ညကတစ္ညလံုး
ကေလးမ ငုိရိႈက္ေနသံၾကားရသည္။ ေၾသာ္ သူလည္း ခံစားရရွာတာပါလားလို႕ ေတြးမိၿပီ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိသည္။
လြန္ခ႕ဲသည့္ ေလး ငါးႏွစ္ေက်ာ္မွ အၿဖစ္အပ်က္တို႕ကို ခုခ်ိန္ထိ ကေလးမ ခံစားေနရ ပါလားလို႕
သိခဲ႕ရသည္။ ကေလးမ ဒီကိုစေရာက္သည့္ ေန႕ကထဲက ေဒၚနန္း သတိထားမိသည္။ ဟန္မေဆာင္နိုင္စြာၿဖင့္
ပ်က္ယြင္းေနေသာ သူမမ်က္ႏွာေလးကို သနားမိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ကေလးမႏွင့္ ပတ္သတ္၍ နားက်ည္းခ်က္
ဒဏ္ရာ ရွိေသာ္ၿငား ဘာမွမၿဖစ္သလို ေႏြးေထြးစြာ ဆက္ဆံေပးခဲ႕သည္။ တစ္ကယ္ဆို သန္းေခါင္ယံ
ငိုရိႈက္ၿခင္းသည္ ကေလးမ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္။ ေဒၚနန္း ကိုယ္တိုင္ ငိုေၾကြးခဲ႕ဖူးသည္။
လက္ရွိလဲ ငိုေၾကြးမိေနစဲ။
သား
အေၾကာင္းစဥ္းစားမိတိုင္း ကေလးမကို မုန္းသည့္စိတ္ကၿဖင့္ ေပၚလာၿမဲ။ လြန္ခဲ႕သည့္ ငါးႏွစ္က
ေဒၚနန္းသည္ ၿမစ္၀ကြ်န္းေပၚတစ္ေနရာမွာ တာ၀န္က်ေနခဲ႕သည္။ သားက စာလွမ္းေရးခဲ႕သည္။ သူတုိ႕
ေဆးတကၠသိုလ္မွ အတန္းတူ ေကာင္မေလးႏွင့္ ခ်စ္သူၿဖစ္ေနၾကတဲ႕ အေၾကာင္း။ ဒီတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္
ဇာတိေၿမ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို အလည္ၿပန္မည့္အေၾကာင္း။ သူ႕ခ်စ္သူေကာင္မေလးလဲ ပါမည္ ၿဖစ္ႏိုင္လွ်င္
အေမလဲ အဲဒီရက္ကို ၿပန္လာပါဟု။ အမွာစာပါးထားခဲ႕သည္။ သို႕ေပမယ္႕ ထိုႏွစ္က ေဒၚနန္းမၿပန္နိုင္ခဲ႕။
တစ္ကယ္လို႕ ဒီခရီးသည္ သား၏ ေနာက္ဆံုးခရီးမွန္းသာ သိခဲ႕လ်ွင္ မၿဖစ္ၿဖစ္ေအာင္ ၿပန္ခဲ႕မည္ၿဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ခံ ဆိုးမိုက္ေသာ လူငယ္တစ္စုနွင့္ ရန္ၾကြင္းရန္စ
ရွိသည္မို႕ စိုးရိမ္မိသည္။ ၿဖစ္နိုင္လွ်င္ ဇာတိၿမိဳ႕ ေလးသို႕ သားႏွင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ
ၿပန္ၾကမည္ကို ေဒၚနန္း မလိုလားခဲ႕။ ဆိုးမိုက္ေသာ လူငယ္ေလးမ်ားသည္ မိဘမ်ားက လည္း ပိုက္ဆံတတ္နိုင္ၾကသလို
ဆိုဆံုးမမႈကလည္း သိပ္ၿပီးမရွိလွ။ ေဆာင့္ၾကြားၾကြားႏိုင္လွသည့္ လူငယ္ကေလးမ်ား ၿဖစ္သည္။
တစ္ခုခုဆိုလွ်င္ မိဘၿဖစ္သည့္ ကိုယ္တိုင္ပင္ရင္က်ဳိးရမွာမို႕ သားကို ဇာတိၿမိဳ႕မွာ မထားခဲ႕ပဲ
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္အေဆာင္ေန ေဆးေက်ာင္းထားခဲ႕ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သားကို ဇာတိၿမိဳ႕ကို
မၿပန္ဖို႕ ေဒၚနန္းတားခဲ႕မိသည္။
“စိတ္မပူပါနဲ႕ အေမရဲ႕။ သားကေလ သားတို႕ၿမိဳ႕ေလး
ဘယ္ေလာက္လွေၾကာင္း သားခ်စ္သူကို ၾကြားထားတာ။ ၿပီးေတာ႕ တစ္ၿခား သူငယ္ခ်င္း ေလးငါးေယာက္လဲ
ပါမွာ။ ဘာမွမၿဖစ္ေလာက္ပါဘူး။”
“အဲဒါဆိုလဲ သားရယ္ အိမ္မွာေတာ႕ ၿပန္မတည္းနဲ႕
ၿမိဳ႕ထဲ ဟိုတယ္ တစ္ခုခုမွာပဲေန။ အေမတို႕အိမ္က ၿမိဳ႕ၿပင္နည္းနည္းက်တယ္။ တစ္ခုခုဆို ၿမိဳ႕ထဲဆိုေတာ႕
နည္းနည္း ေတာ္ေသးတာေပါ့”
“ဟုတ္ အေမ..
တစ္ကယ္ဆိုသားက သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိမ္မွာပဲ တည္းေစခ်င္တာ။ သားတို႕အိမ္ရဲ႕ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကေနၾကည့္ရင္
ၿမင္ေနရတဲ႕ ေတာင္တန္းေတြ ဘယ္ေလာက္လွေၾကာင္း ၿပခ်င္တာအေမရ။ ဒါေပမယ္႕ အေမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္
ဟိုတယ္မွာ ပဲ ေနလိုက္ေတာ႕မယ္။ ”
“ေအး ေအး
သား .. အိမ္ဘက္ကို မသြားနဲ႕ေနာ္ တစ္ၿခားလည္စရာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။”
“ဟုတ္ အေမ”
ဆိုၿပီး သားဖုန္းခ်သြားခဲ႕သည္။ ဖုန္းႏွင့္ေသခ်ာမွာခဲ႕သည္ အိမ္ဘက္ကို မသြားပါႏွင့္လို႕။
စိတ္ထဲ တစ္ထင့္ထင့္ၿဖစ္ေနခဲ႕သည္ မဟုတ္လား ။ မိခင္ရဲ႕ ေသာက စုိးရိမ္မႈကို မိခင္သာလွ်င္
နားလည္သည္။ ၿဖစ္ႏိုင္လွ်င္ မသြားေစခ်င္။ သားက ဇြတ္အတင္းသြားမယ္ဆိုလို႕သာ ေဒၚနန္း ခြင့္ၿပဳခဲ႕ရသည္။
တစ္ကယ္ဆို ေဒၚနန္းရင္ထဲ သားက ဇာတိၿမိဳ႕ ၿပန္မည္ဟု အသိေပးလိုက္ကထဲက အမည္မေဖာ္နိုင္သည့္
စိတ္ခံစားခ်က္တို႕သည္ ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္းလြန္း ေနသည္။ တစ္ခုခုပင္။ သို႕ေပမယ္႕ ေၾသာ္
သားကို ခ်စ္လြန္းသည့္ စိတ္ စိုးရိမ္သည့္စိတ္တို႕ေၾကာင့္ ငါ့စိတ္က ၿဖစ္တာပါ ေလဟု ေၿဖသိမ္႕ခဲ႕မိသည္။
“ကိုေလး.
တို႕အိမ္ဘက္ ေ၀႕ကိုေခၚၿပီး ၿပမယ္ဆို.”
“အေမက မသြားနဲ႕ဆိုလို႕
ေ၀ရဲ႕။ေသခ်ာမွာထားလို႕ေလ.”
“ဟင္ ကို္ေလးကလည္း
ကိုယ္႕အိမ္ကိုယ္ၿပန္တဲ႕ဟာ မသြားနဲ႕ရယ္လို႕ . ေ၀ ၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ သိလား ကိုေလး အေမက
ေနရာတစ္ကာ ခ်ဳပ္ၿခယ္လြန္းအားၾကီးတယ္။ တစ္ကယ္ပဲ .. မနက္ၿဖန္ဆို ၿပန္ရေတာ႕မွာ။ ဇာတိၿမိဳ႕ကုိေရာက္
ၿပီး အိမ္ေလးေတာင္ မၿမင္ဖူးခဲ႕ဘူး ဆိုတာကေတာ႕ လြန္တယ္ ”
ေ၀ ၏ စိတ္ေကာက္ၿပီး
ႏႈတ္ခမ္းစူမူႏြဲ႕ သည့္ ဒဏ္ကို ကိုေလး ၾကာၾကာမခံစားႏိုင္ပါေပ။ အသင့္ရွိေနသာ ဆိုင္ကယ္ေပၚ
တက္ခြလိုက္သည္။ ေ၀႕ ကို ဆိုင္ကယ္စီး ဦးထုပ္လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ဆိုင္ကယ္ကို စက္ႏိုးလိုက္ေတာ႕သည္။
“ေဟ႕ ေဟ႕ ဟုိႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သြားမလို႕တုန္း
.. ခပ္ေ၀းေ၀း မသြားၾကနဲ႕ေနာ္”
ဟိုတယ္ေပၚမွ
သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေအာ္ေၿပာသည္ကို ဒီနားဆိုသည့္ပံုစံနွင့္ လက္လွမ္းၿပခဲ႕ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို
ၿမိဳ႕ၿပင္ဘက္ သို႕ဦးတည္လိုက္သည္။ သူ၏ အိမ္သည္ ၿမိဳ႕ၿပင္ဘက္တြင္ရွိသည္ေလ။ ၿမိဳ႕ၿပင္သို႕ေရာက္လာေလ အိမ္ေၿခသည္ ခပ္က်ဲက်ဲၿဖစ္သြားသည္။
ၿမိဳ႕ထဲမွာကဲ႕ သို႕ ဆိုင္မ်ားႏွင့္စီကားမေန။ ေဆာင္း၀င္စမို႕ ေန႕တာတိုသည္ ေမွာင္စၿပဳေပၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ သည့္ တိုင္ေအာင္ ကိုေလး အိမ္သို႕ မေရာက္ေသး။ ေ၀ ေနာင္တ ရခ်င္သြားသည္။ စိတ္ထဲ
ကိုေလး ၏ အေမ ခ်ဳပ္ၿခယ္မႈကို မေက်နပ္ ၍သာ
ဂ်စ္တိုက္လာေသာ္လည္း ခုေလာက္ေ၀းမည္ဟူ ၍
မထင္။
ခ်စ္သူေကာင္မေလးပါမည္ဟု
ေၿပာသည္ကိုပင္ အိမ္မွာမတည္းနဲ႕ ဟိုတယ္မွာေနဆိုသည့္ အစီအမံသည္ ဘာသေဘာလဲ။ အိမ္ၾကီးၾကီးတစ္လံုး
ရွိေနပါလွ်က္ ဟိုတယ္မွာ တည္းခိုင္းသည္ ဆိုကထဲက ေ၀႕ ကို မၾကည္ၿဖဴလို႕ ေနမွာေပါ့။ ကိစၥမရွိပါဘူး
ေ၀ တို႕က ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္ေနသည္ပဲ။ ဟိုတယ္မွာ ေနဆိုေတာ႕လည္း ေနရံုေပါ့။ သို႕ေပမယ္႕ ကိုေလး
အေမ မသြားေစခ်င္သည့္ ကိုေလးတို႕အိမ္ကိုၿဖင့္ ေရာက္ေအာင္သြားမည္ဟု သည္ခရီးစၿပီးထြက္လာကတည္း
က ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသား။ ဒါေၾကာင့္ပင္ ကိုေလးကို မရရေအာင္ ပူဆာခဲ႕သည္။
တုန္႕ကနဲ ရပ္သြားသည့္ ဆိုင္ကယ္ေၾကာင့္ ..
“ေရာက္ၿပီလား
ကိုေလး ”
“မေရာက္ေသးဘူး
ေရွ႕နည္းနည္းသြားဖို႕လိုေသးတယ္”
“ဟင္
အဲဒါကို. ဘာလို႕ ဆိုင္ကယ္ရပ္လိုက္တာတုန္း။ ဒီနားက လူေနအိမ္ေၿခလဲ မရွိပဲနဲ႕”
“မသိဘူး
ေ၀ရ။ ဆိုင္ကယ္က ရပ္သြားတာ ။ ကြ်တ္. ကြိဳင္ပဲကြာ.”
“အဲဒါ
ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲလို႕။”
“ကားၾကံဳပဲ
ေစာင့္စီးၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ ၿပန္၀င္ရေတာ႕မွာပဲ။ ေ၀ကလည္းကြာ စိတ္မေကာင္းမၿဖစ္ပါနဲ႕ ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ့.”
ေ၀
မေက်နပ္စြာၿဖင့္ ကိုေလး ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးပစ္လိုက္သည္။ ကိုေလးက ရယ္က်ဲက်ဲၿဖင့္ ေ၀႕ကိုယ္လံုးေလး
ကို သိမ္းၾကံဳးဖက္ပစ္လိုက္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ႕လည္း ေ၀ ဂ်စ္မတိုက္လိုေတာ႕ပါေလ။ ေဟာ ..
မီးေရာင္ၿမင္ရတယ္ ကားလာၿပီထင္တယ္။ ကားေတာ႕မဟုတ္ ဆိုင္ကယ္ ၄ စီးမွ် သူမတို႕လမ္းဘက္ကို
လာေနသည္။
အနားနီးေတာ႕
ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ေ၀ တုိ႕နွင့္ အသက္ မတိမ္း မယိမ္း ေယာက်္ားေလး မ်ားဆင္းလာၾကသည္။
“ေဟ႕
ဘာၿဖစ္ေနတာလဲ လမ္းလယ္ေခါင္ၾကီးမွာကြာ ..ညီေလး ကိုယ္တို႕ကိုလည္း နည္းနည္း ေပးၿမညး္ပါလား
ကြ”
ဒီအေၿပာၾကားကထဲက
ေ၀ ေသေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ အကူအညီေပးမည့္သူ ေမ်ွာ္ကာမွ ေႏွာင့္ယွက္သူမ်ားေရာက္လာရသည္လို႕။
“
မဟုတ္ဘူး အစ္ကိုတို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြပါ ၿမိဳ႕ထဲၿပန္၀င္လာတုန္း ဆိုင္ကယ္စက္ရပ္သြားလို႕
ေလ .အဲဒါ ၿမိဳ႕ထဲ၀င္မယ္႕ ကားၾကံဳရွာေနတာ ”
ေၿပာလဲေၿပာ
ေ၀႕ကိုလည္း သူ႕ ခႏၶာကိုယ္နွင့္
မသိမသာ ကြယ္လိုက္သည္။ ဆိုင္ကယ္ ဦးထုပ္ကုိေတာ႕
မခြ်တ္ေသး။
“ကူညီႏိုင္ရင္
ကူညီပါ အစ္ကို။ မကူညီႏိုင္ရင္ေတာ႕ မေနွာင့္ယွက္ပါနဲ႕ ဗ်ာ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ”
ကိုေလးကိုၾကည့္ၿပီး
ေ၀ သနားသြားသည္။ ေ၀႕ အတြက္ အႏ ၱရာယ္ၿဖစ္မွာ စိုးရိမ္ရွာသည္ထင္။ ေ၀႕ ေၾကာင့္ ဒီခရီးကို
မလာခဲ႕မိရင္ေကာင္းသား။ ေနာင္တ အလြန္ရခ်င္သြားမိသည္။ ေမွာင္ကလဲ ေမွာင္ၿပီ။ ကားအသြားအလားက
လဲ က်ဲသည္။
“ေအး ကုူညီေပးမယ္ကြ မင္းက ဆိုင္ကယ္ေစာင့္ၿပီးက်န္ခဲ႕ေပါ့။
မင္းေကာင္မေလးေတာ႕ ကိုယ္တို႕နဲ႕ ထည့္လိုက္ေလ ၿမိဳ႕ထဲၿပန္ေခၚသြားေပးမယ္”
လက္ရဲ ဇက္ရဲ
ႏိုင္စြာၿဖင့္ တစ္ေယာက္က ေ၀႕ လက္ကို အတင္းလာဆြဲသည္။ ေ၀ ဘာမွ် စဥ္းစားမေနေတာ႕ ဆိုင္ကယ္
ဦးထုပ္ကိုခြ်တ္ၿပီး လက္လာဆြဲသည့္ သူရဲ႕ ေခါင္းကို ရိုက္ခ်လိုက္သည္။ မထင္မွတ္သည့္ အၿပဳအမူေၾကာင့္
ကိုေလးေရာ ထုိသူမ်ားပါ အံ႕ၾသသြားသည္။
“ေအာင္မာ ေကာင္မက လူပါး၀လို႕ ”
ထိုသို႕ၾကိမ္း၀ါးသူ၏ လက္ထဲ လက္ကနဲ တစ္ခ်က္ၿမင္လိုက္သည္.။
အရွိန္နဲ႕ ေၿပး၀င္ကာ ေ၀႕ ကိုဓါးနွင့္ထိုးဖို႕ ထိုသူၾကိဳး စားသည္။ ထုိသူသည္ သူ၏ လက္ကို
အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာလြဲကာ ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ဓါးနွင့္ထိုးေနသည္။ သို႕ေပမယ္႕ ေ၀ နာက်င္သည့္ေ၀ ဒနာမခံစားရ။
ေလးလံလြန္းသည္ ဟုသည္ခံစားရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကိုေလးသည္သူမ ႏွင့္ ထုိသူၾကား ၀င္ခံလိုက္ေသာေ ၾကာင့္ၿဖစ္သည္။
ထုိသူဓါးႏွင့္ထိုးလိုက္တိုင္း နာက်င္ရံႈ႕မဲ႕သြားသည့္ ကိုေလး၏ မ်က္ႏွာကို ေ၀ အနီးကပ္ၿမင္ေနရသည္။
ပြက္ခနဲထြက္လာေသာ ကိုယ္ေလး၏ ပါးစပ္မွ ေသြးတို႕သည္ ၿမင္မေကာင္း။ ဓါးႏွင့္ထိုးသည့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် ကိုေလး၏ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး သည္
ေ၀႕အေပၚ ပိၾက ေလးလံလာသည္။
ရုတ္တရက္ၿဖစ္သြားေသာ အေၿခအေနတြင္ ေ၀ အံ႕ၾသမွင္သက္စြာ
ထိန္႕လန္႕ေၾကာက္ရြံ သြားမိသည္။ အသံကုန္ေ အာ္မိသည္။ ထိုလူစုမွလဲ ဓါးနွင့္ထိုးသည့္ လူငယ္အား
ေၾကာင္အမ္းအမ္းၿဖစ္ကာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ မွင္သက္ေနၾကသည္။
“ကိုေလး
… ကယ္ၾကပါအုန္းရွင္ .ဒီမွာ ကယ္ၾကပါအုန္း..
ကယ္ၾကပါအုန္း ..ဟင့္ ဟင့္ ေတာ္ပါေတာ႕ ေတာ္ပါေတာ႕ ကိုေလး ကိုေလး .. ေ၀႕ ေၾကာင့္.. ”
ေ၀
အသံေတြၿပာၿပီး တုန္ရီေနသည္အထိ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေအာ္ၿပီး အကူအညီေတာင္းမိသည္။ ဓါးနွင့္ထိုးေနသည့္
လူကိုလဲ အင္အားရွိသမွ် လက္ႏွင့္တြန္းထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဒီေတာ႕မွ ထိုလူငယ္အုပ္စုသည္ သတိၿပန္၀င္လာသလိုႏွင့္
ဓါးနဲ႕ထိုးေနသည့္လူအား ၀င္ဆြဲၾကသည္။ ဓါးႏွင့္ထိုးသည့္ လူသည္လည္း ယခုမွ အိပ္ရာမွ တစ္ေရးနိုးလာသကဲ႕သို႕
“ဟာ
..ငါလူသတ္မိၿပီ ငါလူသတ္မိၿပီ”
“ကြ်တ္
မင္းေတာ႕ ကြိဳင္ပဲ .. ထက္ၿမတ္ ရာ..” ဟု ထိုလူအဖြဲ႕ထဲမွနာမည္ေခၚသံကို ေ၀ ၾကားလိုက္သည္။
ထို႕ေနာက္ ဆိုင္ကယ္မ်ားစက္ႏိုးကာ အလ်င္အၿမန္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။
“ကိုေလး ..ကိုေလး . သတိထားေနာ္. ေ၀ ရွိတယ္.
ေ၀ ရွိတယ္ သိလား ..ေ၀႕ေၾကာင့္..ကိုေလး ..ေ၀႕ အနားမွာပဲ ေနေနာ္.. ေ၀႕ အနားမွာေနေနာ္
မအိပ္နဲ႕ေနာ္ သိလား”
နာက်င္သည့္ဒဏ္ရာမ်ားၾကားမွ
ကိုေလး ေခါင္းညိမ္႕ၿပသည္။ ၿပီးေတာ႕ ေ၀၏ လက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ ထားခဲ႕သည္။ ပါလာသည့္
ပု၀ါၿဖင့္ ကိုေလး၏ဒဏ္ရာကို ၾကပ္စည္းေပး လိုက္ေသာ္ လည္း ေ၀သိသည္။ ဒီေလာက္အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ
အားႏွင့္ ထိုးစိုက္ခံခဲ႕ရသည္။ ေဆးရံုေပၚအထိ ကိုေလးသည္ ေ၀၏ လက္တို႕ကို တင္းၾကပ္စြာဆုပ္ကိုင္ထားစဲ။
ေဆးရံုေရာက္ၿပီး နာရီ၀က္ အၾကာတြင္ေတာ႕ ကိုေလးသည္ ေ၀၏လက္ကိုလႊတ္ကာ ထြက္ခြာသြားခဲ႕ေလၿပီ။
“စံစံ .. ငါ့ေၾကာင့္ ငါ့ေၾကာင့္ ကိုေလး ေသသြားရတာ။
ငါသာ မပူဆာခဲ႕ဘူးဆိုရင္ ဒီလိုၿဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ငါ ေၾကာင့္ ကိုေလး ေသရ တာဟ.ငါ့ေၾကာင့္
။”
“ေအးပါ. ေ၀ ရယ္ နင့္ေၾကာင့္ရယ္လို႕မဟုတ္ပါဘူး။
လူတုိင္းက သူ႕ကံနဲ႕သူလာတာမဟုတ္လား။ နင္ နင့္အေဖနဲ႕ပဲ ၿပန္လိုက္သြားေနာ္။ ”
“ဟင့္အင္း
.. မလိုက္ဘူး ကိုေလးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ထိ ငါ ကိုယ္ေလးနားမွာပဲ ေနမွာ မလိုက္ဘူး။ ကိုေလး.
ကိုေလး ေရ.”
ေသဆံုးခဲ႕ၿပီၿဖစ္ေသာ ကိုေလး၏ကုတင္နားေၿပးသြားလိုက္
တမ္းတမ္းတတ ငိုလိုက္ႏွင့္ ေသာကဗ်ာပဒေတြ မ်ားေနခဲ႕သည္။ ေနာက္ဆံုး ေလာကၾကီး ႏွင့္ အဆက္အသြယ္
ၿပတ္သြားခဲ႕သည္။ ေ၀ ဘာေတြၿဖစ္ခဲ႕သလဲ မမွတ္မိေတာ႕။ ေ၀ ေကာင္းေကာင္း သတိၿပန္ရလာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္သို႕
ၿပန္ေရာက္ေနခဲ႕ၿပီ ၿဖစ္သည္။ ေ၀ သည္ က်န္းမားေရး အေၿခအေနေၾကာင့္ ေဆးေက်ာင္းကို တစ္ႏွစ္ နားထားခဲ႕ရသည္။
ရဲ၏
စစ္ေဆးခ်က္တြင္ေတာ႕ ကိုေလးၿမိဳ႕သို႕ ၿပန္ေရာက္လာသည္ကို ဆိုးသြမ္းလူငယ္တို႕ သိေနခဲ႕ၾကသည္။
အခ်ိန္အခါ အခြင့္မသင့္ေသးသၿဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကၿခင္းသာၿဖစ္သည္။ ညေနပိုင္း ကိုေလးႏွင့္ေ၀
တို႕ႏွစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕ ၿပင္သို႕ထြက္လာသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ႕ သူတို႕အတြက္ အခြင့္သာသြားခဲ႕ၾကသည္။ ကုိေလးမွန္း
သိသၿဖင့္ ေႏွာင့္ယွက္ခဲ႕ ၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေ၀က လက္ဦးစြာ သူ႕လူကို ရိုက္လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ႕
မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးစြဲ ထားသည့္ ထုိလူသည္ ေသြးၾကြကာ လူသတ္ဖို႕ အထိ ၾကမ္းတမ္းသြားခဲ႕ၿခင္းၿဖစ္သည္။
မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ေသသူက ေသဆံုးသြားခဲ႕သလို က်န္ရစ္သူကလည္း ပူပင္ေသာကဗ်ာပါဒ တို႔ၿဖင့္
ႏွစ္လရွည္ၾကာ ခံစားရသည့္ သည္ဒဏ္ရာကၿဖင့္ ခုခ်ိန္ထိ မေပ်ာက္တတ္ေသး။
“အန္တီရယ္
ကိုေလးက လည္းၿဖစ္ခ်င္လို႕ပါ။ ေ၀႕ကို သူ႕ အိမ္ လိုက္ၿပမယ္ ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားထြက္သြားၾကတာ။
အုပ္စုလိုက္သာ သြားရင္ ဒီလိုအၿဖစ္ဆိုးမ်ဳိးနဲ႕ ၾကံဳေတြ႕ခဲ႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။”
ေဒၚနန္း
သားရဲ႕သတင္းေၾကာင့္ ဇာတိေၿမကို ၿပန္လာခဲ႕သည္။ သားခ်စ္သူေကာင္မေလးဆိုသည္ကိုၿဖင့္ မေတြ႕
ရေတာ႕ေပ။ က်န္းမာေရးအေၿခအေနေၾကာင့္ အေဖၿဖစ္သူက ရန္ကုန္သို႕ ေခၚေဆာင္သြားသည္ဟူ
၍သာ သိခဲ႕ရသည္။ ေဆးရံုမွ တာ၀န္က်သည့္
ေဒၚနန္း၏ မိတ္ေဆြ နပ္စ္ မ၏ အေၿပာေၾကာင့္ ပိုၿပီး အသဲနာခဲ႕ရသည္။ အသားေတြ တစ္ဆတ္ ဆတ္တုန္သည္။
“ေကာင္မေလးသနားပါတယ္
မနန္းရယ္။ သူ႕ခင္ဗ်ာ ကိုေလးကုတင္နားေၿပးသြားလိုက္ ငါ့ေၾကာင့္ ကိုေလး ေသရတာဆိုၿပီ ေၿပာလိုက္နဲ႕
ေကာင္မေလးခင္ဗ်ာ အရူးတစ္ပိုင္းပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရေတာ႕လို႕ ေကာင္မေလးကို
ေဆးထိုးေပးၿပီး သူ႕အေဖက ရန္ကုန္ၿပန္ေခၚသြားခဲ႕တာ။ သတၱ၀ါတစ္ခု ကံတစ္ခုေပါ့။ ၿဖစ္ခ်ိန္တန္
လို႕ၿဖစ္တယ္ပဲ မွတ္ပါ မနန္းရယ္”
သတၱ၀ါတစ္ခု
ကံတစ္ခုတဲ႕လား။ ရွိသည္မွ ဒီသားနဲ႕ ဒီအေမ။ ၿဖစ္ခ်ိန္တန္လို႕ ၿဖစ္သည္တဲ႕လား။ ဟိုကေလးမ
ကသာ အိမ္ကိုသြားမယ္လို႕ မပူဆာခဲ႕ရင္ ဒီလိုကိစၥေတြၿဖစ္လာစရာ
အေၾကာင္းမရွိ။ ဘယ္လိုမ်ား တရားအသိနဲ႕ ေၿဖလို႕ရပါ့မလဲ။
အခ်ိန္ေကာင္း အရြယ္ေကာင္း အညြန္႕တစ္လူလူနဲ႕ အခ်ိန္မွ မဆင္ၿခင္မႈေၾကာင့္ ဒီလိုဆံုးရံႈးသြား
ရတာ။ ဘယ္အေမရင္ထဲမွာ တရားအသိနဲ႕ေၿဖႏိုင္ပါ့မလဲ။ ငါ့သားေလး ဆိုၿပီး ႏွေမ်ာတသၿဖစ္ရ။ သားက
ဆရာ၀န္ၾကီးဆိုရင္ ေဘးကေန အေမက နပ္စ္ အၿဖစ္ကူညီေပးခ်င္တဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ေတြ သဲထဲေရသြန္လိုက္သလိုပဲ။
ေဒၚနန္းဘ၀ တြယ္စရာ မဲ႕ေနတဲ႕ဘ၀ၿဖစ္ခဲ႕ၿပီ။ အစကေတာ႕ သားေလးက ေဒၚနန္းရဲ႕ တြယ္စရာ မွီစရာ။
ခုေလာကၾကီးထဲ ေဆြရင္းမ်ဳိးရင္း ေသြးရင္းသားရင္းဟာ ဒီသားနဲ႕ ဒီအေမ။ ဒီသားမရွိဘူးဆိုမွၿဖင့္
ေဒၚနန္းဘ၀ ေရစုန္ေမ်ာလိုက္ရံုပဲ ရွိေတာ႕တာေပါ့။
အေဆာင္က သားပစၥည္းေတြ သိမ္းလာသည့္အခါ စာအုပ္ၾကားထဲတြင္
ေကာင္မေလး၏ ဓာတ္ပံုကို ေတြ႕ခဲ႔ရသည္။ သြားထက္ကေလးမ်ားၿဖင့္ အၿပစ္ကင္းစင္သည့္ အၿပံဳးၿဖင့္
ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္လွသည့္ ေကာင္မ ေလးပဲဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ဒါေပမယ္႕ ငါ့သားေသရတာ ဒင္းေၾကာင့္
ဟူသည့္ စိတ္သည္ ေကာင္မေလးအား အစြယ္ၿပဴးသည့္ ဘီးလူးမအၿဖင့္ ေဒၚနန္းၿမင္မိသည္။ “နင့္ေၾကာင့္
ငါ့သား မေသသင့္ပဲ ေသရတာ” ဟဲ႕လို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေၿပာမိသည္။ သားမရွိေတာ႕သည့္ေနာက္ အလုပ္မွ
ပင္စင္ယူလာၿပီး ဇာတိခ်က္ေၾကြ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာပင္ ဘ၀၏ အခ်ိန္တို႕ကို ကုန္ဆံုးေနခဲ႕သည္။
မထင္မွတ္စြာ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးတြင္ တာ၀န္တူတူက်ဖူးသည့္ ဆရာ၀န္ၾကီးမွ သူ႕သမီးသည္ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို
ဆရာ၀န္အၿဖင့္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႕ ေရာက္လာမည္ၿဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေဒၚနန္းကပင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႕
အမွာေတာ္ပါးခဲ႕သည္။ ေက်းဇူးလဲရွိသည့္အၿပင္ နဂိုထဲကလည္း ေလးစားၿပီးသားမို႕ ဟုတ္ကဲ႕ ေကာင္းပါၿပီ
ဟူ ၍ တာ၀န္.ယူခဲ႕သည္။
ကေလးမကို
သြားၾကိဳၿပီး ကေလးမ မ်က္ႏွာၿမင္လိုက္ရသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေဒၚနန္းတုန္ လႈပ္သြားခဲ႕ရသည္။
ထုိကေလးမသည္ သား၏ခ်စ္သူ ေဆးေက်ာင္းသူမေလး ဆိုသည္ကို သိလိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္လံုး မုန္းတီးစြာ
ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္ ဓာတ္ပံုပိုင္ရွင္သည္ ထုိကေလးမၿဖစ္သည္။ ေအးေလ အလွည့္ေတာ႕က်ၿပီေပါ့ဟူသည့္
အေတြးၿဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲ ဟိုတယ္တြင္ ကေလးမကို တစ္ညထားခဲ႕သည္။ ထိုတစ္ညထဲတြင္ သားနွင့္ပတ္သတ္သည့္
အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္း အားလံုးကိုစုၿပီး အခန္းတစ္ခုထဲ
ထည့္ကာ ေသာ႕ခတ္ထားခဲ႕သည္။ သား အိပ္ခဲ႕သည့္ အိပ္ခန္းတြင္ပင္ ကေလးမအတြက္ ၿပင္ဆင္ေပးခဲ႕သည္။
ကေလးမကို
မုန္းသည္။ နားက်ည္းမိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကေလးမကို
ဟန္ေဆာင္ကာၿပံဳးရင္ အခ်ိန္အခါကို ေစာင့္ေနခဲ႕သည္။ သားသည္မိခင္၏ ေဇာသည္ ၾကမ္းတမ္းလာခဲ႕ေလၿပီ။
သို႕ေပမယ္႕ ေဒၚနန္းလုပ္ခဲ႕သည့္ အလုပ္က သူမ်ားအသက္ကယ္လာသည့္ နပ္စ္ အခုလို လူတစ္ေယာက္အသက္ကို
ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလးလိုသတ္ရမည္ ဆိုေတာ႕ ေၿခာက္ၿခားမိ သည္ကေတာ႕ အမွန္ပင္ၿဖစ္သည္။ ေတြေ၀မႈတို႕ၿဖင့္
ေဇာသည္ လြန္ဆြဲ၏။
ဒီၾကားထဲ ခက္လာသည္က အေနၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ်
ကေလးမကို သမီးေလး သဖြယ္ခ်စ္ လာရသည္။ သူမ၏ ငိုရိႈက္သံ ႏြမ္းေနေသာမ်က္ႏွာ။ တစ္ခါတစ္ရံ
ခပ္ေဆြးေဆြး အၾကည့္တို႕သည္ ေၾသာ္ ငါခံစားရတာထက္ ကေလးမလည္း မေလွ်ာ႕ေအာင္ ခံစားေနရပါလားလို႕
သနားစိတ္၀င္မိလာသည္။ ကေလးမက ေၿပာေသးသည္ အေမငတ္ခဲ႕သည္မို႕ အေမသဖြယ္ခ်စ္ပါတယ္တဲ႕။ ကေလးမ
ရႊတ္ကနဲ႕ ရႊတ္ကနဲ နမ္းလိုက္လွ်င္ ေဒၚနန္းစိတ္ထဲ ၾကည္ႏူး ေအးၿမသြားလုိက္တာ ဟန္ေဆာင္လို႕မရ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ႏႈတ္ဖ်ားက သမီးသမီးႏွင့္ မခ်တမ္း ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းစြာ ခ်စ္ခဲ႕ရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ
သားကိုသတိရစိတ္ၿဖင့္ သားရဲ႕ အခန္းထဲ ၀င္ၾကည့္မိလွ်င္ေတာ႕ၿဖင့္ ထိုကေလးမကို မုန္းတီးစိတ္တို႕သည္
ထိန္းသိမ္း ၍ မရ။
ဟိုတစ္ခါ
ႏြားႏို႕ထဲ ေဆးခတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေဒၚနန္းကေလးမကို သတ္ဖို႕ ထပ္ၿပိီးမၾကံစည္ၿဖစ္ေတာ႕.ေပ
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးမအခန္းထဲမွ ညစဥ္ညတိုင္း “ကိုေလး ေရ” ဆိုသည့္ လြမ္းေမာတမ္းတဖြယ္
ေခၚသံကုိၾကားေနရသည္။ ငိုရိႈက္သံတို႕ ပ်ံ႕လြင့္ေနတတ္သည္။ သနားလြန္းလွသည္။ မနက္မိုးလင္းလ်ွင္
ဘာမွ မၿဖစ္သလိုႏွင့္ သူမကိုရႊတ္ကနဲ အနမ္းႏွင့္ႏႈတ္ဆက္ကာ အလုပ္သို႕ ထြက္ခြာသြားတတ္သည္။
သားအစား ကေလးမကို သမီးရင္းေလးသဖြယ္ ေဒၚနန္းခ်စ္မိခဲ႕ေလၿပီ။ သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္တည္းမႈသည္
ပို ၍ ခိုင္ၿမဲလာခဲ႕ေလၿပီ။
ကေလးမ၏ အရယ္ အၿပံဳး အမူအႏြဲ႕တို႕သည္ အထီးက်န္လွေသာ ေဒၚနန္းအတြက္ အိမ္ ဆည္းလည္းသဖြယ္။
ကေလးမ မ်က္ႏွာေလးကို ၿမင္ေနရပင္လွ်င္ ေဒၚနန္း စိတ္ထဲ ၾကိတ္ ၍ ၾကည္ႏူးရသည္။ ၿပံဳးေပ်ာ္ရသည္။ေအးၿမရသည္။
ညဘက္ ေဒၚနန္းအိပ္ေနသည့္အခါ နဖူးကိုရႊတ္ကနဲနမ္း ေစာင္ကိုလံုၿခံဳေအာင္
ၿခံဳသြားေပးတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အလုပ္နားရက္မ်ားတြင္ သူမ၏လက္ရာ ရန္ကုန္ထမင္း ဟင္းကိုလည္း
ခ်က္ေကြ်းတတ္ေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေမနန္းအတြက္ဆိုၿပီး အလုပ္မွ အၿပန္မုန္႕သေရစာမ်ားလည္း
၀ယ္လာတ္သည္။ ပညာတတ္ေသာ္ လည္း မာန္မၾကီးသည့္ ကေလးမၿဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ အ၀တ္အစားကို
ကေလးမေလွ်ာ္သည္။ မီးပူတိုက္ သည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္စီၿပီး ထည့္ေပးတတ္သည္။ အခါၾကီးရက္ၾကီး
အလုပ္ပိတ္ရက္မ်ားႏွင့္ၾကံဳလွ်င္ ဘုရားဖူးကာ ကုသိုလ္ယူလိုက္ၾကေသးသည္။ ကေလးမတြဲေပးေသာလက္သည္
ေဒၚနန္းအတြက္ အလြန္ေႏြးေထြးလွသည္။ ကေလးမကို ေဒၚနန္း တြယ္တာလြန္းေနၿပီၿဖစ္သည္။ ကေလးမ
ရန္ကုန္ၿပန္သြားမွာကိုပင္ စိုးရိမ္လွသည္။ ဒီအေတာအတြင္း သား၏ အခန္းထဲသို႕လည္း ေဒၚနန္းမေရာက္ၿဖစ္။
ကေလးမကိုမုန္းတီးသည့္စိတ္မ်ား မၿဖစ္လို။ သားအစား ခ်စ္ရသည့္ သမီးေလး ေ၀ .
ဤသို႕ၿဖင့္
ရက္မွလသို႕ ၿဖတ္ေက်ာ္လာၿပီးေနာက္။
“ေမနန္း
အိမ္မွာေလ အခန္းတစ္ခန္းထဲ ဘာလို႕ ေသာ႕ခတ္ထားတာလဲ”
“ေၾသာ္ အဲဒါလား။ ပစၥည္းအေဟာင္းေတြ ထည့္ထားတာပါ။
ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ”
“ေၾသာ္..”
ေ၀ ၏ႏႈတ္က ေၾသာ္ဟု ေၿပာလိုက္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ေတာ႕
ထူးဆန္းလြန္းေနသည္။ ပစၥည္းေဟာင္းေတြ ထည့္ထား သည့္ အခန္းက ေသာ႕ခတ္စရာလိုလို႕လား . ေနာက္တစ္ခုက
ညတိုင္း ေ၀ ၏ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ကိုေလးရွိေနသလို ခံစားေနရသည္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးၿဖစ္ေနသည့္
အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကိုေလး၏ ပံု၇ိပ္ကိုၿမင္ေနရသည္။ မေန႕ည ကေတာ႕ နည္းနည္း ထူးဆန္းသည္။ အိမ္မက္ထဲတြင္
အေပၚထပ္ေလွကားမွ ကိုေလးဆင္းလာသည္။ ေသာ႕ခတ္ထားေသာ အခန္းတြင္းသို႕ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
“သမီးက ဘာလို႕ေမးတာတုန္း”
“ဟုိ..ဟိုေလ အိမ္မက္ မက္လို႕ေလ အဲဒီအခန္းထဲ
လူတစ္ေယာက္၀င္သြားတယ္ မက္လို႕ ေမးၾကည့္တာ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး”
တစ္ေန႔တြင္ေတာ႕ -
“ေမနန္း
ဒါသမီးေၿပာေၿပာေနက် ေဒါက္တာေသာ္ေကာင္းေလ ။ သမီးကေတာ႕ ကိုေကာင္းလို႕ပဲ ေခၚတယ္။”
အေၿခအေနကိုၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္
ေဒါက္တာေသာ္ေကာင္း၏ စိတ္သည္ ကေလးမအေပၚညြတ္ေနသည္ ဆိုသည္ကို ေဒၚနန္းရိပ္မိသည္။ သူ႕သားမွာေတာ႕
အသက္ေပးၿပီးေတာ႕ ခ်စ္ခဲ႕ရသည္။ ခုေတာ႕ ၾကည့္အုန္း ၿဖစ္ေနက်ပံုက မိုးမၿမင္ ေလမၿမင္။ စိတ္က
အလိုလို ေဒါက္တာေသာ္ေကာင္းကို အၿမင္မၾကည္ခ်င္။ ကေလးမအေပၚတြင္လည္း အနည္းငယ္ မ်က္သြားမိသည္။
ထင္ေတာ႕ထင္သား
ဒါေၾကာင့္ ခုတစ္ေလာ ကေလးမ ငိုသံမၾကားရေတာ႕တာကိုး။ ေအးေပါ့ အသစ္ေတြ႕ေတာ႕ အေဟာင္းေမ႕ေတာ႕မွာေပါ့။
ငါ့မွာၿဖင့္ ငါ့သားေလးကို ခ်စ္ရွာတယ္ဆိုၿပီး သမီးအရင္းေလးလို ခ်စ္လိုက္ရတာ။ ခုေတာ႕
အသစ္ေတြ႕ေတာ႕ အေဟာင္းေမ႔ေတာ႕မွာေပါ့. ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ႕ဆိုတဲ႕ စကားဟာ တယ္မွန္တာပဲ။
ေ၀ ကေတာ႕ မရိပ္မိပါ။ ေဒၚနန္း ပံုစံကိုရိပ္မိသြားသူက ေဒါက္တာေသာ္ေကာင္းၿဖစ္သည္။ ၾကည့္ရတာ
သူ႕ကို မလိုလားသည့္ ပံုပင္။ တစ္ကယ္ဆို ေ၀နဲ႕ ေဒၚနန္းက ဘာမွ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ဟာပဲ ဒီေလာက္ထိ
မ်က္ႏွာပ်က္ေနစ ရာမလိုေပ။ တစ္ခုခုပဲ. ေသာ္ေကာင္း တစ္ခုခုကို နားလည္လိုက္သကဲ႕သို႕ ရွိသည္။
သို႕ေပမယ္႕ ဘာလဲ မေသခ်ာ။
“သား
.မင္းေၿပာေတာ႕ မင္းေကာင္မေလးက မင္းကို သိပ္ခ်စ္တာဆို။ ခုေတာ႕ သူမင္းကို သစၥာေဖာက္ေတာ႕
မယ္. အသစ္ေတြ႕ေနၿပီ။”
မေရာက္ၿဖစ္ခဲ႕တာၾကာေနသည့္
ေသာ႕ခတ္ထားသည့္ အခန္းထဲ ၿပန္ေရာက္ခဲ႕ၿပန္သည္။ အခန္းထဲမွ သူ႕သားဓာတ္ပံုမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး
တစ္ေယာက္တည္း စကားေၿပာေနမိသည္။ ေၿပာေနရင္း ေၿပာေနရင္းမွ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ခက္ထန္လာသည္။
ၿပီးေတာ႕ သေဘာက်စြာ တစ္ဟားဟားေအာ္ရီသည္။ ဤသို႕ၿဖင့္ မေရာက္ၿဖစ္တာ ၾကာခဲ႕သည့္ အခန္းထဲသို႕
ေဒၚနန္းသည္ ကေလးမေဆးရံုသို႕သြားသည္ႏွင့္ တစ္ေနကုန္ ၀င္ခဲ႕သည္။ ကေလးမၿပန္ေရာက္လာလွ်င္
ဘာမွမၿဖစ္သလို အၿပံဳးမပ်က္ႏွင့္ေနသည္။ ရက္မွ လအနည္းငယ္ၾကာခဲ႕ၿပီ။ တစ္ေန႕.. ကေလးမ ၿပန္ေရာက္ခ်ိန္
တန္ရဲ႕ သားႏွင့္ ခုခ်ိန္ထိ ၿပန္မလာေသး ေသခ်ာၿပီ ဟိုမ်က္ႏွာရူး ၿဖဴဖတ္ၿဖဴေရာ အေကာင္နွင့္
အၾကည္စိုက္ေနတာပဲ ၿဖစ္ရ မယ္.
“ေအး
ေအး ..သား အေမေလ အဲဒီသားရဲ႕ ခ်စ္သူကို သားႏွင့္ဘ၀တူေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္မယ္။ ခုငါ့သားတို႕
က ဘ၀ၿခားေနလို႕ မဆံုဆည္းႏိုင္တာမဟုတ္လား။ အေမ ေပါင္းေပးမယ္သား …ဟားဟား…ဟီး ဟီး…အမယ္ေလး
သားရယ္ အၿဖစ္ဆိုးလိုက္တာ။ ငါ့သားေလး သနားစရာကြယ္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကလည္း အေမက မင္းနဲ႕ တူတူေနၿပီး
အမိ ေမတၱာအၿပည့္မေပးႏိုင္။ အသက္ၾကီးလာၿပန္ေတာ႕ ငါ့သားေလး ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရတယ္။
အညြန္႕တစ္လူလူနဲ႕ ခုေလာက္ဆို ငါ့သားလဲ ဆရာ၀န္ၿဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒါ ဟို ေကာင္မေလးေၾကာင့္
ဟို ေကာင္မေလးေၾကာင့္.. ဒီညငါ့သားခ်စ္သူကို အပိုင္ရၿပီလို႕သာ မွတ္လိုက္။ ဟားဟား …ဟား”
ေတာင္ကုန္းေလးထဲက
အိမ္ၾကီးတြင္ ေသာကပရိေဒ၀မီးတို႕ၿဖင့္ ပူၿပင္းေလာင္ ၿမိဳက္ေနသေလာက္. ေအးေအး လူလူ ရွိေနသည္မွာ
ေဒါက္တာေသာ္ေကာင္း ႏွင့္ေ၀ တုိ႕ၿဖစ္သည္။
“ေ၀ .. ေသခ်ာ ၿပန္စဥ္းစားပါအုန္း. ေသတဲ႕သူကလည္း
ေသသြားၿပီပဲ ။ ေ၀႕ ဘ၀ကို ဒီလိုပဲ အဆံုးသတ္ေတာ႕ မလို႕လား. ”
“ေ၀ ေၾကာင့္ ေသသြားတဲ႕ ခ်စ္သူပါ ကိုေကာင္း။
ၿပီးေတာ႕ ခုခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္အခ်စ္သစ္ကို လက္ခံဖို႕ ေ၀႕စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ အသင့္မၿဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး
. နားလည္ေပးပါလို႕ ေၿပာရံုက လြဲၿပီး ေ၀႕မွာ ၿပန္ေၿပာစရာ စကားမရွိပါ ဘူး ”
ေသာ္ေကာင္း
ရင္ထဲက အပူလံုးက္ုိ ဟူးကနဲ မႈတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။ ခုလို ေ၀႕ ဘက္ကယတိၿပတ္ ၿငင္းလိုက္မည္ဟု
မထင္မွတ္ခ႕ဲ။ တစ္ကယ္လို႕ ေ၀႕ရဲ႕ ခ်စ္သူက သက္ရွိထင္ရွားရွိေနခဲ႕လွ်င္လည္း သူၾကည္ၿဖဴစြာ
ေနာက္ဆုတ္ေပးမိမည္ၿဖစ္သည္။ ခုဟာက ေသဆံုးသြားေသာ ခ်စ္သူအတြက္ အတင္းဇြတ္မွိတ္ၿငင္းေနသည့္
ေ၀႕ကို နားလည္ေပး ရန္ခက္လွသည္။
“အင္းပါ. ဒါေပမယ္႕ ေ၀သိထားပါ. ေ၀ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ
ရွိေနသမွ် ကိုယ္ မင္းေဘးမွာ အၿမဲရွိေနမယ္ ဆိုတာကိုေပါ့”
ေ၀ ဘာမွ ၿပန္မၿငင္းလို႕ေတာ႕ပါ.
ေမွာင္လာၿပီ
“ကြ်န္မတို႕ ၿပန္ၾကစို႕ အေတာ္ေမွာင္ေနၿပီ။
ေမွာင္လြန္းရင္ ဆုိင္ကယ္မစီးရဲဘူး။ ကြ်န္မေၾကာက္တတ္ေနတုန္း”
ေ၀႕ကို အိမ္သို႕ၿပန္လိုက္ပို႕ရာ
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ေတာ႕ ႏွစ္ဦးသား စကားမဆိုၿဖစ္ၾကေပ။ ကိုေကာင္းကို သံေယာ ဇဥ္ၿဖစ္မိသည္
ဆိုေပမယ္႕ ခ်စ္သည္ မခ်စ္သည္ကေတာ႕ ေ၀႕ စိတ္ထဲမေသခ်ာ။ ေဖးမေပးတတ္ေသာ ကိုေကာင္းကို ညိွတြယ္မိေပမယ္႕
ကိုေလးအေပၚမွာေတာ႕ၿဖင့္ မတရားရာမ်ား က်ေနမလားဟု စိုးရိမ္မိသည္။ အထူးသၿဖင့္ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ
ခ်စ္သူ အသစ္ တစ္ေယာက္ ထပ္ၿပီး မလိုခ်င္။ ရန္ကုန္မွာဆိုလွ်င္ ကိုေကာင္းအတြက္ အေၿဖသည္တစ္မ်ဳိး
ၿဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာၿဖစ္ေနသၿဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ ကိုေလးကို အားနာမိသည္။ ကိုေလးအတြက္
မတရားသလို ခံစားမိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုေကာင္းကို ေ၀ ခ်စ္သည္ မခ်စ္သည္ မစဥ္းစားမိေတာ႕ေပ
ဇြတ္မွိတ္လို႕သာ ၿငင္းခဲ႕မိေတာ႕သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ႕ ခါတိုင္းထက္ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနေလၿပီ။
အေမနန္းသည္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ခံုေလးႏွင့္ထိုင္ ကာ သူမကိုေစာင့္ေနေလသည္။ မ်က္ႏွာၾကီးကၿဖင့္
သုန္မႈန္လို႕။ သူမေနာက္က်လို႕ စိုးရိမ္ၾကီးေနပံုရသည္။ ကိုေကာင္း ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းသည္ႏွင့္
ထိုင္ေနသည့္ အေမနန္းနား သြားကာ ရႊတ္ကနဲ နမ္းမည့္ဟန္ၿပင္လိုက္သည္။ အေမနန္းသည္ မ်က္ႏွာကို
တစ္ဖက္သို႕လြဲသြားကာ
“သြားသြား အိမ္ထဲအၿမန္၀င္ မိန္းကေလးၿဖစ္ၿပီး
ဒီခ်ိန္ၾကီးက်မွ ၿပန္လာရသလား”
ေ၀ ကေတာ႕
သေဘာက်သည္ သြားထပ္ ကေလးမ်ားေပၚေအာင္ ၿပံဳးကာ အေမနန္း၏ စိုးရိမ္ဂရုစိုက္မႈကို ေက်နပ္သည္။
ၿပီး ဇက္ကေလးပုၿပီး
“ ဟုတ္ ေမနန္း. ”
ကိုေကာင္းကို
ႏႈတ္မဆက္ေတာ႕ပဲ အိမ္ထဲ၀င္လာခဲ႕သည္။
“အ အေမနန္း ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္ၿပီေနာ္”
“ဟီး ဟီး ေအး ေအး ေကာင္းေကာင္းၿပန္ ေကာင္းေကာင္းၿပန္”
ကုိေကာင္းစိတ္ထဲ
ထင့္ကနဲၿဖစ္သြားသည္။ အေမနန္းပံုစံက ၾကည့္ရသည္မွာ တစ္မ်ဳိးၿဖစ္ေနသည္။ မလိုအပ္ပဲ သူ႕ကို
ဟီးဟီး လို႕ရယ္ၿပသည္။ တစ္ခုခုပင္။ ဘာလဲေတာ႕မသိ။ အေတြးႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ကို ၿပန္လွည့္ကာ
ၿခံထဲမွ ထြက္ခြာလာခဲ႕သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ႕ မရွင္း။ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ေနသလိုပင္။
ေ၀ ေရမိုးခ်ဳိး အေမနန္းၿပင္ေပးေသာ ထမင္းကို စားရင္
မ်က္လံုးမ်ားစင္းလာၿပီး စားပြဲခံုေပၚ ေမွာက္က်သြားသည္ကို သာ မွတ္မိသည္။ ခုလဲ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး
မူးေ၀ေ၀ ေနာက္က်ိက်ိၿဖစ္ေနသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို လႈပ္ၾကည့္သည္ မရ။ ေသခ်ာအားစိုက္ၿပီး ၾကည့္ေတာ႕မွ
ထိုင္ခံုတစ္လံုးတြင္ သူမကို မလႈပ္နိုင္ေအာင္ ၾကိဳးမ်ားၿဖင့္ တုပ္ေႏွာင္ထားသည္ကို သိရသည္။
ၿပီးသူမ၏ အေရွ႕တြင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ ဓာတ္ပံု။ ေသေသခ်ာခ်ာ အားစိုက္ၾကည့္ေတာ႕ မွ ကိုေလး၏
ဓာတ္ပုံၿဖစ္မွန္း သူမ သိလိုက္ရသည္။
“ဟင္း ဟင္း ၾကည့္ ၾကည့္ ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္
အဲဒါ ငါ့သား နင့္ေၾကာင့္ ေသသြားတဲ႕ ငါ့သားရဲ႕ ပံုေလ”
“ေမ ..ေမ နန္း”
ေ၀ အသံေၾကာင့္
အခန္းေထာင့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႕ အေမနန္းၿဖစ္ေနသည္။ ကိုေလးက အေမနန္းရဲ႕သား ပါလားလို႕ ခုမွ ေ၀သိလိုက္ရသည္။ ေၾသာ္ ဒါေၾကာင့္ ကိုေလးရဲ႕ အရိပ္ေတြ ဒီေနရာမွာ ဒီအိမ္မွာ ေတြ႕ေနရသလိုပင္။ ဒါကိုေလးေၿပာၿပဖူးသည့္ ကိုေလးရဲ႕ အိမ္။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး တင္းၾကပ္ စြာ စည္းေႏွာင္ထားၿခင္း ခံရသကဲ႕သို႕ ခံစားရသည္။
“မေခၚနဲ႕ ငါ့က္ို ေမနန္းလို႕ မေခၚနဲ႕. နင့္အသံမၾကားခ်င္ဘူး။
”
အေမနန္းကိုၾကည့္ၿပီး ေ၀ တစ္ခုခုကို သေဘာေပါက္လိုက္သကဲ႕သို႕ ရွိသည္။ သူမအတြက္
အႏ ၱရာယ္ရွိေနႏိုင္ေသာ္ လည္း အေမနန္း၏ အၿဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေ၀ ၀မ္းနည္းရသည္။
“ေမနန္း ရယ္..ဟင့္ဟင့္..ၿဖစ္မွ ၿဖစ္ရေလ. ”
၀မ္းနည္းစြာၿဖင့္
ငိုေနသည့္ ေ၀႕ အနားသို႕ ေမနန္း တိုးကပ္လာသည္။ ခုနက ခက္ထန္ေနေသာ မ်က္ႏွာမွသည္ ခ်က္ခ်င္း
ႏူးညံ႕ေပ်ာ႕ေပ်ာင္းသြားၿပန္သည္။
“သ..သမီးေလး မငိုပါနဲ႕ကြယ္ ေမနန္းကေလ ငါ့သမီးကို
သိပ္ခ်စ္တာ.။ ငါ့သမီးမ်ား ေမနန္းပါးၿပင္ေလးကို ရႊတ္ကနဲ႕ နမ္းလိုက္ရင္ေလ ရင္ထဲကို ေရခဲတုံးၾကီးၿပဳတ္က်သြားသလိုပဲ
ကြယ္ ေအးၿမေနလိုက္တာ. မငိုနဲ႕ေနာ္ တိတ္ တိတ္… ၿပီးေတာ႕ေလ သမီးေလး အေမနန္း ရင္ခြင္ထဲက
ခြဲသြားမွာ အရမ္းေၾကာက္တာပဲကြယ္။.. ”
ယုယစြာ မ်က္ရည္တို႔ကို
သုတ္ေပးေနၿပန္သည္။ ရုတ္တရက္.
“ၿဖန္း”
မ်က္ရည္တို႕သုတ္ေပးေနေသာ
အေမနန္း၏ လက္တစ္ဖက္ေၿမာက္တက္သြားသည္။ ေ၀႕ ၏ ပါးကို မိမိရရ ရိုက္ခ်ပစ္ လိုက္သည္။ ၿဖဴေဖြးေသာ
ေ၀၏ ပါးတစ္ဖက္သည္ ခ်က္ခ်င္းနီၿမန္းသြားသည္။
“ဟား ဟား မွတ္ထား .. အဲဒါ ငါ့သားေသတဲ႕အတြက္.
နင့္ကိုေလ မေသမရွင္ ႏွိပ္စက္မွာ။ ေအးၿပီးရင္ ေသေအာင္ သတ္မယ္။ ငါ့သားနဲ႕ ဘ၀တူသြားေအာင္လို႕။
အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ဟိုမ်က္ႏွာရူး ေဒါက္တာဆိုတဲ႕ ေကာင္ေနာက္ ပါသြားမွာ။ ဘ၀တူသြားရင္
သမီးေလးနဲ႕ ငါ့သားေပါင္းလို႕ရၿပီ. ဒါဆိုရင္ သမီးေလးက ညဘက္ ဆို ထၿပီး ငိုစရာမလိုေတာ႕ဘူး။ဟား…ဟား….ဟီး..ဟီး…ဟီး”
အေမနန္း စားပြဲေပၚမွ အရာတစ္ခုကို ဆြဲယူလိုက္သည္။
အေမနန္းလက္ထဲမွ ဓါးသည္တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေ၀႕မ်က္ႏွာ နားကပ္လာသည္။ ေ၀ မၾကည့္ရဲ႕စြာ မ်က္လံုးစံုမိတ္ၿပီး
မ်က္ႏွာအတင္းဖြက္ထားသည္။ ေသလိုလွ်င္ ေသပါေစေတာ႕ ကိုေလးရဲ႕ အေမ ခ်စ္ရသည့္ အေမနန္းပဲ
ဟာ.
“ကဲ .. သားဆီကို အေရာက္ပို႔ေပးေတာ႕မယ္..
ပို႔ၿပီးေဟ႕ ကဲဟာ”
“အေမ
. ”
ေဒၚနန္း၏
ဓါးကိုင္ထားသည့္လက္သည္ ေ၀ထံသို႕မေရာက္ ။ ေလထဲမွာပင္ ရပ္တန္႕သြားသည္။
“အေမ.. ေ၀႕ကုိ မလုပ္ပါနဲ႕ အေမရယ္ ေနာ္။ သားကိုခ်စ္တယ္မဟုတ္လား။
သားကို ခ်စ္တယ္ မဟုတ္လား.ဟင္”
“ခ်စ္တာေပါ့ ငါ့သားကို အေမခ်စ္တာေပါ့. ခ်စ္လြန္းလို႕…
တစ္ကယ္က အေမ႕သမီးေလးကို နာက်င္ေအာင္ မလုပ္ရက္ဘူး. သိလား ငါ့သားကို ခ်စ္လြန္းလို႕ အေမ
က ဒီလိုလုပ္ဖို႕ ၾကံရတာ.. အေမ ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္ သားေရာ သမီးေရာ ဆံုးရံႈးေတာ႕မွာ သိရဲ႕လား
ေဟာဒီခ်စ္ရတဲ႕ သမီးေလးနဲ႕ ဒုတိယအၾကိမ္ ခြဲရအုန္းမွာ. အေမ မခြဲနိုင္လို႕ပါ သားရယ္..
အီး ..ဟီး ….ဟီး…”
ေဒၚနန္းငိုၿပန္ေလသည္။ ကိုေကာင္း တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေဒၚနန္းအနားတိုးကပ္လာရင္း
ဓါးကိုင္ထားသည့္လက္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္သည္။
“ဟင္
နင္ နင္..ငါ့သားမဟုတ္ဘူး ဟိုမ်က္ႏွာရူးေကာင္ လႊတ္စမ္း ငါ့ကိုလႊတ္စမ္း နင္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို
သတ္မယ္ သတ္မယ္...ဟားဟား …ဟီးဟီးး…။”
ကိုေကာင္း
လက္ခ်ိန္ခပ္ဆဆႏွင့္ ေဒၚနန္းကို ရုိက္ခ်လိုက္သည္။ ေဒၚနန္းသတိလစ္သြားၿပီး ၾကမ္းၿပင္ေပၚေခြက်သြားသည္။
ေ၀႕ကိုခ်ည္ထားေသာ ၾကိဳးတို႕ကိုၿဖတ္ေပးလိုက္သည္။ ေ၀ သည္ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ တစ္ကုိယ္လံုးတုန္ရီေနမိသည္။
ေမနန္းအတြက္လဲ စိတ္မေကာင္း။ ေမနန္းကို မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးၿဖင့္ေသခ်ာ ေအာင္တုပ္ေႏွာင္ထားလိုက္သည္။
ခဏေနလွ်င္ ေဆးရံုမွကား လာလိမ္႕မည္။ ေ၀ သည္
ခုနက ေဒၚနန္းခပ္ထားသည့္ ေဆးအရွိန္ႏွင့္ သူ႕ပုခံုးကိုမွီၿပီး မိွန္းေနသည္။ ဒါကိုပင္
တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ရိႈက္ေနေသးသည္။ ကိုေကာင္း ေ၀ကိုၾကည့္ ၿပိီး သနားလိုက္တာ။
သူအိမ္နားေရာက္ခါနီးမွ
ဆိုင္ကယ္ကို ေ၀ တို႕အိမ္ဘက္ၿပန္လွည့္လာၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲ ေ၀႕ အတြက္ စိုးရိမ္သလိုၿဖစ္ေနသည္။
ဒီကေန႕ အေမနန္းရီၿပလိုက္သည့္ ပံုစံသည္ သာမန္မဟုတ္။ မ်က္လံုးတို႕က ဂနာမၿငိမ္လွ။ ေတြးရင္းေတြးရင္း
ေ၀႔အတြက္ပိုစိုးရိမ္လာခဲ႕သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္ကို အၿပင္းေမာင္းလာခဲ႕သည္။ အိမ္ထဲအ၀င္
အေမနန္း၏ စကားမ်ားကို အခန္းအၿပင္မွ သူၾကားလိုက္ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုေလး ကဲ႕သို႕ အေမနန္းကို
ထင္ေယာင္ ထင္မွားၿဖစ္ေအာင္ သူစကားေတြေၿပာၿပီး အနားကပ္ခဲ႕ ၿခင္းၿဖစ္သည္။
“သားေရ
သားေလ။ သမီးေလး အေမ သမီးေလးနဲ႕ ေနမယ္ေလ။ မခြဲနိုင္ဘူးဆို။ ဟဲ႕ ေကာင္မ ငါ့သားကို သတ္တဲ႕
ေကာင္မ. ညည္းကို ငါသတ္မယ္”
ေဆးရံုမွ
လာေခၚသူမ်ားၾကားထဲမွ အေမနန္းေအာ္ေၿပာေနေသးသည္။ ေ၀ သည္အေမနန္း၏ ၿဖစ္အင္ကို မၾကည့္ရက္စြာ
မ်က္ႏွာလြဲရင္း ကိုေကာင္းရင္ခြင္ထဲ သို႕ တိုး၀င္လိုက္မိသည္။ ကိုေကာင္းသည္လည္း အဆင္သင့္စြာ
ေ၀႕ကို လက္ကမ္းၾကိဳ လင့္လိုက္ေလသည္။ ၿပီး ကိုေလး၏ ဓာတ္ပံုကို မ်က္လံုးက ေရာက္သြားသည္။
ၿပီးစိတ္ထဲမွ သူငယ္ခ်င္း မင္းစိတ္ခ်ၿပီး သြားပါကြာ ငါေ၀႕ကို တစ္ကယ္ခ်စ္တာပါ။ တစ္သက္လံုးၾကင္ၾကင္နာနာႏွင့္
သက္ဆံုးတိုင္ ခ်စ္သြားမွာပါ။ ကိုေကာင္း၏စိတ္ထဲ ဓာတ္ပံုထဲမွကိုေလး၏ အၿပံဳးသည္ခုမွပင္
ပိုၿပီး အသက္၀င္ သြားသကဲ႕သို႕ ရွိေလေတာ႕ သည္။ မည္သည့္အခ်ိန္က အိမ္ထဲေရာက္ေနသည္ မသိေသာ
သာမန္ထက္ၾကီးမားသည့္ လိပ္ၿပာၾကီးတစ္ေကာင္သည္ ကိုေကာင္းႏွင့္ေ၀ တို႕ အနီးအနားတြင္ ပတ္၍ပ်ံ၀ဲေနသည္။အခ်ိန္ခဏမွ်
ၾကာၿပီးေနာက္ ထို အိမ္ၾကီးထဲမွ ထြက္ခြာပ်ံသန္းသြားေလေတာ႕သည္။ ေၾသာ္ …. သံေယာဇဥ္ခ်ည္ေႏွာင္ၿခင္းတို႕ၿဖင့္
လြတ္ေၿမာက္ခဲ႕ေလၿပီထင္.
---
ခ်စ္ေသာေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုး က်န္းမာလို႕ ခ်မ္းသာၾကပါေစရွင္။သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးကိုၿဖင့္ ရွာေဖြၿပီးေတာ႕ အသံုးၿပဳထားပါတယ္။
သံေယာဇဥ္ ရစ္ပတ္ေနွာင္ဖြဲ႕ေလေသာ အခါ (အပုိင္း - ၁)
သံေယာဇဥ္ ရစ္ပတ္ေနွာင္ဖြဲ႕ေလေသာ အခါ (အပိုင္း-၂)
သံေယာဇဥ္ ရစ္ပတ္ေနွာင္ဖြဲ႕ေလေသာ အခါ (အပုိင္း - ၁)
သံေယာဇဥ္ ရစ္ပတ္ေနွာင္ဖြဲ႕ေလေသာ အခါ (အပိုင္း-၂)
သည္းထိတ္ရင္ဖိုဖတ္ရင္း အဆံုးသတ္ခဲ့ၿပီ မြန္ေလးေရ....
ReplyDeleteမွန္းထားတဲ့အတိုင္း ၿပီးဆံုးသြားလို႔ ေက်နပ္တယ္ ... :)
စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွတယ္ေဆြေလးေရ ဖတ္တ႔ဲသူကုိဆြဲေခၚသြားတာ
ReplyDeleteအေမနန္းအျဖစ္ကလဲသနားစရာေလး အျပီးသတ္ေလးကုိလွလွပပေလးမုိ႔ ၀မ္းသာမိတယ္-----