Saturday 6 September 2014

သည္.. အခန္း

 


          “၀ုန္း ..”

အမယ္ေလး.. ကယ္ေတာ္မူပါ ဘုရား။ ကုတင္ေပၚမွ ၿပဳတ္က်သည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ အရိုးေတြ ေၾကကုန္သည့္အလား နာလိုက္တာ နာလိုက္တာ. အသံကမထြက္ႏိုင္ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ တစ္စို႕စို႕ ။ နာလြန္းသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္တုိ႕ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာသည္။ ဘုရား သာတေနတာ နာတာကို နာတယ္လို႕မွတ္လို႕မရ။ အို တာကို အိုတယ္ လို႕ မွတ္လို႕မရ။ ငါ့ေနာ္.... ေတာက္.. ငယ္တုန္းကစိတ္နဲ႕သာဆို.ရင္ေလ ..ဟင္း..ဟင္း  စိတ္ထဲကေန ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ၾကိမ္ေမာင္း အားမလို အားမရၿဖစ္..

          “ကြ်ီ”

ေဟာ.. နားစြင့္လိုက္သည္။  တံခါးဖြင့္သံ ႏွင့္အတူ အၾကင္နာကင္းမဲ႕တဲ႕အသံ ။

          “အာ.. ေဒၚေလးတို႕ကလည္း ပစၥည္းလိုခ်င္ ေဘးနားက ဘဲလ္နွိပ္လိုက္ၿပီးေရာ။ လာမွာေပါ့။ တစ္ကယ္ပဲ အလုပ္က မ်ားရတဲ႕ ၾကားထဲ ဒီဂီလာန က တစ္မ်ဳိး. ပင္ပန္းတယ္ ”

နာေနရတဲ႕ ၾကားထဲ တူမ မိသီေၿပာသံၾကားေတာ႕ ရီခ်င္ထာေအလို႕ပဲ ဒက္ ကနဲ ၿပန္ေၿပာလိုက္ခ်င္တာ။ က်ဳပ္အတြက္  ငွားထားတဲ႕ နပ္စ္ ကို  ညည္းပဲ ပိုက္ဆံ ကုန္တယ္ဆိုၿပီး မေခၚေတာ႕တာေလ။ ရွင္းရွင္းေၿပာရရင္  ညည္းခုေနတာ ငါ့အိမ္။ ညည္းခုသံုးေနတာ ငါ့ပစၥည္း။ ငါ့ေငြ ငါ့စီး ပြားေရး။ က်ဳပ္ပိုက္ဆံနဲ႕က်ဳပ္ ကိုယ္႕ကိုၿပဳစုမယ္႕ နပ္စ္ေခၚတာကို ၾကားထဲက ညည္းက ကပ္ေစးနဲၿပီ မေခၚေတာ႕ ခံေပါ့ ပင္ပန္းေပါ့.  စိတ္ထဲကေၿပာခ်င္တာက အဲဒီလို .. လည္ေခ်ာင္း၀က တစ္ကယ္ထြက္လာတဲ႕ အသံက

          “အား ကြ်တ္ ကြ်တ္..နာတယ္  နာတယ္..”

သူမရဲ႕ပိန္လွီေနတဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ၀ဖိုင့္တဲ႕ မိသီမ ေစြ႕ကနဲ ေပြ႕ၿပီး ခပ္ပါးပါး အိပ္ယာေပၚ  အညွာအတာမဲ႕စြာၿဖင့္ ၿပန္ တင္ေပးလိုက္သည္။

          “နာရင္လည္း ေအာင့္ခံ ေဒၚေလးေရ။ မတတ္နိုင္ဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္ၾက ေကာင္မေလး ထမင္းလာပို႕ၿပီး ေကြ်းခိုင္းလိုက္မယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ။ အလုပ္ေတြ မ်ားေနရတဲ႕ အထဲ .. စိတ္ေတြလဲ ညစ္ပါတယ္ ”


“၀ုန္း”


အခန္းတံခါးကို ၀ုန္း ကနဲေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည့္အသံ ။ အခန္းက ခုနကလိုပဲ ၿပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားၿပန္သည္။ ခုနက ၿပဳတ္က် ထားသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ အသားေတြ နာၿပီး ၾကိမ္းေနသည့္ ဒဏ္ကို ၾကိတ္မွိတ္ခံစားရင္း  မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တို႕က စီးက်လာၿပန္သည္။ ေအာ္.. ငါ့ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္က ဒီလိုတဲ႕လား.  အေတြးတို႕က အတိတ္ကို ၿပန္၀ဲ ေရာက္ရွိသြားသည္.။
          

          “ေတာက္!” အသံခပ္ၿပင္းၿပင္းနဲ႕အတူ ပန္းကန္ကြဲသံေတြ ဆူညံသြားသည္။ မိသန္းတစ္ေယာက္ ေနစရာမရွိဘူး။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ က်ကြဲေနသည့္ ပန္းကန္ေတြကို ေကာက္သိမ္း။ မမေလးသိမ္႕ မ်က္ႏွာကို ေမာမ ၾကည့္ရဲဘူး။ မိသန္း ေခါင္းေပၚကို ေရေတြေလာင္းခ်တာ ခံလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာေပၚစီးက်လာသည့္ ေရေတြကို မသုတ္ အားဘူး။ ဒီအလုပ္ေလးၿမဲမွ သမီးေလးကို ေက်ာင္းထားဖို႕ အဆင္ေၿပမွာ။ ေတာင့္ထား ေတာင့္ထား ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ အားေပး အားတင္း ပန္းကန္ကြဲေတြ ဆက္သိမ္း။  ေခါင္းငံု႕ ထားေပမယ္႕ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္။

          မာန္ပါပါ မာနသံခပ္ၿမင့္ၿမင့္ ငါ ဆိုသည့္ အတၱတို႕ၿဖင့္ ရုန္းၾကြလာသည့္ အသံ ခပ္စူးစူး က မိသန္းနားထဲ ဟိန္းေနသည္။

          “မွတ္ထား ေနာက္ဆို ငါထမင္းစားတဲ႕ ပန္းကန္ဘယ္ဟာဆိုတာ ကြဲကြဲၿပားၿပားမသိပဲ ေနအုန္း။ နင္ေနာ္ နင္ ၿပဳတ္ေစာ္နံေနၿပီ မိသန္း။ ေနာက္တစ္ခါဆို နင့္ကို ၃ လစာေပးၿပီး ကန္အထုတ္ပဲ. ”

“ကြ်ီ” အခန္းတံခါးဖြင့္သည့္ အသံေၾကာင့္  မ်က္၀န္းအၾကည့္ကို အခန္းတံခါး၀ဆီပို႕လိုက္သည္။

          “ၾကီးၾကီး ထမင္းစားမယ္”

အိမ္အကူေကာင္မေလး ထမင္းလာပို႕ေပးတာကိုး ။ ထမင္းထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္က စတီးပန္းကန္ ေၿပာင္လက္ေနေသာ္ လည္း ပိန္ခ်ဳိင့္ လို႕။ စိတ္အခပ္မသင့္တိုင္း ထမင္းထည့္သည့္ ေၾကြပန္း ကန္ေတြ ဆြဲယူၿပီး လႊတ္ပစ္တတ္သည့္ သူမ၏ အက်င့္ေၾကာင့္ လႊတ္ပစ္ေသာ္လည္း မကြဲသည့္ စတီးပန္းကန္ႏွင့္သာ လာေကြ်းသည္။ ပဲဟင္းရည္ ခ်ဳိခပ္က်ဲက်ဲ ဆမ္းထားေသးသည္။ ၿပီးေတာ႕ ၿဖဴဖတ္ၿဖဴေရာ ၾကက္သားၿပဳတ္။ ဒါသည္ပင္ ေန႕တိုင္းမရိုးသည့္ သူမ၏ ေန႕လည္စာ။ ေၾသာ္ ခုေတာ႕ ငါ့ပန္းကန္နဲ႕ငါဆိုတာ သီးသီးသန္႕သန္႕ကိုၿဖစ္လို႕ ဟုပင္ စိတ္ထဲကပင္  ေတြးမိၿပန္သည္။ 


           ပါးစပ္ထဲက ထမင္းကၿဖင့္ မကုန္ေသး စိတ္ေလာၾကီးစြာ ေကာင္မေလးရဲ႕ ထမင္းထည့္ထားသည့္ ဇြန္းက သူမနႈတ္ခမ္းနား၀ဲေနၿပန္သည္။ ဟဲ႕ သြားေတြမေကာင္းေတာ႕ဘူးေလ။ ငါ ဒီေလာက္ၿမန္ၿမန္ ဘယ္၀ါးနိုင္မတုန္း။ အဲဒီလို ေၿပာခ်င္တာ။ လည္ေခ်ာင္း၀က အသံကမ ထြက္ႏိုင္ဘူး။  ေကာင္မေလးထိုးထိုးထည့္ေနသည့္ ထမင္းကို အလ်င္မီေအာင္ မနည္းလိုက္၀ါးေနရသည္။

          “ၾကီးၾကီး ၿမန္ၿမန္စား ၿပီးရင္ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းသြားၾကိဳရမယ္။ ၾကာေနရင္ မမသီက ေအာ္မွာ”


အသက္မေသရံုတစ္မယ္ ထမင္းတနပ္စားရဖို႕အေရး တတ္နိုင္သေလာက္၀ါး အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ေကာင္မေလးက ထမင္း မကုန္ေသးဘူး သိမ္းသြားေရာ။ ညက် ဗိုက္ဆာလို႕ ဘဲႏွိပ္လဲ ဘယ္သူမွ သူမအခန္းထဲ ေရာက္မလာၾက။ ဆီးသြား၀မ္းသြား ဒီအိပ္ယာေပၚ။အစကေတာ႕ ရြံလို႕ ဘဲလ္ကိုနာနာနိပ္ ဘယ္လိုပင္ ႏွိပ္ေသာ္လည္း အခန္းတံခါးက ပြင့္ မလာ။ ခံစားရတဲ႕ ေ၀ဒနာက ပြင့္ထြက္သြားေတာ႕မတတ္။ ေနာက္ဆံုး စိတ္က ဘယ္လိုပင္ထိန္းပါေသာ္လည္း ခႏၶာက မထိန္းႏိုင္ေတာ႕ေပ။ စစခ်င္းပထမတစ္ေခါက္ကဆိုရင္ ငိုကလည္း ငို ရြံလြန္းလို႕ ေအာ႕အန္။ ေ၀ဒနာက ခံစားရ။

အခန္းထဲက အနံ႕ေတြက ဆုိးဆိုးရြားရြာ။ ခုဆို ေမြ႕ယာေပၚ တစ္ခါသံုး ပလတ္စတစ္ ခံုခင္းတစ္ခု ခင္းေပးထားသည္။ ၿပီးရင္ အဲဒါၾကီး လာလဲေပး။ အိပ္ယာခင္းေတြ ညစ္ပတ္လို႕တဲ႕။ ေၾသာ္ ကိုယ္႕ပစၥည္းနဲ႕ ကိုယ္ေတာင္ ပလတ္ စတစ္ေပၚ အိပ္ရသည့္ဘ၀။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ဒီလို မလႈပ္ႏိုင္ မရွားႏိုင္သည့္ဘ၀ႏွင့္ ၀မ္းနည္း အလိုမက်တဲ႕ စိတ္။ ေဒါသေတြထြက္။ ဒီဘ၀ ကလြတ္ခ်င္ပါေသာ္လည္း ငါ့ပိုင္တဲ႕ ပစၥည္း ဥစၥာတို႕ကို စိတ္ကမခ်။ ဒီလိုရလာဖို႕ ငါဘယ္ေလာက္ရွာခဲ႕ရလဲ။ ငါ ဘယ္ေလာက္ရုန္းကန္ခဲ႕ရလဲ။ လြယ္လြယ္နဲ႕ေတာ႕ မစြန္႕လြတ္နိုင္ဘူး။

“၀ုန္း”

အခန္းတံခါး ပိတ္သည့္ အသံ . ဟင္.. ငါ ထမင္း မ၀ေသးဘူးေလ။ ဟဲ႕.. အသံမထြက္နိုင္ လက္ကိုဆန္႕တန္းၿပီး ေခၚပါေသာ္လည္း ေက်ာခိုင္းထြက္သြားသည့္  ေကာင္မေလးကၿဖင့္ ပန္းကန္ေတြ သိမ္းလို႕ အခန္းထဲက ထြက္သြားေခ် ၿပီ။အခန္းသည္ ခုနကလို မည္းမည္းေမွာင္ေမွာင္ ၿပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားၿပန္သည္။ ေရေလး ေသာက္ခ်င္လိုက္တာ။ ေၾသာ္…. ခုေတာ႕လည္း ငါပိုင္သည့္ပစၥည္း ငါ့ ခႏၶာက မလွဳပ္ႏိုင္သည့္အခါ မည္မွ်ေလာက္ရုန္းကန္ခဲ႕ပါေသာ္လည္း ေရေလးတစ္ေပါက္ေတာင္ မ၀သည့္ သည္ဘ၀ ထမင္းေလးတစ္နပ္ေတာင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အရသာရွိရွိ မစားႏိုင္သည့္ သည္ဘ၀။ ထိုက္သူမွ စားရေလသည္ဟု ဆိုေလမည္လား။ ငါရွာသည့္ပစၥည္း ငါနဲ႕မထိုက္တန္ရင္ ဘယ္သူနဲ႕ထိုက္တန္လဲ။ ခႏၶာသည္ ေဒါသမီးႏွင့္ ေလွာင္ၿမိဳက္ေလၿပန္သည္ တစ္ခါ။
         
“မရဘူး။ အဲဒီဆိုင္က ဖာလူဒါမွ ေသာက္ခ်င္တာ။ ဟုတ္တယ္.. ခု၀ယ္ၿပီးလာပို႔ ဒါပဲ”

ေၾသာ္ ..အရင္တုန္းက ငယ္တုန္းရြယ္တုန္း မာနေတြရွိတုန္း ထင္တိုင္းက်ဲခဲ႕တဲ႕ က်ဳပ္။
         
          “ေငြ ရွိဖို႕ပဲ လိုတာပါ။ ေငြရွိရင္ ဘာမဆိုင္ၿဖစ္တယ္။  ကိုယ္႕ေဘးမွာ ၀ိုင္း၀ိုင္း လည္ေနေအာင္ ခိုင္းလို႕ရတယ္ ”         

 အရင္မိုးေကာင္းတုန္း ထန္ခဲ႕သည့္ မာန္ေတြ ။ စကားေတြ။ ခုေတာ႕ ေငြရွိေနတာေတာင္မွ..၀မ္းနည္းစိတ္က ရိႈက္လို႕ ရင္၀ကို လာေဆာင့္ၿပန္ေလသည္။  “ကြ်ီ” အခန္းတံခါးဖြင့္သံ . ဘယ္သူပါလိမ္႕ ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ သည္အခန္းတံခါးဖြင့္သံ ပိတ္သံသည္သာ သူမရဲ႕ ကမာၻ။ သည္အခန္းတံခါးရဲ႕ အၿပင္မွာ ဘာေတြၿဖစ္ေနလဲ မသိဘူး။ အခန္းထဲ၀င္လာသူ ထြက္သြားသူတို႕ကိုသာ စိတ္၀င္စားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ  တိတ္ဆိတ္မည္းေမွာင္ေနသည့္ သည္အခန္းထဲကို ဘယ္သူမ်ား၀င္လာမလဲ ေမွ်ာင္လင့္ရသည္။ ဘယ္သူမ်ား စကားလာေၿပာေလမလဲ ေတာင့္တမိသည္။

          “မမသိမ္႕ ”

ေခၚသံႏွင့္အတူ အခန္းထဲ၀င္လာသူက မိသန္း။ သူမ၏ မ်က္၀န္းတြင္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရိပ္တုိ႕ ရုတ္ၿခည္း ၿဖတ္ေၿပးသြား သည္။  ဟုတ္တယ္ေလ သူမကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေရခ်ဳိးေပး။ ေမွာင္ေနတဲ႕ အခန္းထဲ ကို အလင္း၀င္လာေအာင္ အခန္းတံခါးေတြ ဖြင့္။ ၿပီးရင္ အခန္းကို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပးမည္။ သူမကို အားေပးစကားေတြေၿပာမည္။ ဒီေန႕ ည မိုးမခ်ဳပ္ပါေစနဲ႕။ မိုးခ်ဳပ္လွ်င္ေတာ႕ မိသန္း သူ႕အိမ္ သူၿပန္လိမ္႕မည္။ ၿပီးလွ်င္ သံုး ေလး လ ေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္သြား မည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တစ္ခါဆိုသည္လည္း ထပ္ ၍ မရွိနိုင္ေတာ႕ေပ။

          “သက္သက္သာသာ ေနေနာ္။ သမီးေလးက မုန္႕ေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ၾကီးၾကီး သိမ္႕ အတြက္ဆိုၿပီးေတာ႕ ေနာင္ႏွစ္ေတာ႕ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးကို ေၿပာင္းရမယ္လို႕ ေၿပာလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္ကို လာၾကည့္မယ္တဲ႕။ ”

          တစ္ကယ္ေတာ႕  မိသန္းသမီးေလးကို ပညာသင္စားရိတ္ ထုတ္ေပးခဲ႕ခ်င္းမွာ ေစတနာရွိလြန္းလို႕ မဟုတ္။  မမသိမ္႕က သေဘာေကာင္းသည္ စိတ္ထားၿဖဴစင္သည္ ဆိုသည့္ ဂုဏ္ကို လိုခ်င္လို႕သာၿဖစ္သည္။ မိသန္းသမီးေလး က လိမၼာေရးၿခားလဲ ရွိၿပီး စာလဲေတာ္သည္။ အစထဲက ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ရွိေသာ ကေလးကို ပံ႔ပိုးေပးလိုက္ခ်င္း အားၿဖင့္ သူမ ဂုဏ္တက္ခဲ႕ဘူးသည္။ ခုေတာ႕ ကေလးမသည္ ဆရာ၀န္ ၿဖစ္ေနေလၿပီ။ ေတာ္ရွာပါသည္ ေက်းဇူးရွင္ဟူေသာ အသိၿဖင့္ မၾကာခဏလာၾကည့္ၾကသလို တူမေတာ္ အငတ္ထား သမွ် မိသန္းလာလွ်င္ သူမစားရသည္။

          ဒါေတာင္ ညဘက္ တူမေတာ္က အခန္းထဲေရာက္လာလွ်င္ စားလက္စမုန္႕ေတြကို မတည့္ဘူးဆိုသည့္ အေၾကာင္းၿပခ်က္ၿဖင့္ ယူၿပီး သိမ္းသြားတတ္သည္။ မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္တို႕ ရစ္သိုင္းလာၿပန္သည္။


 “အိုး မမသိမ္႕ မငိုပါနဲ႕. မိသန္းတို႕ မၾကာ မၾကာ လာပါ့မယ္။ အားတင္းထားေနာ္ ”

မ်က္ရည္တို႕ၾကားမွ အားတင္းၿပီး ေခါင္းညိမ္႕ၿပမိၿပန္သည္။ အားနာလိုက္တာ မိသန္းရယ္လို႕ စိတ္ထဲက ညည္းမိသည္။ ကိုယ္မစြမ္းသည့္အခ်ိန္မွ ကိုယ္႕လူဆိုတာသိရသည့္အၿဖစ္မဟုတ္ေပေလာ။ အရင္ကဆိုရင္ တူမ မိသီတို႕မ်ား  ေဒၚေလးရဲ႕ လက္ ဓါးရွလို႕ဆိုသည္ႏွင့္ ရင္ဘတ္စည္စီးၿပီး ငိုၾကီးခ်က္မ ကိုယ္႕အနားေရာက္လာတတ္သည့္ သူေတြ။ ေၾသာ္… ခုမ်ားေတာ႕ .. အေတြးႏွင့္အတူ သူမ၏ ရင္ဘတ္ၾကီးမို႔ေမာက္လို႕ ဟင္း ကနဲ သက္ၿပင္းခ်သံၾကီး ထြက္ လာၿပန္သည္။

          “မမသိမ္႕ အမ်ားၾကီးမေတြးနဲ႕ တရားေလးဘာေလးနာပါလား မိသန္း ဖြင့္ေပးမယ္”

သူမ အသာအယာ ေခါင္းညိမ္႕ၿပလိုက္သည္။ သူမ၏ အခန္းထဲတြင္ တရားသံတို႕ၿဖင့္ လြင့္ပ်ံလို႕ ေအးခ်မ္းသြားၿပန္သည္။ တစ္ဒဂၤပါေလ။ မိသန္းၿပန္သြားလွ်င္ သူမ၏ အခန္းသည္ ေဒါသ ေမာဟ မာန္မာန တို႕ၿဖင့္ ၿပန္လည္ ထံုမြန္းသြားမည္။ သူမသည္  မၾကာခင္ မီးစာကုန္ ဆီခမ္းေပေတာ႕မည္။ တစ္သက္တာလံုး ဘ၀တြင္ မာန္ မာန အတၱတို႕ၿဖင့္ တည္ ေဆာက္ခဲ႕သမွ် သူမ၏ ႏွလံုးအိမ္၀ယ္ မာန္ မာန အတၱ တို႕သည္ ေနရာ အခိုင္အခန္႕ ရွိေနေလၿပီ။ ထို႕ေၾကာင့္ တစ္ခဏမွ် လာေသာ တရားဟူသည့္ဧည့္သည္ သည္ သူမ၏ စိတ္ႏွလံုး၀ယ္ အၿပည့္အ၀ ေနရာယူႏိုင္ပါမည္ေလာ။ 

ေတြးစရာပင္။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစကာမူ မိသန္းၿပန္သြားသည့္အခါ သည္အခန္းေလးထဲ တိတ္ဆိတ္စြာ က်န္ရစ္ခဲ႕ေပမည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အခန္းတံခါးဖြင့္သံကို သူမနားစြင့္ေနရမည္။ ေမွ်ာ္လင့္ေနရမည္။ သည္အခန္းသည္ ေမွာင္ေနသည္ သို႕ေသာ္လည္း ေန႕လားညလား မကြဲၿပားေသာ သူမအတြက္ အလင္းအေမွာင္ သည္ အဓိက မက်။ တံခါးဖြင့္လိုက္သည့္ ကြ်ီ ဆိုသည့္အသံ ၀ုန္း ကနဲ ၿပန္ပိတ္သြားသည့္ တံခါး၏ အသံသည္သာ သူမ အတြက္ ကမာၻတစ္ခုၿဖစ္ေနေလ ေတာ႕သည္။


------
သူၾကီးမင္းမွ အစၿပဳလို႕ အစ္မသက္ေ၀ရဲ႕ အမွတ္တရ tag ဂ်က္ ရဲ႕ သတိတရေလးေတြေၾကာင့္ BPP Challenge ေလးအတြက္ ေရးၿပီးပါၿပီ လို႕ ။

သရုပ္ေဖာ္ ပံုေလးကိုေတာ႕ ထံုးစံအတိုင္း google ကေန ရွာေဖြအသံုးၿပဳထားပါတယ္။ ခ်စ္ေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး က်န္းမာလို႕ ခ်မ္းသာၾကပါေစရွင္။

ေဆြေလးမြန္ ထပ္ၿပီး BPP Challenge ေခၚခ်င္သူမ်ားကေတာ႕ၿဖင့္

၁)ရင္ၿငိမ္းသူ (ညီမေလး မသူ) (http://yinnyein.blogspot.hk)
၂) ၾကည္ျဖဴပုိင္ ရဲ႕ ေႏြဦးမိုး (http://kyiphyupaing.blogspot.hk)
၃)မေဗဒါရဲ႕ ေဗဒါလမ္း (mabaydar.blogspot.hk)
၄) သဒၶါလႈိင္း (http://thadarhline.blogspot.hk)
၅)အလင္းသစ္၏ေန႕စြဲမ်ား(http://alinthits.blogspot.hk)
၆)Random of NangNyi (http://nangnyi.blogspot.hk)
၇)ဆုၿမတ္မိုး (http://hsumyatmoe88.blogspot.hk)
၈)အ ႏိႈင္း မဲ့ (http://hnine.blogspot.hk)
၉)ႏွင္းနဲ႔မာယာ(http://blog.mysterysnow.org )
၁၀)အလွသစၥာ ပန္းပြင္႔မ်ား(http://www.myatpannwe.com)



18 comments:

  1. ဒီလုုိႀကီး ျပီးသြားေတာ့ စိတ္ထဲ မေကာင္းဘူး။ အခုုထက္ထိ အဲဒီအတုုိင္းခံစားေနရတယ္ဆုုိတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ေနတယ္။ ဆက္လုုိ႔ရရင္ ဆက္ေရးေစခ်င္ပါတယ္။ ဒုုတိယပိုုင္းအေနန႔ဲေပါ့။ ဘ၀သရုုပ္ေဖာ္ေလးမုုိ႔ သံေ၀ဂတရား ျဖစ္ပြါးမိတယ္။ နိမ့္တုုံ ျမင့္တုုံ၊ ေရစီးတစ္ခါ ေရသာတစ္လွည့္ဆုုိသလုုိေပါ့။ တကယ္ တရားရစရာႀကီးေနာ္။

    ReplyDelete
    Replies
    1. ေဆြေလးမြန္6 September 2014 at 22:54

      ဟုတ္သူၾကီး မင္း ၾကိဳးစားၾကည့္ပမယ္.

      Delete
  2. ကိုယ္တိုင္ မၾကံဳဖူးေသးပဲနဲ႔ ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူး ၾကားဖူးတာေတြရယ္ ကိုယ္္အေတြးရယ္ေပါင္းျပီး ဒီလို သရုပ္ေဖာ္ႏုိင္တာ သိပ္ေတာ္တာပဲ... BPP challenge အတြက္ကေတာ့ ေရးလက္စ ခရီးသြားပိုစ့္ပဲ ဆက္ေရးရမွာပဲ... ဟီး.. သတိတရရွိလို႔ ေက်းဇူး...

    ReplyDelete
    Replies
    1. ေဆြေလးမြန္6 September 2014 at 22:52

      သတိတရ ရွိပါရွင္

      Delete
  3. စာေရးေကာင္းတဲ့ ညီမေလးပဲ... အဖြင့္ အပိတ္ကေလး နည္းနည္းထပ္ျဖည့္လိုုက္ရင္ ပိုုေကာင္းသြားမွာ...
    Tag ေလးကိုု ေရးေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးေနာ္ ညီမ... <3

    ReplyDelete
    Replies
    1. ေဆြေလးမြန္6 September 2014 at 22:53

      အခုလို သင္ၿပေပးလို႕ ေက်းဇူး အစ္မ သက္ေ၀. တစ္ကယ္က ခုဖ်ားေနတာ.. နားစည္ေရာင္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမၾကားရဘူး.. ဟီး ..၀ါသနုာပိုးကို အဖ်ားပိုး မနိုင္ပါေလ

      Delete
  4. လူအမ်ားက အုိျပီးနာၾကတယ္
    ဂ်က္က မအုိခင္နာေနရတယ္ ကံေကာင္းျခင္းေတြ ဘုရားသခင္သိမ္းထားတယ္ထင္တာပဲ
    ဒီလုိနာတဲ႔သူအမ်ားကလဲ စကားေျပာေဖာ္ တီးတုိးေဖာ္ကုိေမ်ာ္ၾကတတ္တယ္ ဟုတ္တာေပါ႔
    ဆုေတာင္းမိတယ္ လူတုိင္းအေဖာ္ေကာင္းေလးနဲ႔လက္တဲြႏုိင္ပါေစလုိ႔ အုိတဲ႔အခ်ိန္ နာတဲ႔အခ်ိန္ အေဖာ္ေကာင္းေလးရွိေတာ႔နဲနဲ သက္သာတယ္ေလ ေရးေပးတာကုိပဲေက်းဇူးပါေဆြေလးေရ

    ReplyDelete
    Replies
    1. ေဆြေလးမြန္7 September 2014 at 01:21

      ဂ်က္ ေရ .. က်န္းမာေရးဂ၇ုစိုက္..က်န္းမာေရးက အေရးၾကီးတယ္

      Delete
  5. ေျခေထာက္က်ိဳးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဘြားကိုေတာင္ သတိရသြားတယ္အမေရ ... ဒီပို႕စ္ေလးဖတ္ျပီး သူ႕ကိုအရင္ထက္ပိုျပီး ဂရုစိုက္ေပးဖို႕ သတိရသြားတယ္ ...

    ReplyDelete
    Replies
    1. ေဆြေလးမြန္7 September 2014 at 20:01

      လာေရာက္လည္ပတ္ေၾကာင္း ေၿခရာေလးထားခဲ႕လို႕ ေက်းဇူးပါ အလင္းသစ္ေရ

      Delete
  6. ဖတ္ျပီးေတာ့မြန္းက်ပ္ သြားတယ္အမရယ္..အဲလိုလူမ်ိဳး အျပင္မွာေတြ႕ဖူးတယ္..
    အေမလုပ္တဲ့သူက သားကို သူသေဘာက်တဲ့ မိန္းကေလးနဲ႕ေပးစားတယ္..
    မိန္းကေလးက အမအခုေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းထဲက တူမမိသီ လိုပံုစံ..အဘြားႀကီးကေလျဖတ္ထားေတာ့
    ကိုယ့္ဘာကိုယ္ဘာမွမလုပ္နိုင္ဘူး ...အိမ္ေဖာ္က အိမ္အလုပ္ျမန္ျမန္ျပီးေအာင္ထမင္း အတင္း
    ထိုးေကြ်းေနၾက..ထမင္းနင္ျပီး ေသတာ.. အဲဒီေခြ်းမ လုပ္သူရဲ႕အေဒၚေတြက သူ႕တူမ စနက္နဲ႕
    ေသတာကို သားျဖစ္သူကသိရင္ ျပသနာ တက္မွာဆိုးလို႕ အဘြားႀကီး သူ႕ဘာသူ ထမင္းစားရင္
    ရုတ္တရက္ နွလံုးရပ္ျပီးေသတာပါလို႕ ဆရာဝန္စီငိုႀကီးခ်က္မနဲ႕ အတင္းလိုက္ေတာင္းပန္ျပီး
    ဖံုးတာေပါ့ ။ သားျဖစ္တဲ့သူက ဘာမွမသိဘူး...အခုေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလးခ်မ္းသာေနလိုက္တာမ်ား
    က်ိက်ိတက္..မဂၤလာေစ်းက သူေဌးေတြေလ..ေယာက္က်ားက သူ႕မိန္းမ လက္ခ်က္နဲ႕သူ႕အေမ ထမင္းနင္ျပီး
    ေသရတာခုထိမသိရွာဘူး ...

    ReplyDelete
    Replies
    1. ေဆြေလးမြန္7 September 2014 at 20:02

      ညီမေလးပစ္ပစ္ေရ..ဒီလိုပါပဲ ေတြ႕ရဖန္မ်ားလို႕ အမလဲ စိတ္ကူးၿပီးေရးမိတာ

      Delete
  7. ဖတ္္သြားၿပီ မြန္ေလးေရ.. ဘ၀ရဲ႕ႀကံဳေတြ႔တတ္တဲ့ သဘာ၀တရားေလးေတြရဲ႕ သရုပ္ေဖာ္ဇာတ္လမ္းေလးလို႔ ခံစားမိတယ္။ စာေရးေကာင္းေတာ့ ဖတ္ရင္းစီးေမ်ာသြားတယ္။
    စကားမစပ္ မြန္ေလးဆီကေန တီတင့္မွာမရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ အမ်ားႀကီးရလိုက္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါေနာ္။

    ReplyDelete
    Replies
    1. ေဆြေလးမြန္7 September 2014 at 20:04

      ဖတ္ရင္းစီးေမ်ာသြားတယ္ဆိုလို႕ ေဆြေလးသြားၾကီးၿဖီး..ဟဲဟဲ ..သူၾကီးမင္းက တစ္ၿခားဘေလာ႕ေလးေတြပါ tag ပါဆိုလို႕ ကိုယ္သိေနတဲ႕ အစ္ကိုၾကီး အစ္မၾကီးေတြက Tag ထားၿပီးၿပီေလ..အဲသဟာေၾကာင့္ ခုမွေတြ႕တယ္ ဘေလာ႕ေလးေတြကို tag လုပ္ေပးထားတာ.

      Delete
  8. အဲလိုဘ၀ေတာ႕မေရာက္ခ်င္ဘူး ေသရင္လဲတခါထဲသာေသသြားေအးပါေလေရာ

    ReplyDelete
    Replies
    1. ေဆြေလးမြန္11 September 2014 at 20:14

      မဒမ္ရယ္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတဲ႕ ဘ၀ေတြ မဟုတ္လား

      Delete
  9. challenge ပိုစ္႔ေလးေရးျပီးပါျပီခ်စ္မရယ္..။ challenge လုပ္ေပးတဲ႔အတြက္ေရာ သတိရတဲ႔အတြက္ပါ ေက်းဇူးပါေနာ္..။

    ခ်စ္ခင္လ်က္
    ဆုျမတ္

    ReplyDelete
  10. ဖတ္ရင္းနဲ႔ငိုခ်င္သြားတယ္။သံေဝဂသေဘာေတြကိုသတိရလာျပီ။ :(
    ခင္မင္စြာျဖင့္
    @Ahthu

    ReplyDelete

ေၿပာၿခင္ေသာစကားလံုးေလးမ်ား ေရးခဲ႕ေပးေနာ္......