နင္းၿပားခဲ႕ရတဲ႕ဘ၀ေတြ

 

ကြ်န္မႏိုင္ငံေရးဆိုတာကို မည္သည့္အခါမွ စိတ္၀င္စားၿခင္းမရွိခဲ႕ပါ။ ေရးလဲ မေရးခဲ႕ဖူးပါ။ ဒါေပမယ္႕ ၾကည့္ေနၿမင္ေန ၾကားေနရတာေတြနဲ႕တင္ စိတ္ထဲမွာရွိေနတဲ႕ တင္းၾကပ္ေနတဲ႕ စိတ္ေတြ ေပါက္ကြဲကုန္လို႕ ဒီလိုပို႕(စ္) ေလး ကို ေရးမိလိုက္တာပါ။ 

          တစ္ကယ္ဆို ၾကားထဲက ေၿမဇာပင္ ၿဖစ္ရတာ ကြ်န္မတို႕ ၿပည္သူေတြပါပဲ။  စနစ္ၾကီး မၿငိမ္သက္ေတာ႕ ကြ်န္မတို႕ ၿပည္သူေတြရဲ႕ ဘ၀လဲ မုန္တိုင္းထန္ခဲ႕ရတယ္။ ကြ်န္မတို႕ ၿပည္သူေတြဆိုတာ အေၿခခံလူတန္းစားၾကီး တစ္ခုလံုးကို ရည္ညႊန္းခ်င္တာပါ။ ဘာၿဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ ထစ္ကနဲရွိ ေဗဂ်ိဆို ကြ်န္မတို႕အေၿခခံ လူတန္းစားကေန စၿပီးထိၾကတာကိုး။ ပညာေရးဆိုလဲ ပိုက္ဆံမရွိလို႕ မ်က္ႏွာမြဲခဲ႕ၾကရတဲ႕ အရည္အခ်င္းၿပည့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ မွ ဒုနဲ႕ေဒး။ ကိုယ္၀ါသနာ ပါရာ ကိုယ္ထူးခြ်န္ရာက တစ္ပိုင္း ဒါေပမယ္႕ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လုပ္လိုက္ရတာက တစ္ပိုင္း။ ၿဖစ္ခ်င္တာေတြကို ဖိႏွိပ္ ၿဖစ္သင့္တာေတြ ေအာက္မွာ ၿပားၿပားေမွာက္ခဲ႕ရတဲ႕ ဘ၀ေတြမွ လက္ညိႈးထိုးမလြဲႏိုင္ဘူး။ 

          အရင္တုန္းက ဒီမိုကေရစီမရလို႕ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ၿခယ္ခံရၿပီ ေနခဲ႕ရေတာ႕ နင္းၿပားဘ၀။ ဒီေန႕အလုပ္ကေန ပိုက္ဆံရွင္း ကားေပၚေၿပးတက္မလို႕မွ ကားခက မၿပည့္။ ရတဲ႕လစာက ကားခနဲ႕တင္ တစ္၀က္။ ဒါေတာင္ စားတာေသာက္တာက အိမ္ထမင္းခ်ဳိင့္။ အိမ္ထမင္းခ်ဳိင့္ဆိုလို႕ အထင္မၾကီးေလနဲ႕ ထမင္းၿဖဴ နဲ႕ တစ္ခါတစ္ရံ ေပါေပါေလာေလာရတဲ႕ ဟင္းရြက္ေၾကာ္ ။ ဟင္းေကာင္းတယ္ ေဟ႕လို႕ဆိုမွ ၾကက္ေၿခေထာက္ ၾကက္ရိုးဟင္း။ ဘဲဥေတာင္မွ တစ္ခါတစ္ခါ အႏို္င္ႏိုင္။ တစ္ခါတစ္ခါ လမ္းေဘး ထမင္း ၅၀ ဖိုးနဲ႕ ငါးပိ တို႔စရာ အစံု တစ္ရာဖိုးနဲ႕ ညေနစာ ၿဖည့္ခဲ႕ရတာ ေန႕ေတြ ေရတြက္လို႕ေတာင္ ကုန္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။တစ္ေန႕လံုး လုပ္လုိုက္ရတာ ေခြ်းသံရႊဲရႊဲ စိုက္လိုက္ရတဲ႕ ကာယအား ညာဏအားေတြ ေဟာ ညအိမ္ၿပန္ေရာက္ၿပန္ေတာ႕ ေရလဲမရွိ မီးလဲ မလာ။ ေရလိုခ်င္ ၀ယ္သံုး။ မ၀ယ္ႏို္င္လွ်င္ မသံုးရံုသာ ရွိၾကတာ။ မီး အဲဒီအခ်ိန္ပ်က္တာက မ်ားခဲ႕တယ္. ။ ဖေယာင္းတိုင္ဖိုးေတာင္ မတက္ႏိုင္ခဲ႕တဲ႕ ဘ၀။ ေနရာတစ္ေနရာ ေက်ာခ်စရာကို အလုအယက္နဲ႕ တစ္လတစ္လ ကားခတစ္၀က္ကုန္ခဲ႕တဲ႕ လစာထဲက အိမ္လခေတာ႕ မႏိုင္ႏိုင္ရာ ရွာၾကံေပးခဲ႕ၾကရတယ္။ မေပးႏိုင္ မေနနဲ႕ေပါ့။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဆိုတာ ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ ၿမန္မာႏိုင္ငံၾကီးမွာ တစ္ကယ္ကို က်င့္သံုးခဲ႕ၾကရတာကိုး။ 

          အလုပ္ရွင္ကေရာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနစားစရိတ္ေတြကို လံုေလာက္ေလာက္ငွေအာင္ေပးႏိုင္ေလာက္တဲ႕ income မ်ဳိး သူ႕တို႕မွာရွိရဲ႕လား။ အရမ္းၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ႕ အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမ်ားကို မဆိုလိုပါ။ ကြ်န္မ ဆိုလိုတာက ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ရသမ်ွေသာ ကိုယ္ပိုင္ပိုက္ဆံေလးနဲ႕ လုပ္ငန္းလည္ပတ္ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းထားႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနၾကတဲ႕ အခ်ဳိ႕ေသာ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကိုသာ ရည္ညႊန္းခ်င္တာပါ။ ဒီေတာ႕ မႏိုင္ႏိုင္ရာ ေၿမဇာပင္တို႕က ကြ်န္မတို႕လို အေၿခခံလူတန္းစားေတြပဲ ၿဖစ္ၿပန္ေရာ။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လစာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဂုတ္ခြစီးၾကၿပန္တာပဲ။

          ဒါဆို အလုပ္သမားေတြကေရာ လစာနည္းေန မေက်နပ္မလုပ္န႕ဲ ဆိုေတာ႕။ ခုရတာကမွ ကားခ တစ္၀က္ေပမယ္႕ အခ်ိန္တန္ ငါးပိရည္ေလးေတာ႕ စားေနရတာမဟုတ္လား။ ကဲ မေက်နပ္ မလုပ္န႕ဲဆိုေတာ႕ ေနာက္ထပ္အလုပ္တစ္ခုက ငါးပိရည္ေလးေတာင္ နပ္မွန္ဖို႕ ထပ္ရွာဖို႕က  ငွက္ေပ်ာ္သီး အခြံခြာစားသေလာက္ လြယ္လွတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာ ပိုင္ေနတုန္း ကုိင္ထားမွ မပိုင္ပဲ လြတ္လိုက္လို႕ကေတာ႕ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္သလို ကိုယ္တိုင္ေရာ ကိုယ္႕ကိုယ္မွီခိုေနရတဲ႕ မိသားစုေရာ အက်နာတာမွ ဗုန္းကနဲေတာင္ ၿမည္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ အဲဒါ နင္းၿပား အေၿခခံလူတန္းစားတို႔ရဲ႕  ဘ၀။

          ေဟာကဲခုက်ေတာ႕ေရာ ဒီမိုကေရစီ ရၿပီ။အရင္ေလာက္ေတာ႕ မၾကပ္ဘူးေပါ့။ အဲ ေခ်ာင္ေလာက္ေအာင္ေတာ႕ လဲ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ္႕ ေနာက္အမႈတစ္ခု ထပ္တိုးတယ္။ ဘာသာေရး အဓိဂရုဏ္း။ ကြ်န္မေမးလိုက္ခ်င္တယ္ ႏိုင္ငံေရးသမား အားလံုးေရာ ေနာက္ကြယ္က ထိန္းေနတယ္ဆိုတဲ႕ လူတစ္စုေရာ ။ အဲဒီလူမ်ဳိးစု ၿပသနာမွာ ႏိုင္ငံေရးသမား ဘယ္ေလာက္ေသသြားလဲ။ ရွင္တို႕ရဲ႕ လူစုထဲကေရာ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ားေသသြားလဲ။ ၿပလိုက္ၾကတာ ဓာတ္ပံုေတြ ပလူပ်ံ။ ေဒါသေတြ ထြက္ၾက ဆဲၾက ဆိုၾက ေမာဟေတြ ၾကီးၾက။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မေၿပာၿပမယ္ ေနာက္ဆံုး အရင္းကို စစ္လိုက္ ေသသြားၾကတာ ေသေနၾကတာ ဘာဆိုဘာမွ မသိတဲ႕ ကြ်န္မတို႕လို႕ အေၿခခံလူတန္းစားေတြ။ မီးရိႈ႕ခံလိုက္ရတာ ကြ်န္မတို႕လို အေၿခခံလူတန္းစားေတြ ရဲ႕အိမ္။ ကိုယ္႕စား၀တ္ေနေရး ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ နပန္းလံုးေနတဲ႕ အေၿခခံလူတန္းစားေတြ ရဲ႕ ဘ၀ေတြ ဖ်က္ဆီးခံေနရတာ။ 

          ဟိုေနရာ လူစုၿပန္ၿပီ။ ဟိုေနရာမွာ ရိုက္ကုန္ၾကၿပီ။ ရိႈ႕ကုန္ၾကၿပန္ၿပီေတာ႕ ဘယ္ေကာင္မေလးေတာ႕ၿဖင့္ ေရတိမ္နစ္သြားရ ရွာၿပီ။ စား၀တ္ေနေရးအၿပင္ က်ီးလန္႕စာစား ၾကရၿပန္တယ္။ အဲဒါလဲ ကြ်န္မတို႕လို အေၿခခံလူတန္းစားပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ညည္းၾကတယ္ အမယ္ေလးခုမွ အသက္ရႈ၀မလိုရွိေသး ခုေတာ႕ ကိုယ္႕ အသက္ကို သရဏဂံု ၿပန္တင္ရမလို ၿဖစ္ေနၿပီတဲ႕။ ေဟာ ခုေနာက္ဆံုး ဘာသာေရးနဲ႕ လံႈ႕ေဆာ္လို႕ မရေတာ႕ ဘူးဆိုေတာ႕ လာၿပန္ၿပီ ေနာက္တစ္ေၾကာ႕ ဆိုတာလို ဗံုး တဲ႕ ။ 

          ကြ်န္မသူတို႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေစ႕ေစ႕ၾကည့္ၿပီး ထပ္ၿပီး ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ ငါတို႕လို အကာအကြယ္မဲ႕ အေၿခခံလူတန္းစားေတြ ေသေနမွ နင္တို႕ စိတ္ခ်မ္းသာေနၾကသလား။ ငါတို႕လို လူေတြ က်ီးလန္႕စာစားေနမွ နင္တို႕ ထမင္းစား ၿမိန္ၾကသလား။ ငါတို႕ေတြ ဒုကၡနဲ႕ နပန္းလံုးေနမွ နင္တို႕ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ခံစားေနရတာကို ၿပည့္စံုတယ္မ်ား ထင္ေနၾကသလား။ လူကိုလူလို႕ ၿမင္တတ္တဲ႕ အၿမင္မွန္ေလးမ်ား မရွိၾကဘူးလား။နင္တို႕လို ဘီလီယံနဲ႕ခ်ီ မခ်မ္းသာၾကတဲ႕ ငါတို႕ အေၿခခံလူတန္းစားေတြကို တစ္ေန႕ကို တစ္ရာဖိုးေလာက္ေတာင္ ကိုယ္႕အားကိုယ္ကိုးၿပီး လံုလံုၿခံဳၿခံဳနဲ႕ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေလးမ်ား အလုပ္လုပ္ခြင့္ မၿပဳႏိုင္ၾကဘူးလား။

          တစ္ခုပဲ ၿပည္သူေတြဘက္ကေတာင္းဆိုလိုက္ခ်င္တယ္။ အာဏာဆိုတဲ႕ အရာတစ္ခုအတြက္ တစ္တိုင္းၿပည္လံုးက ၿပည္သူေတြရဲ႕ လည္ေခ်ာင္ေသြးနဲ႕မ်ား လဲလွယ္ခ်င္ေနၾကသလား။ လဲလွယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကတာလား။ တစ္ခုပဲ ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္ ကြ်န္မတို႕အေၿခခံလူတန္းစားေတြ ၾကက္သားမစားရခ်င္ေနပါေစ ငါးပိရည္တစ္ထုပ္နဲ႕ တုိ႕စရာ တစ္နပ္ကိုေတာ႕ ေနာက္ေက်ာလံုလံုနဲ႕ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မိသားစု ထမင္းတစ္နပ္ေတာ႕ စားပါရေစလို႕။

ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးလဲ ခ်မ္းသာလို႕ က်န္းမာၾကပါေစေနာ္။ အစကေတာ႕ မေရးဘူးလို႕ေနတာပဲ။ ခုေတာ႕ မတတ္ႏိုင္ေတာ႕ ဘူး ေပါက္ကြဲကုန္ၿပီ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ကို္ယ္႕ႏိုင္ငံၾကီးကို အားမလို အားမရၿဖစ္တယ္။ ကိုယ္အပါအ၀င္ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ႕ သူအားလံုးကို သနားတယ္။ ဒီပို႕(စ္) ေလးမွာ အထူးေၿပာခ်င္တာကေတာ႕ ကြ်န္မႏိုင္ငံေရး လံုး၀မသိပါ။ စနစ္အေၿပာင္းအလဲေၾကာင့္ ဒုကၡဆိုတာကို ခံစားခဲ႕ရတဲ႕ လူတစ္ေယာက္အၿမင္နဲ႕သာေရးပါတယ္လို႕ ေၿပာခ်င္ပါတယ္ရွင္။

သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးကိုေတာ႕ google ကေနၿပီေတာ႕ပဲ ရွာေဖြၿပီး သံုးထားမိပါတယ္ရွင္။