သံသရာ တစ္ေကြ႕၀ယ္

      လူေတြ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ခက္ၾကတာပဲ။ ကိုယ္႕၀မ္းစာ ကိုယ္ရွာစားေနရတာ။ ပိုက္ဆံမရွိရင္ စိတ္ဆင္းရဲရတာ ကို္ယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ သိတာ။ ေဘးကေန သူတို႕လဲကူႏိုင္တာမဟုတ္။ ကုိယ္လုပ္္ေနတာၾကၿပန္ေတာ႕လဲ ေဘးကေနေစ႕ေစ႕ၾကည့္ၿပီး အတင္းဆိုတာ တုတ္ၾက ေသးတာ။ ကြ်န္မလဲ အစကေတာ႕ ဂရုစိုက္ပါတယ္။ လူေၿပာစရာေလးမ်ား ၿဖစ္မလားဟဲ႕ေပါ့။ ဒါေပမယ္႕ ဘယ္လိုပဲေနေန ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာက ခ်ီးမႊမ္းဖို႕ဆိုရင္သာ ခက္ေနတာ ကဲ႕ရဲ႕တာဖို႕ဆိုရင္ေတာ႕ ေန႕မကူးဘူးရက္ကြက္ထဲသတင္းၿပန္႕တာၿမန္ပ။ 

         အင္းကြ်န္မလုပ္ေနတဲ႕ အလုပ္ကလဲ  ငါးေရာင္းတာကိုး။ ဒီေတာ႕ ေစ်းသည္ဆိုတာမွ ေအာ္ေၾကာ္လန္ ၀က္၀က္ကြဲ ငါးစိ္မ္းသည္ ဆိုတာကို ယူထားတာ။ ဒီလိုေၿပာလို႕ ကြ်န္မလို ဘ၀တူေတြကို ႏွိမ္လိုက္တာမဟုတ္ရပါဘူး။ လူတိုင္းရဲ႕စိတ္ထဲမွာကိုက ငါးစိမ္းသည္ ဆို အေပါက္ဆိုးတယ္ အေလးခိုးတယ္ စြာလန္က်ဲတယ္ အဲဒီလိုမူေသ မွတ္ယူထားၾကတာမဟုတ္လား။တစ္ကယ္လဲ ကြ်န္မစြာပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ မခံတာေလးတစ္ခုပါပဲ။ အေဖဆံုးသြားၿပီးထဲက အေမကလဲ ဘာမွ မလုပ္တတ္ ေမာင္ေလးကလဲ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ရွိေသးတာ။ ပိုက္ဆံ ဆိုတာေတာ႕ေမးမေနနဲ႕ အေမ႔လည္ပင္းက ေရႊၾကိဳးေလးေတာင္ အေဖ႕အသုဘစားရိတ္ လုပ္လိုက္ရပါေရာလား။ ဒီေတာ႕ ရက္လည္ ကရတဲ႕ ကူေငြေလးနဲ႕ အေမ႕နားကတ္ေလးထပ္ ေရာင္းၿပီး ကြ်န္မလဲ ေလာကၾကီးထဲ ကုန္စိမ္းသည္ အေနနဲ႕ ေၿခပစ္လက္ပစ္၀င္ခ်လိုက္ရတာ။

    ဒါေပမယ္႕တစ္ခုေတာ႕ရွိတယ္ ကြ်န္မက ငယ္ငယ္ ေလးထဲကစြာတယ္။ရဲတယ္။ လူသိပ္မေၾကာက္တတ္ဘူး။ ကုန္စိမ္းစၿပီးေရာင္းစကေတာ႕ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ ေန႕တိုင္းမ်က္ရည္နဲ႕ မ်က္ခြက္။ ေစ်းေရာင္းလို႕မေကာင္းတာကတစ္မ်ဳိး။ ဘ၀တူေတြအခ်င္းခ်င္း အလိမ္ခံလိုက္ရတာက တစ္ဖံု။ ေနရာမရလို႕ ဗန္းၾကီး ေခါင္းရြက္ ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕နဲ႕ ေစ်းေကာက္ကို မ်က္ႏွာလုပ္ရတာကတစ္မ်ိဳး။ အရင္းေလးမ်ားၿပဳတ္ေတာ႕ မလားဟဲ႕လို ရင္တစ္မမနဲ႕စ ခဲ႕ရတာ။ 

     တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆို အိမ္မွာဆန္ၿပဳတ္ေတာင္နပ္ မွန္တာမဟုတ္ဘူး။အိမ္လခကလဲ ေပးရေသး။ မေပးရင္လဲ လမ္းေဘးတဲထိုးၿပီး ေနရမယ္႕ဘ၀။ ဒီေတာ႕ ေလွ်ာ႕စားၿပီး အိမ္လခေပးရေတာ႕တာပဲ။ ပိုက္ဆံမရွိ မ်က္ႏွာမြဲမို႕ အမယ္ေလး ကူမယ္႕သူမေၿပာနဲ႕ ရပ္ကြက္ထဲေခၚမယ္႕ ေၿပာမယ္႕သူ ရွိကို မရွိတာ။ ပိုက္ဆံေလးမ်ားေခ်းလိုက္မယ္ေလလို႕ မေတြးနဲ႕ ေန႕ၿပန္တိုးနဲ႕ကို နစ္မွာ။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ လူရည္ေလးလည္လာေတာ႕ ကိုယ္က အေၿပာေကာင္း အဆိုေကာင္း ေစတနာေလးလဲ ထည့္ေရာင္း ေတာ႕ ကြ်န္မတို႕မိသားစု ထမင္းနပ္မွန္ရံုတင္မက။ ေငြေလးေၾကးေလး နဲနဲ စုမိလာတယ္။

         ၿပီးေတာ႕ အိမ္ကအငယ္ေကာင္လဲ ေက်ာင္း တက္ ရေတာ႕မယ္ဆိုေတာ႕ ကြ်န္မလဲ အကုသိုလ္ေပမယ္႕ ပိုက္ဆံရဖို႕က အဓိကမဟုတ္လား။ ငါးစိမ္းသည္ဘ၀ ေၿပာင္းလိုက္ရတာ။ မေၿပာင္းလို႕လဲ မၿဖစ္ဘူး ဒီေခာတ္ ကန္းဇြန္းရြက္ တစ္စီးႏွစ္ရာ ေလာက္ၿဖစ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္ ဘြဲ႕ေလးတစ္ခုေတာင္ မရွိတဲ႕ မိန္းကေလးတစ္ ေယာက္အေနနဲ႕ အိမ္မွာရွိတဲ႕ ေမာင္ေလးေက်ာင္းစားရိတ္ နဲ႕အေမ႕အတြက္ ဒီလိုမွ အကုသိုလ္နဲ႕ ေငြမရွာရင္ ကြ်န္မလိုမိန္းမမ်ဳိး ခပ္ရိုင္းရိုင္းေၿပာရ ဟိုလိုမိန္းမပဲၿဖစ္ေတာ႕မွာေပါ့။

   ႏွိမ္ေၿပာတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ တစ္ကယ္ေတာ႕ ဒီေခာတ္ဒီအခါ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ပိုက္ဆံဆိုတာရွာရတာကိုးက ခက္ေနတာ လူတိုင္းလဲသိေနၾကတာပဲ။ ကိုယ္တိုင္က အငတ္ခံႏိုင္ေပမယ္႕ ကိုယ္႕အေမ ကိုယ္႕ေမာင္ ငတ္ေနေတာ႕လည္း မ်က္စိစံုမိတ္ၿပီး မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ လို႕ ေၿပာႏိုင္တဲ႕ အသည္းႏွလံုးမွ မရွိခဲ႕ပဲ။ လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ အေၾကာင္းၿပခ်က္ကေလးေတာ႕ ရွိၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အေရးၾကီးတာက ကိုယ္လုပ္ေနတာကို ကိုယ္တိုင္အမွားအမွန္ သိဖို႕လိုတာပါ။ ငါးေရာင္းတယ္ဆိုမွေတာ႕ ရွင္္တာလဲပါတာေပါ့ေလ။

        ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ မ်က္လံုးစံုမွိတ္လို႕ သတ္ရတာပဲ။ အကုသို္လ္နဲ႕ေတာ႕ ကြ်န္မမေပ်ာ္ပါဘူး။တစ္ကယ္ပါ။ သို႕ေပမယ္႕ ကံဆိုတာကလဲ ခက္သားလား။ စီးပြားေရးမ်ားတက္လာလိုက္တာ ဒီေရအလား။ ပထမ ကြ်န္မငါးေရာင္းတဲ႕ဆိုင္ေလး ကိုယ္ပုိင္၀ယ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္လုိေၿပာရမလဲ ဒီေခာတ္စကားနဲ႕ ဆိုရင္ေတာ႕ ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ႏွစ္လံုးထုိးတာ ဗိုက္နာေနတဲ႕အခ်ိန္ေပါ့ ။ 

     ဒီေတာ႕ ဗိုက္နာတဲ႕ေစ်းေလးနဲ႕ ကြ်န္မ၀ယ္လိုက္ႏိုင္ တယ္။ ၿပီးရက္ကြက္ထဲ ေငြတိုးေခ်းစားတာလဲ ကြ်န္မပဲ။ ေၿပာရရင္ ကြ်န္မနဲ႕ ကိုက္တယ္ေပါ့။ ကြ်န္မက ေအာ္ႏိုင္တာကိုး။ ေၿပာႏိုင္တာကိုး။သို႕ေပမယ္႕ မရွိတဲ႕ လူေတြဆို ကြ်န္မကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ႏိုင္ထက္စီးနင္းမလုပ္တတ္ဘူး။ ခက္တာကလူေတြပဲေလ တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ႕လဲ တစ္ကယ္ကို ဒုကၡ ေရာက္တာ။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆိုလည္း သူမ်ားပိုက္ဆံယူၿပီး ၿပန္မေပးခ်င္တာ။ အို လူအမ်ဳိးမ်ဳိးစရိုက္ အဖံုဖံုပါပဲ။

      ေဟာခုဆိုရင္.. ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ေလးေတာင္ ၀ယ္ ထားလိုက္ႏိုင္တာ။ အမယ္ေလး ဒီေတာ႕ ရပ္ကြက္ထဲက ဘာေၿပာၾကတယ္ မွတ္သလဲ။ အကုသို္လ္နဲ႕မွ စီးပြားၿဖစ္ တာတဲ႕ေလ။ ေနာက္ၿပီး ငါးယူေနၾက ငါးဆိုင္ပို္င္ရွင္ဒိုင္နဲ႕က ဘာလိုလို ေၿပာေနၾကေသးတာ။ မ်က္ႏွာေလးၿပစားတယ္ဆိုလားပဲ။   ေဒါသေတြထြက္လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ႕ ေၿပာရက္လိုက္ၾကတာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးခဲ႕သလဲဆို ငယ္ခ်စ္ဦးကေတာင္ တစ္ကယ္ပဲၿဖစ္ေနသလိုလိုနဲ႕ သံသယေတြ ၀င္ၿပီး ကြဲကြာသြားၾကတဲ႕အထိ။ 

    ရက္ကြက္ထဲက မိန္းမေတြပါးစပ္မ်ား အဲဒီထဲက စိတ္ကလဲနာ ၿပီးေတာ႕ သူတို႕ကို ဂရုစိုက္ခ်င္စိတ္လဲ မရွိ္ေတာ႕ဘူး။ သူတို႕လဲေၿပာခ်င္ရာေၿပာ ကြ်န္မလဲ ကြ်န္မလုပ္ စရာရွိတာလုပ္တယ္။ေရွ႕တင္လာၿပီး ေစာင္းသလို ရႊဲ႕သလိုဆိုရင္ေတာ႕ ပါးစပ္နဲ႕မေၿပာဘူး လက္နဲ႕ကိုေၿပာပစ္လိုက္တယ္။ ကဲ ဘယ္သူ ေၿပာရဲေသးလဲ။ဒီေတာ႕ ကြ်န္မကၾကမ္းတယ္ေပါ့။ ရုိင္းတယ္ေပါ့။ ရွင္တို႕ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ သူတို႕ကမွ မေကာင္းေတာ႕ ကြ်န္မလဲ မေကာင္းႏိုင္ ေတာ႕ဘူး။ 

     ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ ကြ်န္မနဲ႕ မတည့္တဲ႕ ေကာင္မေတြမ်ား ေငြတိုးယူထားလို႕ကေတာ႕ ငါးပါးေမွာက္ၿပီ သာမွတ္။ေနာက္ၿပီး ဒီလိုအခ်ိန္ ဒီလိုအခါက ႏွစ္လံုးတို႕ဘာတို႕ ႏွိပ္စက္တဲ႕ အခ်ိန္မဟုတ္လား။ ေခာတ္ပ်က္သူေဌးပဲေခၚေခၚ ။အပိုင္လုပ္ၿပီးသူတို႕ေနတဲ႕ အိမ္ေတြကို အတိုးနဲ႕သတ္ ၿပီးပြဲစားနဲ႕ေပါင္းၿပီးေရာင္း ကြ်န္မအေၾကြးလဲရ ပြဲစားခေငြေလးလဲ ခပ္ၿမတ္ၿမတ္ေလးရ။ကဲ မပိုင္ဘူးလား။  ေကာင္မေတြလား အမယ္ေလး ငိုၾကတာေပါ့။ ေတာင္းပန္ၾကတာေပါ့ ငိုလဲ မသနားႏိုင္ဘူး။ အရင္သူတို႕အလွည့္တုန္းက လုပ္ထားတာ..အလွည့္က်ေတာ႕ မႏြဲ႕စတမ္းေပါ့ေအ လို႕ မ်က္စေလးခ်ီ ထမိန္ေလးမၿပီး ေက်ာခိုင္းလိုက္ရတာကိုးက အရသာ။

   ကြ်န္မက အေတးအမွတ္ၾကီးတယ္။ကုိယ္႕ကိုယ္နစ္နာေအာင္လုပ္ထားၿပီဆိုရင္ အခ်ိိန္ဘယ္ေလာက္ပဲၾကာၾကာ မွတ္ထားၿပီး ကြ်န္မအလွည့္ေဟ႕ဆိုတာကို ေရာက္ေအာင္ေစာင့္တာ။ ကိုယ္႕အလွည့္တုန္းကလဲ ခံစရာရွိ ကိုယ္က လိမ္႕ပိန္႕ၿပီး ခံထားရတာမဟုတ္လား။ ခုသူတို႕အလွည့္ ဘာငဲ႕စရာ ရွိတုန္း။ ေပၿဖစ္တုန္းက ခံခဲ႕ၿပီးၿပီပဲ တူၿဖစ္တဲ႕ အလွည့္မွ သနားပါရွင္ ဆိုတဲ႕စကားတစ္ခြန္းေလာက္နဲ႕ ေဟာဒီက ေက်ာ႕ေမ တို႕က ၿပီးၿပီးေရာ လက္ခံလိုက္ရမတဲ႕လား။

     ငါးဆိုင္ပိုင္ရွင္မိန္းမက အဆိုးဆံုး။ သူကလဲပိုက္ဆံလိုလုိ႕ ကိုယ္ကလဲ ဒီပိုက္ဆံနဲ႕၀ယ္ႏိုင္လို႕ ၀ယ္တာကိုပဲ။ သူ႕မွာ မေက်နပ္ဘူး။ ကြ်န္မ ထင္တာေတာ႕ စီးပြားေရးတက္လာေတာ႕ မလိုမုန္းထား ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း မနာလိုတာပိုမ်ားေပါ့။ ဒီေတာ႕ ဟုတ္သလိုလိုနဲ႕ အတင္းကေန သတင္းေတြၿဖစ္ေတာ႕တာပဲကိုး။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ကြ်န္မက ရပ္ကြက္ထဲ နာမည္ပ်က္တာပဲ အဖတ္တင္ေတာ႕ေပါ့ေလ။

    ဒါေပမယ္႕ ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ေတြးၾကည့္ၿပန္ေတာ႕လဲ တန္ပါတယ္ေလ။ ကြ်န္မအေမ ကြ်န္မေမာင္ေလး လူတန္းေစ႕စားႏိုင္ ေနႏိုင္ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္။ အေမ နဲ႕ေမာင္ေလးကေတာ႕ ေၿပာပါတယ္။ ဒီအကုသိုလ္ အလုပ္ သူမ်ား မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီးငယ္က်မွ ရတဲ႕ပိုက္ဆံ ေတြကို ရပ္လိုက္ပါေတာ႕တဲ႕။ ႏို႕ေပမယ္႕ လူ႕စိတ္ဆိုတာက ခက္သားပဲ မဟုတ္လား။ ဒီအလုပ္နဲ႕မွ ဒီလိုၿဖစ္လာတာဆိုေတာ႕ ကြ်န္မကေတာ႕ မစြန္႕ႏိုင္ ဘူး။

   ေလာဘက ဦးေဆာင္ေနတာကိုး။ အလွဴအတန္းေတာ႕ ရက္ေရာတယ္။ ႏွေမ်ွာတယ္ တြန္႕တိုတယ္လို႕ မရွိ္ဘူး။ ရြက္ကြက္ထဲ သာ ေရးနာေရးဆို ေရွ႕ဆံုးကေနကို လွဴ တာ။ ဒီေတာ႕ ရပ္ကြက္ထဲက မိန္းမေတြမ်ား  ဘာေၿပာတယ္မွတ္တုန္း။ အမယ္ေလး ငါးစိမ္းသည္မက သူေဌးနာမည္ခံေနပါေရာလားဆိုပဲ။ လွဴ လိုက္တာေတာ႕ က်ဳပ္လွဴ တာေပါ့။ ေစ်းသည္ ေစ်းထဲဆိုေတာ႕လဲ သတင္းကအကုန္ၿပန္ ၾကားရတာ။ ေစတနာတစ္က်ပ္ဖိုးအၿပင္ ေဒါသနဲ႕ေမာဟပါ ထည့္ေပါင္းေတာ႕ကုသိုလ္ကတစ္ပဲ ငရဲကတစ္ပိႆ 

ေပါ့ေလ။

      ၿပန္ၿပီးၾကားၾကားေနရတဲ႕ သတင္းစကား အတင္းေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မစိတ္မွာ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ေဒါသ၊မာန နဲ႕ ေမာဟမီးမ်ား ေလာင္လိုက္တာ မေၿပာပါနဲ႕။ နားရတယ္ကိုးမရွိဘူး။ ဒီၾကားထဲ လုပ္ေနတာက ငါးေရာင္းတာ။ ငါးကလဲ သတ္ရင္းသတ္ရင္း လက္ကလဲယဥ္လာလိုက္တာ။ မေနာကံနဲ႕ပါ က်ဴးး လြန္မိလာတယ္။ အဲဒီေၿပာေနတဲ႕ ေကာင္မေတြကိုလဲ ငါးေတြရဲ႕ ေခါင္းကို ဓါးမနဲ႕ တိကနဲ ၿဖတ္လိုက္သလို ဒင္းတို႕ကိုပါ တိကနဲ ၿဖတ္ခ်င္လာတယ္။

     ကြ်န္မမွားေနလို႕ ေၿပာတယ္ဆိုေၿပာပါ။ အခ်ိန္ၿပည့္စိတ္ထဲမွာ ေဒါသ မာန မခံခ်င္စိတ္ ငါဆိုတဲ႕ မာန္အမယ္ေလး အားရတယ္ကိုးမရွိပါဘူး။ကိုယ္မွမဟုတ္တဲ႕ဟာကို ဒင္းတို႕က တစ္စိတ္တစ္အိတ္လုပ္ၿပီးေၿပာေနတာ ရင္ထဲမွာခံၿပင္းလြန္းလို႕။ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆို ကြ်န္မရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေဒါသရဲ႕ အရွိန္နဲ႕အခ်ိန္ၿပည့္ နီၿမန္းလာတယ္။ အရင္လိုစကားေတြ မခ်ဳိ သာႏိုင္ေတာ႕ ဘူး။ ပိုက္ဆံေလးလဲရွိလာေတာ႕ မာန္ဆိုတာေလးကလဲ ေရာက္လာၿပီးကိုး။ 

    ဒီေတာ႕ ဒင္းတို႕က ဆိုၾကၿပန္ေသးတာ ကြ်န္မက အသက္ၾကီးေလ မိုက္လံုးၾကီးေလတဲ႕။ ဒီလိုဆိုၾကၿပန္တာလား။ ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္ေတြကလဲ ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရေပါ့။ ပူေလာင္လိုက္တာ ေၿပာမေနပါနဲ႕ ေန႕တိုင္းအဲဒီခံၿပင္းတဲ႕ စိတ္ၾကီးနဲ႕ေနရတာ။ ဒီၾကားထဲ ကြ်န္မေခါင္းကလဲ ပိုပိုၿပီး ကိုက္လာတယ္။ေဆးခန္းၿပ ခဏပါပဲ။ ေနာက္ေန႕ ၿပန္ကိုက္မထႏိုင္ဘူး။ထင္ေတာ႕ ငါးေတြရဲ႕ေခါင္းကို ထုထုသတ္ခဲ႕တ႕ဲ၀ဋ္ကေတာ႕ ဘ၀မကူးခင္လည္ၿပီထင္ပ။

      ဒီၾကားထဲ ေခါင္းကကိုက္ေနတာေတာင္ စိတ္ထဲဂေယာင္ဂတမ္းနဲ႕ ငါးေခါင္းေတြ ထုေနေသးတာ။ ဒီလိုနဲ႕ က်န္းမာေရးကလဲ တစ္ေန႕ေရႊ တစ္ေန႕ေငြ ဒီၾကားထဲ အေမကလဲ အသက္ၾကီးေတာ႕ဆံုးသြားၿပန္ ေမာင္ေလးကလဲ အရြယ္ေရာက္ၿပီ ပညာလဲစံု ၾကင္ယာလဲစံုၿပီးေပါ့။ ဒီေတာ႕ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္လိုက္တာ။ အသက္ကေလးကလဲ ရလာ ဘ၀ကလဲ ၾကမ္းဆိုေတာ႕ ဇရာရဲ႕ႏွိပ္စက္ခ်င္းကို လူးလိမ္႕ၿပီးခံရေတာ႕တာပဲ။ 

    ကြ်န္မရဲ႕ မ်က္ႏွာကလဲ ေတးထားတဲ႕ အာဂတေတြ လုပ္ေနတဲ႕ အကုသိုလ္ေတြ ေလာဘေတြ ေမာဟေတြ မာန္ေတြမခ်နိုင္ေသးေတာ႕ ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ ပိုၾကီးေနသလားမွတ္ရတယ္။ ဒါေတာင္ လူေတြကေၿပာေနေသး တာ အဲဒီမိန္းမၾကီး ေသရင္ဥစၥာေစာင့္ၿဖစ္မွာတဲ႕ေလ။ ကိုယ္႕ပစၥည္းကိုယ္ေစာင့္တာ ဘာၿဖစ္တုန္း။ ဒင္းတို႕အပူလား။ အသက္ကၾကီးေလ တစ္ေယာက္တည္းၿဖစ္ေလ ေဒါသကပိုၾကီးေလ အေပါက္ကပိုဆိုးလာေလနဲ႕ သံသရာလည္ေနတာမေၿပာပါနဲ႕ေတာ႕။

   ကိုယ္တိုင္ကိုယ္ကလဲ အခ်ိန္ၿပည့္ အဲဒီလို ေအာ္ၿပီးေၿပာရဆိုရတာကို ပိုၿပီးေတာ႔ပဲ ႏွစ္သက္လာသလိုလို။ဆိုင္မထြက္လို႕ ငါးညီွနံ႕ေလး မ်ားမရရင္ တစ္ခုခုမ်ားလိုေနသလိုလို။ အဲဒီလိုကိုၿဖစ္ေနတာ။ မနက္မိုးလင္း မ်က္ႏွာသနပ္ခါးသာ မလိမ္းရင္ေနမယ္ ေဟာဒီက ေက်ာ႕ေမ တို႕က ငါးဆိုင္ေတာ႕ ဖြင့္ၿပီးေနၿပီ။က်န္းမာေရးကေတာ႕ အရင္လိုမေကာင္းဘူးေပါ့။ၿပီးေတာ႕ လူၿဖစ္ရတဲ႕ ကို္ယ္႕ဘ၀ကိုယ္လဲ မေက်နပ္ဘူး။ ငယ္ဆိုတဲ႕ အရြယ္ထဲကသူမ်ားေတြလို မလွရ မေပ်ာ္ရ။ ေဟာ အသက္ၾကီးလာေတာ႕လဲ ဘာမ်ားေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတုန္း။ ဘ၀နဲ႕ ကြ်န္မနဲ႕ နပမ္းလံုးရင္း တစ္ေန႕ေတာ႕..

      ကြ်န္မတို႕ ရပ္ကြက္ထဲ ၁၀ ရက္တရားစခန္းဖြင့္တယ္။ အလွဴ ဆိုရင္ေတာ႕ ကြ်န္မကေရွ႕ဆံုးကေပါ့။ ဒီေတာ႕ ရက္ကြက္ကလူၾကီး ေတြက တိုက္တြန္းတယ္။ လွဴ လဲလွဴ ကိုယ္တိုင္လဲ ရိပ္သာစခန္း၀င္ေပါ့။ ေၿပာလြန္းမက ေၿပာၾကလြန္းေတာ႕လဲ အားနာတာနဲ႕ လိုက္၀င္ၿဖစ္တာေပါ့။ ပထမရက္မွာပဲ ငါးဆိုင္ကိုၾကီး စိတ္ကၿမင္ေနတာ။ ၿပီးေတာ႕ ငါးေတြကလဲ ယူထားၿပီးသားဆို ေတာ႕ ပိတ္လို႕ကလဲမရဘူးေလ။ 

     ဒီေတာ႕ သူမ်ားကို ေရာင္းခိုင္းခဲ႕ရတာ။ အဆင္မွ ေၿပပါ့မလား။ ရံႈးမ်ားေနၿပီလား။ မ်က္စိထဲ သတ္ထားတဲ႕ ေသြးသံရဲရဲနဲ႕ ငါးေတြၿပန္ၿမင္လာလိုက္။ စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ဟစ္ေနခ်င္တာမ်ား ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ။ အလိုလိုေနရင္း စိတ္ထဲမွာ ေဒါသေတြကထြက္။ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ဟိုးနာက နာခ်င္သလိုလို ဒီနားက နာခ်င္သလုိလို ဒီၾကားထဲ ေခါင္းကလဲ ကိုက္ေသးတယ္။ ၿပီး ၿငိမ္ၿပီးထိုင္ေနရတာကိုးက ကြ်န္မအတြက္ ဒုကၡ ။ ရိပ္သာမ၀င္ခင္က အလုပ္နဲ႕လုပ္ ၿပတ္တယ္မွ မရွိပဲ။ အင္း ဒီလိုဆိုရင္ေတာ႕ ခက္ရေခ်ရဲ႕။ ရက္ကြက္ထဲ လူၾကီးေတြေၿပာၿပီး ထြက္ပစ္လုိက္ဖို႕ကို ခဏခဏ စိတ္ကူးမိတယ္။ ၄ ရက္ေၿမာက္ညဘက္ အေရာက္ အိပ္ခါနီးမွာေတာ႕ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္ မနက္ၿဖန္မနက္ ရိပ္သာကေနထြက္ေတာ႕မယ္။ ဘယ္..ဒီလိုသာဆို ကြ်န္မ ရူးသြားႏိုင္တယ္။

   မနက္မိုးလင္းအိပ္ယာကႏိုးေတာ႕ လူေတြရုတ္ရုတ္ၿဖစ္ေနတယ္။ ဘာမ်ားပါလိမ္႕ေပါ့။ အမယ္ေလး ကြ်န္မရဲ႕ရန္သူေတာ္ၾကီးတစ္ ေယာက္ေလ အိပ္ေနရင္းနဲ႕ ဆံုးသြားပါေရာလား။ မနက္မိုးလင္း သူ႕ေဘးက တူတူအိပ္တဲ႔ မိန္းမက ေခၚၾကည့္လို႕မရေတာ႕မွ ဆံုးမွန္းသိတယ္တဲ႕။ သူ႕ၾကည့္ရတာ ေ၀ဒနာေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ခံစားသြားရပံုပဲ။ သူ႕ရဲ႕လက္ေတြက အိပ္ယာခင္းကို ကိုင္ၿပီးဆုပ္ထားတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ၿဖည္လို႕မရဘူး။ၿပီးမ်က္လံုးကလဲ တစ္၀က္ကပြင့္ေနေသးတယ္။  ၾကည့္ရဆိုးလိုက္တာလို႕ စိတ္ကေတြးေနသလို စိတ္ထဲမွာလဲ သူ႕ကိုသနား သြားတယ္။ ေအာ္ ေသသြားေတာ႕လဲ ဘာမွမဟုတ္ပါလားလို႕ ေတြးလိုက္မိတယ္။

  ဒါဆိုရင္ ငါကိုယ္တိုင္ေရာ ေသဖို႕အသင့္ပဲလားလို႕ စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။ ကြ်န္မလဲ ေသသြားႏိုင္တာပဲမဟုတ္ လား။ အဲဒီေတာ႕မွ ေၾကာက္လိုက္တာ။ ဘုရား ဘုရား လို႕တမိတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ ဒီခႏၶာၾကီးမွာ ဘာေရာဂါမွ မခံစားရတာေတာင္ ကြ်န္မရဲ႕ ေလာဘ ေဒါသ နဲ႕ ေမာဟေတြကို သတ္လို႕မရတာ။ ဒီခႏၶာၾကီး နာေနတဲ႕အခ်ိန္မ်ားဆို ကြ်န္မ ဘယ္လိုမ်ား တရားသိေတာ႕မွာတုန္း။

     တရားမသိဘူးဆိုမွေတာ႕ ေနာက္ဘ၀ ငရဲက်မလား သံသရာမွာ ဘယ္လုိခႏၶာမ်ဳိးနဲ႕ ဒုကၡေတြခံ ရလိမ္႕မလဲ  ။ ခႏၶာရၿပန္ေတာ႕ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြၿဖစ္။  ဒီၾကားထဲ ကြ်န္မမွာ ငါးေတြကို သတ္ထားတဲ႕၀ဋ္ေၾကြးဆိုတာရွိေသးတယ္။ 

    မတ္တပ္ရပ္လို႕ ေသဆံုးသူရန္သူေတာ္ၾကီးရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းကို ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မဒူးေတြ တုန္လာတယ္။ ရင္ထဲမွာလဲ တစ္လ်ွပ္လွ်ပ္ၿဖစ္လာတယ္။ ဘုရား..ဘုရားဆိုၿပီးတေနတာ လဲ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေၿမာက္မွန္းကို မသိေတာ႕ဘူး။ ကြ်န္မရဲ႕အသိကေလး လွ်ပ္ကနဲ တစ္ခ်က္၀င္လာတယ္။ 

မၿဖစ္ဘူး မၿဖစ္ဘူး  ဒီဘ၀ ဒီသံသရာကေတာ႕ လြတ္ေအာင္ကို ရုန္းႏိုင္မွ ၿဖစ္ေတာ႕မယ္လို႕။ 

***

အၾကံကုန္ေတာ႕ ဆားခ်က္ဆိုသလို အရင္တင္ၿပီးသား ပို႔(စ္) အေဟာင္းေလးကို ၿပင္စရာရွိတာေလးေတြ ၿပင္ၿပီ ဒီတစ္ပတ္အတြက္ ပုိ႕(စ္) အသစ္ေလး လုပ္လိုက္ရပါတယ္ရွင္။

ဘေလာ႕ေလးမွာ လာေရာက္ၿပီး စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္ တစ္ကြ ဘေလာ႕ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး က်န္းမာလို႕ ခ်မ္းသာၾကပါေစရွင္။

ဘေလာ႕မွာတင္ထားတဲ႕ ပံုေလးကိုေတာ႕ internet ကေနပဲ ရွာၿပီး ယူသံုးထားမိတယ္။