နင့္နင့္သည္းသည္း

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ စိတ္ထဲမွ ခံစားခ်က္တို႕အတိုင္း စကားလံုးမ်ားကို မၿခြင္းမခ်န္ ေရးခ်ခ်င္မိသည္။ ခံစားခ်က္မ်ား နင့္လြန္းေနေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ္႕ ၀ါသနာအား စိတ္ထြက္ေပါက္ တစ္ရပ္အၿဖစ္အသံုးမခ်ခ်င္ၿပန္။ ခံစားရ သမွ် ခံစားခ်က္ဟု ေၿပာလွ်င္ ကိုယ္႕အေၾကာင္း ကိုယ္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းရမည္မို႕ မေရးခ်င္။ သို႕ေပမယ္႔ ခံစားခ်က္ တို႕သည္ သည္းနင့္လြန္းသည္။ ေပါက္ကြဲလုလု ပြင့္အန္လုနီးနီး ရက္ေပါင္း လေပါင္း ႏွစ္ေပါင္း ခ်ီၿပီး အနာအား လူမသိ သူမသိ ဖုံးဖိထားပါလွ်က္ ထိုအနာေပၚသို႕ ခဏခဏ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြက်လာသည္မွာ ခံစားရခက္လွသည္။

          အနာလို႕ေၿပာလွ်င္ ကိုယ္ခႏၶာေပၚမွာ ၿဖစ္ေသာ အနာမဟုတ္ စိတ္ဒဏ္ရာ စိတ္တြင္းမွာ ၿဖစ္ေသာ အနာၿဖစ္ သည္။ ေတြးသမွ် လုပ္သမွ် အရာရာတိုင္းသည္ ကိုယ္႕အတြက္ဆိုသည့္ ဆႏၵသည္ မရွိသေလာက္ရွားသည္။ အရာအားလံုးသည္ ကိုယ္႕ေနာက္ကလူ ကိုယ္႕ကုိ မွီခိုေနသူအတြက္သာ  အစဥ္တစ္စိုက္ ၾကိဳးစားရင္း ရသေလာက္ ေပးဆပ္ခဲ႕သည္။ ေပးဆပ္ခဲ႕သည္ႏွင့္ တန္ေအာင္လည္း အသီးအပြင့္တို႕ေ၀ဆာၾကသည္။ ကိုယ္႕သည္ကား ထိုအသီး အပြင့္တို႕ကို ခုခ်ိန္ထိ မတို႕မထိ မခံစားရေသး။ ထိုအသီးသည္ ခ်ဳိသလား ငံသလား မၿမည္စမ္းဘူး။ ကိုယ္သည္ခုခ်ိန္ထိ ဥယ်ာဥ္ထဲ ေပါင္းသင္ ၿမက္ရွင္း ေၿမၾသဇာထည့္ သည္ၿခံၾကီး အေၿခခိုင္လာေအာင္ ၾကိဳးစားေနစဲ တည္ေဆာက္ေနစဲ ၿဖစ္ သည္။

         

          ေၾသာ္ .. သည္ၿခံမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း အသီးက်ေတာ႕လည္း ငါမစားရ ဘာအရသာလဲ ငါမသိဆိုသည့္ ၀န္တိုေတြးမ်ဳိး ကိုယ္႕ထံတြင္ တစ္ခါမွ် မရွိ။ ကိုယ္တိုင္စိုက္ပ်ဳိးထားေသာ အသီးတို႕အား စားသံုးသူတို႕သည္ ခ်ီးမႊမ္းေၿပာ ဆိုၾကသည္။ အသီးက ခ်ဳိလွသည္။ ေမႊးလွသည္။ အာဟာရလဲ ၿဖစ္လွသည္ ဆိုသည့္အသံႏွင့္သာ ကိုယ္႔ထံတြင္ အင္အားေတြရသည္။ ကိုယ္သည္ အနာဂတ္ကို ထေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္သည္။ ကိုယ္သည္ ေပ်ာ္တစ္ၿပံဳးၿပံဳးၿဖင့္ ဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲ ေခြ်းတစ္လံုးလံုးၿဖစ္ မညည္းမညဴ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားသည္။ ေဟ႕ ငါတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ေနရတာ ပင္ပန္းလွတယ္ လာတစ္လွည့္ရုန္းလွည့္ၾက ငါေတာ႕ အပင္ေအာက္ ေရေႏြးခရားအိုးႏွင့္ နားလိုက္မယ္လို႕ တစ္ခါမွ် ကိုယ္မေတာင္းဆိုဘူးခဲ႕။

          တစ္ခါမွ် ကူကယ္ရာမဲ႕လိုက္တာဟူလည္း ကိုယ္မၿငဴစူဘူးခဲ႕။ ငါစိုက္လို႕ ဒီအသီးခ်ဳိတာဟူ ၍လည္း ပဏာမယူ ဘူး။ ငါ့ေၾကာင့္ အရိပ္ခိုဖို႕ရလာတာဟူ ၍လည္း မာန္စကားမဆိုဘူး။ ကိုယ္တိုင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ၿဖင့္ အရိပ္မွာနားပါေစ ခ်ဳိေသာ အသီးစားပါေစ။ ေခြ်းမစို႕ပါေစႏွင့္ ကိုယ္႕လက္ေတြေပါက္လို႕ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနပါေစ ကိုယ္သည္အၿပံဳးမပ်က္ ပီတိႏွင့္ ၾကည္လင္ေသာ အဆင္းကို အၿမဲပန္ဆင္ထားသူသာၿဖစ္သည္။ အခ်ိန္တန္ ဒီၿခံ ငါ့ၿခံ ဒီအသီးငါ့အသီးဟူၿပီလည္း ၿပန္လည္ သိမ္းဆည္းဖို႕ ကိုယ္႕ထံတြင္ ဆႏၵစိုးစဥ္းမွ် မရွိ။ 

          ပိုးက်ေတာ႕လည္း ကိုယ္ပဲ ေၿပးၿပီးေဆးၿဖန္းသင့္တာၿဖန္း။ မုန္တိုင္းလာေတာ႕ လည္း ကိုယ္ပဲ ကာသင့္သည္ကာ ခ်ည္သင့္သည္ခ်ည္။ မုန္တိုင္းၿပီးေတာ႕လည္း ကိုယ္ပဲေၿပးရွင္း။ လာကူလွည့္ပါလား။ ၀ိုင္းလုပ္ေလဟဲ႕လို႕ ကိုယ္တစ္ခါမွ် မေခၚခဲ႕ဘူး။ ကိုယ္သည္ ေမတၱာ ေစတနာနွင့္ ေပးဆပ္ၿခင္းသက္သက္ႏွင့္သာ သည္ၿခံအတြင္းမွ လူသားမ်ားအတြက္ ကိုယ္ရုန္းေပးခဲ႕သည္။ သို႕ဆိုပါလွ်က္ ၿခံအတြင္းမွ လူတို႕သည္ ခ်ဳိေသာ ေမႊးေသာအသီးမ်ားအား ကိုယ္သည္ တိတ္တ ဆိတ္ယူစားသည္။ ကိုယ္႕အတြက္ ကိုယ္စိုက္သည္။ ကိုယ္႕အရိပ္အတြက္ ဒီပင္ကို ပ်ဳိးသည္ဟု ယိုးစြပ္ေသာ စကားမ်ား သည္ ကိုယ္႕အသည္းတြင္ ထုတ္ခ်င္းခတ္ ၿမွားစိုက္သကဲ႕သို႕ ေသြးစိမ္းက်လွ်က္ ခံစားရခက္လွသည္။

         

          ထိုဒဏ္ရာတို႕အား ကိုယ္သည္ လူမသိ သူမသိ ကြယ္၀ွက္ကာသာေနခဲ႕သည္။ အၿပံဳးကို မပ်က္ယြင္းေအာင္ ထိန္းခဲ႕သည္။ ကိုယ္႕ေစတနာဟူသည္ကို ၿမင္ေအာင္ဆိုခ်င္မိသည္။ ကိုယ္သည္ လူမသိသူမသိ ကြယ္ရာတြင္ ေၾကကြဲ ရသည္။ နာက်င္ရသည္။ ၿမွားသည္လည္း တစ္စင္းတည္းမဟုတ္ ။ တစ္ေနရာတည္းမွ အနာေဟာင္းအား ပစ္မွတ္သ ဖြယ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ပစ္ခတ္ၿခင္း ခံရသည့္အခါ ကိုယ္၏ အသဲ ကိုယ္၏ စိတ္ဒဏ္ရာသည္ ဖြာလန္က်ဲေနလွ်က္ရွိသည္။ ကိုယ္သည္ အလုပ္ပင္ပန္း ၍ ေခြ်းဒီးဒီး က်ေနပါေစ ေရတစ္ခြက္ေသာက္ၿပီး ဆက္လုပ္ႏိုင္ေသာ သူၿဖစ္သည္။ ကိုယ္ေလွာ္ေနရင္း တက္ေပ်ာက္သြားပါေစ ရွိေနေသးေသာ လက္ၿဖင့္ ဆက္ေလွာ္မည့္ လူစားၿဖစ္သည္။

         

          မည္သည့္ထိမွန္ၿခင္းမ်ဳိးမွ ကိုယ္႕ကိုယ္ၿပိဳလဲေအာင္ မစြမ္းၾကသည္။ ကိုယ္ၿပိဳလဲသည့္အရာသည္ ၿခံတြင္းမွ လူသားမ်ား၏ စကားလံုးမ်ား စိတ္ဆႏၵမ်ား အေၿပာအဆို အၿပဳအမူတို႕သည္သာ  ကိုယ္ၿပိဳလဲသည့္ အေၾကာင္းအရာ ၿဖစ္သည္။ ကိုယ္တစ္ခါတစ္ရံ အံၾသသည္ ကိုယ္သည္ လက္ကိုၿဖန္႕ ၍ၿပထားပါလွ်က္ ကိုယ္႕လက္အတြင္း တစ္ခုခု ဖြက္ထားသည္ဟု ထင္ေယာင္ထင္မွားၿဖစ္ေနၾကၿခင္းအေပၚ တစ္ကယ္ပင္ စိတ္မေကာင္းလွေပ။ ကိုယ္သည္ အရာရာ တိုင္းတြင္ ကိုယ္႕အတြက္ဟု မေတြးတတ္ေတာ႕သည္မွာ ၾကာၿပီၿဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုယ္႕ထံတြင္ သိမ္းဆည္းထား သည့္ ဖြက္ထားသည့္ အရာသည္ တစ္စံုတစ္ခုမွ် မရွိ။

 ကိုယ္သည္လက္ဗလာႏွင့္လူၿဖစ္သည္။  ကိုယ္သည္အလည္းမအ.။ ႏံုလည္းမႏံု။ မထံုတတ္ေတးလည္း မဟုတ္။ လက္တစ္လံုးၿခားလွည့္သြားလွ်င္လည္း ငါခံလိုက္ရၿပီဟု သိသည္။ ေၾသာ္. ဒါ..ငါ.ေစတနာထားသည့္ ငါ့လူ။ သူ မေတာင္းဆိုလွ်င္ေတာင္မွ ငါလုပ္ေပးရမယ္႕ကိစၥ။ သူက ကိုယ္႕အေပၚ တစ္လွမ္း ေက်ာ္သြားလွ်င္မွ  ငါသည္း ညည္း ခံ ေပးရမယ္႕လူ ဆိုသည့္ အသိၿဖင့္ ကိုယ္သည္ မသိလိုက္မသိဖာသာေနသည္။ အၿပံဳးမပ်က္ေနသည္။ ဒါကိုပင္ ကိုယ္သည္ လူေပါၾကီး လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ မတရားမႈ မွန္သမွ်ကို ေခါင္းငံု႕ၿပီးခံတတ္သူဟု နာမည္တပ္ခံရသည့္အခါ ကိုယ္႕ရင္ဘတ္ၾကီးသည္ ေပါက္ကြဲလုနီးၿပီ ကိုယ္႕ႏႈတ္ခမ္းတို႕သည္ ၾကိတ္ကိုက္ရလြန္းသၿဖင့္ ၿပတ္ထြက္လုနီးၿပီ။

ကိုယ္သူတို႕ထံမွ မ်ားမ်ားစားစားၿပန္မလိုခ်င္မိပါ။ ကိုယ္႕ေစတနာကို အသိအမွတ္မၿပဳခ်င္ေနပါ။ ကိုယ္႕ကိုယ္ မေစာ္ကားပါႏွင့္။ ကိုယ္ၾကိဳးစားသမွ် အသီးအပြင့္တို႕အား စားပါ။  အရိပ္တို႕အားခိုပါ။ သို႕ေပမယ္႕ အရမ္းကာေရာ အကိုင္းတို႕အား မခ်ဳိးပါနွင့္လား။ လံုေလာက္ၿပီး ၿပည့္၀ၿပီဆိုလွ်င္ အလဟသတ္ အသီးေတြ ထက္မခူးပါႏွင့္လား။ သစ္ပင္ရဲ႕ အရိပ္သည္ မလံုေလာက္လို႕ ဒီအပင္ေတြခုတ္ ဒီေနရာကိုရွင္းၿပီး ရြက္ဖ်င္တဲ မထိုးၾကပါနဲ႕လား။ ကိုယ္က ဥယ်ာဥ္မွႈးပါ.။ ကိုယ္စိုက္ထားသည့္အပင္ေတြ အခုတ္ခံရလို႕ နာတဲ႕ရင္ထက္ ဘယ္ေနရာ ပိုနာက်င္ရအုန္းမလဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ေတာ႕ ကိုယ္သည္ ခုတ္ထြင္းရွင္းလင္းထားသည့္ ေၿမကြက္လပ္ၾကီးတြင္ ဟာလာဟင္းလင္း ရင္ဘတ္ၾကီးၿဖင့္ လဲေနေသာ သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္။

          ကိုယ္ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ၾကည္လင္ပီသစြာ ၿမင္ေနရသည္။ ၾကယ္တို႕သည္ မွိတ္တုပ္ မွိတ္တုပ္။ လ သည္ သာလွသည္။ သို႕ေပမယ္႕ ကိုယ္ခ်စ္ေသာ သစ္ပင္တို႕သည္ ကိုယ္႕ေဘးနားတြင္မရွိ။ ကိုယ္ခ်စ္ေသာ ပန္းရနံ႔ တို႕သည္ ကိုယ္႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မရွိ။ ကိုယ္႕၀မ္းသည္ ဟာလွၿပီ။ သို႕ေသာ္ ခူးစရာ အသီးတစ္လံုးမွ် ကိုယ္႕ၿခံထဲ တြင္ ရွိမေနေတာ႕ေပ။ ကိုယ္သည္ဟာေနေသာ ၀မ္းကို ကိုယ္႕လက္ၿဖင့္ဖိရင္း စုတ္ဖြာေနေသာ ရင္ဘတ္မွ ဒဏ္ရာတို႕ၿဖင့္ ရွင္းေနသာေကာင္းကင္ကိုသာ အဓိပၸာယ္မဲ႕ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ကိုယ္သည္ ငိုခ်င္လွသည္။ အားရပါးရ ငိုရိႈက္ခ်င္ မိသည္.။ သုိ႕ေသာ္ .. ထူးဆန္းလွစြာပင္ ကိုယ္၏ မ်က္ရည္တို႕သည္ ေပ်ာက္ဆံုးလွ်က္ ရွိသည္။ 

***

ခ်စ္ေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစရွင္။ သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးကိုၿဖင့္ google ကေန ရွာေဖြၿပီး သံုးထားပါတယ္။