အလွည့္ အေၿပာင္း

ဒီေန႔မွာ ရွင္သန္ေနၾကတဲ႕သူေတြ မနက္ၿဖန္မွာ ဘာၿဖစ္ၾကမလဲလို႕ ရွင္တို႕လဲ မသိဘူး ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လဲ မသိခဲ႕ ဘူး။ ေလာကဇာတ္ခံုေပၚမွာ က်ရာေနရာကေန ေၿပာင္ေၿမာက္လွပေအာင္ အသံုးေတာ္ခံ ေနၾကရတာ မဟုတ္လား။ တစ္ကယ္ လို႕ မနက္ၿဖန္မွာ ဘာၿဖစ္မလဲ ကြ်န္မသာၾကိဳသိႏိုင္ခဲ႕ရင္ အဲဒီေန႕က ကြ်န္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္ေလးက ဘယ္ေလာက္ပဲ အကူ အညီေတြေတာင္းေနေန “ဟင့္အင္း” လို႕ တစ္ခြန္းတည္း ၿငင္းမိမယ္။ ၿပီးရင္ ကြ်န္မအိမ္ထဲကေန အိမ္ၿပင္မထြက္ဘူး။  အိပ္ခန္းတံခါးကို လံုေအာင္ ေသာ႕ခတ္ထားမယ္။

သူမဘယ္လိုပင္ေတြးၿပီး စိတ္ေကာက္ေနပါေစအုနး္ေတာ႕  ေနာက္ေန႔မွ ၿပန္ေခ်ာ႕မယ္။ ၿပန္ၿပင္ဆင္ခြင့္ မရႏိုင္ ေတာ႕မယ္ အတိတ္ကပံုရိပ္ေဟာင္းေတြကုိ ကြ်န္မဖ်က္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ အေတြးထဲ သမိုင္းထဲ ႏွလံုးသားထဲ ေမ႕ လို႕ ရႏိုင္သမွ် ေမ႕ထားလိုက္ခ်င္မိတယ္။ ခုေတာ႕ ကြ်န္မက မနက္ၿဖန္ေတြ အနာဂတ္ေတြကို ၾကိဳတင္မ သိရွိနိုင္ခဲ႕တဲ႕ လူသားတစ္ေယာက္။ သူငယ္ခ်င္းေလး သီဟန္ စိတ္ေကာက္ေတာ႕မွာပဲ ဆိုတဲ႕ အေတြးနဲ႕ သူေတြ႔ခ်င္တဲ႕ သူရဲ႕ အိမ္ကို သြားေခၚေပးခဲ႕တယ္။ ေၾကာက္တတ္ စိုးရိမ္တတ္လြန္းတဲ႕ ကြ်န္မက စက္ဘီးစီးတတ္တယ္ဆိုေပမယ္႕ လူေတြအရမ္း ရွုပ္ေထြးလာတဲ႕အခါ စက္ဘီးကတစ္ရမ္းရမ္းၿဖစ္လာတတ္တာ။ ဒါေပမယ္႕ သီဟန္ က “ေအာင့္ရဲ႕ စက္ဘီးေနာက္ကထိုင္ခံုမွာ နင္အပါအ၀င္ ဘယ္မိန္းကေလးမွ ထိုင္လာတာ ငါမၾကိဳက္ဘူးလို႕ ”  အစပ္အဆက္မရွိ ဆိုလာတဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ စက္ဘီးနင္းခဲ႕ရၿပီ။

တစ္ကယ္ဆို သီဟန္နဲ႕ေအာင္ ကခ်စ္သူေတြပဲ။ သူတို႕ဆံုေတြ႕ဖုိ႕ရာ ကြ်န္မက ေၿခၿမန္ေတာ္တပ္သားေပါ့။ ေအာင့္ ရဲ႕ အိမ္ကလည္း သီသီဟန္ ဆိုရင္ လွည့္ကိုမၾကည့္ခ်င္ဘူးလို႕ ဆိုၾကတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ မိဘေတြက ခ်မ္းသာေတာ႕ သီဟန္ ကေမာက္မာတယ္တဲ႕။ ရိုင္းတယ္တဲ႕။ ကြ်န္မစိတ္ထင္ သီဟန္က ကေလးဆိုးဆိုးတာပါ။ ဘယ္သူေတြ အေပၚမွာ ဘယ္လိုပဲ ေမာက္မာခဲ႕ ေမာက္မာခဲ႕ ကြ်န္မကိုခ်စ္တတ္လြန္းတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေလးပါ။ သူတို႕သြားေလရာကို ကြ်န္မကေနာက္ကေနလိုက္ရတယ္။ တစ္ကယ္ဆို မလိုက္ခ်င္ဘူး။ သို႕ေပမယ္႕ သူငယ္ခ်င္းေလး ေရႊစိတ္ေတာ္ ညိဳမွာမုိ႕ ေနာက္ေတာ္ပါးက အၿမဲပါခဲ႕ရတဲ႕သူ။

ေအာင္ စၿပီးခ်စ္တယ္လို႕ ဖြင့္ေၿပာခဲ႕တာ ကြ်န္မကိုဆိုေပမယ္႕ သီဟန္အသည္းႏွလံုးထဲ ဘာရွိေနတယ္ဆိုတာ ကို ၿမင္တတ္တဲ႕ ကြ်န္မက “ငါ နင့္ကို မခ်စ္ဘူး ” လို႕ တစ္ခြန္းတည္း ၿပတ္ၿပတ္သားသား ၿပန္ေၿဖခဲ႕တာမဟုတ္လား။ ေအးေလ ဒါေတြထားပါ။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းပဲ ေတြးတာေကာင္းပါတယ္။ မရိုးတာက သီဟန္ပဲ။ ေအာင္နဲ႕ ခ်စ္သူၿဖစ္ၿပီးေနာက္ ပိုင္း ကြ်န္မကို ၾကည့္တဲ႕ အၾကည့္ေတြကို မၾကိဳက္ဘူး။ တစ္ကယ္လို႕သာ အဲဒီေန႕က ေအာင့္ ရဲ႕ စက္ဘီးေနာက္ကေန သာထိုင္လိုက္ခြင့္ ရလိုက္မယ္ဆိုရင္ ခုလိုမ်ဳိး ရင္နာစရာ အၿဖစ္ဆိုးေတြနဲ႕ ၾကံဳခဲ႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ 

ကြ်န္မရဲ႕ စက္ဘီးေဘးကေန အရွိန္ၿပင္းၿပင္းနဲ႕ ကုန္ကားၾကီးတစ္ခုၿဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ စက္ဘီး ေလးက ခါကနဲၿဖစ္သြားတယ္။ ေဘးကလူေတြရဲ႕ လန္႕ၿပီးေအာ္သံေတြ ဆူညံသြားတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးရဲရဲ နီတဲ႕  ေသြးေတြ ဖံုးေနေပမယ္႕ ဂရုမထားအားဘူး။ ကားဘီးေအာက္ထဲက ေအာင့္ အၿဖစ္ကို ရင္ထဲမွာမခ်ိဘူး။ မၿမင္ရက္ဘူး။ အဲဒီေန႕က ကြ်န္မငိုတယ္။ ဒါေပမယ္႕ အသံေတြထြက္မလာဘူး။ ကြ်န္မရဲ႕ မွတ္ညဏ္ထဲမွာ ေအာင့္ ရဲ႕ အၿဖစ္ဆိုးက ဒီေန႔ အထိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေနရာ ယူထားစဲ။

          ကြ်န္မေၾကာက္တတ္မွန္းသိလို႕ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ ကြ်န္မရဲ႕ စက္ဘီးနဲ႕ ကုန္ကားၾကီးၾကားထဲကို သူ႕စက္ဘီးနဲ႕ အတင္းဇြတ္တိုးၿပီး ၀င္လာတဲ႕ ေအာင္။ ကြ်န္မရဲ႕ စက္ဘီးကလဲ ခါကနဲ အၿဖစ္ သူ႕စက္ဘီးနဲ႕ ခ်ိတ္ၿပီး ကားေအာက္ထဲ ေရာက္သြားရွာတာ။ ေဘးလူေတြေၿပာတာပဲ။ တစ္ကယ္ဆို ကြ်န္မရဲ႕ စက္ဘီးလဲ ကုန္ကားၾကီးဘက္လဲက်တာတဲ႕။ ေအာင္ ကသာ သတိရွိရွိနဲ႕ ကြ်န္မရဲ႕ စက္ဘီးကို အၿခားတစ္ဖက္ကိုသာ မတြန္းထုတ္ခဲ႕ရင္ ႏွစ္ေလာင္းၿပိဳင္တယ္တဲ႕။  ကြ်န္မက အဲဒီေန႕က ႏွစ္ေလာင္းပဲၿဖစ္လိုက္ခ်င္တာ။

          ေအာင့္ ရဲ႕ အသုဘကို လိုက္မပို႕ႏိုင္ခဲ႕ဘူး။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ေဆးရံုမွာ အတြင္းလူနာ။ ေဆးရံုကဆင္းေတာ႕ မိဘေတြ တားေနတဲ႕ ၾကားထဲက သီဟန္ ဆီကို သြားခဲ႕တယ္။ နင္ အရမ္းရက္စက္တာပဲဟာ.

“မိဆက္ နင့္မ်က္ႏွာ ငါမၾကည့္ခ်င္ဘူး။ လာစရာလဲ မလိုဘူး။ နင္လဲငါ့လိုမ်ဳိးပဲ ခ်စ္သူနဲ႕ ေသကြဲ မကြဲရပါေစနဲ႕ လို႕ ငါဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ နင့္ကို အသက္ေပးၿပီး ခ်စ္ရေလာက္ေအာင္ မိုက္မဲလြန္းတဲ႕ ငါ့ခ်စ္သူကိုလဲ ငါမုန္းတယ္။ ”

အဆံုးသတ္မွာေတာ႕ ခုလိုဒဏ္ရာေတြ တစ္နင့္တစ္ပိုးနဲ႕ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကေန ထြက္ခြာလာခဲ႕ရတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ မိဘေတြက အနာတရေတြ မ်ားလြန္းတဲ႕ ကြ်န္မအတြက္ ေနရာသစ္ လူသစ္ စိတ္သစ္ဆိုတဲ႕ ဘ၀ေလးတစ္ခုကို ေမြးဖြားေပးခဲ႕ၾကတယ္။ ေနရာသစ္မွာ အတန္အသင့္ ကြ်န္မအတြက္ အဆင္ေၿပပါတယ္။ ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ၾကီးၿပၾကီးမွာ ေန႕တိုင္း ထိေတြ႕ေနရတာက ဘတ္(စ္)ကား။ ကားေတြၿမင္တိုင္း အသည္းထိတ္လြန္းတဲ႕ ကြ်န္မအတြက္ေတာ႕ မဟာစြန္႕စားခန္းေပါ့။ သို႕ေပမယ္႕ ဘ၀အေရးမဟုတ္လား။ အံကိုခဲၿပီး မ်က္လံုးစံုမိတ္လို႕ စီးရတာပဲ။

          ဒီလိုေၾကာက္တတ္လြန္းလို႕လဲ ဘုိ နဲ႕ကြ်န္မဆံုဆည္းခဲ႕ၾကတယ္။ အဲဒီေန႕က ဘတ္(စ္)ကားမွတ္တိုင္မွာ လူေတြမ်ားလြန္းတယ္။ ၀ွီးကနဲ ကြ်ိကနဲ ထိုးထိုးရပ္ မနားတမ္းလူေတြ ထိုးသိပ္ထည့္ ၿပီးရင္ ၀ူးကနဲေမာင္းေမာင္းထြက္ သြားတဲ႕ ကားေတြေၾကာင့္ သာမန္ေန႕ေတြထပ္ ကြ်န္မ အေၾကာက္ပိုေနခဲ႕တယ္။ ညေန ၅ နာရီဆိုထဲက ေစာင့္လိုက္တဲ႕ ကား ည ၇ နာရီသာထိုးေရာ ကားေပၚမေရာက္ေသးဘူး။ လူတစ္ကုိယ္လံုးလဲ  တုန္တုန္ရီရီ ၿဖစ္လာတယ္။ ၿပီး မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္တို႕ ၀ိုင္းလာခဲ႕တယ္။ TAXI ငွားၿပီးၿပန္ရင္ေကာင္းမယ္ဆိုတဲ႕ အေတြးနဲ႕ TAXI တားတယ္။ မရပါဘူး ခရီးသည္ေတြ ပါပါလာတယ္။

         

          ကားမွတ္တိုင္က လူတစ္ခ်ဳိ႕ကလဲ ကြ်န္မကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ၿဖစ္လာၿပီ။ ေၾကာက္လိုက္တာေလ ဒူးေတြ ညြန္႔ကနဲ ၿဖစ္သြားသလားမွတ္ရတယ္။ ကြ်န္မေဘးနားက ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ TAXI တားတယ္ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ရသြားတယ္။ ကားတံခါးကိုဖြင့္ရင္း “ေဟ႕ တက္ေလ မင္းအတြက္ တားေပးတာဆိုၿပီး ” ေၿပာလာေတာ႕ အံ႕အားသင့္လို႕။ ၀မ္းလဲသာသြားတယ္။ သို႔ေပမယ္႕ ေၿခေထာက္ေတြက လွုပ္လို႕မရဘူး။ ကြ်န္မရဲ႕ အေၿခအေနကုိ သူသေဘာေပါက္သြားပံုရတယ္။ ကြ်န္မေဘးနားလာၿပီး “ကိုယ္တြဲေပးမယ္ေနာ္ လာ..” ဆိုၿပီး ကားေပၚလိုက္တင္ေပးသည္။  ထို႕ေနာက္ စိတ္မခ်ပံုနွင့္ “ကဲ TAXI  ဆရာေရ သူ႕အရင္လိုက္ပို႔ ဗ်ာ။ ၿပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္ “ ဆိုၿပီး ကိုယ္တိုင္ လိုက္လာခဲ႕သည္။

          မထင္မွတ္မိတာက သူက ကြ်န္မတို႕ရဲဲ႕ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ေနထိုင္ခဲ႕ဘူးပါသတဲ႕။ ကြ်န္မကိုလဲ အၿဖစ္ဆိုးက လြတ္ခဲ႕တဲ႕ ေကာင္မေလးဆိုတာ သူသိေနပါသတဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ သူအကူအညီ၀င္ေပးခဲ႕တာပါတ႕ဲ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူ႕ကို အဲဒီေန႕ က ေက်းဇူးတင္ခဲ႕မိတာအမွန္။ ကြ်န္မကုိ သနားတဲ႕ စိတ္နဲ႕ တစ္ခ်ိန္လံုးကြ်န္မေဘးမွာ ေဖးမေပးခဲ႕တယ္။ ကြ်န္မကလဲ သူသာကြ်န္မေဘးနားမွာရွိရင္ အရာအားလံုးကို ေက်ာ္ၿဖတ္ရဲလာတယ္။ သူက ကြ်န္မကို “လြန္းဆက္” လို႕ေခၚသလို ကြ်န္မကလဲ သူ႕ကို “ဘို” လို႕သာ ေခၚခဲဲ႕တယ္။

          ရာသီေတြ ေန႔ေတြ ႏွစ္ေတြ ေၿပာင္းလာေတာ႕ အရိပ္ဆိုးၾကီးဟာ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ပါးလႊာလို႕ ေမ႕ေမ႕ေပ်ာက္ ေပ်ာက္။ ဘို နဲ႕ ကြ်န္မနဲ႕ကလည္း အေပးအယူမွ်မွ် နားလည္မွဳေတြလဲ အၿပည့္အ၀။ ဘုိ ရဲ႕ ေမတၱာရိပ္ဟာ ကြ်န္မအတြက္ ေအးၿမတယ္။ ဘုိ ကလည္း ကြ်န္မကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မနားမလည္တာက ဘာၿဖစ္လို႕ မ်ား ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ဖို႕ကုိ အခ်ိန္ဆြဲေနသလဲဆိုတာကိုပဲ။ ခ်စ္သက္တမ္း ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေန တာေတာင္ ဘုိခုထိ လက္ထပ္ခြင့္မေတာင္းေသးဘူး။ ဘို႕ အခ်စ္ကိုလဲ သံသယၿဖစ္စရာ စိုးစဥ္းမွ် မရွိ။ ေမေမ တို႕ကလည္း ေမးလွၿပီ။

          ေနာက္ဆံုးအေၿခအေနဆိုတဲ႕ အေၿခအေနတစ္ခုအေရာက္မွာေတာ႕ ဘိုရဲ႕ မိဘေတြနဲ႕ ကြ်န္မေတြ႕ခဲ႕ရၿပီ။ ဘုိ ရဲ႕ မိဘေတြကို ေတြ႕လိုက္မွပဲ ဘုိ ဘာေၾကာင့္ လက္ထပ္ဖို႕ကို အခ်ိန္ေတြဆြဲေနခဲ႕သလဲ ရွင္းလင္းသြားခဲ႕ရတယ္။

          “ကြ်န္မကို ဘာလို႕ ၾကိဳမေၿပာခဲ႕ရတာလဲ ဘို”

         

          “လြန္းဆက္ စိတ္ဆင္းရဲမွာ စိုးလို႕ပါ။ တစ္ကယ္ဆိုအိမ္ကို လာၿပီး ညီမေလးသီဟန္ ရဲ႕ ရက္စက္တဲ႕ စကားေတြ ၾကားမွာ ခ်ဳံးပြဲခ်ငိုေနခဲ႕တဲ႕ ေန႕ထဲက ခ်စ္မိေနခဲ႕တာပါ လြန္းဆက္ရယ္. ဘို တို႕ အခက္အခဲကို တူတူေက်ာ္လႊား ၾကမယ္ ေလ”

ကြ်န္မလဲ အားတင္းထားခဲ႕ပါတယ္။ သီဟန္ နဲ႕ မေတြ႕ခင္ အခ်ိန္ထိေပါ့။

“မိဆက္ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ကို နင္မေမ႕ေသးဘူးလို႕ ငါထင္တယ္။ နင္ဘာဆက္လုပ္သင့္လဲ နင့္ဘာသာနင္စဥ္းစား။ ငါတို႕ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးကိုေတာ႕ ေသကြဲကြဲေအာင္ခြဲၿပီး နင့္အလွည့္က် ခ်စ္သူနဲ႕ေပါင္း ေရႊလက္တြဲၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေနခ်င္လို႕ ရမလား။ ေအး..နင္နဲ႕ငါ့အစ္ကိုလက္ထပ္တဲ႕ေန႕ဟာ ငါ့အေလာင္းကို နင္ၿမင္ရတဲ႕ေန႕ပဲ. “

ကြ်န္မဘာလုပ္ရမလဲ ေလာကၾကီး။ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြလဲ စကားေၿပာၿပီးၾကၿပီ။ ဘို ကေတာ႕ သီဟန္ကို ဂရုမစိုက္ဖို႕  မိဘ ေတြရဲ႕ သေဘာထားသာ အေရးၾကီးေၾကာင္း။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မရဲ႕ နားထဲမွာ သီဟန္ ရဲ႕ စကားသံက ပဲ႕တင္ထပ္ေန တယ္။  

“ေအး..နင္နဲ႕ငါ့အစ္ကိုလက္ထပ္တဲ႕ေန႕ဟာ ငါ့အေလာင္းကို နင္ၿမင္ရတဲ႕ေန႕ပဲ.”

အဲဒီလို တစ္ကယ္ၿဖစ္လာရင္ေရာ။ ေအာင္ ့ ရဲ႕ အေလာင္းကိုၿမင္ခဲ႕ရတုန္းက ကြ်န္မရဲ႕ ခံစားခ်က္။ သီဟန္ ကိုလဲ ဒီလို ထပ္ၿမင္ရရင္ ကြ်န္မရူးသြားလိမ္႕မယ္။ ဘို ရယ္ ကြ်န္မရွင့္ကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မရဲ႕ ရင္ထဲက အေၾကာက္တ ရားကို နားလည္ေပးပါေနာ္။ အားလံုးနဲ႕ ေ၀းရာကို တိတ္တိတ္ေလး ထြက္ေၿပးမိခဲ႕ၿပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႕ ေရၿခား ေၿမၿခား ဘ၀ေတြၿခားေနတဲ႕ ေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တဆိတ္ ဘ၀ကို ၿဖတ္သန္းခဲ႕တယ္။ 

ဘ၀ကို အေၿပးေတြနဲ႕ပဲ ၿဖတ္သန္းလာခဲ႕ ရတဲ႕ မိန္းမ။  ကြ်န္မလဲအေၿပးေတြကို ရပ္လိုက္ခ်င္ပါၿပီ။ ဘုိ ရွိရာေမြးရပ္ေၿမကုိ ၿပန္ေၿပးခ်င္စိတ္ေတြကို ခ်ဳပ္တည္းေနရတဲ႕ဘ၀။ ကြ်န္မစိတ္ထဲ ရူးသြပ္သြားၿပီလားလို႕ေတာင္ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ထင္ခဲ႕မိတဲ႕ အထိ။ တစ္ေယာက္တည္းရပ္တည္ရတဲ႕ ဘ၀က ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲလဲ ခုမွပိုၿပီးသိလာ ခဲ႕တယ္။ ဒါေပမယ္႕ သီဟန္ကို ရင္မဆိုင္ရဲေသးဘူး။ ခြင့္လြတ္ပါလို႕ ဘို ကိုမေတာင္းပန္ခ်င္ေတာ႕ပါဘူး ။ နားလည္လိမ္႕ မယ္လို႕ပဲ ထင္ထားခဲ႕တယ္။ ဒဏ္ရာေတြကို ေခြ်းသိပ္လို႕ ေန႕ေတြကို ေက်ာ္ၿဖတ္ရင္း တစ္ညမွာေတာ႕.

“ဘို..ဘို.. ဘယ္သြားမလို႕လဲ။ ဟင့္အင္း လြန္းဆက္ ကို ေက်ာခိုင္းမသြားပါနဲ႕။ ဘို ..ဘို..”

ကြ်န္မဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာ္ေခၚေနေန ကြ်န္မကို ေက်ာခိုင္းၿပီးထြက္သြားတယ္။ ရင္ထဲမွာ နာက်င္လိုက္တာ။ ကြ်န္မ ေက်ာခိုင္းခဲ႕တုန္းကလဲ ဘိုအရမ္းခံစားရမွာပဲ။ ဒါေတာင္ ကြ်န္မက အိမ္မက္ ဘို က လက္ေတြ႕။ အဲဒီညက တစ္ညလံုး အေတြးေတြနဲ႕ စဥ္းစားတယ္။ မနက္ခင္းေရာင္နီလာခ်ိန္မွာ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ၿပတ္ၿပတ္သားသားခ်ႏိုင္ခ႕ဲတယ္။ ဘာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္မရင္ဆိုင္ေတာ႕မယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခဲခက္ခဲ ဘို လက္ကို ၿမဲေအာင္တြဲထားမယ္။

ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တို႕နဲ႕ အတူတူ ေနာက္တစ္ပတ္မွာ ခ်စ္ေသာ အမိေၿမကို ေၿခခ်နင္းၿပီးသားၿဖစ္ေနၿပီ။ အိမ္ထဲကို ေၿခလွမ္းအ၀င္မွာ အေမ႕ရဲ႕ မခ်ိတင္ကဲ ေရရြတ္သံက ကြ်န္မအတြက္ စီရင္ခ်က္တစ္ခုလိုပဲ 

“သမီးေလး လြန္းဆက္. ဘ၀က ဝဋ္ေၾကြးေတြ ၾကီးလြန္းတယ္ ထင္ပါတယ္ကြယ္။ မေန႕ညက ဘုိ ရဲ႕ အေမက ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ ဘို ဆံုးၿပီတဲ႕။ အရက္ေတြ အလြန္အကြ်ံ ေသာက္လြန္းလို႕ အသည္းေရာဂါနဲ႕ ဆံုးရွာၿပီ။ ”

ကြ်န္မမွာ ငိုစရာမ်က္ရည္တို႕မရွိ။ ဆို႕နစ္ေနလိုက္တာ အသံတို႕မထြက္။ ငိုခ်င္ပါလွ်က္ မ်က္ရည္တို႕ခန္းခဲ႕ရတဲ႕ ဘ၀။ မေၿပးခ်င္ပါပဲ ေၿပးခဲ႕ရတဲ႕ ဘ၀။ ရပ္တည္စရာေၿမမရွိသလိုပဲ။ အေမ႕ေခၚသံလဲ မၾကားေတာ႕ဘူး ။ ေၿခဦးတည့္ရာကို ေၿပးထြက္လာခဲ႕တယ္။ 

..

“မိသီ.. ညည္း ခုေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားၿပီ မဟုတ္လား။ ငါ့သားကိုသတ္တာ ညည္းရဲ႕ အတၱေအ႕။ ေအး ညည္းရဲ႕ ခ်စ္သူကိုသတ္တာလဲ ညည္းရဲ႕ အတၱမနာလို၀န္တိုစိတ္ပဲ။ လြန္းဆက္ က ၾကားထဲက ဓါးစာခံၿဖစ္ရရွာတာ။ ကိုယ္႕သားသမီးမို႕ ငါ့မွာ မေၿပာရက္ မဆိုရက္။ ညည္းနဲ႕လြန္းဆက္ ငယ္ကထဲကေပါင္းလာခဲ႕တာ။ သူဘာကိုေၾကာက္တတ္တယ္ ဆိုတာညည္းသိၿပီးသား။ ဒီလမ္းကိုၿဖတ္ရမယ္ဆိုတာလဲ ညည္းသိၿပီးသား။ ညည္းရဲ႕ မနာလို၀န္တိုစိတ္ကို မဖံုးကြယ္နိုင္လို႕ မထိန္းႏိုင္လို႕ အတၱၾကီးလြန္းလို႕ ခုေတာ႕ေအ ငါ့သားၾကီးပါ ဓါးစာခံၿဖစ္ရရွာၿပီ ”

သီဟန္ ဘာမွ ၿပန္မေၿပာႏိုင္ပါဘူး။ အစ္ကို႕ကိုပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အစ္ကိုရယ္။ သီဟန္ အခ်စ္ၾကီးခဲ႕လို႕ အမ်က္ၾကီးသြားတာပါ။ သီဟန္ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႕။

“ေအးဟယ္ ေကာင္ေလးသနားပါတယ္။ သူ႕ေကာင္မေလးနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာတာ။ သူ႕ညီမေၾကာင့္ေလ”

“ဟုတ္တယ္ အဲေကာင္မေလးက ရိုင္းတာ။ ေမာက္မာတယ္။ ခုမွ မ်က္ရည္ေလး၀ဲလို႕။ ဟန္လုပ္ေနတာ”

အသုဘပို႔တဲ႕ လူေတြရဲ႕ ေ၀ဖန္ေနတဲ႕အသံ။  သီလရွင္ေလးၾကားပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ စိတ္ကေတာ႕ အရင္လို မဟုတ္ ေအးခ်မ္းလို႕ ေနခဲ႔ၿပီ။ ရဲရဲနီေနတဲ႕ မီးေသြးခဲကို ေအးၿမတဲ႕ေရေတြ ေလာင္းခ်လိုက္သလို ရွဲခနဲ မီးေသသြားေပမယ္႔ အပူေငြ႔ေလး နည္းနည္းေတာ႕ ရွိစဲ။ ဒါေပမယ္႕ သီလရွင္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကေတာ႕ ၾကည္လင္လို႕။ မ်က္ႏွာမွာ ေသာကရိပ္တို႕က ၿဖတ္သြားလိုက္ ၿပီး ေပ်ာက္သြားလိုက္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေတြေတြၾကီး ဘုိ ရဲ႕ အေလာင္းကို စိုက္ၾကည့္ေနၿပီေနာက္။ ခ်ာကနဲ တိကနဲ ေက်ာခိုင္းဖုိ႕ ေၿခလွမ္းတို႕ လွည့္ထြက္လိုက္တယ္။

ေႏြေခါင္ေခါင္သုသာန္ကဇရပ္မွာ ေလၿပင္းတစ္ခ်က္ေ၀ွ႕ကနဲ။ သီလရွင္ေလးရဲ႕ ဂတံုးေၿပာင္ေၿပာင္ကို ဖံုးအုပ္ထားတဲ႕ ေယာဂီသဘက္ေလးက အေလာင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚ ေလွ်ာကနဲ ဖံုးအုပ္လို႕။ သီလရွင္ေလးကေတာ႕ လွည့္မၾကည့္ေတာ႕ပါဘူး။ သူသြားလိုရာကို လွမ္းထြက္သြားခဲ႕ၿပီ။

သီလရွင္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို မမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနခဲ႕တဲ႕ သူက သီဟန္။ သီလရွင္ေလးဘယ္သူလဲ ဆိုတာ သီဟန္ တစ္ေယာက္သာ သိပါလိမ္႕မယ္။ ေလာကၾကီးရဲ႕ အလွည့္အေၿပာင္း အေကာက္အေကြ႕ေတြၾကားထဲမွာ အလွည့္က် ေၿပာင္ေၿမာက္စြာ သရုပ္ေဆာင္သြားၾကရ ရွာတဲ႕ သူတို႕ေတြ။ ငိုသူကလဲ ပီၿပင္ေအာင္ ငိုၾက။ နိုင္သူကလဲ ဟားတိုက္ၿပီးရယ္ေမာၾက။ ရႈံးသူေတြကလဲ မ်က္ႏွာေအာက္ၾကိဳ႕လို႕။ တစ္ကယ္ေတာ႕ ေလာကဇာတ္ခံုေပၚမွာ ပီၿပင္စြာ သရုပ္ေဆာင္ေနၾကရတာခ်င္း အတူတူ ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူမွ မသာသလို ဘယ္သူမွလဲ မႏိုင္ၾကပါဘူး။ အားလံုးတူညီေန ၾကတာကေတာ႕ ေလာကဓံအထုအေထာင္းကို မာန္တင္းလို႕ ခံေနၾကရတဲ႕ ဘ၀ေတြပါပဲေလ.

---
ခ်စ္စြာေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး က်န္းမာလို႕ ရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ႕ၾကပါေစရွင္။