ပဲ႕ကိုင္ရွင္

အို..
ပဲ႕ကိုင္ရွင္ အသင္လူသား
သင္ဧ။္ေလွကား ေသးႏုပ္စုပ္ၿခာ
သစ္ထြင္းေလွ ဆိုယံုမွ်ၿဖင့္
မုန္တိုင္းထန္ထန္ ဒီပင္လယ္ကို
သင္ၿဖတ္မည္ေလာ။ ။

သင္ပင္လယ္ရယ္ မသိသေလာ......
ေလထန္ၿပီးဆိုမွၿဖင့္ အသက္ရွင္ယံု
ေသးႏုပ္သည္ေလာ သစ္ထြင္းသည္ေလာ
ငါသည္ကား ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ရွိသည့္
အခြင့္ထူးခံ လူသားမဟုတ္
က်ရာေလွထြင္း က်ရာေလွာ္တတ္ကို
ကိုင္ရင္းၿဖင့္ မုန္တိုင္းထန္ထန္ဒီပင္လယ္ကို
ၿဖတ္ရမည္သာတည္း။ ။

အုိ........
ပဲ႕ကိုင္ရွင္ အသင္လူသား
သင္ၾကည့္ရသည္ ႏံုးခ်ိေမာပန္း
အားအင္ၿပတ္ကာ အလြန္ပင္ပန္း
ေခြ်းတရြဲရြဲ သက္ရႈသံမွ်ပင္မမွန္
ေလွာ္တတ္ကိုမခ် အဆက္မၿပတ္
သင္ေလွာ္ခတ္ႏုိင္မည္ေလာ။ ။

သင္ပင္လယ္ရယ္ မၿမင္သေလာ..
ဤထြင္းေလ၌ အမယ္အုိ ဖအုိနဲ႕
လူမမယ္တစ္ေယာက္ ငါသည္သာတည္း..
ငါနားခဲ႕ေသာ္ ဤထြင္းေလွအား
အဘယ္သူသည္ ပဲ႕ကိုင္မည္နည္း..။ ။

ကိုင္သူမရွိ ဤထြင္းေလွကား
ရုပ္ၿခည္းလႈိင္းေအာက္ ေပ်ာက္မည္သာတည္း...
ေလွာ္သာေလွာ္သည္ ငါ့အတြက္ကားမဟုတ္
ေလွေတာ္ပါ လူသားတို႕၏
ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္း မ်က္၀န္းမ်ားကို
ငါအဘယ္သို႕ ၿပဳမည္နည္း။

အုိ........
ပဲ႕ကိုင္ရွင္ အသင္လူသား
သို႕ဆိုကလွ်င္ သင္ထင္သေလာ
ကမ္းလည္းမၿမင္ လမ္းလည္းမၿမင္
ဤပင္လယ္အား သင္သည္လြန္ေၿမာက္
ကမ္းသို႕ကပ္ခါ ရွင္သန္ၿခင္းအား
သင္ပိုင္စိုးမည္ေလာ..
အဘယ္သို႕ေသာ္ ေလွာ္တက္အား
သင္သံုးမည္နည္း။ ။

အို သင္ပင္လယ္..
ငါသည္.....ရွင္သန္ေနသမွ်
ေလွာ္ခတ္ေနႏိုင္ မည္သာတည္း..
ငါ၏ ရွင္သန္ၿခင္းကား
ငါ၏ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းတည္း...
ငါ၏ ေမ်ွာ္လင့္ၿခင္းသည္ကား
ငါ၏ စိတ္တည္း...
ငါ၏ စိတ္သည္ကား
ငါမွတစ္ပါး ေလွာ္ေတာ္ပါ
လူသားတို႕၏ ရွင္သန္ၿခင္းသာတည္း..
သို႕ဆိုကလွ်င္ ငါသံုးေသာ္
ေလွာ္တက္သည္ကား
အတၲကင္းေသာ အၿဖဴေရာင္
စိတ္ေလွာ္တက္တည္း.....။ ။