ကြ်န္မက အခ်စ္စာေရးဆရာမၾကီးတဲ႕လား။
သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ႕တဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ ႏွလံုးသားထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ႕ စကားစု တို႕ကို အႏုပညာတစ္ခုအၿဖင့္ ဖန္တီးခဲ႕မိတယ္။ အဲဒီဖန္တီးမႈက
အခ်စ္မွာ အၿပစ္တစ္ခုမ်ားၿဖစ္သြားခဲ႕သလား။ ကုိယ္တိုင္ခံယူထားတဲ႕ အခ်စ္ကို ကိုယ္နားလည္သလို ခံစားၿပီး
စာရြက္ေပၚခ်ၿပခဲ႕မိတာ ေမာင္နဲ႕ကြ်န္မရဲ႕ ေ၀းကြာၿခင္းအစေတြပဲလား။
“ေဆြ.. မင္းေရးထားတဲ႕စာေတြမွာ ေမာင္မရွိရင္
မၿဖစ္ဘူးဆိုတဲ႕ စာေလးတစ္ေၾကာင္းမ်ား ထည့္မေရးႏိုင္ ဘူးလား”
“ေမာင္
ရယ္ “ လို႕သာ ခပ္တိုးတိုးညည္းလိုက္မိေတာ႕တယ္။ ကြ်န္မဖန္တီးခဲ႕တဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ စရိုက္ဟာ မူရင္း ကြ်န္မဗီဇေပၚမွာ အေၿခခံတယ္ဆိုတာမွန္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႕ ဇာတ္ရဲ႕ သေဘာအရ တစ္ခါတစ္ေလမွာ မာနေတြမိုးထိေအာင္ ၿမင့္သင့္ရင္ ၿမင့္ၿပရတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး ေအာက္က်ဳိ႕ရင္ က်ဳိ႕ၿပရတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး
။ ကြ်န္မေရးခဲ႕မိတဲ႕ စာသားေတြထဲမွာ..
ကြ်န္မရဲ႕
ဘ၀ၾကီးမွာ ေမာင္သာမရွိခဲ႕ရင္ ဆိုတဲ႕ စာေလးတစ္ေၾကာင္းတစ္ေလမွ ထည့္ေရးခ်င္စိတ္ မရွိခ႕ဲ
ဘူး။ ဘာလို႕လဲ ဆုိေတာ႕ ေမာင္က ကြ်န္မရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ စူးစူးႏွစ္ႏွစ္ ၀င္ေရာက္ ေနရာယူခဲ႕ၿပီးၿပီ။
ေမာင္က ကြ်န္မရဲ႕ ေဘးနားရွိေနသည္ၿဖစ္ေစ မရွိခဲ႕သည္ၿဖစ္ေစ အဲဒီေနရာေလးတစ္ခုကၿဖင့္ ေမာင့္
အတြက္အၿမဲတမ္း ခ်န္လွပ္ထားမယ္႕ အခန္းငယ္တစ္ခုဆိုတာ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ေသခ်ာေနလို႕ပဲ။
“မင္းသာငါ့ကို တစ္ကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ငါ့ကို
မင္းေဘးနားမွာ အၿမဲရွိေနေစခ်င္ရမွာေပါ့တဲ႕”
ရွိေစခ်င္တာေပါ့
ေမာင္ ရယ္။ ကိုယ္႕ခ်စ္သူေဘးနားမွာ မေနခ်င္တဲ႕ မိန္းမ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲ ။ လိုက္ေမးၾကည့္ပါ။
အားလံုးက ၀မ္းသာအားရ “အို ဘယ္လိုေမးလိုက္ပါလိမ္႕ ေနခ်င္တာေပါ့” လို႕ ေၿဖၾကမယ္႕ သူၾကီးပဲ။
ဒါေပမယ္႕ ကိုယ္႕ခ်စ္သူကိုယ္တိုင္က ကိုယ္ေပးထားတဲ႕ ေနရာေလးမွာ မေနခ်င္ေတာ႕တဲ႕အခါ ဘယ္လိုအေၾကာင္းၿပ ခ်က္နဲ႕မ်ား ခ်စ္သူ႔ေဘးနားတြယ္ကပ္ေနရမလဲ
ေမာင္။
အဲဒီလိုသာ
တြယ္ကပ္ေနရရင္ ေမာင္ ကိုယ္တိုင္လဲ အခ်ဳပ္ခံရသလို ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လဲ အခ်ဳပ္ခံေနရမယ္႕
ေမာင့္အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲရမယ္။ အဲဒီအတြက္ ေမာင္ သြားခ်င္ရင္ သြားပါေလ။ ကြ်န္မဘယ္ေတာ႕မွ
တြယ္ကပ္မေန ပါဘူးလို႕ ေၿပာမိတာကို ေမာင္ ေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ႕တာက
“မာန” တဲ႕။ မဟုတ္ခဲ႕ပါဘူးလို႕ ေၿဖရွင္းခ်င္ေပမယ္႕ လဲ ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားခ႕ဲ တာမို႕ လြယ္လြယ္နဲ႕
ၿပန္ဖ်က္လို႕မရခဲ႕ၿပန္ဘူး။
“မင္း ငါ့ကို တစ္ကယ္မခ်စ္ပါဘူး ေဆြ.. မင္းရဲ႕
အခ်စ္၀ထၳဳတစ္ပုဒ္အတြက္ ငါရဲ႕ ႏွလံုးသားက ကုန္ၾကမ္းၿဖစ္သြားခဲ႕တာပဲ”
အလြန္ကိုလြဲမွားတဲ႕
စြပ္စြဲခ်က္တစ္ခုလို႕သာ ေၿပာလိုက္ခ်င္မိတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ အႏုပညာရသေၿမာက္ဖို႕အတြက္ ကြ်န္မရဲ႕
ႏွလံုးသားကို ကုန္ၾကမ္းအၿဖင့္ အသံုးၿပဳရမယ္တဲ႕လား။ တစ္ခါတစ္ေလ ေမာင့္ကိုတစ္ကယ္ပဲ နားမလည္မိဘူး။
ကြ်န္မရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ေမာင္ ၀င္စြက္ဖက္လို႕ရတယ္။ ကန္႔သတ္လို႕ရတယ္။ ခ်ဳပ္ၿခယ္လို႕ရတယ္။
ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မဖန္တီးတဲ႕ အႏုပညာကိုေတာ႕ ေမာင့္မွာေ၀ဖန္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေပါ့။
ကန္႕သတ္ခြင့္ မရွိသလို။ ခ်ဳပ္ၿခယ္ပိုင္ခြင့္လဲမရွိဘူး။
ဒါမွမဟုတ္
ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ကြ်န္မရဲ႕ စာဖတ္ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနခဲ႕လို႕မ်ားလား။ ကြ်န္မဖန္တီးခဲ႕
တဲ႕ အႏုပညာကိုခံစားၿပီး ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္ကိုဖတ္ေနမိခဲ႕တာလား။ ၿဖစ္ေစခ်င္တာကေတာ႕ ကြ်န္မရဲ႕
မ်က္၀န္းထဲက ေမာင့္ကိုခ်စ္တဲ႕ အခ်စ္ေတြကိုပဲ ဖတ္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါလားလို႕ တိုက္တြန္းလိုက္ခ်င္တယ္။
ကြ်န္မခံစားမိတဲ႕ ၿခယ္မႈန္းခဲ႕မိတဲ႕ စာသားေလးေတြမွာ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္တိုင္ စီးေမ်ာခံစားၿပီးမွ
ေရးတတ္တာကေတာ႕ ကြ်န္မရဲ႕ အမူအက်င့္လို႕သာ ၀န္ခံမိမယ္ထင္တယ္။
ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ေယာက္
ေကာ္ဖီဆိုင္တူတူထိုင္ၾကတဲ႕အခါ ေမာင္က ကြ်န္မအတြက္ ခါးစိမ္႕စိမ္႕ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ကိုအရင္ေဖ်ာ္ေပးတာမ်ဳိး
။ အိမ္ၿပန္ခ်ိန္လမ္းခြဲတဲ႕အခါ “ေမာင့္ ကိုကြ်န္မအရမ္းခ်စ္တာပဲလို႕ ” ေၿပာေနက်စကားေလးနဲ႕
နႈတ္ဆက္တတ္တဲ႕ အမူအက်င့္မ်ဳိး။ တစ္ခါတစ္ေလ ႏွစ္ေယာက္သားေတြ႕ေနၾကေပမယ္႕ စကားမဆိုၿဖစ္ပဲ
ကြ်န္မက ေမာင့္ ပုခံုးကိုမွီၿပီ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနတတ္သလို ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း
အမွီခံရတာကို ေက်နပ္ေနတဲ႕ ပံုစံမ်ဳိး။ စကားေတြအမ်ားၾကီး မဆိုၿဖစ္ၾကပဲ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦးနားလည္ေနတဲ႕
ပံုစံမ်ဳိး။ ဟုတ္တယ္ အဲဒီအမူအက်င့္ေလးေတြကို ကြ်န္မေရး တဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြထဲမွာ ထည့္ၿပီးၿခယ္မႈန္းတတ္တယ္။
ဒါေပမယ္႕
ေမာင့္ကို သိေစခ်င္တာတစ္ခုက အဲဒီအရာေတြအားလံုးက ကြ်န္မရဲ႕ ၀ထၳဳတစ္ပုဒ္အတြက္ ကြင္းဆင္းခဲ႕တဲ႕
လက္ေတြ႕ေတြမဟုတ္ဘူး။ ေမာင့္ ကိုခ်စ္လို႕ ၿဖစ္လာတဲ႕ စိတ္ခံစားမႈေတြ။ ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈေတြကို
ကြ်န္မေရးတဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြေပၚမွာ အေရာင္ေလးေတြ ထည့္ၿခယ္ခဲ႕မိတာ။ အဲဒီလိုေရးၿခယ္ခ်င္ခဲ႕လို႕
ေမာင္ နဲ႕ ပတ္သတ္ခဲ႕တာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္မဖန္တီးတဲ႕ အႏုပညာနဲ႕ ကြ်န္မရဲ႕ အခ်စ္နဲ႕ကို ကြဲလြဲေအာင္
ၾကည့္ပါလား ေမာင္ ရယ္လို႕ သာေၿပာလိုက္ခ်င္မိတယ္။
“ငါသာ
ေဇာ္သီဟေနရာမွာဆိုရင္ ႏုႏုေ၀ ဆိုတဲ႕ မိန္းမကို ဘယ္ေတာ႕မွ လက္မထပ္ဘူးတဲ႕”
ရွင္းရွင္းလင္းလင္း
နားလည္စမ္းပါေမာင္ရယ္။ တစ္ကယ္႕လက္ေတြ႕မွာ ကြ်န္မကလည္း
ႏုႏုေ၀ မဟုတ္သလို ေမာင္ကလည္း ဘယ္ေတာ႕မွ ေဇာ္သီဟ ၿဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာၿဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ႕
ႏုႏုေ၀ဆုိတဲ႕ မိန္းကေလးက မာနၾကီးတယ္။ ေယာကၤ်ားေတြကို အထင္မၾကီးဘူး။ သူဆက္ဆံလာတဲ႕ သူၾကီးၿပင္းလာတဲ႕
အသိုင္းအ၀န္းၾကားမွာလဲ ေကာင္းတဲ႕ေယာကၤ်ားရယ္လို႕ မေတြ႕ခဲ႕ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူမက ေယာကၤ်ားေတြကို
နိမ္႕ခ်တဲ႕ အၾကည့္နဲ႕ အၿမဲတမ္းၾကည့္တယ္။
ဒါေပမယ္႕
ေဇာ္သီဟ ကေတာ႕ အၿမင္ေတြေစာင္းေနတဲ႕ အဲဒီ ႏုႏုေ၀ ဆိုတဲ႕ေကာင္မေလးကို ေလးေလးနက္ နက္ ခ်စ္ခဲ႔မိတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ႏုႏုေ၀ ေၿပာတဲ႕ စကားေတြထဲမွာ ေယာက္ကၤ်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မာနကိုးခ်ဳိးဖဲ႕တဲ႕
စကားလံုးမ်ဳိး ပါလာတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေဇာ္သီဟ ကအဲဒီလိုစကားလံုးမ်ဳိးေတြ ကိုယ္႕နားထဲမၾကားဘူးလို႕
ၿပန္ေၿပာ တတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ႏုနုေ၀ က ေဇာ္သီဟကို ခ်စ္မိသြားတယ္။ ဒါေပမယ္႕ သူမက အမွန္တရားကို
လက္မခံဘူး။ မာနကိုလဲ အရံႈးမေပးခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဇာ္သီဟ နားကေန အေ၀းကို ႏွစ္ေတြ ခ်ီၿပီးထြက္ေၿပးသြားတယ္။
ေဇာ္သီဟ
က ႏုနုေ၀ကို လိုက္ရွာတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ၿပန္ေတြ႕သြားတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႕
ႏုႏုေ၀ ဘယ္ကိုမွ ထြက္မေၿပးေတာ႕ဘူး။ ေဇာ္သီဟကလည္း ႏုႏုေ၀ ကို ထပ္ၿပီး အေၿပးမခံေတာ႕ဘူး။
ကြ်န္မေရးခဲ႕တဲ႕ ၀ထၳဳတစ္ပုဒ္ပါ။ ဟုတ္တယ္ ကြ်န္မလဲ သိေနခဲ႕ပါတယ္။ ေမာင္ က ဘယ္ေတာ႕မွ
ေဇာ္သီဟ ၿဖစ္မလာနိုင္ ဘူးဆိုတာကိုေပါ့။
ဒီေန႕လဲ
စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကို အဆံုးသတ္လိုက္ၿပန္ၿပီ။ ဒီတစ္အုပ္မွာလဲ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး မဆံုဆည္းၾကၿပန္
ဘူး။ ကြ်န္မ၀န္ခံပါတယ္။ ေမာင္နဲ႕ေ၀းကြာၿပီေနာက္ပိုင္းမွာ စာအုပ္ေလးေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ
ဆံုဆည္းမႈေတြ နည္းတယ္။ ဇာတ္ရဲ႕သေဘာအရ တစ္ကယ္လိုအပ္မွပဲ ခ်စ္သူနွစ္ဦးကို ဆံုဆည္းေစခဲ႕မိတယ္။
ဒါေပမယ္႕ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတာ တစ္ကယ္ပဲထိရွ
ၿပင္းထန္ေနလို႕လားမသိဘူး။ ေမာင္နဲ႕ ကြဲကြာၿပီးေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မဖန္ တီးခဲ႕တဲ႕ အႏုပညာက
ပိုၿပီးရသေၿမာက္လာတယ္။ ပိုၿပီး ေအာင္ၿမင္လာတယ္။ စာဖတ္သူေတြ ပိုၿပီးလက္ခံလာတယ္။
ေမာင္နဲ႕ေ၀းေနခဲ႕ရလို႕
ကြ်န္မလြမ္းရတယ္။ တမ္းတရတယ္။ စိတ္အားငယ္မိတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မေပ်ာ္ပါ တယ္ ေမာင္။ ဘာၿဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕
ကြ်န္မရဲ႕ အႏုပညာက ပိုၿပီး လက္ေစာင္းထက္လာတယ္။ ပိုၿပီးထိရွ ခံစားလာရတယ္။ ပိုၿပီးႏူးည့့ံလာရတယ္။
ပိုၿပီး ခ်စ္တတ္လာရတယ္။ အေဖာ္မဲ႕လို႕ အထီးက်န္ေပမယ္႕ ေမာင့္ကိုခ်စ္ရတဲ႕ အခ်စ္ေတြကို ကြ်န္မရဲ႕
ႏွလံုးသားထဲ ေထြးပိုက္ရင္း ကြ်န္မၿမတ္ႏိုးတဲ႕ အႏုပညာကို ရသေၿမာက္ေအာင္ ထုဆစ္္လာႏိုင္တာကို
ပီတိၿဖစ္ရတယ္။
ေၾသာ္… ေမ႕လို႕
ကြ်န္မရဲ႕ ဒီတစ္ေခါက္အသစ္ထြက္မယ္႕ စာအုပ္ေလးရဲ႕ နာမည္က
“ခ်စ္ခ႕ဲဖူးတဲ႕ ေမာင့္ အေၾကာင္း” တဲ႕
ကြ်န္မေသခ်ာသိေနတယ္။
ေမာင္ လဲ၀ယ္ဖတ္ၿပီး ကြ်န္မဆီကို ေ၀ဖန္တဲ႕စာတစ္ေစာင္ ထပ္ၿပီး ပို႔အုန္းမွာ မဟုတ္လား
“ေမာင္” ။
-----
သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးကိုေတာ႕ google ကေနၿပီးေတာ႕ ရွာေဖြသံုးစြဲထားပါတယ္လို႕ အေၾကာင္းၾကားရင္း ခ်စ္ေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး က်န္းမာလို႕ ခ်မ္းသာၾကပါေစရွင္။
ဒီ ပို႕(စ္)ေလးကို ေရးေနမိတုန္း "အႏုပညာ" ဆိုတဲ႕စကားလံုးကို သံုးရတာ တာ၀န္ၾကီးတယ္လို႕ ခံစားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀န္ခံပါရေစ။ ေဆြေလးက ၀ါသနာအရသာ ေရးသားသူၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမွားတစ္စံုတစ္ရာမ်ားေတြ႕ခဲ႕ရင္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို႔။
စာေတြကဗ်ာေတြခ်စ္ျမတ္ႏူိးတတ္တဲ႔သူေတြက အရမ္းကုိခ်စ္တတ္ျပီးခံစားတတ္တာ ကုိယ္တုိင္သာအသိဆုံးပါ ကုိယ္႔ခ်စ္သူကုိလဲ ဘယ္ေတာ႔မွ စာေတြကဗ်ာေတြအတြက္ ခုတုန္းလုပ္ေလ႔မရွိဘူးဆုိတာလဲ ကဗ်ာခ်စ္သူ စာခ်စ္သူေတြသာအသိဆုံးပါ အခ်စ္သန္႔သန္႔ေလး ဖတ္လုိ္ရတယ္ ေဆြေလးေရ-------------
ReplyDeleteခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္နဲ႔ ရိုးသားစြာ ေရးခ်လိုက္တာလည္း အႏုပညာတစ္ရပ္ပဲလို႔ ထင္ျမင္မိတယ္...
ReplyDeleteခ်စ္ခင္လ်က္
သဒၶါ
ေမာင္ သိပ္ဆိုးတယ္။ ေဆြ႔ကိုနားမလည္ဘူး မမ။
ReplyDeleteေဆြကလည္းကြယ္..
ReplyDeleteေမာင္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္...
ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္တာဘဲ လို႕တေၾကာင္းေလာက္
ထည့္ေရး ေပးလို္က္တာမဟုတ္ဘူး...
ေကာင္းတယ္ မမ
ReplyDelete