စီးသြားေလၿပီ။ တစ္အိမ္သားလံုး အပူလံုးၾကြၾကေလၿပီ။ အသက္ငယ္ငယ္သာရွိေသးေသာ သမီးေလး မေသသင့္ေသမယ္႕ေေသ သူလို လူၾကီးတစ္ေယာက္ေသသြားခဲ႕ေသာ္ ေကာင္း၏။ ခုေတာ႕ သူ႕အသည္းႏွလံုးေတြ တစ္စစီပ်က္ေၾကြသံုးေလၿပီ။

(မယ္ခင္) သမီးေလးေရ အေမ႕႔သမီးေလး အေမတို႕ဆီကိုၿပန္လာခဲ႕ပါကြယ္။ အေမ သမီးကို ေနာက္ဘယ္ေတာ႕မွ မဆူေတာ႕ပါဘူး။ သမီးေလး လိုခ်င္တဲ႕ ေစ်းက ဂါ၀န္လွလွေလးလဲ ၀ယ္ေပးမယ္ေလ။ အေမ႕နားကိုသာ ၿပန္လာခဲ႕ပါကြယ္။ကိုေက်ာ႕က်ဳပ္သမီးေလးကို ၿပန္ေခၚေပးေလေတာ္။ က်ဳပ္သမီးေလးကို ၿပန္ေခၚေပး

ဒီေန႕ အသုဘ ခ်သည့္ရက္ၿဖစ္ေလသည္။ေဒၚခင္တစ္ေယာက္ငိုရင္းႏွင့္ သတိလစ္လဲက်သြားေလသည္။ ဦးေက်ာ႕ ကေတာ႕ အံၾကီးကို တင္းတင္းၾကိတ္ထား၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလဲ နီရဲေန၏။ ၿပီးေတာ႕ မ်က္လံုးေတြလဲ မို႕အစ္ေနၾကသည္။ ဘာသံမွ မထြက္။


“ညီးမေလး အငယ္ေလးေရ မမတို႕နဲ႕ ထကစားအုန္းေလ။ ညီမေလးၾကိဳက္တဲ႕ ပံုၿပင္ေတြ ထၿပီးနားေထာင္ပါ
အုန္း ညီမေလးရဲ႕.. အေမတို႕ အဘတို႕ေရ ညီမေလးကို ၿပန္ေခၚမေပးႏိုင္ၾကေတာ႕ဘူးလား..”


ဤသည္ကား ဦးေက်ာ႕၏ သမီးအၾကီးႏွစ္ေယာက္၏ ေၾကကြဲဖြယ္ငိုသံသာ ၿဖစ္ေလေတာ႕သည္။ဟုတ္ေတာ႕လဲ ဟုတ္သည္ အငယ္ေလးသည္ မ်က္လံုး၀ုိင္း၀ိုင္း ၾကက္ေတာင္ေလးႏွစ္ဖက္စီးႏွင့္ ပါးကြက္ကေလးမ်ား ညီညီညာညာ ႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿဖစ္ေနလွ်င္ အလြန္ပင္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းလွသည္။တီတီတာတာ စကားႏွင့္ တြတ္တီတြတ္တာလဲ ခြ်ဲတတ္သည္။ ဦးေက်ာ႕ တို႕တစ္အိမ္လံုးပင္ မဟုတ္ တစ္ရြာလံုးကေတာင္ အမယ္ေလး ဟဲ႕ေမြးစားမ်ားထားသလားေတာ္လို႕ ေနာက္ရေလာက္ေအာင္ကို အငယ္ေလးသည္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ေတာမွာေမြးေသာ္လည္း အသားေလးကလဲ ၿဖဴလွ၏ မ်က္ႏွာေလးကလဲ ၀ိုင္း၀ိုင္း
လူေလးက ၀ကစ္ကစ္ေလး ခုမွ သူငယ္တန္းၿပီးလို႕ ၁ တန္းတက္ကာစသာ ရွိေသးသည္။
ခုလို အေၿခအေနမ်ဳိးၿဖစ္လာေတာ႕ တစ္ရြာလံုးစိတ္မေကာင္းၾက။ ဦးေက်ာ႕ တစ္အိမ္သားလံုး
ကေတာ႕ ရင္ထုမနာ ငိုသူငို တက္သူတက္ ဆြဲသူဆြဲႏွင့္ ..ၿမင္ရသည့္ ၿမင္ကြင္းက စိတ္ခ်မ္းသာစရာမရွိ။

(ဦးသိန္း) သူငယ္ခ်င္း ဖို႕ေက်ာ႕ ငိုခ်င္ရင္ ငိုလိုက္ေလကြာ အဲလိုၾကီးေအာင့္မထားနဲ႕ေလကြာ မင္းဖြင့္ထုတ္လိုက္ေလကြာ။
သူငယ္ခ်င္း ဖိုးေက်ာ႕ သတိထားေလ သတိထားေလးကြာ။တရားနဲ႕ ေၿဖမွေပါ့ကြာ။

(ဦးေက်ာ႕) သူငယ္ခ်င္းရာ ငါဘယ္လို တရားနဲ႕ေၿဖရမလဲကြာ..ဟီးဟီး ..ဟီး..ဟီး..ဟီးဟီး

ဦးေက်ာ႕ၿပန္လဲ ေၿပာရင္း လည္ေခ်ာင္းသံၾကီးႏွင့္ ဟီးလံုးခ် ငိုေလၿပီတည္း။ ဒီလိုႏွင့္ သူတို႕ေတြ သမီးေလးအတြက္ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္လုပ္ၿပီးတဲ႕ေန႕ အဲဒီေန႕မွာပဲ မယ္ခင္တစ္ေယာက္ ေရခ်ဳိးမလို႕ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚက အဆင္း မူးတယ္မူးတယ္ဆိုၿပီးလဲက်သြားလိုက္တာ ဦးေဏွာက္ေသြးေၾကာပါပ်က္ၿပီး ထပ္ၿပီးေတာ႕ ဆံုးၿပန္ေလၿပီ။ တစ္ပူကမၿပီးေသး ေနာက္တစ္ပူ ထပ္တက္ေလၿပီ။ဦးေက်ာ႕ကား လူႏွင့္အသိစိတ္ဓာတ္ မကပ္ေတာ႕ ဘာေတြဘယ္လိ္ုၿဖစ္
ေနသည္မသိ။ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္သာ ႏိုင္ေနေလေတာ႕သည္။ သမီးအၾကီး
မႏွစ္ေယာက္ကေတာ႕ ငိုလို႕မဆံုး လူေတြလဲ ၁၀ ရက္ေက်ာ္အတြင္း မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ ပိန္ခ်ဴံၿပီး က်ေနၾကေလၿပီ။ဒီေတာ႕ ရြာထဲကလူၾကီးသူမေတြကပဲ ဦးေက်ာ႕တို႕ကိုယ္စား ၀င္ေရာက္္စီမံေပးေနရသည္။ ရြာဦးဘုန္းၾကီးလဲ ၾကားရတာ စိတ္မခ်မ္းသာလွ။ ဦးေက်ာ႕တို႕အိမ္သြားၿပီး ဦးေက်ာ႕အားတရားၿပေနေသာ္လည္းဦးေက်ာ႕ကား အင္းလဲမလုပ္ အဲလဲမလုပ္။ ဦးေက်ာ႕သည္ ဒီအရြယ္ ဒီအခ်ိန္ထိ သူ႕ဘ၀သည္ သည္မိသားစုသူ႕အသက္သည္ သည္မိသားစု ခုသည္မိသားစုက ရက္ပိုင္းေလးပဲၿခားသည္ သူခ်စ္တဲ႕သူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ခြဲခြာေနတာ သူရင္ထဲ မည္သို႕ခံစားရမည္ကို ေၿပာၿပလို႕ပင္ရႏိုင္မည္မဟုတ္။
ဒီလိုႏွင့္ ဦးေက်ာ႕မိန္းမ ေဒၚခင္ရက္လည္အၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္္ေလာက္ အၾကာတြင္ သမီးအလတ္မသည္ေမးခိုင္ပိုး၀င္ၿပီး ထပ္ၿပီးေတာ႕ ဆံုးေလသည္။ လူေတြလဲ သတိမထားမိၾက ရက္လည္ရက္ေတြအတြင္းကၿခံထဲမွာ ခ်က္တာၿပဳတ္တာ ၀င္ကူလုပ္ေပးရင္း
ထင္းေခ်ာင္းမွပါလာေသာ သံစူးမိသည္ဆို၏။ ဒီေတာ႕ သမီးအၾကီးမလဲ

“ရင္ဘတ္စည္တီးၿပီး အမယ္ေလး ကယ္ေတာ္မူၾကပါ အရပ္ကတို႕ေရ ကြ်န္မတို႕မိသားစု ဘာမွ မေကာင္းတာ မလုပ္မိပါဘူးေတာ္။ သူမ်ားကိုလဲ စိတ္ပုပ္စိတ္ရုပ္မထားခဲ႕ပါဘူး ဘာၿဖစ္လို႕ ဒီလိုအၿဖစ္ဆိုးေတြ ၾကံဳေနရတာလဲ ..ကယ္ေတာ္မူၾကပါ နတ္ေကာင္းနတ္ၿမတ္တို႕ရယ္ ဆိုၿပီး..ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေလေတာ႕သည္။ ၿပီးေတာ႕ သူ႕အေဖဦးေက်ာ႕ကိုလဲ အေဖ အေဖ..သတိထားပါအုန္းအေဖရဲ႕သမီးမွာ ဒီအေဖ တစ္ေယာက္ပဲ ေဆြမ်ဳိးဆိုလို႕ရွိေတာ႕တာ အေဖရဲ႕ သတိရပါေတာ႕” ဆိုၿပီး
အေဖအားဖက္လွ်က္ ငိုယိုေနေလေတာ႕သည္။

ရြာသူရြာသားမ်ားလဲ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရုံံမွ လြဲၿပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ၾက။ေသၿခင္းတရားအား အဘယ္ကဲ႕ သို႕ကူညီၾကမည္နည္း။ အားေပးၾကရံုသာတတ္ႏိုင္ ေလေတာ႕သည္။ ဦးေက်ာ႕ သည္ သူ႕မိန္းမဆံုးၿပီးထဲကစကားလံုး၀မေၿပာေတာ႕ေပ။ခုသမီး အလတ္မဆံဳးသည့္ အခ်ိန္ သမီးအၾကီးမက ဖက္လွ်က္ငိုၿပီးေနာက္ေတာ႕ဦးေက်ာ႕ တစ္ခ်ိန္လံုး ဘုရားေ႕ရွထိုင္ၿပီး ဘုရားရွိခိုးခ်င္း ႏွင့္ တရားထိုင္ခ်င္းသာ လုပ္ေနေလေတာ႕သည္။
စကားေတာ႕ တစ္လံုးမွ မေၿပာ။ ဒီလိုႏွင့္ ရက္လည္သည့္ေန႕တြင္ေတာ႕..
ရြာမွလူမ်ားလဲ ဦးေက်ာ႕ ႏွင့္ သမီးအၾကီးမတို႕အား သတိထားၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေလသည္။ တစ္ခုခုထပ္ၿဖစ္မွာ မလိုလားေတာ႕။ဒီလိုႏွင့္ ညေနပိုင္းသို႕ ေရာက္ေလေသာ္ ဦးေက်ာ႕တို႕ အိမ္ၿခံ၀န္းထဲသို႕ ၀တ္ၿဖဴစင္ၾကယ္ႏွင့္ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး။သူသည္ အကူအညီေပးဖို႕လာတာ ၿဖစ္ေၾကာင္း ဒါေပမယ္႕ သူကူညီေပးၿပီးရင္ သူ႕ကိုဘာမွမေမးဖို႕နဲ႕ အာဂတေတြ မထားဖို႕။လူဆိုတာ မွားတတ္စၿမဲမုိ႕ ခြင့္လႊတ္စိတ္ထားေပဖို႕နဲ႕ ။ေသဆံုးသြားေသာ သူအားလံုးမွာလဲ သူ႕ကံႏွင့္သူသာ ထားလိုက္ပါေတာ႕လို႕ ၿပာဆိုဆံုးမေလသည္။ဦးေက်ာ႕ကလဲ သူ႕အေနႏွင့္ ဒီထက္ပိုၿပီး ဘာမွ ခံစားစရာမရွိေတာ႕ေၾကာင္း ခုရက္ပိုင္းအတြင္းလဲ တရားထိုင္ခ်င္း ဘုရားရွိခိုခ်င္းၿဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ႕သၿဖင့္ သူ႕အေေနႏွင့္ ဘာမွလုပ္လိုစိတ္မရွိေတာ႕ ေသာေၾကာင့္အဖိုးအိုးေၿပာသည့္စကားအားလက္ခံေၾကာင္း ဂတိေပးေလေတာ႕သည္။

ဒီေတာ႕မွ အဖိုးအိုလဲ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ပိုင္းတြင္ ထပ္ေရာက္လာၿပီး ၾကက္ဖတစ္ေကာင္အား နႏြင္းေရတို႕ၿဖင့္ လိမ္းၾကံၿပီးလွ်င္ မန္းမႈတ္ရြတ္ဆိုကာၿဖင့္ ထိုၾကက္ဖ အား ဦးေက်ာ႕ တို႕ၿခံအတြင္း လႊတ္လိုက္ေလေတာ႕သည္။ ထုိၾကက္ဖလဲ အိမ္ထဲေၿမေနရာ အႏွံ႕ အားယွက္လွ်က္ တစ္ခုခုအား ရွာေဖြသည့္ပံုစံႏွင့္ တစ္ေနရာစီလိုက္ၿပီး ယွက္ေလေတာ႕သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ဦးေက်ာ႕တို႕ အိမ္ အိမ္ဦးတိုင္၏ ေအာက္ဖက္နားတြင္ေတာ႕ ၾကက္ဖက္သည္ တြင္းခပ္နက္နက္ယက္ေလေသာ္ အနီေရာင္ပိတ္စၿဖင့္ ထုပ္ပိုးထားေသာ အရာတစ္ခုအားေတြ႕ရေလေတာ႕ သည္။ အဖိုးအိုလဲ ထိုအထုပ္အားယူလွ်က္ ဖြင့္ၾကည့္ေလေသာ္ ပိတ္စတြင္ အင္းကြက္
လို တစ္ခုခုေရးထားၿပီး အနီစၿဖင့္ ပတ္ထားေသာ အရာသည္ကား ၀ါထိန္ေနေသာ လူေသ၏ လက္ညႈိးတစ္ေခ်ာင္းၿဖစ္ ေလေတာ႕သည္။ လာၾကည့္ေနေသာ ရြာသားအေပါင္းလဲ အလြန္ပင္ ထိတ္လန္႕ တုန္လႈပ္ခ်င္းၿဖစ္ကုန္ၾက၏။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေၿပာဆိုေနၾကေသာ္လဲ ရြာသားတို႕ကား အဖိုးအိုအားမေမးရဲ ။ဦးေက်ာ႕ တို႕ကေတာ႕ အလြန္ပင္ထိတ္လန္႕ တုန္လႈပ္ခ်င္းၿဖစ္ၾကေလေတာ႕သည္။ အဖိုးအိုကေတာ႕ သူလဲ လုပ္စရာရွိတဲ႕ အရာကို လုပ္ေပးၿပီၿပီးမို႕ ၿပန္ေတာ႕မယ္ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေမာင္ဖိုးေက်ာ႕ေရ လူဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပဲဒုကၡေတြမ်ားတယ္ကြဲ႕ မင္းလဲ အသက္ၾကီးၿပီးမဟုတ္လား သံသရာမွာကိုယ္႕ အတြက္အထုပ္ကေလးပါ ေအာင္ ေတာ႕လုပ္ကြဲ႕ ဟုေၿပာဆိုၿပီး ထြက္သြားေလေတာ႕သည္။

ထို႕ေနာက္ပိုင္း အၾကီးမသည္ကား အစိုးရ ဆရာမေလွ်ာက္ထားေသာ အလုပ္က်သၿဖင့္ တာ၀န္ႏွင့္ က်ရာေနရင္း ထိုအရပ္မွာပင္ အိမ္ေထာင္က်သြားသည္ဟု ၾကားသိရ၏။ ဦးေက်ာ႕သည္ကား သံသရာတြင္ အထုပ္ပါႏိုင္ဖို႕အေရး ရာသက္ပန္
ဘုန္းၾကီး၀တ္သြားေလေတာ႕သည္။

ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကား အဖိုးအိုၿပန္သြားၿပီး တစ္ပတ္အၾကာတြင္ေတာ႕ ဦးဖိုးေက်ာ႕တို႕ႏွင့္စီးပြားၿပိဳင္ဘက္ၿဖစ္ခဲ႕ေသာ အိမ္သည္ မီးထေလာင္ကာ စီးပြားၿပိဳင္ဘက္၏ မိန္းမသည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသၿဖင့္ မီးထဲပါသြားၿပီး အသက္ပါဆံုးရႈံးကာ စီးပြားေရးမွာလဲ ခြ်တ္ၿခံဳက်လွ်က္ အေတာ္ပင္ မြဲသြားသည္ဟုၾကားသိရေလေတာ႕သည္။

ဤကား မနာလိုေသာစိတ္ သူတစ္ပါးအား မုဒိတာမပြားႏိုင္ေသာ စိတ္ဓာတ္တို႕ေၾကာင့္ မေသသင့္သူေသ၏။
၀ဋ္ဆိုသည္ကား လည္ခဲ႕ေသာ္ တစ္ဘ၀ႏွင့္မၿပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါသံသရာတြင္ က်င္လည္ၿပီးဆပ္ရသည္ဟု
ၾကားဖူးခဲ႕သည့္အေလွ်ာက္..ေတြးရင္းနဲ႕ပင္ ၄င္းတို႕အစား ရင္ေလးေနမိေတာ႕သည္။

ဒီပို႕ေလးကေတာ႕ ေဆြေလးငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးေသာ နကၡတေရာင္ၿခည္ မဂၢဇင္းမွ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ အား
အေၿခခံၿပီး ၿပန္လည္ေရးဖြဲ႕ထားၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။စာလံုးေပါင္းေလးမ်ား မွားရင္ သည္းခံေပးပါလို႕။ ေသခ်ာ
စစ္တာေတာင္ ပို႕တင္ၿပီးမွ ၿပန္ၿပန္ေတြ႕ေနလို႕ပါ။