အိပ္ေနရင္းမွ မ်က္လံုးအစံုသည္
ဖ်တ္ကနဲပြင့္လာ၏။ အၾကည့္က အလိုလိုေရြ႕လ်ားသြားသည္။ အိမ္ေအာက္မွေနၿပီး
ၾကမ္းၾကားအေပါက္မွ အေပၚသုိ႕လွ်ံတက္ေနေသာ ၀ါဖန္႕ဖန္႕မီးေရာင္ဆီသို႕ ။ တစ္ကယ္ဆို
ဒီလိုမ်ဳိးမရွိသင့္။ ေၿခတံရွည္ေဆာက္ထားေသာ အိမ္ေအာက္သို႕ အဘယ္သူသည္
လွ်ပ္စစ္မီးလံုး လာၿပီးထြန္းထားသနည္း။ အမိႈက္သရိုက္မ်ားႏွင့္
အနည္းငယ္စိုစြတ္ၿပီးေပ်ာ႕အိအိ ရွိေသာရြံ႕ေၿမသာရွိသည့္ အိမ္ေအာက္တြင္ အဘယ္႕ေၾကာင့္
မီးထြန္းထားသနည္း။
အိပ္ရာေခါင္းရင္းမွ စားပြဲတင္နာရီအေသးေလးကို မီးခလုတ္ေလးနိပ္ၿပီး ယူၾကည့္လိုက္သည္။
ဟင္ ည ၁ နာရီပဲရွိပါေသးလား။ ည ၁ နာရီၾကီးကို အိမ္ေအာက္လာၿပီး ဘယ္သူမီးထြန္းထားသလဲ။
သိခ်င္သည့္ စိတ္ႏွင့္ ၾကမ္းေပါက္ထဲသို႕ ငံု႕ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘုရား ဘုရား ဒါၾကီး
အိမ္ေအာက္ကို ဘယ္လိုေရာက္ေနပါလိမ္႕။ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ နမိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။
ကိုယ္႕ႏွလံုးခုန္သံ ကိုယ္ၿပန္ၾကားေနရသည္။ မည္းေမွာင္ေနသည့္ အိပ္ခန္းထဲ ထၿပီး
မီးခလုတ္ႏွိပ္ဖို႕ပင္ လက္က တြန္႕ဆုတ္ေနမိသည္။
သူမၿမင္လိုက္ရသည္က နက္ေမွာင္ေၿပာင္ေခ်ာေနသည့္ ေခါင္းတလားၾကီးတစ္ခု။ ၀ါဖန္႕ဖန္႕
မီးေရာင္သည္ ထိုေခါင္းတစ္လားအေပၚတည့္တည့္မွ ဖြင့္ထားေသာ မီးလံုးၿဖစ္သည္။
ေခါင္းတစ္လားၾကီး၏ အဖံုးသည္ ဖြင့္ထားလွ်က္။ သူမငံုံ႕ၾကည့္ေနသည့္ ေနရာသည္
ေခါင္းတလားထဲတြင္ ဘာရွိေနသလဲ ဆိုသည္ကိုမၿမင္ရ။ သူမ၏တည္ေနရာသည္ ေခါင္းတစ္လားၾကီး၏
ေၿခရင္းပိုင္း အနည္းငယ္ကြာေ၀းေသာ အေနအထားတြင္ၿဖစ္သည္။ ကုတင္ကဲ႕သို႕ ေသာ စင္ေပၚတြင္
ထိုေခါင္းတလားၾကီးကုိ တင္ထားသည္။
သို႕ေပမယ္႕ ေခါင္းတစ္လားထဲ ဘာမ်ားရွိေနမလဲဆိုသည့္ အေတြးကို သူမ
မလြန္ဆန္ႏိုင္။တစ္စံုတစ္ရာေသာ မၿမင္ရသည့္ ဆြဲအားတစ္ခုသည္
သူမအားညိႈ႕ငင္ေခၚေနသလိုပင္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေခါင္းတစ္လား၏ အတြင္းထဲကို
ၿမင္ႏိုင္ေလာက္သည့္ေနရာသို႕ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ကို ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းေရြ႕လိုက္သည္။
နဖူးတြင္ ေခြ်းေတြ သီးလာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထရံေပါက္မွ တိုးေ၀ွ႕လာေသာ
ေဆာင္းေလႏွင့္ အနည္းငယ္စို႕ေနေသာ ေခြ်းတု႕ိႏွင့္ ေတြ႕ထိၾကေသာအခါ
ၾကက္သီးတို႕ တစ္ၿဖန္းၿဖန္းထကုန္၏။
အနည္းငယ္မွ်သာေရႊ႕ရေသာ
အကြာအေ၀းသည္ပင္ အလြန္ခက္ခဲ လြန္းေပစြ။ ေခါင္းတစ္လား၏ အတြင္းထဲသို႕
ၿမင္ႏုိင္သည့္ အေနအထား ၾကမ္းေပါက္နားသို႕ ေရာက္ေလၿပီ။ ႏွလံုးခုန္သံတို႕
ပိုၿမန္လာၾကသည္။ ရႊဲစိုလာေသာနဖူးမွ ေခ်ြးတို႕ကို လက္ႏွင့္သပ္ခ်လိုက္သည္။ စိတ္ကိုတင္းၿပီး
ၾကမ္းေပါက္ထဲသို႕ သူမငံု႕ၾကည့္လိုက္သည္။
သည္တစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ႕ ဦးေခါင္းသည္ သံုးေလးဆမွ်ၾကီးသြားသလိုခံစားရ၏ ။
လူတစ္ကုိယ္လံုး ထံုသြားသလုိခံစားရသည္။ အတြင္းေလးဘက္ေလးတန္ကို ၿဖဴ၀င္းေသာ
ပိုးဖဲသားတို႕ၿဖင့္ ကပ္ထား၏။ထုိ႔အၿပင္ ပိတ္သားေဘာင္းဘီအမည္းေရာင္ အက်ီ
ၤအမည္းေရာင္တို႕ကို ဆင္ယင္ထားၿပီး ရွည္ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ၿဖဴေရာ္ေရာ္ရွိေနေသာ
လူေသအေလာင္းတစ္ခုရွိေန၏။
ၿဖဴ၀င္းေသာ ပိုးဖဲသားေပၚတြင္
အနက္ေရာင္၀တ္စံုၿဖင့္ ၿဖဴေရာ္ေရာ္လူေသအေလာင္းသည္ ပိုၿပီးထင္းေနသကဲ႕သို႕ရွိ၏။ႏႈတ္ခမ္းသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ ေၾကာက္စိတ္ကအသက္ရႈ
ၾကပ္လာသည္အထိ ဒုကၡေပးလာသည္။ သူမဘာလုပ္ရမည္နည္း။ သူမၾကည့္ေနစဥ္ပင္ အေလာင္းက
လႈပ္သြားသကဲ႕သို႕ရွိ၏။ မ်က္လံုးတို႕ၿပာေ၀သြားသည္။ အသံထြက္ေအာင္
ေအာ္မိမလိုၿဖစ္သြားေသာ ပါးစပ္အား အလ်င္အၿမန္လက္ၿဖင့္ ဖံုးပိတ္လိုက္မိသည္။
ရင္ဘတ္ထဲထိုးေအာင့္လာသည္။ လူတစ္ကုိယ္လံုး ေရခဲတုံးတစ္မွ် ေအးစက္ေနၿပီ။ ဒီေတာ႕မွ အားကိုးရာ အကူအညီေပးမယ္႕
သူကိုရွာေဖြမိသည္။
အဖြား ဟုတ္တယ္
သူမနဲ႕တူတူအိပ္ေနသည့္ အဖြားကိုသတိရလိုက္သည္။ အဖြားကိုႏိုးလိုက္မည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အေလာင္းေကာင္ၾကီးက ရုတ္တရက္ ဖ်တ္ကနဲ ထထိုင္လာ၏။ ထို႕ေနာက္
သူမငံု႕ၾကည့္ေနသည့္ ၾကမ္းေပါက္သို႕ သိေနသည့္အလား မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္၏။
သူမ၏အၾကည့္ႏွင့္ အေလာင္းေကာင္ၾကီး၏ မ်က္လံုးဆံု သကဲ႕သို႕ ၿဖစ္သြားေသာအခါ
သူမ၏ေၾကာက္စိတ္သည္ အထိတ္အထိပ္သို႕ ေရာက္ရွိသြားသည္။တုန္လႈပ္ေၿခာက္ၿခားသြား၏။ သူမကိုယ္ကိုေနာက္သုိ႕ ဖ်တ္ကနဲေရြ႕လိုက္မိသည္။
အဖြားရွိရာသို႕ ထေၿပးသည္။ အား..ေၿခေထာက္ေတြလႈပ္လို႕မရ။ အဖြား အဖြားေရ။
အသံထြက္ၿပီးေအာ္ေခၚသည္။ ႏႈတ္မွ အသံတို႕တစ္စံုတစ္ရာမထြက္။ သူမမ်က္လံုးအိမ္မွ
မ်က္ရည္တို႕ က်လာ၏။ ၿပီးအိမ္ေအာက္မွ ရြံဗြံထဲသို႕ အရာ၀ထၳဳတစ္ခုခု ၿပဳတ္က်သည့္အသံၾကားလိုက္ရ၏။
ၿပီးေၿခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႕ ရြံ႕ဗြက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္လာေသာအသံ။
ဘုရား..ဘုရား
အေလာင္းေကာင္ၾကီးထလာၿပီ။ ထလာၿပီ။ လူကခုထိ လႈပ္လို႕မရေသး။အခုမွ ပြင့္လွ်က္ရွိေသာၿပတင္းေပါက္ကိုလေရာင္ေအာက္တြင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ဒီအခ်ိန္မွာပဲမည္းမည္းအရိပ္ၾကီးတစ္ ခု ၿပတင္းေပါက္နားကပ္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ဘုရား ဘုရား အိမ္ေပၚကိုသာ တက္လာရင္။ သူမေၾကာက္ေဇာကပ္ေနေလၿပီ။ ဘာမွ်စဥ္းစားမေနေတာ႕။ ၿပတင္းေပါက္နားကိုေၿပးသြားလိုက္သည္။ ၿပတင္း ေပါက္ေဘာင္ေပၚ
တြယ္တက္ရန္ၿပင္ေန ေသာ အေလာင္းေကာင္ၾကီး၏ လက္အားအနား တြင္ေတြ႕ရေသာ
တံၿမက္စီးရိုးၿဖင့္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေကာက္ရိုက္ပစ္လိုက္သည္။
ရြံ႕ဗြက္ထဲသို႕ ၀ုန္းကနဲ ၿပိဳလဲသည့္ အသံၾကားမွ သူမမ်က္လံုးၿပန္ဖြင့္ၾကည့္၏။
သူမၿပတင္းတံခါးႏွစ္ခ်က္ကို အားကုန္ဆြဲ ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ေရွ႕တံခါးမၾကီးက ပြင့္လွ်က္သား။ သူမ၏စိတ္သည္လည္း
ဟာကနဲၿဖစ္သြား၏။ အေလာင္းေကာင္ၾကီး၏ ရြံ႕ဗြက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္သံ တစ္စြပ္စြပ္ကလဲ
ၾကားရသည္မွာ ပိုၿမန္လာသလိုရွိ၏။ သူမ အိမ္ေရွ႕တံခါးမၾကီးကိုေၿပးပိတ္ဖို႕
ၾကိဳးစားသည္။ ခါတိုင္းေပါ့ပါးစြာသယ္ေဆာင္ေနရေသာ သည္ခႏၶာသည္ ယခုေလးလံလြန္းလွေပစြ။
ေၿပးေနရင္း ဒူးေတြညြတ္ညြတ္က်၏။ေၿခတစ္လွမ္းကို ခႏၶာကိုယ္အတြင္းရွိ အင္အားေတြ
အားကုန္သံုးၿပီး ေလွ်ာက္ေနရ၏။ တံခါးနားေရာက္သည္ႏွင့္ တံခါးတစ္ခ်က္ကို
အားကုန္ဆြဲပိတ္လိုက္သည္ ။ ေနာက္တံခါးတစ္ခ်က္ ပိတ္ဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္သည္။
သူမေနာက္က်သြားၿပီ။
အေလာင္းေကာင္ၾကီး၏ လက္တစ္ဖက္က တံခါးကိုဆြဲထားသည္။
ေနာက္ထပ္လက္တစ္ဖက္က သူမရဲ႕ လည္ပင္းကို အမိအရ ကိုင္တြယ္မိသြား၏။ အေလာင္းေကာင္၏
လက္ႏွင့္ သူမ၏အသား ထိလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူမတစ္ကုိယ္လံုးရွိ ေသြးတို႕ေအးခဲသြားသည့္
အလား က်င္ခနဲ သူမ အားရွိသမွ် ရုန္းကန္ရင္ အားကုန္ေအာ္ပစ္လိုက္သည္။
အား….အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
“ေၿမး.. သတိထားေလ သတိထား။
ဟဲ႕ ေရတစ္ခြက္အၿမန္ခပ္ခဲ႕စမ္း။ ကေလးလန္႕တယ္ထင္တယ္။ ၿမန္ၿမန္လုပ္”
နားထဲတြင္
အဖြားအသံၾကားလာရသည္။ ၿပီးအဖြားထိုးေပးေသာ ေရခြက္ကို တုန္ရီေနေသာလက္ၿဖင့္
လွမ္းယူၿပီး အငမ္းမရေသာက္၏။ အဖြားကို ကြယ္ၿပီး အိမ္ေအာက္သို႕ မ၀ံ႕ရဲစြာ
ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ပကတိအေမွာင္။ဒီေတာ႕မွ တင္းေနတဲ႕စိတ္ၾကီး ဟင္းကနဲခ်။
အဖြားကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္ကို ေၿဖေလ်ွာ႕လိုက္မိသည္။
တစ္ကိုယ္လံုးေခြ်းတို႕ ၿဖင့္ ရႊဲနစ္လို႕။လူလဲ အားအင္ေတြကင္းမဲ႕လို႕။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕
အိမ္မက္မို႕လို႕ ။မနက္က်ေတာ႕ ကြ်န္မဖ်ားပါေတာ႕တယ္။
ဘ၀မွာ အေၿခာက္ၿခားဆံုး
မက္ခဲ႕ဘူးတဲ႕ အိမ္မက္ပါပဲ။ ကြ်န္မ ၁၀ ရက္ေလာက္ေနၿပီးမွ နလန္ၿပန္ထႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္။
ဒါေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြ်န္မရဲ႕ အသက္က ၂၀ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အေမွာင္ထဲကို တစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲဘူး။ အခန္းတစ္ခုထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း
မေနရဲဘူး။ အထူးသၿဖင့္ အဲဒီအခန္းက မီးလံုးအ၀ါေရာင္ထြန္းထားရင္ ပိုၿပီး
ကြ်န္မမေနရဲဘူး။ ၿပီး အိပ္တဲ႕ ကုတင္ကို ၿခင္ေထာင္ သို႕
လံုလံုၿခံဳၿခံဳကာၿပီးမွ အိပ္တတ္ေလ႕ ရွိတယ္။ ဟာလာဟင္းလင္း မအိပ္ရဲဘူး။ အဲဒီလိ
ုအိပ္တဲ႕ေန႕မ်ားဆို တစ္ညလံုး ၁၀ ခါထက္ မနည္း လန္႕လန္႕ႏိုးတတ္ပါေတာ႕တယ္။
ဒီေတာ႕ကြ်န္မစဥ္းစားမိတယ္။
လူတစ္ဦးရဲ႕ အေၾကာက္တရား။ တစ္ကယ္လို႕ ဒီအေၾကာက္တရားကို တစ္ကယ္ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီ
ကိုယ္လဲအဲဒါၾကီးကို ၾကံဳေတြ႕ေနရၿပီဆိုရင္ လူဆိုတာ ထြက္ေပါက္ေတာ႕ ရွာတတ္စၿမဲပါပဲ။
ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ငါဆိုတဲ႕ အတၱရွိလို႕ပါ။ ငါ မေသခ်င္ေသးဘူး။ ငါနာမွာ ေၾကာက္တယ္။
ဒီေတာ႕ ေၿပာရရင္ ေၾကာက္တတ္တဲ႕ စိတ္ေဇာကေန ၿဖစ္ေပၚလာတဲ႕ ၿပန္လည္ခုခံလိုတဲ႕စိတ္။
အဲဒီစိတ္ကလည္း ကိုယ္တိုင္တစ္ကယ္႕ အေၾကာက္တရားကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ႕ အခ်ိန္မွ
ေပၚလာတတ္တဲ႕စိတ္ပါ။ ဒါေပမယ္႕ ရင္ဆိုင္ၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ အဲဒီအေၾကာက္တရားက
ၿပီးသြားၿပီ။ ေပ်ာက္သြားၿပီး။ ခုနက ကြ်န္မရဲ႕အိမ္မက္မ်ဳိး တစ္ကယ္႕လက္ေတြ႕မွာ
ၿဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္ အမ်ားဆံုး မိနစ္ ၃၀ေပါ့။ မိနစ္သံုးဆယ္ၿပီးေနာက္မွာ
အဲဒီအေၾကာက္တရားဟာ ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။
အဲ က်န္ေနတာကေတာ႕
ကြ်န္မကိုအေကာင္အထည္မၿမင္ရပဲ ေၾကာက္လန္႕ေနတတ္တဲ႕ စိတ္ပါပဲ။
တစ္ကယ္ၿဖစ္လာသလားဆိုေတာ႕လဲ ၿဖစ္မလာပါဘူး။ ဒါေပမယ္႕ အဲဒီမၿမင္ရတဲ႕ ဟာၾကီးကို
ကြ်န္မေၾကာက္ေနတတ္ တယ္။ လန္႕တတ္တယ္။ ေနာက္ေက်ာမလံုသလိုခံစားရတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕
စိတ္ထဲမွာစြဲလန္းစိတ္ၾကီးနဲ႕ ေၾကာက္တယ္။ သိတယ္ ဒါဟာ တစ္ကယ္႕လက္ေတြ႕မဟုတ္ဘူး။
ဒီလိုမ်ဳိး အေၾကာင္းအရင္း တိတိက်က်မရွိပဲ ေၾကာက္တတ္တဲ႕ စိတ္ၾကီးက ဘယ္အခ်ိန္ထိ
လႊမ္းမိုးထား မွာလဲလို႕ ေမးရင္ ကြ်န္မလဲ မသိႏိုင္ပါဘူး။တစ္သက္လံုးလား။
အေၾကာင္း တစ္စံုတစ္ရာ တိုက္ဆိုင္ရင္ ေပ်ာက္သြားမွာလား။ ဒါေပမယ္႕ အဲဒီအိမ္မက္က
ကြ်န္မကိုခုခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ လႊမ္းမိုးထားစဲပါပဲ လို႕ေၿပာရင္းနဲ႕
“ၾကိဳတင္သိျမင္ႏိုင္တဲ့
အေၾကာက္တရားနဲ႔ ၾကိဳတင္မျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရား။ ဘယ္အရာက သင့္ကိုပိုျပီး
ေၾကာက္လန္႔ေစပါသလဲ” ဆုိတဲ႕ Tag ပို႕(စ္)ေလးကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါရေစရွင္။
ကြ်န္မေရးထားတာနဲ႕ အစ္မ ႏွင္းနဲ႔မာယာ ရဲ႕ တစ္ကယ္႕ေရးေစခ်င္တဲ႕ အေၾကာင္းအရာနဲ႕ မွ
တိုက္ဆိုင္ပါ့မလားလို႕ေတာ႕ စိုးရိမ္မိတယ္။ ဒါဟာ ဘေလာ႕ေရးလာတဲ႕သက္တမ္း ၆
ႏွစ္အတြင္းမွာ တတိယအၾကိမ္ေၿမာက္လိုက္ေရးလိုက္မိတဲ႕ Tag ပို႕(စ္)ပါ။ ေရးလာတာ ၆
ႏွစ္ဆိုေပမယ္႕ တစ္ကယ္တမ္းေတာ႕ ကြ်န္မရဲ႕ စာေရးနိုင္တယ္ဆိုတဲ႕ အတတ္ကေတာ႕ အလြန္ကို
ငယ္ႏုေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မေရးထားတဲ႕ ဒီပုိ႕(စ္)ေလးမွာ
အေၾကာင္းအစံုတစ္ရာမ်ား အမွားအယြငး္ ရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႕
ေတာင္းပန္စကားဆိုရင္း
ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး
က်န္းမာလို႕ ခ်မ္းသာၾကပါေစရွင္။
သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးကုိေတာ႕
ထံုးစံအတိုင္း google ကေန၇ွာေဖြၿပီးသံုးထားတာပါရွင္။
