ဤခရီးနီးသလား

       

    ဤခရီးနီးသလားဟု ကြ်န္မကိုေမးလာခဲ႕လွ်င္ ေ၀းပါသည္ ကြ်န္မအတြက္ ေ၀းလြန္းေနပါသည္ဟုသာ ကြ်န္မ ၏ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္းေၿဖမိမည္ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္မ၏ နာမည္ကို လူတိုင္းက အလြယ္ေခၚၾကသည္မွာ အညိဳ ဟု ေခၚသည္။ အညိဳ တြင္ အညိဳအပါအ၀င္ ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ရွိသည္။ အညိဳသည္ သမီးအၾကီးဆံုးၿဖစ္သည္။ အညိဳ တို႕မိသားစု သည္ သာမန္လက္လုပ္လက္စား မိသားစုသာၿဖစ္သည္။ ဆင္းရဲတြင္းနက္သည္။ အညိဳတို႕သည္ ရပ္ကြက္မွ ယာယီေပး ထားေသာ ေၿမေနရာတြင္ သက္ကယ္ ဓနိမိုး အိမ္ကေလးတစ္လံုး ကိုယ္ပိုင္ေဆာက္ ကာေနၾကသည္။ အလကားေတာ႕ မဟုတ္ လစဥ္ရပ္ကြက္ရံုးသို႕ အိမ္လခေတာ႕ၿဖင့္ေပးရသည္။ သို႕ေပမယ္႕ တစ္ၿခားအိမ္တို႕ကို ငွားေနသည္ႏွင့္စာလ်ွင္ အမ်ားၾကီးသက္သာသၿဖင့္ ထိုကဲ႕သို႕ေပးေနရသည္ကိုပင္ ေက်နပ္လွၿပီ။ ေက်းဇူးၾကီးလွၿပီ. ဒါသည္အညိဳတို႕၏ မိသားစုဘ၀။

          သို႕ေပမယ္႕ က်ီးလန္႕စာစားဆိုသလိုပင္ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ဒီေနရာကေန ဖယ္ခိုင္းမလဲ ဆိုသည္ကို အစဥ္အၿမဲ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကေနရတတ္သည္။ သည္ေနရာကေန ဘယ္ေၿပာင္းရမွန္းလဲမသိ။ ဒီၾကားထဲ အိမ္ငွားလွ်င္ အရင္လိုစေပၚ တင္ လစဥ္ေပးမဟုတ္ ၆ လ အၿပတ္ တစ္ႏွစ္စာ အၿပတ္ ပိုက္ဆံပံုေပးၿပီး ငွားရသၿဖင့္ လက္လုပ္လက္စား အညိဳ တို႕ မိသားစုအတြက္ေတာ႕ တာ၀န္ၾကီးလွသည္။ သူမ်ားေတြ ေၾကးအိုးတစ္ပြဲ ေငြ ၅ ေထာင္ေပးကာစားေသာက္ေနႏိုင္ေသာ ေခာတ္ တြင္ အညိဳတို႕မိသားစုအတြက္ ေငြ ၅ ေထာင္ဆိုသည့္ ပမာဏမွာ မ်ားၿပားလြန္းေနေသးသည္။ အညိဳ ငယ္စဥ္
ကထဲက အိမ္မက္မက္လာခဲ႕သည္မွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးတစ္လံုး ရရွိဖို႕ပင္ၿဖစ္သည္။ အဘယ္႕ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အိမ္ေၿပာင္း ကာနီးလွ်င္ အေမေသာကေရာက္ရသည္။ ငိုေၾကြးရသည္။ အေဖ႕ မ်က္ႏွာသူမ်ားေအာက္က်ဳိ႕ ရသည္။ ကိုယ္႕ကို ေငြ မေခ်းခ်င္လို႕ ေရွာင္ေနမွန္းသိရက္ႏွင့္  ဒီတစ္လမ္းသာရွိေလေတာ႕ ေခါင္းငုံ႕ကာ ကိုယ္လိုခ်င္သမွ် ပိုက္ဆံကိုေခ်းရ သည္။ အတိုးသည္ မတန္တဆေပးရသည္။ အိမ္တစ္ခါေၿပာင္းလ်ွင္ အေၾကြးသည္ႏွစ္ခ်ီ၍ ၿပန္ဆပ္ရသည္။

ခရီး၏ အစ..

          ပထမတစ္အိမ္ေၿပာင္းတုန္းကဆိုလ်ွင္ အညိဳ ေက်ာင္းမွထြက္လိုက္ရသည္။ ထိုႏွစ္က အညိဳသည္ ၁၀တန္း ေက်ာင္းတက္ေနစဲ ၿဖစ္သည္။ အညိဳ စိတ္ထဲတြင္ ၁၀ တန္းေအာင္လွ်င္ တကၠသိုလ္တက္မည္။ ပညာတတ္ၾကီး ၿဖစ္ လာလွ်င္ ပိုက္ဆံေတြရွာမည္ ။ ၿပီးလွ်င္ အေမတို႕အတြက္ အိမ္ေလးတစ္လံုး၀ယ္ေပးမည္။ သို႕ေသာ္ ၁၀ တန္းႏွစ္စမွာပင္ အေမတို႕အိမ္ေၿပာင္းရမယ္ သမီး။ ငါ့သမီးကိုလည္း က်ဴရွင္ေကာင္းေကာင္းလဲ မထားေပးနိုင္။ ေအာင္ခ်င္မွလဲ ေအာင္မွာ။ ဒီေတာ႕ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေအာက္လိုက္ပါသမီးရယ္လို႕ အေမက သနားစဖြယ္ဆို လာၿပန္ေတာ႕ အညိဳမွာ ေခါင္းညိမ္႕နာခံရံုကလြဲ ၿပီး တစ္ၿခားနည္းမရွိ။ ေက်ာင္းမတက္ရေပမယ္႕ အေမက တစ္ႏွစ္ပဲ ေအာက္လိုက္ပါ ဆုိလာသၿဖင့္ အညိဳသူငယ္ခ်င္းမ်ား ထံမွ စာအုပ္ေတြငွားၿပီး  စာက်က္ထားခဲ႕သည္။ ေနာင္နွစ္ စာေမးပြဲ ၀င္ေၿဖလိုက္လွ်င္ အညိဳ ေအာင္ကို ေအာင္ရမည္။

          အိမ္တြင္အားလပ္ေနေသာ အညိဳအတြက္ ပိုက္ဆံရမည့္အလုပ္ကို ရွာလာရသည္။ စက္ရံုတစ္ခုတြင္ လုပ္ရမည္ၿဖစ္ သည္။ အေအးခန္းထဲတြင္ ငါးမ်ားေရြးရေသာအလုပ္။ တစ္ေနကုန္ ပိုးသတ္ေဆးနံ႕ တစ္ေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေအးခဲေန ေသာအခန္းထဲတြင္ မတ္တပ္ရပ္ ငါးေရြးရေသာအလုပ္သည္ မသက္သာလွေပ။ ညဘက္ၿပန္လာလွ်င္ စာကလည္း  က်က္ရေသးသည္။ အညိဳ ပညာတတ္မိန္းမတစ္ေယာက္ၿဖစ္ခ်င္မိသည္။ သူမ်ားထက္ ေတာ္ခ်င္တတ္ခ်င္လ်ွင္ သူမ်ားထက္ ပိုအပင္ပန္းခံၿပီး ပိုၾကိဳးစားရမည္ဟု အညိဳမွတ္သားထားဖူးသည္။ သို႕ေပမယ္႕ အညိဳ တစ္ေယာက္ အလုပ္ ထြက္လုပ္သၿဖင့္ တစ္ႏွစ္တိတိတြင္ အိမ္ေၿပာင္းထားေသာ အေၾကြးေက်ခဲ႕သည္။ အေမႏွင့္အေဖ၏ မ်က္ႏွာသည္ ၾကည္ႏူးေနခဲ႕သည္။ အညိဳလဲ ေပ်ာ္သည္။ ၿပီးေတာ႕ ပိုက္ဆံ၏ အသံုး၀င္ပံုကို အညိဳ နည္းနည္းရိပ္မိသလိုရွိလာ သည္။ စာက်က္ပ်က္လိုလ်ွင္ ပ်က္ပါေစေတာ႕ အခ်ိန္ပိုရွိလွ်င္ အညိဳဆင္းသည္။ အခ်ိန္ပိုလစာသည္ အညိဳ အတြက္အင္က်ီ ၀မ္းဆက္ လွလွေလးမ်ား ၿဖစ္လာႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။

          ၁ ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္မွ် အလုပ္လုပ္ၿပီးေသာအခါ အညိဳ လူရည္လည္လာခဲ႕ၿပီ။ ငါးေရြးသည့္အလုပ္ထက္ ပိုၿပီး အဆင္ေၿပမည့္ အလုပ္တစ္ခုကို အညိဳ ရွာမိသည္။ ဒုတိယအလုပ္သည္ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတြင္ၿဖစ္သည္။ ပထမထိေတြ႕ ခဲ႕သည့္ အသုိင္းအ၀န္းထက္ လူပုိမ်ားသည္။ အၿမင္ပိုက်ယ္လာခဲ႕သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အညိဳသည္ အခ်စ္ကို စတင္ ၿမည္းစမ္းဘူးခဲ႕ၿပီၿဖစ္သည္။ အိမ္တြင္ အညိဳ၏ ၁၀ တန္းမွတ္စုစာအုပ္ကေလးမ်ား ဖတ္စာအုပ္မ်ားသည္ ဖုန္အလူးလူး ႏွင့္ ေဒါင့္ကပ္ေန ခဲ႕ၿပီၿဖစ္သည္။  ဒုတိယအၾကိမ္ေၿမာက္ အိမ္ထပ္ေၿပာင္းရၿပန္သည္။ ေၾသာ္ ေၿပလည္သလိုလို ရွိေလမွ လို႕ အညိဳစိတ္ထဲ မခ်ိတင္ကဲၿဖစ္မိေသးသည္။ ေအးေလဘယ္တတ္နိုင္မလဲ ေၿပာင္းဆိုေတာ႕လဲ ေၿပာင္းရမွာေပါ့။ ခက္သည္က အညိဳအလုပ္ထြက္လုပ္ၿပီး လစာေလးေၿပလည္လာစကထဲက အေဖသည္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ ေတာ႕ေပ။ အေၾကာင္းၿပခ်က္မွာ ပင္ပန္းၿပီ အသက္ၾကီးၿပီ နားခ်င္လွသည္ဟု ဆိုသည္။ အမွန္က ၁ ကို ၁ ေပါင္းလွ်င္ ၂ ရမည္ ၿဖစ္ေသာ္လည္း ယခုမႈ ဒံုရင္းက ဒံုရင္း ၁ ေယာက္ရွာေသာ ပိုက္ဆံအား တစ္မိသားစုလံုး ထိုင္စားေနသကဲ႕ သို႕ ရွိသည္။အေဖသည္ ပံုမွန္၀င္ေငြမရွိေသာ္လည္း  သံုးလတစ္ခါမ်ဳိး ေလးလတစ္ခါမ်ုဳိးဆိုလွ်င္ေတာ႕ အေဖ႕၀င္ေငြရတတ္ သည္။ အေမႏွင့္အညိဳ သည္ ေအးေလ မရတာထက္စာလ်ွင္ ရေနလွ်င္ေတာ္ေသးသည္ ဟူသည့္ အေတြးႏွင့္ပင္ အေဖ ေပးသမွ်ေသာ ပိုက္ဆံတို႕အားလက္ခံရေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ပိုက္ဆံသည္ ဘ၀တြင္ အေရးၾကီး ပစၥည္း တစ္ခု ၿဖစ္သည္ဆိုသည္ကို အညိဳ သေဘာပိုက္မိလာခဲ႕သည္။ အညိဳ၏ စာအုပ္ေလးမ်ားမွ စာရြက္ေလးမ်ား တစ္ရြက္စီ တစ္ရြက္စီ ဆုတ္ၿဖဲ ခံေနရၿပီၿဖစ္သည္။

ခရီး၏ အလယ္…

          အညိဳတို႕ေမာင္ႏွမထဲတြင္ အညိဳေအာက္မွ ဒုတိယေၿမာက္ ညီမသည္ စာေတာ္သည္။ ညဏ္ထက္သည္။ ထုိ႕ ေၾကာင့္ အညိဳမေအာင္ခဲ႕သည့္ ၁၀ တန္းကို ညီမေလးေအာင္ေစရမည္ဟု အညိဳ ဆံုးၿဖတ္သည္။ က်န္ေသာ ေမာင္ ေလး တစ္ေယာက္သည္ စာလဲေသခ်ာမသင္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ ရန္ၿဖစ္ ေက်ာင္းမွ ခဏခဏ တိုင္စာေရာက္လာသၿဖင့္ ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ရသည္။ ဒီေတာ႕ ပညာေရးတြင္  ညီမေလးအတြက္ အညိဳၾကိဳးစားရမည္။ အေမကၿဖင့္ ၿဖစ္ပါ့မလား သမီးရယ္ဟု ဆိုသည္။  အညိဳ လိုမ်ဳိး ညီမေလး လမ္းမေပ်ာက္ေစရ။ အညိဳပခံုးမွ တာ၀န္ထုပ္သည္ ပိုၿပီး ၾကီးလာသည္။ အေဖ၏ ၀င္ေငြသည္ ၃ လတစ္ၾကိမ္ေတာင္ မမွန္ခ်င္ေတာ႕ေပ။ ဒီၾကားထဲ အညိဳတို႕ အထည္စက္ရံုေတြ ပိတ္သိမ္းသြား ၾကသည္။ အညိဳ အၾကပ္ရိုက္ေလၿပီ။ ကံက ဆိုးလွ်င္ အုံႏွင့္သင္းႏွင့္ဆိုသကဲ႕သို႕  တတိယအၾကိမ္ေၿမာက္ အိမ္ေၿပာင္း ရမည့္ အေၾကာင္းက ေပၚလာခဲ႕သည္။ ဒီတစ္ခါ ပိုက္ဆံေခ်းရမည့္သူသည္ အေဖ မဟုတ္ေတာ႕ေပ။ အညိဳၿဖစ္သည္။ အညိဳ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အလုပ္ေၿပာင္းသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္း အဆင္ေၿပသည္ဟု ၾကားရသည္။ ဟုတ္သည္ ထိုသူငယ္ခ်င္းထံတြင္ အကူအညီသြားေတာင္းၾကည့္မည္။ ေရႏွစ္ေနသူသည္ ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္ကိုပင္ ရလိုရၿငား ဆြဲ မိမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္ မဟုတ္ပါလား။

          သူငယ္ခ်င္းသည္ အညိဳလိုခ်င္သည့္ ေငြေၾကးပမာဏကို  ၾကည္ၿဖဴစြာ ကူညီရံုမက သူႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္ရန္ ပါ တိုက္တြန္းခဲ႕သည္။  သူငယ္ခ်င္းမက ေၿပာသည္မွာ တစ္လမွ် အလုပ္လုပ္ရံုၿဖင့္ အေၾကြးေက်သည္ဟူသတဲ႕။ အညိဳ ဦးေဏွာက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမစကားေၿပာသံမ်ားကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ ။ အထိေ၇ာက္ဆံုးႏွင့္ အညိဳ နားထဲၾကားေယာင္ေနသည္မွာ တစ္လ၀င္ေငြသည္ အညိဳ အရင္အလုပ္လုပ္ခဲ႕သည္ လစာထက္ မ်ားစြာ သာလြန္ေနၿခင္းပင္။ ဒါေပမယ္႕ အညိဳ ယတိၿပတ္ၿငင္းဆန္ခဲ႕သည္။ သူငယ္ခ်င္းမသည္ အကူအညီလိုလွ်င္ ထပ္လာခဲ႕ပါဟုဆိုကာ သူမကိုဆက္သြယ္ရမည့္ ဖုန္းနံပါတ္ပင္ေပးေလသည္။ သူမဆိုသည္မွာ ဘ၀တူေတြမို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္တဲ႕။ ဟင့္အင္း အညိဳ လူပင္ပန္းလွ်င္ ပင္ပန္းပါေစ။ စိတ္ပင္ပန္းေစ မည့္ အလုပ္ေတာ႕ မလုပ္လိုေပ။

          သူငယ္ခ်င္းမထံမွ ပိုက္ဆံကိုယူခဲ႕ၿပီး အိမ္အၿပန္သည္ သာယာလွပေနခဲ႕သည္။ ၿပသနာတစ္ခု ေၿဖရွင္းလို႕ ၿပီးၿပီ။ အလုပ္အသစ္ရေရးသာ ၾကိဳးစားရေပေတာ႕မည္။ ၾကိဳးစားလွ်င္ ဘာမဆိုၿဖစ္ပါသည္ေလ။ အိမ္ေပၚသို႕ လွမ္းတက္ လိုက္သည္ႏွင့္ အညိဳ၏ ေန၀င္ခ်ိန္ကို လွမ္းၿမင္လိုက္ရသည္။ ေမာင္ေလးကို ရဲမ်ားလက္ထိတ္ခတ္၍ ဖမ္းသြားၿခင္းပင္။ ဘာၿဖစ္လို႕လဲဟု ဆိုေသာ္ လူရိုက္မႈ။ ေဆးဖိုးေပးလွ်င္ ေၾကေအးေပးမည္ဟု ဆိုသည္။ ၿပသနာ၏အစမွာ အေဖ႕ ခ်ဲေၾကြးမ်ား ကို လာေတာင္းေသာ ခ်ဲဒုိင္လုပ္သူ၏ ေခါင္းအား ရိုက္ခြဲလိုက္ၿခင္းပင္ၿဖစ္သည္။ ၿပသနာ၏ အဆံုးတြင္ အညိဳ သူငယ္ခ်င္းမထံမွာ ေခ်းလာေသာ ပိုက္ဆံသည္ မလံုေလာက္သၿဖင့္ ဒုတိယမိ သြားထပ္ေခ်းရသည္။ အေဖ႕ခ်ဲေၾကြး မ်ား အကုန္ဆပ္ေပးလိုက္ရသလို ေဆးဖိုးလဲေရာေၾကး ေပးလိုက္ရသည္။ အိမ္ကလည္းေၿပာင္းရေပေတာ႕မည္။ အေမက အညိဳ ကို ၾကည့္ကာ “အားနာလိုက္တာ သမီးရယ္” ဟုဆိုသည္။ အညိဳ စိတ္ထဲက ၿပန္ေၿပာမိသည္။ အေမ အားနာသင့္ပါတယ္ အေမ သမီးကို အားနာသင့္ပါတယ္လို႕ မနက္ၿဖန္ဆိုလ်ွင္ သူငယ္ခ်င္းမ၏ အကူအညီၿဖင္႕ အညိဳ အလုပ္စဆင္းရေပေတာ႕ မည္။

          ထုိအခ်ိန္တြင္ အညိဳ၏ ဒုတိယအရြယ္အခ်စ္သည္ ၿပတ္စဲသြားခဲ႕သည္။ အေၾကာင္းၿပခ်က္မွာ အညိဳ၏ အလုပ္သစ္ေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ အညိဳလည္း ေက်နပ္မိပါသည္။ ကိုယ္ခ်စ္ေသာသူကို ကိုယ္႕ေၾကာင့္ မစြန္းထင္ေစလို။ ခ်စ္သူကို ေက်ေက်နပ္နပ္ အၿပံဳးၿဖင့္ လမ္းခြဲေလးေသာ အခါ ခ်စ္သူသည္ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အၿဖင့္ အညိဳကို ေမးခဲ႕ေသး သည္။ အညိဳ တစ္ေယာက္စာကိုၿဖင့္ သူ၀မ္း၀ေအာင္ရွာေဖြေကြ်းေမြးႏိုင္ပါသည္တဲ႕။ အညိဳ ၿပန္ေမးခဲ႕သည့္  ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းကိုၿဖင့္ သူ ၿပန္မေၿဖခဲ႕႔ပါ။ သူသည္ အညိဳကိုထားရစ္ခါ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားခဲ႕သည္။ အညိဳေမးသည့္ ေမးခြန္းမွာ ရွင္းပါသည္ တိုပါသည္ ၿပတ္ပါသည္။ “အညိဳ မိသားစုကိုေရာ ” ဟူသည္ ေမးခြန္းတိုေလးမွ်သာ အညိဳ ေမးခဲ႕မိၿခင္း ၿဖစ္ သည္။ အညိဳတြင္ငယ္ဂုဏ္ေလးရွိသလို ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိထက္ သာလြန္သည့္ ရုပ္ရည္ေလး ရွိေလရာ အညိဳ အတြက္ အလုပ္သည္ ေကာင္းသည္ဆိုၿခင္းထက္ သာလြန္ေနေသးသည္။ သည္ပံုအတိုင္းဆိုလွ်င္ အညိဳ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ႕မိေသာ္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးတစ္လံုးေတာ႕ၿဖင့္ ေနာင္ႏွစ္မ်ားမၾကာမွီ ပိုင္ဆိုင္ရေပလိမ္႕မည္။

          ညီမေလးသည္လည္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူၾကီးၿဖစ္ခဲ႕ၿပီ။ အိမ္၏ တာ၀န္မ်ားအားလံုးသည္ အညိဳပုခံုးတြင္ ႏွစ္ဖက္လံုး ထမ္း ထားၿပီးသားၿဖစ္ေလၿပီ။ ယခုေနေသာ အိမ္ေလးအား ရပ္ကြက္ရံုးသို႕ ၿပန္အပ္ခါ မ်ားမၾကားမွီ ခပ္ယိုင္ယိုင္ အိမ္အိုေလး တစ္လံုးအား အညိဳတို႕ ပိုင္ဆိုင္ေတာ႕မည္ၿဖစ္သည္။ အညိဳ အိမ္၀ယ္လိုက္ႏိုင္ပါသည္။ အိမ္သည္ မ်ားစြာမေကာင္းလွပါ ။ သို႔ေပမယ္႕ ဓနိမိုးပ်ဥ္ကာ အိမ္ကေလး။ ေဆြးေနေပမယ္႕ ေနလို႕ရေနေသးသည္။ ေဟာင္းေနေပမယ္႕ ၿပိဳမက်ႏိုင္ေသး။ ေႏြအခါ အပူလံုသလို မိုးအခါ မိုးစိုမည့္အေရးေတာ႕ ကာကြယ္လို႕ ရေနေသးသည္။ သို႕ေပမယ္႕ အညိဳတို႕မိသားစုအတြက္ေတာ႕ ေရႊဘံုေရႊနန္း တမွ် ခမ္းနားလွပလြန္းေနၿပန္သည္။ အိုးပိုင္ အိမ္ပိုင္ဟူသည့္ဘ၀ ေနစရာမပူမပင္ရသည့္ ဘ၀ အသက္၀၀ ရႈႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရး ငါ ဘယ္အခ်ိန္ ဒီအိမ္ေပၚကဆင္းေပးရမလဲဟူသည့္ ေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည့္ ခံစားခ်က္ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ႕  ဘယ္လိုေနမည္မွန္းမသိေသာ္လည္း အညိဳအတြက္ေတာ႕ ရင္ထဲမွ ႏွစ္ရွည္လမ်ား တစ္ဆို႕ေနခဲ႕သည္ အလံုးၾကီးတစ္ခု ေလ်ွာ႕က်သြားသလိုပင္။ ေလးလံလွေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုကို ေနရာအတည္တ က် ထားလိုက္ႏိုင္သကဲ႕သို႕ ၾကည္ႏူးပီတိၿဖစ္ရသည္။ အေမၿပံဳးသည္ အေဖ၏ အၿပံဳးသည္ ေက်နပ္သည့္အၿပံဳး။ ထုိအရာတို႕ႏွင့္ပင္ အညိဳသည္ ၁၀ တန္းမွ ဖတ္စာအုပ္ကေလးမ်ားကို ၄င္း သူမ်ားထက္ ပိုၾကိဳးစားမွ ပိုၿပီးတိုးတက္သည္ ဟူ သည့္ အဆိုအမိန္႕တို႕ကို ၄င္း အခ်စ္ကို ၄င္း လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေမ႕ေလွ်ာ႕ ေနခဲ႕ေလေတာ႕ သည္။

ခရီး၏ …အဆံုး

          ညီမေလးသည္ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ရံုမွ်မက ၾကင္ယာပါစံုသြားခဲ႕သည္။ သို႕ေသာ္ ေ၀ဒနာၾကီးၾကီးမားမား တစ္ခု ေတာ႕ၿဖင့္ ေပးခဲ႕ေသးသည္။ အေမ႕သမီးအၾကီးကို မဂၤလာပြဲ မလာပါေစႏွင့္တဲ႕။ ေၾသာ္…ေၿပာရက္ႏိုင္ပါေပ႕ ဆိုသည့္ အေတြးႏွင့္ပင္ ရင္နင့္ေနခဲ႕ရသည္။ အေမတို႕ကို ေထာက္ပ႔ံေစခ်င္လ်ွင္ အေမ႕သမီးအၾကီးကို အေမတို႕ အိမ္ရိပ္ေတာင္ မနင္းေစပါႏွင့္လို႕ ဆိုခဲ႕ေသးပါသတဲ႕။ ဘာၿဖစ္လို႕လဲဟု ေမးသည့္အခါ အညိဳ၏ အလုပ္ကို ရွက္လို႕ပါတဲ႕။ ဒီလိုမသန္႕ ရွင္းပဲ ရလာသည့္ ေငြမ်ားႏွင့္ အညိဳကို ရြံလို႕တဲ႕။ ေမာင္ေလးကလည္း အညိဳရွိလွ်င္ အိမ္တြင္ မေနဘူးဟုဆိုသည္။ ရွက္လို႕တဲ႕။ သားေယာက္က်ားေလး အၿပင္မွာေလလြင့္ေနလွ်င္ ပ်က္စီးသြားႏိုင္သည္။ သမီးေမာင္ေလးကို အိမ္ၿပန္ လာပါေစလို႕ အေမက ဆိုလာသည့္အခါ အညိဳသည္ အိမ္ေပၚက အလိုလို ဆင္းေပးရေလေတာ႕သည္။ ယခုေတာ႕ အညိဳခ်စ္ေသာ မိသားစုသည္ အညိဳ ကိုအလိုမရွိေတာ႕ပါ။ အညိဳသည္ တစ္ဦးတည္း အထီးက်န္စြာ တိုက္ခန္းက်ဥ္း က်ဥ္းေလး တစ္ခုထဲတြင္ေနရသည္။ ေတာ္ေသးသည္က ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ဖမ္းမိခဲ႕သည့္ ငါးသည္ၾကီးလြန္းသၿဖင့္ ယခုကဲ႕သို႕ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခု ပိုင္ဆုိင္ႏိုင္ခဲ႕ၿခင္းၿဖစ္သည္။ အိမ္ရိပ္ေတာင္ မနင္းရဘူးဆိုသၿဖင့္ အညိဳ အေ၀းကေနသာ လွမ္းၾကည့္ခြင့္ရရွိခဲ႕သည္။ ဒုတိယ အရြယ္အခ်စ္ႏွင့္လည္း ၾကံဳၾကိဳက္သၿဖင့္ တစ္ခါဆံုခဲ႕ေသးသည္။ သူသည္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရေနၿပီၿဖစ္သည္။

          အညိဳ ကိုဂရုဏာသက္စြာ ၾကည့္ရင္း အညိဳ ရယ္ မိသားစုကို ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ရသလားဟု ၿပစ္တင္ ဆို ညည္းသြားခဲ႕သည္။ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို လည္းဂရုစိုက္လို႕ဆိုသည္။  သူ႕အမ်ဳိးသမီးေရာက္လာၿပီ ၿပန္ၾကရေအာင္ ဆုိသၿဖင့္ အညိဳေနေသာ အိမ္ကိုပင္ ကားၾကံဳ လုိက္ပို႕ခဲ႕ၾကေသးသည္။ အညိဳ၏ ဒုတိယအခ်စ္သည္ ယခုကားႏွင့္အိုးပိုင္ အိမ္ပိုင္ ႏွင့္ၿဖစ္သည္။ သူ႕အမ်ဳိးသမီးေနရာတြင္ အညိဳ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုၿမင္ၾကည့္သည္။ အညိဳ ႏွလံုးသားေတြ တစ္ဆစ္ဆစ္ နာၿပီး ေအာင့္လာရသည္။ လက္က ရင္ဘတ္ေနရာကိုဖိရင္း ကြ်တ္ကြ်တ္ဟု ညည္းမိသည္အထိ နာက်င္ရသည္။ ဒုတိယ အခ်စ္ သည္ အညိဳကို စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ ကားမွန္မွ တစ္ဆင့္ခိုးၾကည့္သည္။ သူ႕အမ်ဳိးသမီးသည္ ေက်နပ္ပံုမရ။ အညိဳ နားလည္ပါးနပ္စြာၿဖင့္  အိမ္မေရာက္ေသးခင္ နည္းနည္းခပ္လွမ္းလွမ္းမွာပင္ ဆင္းလိုက္သည္။ ေစ်း၀ယ္စရာခုမွ သတိရ လို႕ဟု ဆိုကာ ေရွာင္ထြက္လာခဲ႕သည္။ လမ္းေဘးတြင္ ဆင္းရပ္ရင္း သူတို႕ကားေလး မ်က္၀န္းမွ ေပ်ာက္သြားေလမွ အညိဳသည္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ကေလးတစ္ေယာက္ကဲ႕သို႕ ငိုေၾကြးခဲ႕မိသည္။ လမ္းသြားလမ္းလာတို႕သည္ အညိဳကို ရူးေနသလားဟု ဆိုသည့္အၾကည့္ၿဖင့္ၾကည့္သည္။ အညိဳမရွက္ႏိုင္ေတာ႕ပါ။ ဒီထက္ပင္ အညိဳ အရွက္နည္းခဲ႕ရသည္မွာ သူတို႕မွ မသိၾကေလပဲ။

          ထိုေန႕က အညိဳ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ႕ အိမ္ေပါက္၀တြင္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ထိုင္ေနေသာ အေမ႕ကို ေတြ႕ လိုက္ရသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ အညိဳသည္ အေမ႕ရင္ခြင္ထဲတိုး၀င္ကာ ငိုလိုက္ခ်င္သည္။ သို႕ေသာ္ အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး အထဲေရာက္လို႕ ထိုင္သည့္အခါ အညိဳ ပုခံုးကိုမွွီကာ အေမ ငိုခဲ႕သည္။တစ္ခုခု ဆိုသည္ကို အညိဳသိလိုက္သည္။ အေမ႕ကို ႏွစ္သိမ္႕အားေပးစကားဆိုရင္း အေၾကာင္းကိုေမးသည့္အခါ အညိဳ၏ အိမ္အိုေလးကို ေပါင္ထားေၾကာင္း အေၾကြးႏွင့္ဆံုးေတာ႕မည္ၿဖစ္ေၾကာင္း။ အေမပင္ မသိခဲ႕ေၾကာင္း ။ ေမာင္ေလးႏွင့္ အေဖသည္ အေမ မသိေအာင္ အိမ္ဂရံကို ယူေပါင္ထားၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း။ ညီမေလးသည္ စားဖို႕သာ ေထာက္ပ႔ံႏိုင္မည္ ဓါးခုတ္ရာ လက္၀င္မလွ်ဳိႏိုင္ဟု အၿပတ္ေၿပာလႊတ္လိုက္သည္ဟုဆိုသည္။ ညီမေလး၏ ေယာက္က်ားသည္ ယခုအခါ အေမတို႕ကို ေထာက္ပံ႕ ေနသည္ကုိ မၾကည္ၿဖဴႏိုင္ေတာ႕ေပ။ အညိဳ ၏ ဗီဒိုထဲမွ အေမတို႕အတြက္ စုထားသည့္ လစဥ္ေထာက္ပ႔ံေငြကို အေမ႕ လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။

 ခရီး၏ …

          အေမ႕ မ်က္ႏွာၿပံဳးေပ်ာ္သြားသည္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သမီးၾကီးရယ္။ အေမကေလ ငါ့သမီးၾကီးကို အၿမဲ ေက်းဇူးတင္ေနရတယ္ဟုဆိုသည္။ ေနာက္မ်ား အေမၾကံဳရင္ေလ ငါ့သမီးၾကီးအတြက္ ဟင္းလာခ်က္ေပးမယ္ သိလား တဲ႕။ ရပါတယ္အေမ အညိဳအတြက္ ေလွ်ာက္ခဲ႕ရတဲ႕ လမ္းကလည္းမ်ားခဲ႕ပါၿပီ။ ခရီးအကြာအေ၀းကလည္း ေ၀းလြန္းခဲ႔ပါ ၿပီ။ သာယာလွပသည့္ မိသားစုဘ၀ အပူအပင္ကင္းသည့္ မိသားစုဘ၀ ေသာကမ်ားကင္းစင္သည့္ မိသားစု ဘ၀ မိသားစု လက္စံုထမင္းစား၀ိုင္း ဆို သည္မွာ အညိဳ ႏွင့္ မအပ္စပ္ေသာ အရာေတြပါအေမ။ အညိဳ ေလ ပန္းတိုင္ဆိုတာကို အိမ္မက္ထဲေတာင္ ထည့္ၿပီး မမက္ၾကည့္ခ်င္ေတာ႕ပါ ဘူး။ ခုခ်ိန္မွာေတာ႕ အညိဳ ၁၀ တန္းတုန္းက စာအုပ္ေလးေတြကို အရမ္းပဲ လြမ္းမိတယ္ အေမ။ အေမသည္ အညိဳကို လက္ၿပႏႈတ္ဆက္ကာ အိမ္အိုေလးစီသို႕  ၿပန္သြားခဲ႕ၿပီၿဖစ္သည္။ အညိဳကၿဖင့္ ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ေနေသာ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ မွီစရာရင္ခြင္မရွိ ပုခံုးမရွိ ရိႈက္၍ ရိႈက္၍ ငုိရင္း ေမာပန္း ပင္ပန္းလြန္း လွသၿဖင့္ တစ္ခဏမွ် အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသည္။ သို႕ေပမယ္႕ ခႏၶာကိုယ္သည္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လြန္း လွသၿဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ္ၿငား စိတ္သည္မအိပ္ စိတ္တြင္းမွ အၾကိမ္ၾကိမ္ရြတ္ဆိုမိသည့္ စကားသည္ တစ္ခြန္းတည္း သာ။   အညိဳ အတြက္ ေတာ႕ ဤခရီး ေ၀းလြန္း လွပါသည္ ။ အညိဳ အတြက္ ေတာ႕ ဤခရီး ေ၀းလြန္းသည္။ အညိဳ အတြက္ ေတာ႕ ဤခရီး မနီးခဲ႕ပါေလ။ 

************

စာမေရးတာၾကာလို႕ ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမေတြမ်ား ေဆြေလးကို ေမ႕ေနၿပီလား မသိပါဘူး။ ခုေတာ႕ ခံစားလို႕ ရသမွ် ၀ါသနာကို ပို႕စ္ေလးတစ္ခုအၿဖစ္ေမြးဖြားခဲ႕ၿပန္ၿပီ။ ဒါေပမယ္႕ အားက ခပ္ငယ္ငယ္ရယ္။ စာဖတ္လာသူေတြ နည္းတယ္။ 

ခ်စ္စြာေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး က်န္းမာလို႕ လန္းၿဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစရွင္.။ 

 သရုပ္ေဖာ္ပံုေလးကိုၿဖင့္ google ကေနရွာေဖြၿပီး တင္ေပးလိုက္ရပါေၾကာင္း။